Ισχυρά ατού οι ερμηνείες

• Με την υποβλητική σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη και ένα δίδυμο πρωταγωνιστών συντονισμένο και γοητευτικό, είναι μια από τις πιο αξιόλογες και ολοκληρωμένες προτάσεις του φετινού χειμώνα

Γιώργος Κωνσταντίνου – Χρήστος Στέργιογλου: Σερ και Νόρμαν, αντίστοιχα. Δύο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο δεμένοι μεταξύ τους. Δύο άτομα που μοιράζονται, δεκαέξι χρόνια τώρα, όλες τις στιγμές, τις χαρές, τις λύπες, τις απογοητεύσεις, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις παραξενιές, τα καμώματα ο ένας του άλλου, τις αγωνίες, τον πόνο, τον θρίαμβο, τη ζεστασιά, την τρυφερότητα.

Με δεξιοτεχνία, σαρκασμό και χιούμορ υποδύεται τον ομώνυμο ρόλο ο Χρήστος Στέργιογλου

Ενα δίδυμο πρωταγωνιστών συντονισμένο και γοητευτικό στη σκηνή του θεάτρου «ΚΑΠΠΑ», όπου παρουσιάζεται ο «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, στην ενδιαφέρουσα και υποβλητική σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη. Η παράσταση διαθέτει ισχυρά στοιχεία (ερμηνείες, ατμόσφαιρα, ενώ φέρνει το θεατρικό παρασκήνιο στο… προσκήνιο) που την κάνουν από πιο τις ολοκληρωμένες κι αξιόλογες προτάσεις του φετινού χειμώνα.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ως Σερ, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη στον ρόλο ενός τριτοκλασάτου πρωταγωνιστή που ηγείται γερασμένων μπουλουκιών, με ηθοποιούς ανύπαρκτους και παντελώς ξεχασμένους. Ο καλλιτέχνης, ο οποίος δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους ρεπερτόριο, προσέρχεται με σεβασμό απέναντι στον ρόλο, πραγματοποιώντας μια σπάνια υποκριτική κατάθεση.

Αφθαρτος, με ειλικρίνεια κι αμεσότητα, παραδίδει στο κοινό μια λεπτών αποχρώσεων ερμηνεία που περνά από διαφορετικές ψυχολογικές καταστάσεις: από τη συγκίνηση στο δράμα, από το χιούμορ στην ειρωνεία, από τη μελαγχολία στον εγωκεντρισμό. Ο Σερ θα τρελαθεί, θα ουρλιάξει, θα κάνει πράγματα παράλογα κι εξωφρενικά, αλλά τελικά θα παίξει ως το τέλος τον Βασιλιά Ληρ και θα πεθάνει, κατόπιν, ήρεμα στο καμαρίνι του.

Ο ήρωας νιώθει πως μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε ένα Λονδίνο που βομβαρδίζεται διαρκώς και ανηλεώς, έχει την υποχρέωση να μεταλαμπαδεύσει στους συμπολίτες του τον αριστουργηματικό, ποιητικό και λαγαρό λόγο του Σαίξπηρ.

Μεταμφιέζεται κάθε βράδυ, σε άλλη πόλη, κάθε φορά, σε Ληρ, σε Ριχάρδο, σε Σάιλοκ, μπαίνει στο πετσί τού κάθε ρόλου και δονεί τα ετοιμόρροπα, αλλά γεμάτα (σπάνια, βέβαια) από θεατές θέατρα, με τη βροντώδη του φωνή και την απαγγελία των συνταρακτικών στίχων του αγαπημένου του βάρδου.

