Η ιδιοφυΐα του Γίρζι Κίλιαν

• Tης Σαντρας Βουλγαρη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 07/07/2009
  

Στο μαύρο φόντο της Πειραιώς 260 εκτυλίσσονται τρεις ιστορίες… Ενα ζευγάρι, η γυναίκα καθισμένη σε μια κουνιστή πολυθρόνα ο άντρας στα πόδια της, διαβάζουν. Κοντά τους δύο ακόμη ζευγάρια, το ένα σε μια πολυθρόνα, το άλλο γύρω από ένα τραπέζι. Ενας κόσμος τσεχοφικός ή βικτωριανός (η φαντασία σας μπορεί να καλπάσει) «στημένος» πάνω σε ένα άσπρο πανί που έχει απλωθεί σε όλη τη σκηνή. Αργές κινήσεις που εντείνονται διαρκώς μέχρι το φινάλε που μας βρίσκει όλους να κρατάμε την ανάσα μας.

Η παράσταση «Last Touch First», συνεργασία του διάσημου Τσέχου χορογράφου Γίρζι Κίλιαν και του χορευτή Μίκαελ Σουμάχερ, που παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (2, 3, 4/7) ήταν ένα από τα ωραιότερα θεάματα που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Ενα έντονο κομμάτι εξαιρετικής αισθητικής που ερευνά την απελπισία και την τρέλα έξι μοναχικών χαρακτήρων. Σε μια ατμόσφαιρα που κυριολεκτικά σε καθηλώνει.

Πάντα λάτρευα τον Γίρζι Κίλιαν. Ο,τι κι εάν έκανε. Στη μακριά πορεία του ως καλλιτεχνικός διευθυντής και χορογράφος του Netherlands Dance Theater ξεχώριζε για την ομορφιά, τη μουσικότητα και τη βαθιά ευαισθησία των έργων του. Μου άρεσε να παρακολουθώ την ικανότητά του να ανανεώνεται διαρκώς, να πηγαίνει κάθε φορά λίγο πιο πέρα. Παλιότερα το μέσο του ήταν ο χορός. Τα τελευταία χρόνια απλά αποφάσισε ότι δεν τον είχε ανάγκη όσο πριν. «Ο στόχος μας ως δημιουργοί είναι να αναζητάμε τα όρια της ψυχής μας. Δεν νομίζω ότι πρέπει να βρίσκουμε ένα μέρος που αισθανόμαστε ασφαλείς και να περπατάμε εκεί μέχρι να πεθάνουμε» είχε πει πρόσφατα. Αυτό ακριβώς αισθάνθηκα βλέποντας το «Last Touch First». Σαν να παρακολουθούσα έναν σημαντικό δημιουργό να φτάνει στην ουσία της τέχνης του. Εκεί που κάθε ναρκισσισμός, καθετί περιττό ή επιφανειακό δεν έχει πλέον κανένα λόγο ύπαρξης.

Είχα την τύχη πριν από μερικά χρόνια να πάρω μια συνέντευξη από τον Γίρζι Κίλιαν. Με μεγάλο άγχος για το πώς θα με αντιμετώπιζε κ.λπ. Προς μεγάλη μου έκπληξη συνάντησα έναν από τους πιο απλούς και γλυκούς ανθρώπους. «Εύχομαι να πάει πολύ καλά το άρθρο», είχε πει στο τέλος σαν στοργικός πατέρας. Θυμίζοντάς μου ότι ένας αληθινός καλλιτέχνης δεν έχει ανάγκη κανένα μέσο για να αποδείξει ότι είναι πραγματικά σπουδαίος.