Harold Pinter, Britain’s top contemporary dramatist, dies at 78

Haroon Siddique, guardian.co.uk, Thursday 25 December 2008 13.25 GMT

The Nobel laureate Harold Pinter, one of the greatest playwrights of his generation, has died. Pinter, who was suffering from cancer, died yesterday aged 78. His second wife, Lady Antonia Fraser, said in a statement to the Guardian: «He was a great, and it was a privilege to live with him for over 33 years. He will never be forgotten.» Pinter had a number of awards bestowed on him during a long and distinguished career, including the Nobel Prize for Literature in 2005. In its citation, the Nobel academy said Pinter was «generally seen as the foremost representative of British drama in the second half of the 20th century» and declared him to be an author «who in his plays uncovers the precipice under everyday prattle and forces entry into oppression’s closed rooms».

Pinter was best know for his plays, including his 1960 breakthrough production The Caretaker, The Dumb Waiter and The Birthday Party. But he was also a screenwriter, actor and director and in recent years a vociferous campaigner against human rights abuses, including the occupation of Iraq by western armed forces. He joined other artists such as Blur and Ken Loach in sending a letter to Downing Street opposing the 2003 invasion. In 2004 he received the Wilfred Owen award for poetry for a collection of work criticising the war in Iraq.

His screenplays for film and television, included the 1981 movie The French Lieutenant’s Woman based on John Fowles’ novel. He also wrote the screenplay for The Comfort of Strangers (1989), adapted from Ian McEwan’s novel, and adapted many of his own stage plays for radio and television. He was awarded a CBE in 1966, the German Shakespeare Prize in 1970, the Austrian State Prize for European Literature in 1973 and the David Cohen British Literature Prize in 1995. He was also awarded a number of honorary degrees. Pinter was born into a Jewish family in the London borough of Hackney. His grandparents had fled persecution in Poland and Odessa. He was attracted to acting from an early age and his political activism was evident when in 1948 he refused, as a conscientious objector, to do National Service.

After two spells at drama school he joined he joined Anew McMaster’s Shakespearean Irish touring company in 1951 and wrote his first play, The Room, for Bristol University’s recently established drama department in 1957. His agent said a private funeral would be held and a memorial service open to all.

Nobel Laureate playwright Harold Pinter dies

Harold Pinter, the Nobel Prize-winning playwright and political activist, has died of liver cancer aged 78.

By Alastair Jamieson, Telegraph.co.uk, Last Updated: 6:12PM GMT 25 Dec 2008

Pinter was widely accepted as one of the world’s greatest playwrights Photo: PA

Harold Pinter and Lady Antonia Fraser at Anthony Dymoke Powell Memorial at Grosvenor Chapel in 2002 Photo: Evening Standard

The writer and poet penned more than 30 plays, including The Caretaker and The Birthday Party, His style of dialogue, with its long pauses and disconnected conversation, was so distinctive that the word «Pinteresque» entered the Oxford English Dictionary. His wife, Lady Antonia Fraser, said: “He was a great, and it was a privilege to live with him for over 33 years.”

The east London-born playwright had been due to pick up an honorary degree earlier this month from the Central School of Speech and Drama in London but was forced to withdraw due to illness. After an early struggle for recognition he became widely accepted as one of the world’s greatest playwrights after winning acclaim for works including The Birthday Party and Betrayal. Pinter was well-known for his left-wing political views and was a vociferous critic of US and UK foreign policy, voicing opposition on a number of issues including the bombing of Afghanistan in 2001.

Tim Walker, theatre critic of the Sunday Telegraph, said: “This was a man who had plays with long silences, where characters did not always go anywhere – very much like real life. He brought a realism to the business.” Michael Billington, Pinter’s friend and biographer, said the writer was a great man as well as a great playwright. He said Pinter would be remembered «above all as a man of generosity». Pinter was born in Hackney in 1930, the only son of immigrant Jews.

His childhood was interrupted by the outbreak of the war in 1939 when he was evacuated from his Hackney home to rural Cornwall. He was 14 before he returned to the capital, by which point he had developed a love of the works of Franz Kafka and Ernest Hemingway.  As a young man he appeared in several school productions at Hackney Downs Grammar and later accepted a grant to study at London’s Royal Academy of Dramatic Arts. In 1949 he was fined by magistrates for refusing to complete his National Service. Pinter was a politically conscious man who turned down John Major’s offer of a knighthood and hit out at Tony Blair when Nato bombed Serbia.

Pinter was widely accepted as one of the world’s greatest playwrightsPhoto: PA

Times obituary: Harold Pinter

From Times Online, December 25, 2008

His incomparable, highly charged writing had, throughout his career, been allied to and fed by his less celebrated work as an actor. Before he was 30, he had acted 100 or more roles in the hard slog of regional rep. These ranged from maniacal killer, policeman and bank manager, to Iago, John Worthing, Mr Rochester, Maxim de Winter in Rebecca and — intriguingly — Lancelot Spratt in Doctor in the House.

Later he was to act memorably in a number of his own plays, and in films. But it is out of his early acting experience that almost certainly grew his deep and probably intuitive understanding of how a few words can be made to resonate with a wealth of half-meanings and suggested meanings — of how to disturb, grip and amuse an audience and to challenge their perceptions. David Hare has written that Pinter never offers audiences “the easy handhold with which they might be able to take some simplified view of the events on stage”, and that “it is this willingness to say ‘take it or leave it’ which finally makes his work so inimitable”.

