Φρανκενστάιν στη σκηνή

Ο «Φρανκενστάιν» ανεβαίνει στο Λονδίνο, δίνοντας την ευκαιρία στον σκηνοθέτη Ντάνι Μπόιλ να συνεργαστεί για πρώτη φορά µε το Εθνικό Θέατρο Αγγλίας. Τον ρόλο του καθηγητή και του τέρατος θα ερµηνεύουν εναλλάξ ο Μπένεντικτ Κούµπερµπατς και ο Τζόνι Λι Μίλερ. «Σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να παίζουν διαφορετικό ρόλο κάθε βράδυ. Στην παράσταση, σηµασία έχει η ερµηνεία και όχι το µεϊκάπ» λέει ο Ντάνι Μπόιλ, γνωστός για τις ταινίες του «Τrainspotting» και το βραβευµένο µε Οσκαρ «Slumdog Μillionaire». Το έργο τού Νικ Ντίαρ είναι βασισµένο στο µυθιστόρηµα της Μαίρης Σέλεϊ.

Παράσταση για μεράκλωμα

Είπαμε να θεατριστούμε στο Λονδίνο και πέσαμε πάνω στον… Βασίλη Δημητρίου και τον Γιώργο Νταλάρα. Οχι ότι κακοπέσαμε, ίσα ίσα μια χαρά περάσαμε, για να μην πω ότι μερακλώσαμε κιόλας.

Ανοιξε η αυλαία του θεάτρου Novello και όλος ο θίασος επί σκηνής, σε άπταιστα ελληνικά, ξεκίνησε να τραγουδά: «Στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία/ και να προσέχεις πώς βαδίζεις στη ζωή/όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία…».

Εμείς τον «Ωνάση» πήγαμε να δούμε, το νέο θεατρικό έργο του Μάρτιν Σέρμαν, βασισμένο στο βιβλίο «Νέμεσις» του Πίτερ Εβανς. Τώρα τι δουλειά έχει με τον Ωνάση το τραγούδι του Βασίλη Δημητρίου γραμμένο το 1993 για τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», θα σας γελάσω. Δεν ήταν η μοναδική «παραφωνία» της παράστασης, ούτε και το μοναδικό τραγούδι. Και τι δεν ακούσαμε στην 2,5 ωρών παράσταση. Το «Μικρός αρραβωνιάστηκα», το «Μινόρε της αυγής», το «Είμαστε αλάνια», το «Μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει…» ερμηνευμένα άψογα, αν και -αναπόφευκτα- με προφορά. Υπεύθυνη για τη μουσική η Ιλόνα Σεκάζ (Ilona Seckaz), ενώ χορογράφος των ζεϊμπέκικων, γιατί όλα ζεϊμπέκικα τα χόρευαν, η Λίζι Γκι.

Το έργο είναι σαπουνόπερα. Επιφανειακό, με ήρωες καρικατούρες, που αν εξαιρέσεις τα πιπεράτα σχόλια του έμπιστου του Ωνάση, Κώστα, για το ποιος κοιμήθηκε με ποιον, ή τη βεβαιότητα με την οποία «φορτώνει» στον Ωνάση το φόνο του Μπόμπι Κένεντι, δεν λέει και τίποτα. Βγάζει γέλιο, μέχρις εδώ. Δεν αντιλαμβάνεσαι γιατί το έγραψε ο Σέρμαν. Τι ήθελε να πει; Να διηγηθεί ξανά τη ζωή του Ελληνα κροίσου; Γιατί; Αν φώτιζε κάπως διαφορετικά τους ήρωές του (Ωνάση, Τζάκι, Κάλλας) ίσως είχε κάποια αξία. Αλλά φάνηκε σαν να μην τον απασχόλησαν. Ειδικά την Κάλλας, την παρουσιάζει μες στην υστερία. Σε μια σκηνή παρακαλάει τους θεούς (του Ολύμπου, φυσικά) να τιμωρήσουν τον προδότη εραστή της.

Ο μόνος που διασώζεται είναι ο Ωνάσης, γιατί τον ερμηνεύει ένας σπουδαίος ηθοποιός, ο Ρόμπερτ Λίντσεϊ. Κυνικός, πανέξυπνος, χυδαίος, σε πείθει αμέσως. Οι θεατές έσπευσαν να μας ρωτήσουν πώς μας φάνηκε. Προδοθήκαμε επειδή τραγουδούσαμε. Ας όψεται το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, που μέχρι το τέλος του χρόνου είναι sold out…

ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΡΚΑ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

The Empire at the Royal Court Theatre Upstairs, London SW1

• From The Times, April 12, 2010
• Dominic Maxwell

Joe Armstrong (Gary) and Josef Atlin (Hafizullah) in The Empire

It can be hard to tell friend from foe in the heat of the Afghan desert. In D. C. Moore’s second play for the Royal Court, a laconic British lance corporal, Gary, is guarding an injured Asian prisoner. They assume he’s a “Terry Taliban” — after all, he was found right by a rocket launcher. And when they hand him over to their Afghan associates later, he can expect no mercy.

