Ημερίδα του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας: Δημόσια Διαβούλευση για το θέατρο

Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Πάτρας στη συνεδρίαση της 28ης Απριλίου 2011 αποφάσισε να προχωρήσει σε δημόσια διαβούλευση για το θέατρο στην Πάτρα την περίοδο 2011-2012. Με δεδομένα την αναμονή του νέου νομικού πλαισίου του θεάτρου από το ΥΠΠΟΤ και την δυσχερή κατάσταση του Δήμου που είναι ο κύριος χρηματοδότης του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, το θέατρο διοργανώνει ημερίδα το Σάββατο 7 Μαίου στο Δημοτικό θέατρο Απόλλων (ώρα έναρξης 10:00 π.μ.) Εισηγήσεις καλούνται να κάνουν ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεάτρου , μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου , Καλλιτεχνικοί Διευθυντές άλλων ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., συνεργάτες του θεάτρου, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι , μουσικοί, ερασιτέχνες της πόλης και όσοι έχουν άποψη για το θέατρο και θέλουν να καταθέσουν τις προτάσεις τους ή τις ιδέες τους επί του συγκεκριμένου πλαισίου. Οι εισηγητές θα έχουν στη διάθεσή τους δέκα λεπτά προκειμένου να καταθέσουν τις προτάσεις τους σχετικά με τις παραγωγές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., τη σχέση του θεάτρου με την πόλη , τους πολίτες και τους φορείς , την αξιοποίηση των υποδομών , τη φιλοσοφία των μετακλήσεων κλπ. Στο τέλος της ημερίδας θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση, θα γίνει καταγραφή πρακτικών και κατάληξη στο νέο πλαίσιο λειτουργίας του ΔΗΠΕΘΕ , για την περίοδο 2011-2012. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώνουν συμμετοχή στη γραμματεία του θεάτρου.Τηλ.2610 623730 και στο e-mail: theat-pat@otenet.gr

Πρεμιέρα με χειροκρότημα για το «Λεωφορείο ο Πόθος»

Mε παρατεταμένα χειροκροτήματα επιβράβευσε ο πολιτικός, καλλιτεχνικός, επιχειρηματικός και δημοσιογραφικός κόσμος την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Λεωφορείο ο Πόθος» στο θέατρο «Ιλίσια-Ντενίση».

Την παράσταση, που γνώρισε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία στην Πάτρα, τίμησε με την παρουσία του ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος. Γνωστός θεατρόφιλος, ο κ. Στεφανόπουλος είχε έναν λόγο παραπάνω να δώσει το «παρών», αφού η παράσταση του έργου (σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη) είναι παραγωγή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Πάτρας, της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Στην πρεμιέρα παραβρέθηκαν επίσης ο δήμαρχος Πάτρας Γιάννης Δημαράς, ο πρόεδρος του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Πάτρας Πέτρος Ψωμάς και ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Βόγλης. Μαζί τους σκηνοθέτες και ηθοποιοί, όπως η οικοδέσποινα του θεάτρου Μιμή Ντενίση, ο Διαγόρας Χρόνοπουλος, η Βάσια Τριφύλλη, η Ελένη Γερασιμίδου, ο Νίκος Ψαρράς, η Χριστίνα Αλεξανιάν, η Τάνια Τρύπη κ.ά. Από τον χώρο της μουσικής, ο Μίμης Πλέσσας, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η Φωτεινή Δάρρα.

Η Κάτια Γέρου, στον ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, σε αυτόν του Κοβάλσκι, κέρδισαν τις εντυπώσεις. Οπως και όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης: η Ζαχαρούλα Κληματσάκη, η Μαργαρίτα Βαρλάμου, ο Δημήτρης Μόσχος, ο Κωνσταντίνος Φάμης, ο Αλέξανδρος Ιωσήφ Ιωσηφίδης, η Ηλέκτρα Νικολούζου, ο Γιάννης Κοτσαρίνης και ο Θωμάς Γκαγκάς.

• ΣΠ. ΜΙΧ., Espresso, 26.2.2011

Στην Αθήνα… το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας

Το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας παρουσιάζει, από τις 21/2, στο θέατρο «Ιλίσια – Ντενίση» το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο Πόθος», σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, σκηνικά – κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ, κίνηση Μαργαρίτας Βαρλάμου – Δημήτρη Μόσχου, φωτισμούς Νίκου Σωτηρόπουλου, μουσική επιμέλεια Γιώργου Μπουρδόπουλου. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης) Ζαχαρούλα Κληματσάκη, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Δημήτρης Μόσχος, Κωνσταντίνος Φάμης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Κάτια Γέρου, Γιάννης Κοτσαρίνης, Θωμάς Γκαγκάς.

Το έργο είναι μία σκληρή ιστορία έρωτα, πάθους και αισθησιασμού, σε μια φτωχογειτονιά της Νέας Ορλεάνης, υπό τους μελαγχολικούς ήχους της τζαζ… Εκεί φτάνει, με το λεωφορείο ο «Πόθος», η Μπλανς, μία ευαίσθητη, ώριμη γυναίκα, αλλά ακόμα πολύ ελκυστική. Προορισμός της είναι το σπίτι της αδελφής της Στέλλα και του συζύγου της Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Η φιλοξενούμενη Μπλανς δημιουργεί με τη φαντασία της ένα διαφορετικό κόσμο και ζει με τις αναμνήσεις της… Η κόντρα της με τον σκληρό Στάνλεϊ, ο οποίος δεν αντέχει τις ονειροπολήσεις της, κρύβει έναν απαγορευμένο, αλλά έντονο ερωτισμό, που βγαίνει στην επιφάνεια.

ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας: Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο Πόθος» μέχρι 23/1

Στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος (στο θέατρο Απόλλων της Πάτρας),  θα παίζεται καθημερινά εκτός Δευτέρας και Τρίτης μέχρι 23 Ιανουαρίου 2011. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου και ένα από τα κορυφαία έργα του Αμερικανού συγγραφέα. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαϊδη σκηνικά-κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ, επιμέλεια κίνησης Μαργαρίτας Βαρλάμου και Δημήτρη Μόσχου, φωτισμοί Νίκου Σωτηρόπουλου, μουσική επιμέλεια Γιώργου Μπουρδόπουλου. Βοηθός σκηνοθέτη Θωμάς Γκαγκάς

Παίζουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης) Ζαχαρούλα Κληματσάκη, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Δημήτρης Μόσχος, Κωνσταντίνος Φάμης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Κάτια Γέρου, Γιάννης Κοτσαρίνης Θωμάς Γκαγκάς.

Το «Λεωφορείο ο πόθος» είναι μία σκληρή ιστορία έρωτα, πάθους, και αισθησιασμού, στην υγρή ατμόσφαιρα των φτωχογειτονιών της Νέας Ορλεάνης, στις όχθες του Μισισιπή, υπό τους μελαγχολικούς ήχους της τζαζ…

Εκεί φτάνει, με το λεωφορείο ο «Πόθος» η Blanche, μία ευαίσθητη , ώριμη γυναίκα αλλά ακόμα πολύ ελκυστική. Προορισμός της είναι το σπίτι της μικρότερης αδελφής της Stella και του συζύγου της Stanley Kowalski. Η Blanche εγκαθίσταται στο σπίτι του ζευγαριού, δημιουργεί με τη φαντασία της έναν διαφορετικό κόσμο και ζει με τις αναμνήσεις της… Η κόντρα της Blache με τον προσγειωμένο και σκληρό Stanley, ο οποίος δεν αντέχει τις ονειροπολήσεις της, κρύβει έναν απαγορευμένο και έντονο ερωτισμό, που αναπόφευκτα βγαίνει στην επιφάνεια.

Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στις 3 Δεκεμβρίου του 1947 στο Ethel Barrymore Theater της Νέας Υόρκης. Το 1949 παρουσιάστηκε στην Αθήνα, από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, με την Μελίνα Μερκούρη- Blanche και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο- Stan.

Το 1951 ο Kazan μετέφερε την υπόθεση στο σινεμά, και δημιούργησε έναν κινηματογραφικό θρύλο, κρατώντας τον τόσο ταιριαστό νατουραλιστικό Marlon Brando στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ την Blanche υποδύθηκε μοναδικά η Vivien Leigh που κέρδισε Oscar ερμηνείας.

Μια παράσταση γεμάτη μνήμες

• Χωρίς κονσόλες, ηχεία, προβολείς το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας έστησε μια γοητευτική θεατρική παραγωγή

Μια σκάφη που στάζει νερό σε έναν κουβά. Αυτός ο ήχος, αυτό το σταθερό «πλιτς πλιτς» λειτουργεί σαν μετρονόμος. Κι ύστερα είναι ο χώρος. Μια πρώην σχολική αίθουσα, η οποία έχει μετατραπεί σε ένα δωμάτιο κάποιας οικογένειας του ‘50. Μήπως το ρολόι του χρόνου μάς πήγε πίσω; Καθόμαστε στην αίθουσα, σε καρέκλες παλιές, αντικριστά, βήματα ακούγονται, φωνές και, ξαφνικά, μια ιστορία ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας, σαν να γεννιέται μέσα από τον χώρο. Ολα αυτά στην Πάτρα, στον υπέροχο χώρο του Παλιού Αρσακείου, όπου παρουσιάζεται η παράσταση «Κήπος Στάχτες» (από το βελούδινο άλμπουμ του 20ού αιώνα) του Ντανίλο Κις, σε σκηνοθεσία, σύλληψη και μουσική Ηλία Κουνέλα, σε μια παραγωγή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Πάτρας, το οποίο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Βόγλη, μόνο ευχάριστες εκπλήξεις μάς επιφυλάσσει.

Πρόκειται για μια θεατρική μεταφορά της αυτοβιογραφικής τριλογίας του Σερβο-ούγγρου συγγραφέα Ντανίλο Κις που φέρει το όνομα «Οικογενειακό Τσίρκο». Μια αναπαλαίωση της μνήμης, του πατρικού σπιτιού, της τρυφερής ηλικίας. Ο επιζών Αντρέας Σαμ έρχεται αντιμέτωπος με τις απώλειες του παρελθόντος, για να ξαναβρεί τη ζωτική του δύναμη. Μέσα από το «άδειο» πια βελούδινο άλμπουμ του 20ού αιώνα, προσπαθεί να ξαναθυμηθεί τις φωτογραφίες που λείπουν. Εκεί που τελειώνει η ανάμνηση, στο μεταίχμιο δηλαδή της λήθης και της φαντασίας, ο Αντρέας Σαμ ακολουθεί τη φαντασία. Και με αυτόν τον τρόπο, ξαναβρίσκει τους γονείς του.

Μια θεατρική εμπειρία που ασχολείται με την απώλεια ως πηγή ζωής: θέλουμε να θυμηθούμε για να προχωρήσουμε. Μια γοητευτική θεατρική πράξη που της λείπουν οι κονσόλες, τα ηχεία, οι προβολείς, οι προβολές και όλα τα εξωτερικά σύγχρονα μέσα που μπορούν να στηρίξουν μια παράσταση των ημερών μας, μια παράσταση γεμάτη μνήμη έστησε ο Ηλίας Κουνέλας. Τραγουδούν οι ηθοποιοί, παίζουν μουσική οι ίδιοι, το γάλα στο ποτήρι είναι γάλα, το πορτοκάλι μοσχομυρίζει.

Πολύ πειστικοί στους ρόλους τους η Ζωή Τούντα και ο Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, εξαιρετικός ο Ηλίας Κουνέλας (παραστάσεις καθημερινά εκτός Δευτέρας και Τρίτης , στις 21.30).

