«Ωχ, τα νεφρά μου» στη «Θεατρική Σκηνή»

Η «Θεατρική Σκηνή» (30 χρόνια παρουσίας και προσφοράς) του Αντ. Αντωνίου παρουσιάζει κατά την τρέχουσα θεατρική περίοδο την παράσταση «Ωχ, τα νεφρά μου» του πεζογράφου και δραματουργού Μπάμπη Τσικληρόπουλου.

Ο τίτλος του έργου επικεντρώνει το ενδιαφέρον μας ευθέως στο φόβο και στον πόνο για τα νεφρά μας, που προέρχεται όμως – όπως θα διαπιστωθεί στην παράσταση – όχι από οργανική πάθηση, αλλά από το αδηφάγο κέρδος των εμπόρων νεφρών στον καπιταλισμό, που παράγει και εκτρέφει τέτοιου είδους και άλλες οικονομικές δραστηριότητες.

Δυο μοναχικοί άνθρωποι, ο Μητσάρας (Αντώνης Αντωνίου) και ο Μπούλης (Τάκης Βαμβακίδης) ρακοσυλλέκτες, φίλοι μεταξύ τους, συγκατοικούν σ’ ένα φτωχό κρύο διαμέρισμα. Αν και εξαθλιωμένοι κοινωνικά και οικονομικά, διατηρούν την ανθρωπιά τους και συνεχίζουν να κάνουν όνειρα. Αυτούς τους «ευάλωτους», όπως νόμιζε, τύπους, διάλεξε ο «εισβολέας» στο σπίτι τους απρόσκλητος έμπορος νεφρών «Κύριος Νεφράς» (Ηλίας Κατέβας) (όπως τον αποκαλούσαν στη συνέχεια), για να τους εξαγοράσει… Ο Μητσάρας παρ’ ολίγο να ενδώσει στην ενδιαφέρουσα οικονομική πρόταση του δήθεν «φιλάνθρωπου», «αλτρουιστή» και «καλού Σαμαρείτη» εμπόρου. Οι δυο φίλοι, αν και φοβήθηκαν, δεν έχασαν το ήθος τους. Ο Μπούλης έπεισε τον Μητσάρα για τις δόλιες προθέσεις του «εισβολέα» και μάλιστα φαίνεται έμμεσα ότι ο ένας φίλος, ο Μητσάρας, τελικά θυσίασε ακόμη και τη ζωή του για τον άλλο και την ευτυχία του.

Βαθιά κοινωνικό και ρεαλιστικό έργο. Ο θεατής συγκινείται με τις αλλεπάλληλες μορφές μιας φιλικής, αδερφικής, ανθρώπινης σχέσης. Εμφανή, βέβαια, είναι και άλλα στοιχεία στο έργο: Η κοινωνική κριτική, η ειρωνεία, η σάτιρα και το μελόδραμα. Το μείγμα κοινωνικού ρεαλισμού, με δραματικά και κωμικά στοιχεία, είναι εκρηκτικό και «διαπερνά» τους θεατές. Το αποτέλεσμα είναι να φύγουν από την παράσταση κοινωνικά προβληματισμένοι.

Η σκηνοθεσία είναι του Αντώνη Αντωνίου και τα σκηνικά – κοστούμια του Νίκου Κασαπάκη και η μουσική του Νίκου Παπακώστα.

Θ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
(συνεργάτης του «Ρ»)

Ριζοσπάστης, Τετάρτη 22 Δεκέμβρη 2010

«Ωχ, τα νεφρά μου» από τον Α. Αντωνίου

Α. Αντωνίου και Τ. Βαμβακίδης, οι δύο ρακοσυλλέκτες του «Ωχ, τα νεφρά μου»

Συνεχίζοντας την δουλειά της πάνω στο νεοελληνικό έργο, η Θεατρική Σκηνή της και ο Αντώνης Αντωνίου παρουσιάζουν από χθες στην αίθουσα της οδού Νάξου 84, στην πλατεία Κολιάτσου, τη δοκιμασμένη κωμωδία του Μπάμπη Τσικληρόπουλου Ωχ, τα νεφρά μου.

