Ερωτας, χούντα, ασυδοCIA

• ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΟ «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ»

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Οι ερωτικές και οι διεθνείς σχέσεις ελάχιστα διαφέρουν, σύμφωνα με το νέο έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ, «Drunk enough to say Ι love you?», που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από αυτό το Σάββατο στο «Από Μηχανής Θέατρο».

Ενκε Φεζολάρι και Γιώργος Ντούσης αποδίδουν ένα γκέι ζευγάρι, που η σχέση του παραπέμπει στην παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ

Τα τεχνάσματα που επιστρατεύουμε, στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε ολοκληρωτικά τον άλλο ή να μας παραδοθεί άνευ όρων, είναι ακριβώς τα ίδια.

Η 73χρονη καυστική και ρηξικέλευθη θεατρική συγγραφέας, που εδώ και χρόνια θεωρείται από τις σημαντικότερες του 21ου αιώνα, αυτή τη φορά επέλεξε την ερωτική ιστορία δύο αντρών για να μιλήσει μέσα σε λιγότερο από μία ώρα για τον έρωτα, την υποταγή, τις εκλογές, τη δημοκρατία, τα βασανιστήρια, την τρομοκρατία, τα οικονομικά συμφέροντα, τον πόλεμο, την οικολογία, την αγάπη και το μίσος.

Αναρωτήθηκε: «Τι θα γινόταν, αν η αδιαμφισβήτητη γοητεία που ασκεί η Αμερική προς όλες τις χώρες του κόσμου -ακόμη και τις πλέον καταπιεσμένες- ενσαρκωνόταν στην σκηνή από ένα ζευγάρι ανδρών, που περνά απ’ όλα τα στάδια της αγάπης και φτάνει ώς την κτηνωδία και το παγκόσμιο ερωτικό ολοκαύτωμα;» Το αποτέλεσμα θα το διαπιστώσουμε, μετά το Λονδίνο (2006, Royal Court Theater), τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο και την Κωνσταντινούπολη.

Η Τσέρτσιλ, στο έργο που βρίθει σκηνικών οδηγιών, χαρακτηρίζει τον Σαμ (Ενκε Φεζολάρι) «πολιτική γελοιογραφία που αντιπροσωπεύει την Αμερική», ενώ τον άλλο ήρωα τον ονόμασε Γκάι -σημαίνει κάποιος- έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της πως είναι πάντα κάποιος από τη χώρα όπου ανεβαίνει το έργο (Γιώργος Ντούσης). Στην περίπτωση μιας αμερικανικής παραγωγής «θα μπορούσε να είναι και Αμερικανός πολίτης, με πατριωτική παραφορά για τη χώρα του, που σταδιακά χάνει τις ψευδαισθήσεις του», σημειώνει.

Ανάμεσα στο μακρύ κατάλογο χωρών που αναφέρονται στο έργο (Βιετνάμ, Γουατεμάλα, Χιλή, Ελ Σαλβαδόρ κ.ά.) βρίσκεται και η Ελλάδα. Από το δεύτερο κιόλας κεφάλαιο, υπάρχει αναφορά στο ρόλο που διαδραμάτισε η Αμερική στη δικτατορία. Στο έβδομο κεφάλαιο, που αναφέρεται στα βασανιστήρια, χρησιμοποιείται αυτολεξεί έγγραφο της CIA με προτάσεις βασανισμού προς την ελληνική χούντα. Σε ένα άλλο σημείο ακούγεται η φράση: «Στην Ελλάδα. Οι Συνταγματάρχες, δικά μας παιδιά». Η Τσέρτσιλ έχει δηλώσει πως βοηθήθηκε από τα βιβλία «Killing Hope: US Military and CIA interventions since World War 2» και «Rogue State: a guide to the world’s only superpower» του Ουίλιαμ Μπλουμ, πρώην υπαλλήλου του υπουργείου Εξωτερικών, μετέπειτα δημοσιογράφου και συγγραφέα.

Εργο-αποκάλυψη το χαρακτηρίζει η νεαρή σκηνοθέτις και θεατρολόγος Κατερίνα Μπερδέκα, που το μεταφέρει στην ελληνική σκηνή έπειτα από πρόταση του Ακι Βλουτή. Παρέλαβε στα χέρια της «τριάντα πέντε σελίδες ελλειπτικού καθημερινού λόγου, που ξεσκεπάζουν καταστάσεις 50 ετών που δημιούργησε η Αμερική σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, προκειμένου να τις ελέγξει πολιτικά, πολιτιστικά και οικονομικά». Σαν να αποκρυπτογραφούσαν ένα γρίφο, οι συντελεστές της παράστασης βυθίστηκαν στην έρευνα του κειμένου για ενάμιση μήνα.

«Θύμωσα πολύ», μας εξομολογείται η νεαρή σκηνοθέτις. «Νομίζω πως και η Τσέρτσιλ έγραψε το έργο θυμωμένη. Βρισκόμαστε και στην Ελλάδα σήμερα σε περίοδο σοκ. Προσπαθούν να μας αδρανοποιήσουν, ώστε να μην αντιδρούμε. Πριν από επτά χρόνια, εάν έκοβαν σε κάποιον το μισθό θα αντιδρούσε. Σήμερα, αισθανόμαστε πως δεν έχει νόημα». Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το έργο τελειώνει με το ζήτημα της οικολογίας (το Πρωτόκολλο του Κιότο και την αγοραπωλησία δικαιωμάτων εκπομπών αερίων από χώρες που δεν τα χρησιμοποιούν).

Δουλεύοντας το έργο σε δύο επίπεδα (στο κοινωνικο-ιστορικό παράλληλα με το ερωτικό), η Μπερδέκα παραδέχεται πως ενδεχομένως ο καταιγισμός πληροφοριών ίσως να μη μας επιτρέψει να καταλάβουμε το 100% των νοημάτων του. Παρ’ όλα αυτά, «εάν η παράσταση σπρώξει έστω και έναν να ψάξει λίγο περισσότερο τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, έχει πετύχει», λέει. «Η εξέλιξη της ιστορίας είναι σπειροειδής. Ο,τι έγινε θα επαναληφθεί, γι’ αυτό και πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση».

