Αιώνες μακριά από την Αλάσκα… στο θέατρο Κάππα!

Θ’ ανέβω επάνω. Χωρίς τις βαλίτσες. Τις βαλίτσες θα τις αφήσω εδώ. Θ’ ανέβω να ξαπλώσω για λίγο. Ίσως κοιμηθώ. Ίσως καταφέρω ν’ αποκοιμηθώ. Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω ζεστή. Μακριά, πολύ μακριά, αιώνες μακριά από την «Αλάσκα». Σ’ ένα χώρο υποδοχής κάποιου ξενοδοχείου, η Βιολέτα αφηγείται την ιστορία της.  Εικόνες και μνήμες ζωντανεύουν στο λόγο της με βίαιο ρυθμό. Τα οικογενειακά τραύματα της παιδικής ηλικίας, η νοσταλγία του πρώτου έρωτα, το αναγκαστικό ταξίδι από την κλασική μουσική στην άκρη του κόσμου, στην «Αλάσκα», αποτυπώνουν το διάγραμμα της πολυτάραχης ζωής της.

Μ’ αυτό το μονόλογο του Άκη Δήμου, η Πέμη Ζούνη επανέρχεται στο θέατρο και χρόνια  μετά το πρώτο του ανέβασμα,  ξαναστήνει το έργο για λίγες παραστάσεις στο θέατρο Κάππα.

• Σκηνοθεσία-ερμηνεία: Πέμυ Ζούνη
• Μαζί της στη σκηνή [στο πιάνο] ο συνθέτης Θοδωρής Οικονόμου.

Θέατρο Κάππα
Κυψέλης 2   Τηλ: +302108831068

• Από  23/10/2010 έως  28/11/2010

Η Πέμη Ζούνη στο δημοτικό θέατρο Πολίχνης

Το έργο «Αιώνες μακριά από την Αλάσκα», του Άκη Δήμου, παρουσιάζει η Πέμη Ζούνη στο Δημοτικό Θέατρο Πολίχνης «Έλλη Παπαπαναγιώτου», στη Θεσσαλονίκη, στις 17 και 18 Μαΐου. Σ’ ένα χώρο υποδοχής κάποιου ξενοδοχείου, η Βιολέτα αφηγείται την ιστορία της. Εικόνες και μνήμες ζωντανεύουν στο λόγο της με βίαιο ρυθμό. Τα οικογενειακά τραύματα της παιδικής ηλικίας, η νοσταλγία του πρώτου έρωτα, το αναγκαστικό ταξίδι από την κλασική μουσική στην άκρη του κόσμου, στην «Αλάσκα», αποτυπώνουν το διάγραμμα της πολυτάραχης ζωής της. Μ’ αυτό το μονόλογο του Άκη Δήμου, η Πέμη Ζούνη κάνει «ποδαρικό» στη νέα εποχή του Δημοτικού Θεάτρου Πολίχνης. Χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα, η πρωταγωνίστρια ξαναστήνει το έργο για μόνο δύο παραστάσεις. Η σκηνοθεσία είναι της Πέμης Ζούνη. Μουσική Θοδωρής Οικονόμου, χορογραφία Φρόσω Κορρού. Την Πέμη Ζούνη συνοδεύει στο πιάνο ο Θοδωρής Οικονόμου.

Πέμυ Ζούνη: «Αποφάσισα να ξεβολευτώ»

• Παράλληλα με τον προεκλογικό της αγώνα ως υποψήφιας βουλευτού του ΠαΣοΚ η ηθοποιός σκηνοθετεί την «Ερωτική αναρχία»

«Ναι, θα ήθελα να αλλάξω κάτι. Και πιστεύω ότι πολλά μπορούν να αλλάξουν. Είμαι αισιόδοξη, αλλιώς γιατί να κατέβω υποψήφια;» λέει η Πέμυ Ζούνη μιλώντας για την υποψηφιότητά της στην Α΄ Αθηνών (ΙCΟΝ/ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΗΣ)

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Διανύει τη δεύτερη θητεία της στον Δήμο Αθηναίων και η προκήρυξη των εθνικών εκλογών τη βρήκε να σκηνοθετεί την «Ερωτική αναρχία» του Γκέρνι στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης». Τίποτε όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στην Πέμυ Ζούνη και στη διάθεσή της να στραφεί στην ενεργό πολιτική και να θέσει υποψηφιότητα με το ΠαΣοΚ στην Α΄ Περιφέρεια Αθηνών.