• Η ηχώ
  «Από παιδί ακόμα είχα μια νοσηρή υπερευαισθησία και η φαντασία μου μετέτρεπε τα πάντα σε ανάμνηση. Κάποιες φορές αρκούσε μία μόνο ημέρα, το διάστημα μεταξύ μερικών ωρών, μία συνηθισμένη αλλαγή τόπου, ώστε ένα καθημερινό γεγονός, του οποίου τη λυρική αξία δεν ένιωθα όσο ζούσε μέσα μου, να στεφανωθεί ξαφνικά με μια υπέροχη ηχώ… ». Ντανίλο Κις

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 27/12/2010

Γεωμετρία του αίματος

• «Το φονικό με φονικό πληρώνεται. Αυτός που έπραξε, θα πάθει». Υποδειγματικό μάθημα ερευνητικής προσέγγισης του αρχαίου δράματος και ιδιαίτερα του Χορού αποτελεί η περιοδεύουσα «Ορέστεια» του Αισχύλου από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας (καμία σχέση με μεταμοντέρνες σκηνοθετικές σάχλες, ντόπιες και ξένες).

Στο θέατρο «Δόρα Στράτου» είδαμε πρόσφατα την αισχυλική τριλογία («Αγαμέμνων», «Χοηφόρες», «Ευμενίδες») όπου κυριαρχούν: Ο αέναος κύκλος του αίματος (η Κλυταιμνήστρα φονεύει τον Αγαμέμνονα και την Κασσάνδρα, ο Ορέστης τη μητέρα του και τον Αίγισθο), η εκδίκηση, οι ενοχές. Η αιώνια διαμάχη θηλυκού-αρσενικού. Η δημιουργία του πρώτου δικαστικού σώματος, η απονομή δικαιοσύνης, η συμβολή της θεάς Αθηνάς.

Πρωταγωνιστής ο Χορός σε μια πολλαπλών μεταμορφώσεων γεωμετρική χορογραφία. Είκοσι άτομα μ’ έντονο «μετωπικό» παίξιμο σε ποικίλους συνδυασμούς κινησιολογικούς. Ημίγυμνα συνήθως τα αγόρια με μαύρες φόρμες-παντελόνια, τα κορίτσια το ίδιο με επιπλέον πορτοκαλί μπούστο, ακροβολίζονταν συνεχώς σε διάφορα σημεία της σκηνής με περίτεχνη κίνηση που είχε αφομοιωμένα στοιχεία από τη μέθοδο Σουζούκι, τα μπαλέτα Μπεζάρ, περιστρεφόμενους δερβίσηδες, παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς κ.ά. Ρυθμική και διαυγής η εκφορά του λόγου τους.

Απέριττη η σκηνοθεσία της «Ορέστειας» μ’ ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα. Απλά κι επιβλητικά τα κοστούμια, ιδίως των Αγαμέμνονα-Κλυταιμνήστρας (κόκκινο-μαύρο) και της Αθηνάς (λευκό). Εύχυμη η μετάφραση, διακριτική αλλά καθοριστική η μουσική επένδυση με τρία τουμπελέκια σε ζωντανή εκτέλεση από τρεις ηθοποιούς. Συντονιστής όλων αυτών ο Λουκάς Θάνος, που ασχολείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια με την έρευνα της αρχαίας τραγωδίας. Στα θετικά κι ο υποβλητικός φωτισμός (κατά 90% από προβολείς εδάφους) του Νίκου Σωτηρόπουλου.

Ο Γιάννης Βόγλης, στιβαρός κι αγέρωχος Αγαμέμνων, η Μαρία Κατσανδρή, ειρωνική και ύπουλη Κλυταιμνήστρα. Με ευοίωνες προοπτικές οι Πηνελόπη Σεργουνιώτη (Ηλέκτρα), Ηλέκτρα Νικολούζου (Κασσάνδρα), Χρήστος Θάνος (Ορέστης), Γιώργος Παπαύλου (Αίγισθος). Απαστράπτουσα η Τζίνη Παπαδοπούλου ως θεά Αθηνά. Χαρακτηριστικές μορφές οι Κωνσταντίνος Μάρκελλος (κήρυκας, δούλος), Ηλίας Κουνέλας (φρουρός). Τελευταίος σταθμός της «Ορέστειας» τη Δευτέρα στο θέατρο «Μινωτής» στο Αιγάλεω.

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Περιοδεία με τους κλασικούς

• Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ, Επτά, Κυριακή 30 Μαΐου 2010

• Εν μέσω της κρίσης το θέατρο προτοιμάζεται ακάθεκτο για τη θερινή σεζόν. Με ρεπερτόριο κλασικό, αλλά επίκαιρο πολιτικά και κοινωνικά, από τον Αισχύλο και τον Σέξπιρ μέχρι τον Μολιέρο και τον Γκολντόνι, ετοιμάζεται να ξεκινήσει μια ακόμα μακρά περιοδεία απανταχού της επικράτειας.

* Ιδιαιτέρως φιλόδοξο είναι το εγχείρημα του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας Γιάννη Βόγλη να παρουσιάσει την τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια».

