Ο «Υποκόμης» πάει… Αλ Τσαντίρι

Ο Λάκης Λαζόπουλος ανοίγει το στούντιο του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» στο θέατρο. Και μάλιστα προτείνει θέατρο με δωρεάν είσοδο, για όλο τον κόσμο, σε μια εποχή που το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ανακουφιστικά. Η παράσταση, που κάνει μεθαύριο πρεμιέρα, είναι «Ο Διχοτομημένος Υποκόμης», μια μαύρη κωμωδία, σε σκηνοθεσία και μουσική Κώστα Γάκη (συνεργασία στη σκηνοθεσία με την Ασπασία-Μαρία Αλεξίου), εμπνευσμένη από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Ιταλο Καλβίνο (η επεξεργασία του κειμένου έγινε από όλη την ομάδα).

«Κάνουμε «φτωχό θέατρο» από άποψη και από ανάγκη και είμαστε χαρούμενοι που η ένδεια σκηνικών και κοστουμιών μεταφράζεται μαγικά σε πλούτο επικοινωνίας και συνεύρεσης με το κοινό… Επενδύουμε διαρκώς στην ανόθευτη, ζωντανή σχέση του ηθοποιού με το κοινό παρά στα πλούσια θεατρικά συμφραζόμενα», αναφέρει ο Κώστας Γάκης. «Αυτήν ακριβώς την ανόθευτη συνεύρεση ζητάμε με αυτή μας τη νέα παράσταση-πρόταση. Προτείνουμε ένα κοινωνικό-θεατρικό πείραμα που ξαναφέρνει το θέατρο κοντά στον κόσμο, που αυτήν τη στιγμή κυριολεκτικά μαστίζεται. Ανοίγουμε τις πόρτες της θεατρικής αίθουσας για όλους χωρίς εισιτήριο. Στην έξοδο υπάρχει ένα κουτί όπου ο καθένας μπορεί να αφήνει ό,τι εκείνος θεωρεί σωστό».

Οι χορογραφίες είναι της Ελενας Γεροδήμου και τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού. Παίζουν: Λένα Γιάκα, Παναγιώτης Νάτσης, Αγγελίνα Παρασκευαΐδη, Κώστας Γάκης (live μουσική, live ανάθεση αυτοσχεδιασμών στους ηθοποιούς).

«Δεν μιλάμε γι’ αυτά»

• Του Κώστα Γάκη και της Ομάδας, ένα έργο για τέσσερις ηθοποιούς, σε Σκηνοθεσία-Μουσική Κώστα Γάκη

Μία μουσική περφόρμανς με γυμνά νεανικά σώματα (του Προμηθέα Δοκιμάκη, Λευτέρη Καταχανά, Νάνσυς Μπούκλη, Στέλλας Νούλη) να πρωταγωνιστούν, είναι το έργο του Κώστα Γάκη. Στο δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, σε μια σκηνή μια σταλιά, με τους θεατές σε απόσταση αναπνοής από τα στόματα των νεαρών ηθοποιών, μέσα σε μια οικεία ατμόσφαιρα, σχεδόν παιδική, με τα αξεσουάρ και τα σκηνικά αντικείμενα να πέφτουν από το ταβάνι, κάλεσαν τους θεατές να δουν και να ακούσουν όσα τα σώματά τους λένε, επειδή κανένας «δεν μιλάει γι’ αυτά». Οπου τα «αυτά» είναι η σεξουαλικότητα του ανθρώπου και η συνακόλουθη ηδονή, η οποία πλέον έχει καταστεί «ενσυνείδητη», ήτοι εκφράζεται με πολιτιστικούς όρους, υπόκειται σε κοινωνικούς νόμους, ήθη και έθιμα, παρότι «υπάρχει μέσα μας μια στάλα πρωτόγονου αίματος που εμπεριέχει το αρχέγονο ένστικτο της σεξουαλικότητας».

