Στο «Ανεσις» Παπαγιάννης – Δαλιάνη

Στο θέατρο «Ανεσις» θα φιλοξενηθεί το «Παίζουν το τραγούδι μας» του Νιλ Σάιμον, με πρωταγωνιστές τον Μάνο Παπαγιάννη και την Αγγελική Δαλιάνη. Οι πρώτες συζητήσεις ήθελαν την εν λόγω παράσταση, που σκηνοθετεί ο Μάνος Βακούσης, να ανεβαίνει στο «Studio Μαυρομιχάλη», τελικά, όμως, οι συζητήσεις που έγιναν οδήγησαν τους πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη να «κλείσουν» το θέατρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η πρεμιέρα αναμένεται να γίνει κοντά στις αρχές Απριλίου. Το έργο του Νιλ Σάιμον «Οι φυλακισμένοι της Δευτέρας Λεωφόρου» έκλεψε την καρδιά του Γρηγόρη Βαλτινού και σκέφτεται να το ανεβάσει τον προσεχή χειμώνα σε κεντρική αθηναϊκή αίθουσα. Αρχικά είχε στον νου του τις «Γέφυρες του Μάντισον», μα λόγω τεχνικών προβλημάτων άρχισε να μελετά άλλα έργα. Οταν στα χέρια του έφτασε το έργο του Σάιμον, που μας… σύστησαν στη χώρα μας η Αλίκη Βουγιουκλάκη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ πριν από σαράντα χρόνια, εντυπωσιάστηκε και όλα δείχνουν ότι θα το παρουσιάσει σε σκηνοθεσία του σε θέατρο που αναζητεί. Παραμένω στο θέμα. Μέχρι τώρα ο Βαλτινός εμφανιζόταν στο «Βρετάνια» και όλα έδειχναν ότι εκεί θα «χτυπήσει» και τη νέα χειμερινή περίοδο. Ο επιχειρηματίας Κάρολος Παυλάκης, όμως, θα φιλοξενήσει και του χρόνου το «Αμαντέους» με τους Λιγνάδη – Παπακαλιάτη, άρα ο Βαλτινός είναι… εκτός. Πληροφορίες λένε ότι κάνει θερμότατες συζητήσεις για το «Ιλίσια – Ντενίση», που όλα δείχνουν ότι αφήνει η Μιμή Ντενίση. Σε διπλό ταμπλό θα «χτυπήσει» ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης στη σεζόν, αφού πέρα των «Συμπέθερων από τα Τίρανα» που πρωταγωνιστεί, θα παίξει μαζί με την Μπέτυ Βαλάση στο έργο «Εγώ κι η θεία μου», που θα δούμε σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια. Σε αυτό, που θα παρουσιαστεί την άνοιξη σε αθηναϊκό θέατρο, η Βαλάση θα ντυθεί μια ετοιμοθάνατη γυναίκα και ο Χατζηπαναγιώτης τον ανιψιό της, που μιλά ακατάπαυστα – με εκείνη να τον ακούει σιωπηλή μέχρι τη μεγάλη ανατροπή. Η ηθοποιός Τζένη Διαγούπη «έκλεισε» να παίξει το καλοκαίρι στους «Σκηνοβάτες», που πρόκειται να ανεβάσει στην Επίδαυρο ο Σταμάτης Φασουλής. Πρώτοι σας είχαμε ενημερώσει για τη φιλόδοξη αυτή παραγωγή του Εθνικού μας Θεάτρου και για το ότι ο σκηνοθέτης «έκλεισε» τη Μεντή, την Τρύπη, τη Μουμούρη για βασικούς ρόλους.

• ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ, ΕΘΝΟΣ, 21/3/2011

Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

• «Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» των Φράνσες Γκούντριχ και Αλμπέρτ Χάκετ, παρουσιάζεται στο Θέατρο Άνεσις.

«Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» είναι το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο σε όλο τον κόσμο μετά τη Βίβλο. Η πρώτη του έκδοση έγινε το 1947 στην Ολλανδία και το 1952 στην Αμερική. Από τότε μεταφράστηκε σε παραπάνω από 67 γλώσσες και έχει πουλήσει περισσότερα από 31 εκατομμύρια αντίτυπα.

Το θεατρικό έργο, βασίζεται στο πασίγνωστο ημερολόγιο της έφηβης Γερμανοεβραίας που γράφτηκε στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και είναι ένα έργο-ντοκουμέντο, μια καταγραφή του απάνθρωπου φυλετικού κατατρεγμού. Ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ το 1955 και αποτέλεσε κορυφαία στιγμή στην καριέρα των συγγραφέων αφού τιμήθηκαν με Βραβεία Tony Pulitzer και το βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Κριτικών Νέας Υόρκης.