«Μεγαλώνοντας αισθάνεσαι ότι έρχεται η ώρα να ξεβολευτείς και να πάψεις να είσαι ο κριτής των άλλων. Γι΄ αυτό και εγώ αποφάσισα να ξεβολευτώ, να κατέβω στην πολιτική, να κάνω εχθρούς- αν κάτι τέτοιο πάει μαζί με την πολιτική. Γιατί;» αναρωτιέται. «Αν υποτεθεί ότι έχεις κάποια οράματα, ότι θέλεις κάτι να αλλάξει, τότε πρέπει να πάρεις την απόφαση και να μπεις μέσα σ΄ αυτό. Γιατί εγώ δεν το κάνω για να γίνω γνωστή. Αντιθέτως, το εξαργυρώνω» απαντά η ίδια και υπογραμμίζει: «Ναι, θα ήθελα να αλλάξω κάτι. Και πιστεύω ότι πολλά μπορούν να αλλάξουν. Είμαι αισιόδοξη, αλλιώς γιατί να κατέβω υποψήφια;».

Με την εμπειρία της στον Δήμο Αθηναίων- με τον συνδυασμό του Κώστα Σκανδαλίδη και τη δραστηριότητά της στο ΙΣΤΑΜΕ, στην ομάδα για τον πολιτισμό, η Πέμυ Ζούνη δούλεψε για να διατυπώσει προτάσεις για τον πολιτισμό. «Από τη στιγμή που δεν ισχύει το ασυμβίβαστο, δεν έχω πια άλλοθι. Είπα στον εαυτό μου “τώρα να τεθείς προ των ευθυνών σου”». Αλλωστε για την ηθοποιό, τη δασκάλα δραματικών σχολών και τη σκηνοθέτιδα αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη απόφαση- μετά την υποψηφιότητα στον Δήμο Αθηναίων, όπου πιστεύει ότι έφερε εις πέρας ό,τι της ανατέθηκε, όπως την αναβίωση της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής. «Το να δηλώνει ένας καλλιτέχνης ότι συντάσσεται με ένα κόμμα μπορεί να έχει κόστος. Εμένα όμως με εμπνέουν πρόσωπα, πέρα από ιδεολογίες».

Αλήθεια, σε τι μοιάζει το θέατρο με την πολιτική; «Το θέατρο πρέπει να μοιάζει με την πολιτική» λέει και εξηγεί: «Ο καλός ηθοποιός, αυτός που έχει αγωνίες, προσπαθεί πάντα να βρει την αλήθεια μέσα στη σύμβαση του θεάτρου. Δεν θέλει, δεν καταδέχεται να παίξει ψεύτικα. Εχει μια στάση σχεδόν ηθική απέναντι σε αυτό που κάνει». Με την «Ερωτική αναρχία» η Πέμυ Ζούνη έχει παρελθόν: πρωτοέπαιξε στο αμερικανικό αυτό έργο το 1986, όταν ανέβηκε στο Απλό Θέατρο, και περίπου δέκα χρόνια αργότερα (τις σεζόν 1994-1995 και 1995-1996) το έπαιξε ξανά γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Λαμπέτη- μαζί με τον Γρηγόρη Βαλτινό, την Αλεξάνδρα Λαδικού και τον Αγγελο Αντωνόπουλο. Τώρα το σκηνοθετεί. Τον θίασο αποτελούν οι Ευδοκία Ρουμελιώτη, Βασίλης Μπιμπίκης, Χριστίνα Θεοδωροπούλου και Κώστας Αρζόγλου.

Θ εματικά το έργο κινείται στον χώρο των σχέσεων και της μοναξιάς. Διαπερνά τέσσερις δεκαετίες και καταγράφει μια Αμερική που αλλάζει. «Είναι η τρυφερή ιστορία εμποδισμένου έρωταπου τον κυνηγά η συντήρηση. Και όλα αυτά με πολύ χιούμορ. Πάνω απ΄ όλα, θέλω να βγει το άρωμα της εποχής και οι λόγοι που αυτοί οι άνθρωποι ήταν έτσι» σημειώνει η Πέμυ Ζούνη.