Το ίδιο επισήμανε και η Τσέρτσιλ. «Κάποιοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως με τον πόλεμο στο Ιράκ, λες και ήταν κάποια ανωμαλία του Μπους και των νεοσυντηρητικών», έχει δηλώσει. «Οταν έγραφα το έργο, ήθελα να πω ότι όλα αυτά δεν προέκυψαν με τον Μπους, ούτε και θα εξαφανιστούν μαζί του».

• info: Ακαδήμου 13, τηλ. 210-5231131. Κάθε Σάββατο, Δευτέρα & Τρίτη 9.30 μ.μ. και Κυριακή 8 μ.μ. Εισ.: 20, 14 ―. Κάθε Τρίτη δύο άτομα με ένα εισιτήριο. Η μετάφραση είναι του Αντώνη Γαλέου.

Θεατρικές διαδρομές: «Η περίπτωση Σρέμπερ» της Κάριλ Τσέρτσιλ, και «Κοραή 4 – Προσβάσιμος χώρος»

• «Η περίπτωση Σρέμπερ» της Κάριλ Τσέρτσιλ «Αλεκτον». παρουσιάζεται μέχρι τις 12/4, στο θέατρο Μετάφραση Αντώνη Γαλέου. Σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία Στέλιου Κρασανάκη. Σκηνικά-κοστούμια Νίκου Αλεξίου. Ηχητικός σχεδιασμός Σπύρου Αραβοσιτά. Παίζουν: Κώστας Ζαχαράκης, Δημήτρης Τσιλιφώνης. Στο ρόλο του δικαστή, ακούγεται ο Βασίλης Παπαβασιλείου και στο ρόλο των αχτίνων η Ολια Λαζαρίδου.

• Ο Ντάνιελ Πολ Σρέμπερ (1842-1911), πρόεδρος του Εφετείου, καθηγητής Νομικής στη Δρέσδη, για μια δεκαετία υπήρξε έγκλειστος σε ψυχιατρεία. Εκεί έγραψε τα «Αξιομνημόνευτα της νευρασθένειάς μου», που εξέδωσε το 1903. Το εκτενές αυτό βιβλίο με τις ακριβείς περιγραφές της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής του κατάστασης, περιήλθε στα χέρια του Φρόιντ, ο οποίος το χρησιμοποίησε σαν θεραπευτικό υλικό, προκειμένου να διαμορφώσει και να στηρίξει τη θεωρία του για την παράνοια. Ο Σρέμπερ κατέγραψε σ’ αυτό «το έργο τέχνης της ψυχής του» (κατά τον Φρόιντ), ένα μεγαλειώδες παρανοϊκό σύστημα, ένα μεγαλομανιακό και καταδιωκτικό παραλήρημα. Μέσα από αυτή την κατά κάποιο τρόπο αυτοθεραπεία του, εκφράζει το τέλος του ρομαντισμού, μια μεταβατική περίοδο τρέλας και μελαγχολίας μεταξύ 19ου και 20ού αιώνα. Παράλληλα συμπυκνώνει, σχεδόν προφητικά, την επερχόμενη παραφροσύνη του ναζισμού.

• Η Θεατρική Εταιρεία Πόλις πραγματοποιεί τις τελευταίες παραστάσεις, της βραβευμένης από την ένωση Ελλήνων θεατρικών κριτικών, θεατρικής παράστασης «Κοραή 4 – Προσβάσιμος χώρος» στο χώρο Ιστορικής Μνήμης 1941-1944, (πρώην Κρατητήρια της Κομαντατούρ) της οδού Κοραή, στην Αθήνα. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν μέχρι τις 7 Απρίλη κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Το έργο της Αιμιλίας Βάλβη, επιχειρεί να μιλήσει για τους σύγχρονους τόπους αλλά και τρόπους βασανιστηρίων. Οι άνθρωποι που σήμερα βασανίζονται στον πλανήτη, δε βασανίζονται γι’ αυτά που γνωρίζουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Τα σύγχρονα βασανιστήρια δεν αφήνουν σημάδια, δεν αποδεικνύονται, η βία ασκείται με τους πιο ύπουλους και ταυτόχρονα τους πιο επιστημονικούς τρόπους.

Οταν το θύμα γίνεται θύτης. Ηδη από τις 6 Φεβρουαρίου παίζεται στο Royal Court του Λονδίνου

• Στο φουαγιέ του Θεάτρου του Νέου Κόσμου «Επτά Εβραιόπουλα» διατρέχουν μέσα από τις ιστορίες τους το ολοκαύτωμα, τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους, τις μακροχρόνιες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και την πρόσφατη αιματηρή επίθεση στη Γάζα. Το νέο και πολυσυζητημένο έργο της Βρετανίδας συγγραφέως Κάριλ Τσέρτσιλ, «Επτά Εβραιόπουλα», είναι ένα δεκάλεπτο θεατρικό κείμενο που γράφτηκε τον περασμένο Ιανουάριο ως άμεση αντίδραση στα πρόσφατα γεγονότα στη Γάζα. Ηδη από τις 6 Φεβρουαρίου παίζεται στο Royal Court του Λονδίνου, προκαλώντας την οργή εβραϊκών οργανώσεων και Αγγλων διανοουμένων που κατηγορούν την Τσέρτσιλ για αντισημιτισμό.

• «Το έργο είναι ένα σχόλιο για το φαινόμενο της εποχής: να μην αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, αλλά να μονολογούμε, επιρρίπτοντας ευθύνες ο ένας στον άλλο», σημειώνει ο Γεράσιμος Γεννατάς, ένας εκ των πρωταγωνιστών.

• Μέσα σε επτά σύντομες σκηνές, η παράσταση παρουσιάζει επτά διαφορετικά Εβραιόπουλα, τα οποία δέχονται ένα μπαράζ αλληλοσυγκρουόμενων πληροφοριών για το παρελθόν, το παρόν και την Ιστορία του εβραϊκού έθνους από γονείς, παππούδες και συγγενείς. Αλλοτε συμφωνούν, άλλοτε διαφωνούν και συνεχώς αμφιταλαντεύονται για το ποιο είδος αλήθειας θα πρέπει να γνωρίζει, κάθε φορά, ένα Εβραιόπουλο κοριτσάκι. «Μέσα από τα λόγια τους», όπως εξηγεί ο ίδιος, «αποκαλύπτεται πόσο εύκολα τελικά μπορεί να διαμορφωθεί μια συνείδηση μέσα από κρυμμένες αλήθειες και προπαγανδισμούς».