Ο Λουκάς Θάνος, ο οποίος υπογράφει τη μετάφραση, τη σκηνοθεσία, τη μουσική και τη σκηνογραφία (!) έδωσε έμφαση στη μουσικότητα, το λόγο, την κίνηση, το χώρο, το φως. Σημείο εκκίνησης για την προσέγγιση της τραγωδίας στάθηκε, λέει ο ίδιος, η μετάβαση από τη μητριαρχία στην πατριαρχία που έγινε κάποτε και η μετάβαση από την πατριαρχία στη «μήτρα» που γίνεται τώρα:

«Η Κλυταιμνήστρα προσπαθεί να συντηρήσει τις τελευταίες δόξες της κυρίαρχης Μήτρας και σκοτώνει τον «Ξένο» Αγαμέμνονα. Η Ηλέκτρα, καταργημένη απ’ την κυρίαρχη Μάνα και γι’ αυτό επαναστατική, θέλει να γίνει αγνότερη ή επιθυμεί να ήταν αγόρι. Γι’ αυτό θα σπρώξει τον αδελφό της να κόψει τον ομφάλιο λώρο. Ο Ορέστης σκοτώνει τη μητέρα του προσπαθώντας να απεξαρτηθεί όπως κάθε γιος, άσχετα αν δεν το πετυχαίνει. Η Αθηνά, μια γυναίκα Θεά, θα δικαιώσει τον Ορέστη, βάζοντας την Ιστορία στην υπηρεσία της πατριαρχίας. Μια μακρόχρονη ψευδαίσθηση για τους «κυρίαρχους» άντρες. Τους άντρες-πολεμιστές που, γυρίζοντας κουρασμένοι στο σπίτι απ’ τις μάχες, κοιτάζουν δειλά την οικογένεια και μετά, για να υπάρξουν, δέρνουν τις γυναίκες τους»…

Η προσέγγιση και των τριών έργων -«Αγαμέμνων», «Χοηφόροι», «Ευμενίδες»- είναι σύγχρονη και αφαιρετική. Οι ηθοποιοί (30 συνολικά!) που ερμηνεύουν ρόλους (Μαρία Κατσανδρή, Κωνσταντίνος Μάρκελλος, Γιάννης Βόγλης, Καλλιόπη Σίμου, Ηλέκτρα Νικολούζου, Γιώργος Παπαπαύλου, Πηνελόπη Σεργουνιώτη, Χρήστος Θάνος, Θανάσης Γεωργίου, Τζίνη Παπαδοπούλου κ.ά.) δεν φεύγουν ποτέ απ’ τη σκηνή και ενσωματώνονται στο χορό, ο οποίος είναι ο πρωταγωνιστής της παράστασης. Η πρεμιέρα θα γίνει στις 7 Ιουλίου στην Πάφο και στη συνέχεια η παράσταση θα περιοδεύσει διάφορα φεστιβάλ.

* Χρήμα, δανεισμοί, εξουθενωτικοί τόκοι υπήρχαν σε όλες τις εποχές και στις καλύτερες χώρες… Μια απ’ αυτές ήταν κάποτε η πλούσια Βενετία, σπουδαία οικονομική μητρόπολη με τράπεζες ισχυρές και εμπόριο που εξαπλωνόταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Εκεί διαδραματίζεται ο «Εμπορος της Βενετίας» που ανεβαίνει από το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης σε σκηνοθεσία των Κώστα Γάκη και Βασίλη Μαυρογεωργίου. Το έργο, που γράφτηκε από τον Σέξπιρ μεταξύ του 1594 και 1597 σε περίοδο οικονομικής κρίσης στην Αγγλία, σχολιάζει τις επιπτώσεις που επιφέρει το αδυσώπητο νομισματικό σύστημα στις ανθρώπινες σχέσεις.

Εδώ όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται, ακόμα κι η αγάπη. Ο Μπασάνιο, ένας νεαρός από τη Βενετία (Παναγιώτης Κατσώλης), θέλει να ταξιδέψει στο Μπελμόντε για να πολιορκήσει την όμορφη και πλούσια κληρονόμο Πόρσια (Γεωργία Γεωργόνη). Για τα έξοδα του ταξιδιού ζητά από τον έμπορο φίλο του Αντόνιο (Γιώργος Μωρόγιαννης) 3.000 δουκάτα. Ο Αντόνιο προσπαθεί να βρει χρήματα για το φίλο του από τον εβραίο τοκογλύφο Σάιλοκ (Χρίστος Καλαβρούζος). Εκείνος δέχεται. Αν όμως ο Αντόνιο αργήσει, θα τον εξοφλήσει με μια λίβρα σάρκας από οποιοδήποτε μέρος του σώματός του!

• Αναλογίες με το σήμερα

Ο θίασος συνδυάζει παλιούς και νέους ηθοποιούς (Σωκράτης Πατσίκας, Δημήτρης Μακαλιάς, Μαρία Παρασύρη, Ηλέκτρα Τσακαλία, Γιάννης Δρακόπουλος, Θοδωρής Πολυζώνης, Θανάσης Μιχαηλίδης, Γιώργος Χουλιάρας), ενώ οι δύο σκηνοθέτες προσπαθούν να βρουν τις αναλογίες του κειμένου με το σήμερα: «Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι μια μεικτή αισθητική που φωτίζει το δισυπόστατο του έργου. Καθώς κάθε χαρακτήρας κρατά το προσωπείο του και ο απλούστερος διάλογος αποκτά πολιτική βαρύτητα, ακόμα και τα πιο σοβαρά λόγια μπορούν να ακουστούν ως γελοιότητες και τα αστεία των γελωτοποιών αμήχανα. Τοποθετούμε το έργο σε άχρονο πλαίσιο γιατί θεωρούμε ότι οι αλήθειες και τα ερωτήματα που θέτει επαναλαμβάνονται στο πέρασμα των χρόνων».

* Κι αν στη Ρούμελη ο γερο – Σάιλοκ γυαλίζει κέρματα, εκεί στο Νότο, ένας χωριάτης προσπαθεί νυχθημερόν και αγωνιωδώς να διδαχτεί τρόπους άρχοντα. Το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης έχει ξεκινήσει πρόβες με το έργο του Μολιέρου «Ο αρχοντοχωριάτης» σε μετάφραση-διασκευή-σκηνοθεσία Γιάννη Καλαντζόπουλου και τον Δημήτρη Πιατά στον επώνυμο ρόλο. Η πρεμιέρα θα δοθεί στα Χανιά στις 28 Ιουνίου στο Θέατρο της Ανατολικής Τάφρου.