Οσο για τον συνωστισμό καλλιτεχνών και λαμπερών ονομάτων στα ψηφοδέλτια, στέκεται με σκεπτικισμό, κυρίως επειδή αναρωτιέται «τι θα κάνουν μπαίνοντας στην πολιτική;». Στη δική της περιφέρεια πάντως έχει να ανταγωνισθεί δύο συναδέλφους της: «Η Αννα Φόνσου έχει παρελθόν στην πολιτική. Με την Αννα Βαγενά δεν έτυχε να μιλήσουμε». Οπως και να έχει, ακριβώς δέκα ημέρες μετά τις εκλογές (στις 14 Οκτωβρίου) θα γίνει η πρεμιέρα της «Ερωτικής αναρχίας». Ως τότε η σκηνοθέτις θα ξέρει αν θα είναι και βουλευτής.

Η Πέμη Ζούνη σκηνοθετεί την «Ερωτική αναρχία»

Η Πέμη Ζούνη σκηνοθετεί την «Ερωτική αναρχία» (φωτογραφία) του Αλμπερτ Γκέρνι, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» από τα μέσα Οκτωβρίου. Το έργο διαδραματίζεται σε μια ανδρική λέσχη κάπου στη Βοστόνη. Μέσα από διαδοχικά φλας μπακ παρακολουθούμε τον Μπάρνι και την Ελινορ από νεαρούς έως μεσόκοπους. Από τη δεκαετία του 1940 έως του 1970. Τον Μπάρνι μαθητή στο σχολείο, ύστερα ναύτη στον πόλεμο της Κορέας και τελικά επιτυχημένο παραγωγό ταινιών ερωτικού περιεχομένου. Την Ελινορ μαθήτρια στο σχολείο, ύστερα ευτυχισμένη σύζυγο του αδερφού του Μπάρνι και μητέρα τριών παιδιών και τελικά διαζευγμένη. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι: Χριστίνα Θεοδωροπούλου, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Κώστας Αρζόγλου, Βασίλης Μπισμπίκης.

Ελληνικό θέατρο: σκοτώνει τ’ άλογα και πριν γεράσουν;

• Κάποτε τις Ιουλιέτες και Οφηλίες τις έπαιζαν 60άρες. Τώρα φτάσαμε στο άλλο άκρο. Οι σκηνές μας, ακόμα και το Εθνικό, αποθεώνουν τη νεότητα. Την είχαμε ανάγκη την ανανέωση σε όλα τα επίπεδα. Μήπως, όμως, χάσαμε το μέτρο; Μιλούν στην «Ε» οι Ρένη Πιττακή, Δημήτρης Καταλειφός, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Λυδία Φωτοπούλου, Πέμυ Ζούνη, Γιάννης Χουβαρδάς, Εφη Θεοδώρου και Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

Δημήτρης Καταλειφός: «Οι ηθοποιοί μετά τα 50 είμαστε οι πιο ριγμένοι απ’ όλους». Στο «Ταξίδι» του Ο’Νιλ στο «Απλό Θέατρο».

• Η ηλικία αυτή καθ’ εαυτή είναι ένα απ’ τα λιγότερο ενδιαφέροντα «υποκείμενα» στο θέατρο. Εκτός κι αν συγγραφέας είναι ο Σέξπιρ -κληροδότησε επαρκέστατη παρακαταθήκη εμβληματικών ρόλων για τη μέση και την τρίτη ηλικία ερμηνευτών. Σήμερα, που η νεότητα λατρεύεται ως θεότητα, και όλοι πασχίζουν να παραμείνουν νέοι ή τουλάχιστον να συνυπάρχουν με τα νιάτα, το θεατρικό Λονδίνο επιμένει να κρατά ψηλά τη «σημαία» της θεατρικής τέχνης: σε αντιδιαστολή με την Αμερική, που ξορκίζει το γήρας σαν να είναι ο σατανάς, δίνει ελάχιστη σημασία στην ηλικία.

• Στην «κοιτίδα» του σύγχρονου θεάτρου συνεχίζεται η τεράστια παράδοση σπουδαίων Βρετανών ηθοποιών που δουλεύουν αδιαλλείπτως, μέχρι τέλους -ανάμεσά τους και η πιο ευπαθής κατηγορία των γυναικών ηθοποιών: Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Μάγκι Σμιθ, Τζούντι Ντεντς. Από κοντά, όπως σημείωνε πρόσφατα ο «Γκάρντιαν», μια ελαφρώς νεότερη, μεσήλικη πάντως γενιά ηθοποιών, όπως η Φιόνα Σο, η Λέσλι Σάρπ, η Τζ. Στίβενσον.