Except … When Zia wakes up, trussed up in this abandoned compound, he insists that there’s been a mistake. He’s from Newham, East London. He was on holiday at his uncle’s home in Pakistan, took a little jaunt into Afghanistan to do some business. He’s a bit of an arse. But he’s no terrorist. Is he?

One of these days Moore is going to write a really wonderful play. He has a strong eye for a dramatic set-up and a superpower for colloquial dialogue: “Did you take a wrong turn before Ibiza?” spits the dubious Gary, who’ll go on to endure a lot of what he sees as Zia’s “gangster singsong”. And I love the way the posh commanding officer, whom Gary nicknames Rupert, goes on to reveal depths of character — and, as played by Rufus Wright, a nervous poise — as this 80-minute play goes on.

But superbly staged though Mike Bradwell’s production is, with its evocative lighting, offstage sound effects and the rubble that spills into the front row in Bob Bailey’s design, Moore’s fine lines sometimes obscure the need for his story to push on. I had the same problem with his monologue Honest at Northampton last month — brilliant writing, but it could do its work in half the time.

Here, there are interesting insights into the mentality of an army of occupation. Are callousness and cruelty acceptable here, perhaps even necessary? Does the class system persevere in the modern Army — and, in a way that might provoke desperate acts, in society at large? Nav Sidhu’s Zia is intriguingly irritating: he doesn’t sound false, he doesn’t sound true.

Joe Armstrong is stunning as the jaded Gary, who nudges away unforgivingly at Zia’s story. But I felt that the soldiers could have questioned Zia’s credibility more forensically. And that they didn’t so that the central tension of the play could be artificially sustained. This leads to an ending that’s tense but which doesn’t spring entirely organically from what precedes it. A bit more interest in plot, and Moore will start to fulfil his huge potential.

Box office: 020-7565 5000, to May 1. Then May 13-29, Drum Theatre, Plymouth

Τα πρώτα ονόματα προτιμούν Λονδίνο

Μπορεί στο Λονδίνο να μην κατεβαίνουν ακόμα παραστάσεις όπως στη Νέα Υόρκη, λόγω οικονομικής κρίσης, αλλά οι Βρετανοί ως προμηθής [sic] λαός προσέχουν για να έχουν. Ετσι, λίγο πριν από την αλλαγή του έτους, το Βρετανικό Συμβούλιο Τεχνών ανακοίνωσε την εφαρμογή από το Φεβρουάριο πιλοτικού προγράμματος χρηματοδότησης περίπου 200 θεάτρων ύψους 300.000 λιρών. Στόχος αυτού του προγράμματος η διάθεση 618.000 δωρεάν εισιτηρίων για θεατές κάτω των 26 ετών στα επόμενα δύο χρόνια.

Παράλληλα με την κρατική πρωτοβουλία και η ιδιωτική, ήτοι οι θεατρικοί παραγωγοί, οι οποίοι μειώνουν τις τιμές των εισιτηρίων, ειδικά στα ακριβά θεάματα όπως τα μιούζικαλ. Χαρακτηριστικά, ο γνωστός ιμπρεσάριος Κάμερον Μάκιντος ανακοίνωσε πως για «Το Φάντασμα της Οπερας», «Ολιβερ», «Οι Αθλιοι» και «Avenue Q» θα υπάρχει εφεξής ενιαίο οικογενειακό εισιτήριο (4 ατόμων) ύψους 50 λιρών. Ποια όμως θεάματα θα διεκδικήσουν τη φετινή δύσκολη χρονιά την προσοχή του θεατρόφιλου κοινού;

• «Complicit»

Μετά το «Cloaca» με τις αμφιλεγόμενες κριτικές, ο Κέβιν Σπέισι σκηνοθετεί το συμπατριώτη του Ρίτσαρντ Ντρέιφους στο ρόλο ενός βραβευμένου με Πούλιτζερ δημοσιογράφου, που πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα πιστεύω του περί ελευθερίας του Τύπου και την προστασία της οικογένειάς του ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου. Μαζί του η Ελίζαμπεθ Μακ Γκόβερν και ο Ντέιβιντ Σασέτ.
Old Vic Theatre: 0870 060 6628. Πρεμιέρα: 07/01/09.

• «Three Days of Rain»

Ο Σκοτσέζος Τζέιμς Μακ Αβόι («Εξιλέωση») επιστρέφει ύστερα από τέσσερα χρόνια στα θεατρικά του λημέρια, μετά το «Breathing Corpses» στο Royal Court το 2005. Αφορμή το γνωστό έργο του Ρίτσαρντ Γκρίνμπεργκ (εδώ το είχαμε δει με τους Φασουλή, Αθερίδη) που είχε ανεβεί για πρώτη φορά το 1999 στο Donmar με τον Κόλιν Φερθ στο διπλό ρόλο του Γουόκερ και του πατέρα του, Νεντ, που θα ενσαρκώσει τώρα ο Μακ Αβόι.
Apollo Theatre: 0844 412 4658. Πρεμιέρα: 30/01/09.

• «Berlin»

Ο θεατρικός συγγραφέας Ντέιβιντ Χέαρ γράφει για την αγαπημένη πόλη της ενήλικης ζωής του και για να γιορτάσει την 20ή επέτειο από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου αφηγείται για 55’ επί σκηνής το ρόλο της γερμανικής πρωτεύουσας στην ευρωπαϊκή Ιστορία, αλλά και στη γεωγραφία της δικής του συναισθηματικής ενδοχώρας. Τα πρώτα του βήματα στο σανίδι καθοδηγεί ο σκηνοθέτης του «Μπίλι Ελιοτ», Στίβεν Ντάλντρι.
National Theatre Lyttelton: 0207 452 3000. Πρεμιέρα: 10/02/09.

• «Madame De Sade»

Μετά το φιλμ «Die Another Day», η Ρόζαμαντ Πάικ και η Dame Τζούντι Ντεντς επιστρέφουν στο σανίδι αυτή τη φορά ως σύζυγος του Μαρκησίου ντε Σαντ και μητέρα της, αντίστοιχα, στο ποιητικό έργο του Γιούκιο Μισίμα, που αφηγείται την ιστορία του λάγνου Γάλλου αριστοκράτη μέσα από τη ματιά έξι γυναικών της ζωής του. Σκηνοθετεί ο Μάικλ Γκράντεϊτζ
Wyndham’s Theatre: 0844 482 5120. Πρεμιέρα: 13/04/09.

• «Waiting for Godot»

Δύο ιερά τέρατα της βρετανικής σκηνής για πρώτη φορά μαζί στο σανίδι μετά τους κινηματογραφικούς «X-Men». Ο Sir Ιαν Μακ Κέλεν και ο Πάτρικ Στιούαρτ θα ερμηνεύσουν αντίστοιχα τον Εστραγκον και τον Βλάντιμιρ στο αριστούργημα του Μπέκετ. Σκηνοθετεί ο Σον Ματίας, καλλιτεχνικός διευθυντής του Theatre Royal Haymarket.
Theatre Royal Haymarket: 0845481 1870. Πρεμιέρα: 30/04/09.

• «Hamlet»

Η προπώληση έχει ήδη ανοίξει, παρότι η πρεμιέρα είναι στις 3 Ιουνίου 2009, και ήδη –τη στιγμή που γραφόταν αυτό το κείμενο– υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια από τις 15 Ιουλίου και μετά. Και είναι λογικό όταν το σαιξπηρικό ρόλο-φετίχ του νεαρού Δανού πρίγκιπα θα τον ερμηνεύσει ο πολύς Τζουντ Λο. Ο Βρετανός ηθοποιός μπορεί να καταξιώθηκε στο Χόλιγουντ μέσα από ταινίες όπως «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», «Cold Mountain», «Αλφι», αλλά δεν είναι νέος στο θεατρικό σανίδι καθώς είχε λάβει εξαίσιες κριτικές για την ερμηνεία του στο «Δρ Φάουστους» και το «Κρίμα που είναι πόρνη». Τον σκηνοθετεί ο Μάικλ Γκράντεϊτζ, καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Donmar Warehouse.
Wyndham’s Theatre: 0844 482 5120. Προπαραστάσεις από 29/05/09.

• «Phaedra»

Η πρώτη θεατρική εμφάνιση της Ελεν Μίρεν μετά το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη «Βασίλισσα» θα πραγματοποιηθεί στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας. Η Μίρεν, που έχει να πατήσει στο θεατρικό σανίδι εδώ και έξι χρόνια με την τελευταία φορά να είναι επίσης στο Εθνικό με το «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», θα ακολουθήσει τις σκηνοθετικές οδηγίες του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού και σκηνοθέτη, Νίκολας Χάιτνερ, στη διασκευή του κλασικού έργου του Ρακίνα από τον Τεντ Χιουζ.
National Theatre Lyttelton: 0207 452 3000. Πρεμιέρα: Ιούνιος 2009.

ΜΠΛΑΤΣΟΥ ΙΩΑΝΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, 04/01/2009