Από το Rockwave Festival στην Πίνα Μπάους…

• Το τέταρτο κουδούνι

• Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, TA NEA: Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

• Τι την ήθελαν την αφίσα αυτή; Στο φετινό Rockwave Festival; Με το τρελιάρικο το κεφάλι που φόραγε μάσκα θαλάσσης; Και με το σλόγκαν «Τhe wave is back» (το κύμα επανέρχεται)»; Πλακώνει, που λέτε, στην Μαλακάσα, όπου και ο τόπος του- ανοργάνωτου…- εγκλήματος, ένα wave κακοκαιρίας, μα τι κακοκαιρίας! Και τα κάνει όλα μούσκεμα- παπάρα δηλαδή. Κύματι θαλάσσης… Κι ήρθε κι έμπασε απ΄ την υγρασία το φεστιβάλ στις δυο μέρες- απ΄ τις προγραμματισμένες τέσσερις. Κι έμπασαν απ΄ την ταλαιπωρία κι οι θεατές/ ακροατές. Είδαν με τα μάτια τους το βυθό- έπιασαν πάτο εν ολίγοις. Και χωρίς μάσκα θαλάσσης.

• Προφητική αφίσα. Σαν κάτι θρίλερ φαντασίας που μια φωτογραφία γίνεται πραγματικότητα κι ύστερα… ο χαμός.

• Όλος ο κόσμος, μια (ροκ) σκηνή…

• Η χαλκέντερη Αντιγόνη Βαλάκου – αποκαταστάθηκε το κάταγμα στο χέρι που την ανάγκασε να διακόψει απ΄ τον λορκικό «Ματωμένο γάμο» που ΄κανε στο ΚΘΒΕ ο Γιάννης Ιορδανίδης όπου ερμήνευε την Μάνα και κλείνει φέτος τα εξήντα χρόνια της (απ΄ το ΄49!) στο θέατρο- κι η Αναστασία Πανταζοπούλου- παλιό, καλό κρασί κι οι δυο τους- θα πρωταγωνιστήσουν στο έργο του Γάλλου Ερίκ Βεστφάλ «Εσύ και τα σύννεφά σου»- το πρώτο του (1971) που θ΄ ανεβάσει το χειμώνα- η πρεμιέρα στις 11 Δεκεμβρίου- ο Κοραής Δαμάτης στο «Αγγέλων Βήμα».

• Συμπρωταγωνιστεί – κι εδώ είναι η πολύ ευχάριστη έκπληξη, μια κι είχε να παίξει δώδεκα χρόνια, αφ΄ ότου έκανε τον Τζέιμς Ταϊρόν στο «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» με την Ζωή Λάσκαρη και τον Γιώργο Χριστοδούλου σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη στο θέατρο «Αθηνά» τη σεζόν 1997- ΄98- ο Αντώνης Θεοδωρακόπουλος (στη φωτογραφία). Μαζί τους κι ο Δημήτρης Μπικηρόπουλος.

• Το έργο, που θ΄ ανεβεί σε μετάφραση Χαράς Μπακονικόλα, με σκηνικά του σκηνοθέτη και μουσική Χρίστου Θεοδώρου, έχει πρωτοπαρουσιαστεί στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη, απ΄ το ΚΘΒΕ, στην τότε Νέα Σκηνή του, στο θέατρο «Αυλαία», το 1972-΄73 σε σκηνοθεσία Νίκου Ραφτόπουλου, με Αλέκα Κατσέλη και Λίνα Τριανταφύλλου. Αργότερα το ανέβασαν ο Πέτρος Ζηβανός, και πάλι στη Θεσσαλονίκη, για την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», στο «Αμαλία» το 1993-΄94 και την ίδια χρονιά η Μαργαρίτα Λαμπρινού στο τότε «Όρβο» για το θίασο Άλκηστης Γάσπαρη- Όλγας Πολίτου ενώ μόλις τον περασμένο Απρίλιο το παρουσίασε στο «Αργώ Studio» η ομάδα «Μove Υour Αrt» σε σκηνοθεσία Μαρίας Βαρδάκα.

• Ανύπαρκτη πια η παρθενογένεση στην τέχνη. (Και δεν ομιλώ για Έλληνες συγγραφείς κωμωδιών που εφορμούν στα βιντεάδικα και ποιος είδε τον Κύριο και δεν Τον φοβήθηκε- Η Μεγάλη Λεηλασία… Διότι εδώ περί παρθενορραφής πρόκειται. Για δημιουργούς ομιλώ).

• Μας έφερε τις προάλλες ο Θεόδωρος Τερζόπουλος και πάλι, έπειτα από αρκετά χρόνια, στο «Άττις» του αυτή τη φορά, τον σημαντικό Ιάπωνα της πρωτοπορίας Ταντάσι Σουζούκι (φωτογραφία) και το SCOΤ τουτον Θίασο Σουζούκι της Τόνγκα- με την «Ηλέκτρα» του- βασισμένη στην «Ηλέκτρα» του Χόφμανσταλ και ολίγον στην ευριπίδεια «Ηλέκτρα».