Tα θέματα που θίγονται στην παράσταση, παρεκτροπές και σεξουαλικές διαταραχές, όπως ανικανότητα, γεροντολαγνία, νεκροφιλία, τρανσβεστισμός, επιδειξιομανία, κοινωνικά ταμπού, όπως ο αυνανισμός, η θρησκοληψία, η κοινωνική και οικογενειακή υποκρισία και κακοποίηση και τέλος η πορνεία και ο βιασμός, έχουν όχι μόνο καταγραφεί και ανιχνευτεί αλλά ίσως υπέρ το δέον γίνει αντικείμενο της λογοτεχνίας, του θεάτρου αλλά και των εικαστικών και κινηματογραφικών τεχνών. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουν να αποτελούν καυτά θέματα για τους νέους ανθρώπους. Ισως η υπερβολική σεξουαλική απεικόνιση μέσω της νέας τεχνολογίας, να αυξάνει το πρόβλημα αντί να το λύνει. Διότι όλα είναι πρόβλημα σχέσεων και πραγματικής επικοινωνίας. Το στοίχημα λοιπόν του Γάκη και των συνεργατών του, κερδήθηκε ακριβώς σ’ αυτό το σημείο και όχι στην πληρότητα του θεάματος, κερδήθηκε δηλαδή στην εγγύτητα. Στη θέρμη των σωμάτων που αποκτούσαν δική τους θέληση και απαιτούσαν τη δική τους ζωή.

Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι όλος ο πολιτισμός της ανθρωπότητας, κυρίως οι πιο μαύρες σελίδες του, στο σώμα καταγράφονται. Διότι η βία (ακόμα και η ψυχολογική) είναι πάντα σωματική. Το ίδιο και η απόλαυση (ακόμα και η πνευματική).

Σεξ επί σκηνής… μέχρι τελικής πτώσεως

Η παράσταση «Δεν μιλάμε γι΄ αυτά» είναι ένας μαραθώνιος σεξουαλικών συμπεριφορών που διασκεδάζει, αλλά και κουράζει

ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Πόσο σεξ μπορεί να αντέξει κάποιος· και μάλιστα καθισμένος σε ένα θεατρικό δώμα; Πριν καλά-καλά τα φώτα σβήσουν και καταφέρεις να βολευτείς στη θέση σου, ένας ολόγυμνος άνδρας μπαίνει στον χώρο κρύβοντας με τα δυο του χέρια τα απόκρυφα σημεία του σώματός του. «Καλησπέρα σας… Παρακαλείσθε να απενεργοποιήσετε τα κινητά σας τηλέφωνα, κτλ., κτλ. Θέλω να σας ενημερώσω ότι η παράσταση περιέχει γυμνό δικαιολογημένο από τη δράση, καθώς και γυμνό εντελώς αδικαιολόγητο»· πρόκειται για την προαναγγελία της παράστασης του Κώστα Γάκη «Δεν μιλάμε γι΄ αυτά», που φιλοξενείται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και πραγματεύεται τις σεξουαλικές απολαύσεις, εμμονές και παρεκκλίσεις με τόσο εξονυχιστικό τρόπο που θα έκανε ακόμη και τον παππού Φρόιντ να αναφωνήσει: «Χρειάζομαι ένα διάλειμμα!».

Η παράσταση ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Οι τέσσερις καλοδουλεμένοι ηθοποιοί (Προμηθέας Δοκιμάκης, Λευτέρης Καταχανάς, Νάνσυ Μπούκλη, Στέλλα Νούλη) βγάζουν όλα τα ρούχα τους, αλλά και τα άπλυτά τους στη φόρα: «Μεγάλωσα σε μια χώρα όπου ο αυνανισμός θεωρείται αμαρτία/ Μεγάλωσα σε μια χώρα όπου αν δεν σου αρέσουν τα κορίτσια θεωρείσαι ανώμαλος/ Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με ανάγκαζε να λέω το πέος μου “πουλάκι”».