Η Άννα είχε μια όμορφη παιδική ηλικία μέχρι που τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ολλανδία. Η οικογένεια Φρανκ κρύφτηκε στη σοφίτα ενός σπιτιού για δύο ολόκληρα χρόνια. Σε αυτή τη σοφίτα, η Άννα Φρανκ καταγράφει στο ημερολόγιό της τις σκέψεις της για την αγάπη, τη ζωή, την ευτυχία…

Μέσα από τα μάτια και τα λόγια της, η ιστορία του διωγμού και της αυτοεξορίας της οικογένειάς της ζωντανεύει. Το ημερολόγιο της είναι ένα κείμενο λογοτεχνικών αξιώσεων και έχει καταγραφεί ως ένα από τα σημαντικότερα βιβλία πάνω στο Ολοκαύτωμα παρ’ ότι είναι κείμενο ενός νεαρού κοριτσιού. Από τις πρώτες εκδόσεις λείπουν ορισμένες σελίδες, οι οποίες συμπεριελήφθησαν στην οριστική έκδοση του 1995, με επιμέλεια του Ιδρύματος Πολεμικών Ντοκουμέντων της Ολλανδίας. Σε αυτήν την εκδοχή η Άννα εμφανίζεται αρκετά διαφορετική, αλλά πιο κοντά στην αληθινή της εικόνα.

Το έργο έχει ανέβει σε πάμπολλες παραστάσεις σε όλον τον κόσμο σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Στην Ελλάδα γνώρισε μεγάλη επιτυχία το 1955 με τον Κώστα Μουσούρη και τη νεαρή τότε Αντιγόνη Βαλάκου και 1994 με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και την Ελένη Κούρκουλα.

Συντελεστές
Μετάφραση: Δημήτρης Μοθωναίος & Βάσια Παναγοπούλου
Σκηνικά: Μυρτώ Αναστασοπούλου
Κοστούμια: Κατερίνα Τσακότα
Μουσική επιμέλεια: Σταμάτης Γιατράκος
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
  • Ρέινα Εσκενάζυ
• ΠΑΙΖΟΥΝ:
  • Έφη Γούση,
  • Αφροδίτη Γρηγοριάδου,
  • Βάνα Ραμποτά,
  • Αποστόλης Τότσικας,
  • Δημήτρης Παλαιοχωρίτης,
  • Κώστας Φαλελάκης,
  • Μέλπω Κωστή,
  • Ισιδώρα Δωροπούλου,
  • Στέφανος Κυριακίδης

Απέδρασαν με σκηνή. Κι όμως, η ζωή αντιγράφει το θέατρο. Πέντε κατά λάθος δολοφόνοι το σκάνε από τον Κορυδαλλό

• Ενα μεγάλο πάρτι γενεθλίων σ’ ένα κατάμεστο μπαρ με δυνατή μουσική και άφθονο αλκοόλ. Οι σαμπάνιες ανοίγουν, αλλά οι φελλοί καρφώνονται πάνω σε μια κοπέλα η οποία πεθαίνει… Μια παρέα συλλαμβάνεται επιτόπου για φόνο -τα δάκτυλά τους βρίσκονται ακόμα μέσα στα μπουκάλια απ’ όπου εκτοξεύτηκαν τα «βλήματα»- και οδηγείται στον Κορυδαλλό. Και το πανηγύρι αρχίζει. Μια ομάδα νέων παρουσιάζει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο «Ανεσις» την «Απόδραση» από τις φυλακές Κορυδαλλού. Οι κρατούμενοι δεν τα κατάφεραν με το ελικόπτερο. Ομως, η παλιά κλασική συνταγή του κουταλιού-εκσκαφέα κάπου τους οδηγεί…

• Η παράσταση, χωρίς λόγια, ανήκει στο είδος του σωματικού θεάτρου και στηρίζεται στην τεχνική και τους αυτοσχεδιασμούς. Οι πέντε «κρατούμενοι» (Νίκος Αξιώτης, Λευτέρης Ελευθερίου, Νικόλας Μακρής, Κωνσταντίνος Πασσάς, Βασιλική Τσουπάκη) είναι από κοινού υπεύθυνοι για τη σύλληψη, σκηνοθεσία, μουσική-ενδυματολογική και φωτιστική επένδυση της «Απόδρασης».

