- Απ΄ την Τρίτη η Μιμή Ντενίση είναι Ιππότης της Εθνικής Τάξεως της Λεγεώνος της Τιμής. Ο εν Αθήναις πρέσβης της Γ αλλικής Δημοκρατίας κ. Κριστόφ Φαρνό της απένειμε τα σχετικά διάσημα. Συμβαίνουν και εις Παρισίους.
- Η Μάγια Λυμπεροπούλου (στη φωτογραφία)- στις 8 Απριλίου κλείνουν πενήντα χρόνια απ΄ τη μέρα που πρωτοπάτησε το σανίδι, Κάθριν στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν στο Υπόγειο του «Θεάτρου Τέχνης»- επανεμφανίζεται στη σκηνή: θα πρωταγωνιστήσει μαζί με Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Άρη Λεμπεσόπουλο, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδη, Όμηρο Πουλάκη- απομένει ένας ακόμα ηθοποιός για να κλείσει η διανομή- στο «Κοκτέιλ πάρτι» του Τ. Σ. Έλιοτ που θ΄ ανεβάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών η Βαρβάρα Μαυρομάτη. Υλοποιώντας, με αλλαγές στη διανομή, το σχέδιο που δεν ολοκληρώθηκε τον χειμώνα, αν κι οι δοκιμές είχαν αρχίσει, στο θέατρο «Προσκήνιο».
- Το έργο του Έλιοτ, το οποίο στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί μόνο μια φορά- απ΄ το θίασο της Έλσας Βεργή, στο ομώνυμο θέατρό της, σε σκηνοθεσία Λυκούργου Καλλέργη, το 1970/΄71- θα παιχτεί «Πειραιώς 260» σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, με σκηνικά και κοστούμια Άγγελου Μέντη, μουσική Κ. Βήτα και φωτισμούς Κατερίνας Μαραγκουδάκη.
- «Διψασμένοι»: παίχτηκε- δεν παίχτηκε είκοσι μέρες στη Β΄ Σκηνή του «Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας». Τώρα το Εθνικό, στο πλαίσιο του ανοίγματός του, ευέλικτη καθώς, άλλωστε, έχει σχεδιαστεί η παράσταση, την παρουσιάζει- και μπράβο του!- σε σχολεία.
- Μπροστά στο να ΄ρχονται τα παιδιά των λυκείων με «πενταήμερη» στην Αθήνα και να πηγαίνουν- το ΄δα με τα μάτια μουστο «Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου» της Δήμητρας Παπαδοπούλου το θεωρώ τουλάχιστον εθνική προσφορά… Διότι είναι μια απ΄ τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς: ένα ωραίο, άμεσο, «μικρό», απολύτως καίριο στις μέρες μας…- η Οργή των παιδιών το θέμα του- έργο του ξεχωριστού Λιβανέζου του Καναδά Ουαζντί Μουαουάντ, ανεβασμένο έξυπνα, με συγκίνηση και ευαισθησία απ΄ τον Μανώλη Μαυροματάκη και την Τζένη Αργυρίου και με τρεις πολύ καλούς ηθοποιούς- τον ίδιο, την έκρηξη- Στεφανία Γουλιώτη (που κάθε τόσο επιβεβαιώνει τις ελπίδες που γέννησε με την Ηλέκτρα της) και τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο που δίνει ρέστα- ε-ξαι-ρε-τι-κά εξελίσσεται- παίζοντας έναν οργισμένο, επιθετικό δεκαεπτάχρονο (στην κεντρική φωτογραφία με τον Μανώλη Μαυροματάκη). Αυτή η παράσταση, που καλύτερη για έφηβους δε βρίσκεται εύκολα, πιστεύω πως πρέπει- δεν ξέρω πώς και πότε- να ξαναγυρίσει στην έδρα της. Κρίμα να μην τη δούνε περισσότεροι.
- Τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη θ΄ ανεβάσει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου ο Σωτήρης Χατζάκης στη μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη και με μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Πισθέταιρος ο Γιώργος Αρμένης (φωτογραφία), Ευελπίδης ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Έποψ ο Αλέξανδρος Μυλωνάς- ήτοι το ίδιο πρωταγωνιστικό τρίδυμο με το οποίο ο σκηνοθέτης συνεργάστηκε στις επιτυχημένες αριστοφανικές «Θεσμοφοριάζουσες» που έκανε στην Επίδαυρο, το καλοκαίρι του 2006, με το Εθνικό.
Ο Γιώργος Αρμένης επιστρέφει στους «Όρνιθες» μετά την ιστορική παράσταση του Δασκάλου του Κάρολου Κουν και του «Θεάτρου Τέχνης» στην οποία συμμετείχε- απ΄ το 1970- αρχικά στο Χορό, ως μαθητής της δραματικής σχολής, ως Κορυφαίος και Τροχίλος αργότερα. Η κωμωδία του Αριστοφάνη έχει να παιχτεί στην Επίδαυρο απ΄ το 2002 όταν την ανέβασε ο Θύμιος Καρακατσάνης με τον Θεατρικό Οργανισμό «Αριστοφάνης». Το περσινό καλοκαίρι το «Θέατρο Τέχνης» παρουσίασε στο Ηρώδειο και σε περιοδεία μια ακόμη αναβίωση της παράστασης του Κάρολου Κουν αλλά το πιο πρόσφατο καινούργιο ανέβασμα του έργου στην ελληνική σκηνή χρονολογείται το καλοκαίρι του 2006 απ΄ το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη η παράσταση με τον τίτλο «Όρνιθες 06», στο πλαίσιο της Πάτρας/ Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2006, παίχτηκε και στο Ηρώδειο.