Ο Σαίξπηρ αποτελεί γι’ αυτόν στάση ζωής, είναι ένα λαμπερό ποιητικό άστρο που τον φωτίζει και τον στηρίζει στις δύσκολες στιγμές του, στις κακοτοπιές, στην αυξανόμενη κατηφόρα που διαρκώς παίρνει η επαγγελματική καριέρα του, στην εξαθλιωμένη κατάσταση που αντιμετωπίζει σε όλες τις πόλεις όπου ο θίασος εμφανίζεται, στις συνθήκες διαβίωσης των συντελεστών και των παραστάσεων που δίνουν.

Φύλακας-άγγελος του σχεδόν ξεμωραμένου Σερ, παθιασμένος με τη δουλειά του, είναι ο Νόρμαν, ο Αμπιγιέρ του, τον οποίο υποδύεται ο Χρήστος Στέργιογλου με δεξιοτεχνία, σαρκασμό και χιούμορ – η σκηνή του φινάλε ίσως χρειάζεται λίγο περισσότερη «ισορροπία». «Αεικίνητος», αφοσιωμένος και έτοιμος να αντιμετωπίσει την όποια κατάσταση, κρύβει μέσα του μιαν άδηλη αλλά αγνή και καλά κρυμμένη ομοφυλοφιλία, καθόλου προκλητική, μέρος του χαρακτήρα του, προστατευτική ίσως ως προς τις σχέσεις του με όλους τους άλλους, ασπίδα για τον εαυτό του.

Βρίσκεται πάντα στο σωστό μέρος, δεν χάνει ποτέ την ψυχραιμία του και είναι πάντα στην «τσίτα», να σώσει καταστάσεις, να αντιμετωπίσει ξαφνικές δυσχέρειες, να δώσει άμεσες λύσεις και απαντήσεις. Να καλμάρει τα πνεύματα, να είναι σίγουρος πως η παράσταση θα βγει στο ακέραιο, χωρίς απώλειες.

Κι όμως θα δείξει ένα άλλο πρόσωπο, έναν «αλλοιωμένο» χαρακτήρα, όταν διαπιστώσει πως ο αγαπημένος του Σερ τον έχει εντελώς διαγράψει και ξεχάσει από τη διαθήκη του. Μέσα από τα σκληρά λεγόμενά του θα ξεπηδήσει μια άλλη πλευρά της σχέσης τους: η αλληλεπίδραση αγάπης και μίσους, λατρείας και θαυμασμού, ζήλιας και φθόνου, υπέρμετρης αφοσίωσης και απότομης απόρριψης. Ο Νόρμαν θα θυμώσει πολύ, θα μιλήσει άσχημα, υβριστικά, θα βγάλει απωθημένα χρόνων, αλλά, όταν διαπιστώσει το μοιραίο τέλος του Σερ, θα κλάψει ειλικρινά, αυθόρμητα. Η ανταμοιβή των κόπων του δεν ήλθε ποτέ, αλλά εκείνος δεν θα πάψει να ευγνωμονεί τον μίζερο γέροντα που του έδωσε πηγή και πνοή ζωής.

Η υπομονετική, καρτερική Λαίδη (Υβόννη Μαλτέζου), σύντροφος στη ζωή και στη σκηνή, ανεκτική, τρυφερή, ζεστή, η γυναίκα που βρίσκεται μονίμως στη σκιά του Σερ, αλλά στέκεται ακοίμητος φρουρός του. Η Ματζ (Γιώτα Φέστα), η ψυχή του θιάσου, μια μαραμένη γυναίκα, μια γεροντοκόρη που αγαπά τον Σερ αλλά από εγωισμό δεν το έδειξε ποτέ. Η νεαρή Ιρένε (πολύ καλή η Ερατώ Πίσση), σύμβολο νεότητας, καινούργιας ζωής και ζωντάνιας, ο πιστός Τζέφρι Θόρτον (Φώτης Θωμαΐδης), ο φανατικός, αντιδραστικός οξύθυμος, φθονερός κ. Οξενμπι (Δημήτρης Λιόλιος) συνθέτουν το παζλ αυτού του εξαθλιωμένου περιοδεύοντος θιάσου.