«Ο αρχοντοχωριάτης» γράφτηκε το 1670 κατόπιν παραγγελίας του Λουδοβίκου ΙΔ’ και χαρακτηρίζεται από τον ίδιο τον συγγραφέα ως κωμωδία-μπαλέτο. Πρόκειται για είδος ψυχαγωγίας που ανθούσε ιδιαίτερα στην αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ’ και αποτελεί κράμα λόγου, μουσικής, τραγουδιών και χορού, στο οποίο, συνήθως, συμμετείχαν ο ίδιος βασιλιάς και οι αυλικοί του. Σ’ αυτό το μιούζικαλ ο Μολιέρος επιχειρεί μια καυστική σάτιρα του νεοπλουτισμού και της αστικής τάξης που προσπαθεί να μιμηθεί την υψηλή κοινωνία φτάνοντας στα όρια του γελοίου. Ο σημερινός θεατής εύκολα μπορεί ν’ αναγνωρίσει στο πρόσωπο του ήρωα κυρίου Ιορδάνη πολλούς σημερινούς νεόπλουτους.

* Μαρκήσιος: Ιππότη, δεν σκέφτεστε ν’ αποκτήσετε διαδόχους;

Ιππότης: Πολλές φορές! Καλά είναι τα παιδιά, αλλά σου μένει κι η μητέρα! Οταν συνειδητοποιώ πως, για ν’ αποκτήσεις παιδί, πρέπει να υποστείς και μία γυναίκα, η επιθυμία μου δραπετεύει.

Τη λαϊκή κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι «Η λοκαντιέρα» παρουσιάζει το θέατρο «5η Εποχή». Θέμα του έργου ο αιώνιος καβγάς ανάμεσα στα δύο φύλα.

Η σκηνική πρόταση του Θέμη Μουμουλίδη τοποθετεί τη δράση της λαϊκής κωμωδίας του Γκολντόνι σε διαφορετικούς χρόνους και διαφορετικές εποχές (σκηνικό-κοστούμια Γιώργου Πάτσα). Οι ήρωες (Ρένια Λουιζίδου, Κώστας Κόκλας, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Τάσος Γιαννόπουλος, Μαριάνθη Φωτάκη, Αγγελος Μπούρας, Αντεια Ολυμπίου, Αντώνης Δημητροκάλης) συναντώνται πρώτη φορά στην εποχή της ιταλικής Αναγέννησης, στη Βενετία του 18ου αιώνα υπό τους ήχους του Βιβάλντι και στη συνέχεια στον 19ο αιώνα, εποχή του ευρωπαϊκού ρομαντισμού. Τους ξανασυναντάμε στον Μεσοπόλεμο σε καμπαρέ με τζαζ μουσική υπόκρουση κι αργότερα στη μεταπολεμική Ευρώπη. Στο τέλος, οι ήρωες θα συνεχίσουν την ιστορία τους σε μια αυθαίρετη, υπερβατική εποχή όπου, εν είδει παιχνιδιού, το τσίρκο και η ακροβασία κυριαρχούν τονίζοντας την καταγωγή του σύγχρονου ευρωπαϊκού θεάτρου. Η πρεμιέρα θα δοθεί στις 20 Ιουνίου στην Πάτρα. Μετά την παράσταση στο Φεστιβάλ Βύρωνα (28 Ιουνίου) η «Λοκαντιέρα» θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα. *

Ο Βόγλης δίνει ώθηση στην Πάτρα

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Με γενναιόδωρο άνοιγμα στο γυναικείο φύλο και στο σύγχρονο ελληνικό έργο δίνει το πρώτο του στίγμα στην Πάτρα ο βετεράνος Γιάννης Βόγλης ως καινούργιος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ της πόλης, στον καθυστερημένο εκ των πραγμάτων προγραμματισμό του.

Ευγενία Ζέκερη, Εφη Μεταγγιτσινού και Αστερόπη Χαριτίδου στο «Αδειο δωμάτιο» της Υβόνης Μεταξάκη (θέατρο «Απόλλων»)

Στο νεοκλασικό θέατρο «Απόλλων» παρουσιάζεται το έργο της Υβόνης Μεταξάκη «Αδειο δωμάτιο» περιγράφοντας τη συνάντηση τριών νέων γυναικών στο σπίτι μιας φίλης τους, πιανίστας που έχει αυτοκτονήσει (έχουν έρθει στην Πάτρα για την κηδεία της).

Σεναριογράφος τηλεοπτικών σειρών («Της αγάπης μαχαιριά», «Γητευτής») και θεατρικών έργων για παιδιά, η Μεταξάκη επιχειρεί με το πρώτο της αυτό για ενήλικες θεατρικό έργο να καταγράψει την ψυχοσύνθεση, τα υπαρξιακά και κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν σύγχρονες γυναίκες των τριάντα και κάτι. Μέσα από τη φιλία, τις συγκρούσεις, την εργασία, τη νοσταλγία, τις διαφορετικές ζωές και οικογενειακές καταστάσεις τους. Με την αντρική απουσία συχνά παρούσα, φορτισμένη με αρνητική διάθεση. Διάλογοι με ψυχοβγαλτική διάθεση, «θολή» δομή κι ανάλαφρο τηλεοπτικό σασπένς, σοταρισμένοι στη γυναικεία κατσαρόλα φιλαρέσκειας, ανασφάλειας, αντιζηλίας, νοσταλγίας αλλά και ξεδώματος με χορό και κουτσομπολιό.