Τα γέλια του κοινού είναι έντονα· αποτέλεσμα ενός εκρηκτικού κοκτέιλ ενθουσιασμού και αμηχανίας. Εν τω μεταξύ, το μανιφέστο των ηθοποιών συνεχίζεται: «Θέλω να παίξω σε μια παράσταση όπου δεν θα χρειάζεται να φοράω κοστούμια και θα μπορώ να λέω όλες τις απαγορευμένες λέξεις» λέει το ένα αγόρι. «Θέλω να παίξω σε μια παράσταση όπου δεν θα αναγκάζομαι να βγάλω το βρακί μου αν έχω περίοδο» συμπληρώ νει το κορίτσι που, σε αντίθεση με τη συμπρωταγωνίστριά της, δεν θα αποχωριστεί το εσώρουχό της σε όλη τη διάρκεια της ερμηνείας της. Κοινώς, οι θεατές θα ξέρουν κάθε φορά πότε μία από τις δύο θα βρίσκεται στις «δύσκολες μέρες» της.

Το κοινό, χωρισμένο στα δύο, καθώς οι μισοί θεατές κάθονται αντικριστά από τους άλλους μισούς, παρακολουθεί για περισσότερο από μιάμιση ώρα- χωρίς διάλειμμα- μια καταλογοποίηση, μετά μουσικής, κάθε λογής σεξουαλικής διαστροφής. Κάπως έτσι, ο διάχυτος ενθουσιασμός της πρώτης ώρας κάποια στιγμή μετατρέπεται σε κούραση: πώς να αντέξεις τόσα ευρήματα, τόσα interactive καμώματα και πάσης φύσεως μελοποιημένες διαστροφές; Ή τα αστειάκια… Α΄ Γυμνασίου, με τον ηθοποιό να ζητεί από τους μισούς θεατές να πουν «που» και από τους άλλους μισούς να συμπληρώσουν «τσα!»· για να ακολούθησαν, αντιστοίχως, οι συλλαβές «μου» και «νι»;

Από ένα σημείο και μετά έχεις την αίσθηση ότι η υπέρμετρη αγάπη του σκηνοθέτη ακόμη και για την παραμικρή ιδέα που προέκυψε κατά τη διάρκεια των προβών, τον απέτρεψε από το να αφήσει κάποια πράγματα έξω· από πολύ αστεία ως πολύ σοβαρά και ακανθώδη ζητήματα, όπως η νεκροφιλία και ο βιασμός.

Οι προθέσεις της παράστασης είναι αγνές, ακόμη και αν αυτή καθεαυτή ασχολείται με «βρωμόλογα, βρώμικες σκέψεις και πράξεις». Οι ηθοποιοί στέκονται στο ύψος των περιστάσεων μέσα στα άλλοτε λιγοστά και άλλοτε ανύπαρκτα κοστούμια τους. Οταν όμως καταπιάνεσαι με ένα τόσο ευρύ θέμα κινδυνεύεις, από το άγχος να τα πεις όλα, τελικά, να μην πεις και πάρα πολλά.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ

• Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους και Θαρύπου, Νέος Κόσμος, τηλ. 210 9212.900.
• Τετάρτη- Σάββατο 21.15, Κυριακή 19.00.

«Είναι υγιές να είσαι βίαιος»

Ισορροπούν ανάμεσα στο πολιτικό και στο απολιτικό. Θεωρούν το θέατρο τον δικό τους χώρο πολιτικής δράσης. Οι τριαντάρηδες συγγραφείς της «Κατσαρίδας» Βασίλης Μαυρογεωργίου και Κώστας Γάκης επιστρέφουν με φόρα στη σκηνή και δημιουργούν ευκαιρίες για συνομηλίκους τους και νεοτέρους

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Με κοινή καταγωγή την Ικαρία, ο ένας εκ πατρός και ο άλλος εκ μητρός, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και ο Κώστας Γάκης, οι οποίοι γνωρίστηκαν ένα καλοκαίρι προ δεκαπενταετίας στο νησί, συνεχίζουν τους τεμνόμενους αλλά και παράλληλους βίους τους με σημείο εκκίνησης το θέατρο. Από την πρώτη ευκαιρία που τους έδωσε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ως σήμερα, που εξακολουθούν να δουλεύουν (κυρίως) στον ίδιο χώρο, αυτό το ντουέτο των συγγραφέων, σκηνοθετών, ηθοποιών και μουσικών (ο Γάκης) έχει προσφέρει στη θεατρική καθημερινότητα έναν αέρα ανανέωσης. Φίλοι κολλητοί, ο Βασίλης και ο Κώστας διανύουν τα πρώτα-άντα της ζωής τους έχοντας συσσωρεύσει εμπειρίες και επιτυχίες.

