ΜΕΜΟΣ ΜΠΕΓΝΗΣ: Δεν με αφορούν τα «καλάμια» και η δημοσιότητα

• Ευτυχώς που κινείται στην πόλη με την υψηλού κυβισμού μηχανή του, αλλιώς δεν θα προλάβαινε τις ουκ ολίγες υποχρεώσεις του. Ο λόγος για το γοητευτικό Μέμο Μπεγνή, ο οποίος τρέχει και δεν φτάνει, αφού μοιράζεται το θεατρικό σανίδι με το πάλκο και όχι μόνο. Παίζει στο «Κλουβί με τις τρελές» στο Παλλάς, μια πολύ δύσκολη παράσταση και στη συνέχεια τραγουδά συντροφιά με την Ηρώ και τον Αντώνη Λουδάρο στο «Polis stage» και κοιμάται στις έξι το πρωί. Και σαν μην έφταναν αυτά τα δύο, έπρεπε να κάνει και γυρίσματα για την ταινία «Σούλα έλα ξανά» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μυριανθόπουλου, που προβάλλεται αυτές τις μέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες.

• «Κάνω έναν αγώνα δρόμου. Είναι πάρα πολύ κοπιαστικός αυτός ο χειμώνας. Ενώ αποφάσισα να μην κάνω τηλεόραση -αν εξαιρέσεις μερικά γκέστ όπως στον «Λάκη τον γλυκούλη»- κάτι που το όφειλα στον εαυτό μου, τελικά έτυχαν όμως πολλά πράγματα. Αν είχα κάνει και τηλεόραση, θα είχα πάει στο νοσοκομείο. Αλλά ας μην παραπονιέμαι, αφού είναι μια πολύ καλή χρονιά για μένα, όπου όλα είναι στην κορυφή και χαίρομαι γι’ αυτό».

-Αισθάνεσαι τελικά περισσότερο μουσικός ή ηθοποιός;

• «Ποτέ δεν τα διαχώρισα. Και τα δύο είναι στον ίδιο χώρο. Είναι τέχνη, τρόποι έκφρασης και έχουν πολλές ομοιότητες. Ο τρόπος που ερμηνεύεις το συναίσθημά σου με το λόγο σου πάνω στη σκηνή ή όταν ερμηνεύεις ένα μουσικό κομμάτι στο πιάνο ή τραγουδάς, μπορεί να μοιάζουν διαφορετικά αλλά δεν παύει να είναι τρόποι έκφρασης. Χρησιμοποιείς κορμί και φωνή, όλα τα μέσα σου, για να αποδώσεις όσον το δυνατόν καλύτερα. Για μένα άλλωστε δεν νοείται ηθοποιός που να μην ξέρει μουσική ή τουλάχιστον να μην έχει κάποιες γνώσεις γύρω από τη μουσική. Η μουσική μαθαίνει στον ηθοποιό να είναι πειθαρχημένος και να εκφράζεται».

-Πιστεύεις λοιπόν πως είναι αλληλένδετα.

• «Φυσικά, αφού μεγάλωσα με τη μουσική και καταξιώθηκα…. ή μάλλον έφτασα σε ένα σημείο, αφού κανείς ποτέ δεν καταξιώνεται. Είμαι πάντα μαθητής».

-Λίγοι συνάδελφοί σου στην ηλικία σου, έχουν την σεμνότητα να πουν ότι νιώθουν μαθητές….

• «Τα έχω ξεκαθαρίσει αυτά τα πράγματα στο μυαλό μου… Η αλήθεια είναι ότι με μια ή και με καμία επιτυχία, λένε ότι καταξιώθηκαν. Πολλοί έχουν καβαλήσει το καλάμι. Δεν είναι όμως έτσι, αφού τα πάντα τελειώνουν. Ο σκοπός είναι μέχρι να φτάσεις στο τέλος να είσαι αξιοπρεπής με ηθική. Να κάνεις καλά τη δουλειά σου, με αγάπη, χωρίς να κάνεις κακό στο διπλανό σου, χωρίς να υπονομεύεις, χωρίς να σκάβεις το λάκκο στους συναδέλφους σου. Τα καλάμια και τα φώτα έχουν δευτερεύουσα σημασία. Δεν έχει νόημα να είσαι καβαλημένος».