Actors, on their side, nearly always find his plays a joy to speak. Unlike many of his early critics, they have seldom considered them inaccessible or difficult. They relish the power the writing has to convey an air of hidden menace; they love, too, how it can raise from audiences sudden bursts of laughter, often by drawing on the traditions of the music hall: the shock of the jarringly unexpected; extreme vulgarity mixed with extreme gentility; the hilarious set-piece monologue.

In their precise composition Pinter’s scripts can, to some extent, resemble a music score. For example, and famously, they are punctuated throughout by the word “pause”, the specific duration of each shown by the number of dots following it on the page. These are there to indicate the length of the pause required of the actor at that point. (Later, Pinter wished he had been less didactic and, like David Mamet, simply used instead the word “beat”).

The son of a ladies’ tailor, Hyman (Jack) Pinter, and his wife Frances (née Mann), he was born in 1930 in Hackney, London, and spent his childhood in the tough environs of the East End. He believed his father’s family were originally Hungarian Jews, also of Portuguese blood which, he claimed, was the reason for his explosive personality.

Between 1943 and 1947 he attended Hackney Downs Grammar School where he set a school record by sprinting the 100 yards in 10.2 seconds, played Macbeth and Romeo, and was introduced by a beloved teacher, Joe Brearley, to the darkly psychological dramas of the Jacobean playwright, John Webster — surely a seminal influence. At Hackney Downs he also developed the passion for cricket which was to last all his life (for many years he actively chaired the Gaieties Cricket Club).

In 1948 he studied acting at RADA on an LCC grant, but disliked it there and left after two terms. In the same year he was called up for National Service but, hating the Cold War, declared himself a conscientious objector, conducting his own defence. Two tribunals refused his application and he was fined. He later said that had he been old enough he would, in the war, have accepted military service.

In the early Fifties a number of his poems were published; and it was now that he started to get work as an actor. Under the stage name David Baron, he toured Ireland with Anew McMaster’s company at £6 a week, “a golden age for me”, and appeared in Donald Wolfit’s renowned classical season in Hammersmith. His first play, The Room, a short piece written in four days, was presented in 1957 by Bristol University, and immediately afterwards by the Bristol Old Vic School as part of The Sunday Times student drama festival.

There followed some exceptionally fruitful years. First came the British stage premiere of two full-length plays, The Birthday Party (1958) and The Caretaker (1960), now acknowledged masterpieces. Notoriously, the daily papers reviled The Birthday Party at its opening, calling it hopelessly obscure. And though, several days later, Harold Hobson hailed it enthusiastically in The Sunday Times, the play had been withdrawn the day before after only a week. It had taken £260 11s 8d at the box office.

These years marked, as well, the first stage productions of many short works, a compressed form which, like poetry, Pinter often favoured. Among them are A Slight Ache, The Dumb Waiter, A Night Out, The Lover, The Dwarfs, Tea Party and the double-bill of Landscape and Silence, directed in 1969 for the RSC by Peter Hall.

Hall’s long working association and close friendship with Pinter had, in fact, begun in 1962 when they co-directed The Collection for the RSC, which Hall then ran. Hall went on to direct the premieres of four more of Pinter’s plays, all of them full length, all destined to become huge international successes: The Homecoming (1965), and Old Times (1971), both for the RSC, and No Man’s Land (1975) and Betrayal (1978) both for the National Theatre, of which Hall was by now director.

Related Links

• Nobel-winning playwright Harold Pinter dies

Multimedia

Harold Pinter

Nobel-winning playwright Harold Pinter dies

From Times Online, December 25, 2008

«Harold Pinter talking to journalists outside his home after he won the Nobel prize for literature in London October 13, 2005» ;

(The Times)

Harold Pinter was awarded the Nobel Prize in 2005

Patrick Foster, Media Correspondent

Harold Pinter, universally acclaimed as one of the greatest British playwrights of his generation, has died. The Nobel Prize winner lost his battle with cancer yesterday, his agent confirmed. He was 78.

Pinter, who also enjoyed success as a screenwriter for film and television, was awarded the Nobel Prize for Literature in 2005, being hailed by the awarding committee as «the foremost representative of British drama in the second half of the 20th century». However he was too frail to travel to the ceremony, having been diagnosed with cancer of the oesophagus in 2002.

December 25, 2008. Harold Pinter was one of his generation’s most acclaimed playwrights. His works, which included The Birthday Party and Betrayal, often featured commonplace situations against a background of menace (Suresh Karadia/The Times)

Pinter was due to pick up an honorary degree earlier this month from the Central School of Speech and Drama in London, but forced to withdraw from the event due to illness. Pinter’s classics, including The Caretaker, The Homecoming, The Servant and Betrayal, have influenced a generation of British dramatists and introduced a new word to the English language – Pinteresque – to convey an atmospheric silence. He was awarded a CBE at the age of 36, and was made a Companion of Honour in 2002. Born in Hackney, East London, the son of a Jewish tailor, Pinter threw himself into acting from an early age.

In the mid-1950s he began to write for the stage and The Room was published in 1957. A year later his first full length play, The Birthday Party, was produced in the West End but closed after just one week to disastrous reviews. It was his second full-length play, The Caretaker, with which Pinter secured his reputation as one of the country’s foremost dramatists and playwrights.

He has long been known as politically minded, having refused to do national service in 1948 and turned down John Major’s offer of a knighthood. Most recently he had campaigned against the occupation of Iraq, being awarded the Wilfred Owen award for poetry in 2004, for a collection of work criticising the war. Tony Benn said Pinter would be greatly missed. The former Labour MP said: “Harold Pinter was a great playwright and a great figure on the political scene. “His death will leave a huge gap that will be felt by the whole political spectrum.” He was married twice, and is survived by his second wife, the writer and historian Lady Antonia Fraser.