Με δεδομένη τη διαρκή δημιουργική τους διάθεση και με μια «Κατσαρίδα» να αποτελεί το θεατρικό τους γούρι, μπαίνουν στη νέα θεατρική σεζόν με καινούργια έργα, νέες προτάσεις, φρέσκες σκέψεις και ένα εντυπωσιακό φινάλε- την άνοιξη, στη σκηνή του Βadminton, η «Κατσαρίδα» θα ρίξει την αυλαία της και οι δυο τους θα μοιραστούν και πάλι τους ρόλους που σφράγισαν την είσοδό τους στον χώρο, στις αρχές του 2000. Αν και τότε δεν ήξεραν ότι θα στραφούν στο θέατρο- «ο Κώστας είχε ήδη δείξει την αγάπη του για την κιθάρα» λέει ο Βασίλης και «ο Βασίλης είχε μεγαλύτερη σχέση με τη ζωγραφική και με μια γενικότερη εικαστικότητα» συμπληρώνει ο Κώστας-, φοίτησαν σε δραματικές σχολές και το σανίδι έγινε σπίτι τους.

Η σιωπή και οι μαύρες τρύπες

«Σκεφτόμουν πώς θα είναι να παίζουμε την “Κατσαρίδα” όταν γίνουμε 60 χρόνων» ξεκινά την κουβέντα ο Κώστας Γάκης ένα απόγευμα στο προαύλιο του «Νέου Κόσμου», που δεν προβληματίζεται διόλου για το μέγεθος της σκηνής και του θεάτρου που θα τους φιλοξενήσει την άνοιξη. «Απλώς πρέπει να απλώσεις αυτό που κάνεις και να αλλάξεις τους κώδικες. Οι βασικοί άξονες της ιστορίας μένουν ίδιοι,όπως και η διάθεση για επικοινωνία, η χαρά…». «Το αγαπάμε και οι δύο πολύ αυτό το έργο» συμπληρώνει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο οποίος επισημαίνει ότι για εκείνον η εξέλιξη στο μέλλον «δεν έχει να κάνει με την εμπορική, την οικονομική ή την επαγγελματική έννοιααλλά με τους νέους ή τον πειραματισμό, την επικοινωνία και τη σχέση μας με τους άλλους». Απολαμβάνουν άλλωστε τους μικρούς χώρους, την «τρυφερή» επαφή με το κοινό, αλλά γοητεύονται και από τα μεγάλα θέατρα…

Εφέτος ο καθένας τους γράφει και σκηνοθετεί το δικό του έργο, ενώ κατά τη διάρκεια της χρονιάς συνεργασίες και νέες δουλειές αναμένεται να ξεπηδήσουν: «Μπλεκόμαστε μεταξύ μας, μιλάμε, επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον» συμφωνούν, ενώ ετοιμάζονται να μου μιλήσουν για τις παραστάσεις τους.

«Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλή φασαρία, όπου ο καθένας μπορούσε να λέει ό,τι θέλει» λέει ο Κώστας Γάκης, του οποίου η παράσταση μόλις έκανε πρεμιέρα. «Μας παρακινούσαν να είμαστε εκδηλωτικοί. Βγαίνοντας έξω συνειδητοποίησα ότι υπάρχει πολλή σιωπή και πολλές μαύρες τρύπες,πολλά θέματα για τα οποία δεν μιλάς, όπως το σεξ. Το “Δεν μιλάμε γι΄ αυτά” αποτελείται από θραύσματα, εικόνες, τραγούδια, μικρά μανιφέστα για το σεξ. Βγήκαμε στον δρόμο, μιλήσαμε με ανθρώπους επί ώρες,διαβάσαμε αρκετά και μετά,παρέα με τους τέσσερις νέους ηθοποιούς που κάνουμε την παράσταση, ξεδιπλώσαμε ο καθένας χωριστά, επί δύο μήνες και με πολύ άγριο και βάναυσο τρόπο, ό,τι θέλουμε να πούμε σχετικά με το θέμα…». Και αυτό ενοχλεί, σοκάρει; «Αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό μου. Σε κάθε παράσταση υπάρχουν τα σημεία συνάντησης και τριβής. Το σεξ προκαλεί αντιδράσεις, αλλά για μας δεν είναι αυτός ο στόχος».

