Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
«Κολλημένη» στους τηλεοπτικούς δέκτες του σπιτιού της ήταν η Ελένη Ράντου όταν τηλεφωνηθήκαμε. Παρακολουθούσε, όπως οι περισσότεροι Ελληνες, τους εξεγερμένους νέους στη φλεγόμενη Αθήνα. Είχε μεγάλη αγωνία. Στις 3 τα ξημερώματα σκόπευε να περάσει απ’ το θέατρο «Διάνα» στην Ιπποκράτους, τη θεατρική στέγη της τα τελευταία εννέα χρόνια, να δει αν υπέστη φθορές από «σκάγια» της Πανεπιστημίου.
Ολος ο θίασος του «Βροχοποιού» σε παράταξη: Νεκτάριος Λουκιανός (αριστερά), Ορφέας Αυγουστίδης, Αγγελική Παπαθεμελή, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Ερρίκος Λίτσης, Αλέξανδρος Παρίσης, Μιχάλης Ιατρόπουλος
|
Το παράδοξο είναι ότι η Ράντου για πρώτη χρονιά αποφάσισε να περιοριστεί στον ρόλο παραγωγού και μεταφραστή. Με άλλα λόγια, μην περιμένετε να τη δείτε πρωταγωνίστρια στον «Βροχοποιό» του Ρίτσαρντ Νας, που παρουσιάζεται (στο «Διάνα»), σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον ομώνυμο ρόλο.
- Η υπερκόπωση φταίει; Ή η τηλεόραση που αποφασίσατε να κάνετε;
«Κάνοντας και θέατρο και σινεμά έπαθα ταυτοχρόνως… κλειστοφοβία και αγοραφοβία. Δεν είχα τα φυσικά κουράγια να ανεβώ ξανά στη σκηνή. Θα ήταν κοροϊδία αν έκανα θέατρο κουρασμένη. Γιατί συνήθως δίνω και τα σώβρακά μου. Ετσι θα μου δοθεί όμως κι εμένα η ευκαιρία να πεθυμήσω αυτό που αγαπάω».
- Γιατί διαλέξατε να μεταφράσετε τον «Βροχοποιό», ένα έργο του ’50;
«Γιατί μιλάει για την ξηρασία. Για εποχές που όλα ξηραίνονται και συναισθηματικά κι εσύ προτείνεις, χωρίς μηδενισμό, την ελπίδα. Το έργο παλεύει να είναι ελπιδοφόρο. Σε μια περιοχή άνυδρη εμφανίζεται κάποιος που τάζει ότι μπορεί να φέρει τη βροχή. Η απελπισία των κατοίκων μού θύμησε την απελπισμένη εποχή μας και ο «Βροχοποιός» τούς τσαρλατάνους πολιτικούς μας και τον Ομπάμα».
«Στο θέατρο μπορείς να δώσεις κάτι στον θεατή που ασφυκτιά, ώστε να ξεφεύγει το μυαλό του απ’ όσα ζει»
|
- Ο Ομπάμα πώς «κολλάει» με τον «Βροχοποιό» και τους τσαρλατάνους;
«Του έχουν φορτώσει τόση ελπίδα, που ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να έχει, δύσκολα θα φέρει τις προσδοκίες όλων σε πέρας. Εμείς δεν έχουμε τον δικό μας Ομπάμα, οπότε είμαστε ακόμα πιο απελπισμένοι. Δεν έχουμε πού να εναποθέσουμε τις μεγάλες ελπίδες μας. Γιατί θέλεις και το όνειρο. Ολοι μας αναζητούμε τον βροχοποιό!».
- Γιατί δεν σκηνοθετήσατε εσείς το έργο;
«Κάποια στιγμή μπορεί να βρω το θάρρος να σκηνοθετήσω κι εγώ, αλλά το κάνουν ήδη όλοι και είναι πολύ«Δώδεκα χρόνια! Είναι μια σχέση μεγάλης συνεννόησης και καλής χημείας. Αυτό στον χώρο μας είναι σπάνιο. Οταν το βρίσκεις, δύσκολα το προσπερνάς».
- Η Αθήνα κάηκε κι εσείς εν μέσω ενός… πολεμικού, πολωμένου κλίματος, κάνετε μια θεατρική πρεμιέρα. Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί στη συγκεκριμένη συγκυρία κι αυτή η παράσταση -κι οποιαδήποτε άλλη- να αφορά πολύ λίγους ανθρώπους;
«Το κατανοώ. Ομως πιστεύω πως με το θέατρο μπορείς να δώσεις κάτι στον θεατή που ασφυκτιά, ώστε να ξεφύγει το μυαλό του από όσα ζει».
- Πώς σας φαίνονται όσα συνέβησαν την τελευταία βδομάδα;
«Τα βρίσκω πολύ επικίνδυνα. Είναι ακραία η θερμοκρασία, κι άρα εύφλεκτη. Ελλοχεύουν οι κίνδυνοι να χαθεί το δίκιο και να κρυφτεί ο άδικος. Υπάρχει κι ο κίνδυνος ενός ναρκισσισμού της αγανάκτησης. Απ’ την άλλη, ντρέπομαι που βρίσκομαι σπίτι μου και δεν βγαίνω έξω κι εγώ».
- Σε ποια μεριά αισθάνεστε να ανήκετε;
«Συναισθηματικά και ηθικά είμαι μ’ αυτούς που είναι εγκλωβισμένοι και θέλουν να αντιδράσουν, αλλά δεν μπορούν. Ανήκω σε αυτούς που είναι ανένταχτοι κι άρα πιο δυστυχείς. Κι εγώ θέλω να τα σπάσω, να τα διαλύσω μπας και ξεκινήσει κάτι νέο. Από την άλλη όμως συγκρατείσαι και λες, «Προσοχή! Περίσκεψη!»».
**Ο «Βροχοποιός» ανεβαίνει σε μετάφραση Ελένης Ράντου και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, με τους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, Αγγελική Παπαθεμελή, Ορφέα Αυγουστίδη, Ερρίκο Λίτση, Μιχάλη Ιατρόπουλο, Αλέξανδρο Παρίση και Νεκτάριο Λουκιανό.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 19/12/2008
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 