• Η παρέα από την πρώτη κιόλας μέρα γνωρίζει στο πετσί της τι σημαίνει Κορυδαλλός. Βρόμικα ντους με κρύο νερό, κελιά που η βροχή τα μετατρέπει σε κανάλια, μαγειρεία με κατσαρίδες να πηδούν μέσα στη σούπα, ψείρες που μεταπηδούν με χάρη από τον ένα στον άλλον, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, κλοπές. Η απόδραση είναι μονόδρομος κι ένας χάρτης της κάτοψης των φυλακών πολύτιμο εργαλείο. Καταστρώνουν το σχέδιο κι οργανώνουν τη μεγάλη έξοδο. Πίσω τους όμως κινείται κάθε φορά ο άγρυπνος φύλακας που, στο παρά πέντε, τους συλλαμβάνει. Με άκαμπτο ηθικό, η ομάδα συνεχίζει. Το τούνελ που δημιουργήθηκε από το σκάψιμο με το κουτάλι θα τους βγάλει σ’ ένα εμπορικό κέντρο. Αλλά ο φύλακας είναι ξανά μπροστά τους. Θα του ξεφύγουν;
• Η παράσταση δεν είναι παντομίμα, ούτε καρτούν, ούτε κουκλοθέατρο, παρά το γεγονός ότι φέρει στοιχεία από το τελευταίο. Η μορφή της ακουμπά κυρίως στις ταινίες του βωβού κινηματογράφου, θυμίζοντας Μόντι Πάιθονς. Η παράσταση, με γρήγορους ρυθμούς, φαντασία και χιούμορ, ισορροπεί ανάμεσα στην υπερβολή και τη λιτότητα. Τα συμβατικά όρια θεάτρου καταργούνται για να εμφανιστούν, απ’ το τίποτα, εκατοντάδες χώροι και άφθονη δράση. Μοναδικό όχημα των ηθοποιών είναι το ίδιο το σώμα στην κίνηση και την ακινησία του μέσα σ’ ένα αόρατο φυσικό περιβάλλον.

• Ανάμεσα στους δυο κούφιους πάγκους που μπροστά και πίσω τους παίζεται η παράσταση, είναι κρυμμένα γύρω στα τριακόσια σκηνικά αντικείμενα, χρήσιμα για τη δημιουργία καταστάσεων: όλων των ειδών τα λαχανικά και φρούτα, βόμβες, φάκες, περούκες, ποδήλατα, άλογα, μπάλες, καπέλα, πιστόλια, σεσουάρ, μοτοσικλέτες, τραμπολίνα, σκυλιά, αρμαθιές κλειδιών, αστακοί, γόνδολες. Κι αν πιστέψουμε ότι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, το κείμενο στην «Απόδραση» είναι περιττό. Η ομάδα άλλωστε συστήνεται «Αλογοι», μια και το δικό τους, παράλογο έργο δεν έχει λόγο, αλλά ούτε λογική.

• Η ιδέα ξεκίνησε από ένα παιχνίδι των ηθοποιών απ’ τη δραματική σχολή: ένα 15λεπτο αστείων περιστατικών, το οποίο σταδιακά βελτιωνόταν κινησιολογικά και δραματουργικά. Μετά την παρουσίαση της παράστασης στην Μπιενάλε του Μπάρι της Ιταλίας και τη θερμή αποδοχή του κοινού, η ομάδα ολοκλήρωσε την ιδέα σκηνικά. Τώρα παίζουν την τελευταία εμπλουτισμένη εκδοχή της «Απόδρασης», χωρίς λόγια αλλά με μουσική: κομμάτια κλασικά, ροκ, κινηματογραφικές μελωδίες, αυτοσχέδιες πειραγμένες συνθέσεις και ελληνικά τραγούδια ακολουθούν τα επί σκηνής ανατρεπτικά δρώμενα.

• «Πρόκειται για μια ιστορία που αφηγούμαστε με τρόπο ρεαλιστικό μόνο μέσα από τη σωματική έκφραση» λέει ο Νικόλας Μακρής, ένας από τους Αλογους. «Βασική προϋπόθεση είναι η καλή λειτουργία της ομάδας πάνω στη σκηνή. Πίσω από τον πάγκο, παρόλο που μπορούμε να μιλάμε χωρίς να ακουγόμαστε, συνεννοούμαστε γρήγορα με τα μάτια. Σκέφτομαι ότι θα είχε ενδιαφέρον να τραβήξουμε με κάμερα όσα δεν βλέπουν οι θεατές. Στο έργο δεν υπάρχει καλός και κακός. Οι φυλακισμένοι είναι μέσα για φόνο εξ αμελείας και το μοναδικό πράγμα που τους κινητοποιεί είναι η προοπτική της απόδρασης. Η επόμενη δουλειά θέλουμε να είναι στο ίδιο ύφος: χωρίς λόγια και με παρόμοια σκηνική αντιμετώπιση του θέματος. Ισως προσθέσουμε τη χρήση βίντεο σε κάποια σημεία». *

• Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 – 08/03/2009