«Ολοι παίζουμε τα… Παιχνίδια μας»

• «Οι συμβάσεις μεταξύ ζευγαριών, γονέων – παιδιών, κοινού – ηθοποιών» πρωταγωνιστούν στα «Παιχνίδια των ρόλων» στη «Μικρή Χώρα», όπως λέει ο Στέφανος Κακαβούλης

Η Νάντια Μητρούδη και ο Μάνθος Καλαντζής υποδύονται το ζευγάρι που περνάει κρίση στα «Παιχνίδια των ρόλων».

• Ρόλοι – ρόλοι – ρόλοι! Ρόλοι επαγγελματικοί και προσωπικοί. Ρόλοι που παίζουμε θέλοντας και μη, ρόλοι που ντυνόμαστε. Ρόλοι που γίνονται ζωή και ζωή που γίνεται… ρόλοι.

• Για τα «Παιχνίδια των ρόλων» μιλάει στο καινούργιο του έργο ο Στέφανος Κακαβούλης, γι’ αυτό και ακούει σ’ αυτόν τον τίτλο το ένατο θεατρικό του, που σηματοδοτεί και το ντεμπούτο του στην κωμωδία. Ο ίδιος μάς μιλά γι’ αυτό και για την υπόθεσή του…

• Σε κρίση

«Η έννοια του παιχνιδιού στις σχέσεις άρχισε να χρησιμοποιείται από τη στιγμή που οι σχέσεις δυσκόλεψαν», λέει ο Στέφανος Κακαβούλης.

«Ο βασικός του κορμός ξεκίνησε να είναι μια σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού γύρω στα τριάντα στη σημερινή εποχή που περνάει κρίση, η οποία έγκειται κυρίως στο ερωτικό κομμάτι και κατ’ επέκταση στο επικοινωνιακό. Στη διάρκεια της γραφής του μετατράπηκε σ’ ένα θεατρικό παιχνίδι, στο οποίο ρόλοι και ηθοποιοί μπερδεύονται στην προσπάθεια να αναπαραστήσουν αλλά και να στήσουν μία παράσταση που μιλάει κυρίως για τις συμβάσεις. Για τις συμβάσεις μεταξύ ζευγαριών, γονέων και παιδιών, κοινού και ηθοποιών με κύρια τη σύμβαση του θεάτρου. Η φαντασία του νεαρού Στέφανου, ηθοποιού που ερμηνεύει τον Κωστή (Στέφανος Φούκας), γίνεται εφαλτήριο για να στηθεί με μορφή παράστασης ο χωρισμός των γονιών του.

Οι τρεις ηθοποιοί, μην μπορώντας να ξεχωρίσουν τα όρια αυτής της θεατρικής σύμβασης από τη πραγματική ζωή μπλέκουν τα προσωπικά τους «θέλω» και ανασφάλειες με αυτές των ρόλων που υποδύονται και έτσι στήνουν άθελά τους ένα παιχνίδι, το οποίο δεν υπακούει σε κανόνες παρά μονάχα σε μία κοινή πρόθεση.

Την ψυχική έκθεση των παιχτών, που μπορεί να φτάσει και τα όρια του κωμικού, αποδεσμευμένη από κάθε είδους σύμβαση».

Από τα «Παιχνίδια ρόλων», του ζητάω να μιλήσουμε για… Παιχνίδια στις σχέσεις όπως έγιναν σήμερα. «Η έννοια του παιχνιδιού, όπως λες, στις σχέσεις άρχισε να χρησιμοποιείται από τη στιγμή που οι σχέσεις δυσκόλεψαν. Οι τρελοί ρυθμοί που επιβάλλει η σύγχρονη κοινωνία του άγχους, της πίεσης και της αγωνίας για επιβίωση δεν αφήνουν χρόνο στον σημερινό άνθρωπο να φροντίσει τις σχέσεις του. Οχι μόνο τις δεδομένες, όπως οι οικογενειακές αλλά ούτε τις φιλικές, ερωτικές και κυρίως να δημιουργήσει καινούργιες. Ο φόβος μπροστά στη δημιουργία μιας σχέσης που απαιτεί χρόνο, συζήτηση, υπομονή και προσπάθεια είναι τόσο συχνός και αναμενόμενος που δεν μπαίνει κανείς καν στον κόπο να ζητήσει κάτι πιο βαθύ ή ουσιαστικό από τον άλλον.