Στον αντίποδα, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου προετοιμάζει τη δική του παράσταση με τίτλο «Η μεγάλη έκρηξη» που βασίζεται σε «βιωματικές ιστορίες από την περίοδο της αθωότητας, από την περίοδο που ένα παιδί θέλει να υπάρξει, να αποκτήσει ταυτότητα. Και έχει μέσα του ενέργεια την οποία διοχετεύει σε ρόλους- ιππότης, μουσικός, εραστής-μπας και καταφέρει να υπάρξει…».

Μήπως τελικά οι δυο τους φτιάχνουν ένα θέατρο μόνο για νέουςμια που νέοι είναι και οι ίδιοι; Και πώς θα αναπροσαρμοστούν στο μέλλον; «Ο,τι κάνουμε αυτή τη στιγμή, αν ψαχνόμαστε» απαντά ο Βασίλης «εύχομαι να το συνεχίσουμε και στο μέλλον, σπάζοντας τα όρια,κάνοντας κάτι πιο καινούργιο από το καινούργιο». «Αλλωστε» προσθέτει ο Κώστας «δεν είχα ποτέ κάτι από κάτω που να μου λέει τι κάνω. Μπαίνουμε στο θέατρο με άγνοια και χαρά και θέλουμε να ζήσουμε και να ανακαλύψουμε τη σκηνή. Δεν αισθάνομαι ότι απευθύνομαι μόνο σε νεανικό κοινό».

Με μια συναισθηματική προσέγγιση στη δουλειά τους και με μια αφοσίωση οι δυο τους πρόσθεσαν στην καθημερινότητά τους και έναν επιπλέον χώρο δουλειάς, στον Κεραμεικό, τον οποίο νοίκιασαν για να δουλεύουν με τις νεανικές ομάδες που έφτιαξαν με τελειοφοίτους ή αποφοίτους θεατρικών σχολών- το αποτέλεσμα θα φανεί στο Lοw Βudget Festival, στο θέατρο του Ιδρύματος Κακογιάννη. «Αν έχεις κάτι καλό να κάνεις, δεν χρειάζεσαι πολλά χρήματα. Εχει μια ζεστασιά όλο αυτό,μια χαρά…» συμφωνούν, όπως συμφωνούν ότι το θέατρο είναι πλέον τρόπος ζωής, ενώ μέσα από τον διάλογο με τους νέους (νεότερους) κερδίζουν πολλά…

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟΙ

Συνειδητοποιημένοι και με απόψεις για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, οι δύο τριαντάρηδες του θεάτρου αμφισβητούν τους πολιτικούς και τον λόγο τους και στέκονται δίπλα στα παιδιά που αντιδρούν: «Τελικά σήμερα είναι υγιές να είσαι βίαιος» λέει ο Κώστας Γάκης.

«Ομολογώ ότι με το ξέσπασμα του Δεκέμβρη ήμουν μάλλον χαρούμενοςαποδοκιμάζοντας φυσικά τις ακρότητες. Μακάρι να υπάρχει ένας κόσμος που αντιστέκεται.Προσωπικά ισορροπώ ανάμεσα στο πολιτίκ και στο απολιτίκ.

Οσο για τους πολιτικούς όρους, θα έλεγα ότι είναι πλέον παρωχημένοι. Πρέπει να βρουν έναν άλλον τρόπο να μιλήσουν.