• Το έργο της Τσέρτσιλ, μας φέρνει αντιμέτωπους με το ερώτημα: Κατά πόσο η δική μας ελευθερία επιτρέπει την αντίστοιχη ελευθερία του άλλου; «Σκοπός του κειμένου είναι να καταδείξει το γεγονός πως ένας κατατρεγμένος άνθρωπος μπορεί ξαφνικά όταν αποκτήσει δύναμη να διαμελίσει έναν άλλο, πως μπορεί να μετατραπεί από θύμα σε θύτη. Οι ρόλοι εναλλάσσονται τόσο εύκολα που ξαφνικά αναρωτιέσαι αν υπάρχει κάπου γραμμένη στο DNA μας η άσκηση εξουσίας στον άλλο».

• Η παράσταση θα παίζεται πριν από την έναρξη των υπόλοιπων προγραμματισμένων παραστάσεων, χωρίς την καταβολή εισιτηρίου, σύμφωνα με επιθυμία της συγγραφέως, αλλά με εθελοντικές εισφορές για την οργάνωση «Medical Aid for Palestinians».

Ιnfo

«Επτά Εβραιόπουλα»
– Μετάφραση: Δημήτρης Τάρλοου
– Σκηνοθεσία: Θανάσης Χαλκιάς
– Παίζουν: Γ. Γεννατάς, Η. Γεννατά, Ι. Κανελλοπούλου, Ε. Κουνάδη, Α. Πελεκάνος, Β. Τσακίρη, Θ. Χαλκιάς
– Θέατρο του Νέου Κόσμου: Αντισθένους 7 & Θαρύπου, ΦΙΞ, τηλ. 210-9212900
– Παραστάσεις: Τετ., Πέμπ., Σάβ. 20.30, Κυρ. 18.30 (δεν θα πραγματοποιηθούν εκτάκτως παραστάσεις στις 22, 25-28/3).

• ΦΑΡΑΖΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Δευτέρα, 23.03.09

Από τη Γάζα στα «Δεκεμβριανά»

«ΧΩΡΟΣ ΑΜΛΕΤ»

• Πρόσφατα γεγονότα που αναστάτωσαν είτε την Ελλάδα, είτε και τον κόσμο γίνονται τώρα παραστάσεις από νέες θεατρικές ομάδες που ανεβάζουν την κοινωνία στο σανίδι

• Η εισβολή των Ισραηλινών στη Γάζα αλλά και η εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη στην Αθήνα έδωσαν κιόλας τροφή στο θέατρο. Ενας «Αραβοϊσραηλινός τσελεμεντές», αλλά και «Επτά εβραιόπουλα» ξεφυλλίζουν συνταγές και σελίδες ιστορίας. Η Αθήνα των κινητοποιήσεων συναντά τον Αμλετ, ένα μουσείο υποδέχεται θεατρική παράσταση και μια ομάδα νέων «Λωτοφάγων» αυτοσχεδιάζει πάνω στην τρέλα της καθημερινής μας ζωής.

• * Μαγείρεμα επί σκηνής και στιγμές από τη ζωή Παλαιστινίων και Αράβων διαδραματίζονται στο θέατρο «Χυτήριο». Η Κυριακή Σπανού μετέφερε στη σκηνή το έργο του Ρόμπιν Σόανς, βασισμένο σε μια σειρά συνεντεύξεων-μαρτυριών από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ. Στον «Αραβοϊσραηλινό τσελεμεντέ», άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής, κουλτούρας, θρησκείας από την Ιερουσαλήμ, τη Βηθλεέμ, τη Ραμάλα, το Τελ-Αβίβ διηγούνται την ιστορία τους και μαγειρεύουν τη δική τους συνταγή. Το διαχωριστικό τείχος «καταργείται» εν ονόματι του θεάτρου, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι έρχονται δίπλα-δίπλα στη σκηνή.

• Η παράσταση, μέσα από εικόνες και αφηγήσεις, δίνει γεύση της καθημερινότητας: τους πυροβολισμούς ως απάντηση στον πετροπόλεμο των παιδιών της Παλαιστίνης, τον τρόμο των οδηγών λεωφορείων (Γιώργος Μελισσάρης) και των επιβατών για τον καμικάζι που απρόσμενα θα τους τινάξει στον αέρα, την παλαιστίνια μάνα «μάρτυρα» (Ηλέκτρα Γεννατά), την ηλικιωμένη γυναίκα (Ντόρα Σιμοπούλου) που έζησε από το σπίτι της το μακελειό στον ναό της Αναστάσεως.

• Και, μέσα σ’ όλο αυτό, ένα γκέι ζευγάρι εβραίων (Σαμψών Φύτρος-Θανάσης Χαλκιάς) χαριεντίζεται μαγειρεύοντας κινέζικο. Μια αμερικανοεβραία χήρα (Βίλη Σωτηροπούλου) που έχει επιστρέψει στο Ισραήλ προσπαθεί να ξαναβρεί τη χαμένη για πάντα ανεμελιά, κάνοντας γυμναστική, πνίγοντας την πλήξη της συντροφιά με μια τραβεστί (Πέτρος Αποστολόπουλος). Οι συνταγές του «Αραβοϊσραηλινού τσελεμεντέ», σαν ο δρόμος για την ειρήνη να περνάει κι αυτός απ’ το στομάχι, ενώνουν επί σκηνής εχθρούς και φίλους. Η Κυριακή Σπανού ταξίδεψε μέχρι την Ιερουσαλήμ πριν ξεκινήσει τις πρόβες. «Βλέπεις απ’ τη μια ανθρώπους να ταπεινώνονται και ν’ αγωνίζονται κι απ’ την άλλη ανθρώπους να φοβούνται και να επιτίθενται. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που επιχειρούν ψύχραιμη αυτοκριτική. Οι Ευρωπαίοι είμαστε «ώριμοι» να παραδοθούμε στον εξευτελισμό των «τσέκποϊντ». Μας θεωρούν όλους ύποπτους».