Έργο παλιό, που δεν έπαψε όμως ποτέ να ανεβαίνει στις θεατρικές σκηνές, έχει ως πρωταγωνιστές δύο ρακοσυλλέκτες, τον Μπούλη και τον Μητσάρα, που πορεύονται στη ζωή έχοντας για στήριγμα ο ένας τον άλλον. Πάμφτωχοι, ζουν με αξιοπρέπεια, με μόνη οδό διαφυγής τα όνειρά τους για ταξίδια σε χώρες εξωτικές. Τη ρουτίνα της ζωής τους θα έρθει να αναστατώσει μια πόρνη, η Μαγδαληνή, αλλά και ένας περίεργος κύριος με μαύρο κοστούμι, που αποδεικνύεται ότι ειδικεύεται στο εμπόριο… ανθρωπίνων οργάνων. Η πρότασή του δίνει την ευκαιρία στο συγγραφέα να δημιουργήσει μια σειρά απρόβλεπτων κωμικών καταστάσεων.

Έργο «προφητικό» για την εποχή που γράφτηκε, με ένα εύρημα που τότε φάνταζε γκροτέσκο, στα μάτια του σημερινού θεατή φαντάζει απλώς κυνικό -και μόνο το πηγαίο χιούμορ του συγγραφέα εμποδίζει αυτόν τον κυνισμό να κυριαρχήσει…

Την παράσταση της Θεατρικής Σκηνής σκηνοθετεί ο Αντώνης Αντωνίου και μαζί τους παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί Νατάσα Ασίκη, Τάκης Βαμβακίδης και Ηλίας Κατέβας, ενώ τα σκηνικά και κοστούμια φροντίζει ο Νίκος Κασαπάκης και τη μουσική ο Νίκος Παπακώστας. Σημειώνεται ότι, ενόψει της οικονομικής κατάστασης, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη με ένα εισιτήριο την παράσταση μπορούν να παρακολουθήσουν δύο άτομα.

Τρεις… πόρτες έχει η ζωή

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Επιτέλους στη θεατρική Αθήνα μια σύγχρονη ιταλική φωνή (πήξαμε από αμερικάνικα, εγγλέζικα και γερμανικά έργα). Ο Λουίτζι Λουνάρι, δραματουργός στο Πίκολο Τεάτρο, χρόνια συνεργάτης του Τζόρτζιο Στρέλερ, μεταφραστής και κυρίως θεατρικός συγγραφέας. Η κωμωδία του «Τρεις πάνω στην κούνια» (1990) παρουσιάζεται στη Θεατρική Σκηνή (πλατεία Κολιάτσου).

Ενας μικροβιομήχανος, ένας συνταξιούχος στρατιωτικός κι ένας καθηγητής-συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών συναντιούνται στον προθάλαμο ενός δωματίου στον έβδομο όροφο μιας πολυκατοικίας. Μπαίνοντας από τρεις διαφορετικές πόρτες είναι σίγουροι ότι εκεί υπάρχει: πανσιόν για τον πρώτο, επιχειρηματικός όμιλος για τον δεύτερο, εκδοτικός οίκος για τον τρίτο. Λόγω ασκήσεως συναγερμού για μόλυνση στην πόλη, θα συνυπάρξουν εγκλωβισμένοι για ένα διάστημα έχοντας «κόντρες» μεταξύ τους. Παράλληλα, διάφορα ανεξήγητα και παράξενα θα συμβούν εκεί μέσα.

Κωμωδία με πιραντελικές αποχρώσεις, που ισορροπεί ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, στη λογική και το μυστήριο, στις πιθανότητες και τις συμπτώσεις, στην πίστη και την αμφιβολία, στο σωστό και το λάθος. Μ’ ανάλαφρο τρόπο ο Λουνάρι θίγει θέματα διαχρονικά, όπως η δυσκολία επικοινωνίας, η τύχη και η ατυχία, ο φόβος του θανάτου, η ύπαρξη του Θεού.

Μια καλοφτιαγμένη παράσταση χιουμοριστικού μυστηρίου σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνίου, που ερμηνεύει πειστικά τον μονοκόμματο και προσγειωμένο στρατιωτικό. Αντάξιοι δίπλα του ο Μιχάλης Γιαννάτος ως μπερμπάντης, εκνευρισμένος και φοβισμένος μικροβιομήχανος και ο Δημήτρης Κανέλλος ως ορθολογιστής και φιλοσοφών καθηγητής. Σε ρόλο έκπληξη προς το τέλος η Γεωργία Ζώη ως καθαρίστρια… θεά που τους αποδιοργανώνει «τσιγκλώντας» τις συνειδήσεις τους.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 21/11/2008