Related Links

• Times obituary: Harold Pinter

• Pinter: not just a playwright, but an adjective too

• Early works show Pinter in time of verbosity

Multimedia

• Harold Pinter

«He was a great, and it was a privilege to live with him for over 33 years. He will never be forgotten,» Baroness Fraser told The Guardian today. Alan Yentob, the BBC Creative Director, said: “He was a unique figure in British theatre. He has dominated the theatre scene since the 1950s.”

Pinter: life and words

Born: October 10, 1930, East London.

Education: Hackney Downs grammar school, Royal Academy of Dramatic Art, Central School of Speech and Drama.

Married: 1956 Vivien Merchant, one son (marriage dissolved 1980); 1980 Lady Antonia Fraser.

Key works:

— 29 plays including The Birthday Party (1957), The Caretaker (1959), The Homecoming (1964), and Betrayal (1978).

— 21 screenplays including The French Liutenant’s Woman (1980) and Betrayal (1983) for which he was nominated for an Academy Award.

Stage career: Actor 1949-60; director 1962-, theatres including Aldwych (The Birthday Party, 1964, etc); National (Blithe Spirit, 1977, etc); and Royal Court (Oleanna, 1993).

Awards: CBE (1966), Laurence Olivier Special Award (1996), BAFTA Fellowship (1997) Companion of Honour (2002), Nobel Prize for Literature (2005), Legion d’Honneur (2007). Honorary degrees from 17 universitie

“I can sum up none of my plays … but my writing life has been, quite simply, one of relish, challenge and excitement.”

«It was difficult being a conscientious objector in the 1940’s, but I felt I had to stick to my guns»

“The crimes of the US throughout the world have been systematic, constant, clinical, remorseless, and fully documented but nobody talks about them”

“I tend to think that cricket is the greatest thing that God ever created on earth — certainly greater than sex, although sex isn’t too bad either”

“If you have only one of something you can’t say it’s the best of anything.” Old Times, 1970

“I know little of women. But I’ve heard dread tales.” Moonlight, 1993

“Rationality went down the drain donkey’s years ago and hasn’t been seen since.” Moonlight, 1993

“Nothing is more sterile or lamentable than the man content to live within himself.” Tea Party, 1964

“I hate brandy … it stinks of modern literature.” Betrayal, 1978

“I would never use obscene language in the office. Certainly not. I kept my obscene language for the home, where it belongs.” Moonlight, 1993

“I made a terrible mistake when I was young, I think, from which I’ve never really recovered. I wrote the word ‘pause’ into my first play.” Interview, 1989

“I’ve never been able to write a happy play. I’ve been able to enjoy a happy life.” Interview, 2007

Source: haroldpinter.org; Times Database

Pinter on the set of one of his plays: his first was The Birthday Party, but it closed after a year on the West End after poor reviews (PA Wire)

Pinter with his wife Vivien and their three-year-old son, Daniel. They acted together, but the marriage broke down and she died in tragic circumstances in 1982 (AFP/Getty Images)

Pinter married the writer Lady Antonia Fraser at Kensington Register Office in 1980. She said after his death: «He was a great, and it was a privilege to live with him for over 33 years. He will never be forgotten.» (PA Wire)

Pinter directing Estel Kohler in The Exiles (Frank Herrmann/The Times)

Pinter and Lady Antonia at the unveiling of a plaque to T.S. Elliot by Ted Hughes in August 1980 (Ros Drinkwater/The Times)

Pinter was as well known for his outspoken left-wing views. He was a prominent member of CND, Amnesty and an opponent of the recent Iraq war. Here he is pictured here with Lady Fraser at an antiwar protest in 1998 (Dave Gaywood/EPA/AFP)

Pinter was made a CBE at the age of 36, and was made a Companion of Honour in 2002. Here his is presented with the Legion d’honneur by the former French Prime Minster, Dominique de Villepin in 2007 (Carl de Souza/POOL/PA Wire)

Πέθανε ο Χάρολντ Πίντερ

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών ο βρετανός θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ, ο οποίος είχε τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, ανακοίνωσε σήμερα η σύζυγός του Αντόνια Φρέιζερ. Ο Πίντερ, ο οποίος υπέφερε από καρκίνο, πέθανε χθες, Τετάρτη, το βράδυ, διευκρίνισε η δεύτερη σύζυγός του. «Ήταν ένας σπουδαίος άνδρας και ήταν προνόμιο να ζω μαζί του για περισσότερα από 33 χρόνια. Θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας», πρόσθεσε η Φρέιζερ χωρίς να διευκρινίσει περαιτέρω.

Ο Πίντερ έχει συγγράψει περισσότερα από 30 θεατρικά έργα, τα οποία κατατάσσονται από τους κριτικούς μεταξύ των καλύτερων έργων που γράφτηκαν στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα. Η συγγραφική του ιδιότητα δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα θεατρικά έργα. Ήταν και ποιητής και είχε γράψει και σενάρια για ταινίες, πολλά εκ των οποίων ήταν προσαρμογή των έργων του για τον κινηματογράφο. Ο βρετανός συγγραφέας είχε σκηνοθετήσει εξάλλου και πολλές θεατρικές παραστάσεις.