Η μετάφραση της Εύας Γεωργουσοπούλου αποτυπώνει την ατμόσφαιρα του κειμένου, κρατώντας τους ρυθμούς του. Τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη και τα κοστούμια του Παύλου Θανόπουλου «μυρίζουν» θέατρο.

• Από τα παρασκήνια
  Η ζωή των ηθοποιών στα παρασκήνια εστιασμένη στην ιδιόμορφη συναισθηματική σχέση μεταξύ ενός βετεράνου σαιξπηρικού ηθοποιού, του Σερ (Γιώργος Κωνσταντίνου) και του αφοσιωμένου Αμπιγιέρ του (Χρήστος Στέργιογλου).

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 01/03/2010

«Ο Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ

• Σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη, στο θέατρο ΚΑΠΠΑ

Ο Αμπιγιέρ του Ρόναλντ Χάργουντ ανεβαίνει στο θέατρο ΚΑΠΠΑ, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το έργο από την εμπειρία του ως Αμπιγιέρ δίπλα τον κορυφαίο Άγγλο ηθοποιό Σερ Ντόναλντ Γούλφιτ. Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Λονδίνο στις 6 Μαρτίου 1980 με τον Freddie Jones, στο ρόλο του Σερ και τον Tom Courtenay στο ρόλο του Νόρμαν. Είναι ένα έργο χαρακτήρων που περιγράφει την ιδιόμορφη συναισθηματική σχέση μεταξύ ενός βετεράνου διάσημου σαιξπηρικού ηθοποιού και του αφοσιωμένου Αμπιγιέρ του.

Ο ηθοποιός (Σερ) είναι ένας δύστροπος και τυραννικός άνθρωπος, που ηγείται σε περιοδεύοντα θίασο στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Ο Αμπιγιέρ (Νόρμαν) είναι ο αφοσιωμένος βοηθός του, που για 16 χρόνια τον φροντίζει και προσπαθεί να πραγματοποιήσει όλες τις απαιτήσεις του. Λίγο πριν από την 227η παράσταση του Βασιλιά Ληρ, ο Σερ καταρρέει ψυχολογικά και σωματικά. Βλέπει τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν και κυριεύεται από τις ανασφάλειες του. Ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο μπορεί να βασιστεί, είναι ο Αμπιγιέρ του. Ο Νόρμαν προσπαθεί απεγνωσμένα να τον εμψυχώσει και να του τονώσει την αυτοπεποίθηση, ώστε να μη ματαιωθεί η παράσταση.

Παρακολουθούμε τον κόσμο του θεάτρου μέσα από την σχέση εξάρτησης που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, στηρίζεται στον άλλον. Γινόμαστε μάρτυρες καταστάσεων που κατακλύζονται από έντονα και τόσο οικεία συναισθήματα. Αφοσίωση, εγωισμός, αχαριστία, απόρριψη, εγκατάλειψη, μοναξιά…

Η γραφή του Ρόναλντ Χάργουντ και η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη, δίνουν τη δυνατότητα στους ηθοποιούς, να αναμετρηθούν με ανθρώπινους και αληθινούς χαρακτήρες. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου (Σερ) επανέρχεται στο θέατρο Κάππα μετά από 11 χρόνια για έναν από τους πιο σημαντικούς ρόλους της ζωής του. Στο ρόλου του Αμπιγιέρ ο Χρήστος Στέργιογλου. Μαζί τους οι, Υβόννη Μαλτέζου, Γιώτα Φέστα, Φώτης Θωμαϊδης, Δημήτρης Λιόλιος και Ερατώ Πίσση.

Συμμετέχουν: Υβόννη Μαλτέζου, Γιώτα Φέστα, Φώτης Θωμαϊδης, Δημήτρης Λιόλιος και Ερατώ Πίσση.