• Δεν μπόρεσα να δω την παράσταση αλλά διάβασα πως ο Σουζούκι είχε τοποθετήσει την «Ηλέκτρα» του σε φρενοκομείο. Οπότε, αυτομάτως, θυμήθηκα μιαν άλλη «Ηλέκτρα» σε φρενοκομείο- τη σοφόκλεια. Η σκηνοθεσία ήταν του εγκατεστημένου στην Γερμανία Ιταλού Ρομπέρτο Τσιούλι: παράσταση του 1983, που την έφερε στην Αθήνα το ΄85, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού, και στο πλαίσιο της ΑθήναςΠολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπηςη πρώτη τού, με πρωτοβουλία της Μελίνας, θεσμού-, όταν ουσιαστικά πρωτοπήραμε μια μυρουδιά σύγχρονου θεάτρου στην ευρωπαϊκή επαρχία μας, το «Θέατρο επί του Ρουρ». Του οποίου ο Τσιούλι υπήρξε συνιδρυτής το 1981.

• Κοινή, προφανώς, ρίζα των δυο παραστάσεων, η ψυχαναλυτική προσέγγιση του Χόφμανσταλ. Η εξαιρετικά τολμηρή για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής παράσταση θυμάμαι πως είχε ενοχλήσει πολύ και σαν να την ψιλοέκραξαν στο τέλος. Εκείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι τον Ζιλ Ντασέν: να την υπερασπίζεται, αντίθετα, θερμά και με ενθουσιασμό, φωνάζοντας όρθιος «μπράβο Τσιούλι!».

«Κυριολεκτικά έχουν σπάσει τα τηλέφωνα στο 1142» έλεγε στο ρεπορτάζ για την απαγόρευση του καπνίσματος η ρεπόρτερ της – «δημόσιας»- ΝΕΤ.  Αν, μετά, της σπάσω κυριολεκτικά το τηλέφωνο στο κεφάλι εγώ θα φταίω;

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… «Τι είναι Πίνα Μπάους;» ρωτούσε πρόσφατα ο παρουσιαστής κ. Γιώργος Λιάγκας στο τηλεπαιχνίδι του «Η εκδίκηση της ξανθιάς», στο Μega, τον παίκτη. «Α. Χορογράφος; Β. Πινακοθήκη; Γ. Σοκολάτα;». «Το Β» είχε απαντήσει ο παίκτης- ή μήπως ήταν παίκτρια; Ήτοι, Πινακοθήκη. Η Πίνα Μπάους. Λάθος είχαν απαντήσει κι οι έξι απ΄ τις επτά ξανθιές του «Χορού» που διαθέτει η εκπομπή. Ε, δεν έκανε και πολλά η ελληνική τηλεόραση με αφορμή το θάνατο, έστω, της Πίνα Μπάους (φωτογραφία) για να ενημερώσει το κοινό που- προφανώς…- επιθυμεί να ΄χει. Μόνο στην ΝΕΤ, μετά το τυπικό ρεπορτάζ, άκουσα τον Προκόπη Δούκα που παρουσίαζε το δελτίο να λέει από μόνος του για το «Ορφέας και Ευρυδίκη» της Πίνα Μπάους που ΄χε παιχτεί πέρσι στην Επίδαυρο και που, όπως είπε, «ήταν από τα ωραιότερα πράγματα που έχω δει στη ζωή μου».

• Το γνωρίζω πως γνωρίζει ο καλός συνάδελφος και πως είναι απ΄ τους μετρημένους στα δάχτυλα στα ΜΜΕ που γνωρίζουν. Αλλά όταν ακούω τις κουβέντες αυτές στην ελληνική τηλεόραση που ο μέσος όρος κουλτούρας της το πολύ μέχρι Βροχοπούλου να φτάνει κι όταν ξέρω πως αν γνωρίζεις κάτι πέραν και επιπλέον του Κακά χαρακτηρίζεσαι «κουλτουριάρης» μ΄ όλα τα υπονοούμενα που μπορεί να φέρει ο νεολογισμός…, ε, δεν παύω να εκπλήττομαι: «Το άκουσαν καλά αυτό τα αυτιά μου σε δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση;!!!». Και ψιλοπαρηγοριέμαι.

«Εγώ δεν μπορώ να καταδικάσω σοβαρά τον κ. Καρατζαφέρη γιατί έχει πλάκα, έχει μεγάλη πλάκα, είναι κουτοπόνηρος, είναι και όλη του η εμφάνιση έτσι, είναι λίγο μπούλης». Ποιος το ΄πε στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ;  Μα ο κ. Θόδωρος Πάγκαλος. Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ομορφότερη; Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…