Εμείς ευτυχώς έχουμε το θέατρο και αυτό είναι μια άμεση μορφή πολιτικής δράσης». Από την πλευρά του, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου πιστεύει ότι «υπάρχει πολύς φόβος- και η βία είναι μια έκφραση του φόβου απέναντι σε αυτό που συμβαίνει. Δεν νομίζω ότι τα νεότερα παιδιά εκφράζονται ελεύθερα. Η εποχή μας είναι μια εποχή επιβίωσης που φοράει το προσωπείο της σύγχρονης, όπως ήταν προ 15ετίας… Σήμερα βλέπω τα παιδιά που βγαίνουν στο θέατρο. Δεν έχουν πού να πάνε. Λείπει η καινούργια ιδέα. Ελπίζω στο μέλλον να σπάσει αυτό το θολό και σκοτεινό τοπίο» καταλήγουν με αισιοδοξία.

Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, τηλ. 210 9212.900.

«Δεν μιλάμε γι΄ αυτά» του Κώστα Γάκη (οι παραστάσεις άρχισαν)

«Η μεγάλη έκρηξη» του Βασίλη Μαυρογεωργίου (από 11 Νοεμβρίου)

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artId=359699&dt=10/10/2010#ixzz11wvdeXPA

 

Οι διαστροφές είναι υπόθεση πολιτική

• Για όσα δεν μιλάμε σκοπεύει να μας μιλήσει ευθαρσώς ο Κώστας Γάκης.

Η νέα δουλειά του «Δεν μιλάμε γι’ αυτά» (6 Οκτωβρίου στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου), δεν καταπιάνεται απλώς με τα σεξουαλικά ήθη. Αλλά και με τις ερωτικές αποκλίσεις και, ακόμη χειρότερα, με τις σεξουαλικές διαστροφές. Εφαψίες, νεκρόφιλοι, νυμφομανείς και επιδειξίες θα παρελαύνουν στη σκηνή ντυμένοι και… γυμνοί. Ηχεί παράδοξο, αλλά ο Γάκης δηλώνει για μια παράσταση στην οποία η λίμπιντο θα χτυπάει «κόκκινο»: «Είναι η πιο πολιτική δουλειά που έκανα ποτέ».

«Σε τρία-τέσσερα σημεία λαμβάνει τη μορφή του μανιφέστου», εξηγεί. «Μεγάλωσα σε μια κοινωνία που μου απαγορεύει να δείχνω το σώμα μου γυμνό. Και σε μια οικογένεια που αν ρωτούσα για θέματα ταμπού έτρωγα χαστούκι», θα λένε οι ηθοποιοί στο κοινό, αποκαλύπτοντας τη γύμνια τους. «Μιλάμε για όλες τις «πληγές», που σχετίζονται με το σεξ. Για όλα όσα έχουμε υποστεί από το οικογενειακό και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένης της Αγίας Εκκλησίας μας», υπογραμμίζει ο Κ. Γάκης. «Στην Ελλάδα, παρ’ όλη την ηλιοφάνεια, είμαστε σφιγμένοι στο σώμα. Στην ερωτική και σεξουαλική ζωή μας δεχόμαστε απίστευτες πιέσεις. Αν καταπιέζεται τόσο πολύ η ελευθερία του σώματός μας, σκεφτείτε τι συμβαίνει στις υπόλοιπες εκφάνσεις μας!»

Η «τρυφερή ενασχόληση» με το σώμα, η επιστροφή στο «αγγίζω» και στο «αποδέχομαι την ερωτική φύση μου και τη σεξουαλικότητα του άλλου», μας κάνει, υποστηρίζει ο σκηνοθέτης, «καλύτερους, πιο κοινωνικούς και άρα πιο πολιτικούς». Ιδίως σήμερα, «που ζούμε ένα νεοσυντηρητισμό και παρατηρείται μια ιδιότυπη μικροβιοφοβική δικτατορία των σχέσεων, στις οποίες παίζουν πρωτεύοντα ρόλο τα μαντιλάκια detol!»