• Εχετε αναρωτηθεί ποτέ τι γίνεται στην Ελλάδα των 380 παραστάσεων; Ποιο μοντέλο «αφομοιώσαμε»; Το βρετανικό ή το αμερικανικό; Η ανεργία πάντα έπληττε τις τάξεις των ηθοποιών -είναι, ούτως ή άλλως, υπερβολικά πολλοί, για να απορροφηθούν από την αγορά θεάτρου- ιδίως τους νέους. Κάθε χρονιά στις κορεσμένες τάξεις του προστίθενται επιπλέον 800 απόφοιτοι δραματικών σχολών. Και πάντα η γκρίνια αφορούσε το μέλλον και την τύχη των νεότερων. Προφανώς, δικαίως.

• Από την άλλη, ποιος αρνείται ότι σήμερα ζούμε στην εποχή τής, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επικράτησής τους, σε βαθμό που κάποιοι να μιλούν ακόμη και για «δικτατορία της νεότητας»; Να ξεκινήσουμε από τις επιχορηγούμενες και μη ομάδες και σκηνές, που κάνουν ό,τι μπορούν με πυρήνα νέες αποκλειστικά δυνάμεις; Ας μην ξεχνάμε ότι οι νεότεροι δεν προβάλλουν την αξίωση πληρωμών και ενσήμων. Για να καταλήξουμε στο νέο, επί Γιάννη Χουβαρδά, Εθνικό Θέατρο, που έχει μετατοπίσει το κεντρικό βάρος σε ένα νέο ηλικιακά δυναμικό ηθοποιών.

Λυδία Φωτοπούλου: «Η ροπή στους νεότερους πατά στον φόβο ότι ο 50χρονος-60χρονος ηθοποιός δεν είναι μοντέρνος». Με τη Ράνια Οικονομίδου στο «Ανάσα ζωής» στο «Απλό»

• «Δεν μπαίνουν ντιρεκτίβες στους δημιουργούς. Δεν μπορείς να θέσεις σε έναν σκηνοθέτη όριο ηλικίας για τους ηθοποιούς του. Είναι λεπτό το ζήτημα», επισημαίνει εύστοχα η Ρένη Πιττακή. Ετσι λοιπόν υπάρχουν ώριμοι ηθοποιοί που παρέκαμψαν τον «σκόπελο» της ανεργίας επειδή συνδέθηκαν καλλιτεχνικά με ένα σκηνοθέτη -όπως η Ράνια Οικονομίδου με τον Αντώνη Αντύπα, και, τελευταία, η Ολια Λαζαρίδου με την Αντζελα Μπρούσκου, για να φέρω δύο μόνο παραδείγματα.

• Σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει ο κλασικός προσωποπαγής θίασος του πρωταγωνιστή (όπως των Γ. Κιμούλη, Γρ. Βαλτινού, Γ. Αρμένη, Κάτιας Δανδουλάκη, Κατερίνας Μαραγκού, Μπέττυς Αρβανίτη, Αννας Κοκκίνου κ.ά.), πόσο συχνά οι καλοί, μέσης και βάλε ηλικίας, ηθοποιοί θα έβρισκαν δουλειά; Γιατί, τελευταία, έχουν να αντιμετωπίσουν κι ένα επιπλέον ζήτημα: ηλικιακά οι ρόλοι διολισθαίνουν διαρκώς προς τη… νεότητα: τους 50άρηδες ακόμη και 60άρηδες, σήμερα τους υποδύονται «γεροί» 40άρηδες.

• «Το μέτρο έχει πράγματι χαθεί. Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει σχεδόν απόλυτα το «τόπος στα νιάτα»», παραδέχεται η Πιττακή. «Οταν έβγαινα στο θέατρο υπήρχε τέτοια γεροντοκρατία, που οι Οφηλίες και οι Ιουλιέτες ήταν 6Οάρες. Σήμερα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Εχει επικρατήσει η λατρεία των νέων και φρέσκων. Αυτό μπορώ να το αντιληφθώ στην πασαρέλα ή στη διαφήμιση. Αλλά όχι στο σινεμά και στο θέατρο, που πρέπει να υπάρχει άλλο εύρος». Το πρόβλημα του «εκτοπισμού της μέσης ηλικίας» το εντοπίζει η καλή ηθοποιός στις γυναίκες, «που ίσως είμαστε περισσότερες. Παρ’ ότι αρχίζω πλέον να το βλέπω και στους άνδρες».