Η επιτροπή των Νόμπελ είχε ανακοινώσει ότι τα έργα του Πίντερ αποκαλύπτουν τους φόβους που κρύβονται πίσω από τις καθημερινές συναναστροφές και την απειλή του κοινότοπου. Ο Πίντερ, γιος εβραίου ράφτη, γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1930 στο Χάκνι, συνοικία του ανατολικού Λονδίνου και παρακολούθησε για σύντομο χρονικό διάστημα δραματική σχολή. Το 1957 έγραψε «Το Δωμάτιο», του οποίου ακολούθησε αμέσως το «Βουβό γκαρσόνι» και την επόμενη χρονιά το «Πάρτι Γενεθλίων».

Η επιτυχία τον βρήκε με τον «Επιστάτη» το 1959, το οποίο έγινε και ταινία το 1963. Μεταξύ των σημαντικών του έργων που ακολούθησαν είναι ο «Εραστής» (1962), η «Επιστροφή» (1964), οι «Παλιοί Καιροί» (1971) και η «Προδοσία» (1979). Η δράση του Πίντερ δεν περιοριζόταν όμως μόνο στη συγγραφή και τη θεατρική σκηνοθεσία. Ήταν επίσης ένας πολύ σημαντικός πολιτικός ακτιβιστής, ο οποίος παρενέβαινε συστηματικά και ριζοσπαστικά στα πολιτικά δρώμενα.

Τη δεκαετία του ’80 ασκούσε κριτική στον αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν και στη σύγχρονή του βρετανίδα πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ, ενώ πιο πρόσφατα είχε στρέψει το θυμό του κατά της δέσμευσης του ΟΗΕ στο Κόσοβο (1999), την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν (2001) και τον πόλεμο στο Ιράκ (2003), συγκρίνοντας τον Τόνι Μπλερ με «έναν ανόητο γεμάτο ψευδαισθήσεις» και χαρακτηρίζοντας τον Τζορτζ Μπους «εγκληματία πολέμου».

«Μάκβεθ» με ελληνικό στοιχείο στη Ρωσία

Το γκρίζο και κυρίαρχο χρώμα της πόλης, πότε – πότε σπάει από τα υπέροχα θέατρα. Το φως αρχίζει να χάνεται. Ολοι οι δρόμοι σε οδηγούν στην Πλατεία Λένιν. Εκεί δεσπόζει το άγαλμα του Λένιν. Δεξιά το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, φτιαγμένο στο γεωγραφικό μέσο της Ρωσίας. Ο κόσμος συγκλίνει προς το επιβλητικό Θέατρο Μπαλέτου και Οπερας του Νοβοσιμπίρσκ. Χάρη στον συμπατριώτη μας και καλλιτεχνικό διευθυντή του Θεάτρου Θόδωρο Κουρεντζή τρύπωσα από την πίσω πόρτα. Αμέσως κατάλαβα γιατί είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο. Δεκάδες διάδρομοι, υπόγεια, γραμμές τρένων που οδηγούν στη σκηνή, ενώ περνώντας από τα παρασκήνια αισθάνθηκα πως περνούσα μέσα από την ιστορία της όπερας και του μπαλέτου, καθώς σε κάθε μου βήμα ξεπρόβαλαν σκηνικά και κοστούμια όλων των παραστάσεων.

Στις 18.30 η αυλαία σηκώθηκε και εμείς χαθήκαμε στην όπερα «Μάκβεθ» και στο λυρικό παραμύθι στο οποίο μεταμόρφωσε ο «δαιμονισμένος» σκηνοθέτης Ντμίτρι Τσερνιακόφ το αριστούργημα του Τζουζέπε Βέρντι. Ο σκηνοθέτης μας έδειξε γιατί έχει στα πόδια του τη Σκάλα του Μιλάνου και όλα τα μεγάλα μουσικά θέατρα της Δύσης και γιατί σε όλους τους διαγωνισμούς της ρωσικής «Χρυσής Μάσκας» σαρώνει τα βραβεία ακόμα και όταν απέναντί του έχει σκηνοθέτες όπως ο Σοκούροφ. Συνδυάζοντας το google earth με σκηνικά εποχής ισορρόπησε μεγαλοφυώς το τότε με το σήμερα. Στον ρόλο του Μάκβεθ, απολαύσαμε τον συμπατριώτη μας βαρύτονο Δημήτρη Τηλιακό, ο οποίος έπιασε 100% τον ρόλο. Το στήσιμο των σολίστ, της χορωδίας, που όλοι μαζί ξεπερνούσαν τους 300, ακόμα και του σκύλου που έπαιζε, ήταν σοφά μελετημένα. Οσο για το αποκορύφωμα της ευρηματικότητας; Ολοι οι φόνοι διαπράττονταν μπροστά στα μάτια μας, με τη διαφορά πως ουδείς μας τους είδε! Η υπέρβαση στην παράσταση δεν θα είχε πραγματοποιηθεί αν ο Κουρεντζής, οι σολίστες και φυσικά η 50μελής ορχήστρα του δεν έδεναν συγκλονιστικά με τη σκηνοθεσία. Στον ρόλο της Λαίδη Μάκβεθ, η Λαρίσα Γκογκολέφσκαγια, σοπράνο του Μαριίνσκι, έκανε επίδειξη της εμπειρίας της. Επειδή όμως φίλος του καλού είναι το καλύτερο, την επομένη της πρεμιέρας η πολύ μικρότερη σε ηλικία Βερονίκα Τζιόεβα απογείωσε τον ρόλο. Οι περίπου 2.000 θεατές με παρατεταμένο χειροκρότημα που ενίοτε μετατρεπόταν σε ποδοβολητό, ευχαρίστησαν τους συντελεστές του «Μάκβεθ» που αποτελεί συμπαραγωγή της Οπερας της Βαστίλλης και του θεάτρου του Νοβοσιμπίρσκ.

