Μια απελπισμένη λυρική κραυγή

Σάρα Κέιν(1971-1999)

Μολονότι η Σάρα Κέιν (1971-1999) θεωρούσε το Crave, το τέταρτο θεατρικό έργο από τα συνολικά πέντε που έγραψε στη σύντομη ζωή της, το πλέον «απελπισμένο», κείμενο που συντέθηκε σε μια εποχή που η ίδια είχε χάσει «την πίστη της στην αγάπη», με το σχεδόν λυρικό του ύφος σηματοδοτεί μια στροφή σε σχέση με τη βιαιότητα που διακρίνει τα προηγούμενα γραπτά της για το θέατρο.

Τέσσερα πρόσωπα, δύο άντρες και δύο γυναίκες, συναντούνται κατά τη διάρκεια μιας νύχτας. Αναζητούν απελπισμένα τον έρωτα, όμως για να βρουν αυτό που επιθυμούν πρέπει να ρισκάρουν τον ολοκληρωτικό τους αφανισμό, ψυχικό ή και σωματικό… Και η απελπισία είναι πάντα η τελική κατάληξη των προσπαθειών τους, είτε γιατί δεν αναγνώρισαν τον έρωτα όταν τον βρήκαν, είτε γιατί με τη στάση τους τον κατέστρεψαν, είτε γιατί δεν βρήκαν τρόπο να τον εκφράσουν. Με λόγο που συχνά μοιάζει ακατάληπτος, αλλά παρά ταύτα εξαιρετικά οικείος, οι ήρωες του έργου, ανώνυμοι, με μόνο το αρχικό γράμμα του ονόματός τους να τους προσδιορίζει, μιλούν για συναισθήματα και καταστάσεις που είναι βασανιστικά γνώριμα.

Το έργο αυτό της Σάρα Κέιν (που σημαίνει «λαχταρώ», «ποθώ», αλλά και «εκλιπαρώ») πρωτοπαρουσιάστηκε το 1998 στο Εδιμβούργο, και μάλιστα με το ψευδώνυμο Marie Kelvedon, καθώς η Κέιν ήθελε η επικοινωνία της με το κοινό να είναι απαλλαγμένη από τις συμπαραδηλώσεις που προκαλούσε αναπόφευκτα η φήμη που κουβαλούσε τότε το όνομά της.

Το Crave παρουσιάζεται για έξι μονάχα παραστάσεις, από αυτό το Σάββατο έως και την Πέμπτη 29/4, από την Θεατρική Εταιρεία «Πλαστελίνη», στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, σε σκηνοθεσία Κ. Αλέξη Αλάτση. Τους τέσσερις ρόλους του έργου ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Δέσποινα Αναστάσογλου, Μιχάλης Γεωργίου, Βαγγέλης Ντίνος και Δέσποινα Σαραφείδου. [Η ΑΥΓΗ: 23/04/2010]

Κύκνειο άσμα ενός αυτόχειρα

Τοπία μοναξιάς, βίας, δύναμης, πνευματικής κατάρρευσης, μα πιο πολύ τοπία αγάπης χαρτογραφεί, κοιτώντας στα πιο απάτητα εσωτερικά της τοπία, η Αγγλίδα συγγραφέας Σάρα Κέιν (1971-1999), στο τελευταίο έργο της ζωής της, Ψύχωσις 4.48. Εκείνη που έθεσε τέλος στη ζωή της, κρεμασμένη στην ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλευόταν μετά την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας της.

Στα 28 της χρόνια είχε προλάβει έρθει σε ρήξη με το ακαδημαϊκό θέατρο, να πειραματιστεί σε επίπεδο γλώσσας, φόρμας και θεματολογίας, υιοθετώντας την ωμή, ρεαλιστική πρόκληση και, κυρίως, να ανοίξει δρόμο, μαζί με άλλους Άγγλους θεατρικούς συγγραφείς, για μια νέα δραματουργική έκφραση, με το λεγόμενο «θέατρο στα μούτρα» (In-Yer–Face Theatre).

Γραμμένο από τη σκοπιά ενός καταθλιπτικού, όπως και η ίδια η Κέιν, το έργο δημιουργεί μια ονειρική βίαιη κατάσταση, όπου μονόλογοι και οι διάλογοι δίνουν την αφορμή να στηθεί ένα σκηνικό παιχνίδι δύο ψυχών που απεγνωσμένα προσπαθούν να ενωθούν σε ένα μυαλό που θέλει να ζήσει μια ζωή γεμάτη αγάπη και ελπίδα.

Σύμφωνα με την Ιζαμπέλ Υπέρ, που είχε ερμηνεύσει το έργο στο θέατρο Bouffes du Nord, στο Παρίσι, «ό,τι κάνει το κείμενο άκρως πολιτικό είναι ότι η Σάρα Κέιν, άρρωστη λόγω του εαυτού της, είναι επίσης άρρωστη λόγω του κόσμου… Η αθωότητά της έγκειτο στο ότι σκεφτόταν πώς το θέατρο μπορούσε να αλλάξει αν όχι τον κόσμο, τουλάχιστον κάποιους ανθρώπους…».

Το κύκνειο αυτό άσμα της Σάρας Κέιν θα παρουσιάζεται από σήμερα στο Θέατρο Σημείο, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Νάσια Κυριάκου και Γιώργος Μερτζιάνης. Υπενθυμίζεται ότι η Ψύχωσις 4.48 είχε πρωτοπαρουσιαστεί στη χώρα μας το 2002 από τη Ρούλα Πατεράκη στο θέατρο «Εμπρός». [Η ΑΥΓΗ: 05/06/2009]