• «Ηρθε η ώρα να χτυπήσει ένα καμπανάκι!», καταλήγει σκεπτική η Πιττακή, και βρίσκει απολύτως σύμφωνο και τον Δημήτρη Καταλειφό. «Γενικά, μετά τα 50 είναι δύσκολα τα πράγματα για τους ηθοποιούς στην Ελλάδα, εφόσον δεν έχουν δική τους δουλειά ή δικό τους θίασο. Είναι οι ριγμένοι της υπόθεσης», υποστηρίζει ο ηθοποιός. «Αυτό σε ένα μεγάλο βαθμό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουμε θέατρα ρεπερτορίου, όπως ήταν παλαιότερα το «Θέατρο Τέχνης». Τα ανεβάσματα των έργων είναι υπόθεση της σεζόν, οπότε το πού θα βρεθείς είναι θέμα συμπτώσεων και συγκυριών».

Γιώργος Μιχαλακόπουλος: «Η δική μου γενιά δεν έχει παραγκωνιστεί». Εδώ με τον Γ. Μοσχίδη και την Κατερίνα Μαραγκού στον «Μπόρκμαν» του Ιψεν

• «Κι εγώ σήμερα που μιλάμε δεν έχω καμία σιγουριά», αποκαλύπτει. «Μετά τον μονόλογο του Μπέκετ, που ήρθα να ερμηνεύσω στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, δεν ξέρω τι θα κάνω. Ψάχνομαι. Αυτό συμβαίνει αν δεν έχεις τον δικό σου χώρο. Το ζω από τα 46 μου και μετά, οπότε διαλύθηκε η ομάδα του «Εμπρός». Και με το πέρασμα των χρόνων επιδεινώνεται η κατάσταση. Γενικώς, η ζωή είναι δύσκολη μετά τα 50 για όλους. Η μεσαία ηλικία, ακόμα και στο ρεπερτόριο, δεν υπάρχει. Οι μεγάλοι ρόλοι είναι είτε πολύ νεανικοί είτε πολύ γεροντικοί». «Το καλό», προσθέτει, «θα ήταν να αξιοποιούνται όλες οι ηλικίες, όπως στα θέατρα ρεπερτορίου. Οι «Εφήμεροι» από το «Θέατρο του Ηλιου» της Μνουσκίν είχαν ερμηνευτές από 5 έως 80 ετών».

• Ο Δημήτρης Καταλειφός αναγνωρίζει, όπως και αρκετοί συνάδελφοί του, ότι στο Εθνικό Θέατρο υπάρχει πια η τάση «να ανεβαίνουν έργα για νεότερους». «Παρ’ ότι όμως είναι γεγονός, η ροπή προς κάτι πιο νεανικό, θεωρώ ότι είναι συμπτωματική», καταλήγει.

• Υπάρχει και η πλευρά του… μισογεμάτου ποτηριού. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, όπως λέει, δεν έχει νιώσει «ούτε έλλειμμα», ούτε «περιθωριοποίηση της μέσης ηλικίας», ούτε «καμία παραχώρηση».

• «Δεν νιώθω κανένα παραγκωνισμό», υποστηρίζει. «Η δική μου γενιά δεν έχει πρόβλημα: ο Γιάννης Φέρτης δουλεύει διαρκώς, όπως και ο λίγο μεγαλύτερός μας Γιώργος Μοσχίδης. Αλλωστε, οι μεγάλοι ρόλοι δεν πάνε με τη ζυγαριά. Παλαιότερα υπήρχε η παράδοση οι μεγάλοι ηθοποιοί να παίζουν και τους νέους. Ετσι κι αλλιώς, για να ανεβεί ο «Λιρ» χρειάζονται 30 ηθοποιοί. Οπότε μόνο ένα Εθνικό και ένα ΚΘΒΕ -στο δεύτερο με τον Τσακίρογλου βλέπουμε να συμβαίνει- μπορούν να ανεβάζουν έργα για ώριμους ρολίστες. Δεν είναι εφικτό για το ελεύθερο θέατρο».