Ο Ελληνας βαρύτονος Δημήτρης Τηλιακός μιλώντας στην «Κ», σημείωσε πως πρόκειται για έναν σπουδαίο και δύσκολο ρόλο που τον στοίχειωνε για πολλά χρόνια, ιδίως σαν μαθητή του Πασχάλη, ο οποίος υπήρξε ο καλύτερος Μάκβεθ τη δεκαετία του ’60. «Αν και γερμανοθρεμμένος θαύμασα το υψηλότατο επίπεδο των μουσικών. Η πειθαρχία τους αγγίζει τα όρια της σκλαβιάς». Τα προσεχή του σχέδια; «Τον Απρίλιο στο “Werther” στην Βαστίλλη στον ρόλο του Αλμπέρ, στο ίδιο θέατρο τον “Μάκβεθ” 5 και 8 Απριλίου, “Μποέμ” στο Μόντε Κάρλο και “Μποέμ” στη Μετροπόλιταν Οπερα». [Του ανταποκριτή μας Αχιλλεα Πατσουκα, Η Καθημερινή, 25/12/2008]

Info

http://www.opera-novosibirsk.ru/

http://macbethopera.com/

http://www.operadeparis.fr

«Οκτώ γυναίκες» τραγουδούν

Η μουσική και τα τραγούδια της Φωτεινής Μπαξεβάνη για την παράσταση «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται», που παίζεται στο Θέατρο Πειραιώς 260, παρουσιάζονται στο τέταρτο cd της συλλεκτικής σειράς «Μουσική Θεατρική Βιβλιοθήκη», της νέας, ανεξάρτητης εταιρείας Faos Music (www.faosmusic.gr ) που ειδικεύεται στην έκδοση πρωτότυπης μουσικής για θεατρικές παραστάσεις.

Είναι η πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά της Φωτεινής Μπαξεβάνη και περιλαμβάνει 15 κομμάτια, που συνδυάζουν στοιχεία μουσικής τζαζ αλλά και φιλμ νουάρ, με έναν μοναδικό θεατρικό τρόπο, ακολουθώντας και αναδεικνύοντας το ύφος του κάθε ρόλου. Τους στίχους των τραγουδιών υπογράφει η Λένα Κιτσοπούλου. Στους ηθοποιούς που ερμηνεύουν τα τραγούδια, συναντάμε τους: Χρήστο Στέργιογλου, Χρήστο Λούλη, Αιμίλιο Χειλάκη, Αργύρη Ξάφη, Νίκο Καραθάνο, Κοσμά Φοντούκη, Νίκο Χατζόπουλο, Γιάννη Κότσιφα. Το cd πωλείται στο χώρο του θεάτρου (Πειραιώς 260) μέχρι το τέλος των παραστάσεων (11 Ιανουαρίου 2009), καθώς και σε δισκοπωλεία, βιβλιοπωλεία, χώρους τέχνης, μέσω της εταιρείας διανομής Μουσικό Ταχυδρομείο (www.musicpost.gr).

Είναι μία δίγλωσση (ελληνικά – αγγλικά) πολυτελής έκδοση, που περιλαμβάνει, επίσης, το πρόγραμμα της παράστασης, φωτογραφικό υλικό και στίχους των τραγουδιών. Το cd περιλαμβάνει και ένα bonus track – τραγούδι, από ζωντανή ηχογράφηση της παράστασης. Οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι οι: Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνα), Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου (κοντραμπάσο), Κώστας Μπαλταζάνης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιάννης Αγγελόπουλος (ντραμς) και Μάριος Βαληνάκης (μπάσο κλαρινέτο).

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

19/8/2007

— Του δίσκου τα γυρίσματα…

13/6/2007

— Φεστιβαλικές παραστάσεις

2/6/2007

— Φεστιβαλικές κωμωδίες

14/1/2007

— Συναντήσεις δισκογραφίας

28/6/2000

— Θεσσαλικός «Νόστος»

Αιμιλίας Βάλβη «Κοραή 4 – Προσβάσιμος χώρος» μέχρι 31/1/2009

Παρατείνονται μέχρι τις 31/1/2009, οι παραστάσεις του θιάσου «Πόλις», με το έργο της Αιμιλίας Βάλβη «Κοραή 4 – Προσβάσιμος χώρος», στον ιστορικό χώρο των υπόγειων κρατητηρίων της Κομαντατούρ στην οδό Κοραή 4 (μέγαρο Εθνικής Ασφαλιστικής). Η εξαιρετική παράσταση (ο θίασος βραβεύτηκε για την παράσταση αυτή από την Ενωση Θεατρικών – Μουσικών Κριτικών) παίζεται κάθε Δευτέρα – Τρίτη (21.15). Το έργο είναι εμπνευσμένο από το συγκεκριμένο χώρο βασανιστηρίων, αλλά αφορά στο σήμερα, καταδεικνύοντας τις ποικίλες σύγχρονες μεθόδους βασανισμού -σωματικού, ψυχοδιανοητικού, συνειδησιακού – για την υποταγή του ανθρώπου, αλλά και υμνώντας την αντίσταση και το δικαίωμα του ανθρώπου στο όνειρο. Εισιτήρια 15 ευρώ, φοιτητικό 10 ευρώ. Αναγκαία η επικοινωνία για την κράτηση θέσεων, στα τηλέφωνα 210.3243.581, 6974316537 (καθημερινά 10πμ-2μμ, 6-9μμ).