Συντελεστές
Μετάφραση: Εύα Γεωργουσόπουλου
Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μακιγιάζ: Γιάννης Παμούκης

Παραστάσεις: Τετάρτη (Λαϊκή) & Σάββατο: 18.15 Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21.15 Κυριακή: 19.30

Τιμές εισιτηρίων: 25 ευρώ – Φοιτητικό 18 ευρώ – Λαϊκή 20 ευρώ

Ο «Αμπιγιέρ» στο «Κάππα», οι «Τρωάδες» από το ΚΘΒΕ, οι «Νεφέλες» από τον «ΘΟΚ» κ.ά.

Το τέταρτο κουδούνι,  Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

• «Naked Βoys Singing»και το προελεύσεως οφ Μπρόντγουεϊ μιούζικαλ κάνει πρεμιέρα (μόνο για σαράντα παραστάσεις…), «Πειραιώς 131», 9 Απριλίου, Βαγιοβδομάδα. Δε φαντάζομαι τα εφτά boys- που «δεν θα διστάσουν να αποκαλύψουν τη γυμνή αλήθεια τους»- να παίξουν και την Εβδομάδα των Παθών, δε φαντάζομαι…

Σόδομα και Γόμορρα γίναμε, Σόδομα και Γ όμορρα! Φωτιά θα ρίξει να μας κάψει!

• «Ο Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ επανέρχεται. Θ΄ ανοίξει την επόμενη χειμερινή περίοδο του θεάτρου «Κάππα», παραγωγή του Άλκι Κούρκουλου- που ενεργοποιείται ως παραγωγός για πρώτη φορά μετά το θάνατο του πατέρα του- σε συνεργασία με την εταιρεία «Πολιτισμός και Επικοινωνία» των εκ Θεσσαλονίκης Σάκη Μανάφη και Νόρας Χριστοδούλου που ΄χουν κάνει πολύ καλό όνομα στην πιάτσα, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Πρωταγωνιστές στο ρόλο του Σερ ο Γιώργος Κωνσταντίνου (στη φωτογραφία) ο οποίος επανέρχεται στο «Κάππα» έντεκα χρόνια μετά- τη σεζόν 1998- ΄99 με λαμπρά αποτελέσματα συμπρωταγωνίστησε με Σταμάτη Φασουλή, σκηνοθέτη της παράστασης, και Γιάννη Βούρο στο «Αrt» της Γιασμίνα Ρεζά.

• Το έργο – η καταδυναστευτική σχέση ενός περασμένης ηλικίας και ξεπερασμένου πια σαιξπηρικού πρωταγωνιστή και θιασάρχη, του Σερ, που περιοδεύει με Σαίξπηρ στην αγγλική επαρχία στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με τον Νόρμαν, τον θηλυπρεπή αμπιγιέρ του- εμπνευσμένο απ΄ τον κορυφαίο Άγγλο ηθοποιό σερ Ντόναλντ Γούλφιτ πλάι στον οποίο ο συγγραφέας Χάργουντ όντως δούλεψε ως αμπιγιέρ -, πρωτοπαρουσιάστηκε στο Λονδίνο το 1980, με τον Φρέντι Τζόουνς και τον Τομ Κόρτνεϊ στους ρόλους, αντίστοιχα, του Σερ και του Νόρμαν, για να τιμηθεί με το Βραβείο Ολίβιε ως Καλύτερο Έργο της χρονιάς.

• Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά τη σεζόν 1989- ΄90, στην Αθήνα, στο τότε θέατρο «Αθήναιον»- νυν «Τζένη Καρέζη»σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου με Σερ τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Νόρμαν τον Νικήτα Τσακίρογλου και Λαίδη- η, επίσης ηθοποιός, σύζυγος του Σερ- την Ελένη Χατζηαργύρη. Το 1993- ΄94 τον «Αμπιγιέρ» ανέβασε στην Λευκωσία, στο «Σατιρικό θέατρο», ο Αντώνης Φουστέρης με Πολύκαρπο Πολυκάρπου, Νεοκλή Νεοκλέους και Πόπη Αβραάμ στους τρεις ρόλους και το 2000-2001, εδώ, στο «Αλκυονίς» ο Γιώργος Μεσσάλας κρατώντας και το ρόλο του Σερ, με Νόρμαν τον Πάνο Χατζηκουτσέλη και Λαίδη την Όλγα Τουρνάκη. «Ο Αμπιγιέρ» μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο το 1983 απ΄ τον Πίτερ Γέιτς με Σερ τον Άλμπερτ Φίνεϊ και Νόρμαν, και πάλι, τον Τομ Κόρτνεϊ- η ταινία ήταν υποψήφια για πέντε Όσκαρ.  Οι συζητήσεις για τους άλλους συντελεστές και την υπόλοιπη διανομή βρίσκονται σε εξέλιξη.

• Η Πηνελόπη Μαρκοπούλου (φωτογραφία) θα ΄ναι η Ελένη, η Λαμπρινή Αγγελίδου η Κασσάνδρα, ο Μάνος Βακούσης ο Ταλθύβιος κι ο Μελέτης Ηλίας ο Μενέλαος πλάι στην Λήδα Πρωτοψάλτη- Εκάβη και στην Μαρία Ναυπλιώτου- Ανδρομάχη, για τις οποίες ήδη σας έχω γράψει, στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη που θα κάνει η Νικαίτη Κοντούρη το καλοκαίρι με το ΚΘΒΕ- 7 και 8 Αυγούστου στην Επίδαυρο. Κορυφαίες του Χορού, Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη, Μαγδαληνή Μπεκρή, Ειρήνη Μουρελάτου και Ελένη Καλαρά ενώ τους δυο θεούς του έργου, Ποσειδώνα και Αθηνά, η σκηνοθετική άποψη, που θα τοποθετήσει το δράμα σ΄ ένα χώρο συγκέντρωσηςμεταγωγής αιχμαλώτων, τους θέλει παιδιά στον πόλεμο.

• Η τραγωδία θα παρουσιαστεί σε καινούργια μετάφραση, όπως σας έγραφα, Ελένης Βαροπούλου, με σκηνικά και κοστούμια Γιώργου Πάτσα, μουσική Καλλιόπης Τσουπάκη- Ελληνίδα συνθέτρια που ζει και διαπρέπει στην Ολλανδία-, σχεδιασμό ήχου Δημήτρη Ιατρόπουλου κι επιμέλεια κίνησης- χορογραφίες Καλλιόπης Σφήκα.

• Να συμπληρώσω την ελληνική παραστασιογραφία του κλασικού Ιρλανδού Τζον Μίλινγκτον Σινγκ, η οποία δημοσιεύεται στο πρόγραμμα της παράστασης «Ένας ήρωας, το καμάρι της Δύσης» του Στάθη Λιβαθινού που παίζεται έως την Κυριακή στο «Μεταξουργείο»- προσωπικά σας συνιστώ να μην τη χάσετε. Κι όπου ο Σινγκ φέρεται να πρωτοπαρουσιάζεται στην Ελλάδα απ΄ το Εθνικό τη σεζόν 1970- ΄71 με το ίδιο έργο του. Κι όμως! Το πρώτο ανέβασμα Σινγκ στην Ελλάδα, απ΄ ό,τι έχω εντοπίσει, ήταν το έργο του «Η Ντίαρντρι των θλίψεων» κι έγινε απ΄ τον Λίνο Καρζή και το «Θυμελικό Θίασό» του στο θέατρο «Κοτοπούλη/ Rex» τη σεζόν 1950- ΄51. Δόθηκε μόνο μια παράστασηστις 28 Φεβρουαρίου 1951- για φιλανθρωπικούς σκοπούς με την πολύ νεαρή, τότε, Άννα Συνοδινού- στην οποία οφείλω και την πολύτιμη πληροφορία- στον επώνυμο ρόλο. Το ίδιο, όμως, έργο έχει ανεβάσει τη σεζόν 1959- ΄60, στο θέατρο «Βεργή», κι ο Χρήστος Μπίστης με την «Λαϊκή Σκηνή» που ΄χε ιδρύσει τότε και με Ντίαρντρι την κοπελίτσα Λήδα Πρωτοψάλτη η οποία μόλις είχε πρωτοεμφανιστεί επαγγελματικά στο «Θέατρο Τέχνης» με προσωρινή άδεια και στην οποία επίσης οφείλω τις πληροφορίες. Στην παράσταση έπαιζαν, ανάμεσα σε άλλους, ο σκηνοθέτης κι ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης.