Στην παράσταση έχει δώσει πνοή και ζωντάνια θριλερικού ενδιαφέροντος η σκηνοθέτρια Αναστασία Κουμίδου, όπως και η Αγνή Ντούτση με τα αφαιρετικά, ονειρικά κι εφιαλτικά σκηνικά του παλιού σπιτιού. Με φιλότιμη προσπάθεια, κόντρα στην απειρία τους, οι Ευγενία Ζέκερη (φιλόδοξη κι ατίθαση εργένισσα δημοσιογράφος), Αστερόπη Χαριτίδου (παντρεμένη κι εγκλωβισμένη λόγω σπιτιού, παιδιών και δουλειάς), Σοφία Καψούρου (ιδιόρρυθμη κι εύθραυστη πιανίστα). Ικανοποιητική η Εφη Μεταγγιτσινού ως ευέξαπτη κι αλκοολική παντρεμένη. Διακριτικός και μυστηριώδης στην ολιγόλεπτη παρουσία του ο Βασίλης Βασιλάκης ως σύντροφος της «νεκρής» (έως 18 Απριλίου).

Με γνώμονα τη συλλογική δουλειά και την πολιτιστική παρουσία στην ευρύτερη περιοχή της Πάτρας, αλλά και πανελλήνια, ο Γιάννης Βόγλης κάνει γερή προετοιμασία για το καλοκαίρι με την τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια». Σε μια μεγάλη παραγωγή με σύγχρονη προσέγγιση, αφαιρετικά λιτή με κυρίαρχα στοιχεία τους ηθοποιούς, τη μουσικότητα και το περιεχόμενο του λόγου, την κίνηση και το φως. Σε σκηνοθεσία Λουκά Θάνου ο ίδιος ερμηνεύει τον Αγαμέμνονα και η Μαρία Κατσανδρή την Κλυταιμνήστρα. Ξεκινώντας από Κύπρο αρχές Ιουλίου (Πάφο, Λεμεσό, Λευκωσία) θα έρθει στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας 14 και 15 Ιουλίου, για να περιοδεύσει στη συνέχεια σε διάφορα φεστιβάλ της χώρας.

Τέλη Απριλίου ξεκινάνε για πρώτη φορά οι «Μέρες Χοροθεάτρου» στην Πάτρα στο θέατρο «Απόλλων» με τις ομάδες : «Salto Futuro» της Τατιάνας Λοβέρδου (24-25), «Υψιλον» της Αγγελικής Στελλάτου (26-27), «Σύνθεσις 748» του Σπύρου Κουβαρά (7-8/5) και «Ροές» της Σοφίας Σπυράτου (20-21/5).

Τη νέα χειμερινή περίοδο θα λειτουργήσουν δύο νέοι χώροι για το ΔΗΠΕΘΕ:

*Στις Σταφιδαποθήκες Μπάρι η Νέα Πειραματική Σκηνή 200 θέσεων.

*Τον Οκτώβριο θα εγκαινιαστεί η αίθουσα Ντα Βίντσι 400 θέσεων, με τη συμβολή του δημάρχου Ανδρέα Φούρα, στην περιοχή Λαδόπουλου (σε αρχιτεκτονική μελέτη Στάθη Χρυσικόπουλου, θα έχει μια ανάλογη μορφή μ’ αυτή του θεάτρου «Πειραιώς 260» στην Αθήνα).

Εναρκτήριο έργο του χειμώνα για το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας θα είναι πιθανότατα το έργο του Στρίντμπεργκ «Ο χορός του θανάτου» με τους Γιάννη Βόγλη, Μαρία Κατσανδρή και Μάνο Βακούση. *

Αρχή με ευφάνταστο «δωμάτιο»

• Το έργο της Υβόννης Μεταξάκη είναι η πρώτη παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ, του οποίου ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Βόγλης τονίζει: Δεν πιστεύω ότι χρειάζονται πολλά χρήματα για να κάνεις ποιότητα

• Με αφορμή τον αυτοπυροβολισμό της παιδικής τους φίλης, τρεις γυναίκες γυρνούν πίσω και γεμίζουν ένα άδειο δωμάτιο με αντικείμενα, με ορέξεις, με τάνγκο, με απωθημένα, με τρικυμίες συναισθημάτων. Δρουν, αντιδρούν, χορεύουν, παλεύουν, ζηλεύουν, χαλαρώνουν, απλώνουν τις μνήμες τους για να στεγνώσουν και ξεγυμνώνονται για να ζεσταθούν στο «Αδειο δωμάτιο» της Υβόννης Μεταξάκη, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Απόλλων», από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας (έως 18 Απριλίου).

Το «Αδειο δωμάτιο», στο εντυπωσιακό σκηνικό της Αγνής Ντούτση, έχει ως άξονά του τέσσερις νέες γυναίκες

Η παράσταση, σκηνοθετημένη ευφάνταστα από την Αναστασία Κουμίδου στο εντυπωσιακό σκηνικό της Αγνής Ντούτση, έχει ως άξονα τέσσερις νέες γυναίκες. Το κείμενο σκιαγραφεί τις μεταξύ τους σχέσεις, δίνοντας έμφαση στην αγάπη, τη φιλία, την ανταγωνιστικότητα, χωρίς να λείπει όμως και η αντρική παρουσία που δρα ως καταλύτης στη ζωή τους. Αναγνωρίσιμες και οικείες, απαλλαγμένες από εξατομικευμένα χαρακτηριστικά, ξεδιπλώνουν και αποκαλύπτουν σταδιακά πτυχές του χαρακτήρα τους, εκφράζοντας την αντιπαράθεση δύο διαφορετικών κόσμων με διαφορετική στάση και ζωή.

Το «Αδειο δωμάτιο» είναι η πρώτη παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Βόγλη, ηθοποιού με κύρος, καλλιτέχνη με θέση και άποψη στα πράγματα. Αν και στο τιμόνι του ΔΗΠΕΘΕ μόλις από τα μέσα Νοεμβρίου, δεν έχει καθόλου αδρανήσει. «Το θέατρο ήταν εννέα μήνες κλειστό, χωρίς καμία δραστηριότητα. Ο κόσμος είχε απογοητευτεί κι απομακρυνθεί», λέει ο Γιάννης Βόγλης.