• Ο Μιχαλακόπουλος θέτει και μια ακόμη παράμετρο, που συνήθως παραβλέπεται ή κομψά αποσιωπείται: «Για να είμαστε αντικειμενικοί, δεν μπορούν όλοι οι ώριμοι ηθοποιοί να φέρουν τα φορτία ενός μεγάλου ρόλου για μεγάλες ηλικίες -είτε γιατί ξεπουλήθηκαν στην πορεία, είτε γιατί δεν έχουν πλέον τις φυσικές αντοχές, είτε…. Το ότι υπάρχει ένα «υλικό» αναξιοποίητο είναι γεγονός. Αλλά, επιμένω, η ηλικία δεν είναι τεκμήριο».

• «Η ροπή προς τους νεότερους είναι φαινόμενο των καιρών, πιο αμερικανικό σαφώς, που πατάει στο φόβο ότι μπορεί ένας ηθοποιός 50-60 ετών να μην είναι μοντέρνος», είναι η ερμηνεία των νέων «ηθών» που δίνει η Λυδία Φωτοπούλου. «Δεν μου φαίνεται πάντως περίεργο που επιβάλλονται οι νεότεροι και στο θέατρο, αφού παντού πλέον πλασάρεται το «νέος κι ωραίος». Από την άλλη, θεωρώ καλό που οι ρόλοι νέων παίζονται από τόσο νέους -υπάρχει το καλό δυναμικό. Δεν μ’ ενοχλεί, ώστε να φτάσω να πω «παραγκωνίστηκα»».

• «Υπάρχει όντως «τσουνάμι» νέων ταλαντούχων ηθοποιών αλλά και η εποχή μας θέλει «φρέσκο κρέας». Ομως, κανείς από τη γενιά μου δεν έχει παροπλιστεί πραγματικά», τονίζει η Πέμυ Ζούνη. «Απλώς, έχουμε γίνει πιο επιλεκτικοί. Οι νέοι έχουν αντοχές και ορμούν. Αυτό είναι κάτι που, για παράδειγμα, ο Χουβαρδάς στο Εθνικό Θέατρο το ενισχύει». *

Το Εθνικό δεν περνάει εφηβεία

«Το ξύπνημα της άνοιξης» του Φ. Βέντεκιντ (φωτ.) έριξε τον μέσο όρο ηλικίας των ηθοποιών του Εθνικού στα 25 χρόνια. Δεν είναι η μοναδική παράσταση

• Σύμφωνα με τον Γ. Χουβαρδά, στις παραγωγές του αντιπροσωπεύονται όλες οι ηλικίες: 52% των ηθοποιών είναι 22-35 ετών, 30% , 36-50 και 18% από 51 και άνω. Δεν πάει καιρός που ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Γιάννης Χουβαρδάς, άνοιγε στο γραφείο του στην Αγ. Κωνσταντίνου μια πραγματικά παράξενη επιστολή. Η άγνωστη αποστολέας, προφανώς θεατής της πρώτης κρατικής σκηνής, εξέφραζε το αίτημα της συσπείρωσης σε μια παράσταση του Εθνικού παλαιών μεγάλων πρωταγωνιστριών του ελληνικού θεάτρου, άνω των 60, ακόμη και 70 ετών. Το αίτημα ίσως να είναι ανέφικτο, ωστόσο δεν παύει ως χειρονομία να υπογραμμίζει τη «στροφή» που έχει τελευταία πάρει το Εθνικό Θέατρο, πλην ελαχιστότατων εξαιρέσεων -όπως η αείμνηστη Αλέκα Παΐζη και ο Γιάννης Βογιατζής, που δίνουν ή έδιναν συχνά το παρών στις παραστάσεις του.

• Χωρίς να αμφισβητεί κανείς ότι έχει στελεχωθεί από το πιο ταλαντούχο κι ακμαίο κομμάτι των ενεργών ηθοποιών μας, εμφανίζει την εικόνα ενός διευρυμένου «Αμόρε», με «πρώτη ύλη» κυρίως νέες δυνάμεις. Ο ηλικιακός «δείκτης» έχει κατέλθει κατακόρυφα. Είναι ενδεικτικές τρεις μόνο απ’ τις επερχόμενες παραγωγές του. Τον καζαντζακικό Ζορμπά στην παράσταση του Τσεζάρις Γκραουζίνις θα υποδυθεί το χειμώνα ο Μανώλης Μαυροματάκης. Την Κυρά της Θάλασσας του Ιψεν (σκηνοθεσία: Ε. Στούμπε) η Μαρία Ναυπλιώτου, ενώ τον ρόλο της Ατοσσας το καλοκαίρι, στους «Πέρσες» του Ντ. Γκότζεφ, θα επωμιστεί η Αμαλία Μουτούση, που ώς χθες υποδυόταν τη νεαρή Αντιγόνη.

