Ο δολοφόνος θα ‘ναι γυναίκα

• Στις 20 Νοεμβρίου 2006 ο 18χρονος Σεμπάστιαν Μπος εισέβαλε στο σχολείο του, στη Γερμανία, οπλισμένος με κοντόκαννες καραμπίνες και χειροβομβίδες καπνού κι άρχισε να πυροβολεί όποιον έβρισκε εμπρός του.

Τραυμάτισε οκτώ άτομα, κρύφτηκε σε μια από τις αίθουσες και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Οταν τον βρήκαν ήταν νεκρός. Πριν όμως εισβάλει στο σχολείο είχε ανεβάσει ένα βίντεο στο Ιντερνετ προσπαθώντας να εξηγήσει τις πράξεις του.

Αυτό ήταν το πρωτογενές υλικό που χρησιμοποίησε ο δανός δραματουργός Λαρς Νόρεν για να γράψει ένα μονόλογο, που με τίτλο «20 Νοεμβρίου», ανεβαίνει στις 11 Οκτώβρη στο «Δώμα» του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Δήμητρας Αράπογλου και με τη Μυρτώ Αλικάκη στο ρόλο του 18χρονου μαθητή.

«Ο Σεμπάστιαν δεν ήταν ο μοναδικός. Υπήρξαν πολλοί πριν απ’ αυτόν και πιθανότατα θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Υπάρχει κάτι κοινό που τους συνδέει όλους: τα παιδιά αυτά νιώθουν αποκλεισμένα, νιώθουν ότι μεγαλώνουν σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει τίποτα για να πιστέψουν κι ότι μοναδικός θεός είναι το χρήμα. Νιώθουν κακοποιημένα και ανελεύθερα. Αυτές είναι οι βασικές αιτίες που παραθέτουν» λέει η Αλικάκη.

• «Δεν κάνω τον άντρα»

«Φυσικά», συνεχίζει, «είναι πολλοί εκείνοι που μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα και κατά πάσα πιθανότητα το 99% των θεατών που θα παρακολουθήσουν την παράσταση θα συμφωνήσουν με τις αναφορές του Σεμπάστιαν περί καπιταλισμού, περί άδικου κόσμου κ.λπ. Ομως για να φτάσεις στο σημείο του φόνου μάλλον υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τον ψυχισμό σου».

Η παράσταση, διευκρινίζει η ηθοποιός, παραθέτει τα γεγονότα ώστε να μπορέσει ο ίδιος ο θεατής να βγάλει τα συμπεράσματά του. «Η κοινωνία, βλέπετε, ευνοεί συχνά την καλλιέργεια της αίσθησης της μοναξιάς, του μηδενισμού, της έλλειψης πίστης και ιδεολογίας. Κι ύστερα σε πολλές περιπτώσεις η ίδια η οικογένεια δεν μπορεί να βοηθήσει παρέχοντας την αναγκαία κάλυψη που θέλει ένας νέος άνθρωπος».

Κι ύστερα θυμίζοντας το «Τσεκούρι», τη σχετική ταινία του Κώστα Γαβρά, θα πει: «Σ’ αυτήν ένας 50άρης που μένει άνεργος και δεν μπορεί να βρει με τίποτα δουλειά ξεσπάει κι απλώς αρχίζει να σκοτώνει εκείνους που θεωρεί υπεύθυνους για την κατάστασή του. Δεν θέλει και πολύ για να περάσει απέναντι ο άνθρωπος».

Για την εμφάνισή της ως εφήβου εξηγεί: «Δεν πρόκειται για κάτι αυστηρά ρεαλιστικό. Ο θεατής πρέπει να έχει την αίσθηση πως ο ρόλος θα ταίριαζε σε οποιοδήποτε πλάσμα. Μ’ αυτή τη λογική ερμηνεύω. Αλλωστε και εκτός Ελλάδας ο ρόλος πάλι από γυναίκα παίχτηκε. Ως ένα ανδρόγυνο. Δεν θα παραστήσω σώνει και καλά τον άντρα. Ωστόσο είναι κι αυτό ένα στοιχείο πρόκλησης. Το να υποδυθείς ένα ρόλο που έχει γραφεί για άντρα έχει τη γοητεία του».

Λέει ακόμα πως πρέπει να ισοπεδώσει τη θηλυκότητά της, να νιώσει σαν αγόρι ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει.

• Στον ψυχισμό ενός εφήβου

«Το ασυνείδητό μου επαναλαμβάνει πως είμαι γυναίκα, αλλά νιώθω πως έχω αρκετά αντρικά στοιχεία κι έτσι μπορώ να μπω στον ψυχισμό αυτού του εφήβου».

Σε ό,τι αφορά την παράσταση, στόχος είναι η αφαίρεση: «Θέλουμε να δώσουμε την αίσθηση ενός ανθρώπου που βρίσκεται στο κενό. Το ότι θα είμαι μόνη στη σκηνή αρχικά με τρόμαζε. Τελευταία ωστόσο νιώθω περισσότερο ασφαλής. Εχουμε δουλέψει πολύ άλλωστε».

Τα τελευταία οχτώ χρόνια η Αλικάκη έχει παίξει μία και μοναδική φορά στο θέατρο:

«Αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω μητέρα κι έγινα. Εχω δυο γιους. Το θέατρο μου έλειψε, αλλά μόνο τώρα ένιωσα ξανά την ανάγκη του. Είχα τα παιδιά μου τόσο μπροστά στο μυαλό μου που δεν ήθελα να φεύγω τα βράδια και να τ’ αφήνω. Βέβαια, τον τελευταίο μήνα τα βλέπω μόνο το πρωί που τα πηγαίνω στο σχολείο».

Φέτος θα κάνει και τηλεόραση συμμετέχοντας σε καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1. Στο «γιατί;» θα απαντήσει: «Για να μπορώ να κάνω διακοπές δύο μήνες το καλοκαίρι με τους γιους μου».

Κι ύστερα: «Τα κριτήρια στις επιλογές μου είναι δύο. Το ένα αφορά αυτό που με ευχαριστεί, που με κάνει να νιώθω δημιουργική, όμως υπάρχει κι η πραγματικότητα: πρέπει να βγαίνουν χρήματα για να μπορούμε να ζούμε: για να μπορώ να παίζω στο θέατρο πρέπει να κάνω και τηλεόραση. Τα πράγματα έχουν γίνει πολύ ζόρικα και κάπως πρέπει να επιβιώσουμε». *

• Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ, Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009