Ουρές για το «τέλος του κόσμου» στο Βios

• Ο Γιώργος Βαλαής της ομάδας Βlitz μιλάει για την επιτυχία της παράστασης «Cinemascope και τον «μπαμπούλα» της κρίσης

ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Είναι κάτι μαγικά βράδια στο Βios όπου, παρά την αιωρούμενη οικονομική κρίση, δεν υπάρχουν διαθέσιμα ούτε… μαξιλάρια για τους θεατές της παράστασης «Cinemascope. Ενα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου». Το κοινό συρρέει προκειμένου να παρακολουθήσει τη νέα δουλειά της ομάδας Βlitz (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής) η οποία κέρδισε επάξια παράταση ως τις 4 Ιουλίου.

Πρόκειται για άκρως ενδιαφέρουσα θεατρική εμπειρία, με τους θεατές να φορούν ακουστικά και να παρακολουθούν τη δράση πίσω από το τζάμι, την ίδια στιγμή που οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν ως σκηνικό τον πεζόδρομο στη Σαλαμίνος, που γειτνιάζει με το Βios. Ενα θέατρο που φλερτάρει ασύστολα με το σινεμά, με τις μαγνητοφωνημένες σκέψεις των ηρώων να αντηχούν στα αφτιά σου, αλλά και τη δράση να εξελίσσεται μπροστά σου και να εκπέμπεται χάρη στα φορητά μικρόφωνα των ηθοποιών. Κάπως έτσι το τέλος του κόσμου δεν μοιάζει και τόσο άσχημο…

Οταν η παράσταση τελειώνει και δεν υπάρχει πια το τζάμι που χωρίζει τους ηθοποιούς από τους θεατές, ο Γιώργος Βαλαής εισπράττει μπόλικη θετική ενέργεια από το κοινό. «Κάποιοι έγραψαν ότι το κείμενο της παράστασης είναι απλουστευτικό, επειδή μιλάει για μύχιους φόβους όπως μοναξιά, εγκατάλειψη, ερωτική απογοήτευση. Δεν θέλαμε να περνούν οι ήρωες και να ακούγονται σαν αρχιδιδάσκαλοι- μερικές φορές ακόμη και τα κλισέ έχουν τη γοητεία τους. Οταν, για παράδειγμα, ο αστροφυσικός λέει “είμαστε μόνοι στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτε άλλο”, θεωρώ ότι αγγίζει πολλούς. Μέσα από την παράσταση φορέσαμε στην πραγματικότητα ένα όνειρο που έχουμε ράψει εμείς, με δικά μας υλικά» τονίζει.

Πόσο αισιόδοξος και δημιουργικός όμως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος γύρω στα 30, όταν από παντού ακούει ότι δεν πρόκειται να πάρει σύνταξη στα 60; «Ούτε το 2004 ήμουν αισιόδοξοςούτε το 2010 είμαι απαισιόδοξος. Πριν από έξι χρόνια, μετά το μεγάλο μπαμ με το Εuro και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπήρχε ξαφνικά μια υπεραισιοδοξία. Θυμάμαι δηλώσεις από τον εγχώριο πνευματικό κόσμο του τύπου “αρχίζει ο νέος χρυσός αιώνας των Ελλήνων” κτλ. Λίγα χρόνια αργότερα, όλα αυτά χάθηκαν. Τουλάχιστον, όλοι έχουμε πια καταλάβει ότι η σημερινή κρίση είναι αληθινή, σε σχέση με την προηγούμενη ευμάρεια που ήταν πλαστή».

Ο ίδιος θεωρεί ότι η τέχνη σε κάτι τέτοιες εποχές ανθεί: «Σίγουρα θα γίνει ξεσκαρτάρισμα, σίγουρα κάποιοι θα σταματήσουν να κάνουν θέατρο επειδή δεν θα έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα, είμαι βέβαιος όμως ότι, όποιος έχει κάτι να πει, θα συνεχίσει να το κάνει. Δεν ξέρω αν τον επόμενο χειμώνα ο κόσμος θα έχει λεφτά να πηγαίνει σε παραστάσεις. Αν όμως στηρίξει την ψυχαγωγία του αποκλειστικά στην τηλεόραση, το μυαλό του θα νεκρώσει. Κακά τα ψέματα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις έφαγαν τα πάντα. Εχουν φάει χρήματα ακόμη και από τις γενιές που τώρα πηγαίνουν στο δημοτικό σχολείο. Σε τελική ανάλυση, όμως, καλύτερα να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά στο τι συμβαίνει γύρω σου. Από το να είμαστε μαλθακοί και παχύσαρκοι, καλύτερα σε δίαιτα και σε ετοιμότητα».

• ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
• Βios, Πειραιώς 84, τηλ. 210 3425.335
• Ως τις 4 Ιουλίου
• Συμπαραγωγή με το Βios (powered by Sssh!), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=340493&dt=29/06/2010#ixzz0sDDIRIIQ

Χτυποκάρδια στο θρανίο

• ΔΥΟ ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΕΣ ΤΗΣ «Ε» ΓΡΑΦΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
• Ξαναδιδάχτηκα τη ραψωδία λ της «Οδύσσειας» και έγινα Ελλη Λαμπέτη

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το τελευταίο 45λεπτο που πέρασα ως μαθήτρια σε σχολική αίθουσα. Δεν περίμενα όμως πως η περφόρμανς «Κατερίνη» της ομάδας Blitz θα ανακαλούσε τόσο εύκολα όλα αυτά τα συναισθήματα με κάθε τους λεπτομέρεια.