Ο συντηρητισμός με τρελαίνει

-Το ότι είσαι ένα ωραίο αγόρι, σου δημιουργεί προβλήματα στην επιλογή των ρόλων;

• «Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο… (γέλια), αλλά δεν το έχω δει ποτέ έτσι. Η εμφάνιση σίγουρα βοηθά στο να πάρεις κάποιους ρόλους, να παίξεις τον ωραίο, τον ερωτευμένο κ.λπ. Η παγίδα είναι να μείνεις μόνο εκεί. Αν σε ενδιαφέρουν μόνο τα εξώφυλλα, τότε γίνε καλύτερα μοντέλο. Οι ρόλοι όμως είναι η ουσία της δουλειάς μας και τι αποκομίζεις μέσα από αυτούς. Πόσο καλύτερος άνθρωπος γίνεσαι».

-Παρ’ όλα αυτά στο καλλιτεχνικό στερέωμα να πρωταγωνιστούν ουκ ολίγα μοντέλα…

• «Η αλήθεια είναι πως θέατρο και τηλεόραση, έχουν γεμίσει μοντέλα….Μοντέλα απασχολούν τον Τύπο με το πόσα κιλά είναι το παιδί που έκαναν και το πόσο καλοί γονείς είναι. Το φαινόμενο αυτό δεν με νοιάζει και ούτε απασχολώ ποτέ τα ΜΜΕ με τα προσωπικά μου. Ποτέ δεν πήρα τηλέφωνο έναν δημοσιογράφο να του πώ “έλα να με φωτογραφίσεις’’… Με ό,τι λέω, δεν θέλω να πλασάρω την εικόνα του τέλειου και ψαγμένου ανθρώπου. Απλά προσπαθώ να σου πω πώς βλέπω τα πράγματα και πως θα ήθελα να είναι τα πράγματα».

-Είσαι συντηρητικός;

• «Ο συντηρητισμός με οδηγεί στην τρέλα, μπορεί να σκοτώσω. Μου αρέσει οι άνθρωποι να εκφράζονται όπως θέλουν, να λένε τις απόψεις τους, χωρίς βεβαίως να γίνονται προκλητικοί. Η κοινωνία μας είναι συντηρητική, οπότε αν γίνεσαι προκλητικός σε βάζει στο περιθώριο…».

Φαίνομαι ήσυχος, αλλά έχω αναρχικό μυαλό

-Το «Κλουβί με τις τρελές» πίσω από το φαντασμαγορικό σόου, τι περνά στο θεατή;

• «Η διαφορετικότητα δεν είναι απειλή. Το έργο μιλά για την ιστορία δύο ομοφυλόφιλων που έχουν μεγαλώσει ένα παιδί, το οποίο είναι στρέιτ…. Όταν όμως υπάρχει αγάπη, ό,τι και να είναι ο καθένας, είτε επιλέξει να είναι με άτομο του ιδίου φύλου είτε ο ένας μαύρος και ο άλλος λευκός, είτε ο ένας Χριστιανός και ο άλλος Μουσουλμάνος, δεν υπάρχουν διακρίσεις».

-Ρατσισμός υπάρχει στη χώρα μας;

• «Ο ρατσισμός στην Ελλάδα είναι πολύ έντονος. Είναι η μοναδική χώρα που έχει μείνει πίσω. Ο ρατσισμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό του Έλληνα. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη παιδείας, αφού τα παιδιά μεγαλώνουν με το φόβο του διαφορετικού. Χλευάζουμε το διαφορετικό επειδή δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Τα σχολεία μας είναι για πέταμα κυριολεκτικά. Ευτυχώς, τα πράγματα καλυτερεύουν. Ένα χοντρό παιδί ή ένα γκέι παιδί είναι πλέον αποδεκτό σε μια σχολική παρέα. Ελπίζω στις επόμενες γενιές να υπάρξει ένα παράθυρο στον ορίζοντα».

-Από τα λεγόμενά σου ακούγεσαι μια ήρεμη δύναμη.

• «Φαινομενικά είμαι ήρεμος, ήσυχος, αλλά έχω αναρχικό μυαλό. Τα φαινόμενα απατούν».

-Δεν πιστεύω να σε δω και σένα στους δρόμους να τα σπας…;

• «Αχ, αυτό είναι ένα μελανό σημείο. Δεν υπάρχει ελπίδα για να στηριχτούμε, αντίθετα βλέπω έντονη αδιαφορία. Ο κόσμος έχει αγανακτήσει. Δεν μιλώ βεβαίως για τις ειρηνικές πορείες, αλλά για τους κουκουλοφόρους, που θεωρώ ότι εκφράζονται με λάθος τρόπο. Είναι μεμονωμένα περιστατικά και δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο».

• ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, Τετάρτη, 01 Απριλίου, 2009