Δεν έστησε πάντως, μέσα από αυτοσχεδιασμούς και από υλικό που συνελέγη ύστερα από συνεντεύξεις αγνώστων, μια παράσταση διδακτική. «Με ενδιέφερε σε ορισμένα σημεία να είμαστε σκληροί κι επιθετικοί», αποκαλύπτει. Αυτό συνδέεται και με τις μουσικές συνθέσεις του. «Είναι τραγούδια που έγραψα πριν από 10 χρόνια και αφορούν τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Οι άγιοι είναι drag queens και, γενικότερα, «στοιχεία» που δεν θα βάζαμε ποτέ μέσα στο σπίτι μας. Είναι μια μουσική με την οποία αισθανόμουν ότι δικαιώνω την άγρια ,βέβηλη πλευρά μου, την πλευρά ενός σκανδιαλιάρικου παιδιού, που λέει τις λέξεις που δεν πρέπει να ακουστούν. Σήμερα αισθάνομαι έτοιμος να κάνω το βήμα και να ακουστεί και η πιο αθυρόστομη δουλειά μου».

Πώς περιμένει να αντιδράσει ο θεατής; «Μπορεί να σκανδαλιστεί, μπορεί και να γελάσει βλέποντας και δικά του κουσούρια. Θα ήθελα να περάσουμε από όλη τη σκάλα των συναισθημάτων ώστε να νιώσουμε πιο ανθρώπινοι και πιο «μαζί». Αυτό είναι και το ουσιωδώς πολιτικό».

* Σκηνοθεσία-μουσική: Κώστας Γάκης. Σκηνικά: Γκάι Στεφάνου. Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού. Παίζουν: Προμηθέας Δοκιμάκης, Λευτέρης Καταχανάς, Νάνσυ Μπούκλη, Στέλλα Νούλη.

• ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Από την «Κατσαρίδα» στα «Λιοντάρια»

Το δίδυμο Βασίλης Μαυρογεωργίου- Κώστας Γάκης παρουσιάζει ένα θέαμα που φλερτάρει με τις τεχνικές των κόμικς και του 3D animation στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

• ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

«Είναι on o προτζέκτορας; Ανάβει το πράσινο φωτάκι; ΟΚ…»: στην πρεμιέρα της περασμένης Δευτέρας ο Βασίλης Μαυρογεωργίου είχε ως την τελευταία στιγμή το αναμενόμενο σκηνοθετικό άγχος. Και όταν ο Πάνω Χώρος του Θεάτρου του Νέου Κόσμου βυθίστηκε στο σκοτάδι αφήνοντας μόνο το πράσινο φωτάκι να λάμπει- ναι, ο προτζέκτορας ήταν ανοιχτός-, τα τέσσερα «Λιοντάρια» βγήκαν στη σκηνή και έδειξαν από την αρχή τις διαθέσεις τους: να είναι οι βασιλιάδες, αν όχι της ζούγκλας, σίγουρα της παράστασης. Πέντε χρόνια μετά την άκρως επιτυχημένη «Κατσαρίδα» το δίδυμο Βασίλης Μαυρογεωργίου Κώστας Γάκης- σημαντική και η σύμπραξή τους με τον Χρήστο Παπαδόπουλο- φαίνεται να ξαναβρίσκει τον παλιό καλό βρυχηθμό του προσφέροντας ένα θέαμα που φλερτάρει με τις τεχνικές των κόμικς και του 3D animation, με το μαύρο χιούμορ του «Κill Βill», με τα ντοκυμαντέρ του «Νational Geographic» και κυρίως με τον αυθορμητισμό που κυριαρχεί σε μια τάξη της τετάρτης δημοτικού στην ώρα των καλλιτεχνικών. Η «Κατσαρίδα» έμελλε να φέρει τις αρετές του divised theater στο προσκήνιο. Από εκεί που αυτό το εναλλακτικό είδος θεάτρου αποτελούσε κατά κύριο λόγο αντικείμενο ερασιτεχνικών ή έστω μη επιχορηγούμενων ομάδων, ένα θέατρο σαν αυτό του Νέου Κόσμου άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του, με αποτέλεσμα κόσμος και κοσμάκης να συρρέει, να ενθουσιάζεται και, ακόμη κι αν δεν το καταλάβαινε απόλυτα, να προσποιείται ότι το καταλαβαίνει για να μη μείνει εκτός παιχνιδιού. Ολοι άρχισαν να μιλούν για τάση, η τάση έγινε μόδα και προτού καλά καλά το καταλάβουμε γέμισαν οι σκηνές από νέες ομάδες με όνειρο να γίνουν… κατσαρίδες και από έργα με κείμενα που «διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια των προβών». Και εκεί που το πράγμα είχε αρχίσει να κουράζει, οι μπαμπάδες αυτού του συμπαθούς εντόμου έρχονται να επαναπροσδιορίσουν το τόσο πολυφορεμένο από όλους αντικείμενό τους. Και τα κατάφεραν!