• «Δεν υπάρχει καμία επίσημη γραμμή στο Εθνικό θέατρο να κατεβαίνουν οι ηλικίες των ρόλων. Αντίθετα, γίνεται προσπάθεια οι ρόλοι να παίζονται στις ηλικίες που υπαγορεύονται από τους συγγραφείς», υποστηρίζει ο Γιάννης Χουβαρδάς. Και υπογραμμίζει με έμφαση: «Στις παραγωγές του Εθνικού αντιπροσωπεύονται όλες οι ηλικίες». Για του λόγου το ασφαλές δίνει στη δημοσιότητα και νούμερα. «Τα ποσοστά των ηλικιών είναι 52% από 22 ώς 35 ετών, 30% από 36 ώς 50 ετών και 18% από 51 και άνω, ποσοστά ισορροπημένα αλλά και απολύτως αναμενόμενα, λαμβάνοντας υπόψη ότι στο ρεπερτόριό μας περιλαμβάνονταν κατά την τρέχουσα σεζόν τρία έργα με κυρίως νεανική διανομή – «Ξύπνημα της Ανοιξης», «Φάουστ» και «Σαμπίνε Χ», συν μια παράσταση παιδική και μία χοροθεάτρου».

• Για την αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού, Εφη Θεοδώρου, «είναι πολύ λογικό να δίνονται ευκαιρίες συστηματικά στους πιο νέους. Πρέπει να δοκιμαστούν τα παιδιά. Ετσι προετοιμάζουμε την τέχνη του μέλλοντος». Παραδέχεται ωστόσο ότι κάποιοι μπορεί να μιλούν για «φασισμό της νεότητας» βλέποντας τις παραγωγές του Εθνικού. Προτάσσει, όμως, μια βασική ποιότητα της θεατρικής πράξης: τη διαθεσιμότητα των ηθοποιών. «Με τα μεγάλα ονόματα, που έχουν παγιωμένες απόψεις, συχνά δεν εξασφαλίζεις την απόλυτη διαθεσιμότητα. Για να πας, όμως, παραπέρα πρέπει να έχεις ανθρώπους διαθέσιμους και ευέλικτους».

• «Γενικότερα, όμως, όχι μόνο δίνονται ευκαιρίες στους μεγαλύτερης ηλικίας ηθοποιούς», τονίζει ο Χουβαρδάς, «αλλά επειδή πολλοί αποχωρούν από την ενεργό δράση ενώ είναι σε ζήτηση ακόμα, υπάρχει έλλειψη καλών ηθοποιών για σοβαρούς ρόλους σ’ αυτές τις ηλικίες».

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος: τόπο στα νιάτα

• Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος συνειδητά έκανε το Θέατρο του Νέου Κόσμου στέκι νεανικών καλλιτεχνικών δυνάμεων. «Δεν είναι, όμως, καλό που πλέον δεν παίζουν τις 20άρες οι 50άρες και οι 60άρες;», ερωτά. «Προσωπικά, δεν βλέπω να ‘χουν πρόβλημα οι ώριμοι ηθοποιοί. Αντιθέτως. Ηθοποιοί που έχουν βρει μια «σειρά» μεγαλώνοντας, γίνονται περιζήτητοι, όπως ο Γ. Μοσχίδης ή η Σούλα Αθανασιάδου. Αλλοι βεβαίως αποσύρονται ή μεγαλώνοντας δεν προσαρμόζονται, διατηρούν μια παρωχημένη «γλώσσα». Το πρόβλημα της ανεργίας μαστίζει, όμως, τους νέους. Κάθε χρόνο βγαίνουν απ’ τις σχολές 800 νέοι ηθοποιοί, ενώ η αγορά μπορεί να απασχολήσει μόλις 50».

• Φυσικά, οι ηλικιακές «ισορροπίες» ή «ανισορροπίες» προδιαγράφονται από το ρεπερτόριο. Αλλά και το νέο ελληνικό έργο, που έχει τελευταία κατακλύσει τις σκηνές μας, σκέφτεται καθόλου τη μέση ηλικία; Σπάνια. «Φυσικό κι επόμενο δεν είναι οι νέοι συγγραφείς να γράφουν για τη δική τους ηλικία;», δικαιολογεί τις επιλογές τους ο Β. Θεοδωρόπουλος.

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 4 Απριλίου 2009