• * Δεν πρόλαβαν να αποχωρήσουν από τη Γάζα τα ισραηλινά στρατεύματα και η Κάριλ Τσέρτσιλ, μια απ’ τις σημαντικότερες θεατρικές συγγραφείς της γενιάς της στην Αγγλία, έγραψε ήδη νέο θεατρικό, εμπνευσμένο από την εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας. Με τίτλο «Επτά εβραιόπουλα. Ενα έργο για τη Γάζα», η παράσταση ανεβάστηκε για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο «Royal Court» του Λονδίνου, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις απ’ την ισραηλινή πλευρά, αρθρογράφους, διανοουμένους, καθώς και μέλη της επιτροπής βρετανών βουλευτών εβραϊκής καταγωγής.

• Και πώς θα άφηνε την ευκαιρία να του ξεφύγει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, πάντα εναργής στις απαιτήσεις της επικαιρότητας; Το μόλις δεκαπεντάλεπτης διάρκειας έργο της Τσέρτσιλ παρουσιάζεται στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», σε μετάφραση Δημήτρη Τάρλοου, με τους Γεράσιμο Γεννατά, Ηλέκτρα Γεννατά, Ιωάννα Κανελλοπούλου, Ελίτα Κουνάδη, Απόστολο Πελεκάνο, Βασιλική Τσακίρη και Θανάση Χαλκιά, οι οποίοι συνυπογράφουν και τη σκηνοθεσία.

Ελευθερία ή θάνατος

• Στις επτά σύντομες σκηνές του έργου επτά εβραιόπουλα ταλαντεύονται, αμφισβητούν, συμφωνούν και διαφωνούν στις πληροφορίες που έρχονται καταιγιστικά πάνω τους και αφορούν την ιστορία του τόπου, τη μοίρα του λαού τους διατρέχοντας το ολοκαύτωμα, την ίδρυση του ισραηλινού κράτους, τις αιματηρές ιντιφάντες μέχρι και τα πρόσφατα γεγονότα.

• Η συγγραφέας δεν προτείνει λύση, θέτει όμως ξανά το ίδιο πανάρχαιο ερώτημα σχετικά με την ελευθερία: πόσο η δική μας ύπαρξη, αυτονομία και ελεύθερη βούληση προσκρούει στα αντίστοιχα δικαιώματα των άλλων γύρω μας.  Η παράσταση παίζεται στο φουαγέ του θεάτρου πριν από την έναρξη των υπόλοιπων παραστάσεων, παράλληλα με το «Σφαγείο» του Ισραηλινού Ιλάν Χατσόρ, ένα ακόμα έργο για το παλαιστινιακό. Σύμφωνα με την επιθυμία της συγγραφέως, δεν θα υπάρχει εισιτήριο αλλά εθελοντικές προσφορές. Τα χρήματα θα σταλούν στην οργάνωση Medical Aid for Palestinians.

• * Ο αθηναϊκός Δεκέμβρης των κινητοποιήσεων άφησε τα χνάρια του και στο θέατρο. Τι κι αν εμπλέκεται στα γεγονότα του κέντρου της Αθήνας το ανήσυχο πνεύμα ενός διάσημου πρίγκιπα απ’ το βασίλειο της Δανιμαρκίας; Ο «Χώρος Αμλετ», που παρουσιάζεται στον «Κινητήρα Στούντιο», είναι μια δοκιμή παράστασης, μια ανοιχτή πρόβα που δημιουργήθηκε όταν η ομάδα «ΙσονΕνα» δούλευε σε σεμινάριο τον σεξπιρικό Αμλετ. Η δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου εκείνες τις μέρες και οι συγκρούσεις που ακολούθησαν ανάμεσα στα ΜΑΤ και την εξεγερμένη νεολαία έδωσαν άλλο νόημα στο κείμενο. Θέατρο και καθημερινή ιστορία μπλέχτηκαν, ενώ η πόλη συνδέθηκε με την υπαρξιακή αγωνία του Αμλετ.

• Η ομάδα έκανε πρόβες στα Εξάρχεια και την Πανεπιστημίου, σε πορείες, λεωφορεία, σε σημεία-ρήγματα της πόλης. Τα λόγια του κειμένου εισχωρούν ως θραύσματα από συνθήματα στους τοίχους της Αθήνας και κείμενα εφημερίδων. Αρκετά μάλιστα είναι του Ευγένιου Αρανίτση και του Στέλιου Ελληνιάδη από το «7».  Η παράσταση καταργεί την απόσταση θεατή-ηθοποιού. Οι θεατές παίρνουν οι ίδιοι τα καθίσματα, πάγκους και καρέκλες που είναι στοιβαγμένα σε μια γωνιά, κάθονται όπου θέλουν και κάποια στιγμή οδηγούνται στην αφήγηση της ιστορίας απ’ τη δική τους διαδρομή μέσα στην πόλη.

• Η σκηνοθέτρια Ιωάννα Ρεμεδιάκη μας εξηγεί τις προθέσεις της: «Προβάλλουμε-απευθύνουμε τον Αμλετ στα πρόσωπα των ανθρώπων της Αθήνας. Τα λόγια του ήρωα «Θεέ μου τι έρημος! Τι έρημος είναι αυτός ο κόσμος» βρήκαν την ακριβή θέση τους στη Σόλωνος, στο ύψος της Μπενάκη, ένα πρωί του Δεκέμβρη όπου δεν υπήρχε ψυχή, μόνο ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο καμένο, αλλά και στην επίμονη και σταθερή σιωπή των ανθρώπων, στη γωνία Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Στόχος δεν ήταν να πολιτικολογήσουμε ή να εξηγήσουμε τι πραγματικά εννοεί ο Αμλετ. Θέλαμε απλώς να μας συμβεί ξανά κάτι. Κάτι από κοινού, σε μια σκηνή-δημόσιο χώρο, σαν αυτούς που δεν έχουμε στην πόλη μας».