Βασισμένη στο κόμικ του Μπράιαν Κ. Βόγκαν «Τα λιοντάρια της Βαγδάτης», η παράσταση ασχολείται με την ιστορία τεσσάρων λιονταριών τα οποία εν έτει 2003, κατά τον βομβαρδισμό του Ιράκ, δραπετεύουν από τον ζωολογικό κήπο με απώτερο σκοπό τη δική τους Ιθάκη, που δεν είναι άλλη από τη σαβάνα. Αντί για τη σαβάνα, όμως, θα αντικρίσουν πολλούς κινδύνους «εκεί έξω» καθώς, εξημερωμένα πια, πρέπει να θυμηθούν από την αρχή τι είναι ελευθερία και να ανακαλέσουν την κοιμισμένη φύση τους. Οι θεατές έχουν αυτομάτως τον ρόλο επισκεπτών του ζωολογικού κήπου- το μικρό λιονταράκι Αλί δίνει την ψηφιακή μηχανή σε κυρία της πρώτης σειράς και ποζάρει υπερήφανα στον φακό. Οι τέσσερις ηθοποιοί (Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιώργος Παπαγεωργίου, Μαρία Φιλίνη, Ακης Φιλιός) δεν προσπαθούν πολύ για να μας πείσουν ότι είναι δύο θηλυκά και δύο αρσενικά λιοντάρια που έχουν μόλις ξεφύγει από τους «δίποδους φύλακες». Ο μεγάλος «καμβάς» προβάλλει όσα ζωγραφίζουν με μαρκαδόρους οι ήρωες-αφηγητές της ιστορίας αλλά και τα καρτουνίστικα τανκς που κάποια στιγμή έρχονται καταπάνω τους και καταπάνω μας. Οσο όμως κι αν βοηθά η τεχνολογία, μοιάζει να βρίσκεται στα χέρια παιδιών. Οχι από την άποψη της αφέλειας αλλά της αθωότητας. Η παράσταση φωνάζει από μακριά ότι δημιουργήθηκε από μια παρέα ανθρώπων που μεγάλωσαν παίζοντας με «μαγική οθόνη», view master και κόλλες γλασέ για χειροτεχνία.

Οσο τα κεφάλαια της ιστορίας προχωρούν οι τέσσερις αλλοτινοί βασιλιάδες της ζούγκλας θα μάθουν ότι οι δίποδοι διψούν για το μαύρο ποτάμι που κυλάει κάτω από τον Τίγρη: «Δεν θα ησυχάσουν αν δεν το πιουν όλο…» τους λέει η γέρικη χελώνα που ζει μέσα σ΄ αυτόν. Και δεν θα προλάβουν να πανηγυρίσουν που σκότωσαν την τρομακτική αρκούδα αφού θα πέσουν και τα ίδια θύματα των βομβαρδισμών. Το λιοντάρι χρειάζεται έξι δευτερόλεπτα για να ζευγαρώσει. Και πολύ λιγότερα για να πεθάνει.

Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, τηλ.210 9212.900. Μουσική: Κώστας Γάκης. Σκηνικά- κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη.