Ο «βλάχος» έφυγε· η βλαχιά;

Μνημονεύοντας τον «Θύμιο» Χατζηχρήστο

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

«Καλλιτεχνικοί βλάχοι προέκυψαν και άλλοι στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Θύμιος του Χατζηχρήστου όμως παρέμεινε ο πρώτος, ο ένας, ο πιο αυθεντικός.

Και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το τέλος του Κώστα Χατζηχρήστου σήμανε και το τέλος των Θύμιων», έγραφα στην Κυριακάτικη «Ε» στις 7 Οκτωβρίου 2001, τέσσερις ημέρες μετά το θάνατό του – 3 Οκτωβρίου (πριν από δέκα χρόνια), στα 80 του.

Απειρες οι εμφανίσεις του στο θέατρο και στον κινηματογράφο, στο μισό αιώνα της καλλιτεχνικής του διαδρομής. Εκεί όμως που διακρίθηκε ήταν στο γραφικό ρόλο του Θύμιου, του βλάχου, του χωριάτη.

• Αυτοδίδακτος

Ηταν αρχές του ’50, τέλος εμφυλίου (που ωστόσο η νικηφόρα «εθνικόφρων» παράταξη κράτησε ώς το 1974, με τα γνωστά…), όταν ο Θύμιος «σκάει μύτη» στην πρωτεύουσα από την επαρχία, που, λόγω αλόγιστων πολιτικών, αδειάζει κι ερημώνεται – άλλοι για την Αθήνα (που προοδευτικά τράβηξε το μισό πληθυσμό του τόπου, με τους περισσότερους σε αντιπαραγωγικές καρέκλες), άλλοι για την (αγύριστη) ξενιτιά (αυτά που πληρώνουμε στις μέρες μας, με συνέπεια, εκτός των άλλων, λόγω… Αρμαγεδδώνος, ν’ αντιμετωπίζεται η αντίστροφη πορεία -που ήδη συντελείται κατά μόνας- προς την επαρχία, ενώ ξανάνοιξαν και οι μεταναστευτικοί δρόμοι).