Στο Μουσείο Σπύρου Βασιλείου

• * Νέος και υπερδραστήριος, ο Γρηγόρης Χατζάκης ξαναχτυπάει… Μας έχει συνηθίσει σε παράτολμες παραστάσεις που διαδραματίζονται μέσα σε μπαρ, λεωφορεία, δρόμους αλλά και μουσεία. Μετά το Μουσείο Μπενάκη έχει σειρά το Μουσείο Σπύρου Βασιλείου, το ατμοσφαιρικό σπίτι-ατελιέ όπου στεγάζεται το αρχείο του ζωγράφου (1903-1985), στην οδό Γουέμπστερ 5α, στην Ακρόπολη. Η συλλογή του μουσείου περιλαμβάνει έναν σημαντικό αριθμό έργων του καλλιτέχνη απ’ όλες τις περιόδους της δημιουργικής πορείας του.

• Στον χώρο όπου έζησε και δημιούργησε, οι θεατές-επισκέπτες θα ξεναγούνται σε δώδεκα διαφορετικά έργα ζωγραφικής που αφορούν ξεχωριστές ιστορίες αλλά έχουν κοινή συνισταμένη: την αναζήτηση του ξεχασμένου συναισθήματος. Μια πρωτότυπη θεατρική προσέγγιση εικαστικού θέματος (σκηνικό-κοστούμια Δανάης Χατζάκη), με τους ηθοποιούς (Μέλπω Κωστή, Χάρης Αττώνης, Βάλλη Μαυρίδη, Αννα Κολιοφώτη) να ερμηνεύουν τα κείμενα που έχει γράψει ο Διαμαντής Γκιζιώτης, ενώ ο Χρήστος Θεοδώρου θα παίζει πιάνο. * Και μια τελευταία νέα θεατρική ομάδα: οι «Λωτοφάγοι» παρουσιάζουν την τρίτη τους δουλειά στο «Αλεκτον», με τίτλο «Μια φορά την εβδομάδα», εμπνευσμένη από τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας.

• Τα κείμενα του Ρένου Πρελορέτζου σατιρίζουν τις σχέσεις, τις συνήθειες αλλά και τον κοινωνικό ρόλο των ανθρώπων, όταν αυτός προσκρούει στις επιθυμίες. Πώς είναι όταν ένα Ρημαδοσάββατο κάποια ζευγάρια (Τ. Αλεξοπούλου, Κ. Πέτρου, Α. Αρσένη, Ι. Αξής) προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους για ν’ απολαύσουν μικρές χαρές όπως το οικογενειακό μεσημεριανό τραπέζι, τη βραδινή έξοδο, το σεξ; Τι συμβαίνει όταν έρχεται ο διάβολος (Μάυ Χάννα) έτοιμος να διαλύσει τα πάντα;  Οι «Λωτοφάγοι» εκπαιδεύονται σιγά σιγά στο είδος του devised theater (θέατρο της επινόησης): αυτοσχεδιασμοί, ανάλαφρο χιούμορ, μινιμαλιστική σκηνογραφία και εναλλασσόμενοι ρυθμοί στην κίνηση, την εικόνα, τον ήχο, τη μουσική. *

• Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 – 22/03/2009

Έρχονται τα «Εβραιόπουλα» που δίχασαν τους Άγγλους

• Μπράβο αντανακλαστικά! Από την ερχόμενη Πέμπτη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ανεβαίνει το νέο και πολυσυζητημένο θεατρικό έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ, «Επτά Εβραιόπουλα. Ενα έργο για τη Γάζα». Η Τσέρτσιλ, μία από τις σπουδαιότερες θεατρικούς συγγραφείς της Αγγλίας, έγραψε το δεκάλεπτο θεατρικό έργο ως άμεση αντίδραση στα πρόσφατα, τραγικά γεγονότα στη Γάζα. Στις 6 Φεβρουαρίου ανέβηκε για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο Royal Court του Λονδίνου. Ηταν αρκετές, όμως, για να προκαλέσουν την οργή εβραϊκών οργανώσεων και ορισμένων διανοουμένων που κατηγορούν την Τσέρτσιλ για αντισημιτισμό και για προσπάθεια δαιμονοποίησης των Εβραίων.

• Σκηνή από την παράσταση του «Seven Jewish Children», όπως ανέβηκε στο Royal Court του Λονδίνου και εξόργισε Εβραίους διανοούμενους ως αντισημιτικό

• «Δεν είμαι υπεύθυνος, ούτε συμφωνώ απολύτως με κάθε πτυχή, πολιτικό υπαινιγμό ή τις απόψεις των συγγραφέων, των οποίων επιλέγω έργα. Θεωρώ ότι η Τσέρτσιλ δεν δίνει λύσεις ούτε παίρνει θέσεις εναντίον οποιουδήποτε στο έργο», λέει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. «Το έργο έχει σχέση με την αδιαφορία μας για το δίκιο του άλλου. Δεν έχουμε μάθει να ακούμε, διαρκώς μονολογούμε». Από μια πρώτη ανάγνωση στο θεατρικό της Κάριλ Τσέρτσιλ (στο http://www.royalcourttheatre.com) δεν διαπιστώσαμε κάποιο αντισημιτικό μένος. Λιτό, και ίσως προβλέψιμα συναισθηματικό σε κάποια σημεία, μοιάζει να έχει αφετηρία την Ιστορία και την σύγκρουση Ισραηλινών και Παλαιστινίων, για να θέσει ευρύτερα ερωτήματα: κατά πόσο η δική μας προσωπική αλήθεια, ελευθερία και ύπαρξη, επιτρέπει την αντίστοιχη αλήθεια, ελευθερία και ύπαρξη του άλλου.

• Μέσα από επτά σύντομες σκηνές, το έργο παρουσιάζει επτά διαφορετικά Εβραιόπουλα, τα οποία δέχονται ένα μπαράζ αλληλοσυγκρουόμενων πληροφοριών για το παρελθόν, το παρόν και την Ιστορία από γονείς, παππούδες και συγγενείς. Οι μεγαλύτεροι συμφωνούν, διαφωνούν ή αμφιταλαντεύονται για το ποιο είδος αλήθειας θα πρέπει να γνωρίζουν, κάθε φορά, τα παιδιά. Η συγγραφέας διατρέχει με αφαιρετικό τρόπο αρκετά ιστορικά γεγονότα – Ολοκαύτωμα, δημιουργία του ισραηλινού κράτους, μακροχρόνιες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, μέχρι και την πρόσφατη επίθεση στη Γάζα.