Σχεδιάζει ήδη τον προγραμματισμό της ερχόμενης σεζόν, ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, με Κεντρική, Νέα, Πειραματική και Παιδική Σκηνή (με τη συνεργασία του Γιάννη Καλατζόπουλου). «Η αντίληψή μου για το ΔΗΠΕΘΕ δεν είναι να γίνονται, απλώς, κάποιες παραστάσεις περιμένοντας το κοινό να έρθει, αλλά να κάνει πολιτιστική παρέμβαση στην πόλη. Αυτό ο κόσμος το αναγνωρίζει», υπογραμμίζει.

Στόχος του είναι να δημιουργηθεί υποδομή. «Η Πάτρα έχει μόνο τον «Απόλλωνα», ένα θέατρο-κόσμημα, το οποίο όμως δεν μπορεί να καλύψει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα». Ετσι, τον Οκτώβριο θα εγκαινιαστεί η σκηνή «Ντα Βίντσι» στο εργοστάσιο του Λαδόπουλου, η οποία θα μετατραπεί σε θέατρο με τη μορφή της «Πειραιώς 260», για τις μεγάλες παραγωγές της Κεντρικής Σκηνής (η αίθουσα θα ονομάζεται «Γέφυρα»).

Στον «Απόλλωνα» θα λειτουργήσει (κατά ένα μέρος) η Νέα Σκηνή, ενώ υπάρχει και η προοπτική της Πειραματικής Σκηνής, που θα στεγαστεί στις Σταφιδαποθήκες Μπάρι. Οσο για το «Επίκεντρο», «επισκευάζεται ήδη για να φιλοξενήσει τους ερασιτεχνικούς θιάσους της πόλης».

Και δεν σταματούν εδώ τα σχέδια του Γιάννη Βόγλη. Είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία Δραματικής Σχολής στην Πάτρα, υπό τη διεύθυνση της Ευανθίας Στιβανάκη, που θα λειτουργήσει τον Νοέμβριο στο παλιό Αρσάκειο.

Σε εποχές δύσκολες, με την οικονομική κρίση να ταλανίζει τον τόπο, έχει ένα φιλόδοξο και πολυσχιδές καλλιτεχνικό όραμα. «Ολος ο προγραμματισμός είναι μέσα στο πλαίσιο χρηματοδότησης και μάλιστα μειωμένος κατά 10% έως 20%. Δεν πιστεύω ότι χρειάζονται πολλά χρήματα για να κάνεις ποιότητα, αλλά διάθεση, σωστή οργάνωση και γνώση του χώρου. Τα πολλά λεφτά πολλές φορές λειτουργούν και εις βάρος της δουλειάς… Εχουμε εισαγάγει τον θεσμό των λαϊκών απογευματινών και το μειωμένο εισιτήριο».

Μετά το «Αδειο δωμάτιο» έχει προγραμματιστεί δεκαήμερο αφιέρωμα στον χορό (24/4 έως 15/5). «Θα είναι θεσμικό. Κάθε χρόνο θα κλείνουμε με κύκλο χοροθεάτρου». Φέτος συμμετέχουν ο Σπύρος Κουβαράς, οι Ροές (Σοφία Σπυράτου), η Τατιάνα Λοβέρδου και η ομάδα Υψιλον (Αγγελική Στελλάτου). Για το καλοκαίρι ετοιμάζεται η «Ορέστεια» του Αισχύλου, μέσα από τη σύγχρονη μέθοδο του Λουκά Θάνου, ο οποίος υπογράφει συνολικά την παράσταση. Πρόκειται για έναν λιτό κι αφαιρετικό τρόπο ανεβάσματος, όπου λειτουργούν ο λόγος και οι έννοιές του, οι ηθοποιοί (ως εκφορείς του λόγου) και το φως. Σκηνικά δεν υπάρχουν.

• Σχέδια
  Στρίντμπεργκ, Ουίλιαμς και τρεις γυναικείους μονολόγους εξ Αθήνας, υπό ενιαίο θεματικό άξονα, είναι μόνο μια γεύση όλων αυτών που σχεδιάζει για τη χειμερινή σεζόν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Γιάννης Βόγλης.

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 29/03/2010

Αντρικές σκιές στο «Αδειο δωμάτιο»

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ *

• Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Το «Αδειο δωμάτιο» είναι το πρώτο για ενήλικους θεατρικό έργο της Υβόνης Μεταξάκη. Με άξονα και αφορμή τέσσερις διαφορετικές γυναίκες, η Μεταξάκη χτίζει τις μεταξύ τους σχέσεις, χωρίς να λείπει ποτέ η αντρική παρουσία-απουσία,που λειτουργεί ως καταλύτης στη ζωή της καθεμιάς χωριστά αλλά και όλων μαζί -σαν ένα.

Ο Βασίλης Βασιλάκης και η Ευγενία Ζέκερη σε σκηνή από το «Αδειο δωμάτιο», που σκηνοθετεί η Αναστασία Κουμίδου

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπαίνουν και πολλά άλλα θέματα λιγότερο φωτισμένα, όπως η αυτοκτονία, η ψυχική διαταραχή, η μνήμη και η νοσταλγία, η τέχνη, ο θάνατος, η απιστία.

Οι τέσσερις γυναίκες του έργου αποτελούν τις βασικές κοινωνικές εκφάνσεις της γυναικείας παρουσίας στον σύγχρονο κόσμο. Ως τέτοιες, είναι απαλλαγμένες από εξατομικευμένα χαρακτηριστικά και ιδιαίτερες ψυχοσυνθέσεις. Η Μεταξάκη αναλύει τους γυναικείους χαρακτήρες μέσα στον κοινωνικό ιστό και με σταθερό σημείο αναφοράς τον άντρα, μέσω του οποίου τελικά προσεγγίζει τις ηρωίδες της.