Σε ένα από τα δωμάτια της «Κατερίνης», ο Γιώργος Βαλαής τετ α τετ με μια θεατή

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ολοι γνωρίζαμε πως δεν θα είμαστε θεατές σε μια συμβατική παράσταση. Γνωρίζαμε, επίσης, πως η «Κατερίνη» διαρκεί πεντέμισι ώρες και πως διαρθρώνεται σε δύο άξονες. Από τη μια σε επτά δωμάτια του BIOS και από την άλλη στο δημόσιο χώρο του πάρτι.

Ωρα προσέλευσης 8 παρά 20. Καλούμαστε να φορέσουμε μια κιτς κονκάρδα -η Αγία Αικατερίνη μπροστά από μια ελληνική σημαία- και να συμπληρώσουμε ένα ερωτηματολόγιο με τα στοιχεία μας αλλά και ερωτήσεις, όπως «Προσεύχεστε; Φοβάστε τα γεράματα; Ποια είναι το μεγαλύτερό σας ελάττωμα ως νεοέλληνα; Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι; Τι σας έχει μάθει η ζωή;» κ.λπ. Λίγο αργότερα στην ταράτσα του BIOS οι περφόρμερ κανονίζουν τα διαδικαστικά, δηλαδή τι ώρα θα πάμε σε ποιο δωμάτιο και βγάζουν φωτογραφίες μαζί μας.

Το πάρτι αρχίζει και μας καλούν σε… προσευχή. Ανάπαυση. Προσοχή. Αντί όμως για το Πάτερ Ημών, ακούγεται μια δριμεία κοινωνική καταγγελία. Σε λίγο από το μικρόφωνο καλούν μερικούς από εμάς στην αίθουσα 1, στον κάτω όροφο. Ο πιο «θαρραλέος» από το γκρουπ ανοίγει την πόρτα και μας υποδέχεται η περφόρμερ- κλασική εικόνα φιλολόγου. Αφού πήρε παρουσίες, αρχίζει η παράδοση.

Μας διαβάζει τη ραψωδία λ της «Οδύσσειας» (Νέκυια) στην οποία ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Αδη και συναντά τους νεκρούς του. Η ανάγνωση διακόπτεται ακριβώς όταν έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε. Ηρθε η ώρα της εξέτασης. Ερωτήσεις όπως «Γιατί να είναι όλα τόσο πρόσκαιρα;», «Εχετε σκεφτεί πώς θέλετε να είναι ο τάφος σας;», «Εχετε χάσει κάποιον δικό σας;», «Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγατε σε κηδεία;», μοιάζουν απλές αλλά είναι από τις πιο δύσκολες που έχω κληθεί να απαντήσω. Λίγο αργότερα ακούγεται η χαρακτηριστική φράση: «Βγάλτε μια κόλλα». Η καθηγήτρια-περφόρμερ (Ελένη Καραγεώργη) μας ζητεί να ζωγραφίσουμε ένα πρόσωπο που έχουμε χάσει, αργότερα αναλύουμε τις ζωγραφιές και τις κρεμάμε στον τοίχο. Το μάθημα-παράσταση τελειώνει.

Με το που φτάνεις στο «Bios», σε βγάζουν μια αναμνηστική φωτογραφία με τους συν-θεατές σου. Ούτως ή άλλως έχεις πολλά να θυμάσαι από την «Κατερίνη»

Ανεβαίνουμε και πάλι στον χώρο του πάρτι και διασκορπιζόμαστε σε διαφορετικά δωμάτια. Τώρα ο κάθε θεατής είναι μόνος του με έναν περφόρμερ – βρίσκομαι στο δωμάτιο 2 του Γιώργου Βαλαή, όπου μεταξύ άλλων ερμηνεύω, χωρίς να το ξέρω, το ρόλο της Ελλης Λαμπέτη από το σπαραχτικό τέλος της «Κάλπικης λίρας».

Οι συμμετέχοντες δεν είμαστε πια άγνωστοι, μέσα σε μερικά λεπτά έχουμε μοιραστεί τους φόβους μας και κάποιες προσωπικές μας ιστορίες. Ισως το πείραμα των Blitz ακουστεί εύκολο ή απλοϊκό. Δεν το έζησα έτσι. Διέθετε προβληματισμό, συγκίνηση, κάθαρση, ενεργό συμμετοχή των θεατών και πάνω απ’ όλα αλήθεια. Τίποτα δεν ήταν προσποιητό ή δήθεν, τίποτα δεν έγινε βεβιασμένα. Απλότητα και καμία προσπάθεια εντυπωσιασμού. Δεν τα συναντά κανείς εύκολα σε ελληνική πειραματική ομάδα θεάτρου.*

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009