• Μια από τις ισχυρότερες αντιδράσεις εναντίον του έργου προήλθε από την αρθογράφο Μέλανι Φίλιπς. Στο μπλογκ της, στο σάιτ του περιοδικού «Spectator», το αποκαλεί «απροκάλυπτο διασυρμό των Εβραίων, που ενδυναμώνει ολοφάνερα και αταβιστικά το μίσος εναντίον τους». Η φράση του έργου «Μην της πεις για τα νεκρά μωρά», αναφορά στο τι δεν πρέπει να μάθει μια μικρή Εβραιοπούλα από τη σύγκρουση στη Γάζα, εξόργισε τη Φίλιπς. «Είναι νοσηρό και φρικτό έργο, μοιάζει με τα αγιογραφικά δράματα του Μεσαίωνα, τα οποία «πυροδοτούσαν» τους διωγμούς και το μίσος εναντίον των Εβραίων, παρουσιάζοντάς τους, διαρκώς, ως φονιάδες του Ιησού».

• Εναντίον των αγνών προθέσεων της Τσέρτσιλ καταφέρεται και η επιτροπή Βρετανών βουλευτών εβραϊκής καταγωγής, ο συγγραφέας Χάουαρντ Τζέικομπσον, ενώ την αντίδρασή τους εκφράζουν με επιστολή τους στην εφημερίδα «Daily Telegraph» εξήντα διαπρεπείς Εβραίοι της Βρετανίας. Ανάμεσά τους ο καθηγητής Τζέφρι Αλντερμαν, ο συγγραφέας Ρόναλντ Χάργουντ κ.ά. Υπάρχουν, όμως, και υποστηρικτές της, όπως ο κριτικός θεάτρου της «Γκάρντιαν» Μάικλ Μπίλινγκτον.

• Η παράσταση θα παίζεται στο φουαγέ του Θέατρου του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 και Θαρύπου) κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή στις 8.30, πριν από την έναρξη των υπόλοιπων προγραμματισμένων παραστάσεων. Παρουσιάζεται παράλληλα με το συγγενές, θεματολογικά, «Σφαγείο», τη ματιά του Ισραηλινού συγγραφέα Ιλάν Χατσόρ στην Παλαιστίνη. Στα «Επτά Εβραιόπουλα» (μετάφραση Δημήτρης Τάρλοου) παίζουν και συν-σκηνοθετούν οι ηθοποιοί Γεράσιμος Γεννατάς, Ηλέκτρα Γεννατά, Ιωάννα Κανελλοπούλου, Ελίτα Κουνάδη, Απόστολος Πελεκάνος, Βασιλική Τσακίρη και Θανάσης Χαλκιάς. Σύμφωνα με την επιθυμία της συγγραφέως δεν θα υπάρχει εισιτήριο, αλλά εθελοντικές εισφορές για την οργάνωση Medical Aid For Palestinians.

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 06/03/2009

ΛΟΝΔΙΝΟ. ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ

• Πολιτικά ζητήματα με κεντρικό τον ρατσισμό και με διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες και αναφορές της κριτικής χρωματίζουν αυτόν τον καιρό τη βρετανική θεατρική σκηνή. Η κωμωδία του Ρίτσαρντ Μπιν Αγγλία άνθρωποι πολύ καλοί (Εθνικό Θέατρο ως 30 Απριλίου), για τους μετανάστες του Ανατολικού Λονδίνου κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες, κατηγορείται ως ρατσιστική εις βάρος της μειονότητας από το Μπανγκλαντές. Κατά τα άλλα φαίνεται ότι είναι άκρως διασκεδαστική.

• Τα Επτά εβραιόπουλα της Κάριλ Τσέρτσιλ (που παιζόταν ως πρόσφατα στο θέατρο Royal Court), γύρω από το ερώτημα πόση αλήθεια για τα γεγονότα πρέπει να λέμε στα παιδιά, καταγγέλλονται ως αντισημιτικό έργο, το οποίο διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Οι καταγγελλόμενοι, μεταξύ των οποίων κύριος στόχος είναι ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Νίκολας Χάιτνερ, απορρίπτουν τις κατηγορίες και οι καβγάδες καλά κρατούν.
  
• Στη σαιξπηρική Τρικυμία, που παρουσιάζεται από νοτιοαφρικανικό θίασο (θέατρο Courtyard του Στράτφορντ ως τις 14 Μαρτίου), επισημαίνονται οι αναφορές στη ρατσιστική αποικιοκρατία αλλά φαίνεται ότι πρόκειται για εξαίρετη παράσταση με λαμπρούς ηθοποιούς. Αντίθετα, στον επίσης σαιξπηρικό Οθέλλο (Ρlayhouse του Λιντς ως τις 14 Μαρτίου) το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι ρατσιστικές αναφορές όσο η καταδίκη της απροσδιόριστα «εκσυγχρονιστικής» παράστασης από την κριτική, καταδίκη διαφορετικού είδους, καλλιτεχνική, ιδίως όσον αφορά τον εικονιζόμενο πρωταγωνιστή Λένι Χένρι ο οποίος, φαίνεται, δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά στον ρόλο του μαύρου της Βενετίας.

ARS… BREVIS, της αναστασιας ζενακου, ΤΟ ΒΗΜΑ, 01/03/2009

Γιώργος Βέλτσος, Γεράσιμος Γεννατάς, Τσέζαρις Γκραουζίνις, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κάριλ Τσέρτσιλ, ΕΚΕΘΕΧ…

• Δεκάξι οι πρεμιέρες την προπερασμένη βδομάδα; Και γκρίνιαζες; (Στον θεατρόφιλο εαυτό μου- άρχισα να- ομιλώ…). Άρπα είκοσι μία την περασμένη κι «ευχαριστώ» να λες. Διότι πάντα υπάρχουν και τα χειρότερα. Οπότε, βούλωσ΄ το. (Απόγνωση… Η Απόγνωση!).

• Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις (στη φωτογραφία), ο Λιθουανός σκηνοθέτης που τον έφερε στην Ελλάδα ο Δημήτρης Τάρλοου κι έκανε για τον «Δόλιχό» του, στο «Πορεία», το 2006/2007- η παράσταση επαναλήφθηκε και την επόμενη σεζόν-, το εξαιρετικό «Δάφνης και Χλόη» και που επανήλθε το περασμένο καλοκαίρι για να κάνει το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ για το Φεστιβάλ Αθηνών έρχεται στην Ελλάδα για τρίτη φορά. Θ΄ ανεβάσει τον επόμενο χειμώνα για το Εθνικό Θέατρο μια παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα (1943, α΄ έκδοση 1946) του Νίκου Καζαντζάκη «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» που το ΄κανε διάσημο η μεταφορά του στον κινηματογράφο (1964) απ΄ τον Μιχάλη Κακογιάννη με τον τίτλο «Αλέξης Ζορμπάς» και με μουσική Μίκη Θεοδωράκη- η ταινία, υποψήφια για επτά Όσκαρ, κέρδισε τα τρία. Ο Γκραουζίνις θα χρησιμοποιήσει τον βασικό πυρήνα των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάστηκε στο «Δάφνης και Χλόη»ανάμεσά τους ο Μανώλης Μαυροματάκης με τον οποίο συνεργάστηκε και στο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ο «Ζορμπάς» έχει διασκευαστεί για το θέατρο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αρκετές φορές- έως και μιούζικαλ έγινε στο Μπρόντγουεϊ. Η πιο πρόσφατη στην Ελλάδα ήταν το καλοκαίρι του 2000- επανάληψη και το επόμενο αλλά και το καλοκαίρι του 2004- όταν το έργο παρουσίασε με το δικό του «Θέατρο της Μεσογείου» ο Αλμπέρτο Εσκενάζη σε διασκευή και σκηνοθεσία του κρατώντας τον επώνυμο ρόλο.

• Δεύτερη φορά το διαπράττω. Και την πρώτη δεν ήξερα. Τώρα; Αλλά το Αλτσχάιμερ στη γωνία περιμένει… Ο νεαρός ηθοποιός που έπαιζε στο «Ξύπνημα της νιότης» κι ήταν ανάμεσα σ΄ αυτούς που τους χτύπησε η «κατάρα» της παράστασης έπαθε ατύχημα με τη μηχανή του χωρίς ευτυχώς σοβαρά επακόλουθα- λέγεται Μίλτος Σωτηριάδης και όχι Θεοδωρόπουλος. Κι ας είναι γιος του σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Έχει το επίθετο της μητέρας του, μεταφράστριας Κοραλίας Σωτηριάδου. Μίλτος Σωτηριάδης, Μίλτος Σωτηριάδης… Αν το ξανακάνω, θα το γράψω στο σπίτι εκατό φορές. Για τιμωρία.

• Ο Γιώργος Βέλτσος (φωτογραφία) συνεχίζει να φλερτάρει το θέατρο- ως επί σκηνής παρουσία εννοώ. Μετά τη συμμετοχή του, το καλοκαίρι του 2005, στην παράσταση «Έξοδος» του Δημήτρη Λιγνάδη, με τους τελειόφοιτους της δραματικής σχολής του Εθνικού στη Μικρή Επίδαυρο, στις 13 Μαρτίου ανεβαίνει και πάλι στο σανίδι. Στην Β΄ Σκηνή του «Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας» θα διαβάσει μόνος του, στο πλαίσιο των φετινών «Αναγνώσεων» (11 έως 15 Μαρτίου, με δωρεάν είσοδο), του πολύ πετυχημένου θεσμού τον οποίο επιμελείται η εμπνεύστριά του Σίσσυ Παπαθανασίου κι έχει υιοθετήσει το Εθνικό Θέατρο, τις «Πομπές» του- το βιβλίο κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο απ΄ τις Εκδόσεις «Ίνδικτος». Ήτοι, τον ποιητικό διάλογο με αναφορές στον Πολ Κλοντέλ- «εξόδιο ακολουθία του ερωτισμού» χαρακτηρίζει το έργο ο συγγραφέας του- «σίκουελ», κατά κάποιο τρόπο, του θεατρικού του «Camera degli Sposi» που ανέβασε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός με την ομάδα του «Διπλούς Έρως» τη σεζόν 1992-΄93 στο τότε «Ιλίσια Studio».

• Σκίζει και πάλι ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γκλούμοφ στο «Ημερολόγιο ενός απατεώνα» (στη βασική φωτογραφία), τη συγκλονιστική, απόλυτα σημερινή σάτιρα του Οστρόφσκι στο Εθνικό- Σκηνή «Κοτοπούλη» του «Rex»-, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Στα τριάντα του ακόμα, έχοντας στο συρτάρι του, σε δώδεκα περίπου χρόνια, μια σειρά ερμηνειών, καλών έως εξαιρετικών, σε εντελώς διαφορετικά είδη θεάτρου, από Όσβαλντ στους «Βρικόλακες» μέχρι «Το μαγαζάκι του τρόμου», απ΄ το «Η συνάντηση κάπου αλλού» του Καμπανέλλη- ο πρώτος του ρόλος, στο «Θέατρο Τέχνης», δευτεροετής σπουδαστής στη δραματική σχολή του ακόμα – και το «Αξύριστα πηγούνια» μέχρι «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» και «Σαρδέλες με σαρδάμ», με τον ασήκωτο ρόλο του Γκλούμοφ αποδεικνύει πως μπορεί να κουβαλήσει το βασικό φορτίο μιας κλασικής παράστασης. Με τρόπο όχι απλώς ικανοποιητικό αλλά συναρπαστικό. Άρα πως είναι πια ένας πρωταγωνιστής. Άξιος του τίτλου. Πολλά και καλά και ωραία και εντυπωσιακά άκουσα και διάβαζα και ακούω και διαβάζω απ΄ το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού – εν συντομία ΕΚΕΘΕΧ- στις τακτικές ανακοινώσεις που εκδίδει πλέον. Αλλά όλ΄ αυτά, εφόσον ο κωδικός στον προϋπολογισμό που υποσχόταν- τσάμπα είν΄ τα λόγια…- ο κ. τέως του Πολιτισμού, ο κ. Λιάπης, γιοκ, ΠΩΣ θα υλοποιηθούν; ΠΟΥ θα βρουν λεφτά για να τα πραγματοποιήσουν; Με τα έξι εκατομμύρια ευρώ που τους προίκισε το υπουργείο Πολιτισμού; Για τι και για ποιον θα πρωτοφτάσουν όταν για το 2009 είχαν ζητήσει δεκατέσσερα;