Το «Πρωτάθλημα»… παρατείνεται!

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ»

1 – 11 Ιανουαρίου 2009

Χώρος Τέχνης 3^ος Όροφος, Καθολικών 4, 2310535747

Πόσο μακριά θα έφτανες για να μάθεις την αλήθεια;

Η Ομάδα Καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα παρατείνει τις παραστάσεις του έργου Το Πρωτάθλημα της Πένυς Φυλακτάκη στο Χώρο Τέχνης 3^ος Όροφος, Καθολικών 4, Θεσσαλονίκη από 1 έως και 11 Ιανουαρίου 2009, στις 21:30. Σημειώνεται ότι το έργο τιμήθηκε με το 3ο Κρατικό Βραβείο για Νέους Θεατρικούς Συγγραφείς από το Υπουργείο Πολιτισμού του 2004, ενώ η πρώτη παρουσίασή του έγινε το 2005 στον Άδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.

Μια γυναίκα και ένας άντρας συναντιούνται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Στο ίδιο δωμάτιο κάθε Πέμπτη συνευρίσκονται ερωτικά οι σύζυγοί τους επί ένα χρόνο. Οι απατημένοι βρίσκονται εκεί για να καταστρώσουν ένα σχέδιο και να τους αιφνιδιάσουν. Όση ώρα περιμένουν αποκαλύπτεται, όμως, μέσα από διάφορα flash–back, ο πραγματικός έγγαμος βίος και των δύο ζευγαριών. ..

Μια πικάντικη μαύρη κωμωδία με θέμα τον έρωτα και τις σχέσεις των ζευγαριών πριν, κατά και μετά το γάμο. Μια παράσταση που εξελίσσεται εκεί όπου… «και οι τοίχοι έχουν αυτιά».

Συγγραφέας: Πένυ Φυλακτάκη, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Σακατζής, Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Σουλιώτης – Δημήτρης Σακατζής , Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Σουλιώτης, Μουσική: Έλσα Μουρατίδου. Παίζουν: Στάθης Μαυρόπουλος, Σοφία Βούλγαρη. Σχεδιασμός δημιουργικού και έντυπου υλικού: Elixirion. Φωτογραφίες: Γιάννης Ψαθάς

Πληροφορίες παράστασης

Πρεμιέρα:10 Δεκεμβρίου 2008

Παράταση: Πέμπτη 1 με Κυριακή 4 Ιανουαρίου & Τετάρτη 7 με Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Ώρα: 21:30

Χώρος: Χώρος Τέχνης 3^ος Όροφος, Καθολικών 4

Τιμή Εισιτηρίου: 15€, 10€ φοιτητικό

Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310535747, www.ougaklara.gr

[ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ]

ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ. Πρωτότυπα είδη και τεχνικές

«Χορεύοντας με τα χρώματα»

(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 25/12/2008, Του Θανάση ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ).–Δημ. Σεϊτάνης «Χορεύοντας με τα χρώματα» από το «ΘΕΑΤΡΟ ΝΕΩΝ» στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «BIOS»

Ο Δημ. Σεϊτάνης επιχειρεί εδώ και ορισμένα χρόνια την παραγωγή μιας ιδιότυπης θεατρικής παράστασης με μια πρωτοποριακή, και μοναδική στα ελληνικά δεδομένα, τεχνική, όπου με τη βοήθεια ηλεκτρονικού θεάματος (multimedia), και τη συμμετοχή ενός ταλαντούχου ηθοποιού, βοηθά τα παιδιά – θεατές, να σκεφτούν, να παρατηρήσουν και να προβληματιστούν συμμετέχοντας σε ομαδικές δραστηριότητες. Η πρώτη στην Ελλάδα διαδραστική – συμμετοχική παράσταση εισήχθη, με πρωτοβουλία του Δημ. Σεϊτάνη, με την παράσταση «Γιαπωνέζικοι κήποι», στα 2005. Ακολούθησε η παράσταση: «Ιταλικοί κήποι» και κατά την τρέχουσα θεατρική περίοδο παρουσιάζει την παράσταση: «Χορεύοντας με τα χρώματα».

Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, τα παιδιά καλούνται να παίξουν θεατρικά και να δημιουργήσουν με το σώμα, κυρίως, να διασκεδάσουν, να εκφραστούν (θεατρικό παιχνίδι) πάνω σε ένα μαγικό χαλί. Πρωταγωνιστής της παράστασης και συγχρόνως εμψυχωτής είναι ο Παναγιώτης Αλεξανδράκης. Συμμετέχει η χορεύτρια Δήμητρα Βλαγκοπούλου με εκφραστικές χορευτικές παρεμβάσεις, συνδέοντας τον αφηγηματικό λόγο του ηθοποιού με τις δραστηριότητες της κάθε ομάδας παιδιών. Η μουσική του Χρήστου Κραβαριώτη, καθώς και οι παράξενοι ηλεκτρονικοί ήχοι, που χρησιμοποιεί στα δρώμενα, είναι ανατολίτικου ύφους και τεχνοτροπίας και δένει αρμονικά με τα σχέδια και τις δράσεις του ζωγράφου Ρεμπουάρ, που υποδύεται ο Παν. Αλεξανδράκης. Χειριστής του προγράμματος είναι ο Στίβεν Παρτσιγκιάν.