- Τρία ζευγάρια. Με προβλήματα σχέσης. Το ένα καλεί τ΄ άλλα δυο μια βραδιά στο σπίτι του. Κι εκεί, μεταξύ τυρού και αχλαδίου- και κάμποσων ποτών-, αρχίζουν να βγαίνουν στη φόρα απωθημένα. Και τα ζευγάρια αρχίζουν να «μπερδεύονται». Μετά το «πάρτι» η τάξη αποκαθίσταται και τα ζευγάρια τα βρίσκουν- ή κάπως έτσι… Το έργο με τον τίτλο «Γυμνοί» το ΄δα στο «Γκλόρια», σε μετάφραση Μαρίας και Ελένης Παξινού και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, τη σεζόν 2004- 2005. Το υπέγραφε η Γερμανίδα Ντόρις Ντέρι- η οποία είναι και σκηνοθέτρια του κινηματογράφου, πρόσφατα παίχτηκε στις αίθουσες η τρυφερή, βαθιά συγκινητική, ανθρώπινη ταινία της «Ανθισμένες κερασιές». Εδώ- στο «Γυμνοί»- τα ζευγάρια έβγαζαν τα ρούχα τους κι έπαιζαν μια… ιδιόρρυθμη τυφλόμυγα- αν μπορεί να αναγνωρίσει ο καθένας τους, με δεμένα τα μάτια, το κορμί του/της συντρόφου του.
- Το έργο το ξανάδα – σε παραλλαγή τη σεζόν 2006- 2007 στο «Αγγέλων Βήμα»σε σκηνοθεσία και πάλι Κοραή Δαμάτη. Τώρα το υπέγραφε ο Κύπριος Νέαρχος Ιωάννου, το έλεγαν «Senza Storia»- εδώ τα ζευγάρια την έκαναν την παρτούζα στο σκότος… Πάω, τώρα, στο «Αμιράλ», να δω το «Θάρρος ή αλήθεια;» και βλέπω πάλι το έργο, σε άλλη παραλλαγή- εδώ τα ζευγάρια «ανταλλάσσουν» για μια βραδιά συζύγους. Αυτή τη φορά υπογραμμένο απ΄ τον Αμερικανό Τζεφ Γκουλντ- η μετάφραση του Γιώργου Ηλιόπουλου, η σκηνοθεσία του Γιάννη Βούρου.
- Ψάχνω στο Διαδίκτυο και βρίσκω τυπωμένο, με έτος έκδοσης το 2001, το έργο της Ντόρις Ντέρι με τον τίτλο «Ηappy- Εin Drama» (που δεν είναι σαφές αν είναι θεατρικό ή πεζογράφημα) και που η ίδια το ΄χει κάνει ταινία το 2002 με τον τίτλο «Νackt» («Γυμνοί»). Ο Νέαρχος Ιωάννου- που ΄χει ζήσει στη Γερμανία αρκετά χρόνια όπως διαβάζω σε βιογραφικό του- πρωτοπαρουσίασε το έργο του στην Κύπρο πολύ νωρίτερα- το 1999. Κι ο Τζεφ Γκουλντ το δικό του- πρωτότυπος τίτλος «Ιt΄s Just Sex»- το ΄χει γράψει το 2002.
- Δεν πρόκειται για το ίδιο ακριβώς έργο, άλλωστε δεν έχω τα κείμενα να τα συγκρίνω – αλλά είναι σαν τρεις συγγραφείς να ΄γραψαν πάνω σ΄ έναν κοινό καμβά διαφορετικούς διαλόγους βάζοντας ο καθένας τις πινελιές του- σαν ο ένας να διασκευάζει τον άλλο.
- Έχω εντελώς μπερδευτεί… Μήπως κάποιος απ΄ το κοινό μπορεί να με βοηθήσει; Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, με αφορμή το φετινό εορτασμό των εκατό χρόνων απ΄ τη γέννησή του, μας ετοιμάζει, ακούω, το Φεστιβάλ Αθηνών. Στο πλαίσιο του, απ΄ ό,τι έμαθα, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (φωτογραφία) θα ερμηνεύσει τη «Φαίδρα» του- απ΄ τους μονολόγους της «Τέταρτης Διάστασης»- σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη.
Είμαι ο Γιώργος και δεν τελείωσα… Διότι δε μου δίνουνε την ολόκληρη σελίδα που ζητάω κάθε τόσο, καθώς δεν ξέρω τι να πρωτοχωρέσω εδώ, και δεν προλαβαίνω να τελειώσω. Οπότε… συνεχίζεται την επόμενη Πέμπτη.
- Το τέταρτο κουδούνι
- Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη
- ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 