• Η εξόφληση – των περσινών, 2007/2008… – επιχορηγήσεων θεάτρου που θα γινόταν «έως το τέλος Δεκεμβρίου» ακόμα δεν έχει γίνει. Κι οι επιχορηγήσεις του 2008/2009, που φτάσαμε πάλι τέλος Φεβρουαρίου, πού ΄ν ΄τες; Οπότε λίγο σα μεγαλομανιακές μού ηχούν όλες αυτές οι εξαγγελίες. Λίγο σαν «η ψείρα κρέμεται κι η κασσίδα καμαρώνει»…

• «Επτά Εβραιόπουλα. Ένα έργο για τη Γάζα». Είναι ο τίτλος του δεκάλεπτης μόνο διάρκειας καινούργιου έργου της Κάριλ Τσέρτσιλ, που η ακαταπόνητη, αιωνίως πειραματιζόμενη και έντονα πολιτικοποιημένη 71χρονη Βρετανίδα συγγραφέας έγραψε- στη βράση κολλάει το σίδερο- τον Ιανουάριο και παρουσιάστηκε τον Φεβρουάριο στο Λονδίνο, στο θέατρο «Ρόαγιαλ Κορτ», μ΄ ελεύθερη είσοδο: επτά σύντομες σκηνές που διαδραματίζονται σ΄ επτά διαφορετικές περιόδους- από μεταπολεμική Ευρώπη, Γερμανία μάλλον, μέχρι Γάζα του 2008. Στην Αθήνα πρόκειται να παρουσιαστεί από 12 Μαρτίου, επίσης χωρίς εισιτήριο- η συγγραφέας παραχωρεί παντού τα δικαιώματα και τα χρήματα που συγκεντρώνονται εθελοντικά απ΄ τους θεατές διατίθενται στην οργάνωση Μedical Αid for Ρalestinians-, στηστεγασμένη- αυλή του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου». «Συμπλήρωμα» και πρόλογος στο «Σφαγείο» του Ισραηλινού Ιλάν Χατσόρ που παίζεται στον Κάτω Χώρο του θεάτρου και που το παλαιστινιακό είναι επίσης το θέμα του, αλλά και για όσους περιμένουν προκειμένου να δουν τις παραστάσεις των άλλων δυο Σκηνών του θεάτρου.

• Θα παίξουν, σε συλλογική σκηνοθεσία, Ηλέκτρα Γεννατά. Γεράσιμος Γεννατάς (φωτογραφία), Ιωάννα Κανελλοπούλου, Ελίτα Κουνάδη, Απόστολος Πελεκάνος, Βασιλική Τσακίρη, Θανάσης Χαλκιάς. Είμαι ο Γιώργος και μόλις τελείωσα. (Κάνω τα πάντα- είναι κι οι Απόκριες…-, να ακολουθήσω τις τελευταίες μεθόδους του marketing- o Μαλέλης ζει, αυτός μας οδηγεί!-, μπας κι ανεβάσω την… τηλεθέαση).
• Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

• Το τέταρτο κουδούνι. Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Ο πόλεμος στη Γάζα έγινε κιόλας θεατρικό έργο στο Λονδίνο

The Guardian

ΘΕΑΤΡΟ. Οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει το θέατρο στην προσπάθειά του να αντιδράσει στην κατάσταση στη Γάζα, είναι πολλές, με πρωταρχικό πρόβλημα το μεγάλο χρονικό διάστημα που απαιτείται για τη συγγραφή και την παραγωγή ενός θεατρικού έργου. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Η θεατρική συγγραφέας Κάριλ Τσέρτσιλ έχει επηρεαστεί τόσο από την κατάσταση στη Γάζα, που έχει ήδη γράψει ένα σχετικό έργο. Το «Επτά Εβραιόπουλα – Ενα έργο για τη Γάζα» ανεβαίνει στις 6 Φεβρουαρίου στο Royal Court του Λονδίνου, με ελεύθερη είσοδο και την επιλογή συνεισφοράς στην φιλανθρωπική οργάνωση Medical Aid for Palestinians. Οπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. Το έργο της Τσέρτσιλ διαρκεί μόνο 10 λεπτά, αλλά όπως μας απέδειξε η «Αναπνοή» του Μπέκετ, η διάρκεια ενός έργου δεν έχει άμεση σχέση με την ισχύ ή την επιρροή του.

Με το Google και την πρόσβασή μας στις ειδήσεις επί εικοσιτετραώρου βάσεως, όλοι έχουμε πρόσβαση στο «εδώ και τώρα», αλλά συνήθως ο χρόνος που χρειάζεται για τη συγγραφή του έργου, το κάνει να μοιάζει αποστασιοποιημένο και ξεπερασμένο. Το κόλπο δεν είναι τόσο στο συγγραφικό ταλέντο, όσο στην ικανότητα της πρόβλεψης της επικαιρότητας. Το «Roaring Trade» για παράδειγμα, έργο του Στιβ Τόμπσον, που παίζεται αυτή τη στιγμή στο Λονδίνο και που αφορά τους χρηματιστές και τραπεζίτες της βρετανικής πρωτεύουσας, προβάλλει έναν κόσμο που έχει αλλάξει ριζικά, λόγω της πρόσφατης και τρέχουσας οικονομικής κρίσης.

Θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερη άμεση θεατρική ανταπόκριση στην επικαιρότητα, αν τα θέατρα έδιναν αναθέσεις και οργάνωναν το πρόγραμμά τους διαφορετικά. Δυστυχώς, όμως, οδεύουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση, εφόσον η νέα τάση, το αμερικανικό μοντέλο, εμμένει σε πολλαπλές αναθεωρήσεις του σεναρίου, συνιστώντας όλο και δυσκολότερη την άμεση ανταπόκριση. Η γρήγορη αντίδραση της Τσέρτσιλ θα έπρεπε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. [Η Καθημερινή, 28/01/2009]