• Το ξέρω. Κάποιοι που είδαν την παράσταση θα διαφωνήσουν. Ούτε πολύς κόσμος πάει να τη δει. Και είναι και λίγο μόδα απ΄ τα ειδικευμένα sites «εξύβρισης θεάτρου» ανώνυμοι κουκουλοφόροι να χυδαιολογούν κατά του Εθνικού, του Χουβαρδά και των ανθρώπων του. Αλλά επειδή δε συνήθισα να αφήνομαι στο mainstream, που λέμε στα νεοελληνικά, θα πάω κόντρα στο ρεύμα και θα πω πως η παράσταση του Ακύλλα Καραζήση στο Εθνικό- στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας»- με το έργο του «Ο χορός της μοναχικής καρδιάς/ Cannabis indica- Ρatria graeca» (βασική φωτογραφία) εμένα όχι απλώς μου άρεσε. Όχι απλώς μου μίλησε κατευθείαν στην καρδιά. Μου τη μάτωσε. Ο Καραζήσης κλείνει τους λογαριασμούς του με τα δεκαπέντε χρόνια που έζησε στη Γερμανία συνθέτοντας θραύσματα από ζωντανές ακόμα μνήμες και δένοντας λεπτά νήματα νοσταλγίας- όπου το συναίσθημα δεν εξωραΐζει το παρελθόν- σ΄ ένα έργο πλημμυρισμένο μουσική και χιούμορ. Και που, πάνω απ΄ όλα, είναι πράξη ποιητική. Σας το συνιστώ ολόψυχα. Κι ας διαφωνήσετε.

• Σε ντόπιες δυνάμεις θα στηρίξει τη διανομή του στις αριστοφανικές «Νεφέλες» που θ΄ ανεβάσει, όπως προ πολλού σας έχω γράψει, με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου ο Νίκος Μαστοράκης: ο Ανδρέας Τσουρής θα ΄ναι ο Στρεψιάδης, ο Νεοκλής Νεοκλέους ο Σωκράτης, Φειδιππίδης ο Χριστόδουλος Μαρτάς, η Αννίτα Σαντοριναίου (φωτογραφία) Δίκαιος Λόγος, η Έλενα Ευσταθίου Άδικος Λόγος.

Η παράσταση – θα τη δούμε στην Επίδαυρο- ανεβαίνει σε μετάφραση Κ. Χ. Μύρη, με σκηνικά Χάρη Καυκαρίδη, κοστούμια Μελίνας Κούτα, μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και χορογραφίες Ισίδωρου Σιδέρη.

• Κύριε υπουργέ του Πολιτισμού! Και λοιποί αρμόδιοι! Εξασφαλίστε αξιοπρεπή στέγη και σταθερούς πόρους στο Θεατρικό Μουσείο! Αυτό το χάλι που συμβαίνει δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί. «Το Τέταρτο Κουδούνι» το απαιτεί- ελάχιστο δείγμα ευχαριστιών για τις εξυπηρετήσεις που το Μουσείο παρέχει στη στήλη. Κι όχι μόνο στη στήλη…