Η ιδέα της δέσμευσης είναι τρομακτική. Φαντάζει σαν εφιάλτης σήμερα. Η ταμπέλα του… γνωστού ή ακόμα και της κοινωνικής υποχρέωσης είναι βολική και μας κρατάει μακριά από ανεπιθύμητους δεσμούς και συναισθηματικές εμπλοκές. Μέσα στο φοβιστικό αυτό σκηνικό η έννοια παιχνίδι είναι σωτήρια. Βούτα σε μία σχέση, εκθέσου αλλά πάντα υπό το βλέμμα και τους όρους του παιχνιδιού. Θέσε κανόνες, θέσε ζαβολιές, ήττες και νίκες και απογυμνώσου. Οσο η σχέση λειτουργεί υπό τη σκέπη του παιχνιδιού, είσαι ασφαλής. Οταν αρχίζει να σοβαρεύει, σταμάτα! Αποσύρσου. Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει μιας και ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι επρόκειτο για παιχνίδι. Που σημαίνει παίζω… Εντιμα ή άτιμα, δίκαια ή άδικα, αλλά πάντα παίζω.

Οσο περνάω καλά. Αυτή η νοοτροπία είναι πληγή για τη σημερινή κοινωνία, γιατί αν δεν πάρεις το ψυχικό ρίσκο για μια σχέση, οποιασδήποτε φύσης, δεν θα μπορέσεις ποτέ να ολοκληρωθείς μέσω του άλλου άρα ούτε και μόνος σου μιας και ζούμε μέσα από τους άλλους. Μέσα από τον τρόπο που μας βλέπουν και μας φέρονται. Μιλάμε για ακρωτηριασμένα άτομα, λοιπόν, φοβισμένα.

Το μόνο που έχουν λοιπόν να παράγουν και να αναπαράγουν είναι ο ίδιος τους ο φόβος για το συναίσθημα, τη δέσμευση, άρα την ίδια τη ζωή». Είναι νέος δημιουργός και το ζει στο πετσί του ότι ο δρόμος δεν είναι διόλου στρωμένος με ροδοπέταλα. Μου απαριθμεί πολλά από αυτά που κατά καιρούς γράφονται για το θέμα «Η Αθήνα συναγωνίζεται σε αριθμό θεάτρων το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη». «Πεντακόσιοι ηθοποιοί τουλάχιστον κάθε χρόνο αποφοιτούν…».

«Η Τέχνη απαιτεί θυσίες». «Δεν ζεις από το θέατρο». «Οι ομάδες ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια». «Ξεκινούν με όρεξη και όραμα. Μετά διασπώνται ή σφάζονται μεταξύ τους». «Αν δεν κάνεις τηλεόραση δεν θα έχεις προτάσεις και δεν θα σε μάθει ο κόσμος». «Το θέατρο είναι πολυτέλεια σε περιόδους κρίσης» «Πόσο θα πληρώνω για να παίζω;». Τι απαντάει σ’ όλα αυτά; «Ολα τα παραπάνω τα έχει νιώσει στο πετσί της η γενιά μου, που τώρα προσπαθεί να αρθρώσει θεατρικό λόγο και να δώσει το στίγμα της στα θεατρικά δρώμενα.

Δεν ξέρω σε τι βαθμό ισχύουν και πόσο μπορούν να επηρεάσουν νέους που θέλουν να μπουν στη μάχη μ’ αυτή την τόσο εφήμερη Τέχνη αλλά ένα μεγάλο ποσοστό αλήθειας το έχω βιώσει.

Τα «Παιχνίδια Ρόλων» είναι η τρίτη ανεξάρτητη προσπάθεια να εκφραστώ σκηνικά μέσω του κειμένου και της σκηνοθεσίας και πραγματικά, τώρα που πλησιάζει η πρεμιέρα και το έργο έχει πάρει πια μορφή και σχήμα, ξεχνώ όλες τις αντιξοότητες, που μπορεί να συνοδεύουν ένα τέτοιο εγχείρημα και το μόνο αίσθημα που επικρατεί είναι η πληρότητα που νιώθεις, όταν βλέπεις οι ιδέες σου να επικοινωνούν με τους θεατές.

Να περνάει η παράσταση κάτω, όπως λένε συχνά στο θέατρο».

• Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Το «Παιχνίδια ρόλων» ανεβαίνει στο θέατρο «Μικρή Χώρα» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Στέφανου Κακαβούλη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Τώνια Μητρούδη και τους φωτισμούς ο Βασίλης Κλωτσοτήρας. Παίζουν οι Μάνθος Καλαντζής, Νάντια Μητρούδη και Στέφανος Φούκας. Η παράσταση θα διαρκέσει από τις 29/9 μέχρι και τις 28/10.

Βασίλης Μπουζιώτης, ΕΘΝΟΣ, 12/09/2010