Στον κόσμο του «Αδειου δωματίου» οι γυναίκες εμφανίζονται ψυχικά τραυματισμένες, με προβληματική κοινωνική συμπεριφορά και δύσκολες μεταξύ τους σχέσεις. Μαθαίνουμε, χωρίς ποτέ να βλέπουμε, πώς η αντρική παρουσία στη ζωή της καθεμιάς έχει επιδράσει στον χαρακτήρα της. Ενώ σε πρώτο πλάνο έχουμε τις τέσσερις γυναίκες, η σκιά ενός άντρα, που αποκτά πολλαπλά πρόσωπα, βρίσκεται διαρκώς παρούσα και με αρνητικά χαρακτηριστικά: διασπαστικός, κακός πατέρας, καταπιεστικός σύζυγος, καταστροφικός εραστής. Ολα αυτά έρχονται στην επιφάνεια σταδιακά, μέσα από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο και με το ερώτημα της προσωπικής και συλλογικής ευθύνης της γυναίκας να αιωρείται διαρκώς.

Ολες οι αντρικές «σκιές» του «Αδειου δωματίου» παίρνουν σάρκα και οστά στο πρόσωπο του Παύλου, του μοναδικού αντρικού χαρακτήρα του έργου. Παρουσιάζεται ως ο σύντροφος και εραστής της πιανίστριας, αλλά και ψυχίατρός της. «Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους, ασφυκτιούσε», «την κατέστρεψε», «έπεσε πάνω της σαν εφιάλτης». Οι τρεις φίλες σκιαγραφούν τον Παύλο, έτσι όπως εκείνες τον βλέπουν: γεμάτο αρνητικά χαρακτηριστικά αφού και ό,τι θετικό φαίνεται πως έκανε, το έκανε αποσκοπώντας σε κάτι άλλο («εμένα, για να με εξαγοράσει, μου αγόρασε εισιτήριο αλέ-ρετούρ στη Μασσαλία»). Παρ’ όλο που όλα αυτά δεν επαληθεύονται στη μοναδική του παρουσία επί σκηνής -ούτε όμως και αναιρούνται- η πρόθεση της συγγραφέως είναι καθαρή: ο άντρας μπορεί να έχει καταλυτική -και καταστροφική απ’ ό,τι ακούμε- δύναμη πάνω στη ζωή μιας γυναίκας. Ο Παύλος, ως η κεντρική αντρική παρουσία του έργου, αντιπροσωπεύει όλους τους άντρες στους οποίους γίνεται αναφορά. Στο πρόσωπό του συγκεντρώνεται ό,τι αρνητικό έχουν ώς τώρα προσάψει στους άντρες οι ηρωίδες.

Γυναικεία αμηχανία απέναντι στον άντρα

Η Μεταξάκη, ωστόσο, δεν φτιάχνει έναν ήρωα μονοδιάστατο. Παρ’ ότι γυναίκα η ίδια και εμφανώς θετικά προσκείμενη στις ηρωίδες της, υπονομεύει τα λεγόμενά τους και τοποθετεί τον Παύλο στο μεταίχμιο, φτιάχνοντας έναν χαρακτήρα σκοτεινό και αινιγματικό. Αρκετά νωρίς τον εμφανίζει στη σκηνή -στη μία και μοναδική φορά που μιλάει. Ο Παύλος-άντρας με τη φυσική του παρουσία παύει να είναι μόνο μια ιδέα. Αποκτά σάρκα και οστά. Η συγγραφέας τού δίνει τη δυνατότητα να αρθρώσει λόγο. Εναν λόγο, ωστόσο, που δεν λέει τίποτα συγκεκριμένο και δεν αποκαλύπτει τίποτα γι’ αυτόν, αφ’ ενός αφήνοντας να διαφανεί μια γυναικεία αμηχανία απέναντι στην αντρική ψυχοσύνθεση, τα κίνητρα και τα θέλω ενός άντρα, και αφ’ ετέρου υπονοώντας πως ό,τι έχουμε ακούσει νωρίτερα γι’ αυτόν και ό,τι θα ακούσουμε από εδώ και πέρα, μπορεί να οφείλεται στην προσωπική αδυναμία της κάθε ηρωίδας, στα αρνητικά της βιώματα και σε μία εμμονή να ενοχοποιήσει στη συνείδησή της τον άντρα για να δικαιολογήσει τον εαυτό της.

Οι δύο κόσμοι του έργου -ο γυναικείος και ο αντρικός- έτσι όπως έχουν προσεγγιστεί από τη συγγραφέα, δεν αποτελούν ένα κλειστό σύστημα που αφήνει απέξω την ιδιαιτερότητα του αναγνώστη-θεατή. Αντιθέτως, παραμένουν ανοιχτοί σε ερμηνείες, και τελικά αποτελούν ένα ερέθισμα για τον αναγνώστη-θεατή -άντρα και γυναίκα- να προβληματιστεί πάνω στις σχέσεις των δύο φύλων. Με δυο λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε πως το «Αδειο δωμάτιο» είναι ο χώρος στον οποίο τα δύο φύλα συναντιούνται και συντηρούν στο διηνεκές τη μεταξύ τους διαμάχη, μέσα από τον έρωτα, την αντιπαράθεση, την αγάπη, το μίσος, την άπωση και την έλξη.

* Θεατρολόγος Μ.Α.

Info

Το «Αδειο δωμάτιο» ανεβαίνει αύριο από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, στο θέατρο «Απόλλων» -έως 18 Απριλίου. Σκηνοθεσία Αναστασία Κουμίδου, σκηνικά – κοστούμια Αγνή Ντούτση, χορογραφία Ειρήνη Φιλίππου, σύνθεση τραγουδιού Σπήλιος Καστάνης, φωτισμοί Νίκος Σωτηρόπουλος. Παίζουν: Βασίλης Βασιλάκης, Ευγενία Ζέκερη, Σοφία Καψούρου, Εφη Μεταγγιτσινού, Αστερόπη Χαριτίδου.