«Παραμυθί…ssimo»

Τα παιδιά – θεατές της παράστασης και συμμετέχοντες, συγχρόνως, στα δρώμενα, έχουν τη δυνατότητα να μάθουν τα χρώματα, να παίξουν με αυτά και παράλληλα να κατανοήσουν ότι οι τέχνες είναι «συγκοινωνούντα δοχεία», συνεργάζονται μεταξύ τους, και όλες βοηθούν τους ανθρώπους να εκφράσουν τον ψυχικό τους κόσμο, τα συναισθήματά τους, τον πόνο και τα βάσανά τους, τα όνειρά τους (χορός, μουσική, ζωγραφική). Επίσης, τα παιδιά, μαζί με τα χρώματα της φύσης, μαθαίνουν και για τα φυτά, τα λουλούδια, τα ζώα, τις λειτουργίες της φύσης. Τα χρώματα διηγούνται την ιστορία τους, με έναν πρωτότυπο τρόπο και τα παιδιά αφουγκράζονται τις αόρατες και μυστικές δυνάμεις της φύσης, ταξιδεύοντας στο μαγικό κόσμο των χρωμάτων.Από το ταξίδι αυτό δε λείπουν οι άνθρωποι, οι ανάγκες και τα προβλήματά τους, οι μετανάστες και ο αγώνας τους για την επιβίωση και την ανάγκη δημιουργίας και κοινωνικής προσφοράς.

Ξένια Καλογεροπούλου – Θωμάς Μοσχόπουλος «Παραμυθ…issimo». Στο θέατρο «ΠΟΡΤΑ»

«Για να ‘ν’ το παραμύθι μέλι / κάτι από σένα θέλει», μας λέει μια παροιμία από την Τοσκάνη της Ιταλίας. Βέβαια, ο θίασος της «Μικρής Πόρτας» δεν έκανε κάτι, αλλά πολλά, έτσι που τα τέσσερα ιταλικά παραμύθια, που διασκεύασε και σύνθεσε για θεατρική παράσταση η Ξένια Καλογεροπούλου σε συνεργασία με τον Θωμά Μοσχόπουλο, να γίνουν γλυκύτατο μέλι. Η μαεστρία του σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλου, στη συνέχεια, και των άλλων συντελεστών της παράστασης τα έκαναν ακόμη γλυκύτερα.

«Λοκαντιέρα»

«Ο Παπαγάλος» (σανσκριτική εκδοχή ινδικών και περσικών παραμυθιών) εδώ ως παραμυθάς διηγείται άλλα τρία επιλεγμένα παραμύθια: «Η πανέμορφη Φανταγκίρο» (Τοσκάνη), «Η ξύλινη Μαρία» (Ζανάτσο, Ρώμη), «Ο βοσκός στο παλάτι» (Τοσκάνη). Η επιλογή των παραμυθιών έγινε από μία συλλογή 200 ιταλικών λαϊκών παραμυθιών που επιχείρησε στα μέσα του 20ού αι. ο Ιταλός συγγραφέας Ιταλο Καλβίνο.Ευρηματική κρίνεται η κατασκευή σκηνής γεωμετρικού τύπου έξι επιπέδων, σε βάθος, ώστε τα δρώμενα να εξελίσσονται σε διάφορα επίπεδα και να διευκολύνουν τους ηθοποιούς, να πέφτουν σε καταπακτές, ν’ ανεβαίνουν βουνά, να κάνουν κονταρομαχίες, να ταξιδεύουν με άλογα κ.ο.κ. Οι αφηγητές των παραμυθιών είναι οι ίδιοι ηθοποιοί σε διαφορετικούς κάθε φορά ρόλους, με άλλα κοστούμια και άλλες μάσκες. Τραγουδούν όλοι, είτε μονοφωνικά είτε χορωδιακά (πολυφωνικά), με ποιοτικό αισθητικά αποτέλεσμα, ιταλικές μελωδίες. Η κίνηση των ηθοποιών και η εκφραστικότητα των προσώπων, καθώς και η υποκριτική τους δεινότητα, μαγεύουν παιδιά και μεγάλους θεατές της παράστασης, σκορπούν γέλιο και πλούσια συναισθήματα. Οι ήρωες αγωνίζονται να ξεπεράσουν δυσκολίες της ζωής τους, με αποφασιστικότητα, με ψυχική δύναμη και με αισιοδοξία.

Το θεατρικό παιχνίδι και η παντομίμα είναι στοιχεία της παράστασης, όπου αρωγοί έρχονται τα υφάσματα, οι γιγαντόκουκλες, τα καπέλα, οι μάσκες, οι ξυλοπόδαροι, τα ξύλινα άλογα, οι μηχανικές γιγαντόκουκλες κ.ά. Ομολογώ ότι δεν πρόλαβα να σημειώσω και άλλα σκηνοθετικά και σκηνογραφικά ευρήματα, λόγω του ότι με συνέπαιρνε η μαγευτική ατμόσφαιρα, που δημιουργούνταν στην παράσταση.

Μια μικρή παρατήρηση: Η μουσική, κατά σημεία, δεν πρέπει να είναι τόσο δυνατή, έτσι ώστε να μην ακούγεται ευκρινώς ο λόγος, ο οποίος σημειωτέον καλό είναι να εκφέρεται από ορισμένους, πάλι κατά σημεία, με περισσότερη δύναμη και καθαρότητα.

Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος, σκηνικά – κοστούμια: Ελλη Παπαγεωργακοπούλου, χορογραφία: Μάρθα Κλουκίνα, μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής, φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Διανομή των ρόλων: Μιχ. Σαράντης, Τατιάνα – Αννα Πίττα, Χρίστος Νικολάου, Στέλιος Χλιαράς, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Δάφνη Μαρκάκη, Τώνια Γελεκλίδου και Γιάννης Κουκουράκης.

Κάρλο Κολντόνι «Η Λοκαντιέρα» στο θέατρο «ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ»

Είναι η δεύτερη φορά που ο Νίκος Δαφνής ανεβάζει αυτό το έργο για παιδιά των μεγαλυτέρων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου, καθώς και για εφήβους (μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου). Η πρώτη ήταν κατά τη θεατρική περίοδο 2003-2004. Είναι προς τιμήν του σκηνοθέτη, και ηθοποιού στην παράσταση, Νίκου Δαφνή, το ανέβασμα της κλασικής κωμωδίας του Κάρλο Γκολντόνι (1707-1793), «Η Λοκαντιέρα».

Ο Γκολντόνι προσπάθησε μέσα από την κωμωδιογραφία του να σατιρίσει ξεπεσμένους αριστοκράτες κόμηδες, μαρκησίους και ιππότες, και να τονίσει την έπαρση και ματαιοδοξία τους.

Το έργο απευθύνεται σε κοινό ενηλίκων. Ομως, τα κλασικά θεατρικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, κατάλληλα διασκευασμένα, είναι δυνατό – και πρέπει – να ανεβαίνουν για παιδιά και εφήβους. Το εγχείρημα της μετάφρασης – διασκευής του έργου είναι δουλειά του Γιάννη Καλατζόπουλου, το οποίο έφερε σε πέρας με πλήρη επιτυχία στα 1984. Οι στίχοι του Γ. Καλατζόπουλου είναι υπέροχοι, η δε λαϊκή γλώσσα και το ύφος της θεατρικής μετάφρασης είναι προσεγμένα, έτσι ώστε να κατανοούνται εύκολα από τους νεαρούς θεατές, αλλά και να διατηρούν συγχρόνως και τη λογοτεχνικότητα του πρωτότυπου κειμένου. Απαραίτητη, βέβαια, κρίνεται πριν και μετά από την παράσταση από τον εκπαιδευτικό η εισαγωγή των μαθητών του στην κοινωνική εποχή του Γκολντόνι, στο έργο του και στην προσφορά του σ’ αυτό, στα θεατρολογικά στοιχεία της παράστασης, έτσι ώστε οι νεαροί θεατές να διαμορφώνουν, σταδιακά, θεατρική συνείδηση, ιδεολογικό και κοινωνικό προβληματισμό, μέσα και από τις ιστορικές συντεταγμένες, αλλά και να ωφελούνται παιδαγωγικά, από τους φωτισμένους παιδαγωγούς τους, που έχουν ήδη συνειδητοποιήσει την παιδευτική αξία του θεάτρου.

Η Λοκαντιέρα είναι μια γυναίκα με έντονη προσωπικότητα για την εποχή της, η οποία διαθέτει παρρησία και καπατσοσύνη, ώστε να μη γίνεται ούτε θύμα, ούτε υποχείριο των πλούσιων ή ξεπεσμένων ευγενών πελατών της. Ετσι, μέσα από κωμικές καταστάσεις, διαγράφεται η κοινωνική πραγματικότητα της εποχής, με όχημα την αξιόλογη γκολντονική γραφή και την ουσιαστική υποκριτική του συνόλου των ηθοποιών της συγκεκριμένης παράστασης (Γιάννης Τσίκης: Μαρκήσιος, Βαγγέλης Μελής: Κόμης, Νίκος Δαφνής: Ιππότης, Κατερίνα Τσεβά: Μιραντολίνα (Λοκαντιέρα), Μπάμπης Αρώνης: Φαμπρίκης, Μαρουσώ Γεωργοπούλου: Ορτένσια, Γιώτα Βόκαλη: Δηιάνειρα, Κώστας Μπούρμπας: Υπηρέτης.

Ενα έργο του παγκόσμιου θεατρικού ρεπερτορίου με κοινωνικές και έμμεσα πολιτικές αιχμές, με χιουμοριστικές καταστάσεις, καθώς και με ιστορικές αναφορές, χρήσιμες εγκυκλοπαιδικά και παιδευτικά για τους εφήβους.

Η σκηνοθετική άποψη του έμπειρου Νίκου Δαφνή μπορεί να μην έχει κάτι το νεοτερικό και πρωτοποριακό, εντούτοις διατηρεί αξιόλογα στοιχεία των παραδοσιακών παραστάσεων, αποδίνοντας μιαν εξαιρετική ατμόσφαιρα συναισθηματικών καταστάσεων των γκολντονικών χαρακτήρων, με το χιούμορ, την ειρωνεία και τη σατιρική διάθεση που τους διακρίνει. Ευχάριστη και ενταγμένη στο κλίμα της εποχής είναι η μουσική του Σάκη Τσιλίκη, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Χάρη Σεπεντζή, καθώς και η χορογραφία της Κων/νας Σαραντοπούλου.

Μια διευκρίνιση: Οσον αφορά την παράσταση του έργου «Της φύσης μυστικό», την οποία παρουσιάσαμε στο φύλλο της Παρασκευή 19/12, διευκρινίζουμε ότι αφορά και μόνο στους αισθητικούς, κοινωνικούς και παιδαγωγικούς στόχους του έργου.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

21/11/2008

— Παράδοση, υγιεινή διατροφή και μυθολογία

7/5/2003

— Νέες σκηνικές δυνάμεις

18/4/2003

— ΑΤΙΤΛΟ

22/12/2002

— Παραστάσεις για παιδιά

30/5/2000

— Δημοτικών Θεάτρων αθηναϊκό «παρών»