Γυναίκες, μόνες, ψάχνονται στη σκηνή

• Οκτώ παραστάσεις-μονόλογοι με πρωταγωνίστριες σημαντικές ελληνίδες ηθοποιούς ολοκληρώνονται, συνεχίζονται ή έπονται

Το «ασθενές» φύλο θεωρείται ότι έχει καλύτερη σχέση με τα συναισθήματά του από το αντίστοιχο «ισχυρό». Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ξέρει να μιλάει, να (υπερ)αναλύει, να κλαίει, να αγαπά, να φοβάται και να μη φοβάται να το δείχνει. Οκτώ σημαντικές ελληνίδες ηθοποιοί, άλλες από την περυσινή σεζόν και άλλες από εφέτος, αποφάσισαν να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις, αντιμετωπίζοντας την άβυσσο της σκηνής ολομόναχες, μέσα από μονολόγους κάθε είδους. Από σκοτεινές ιστορίες που φλερτάρουν με τη μαύρη κωμωδία («Λα Πουπέ») ως αφοπλιστικά αληθινές εξομολογήσεις που ξεφεύγουν από το γυναικείο και παίρνουν προαγωγή για το ανθρώπινο («Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.»). Και από λόγια που θα ξεστόμιζαν γυναίκες-σύμβολα αν μπορούσαν να μιλήσουν («Jackie») ως την οδύνη και την οργή που γεννά ένα αψυχολόγητο μακελειό («20 Νοεμβρίου»).

• Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. και Πανωραία

Ο εξαιρετικός μονόλογος της Λένας Κιτσοπούλου «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.»θα ακουστεί για τελευταία φορά αύριο στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας διά στόματος μιας Μαρίας Πρωτόπαππα τόσο καθηλωτικής που σε κάνει να κρέμεσαι από κάθε της κουβέντα. Οι δύο γυναίκες συνσκηνοθετούν αυτόν τον μονόλογο, ο οποίος διαδραματίζεται σε μια ολόλευκη κουζίνα ΙΚΕΑ- ιδανικό φόντο για το μαύρο της γυναικείας ψυχής. Αποδομώντας τη ματαιότητα του έρωτα, της ψυχανάλυσης, αλλά και της ίδιας της ζωής και αναπολώντας τα ανταριασμένα κύματα της νιότης, εκείνα που σε έκαναν «να ξεφτιλίζεσαι στη Σκουφά για έναν άντρα» και να αδιαφορείς για τις συνέπειες.

Μετακομίζοντας στο Από Μηχανής Θέατρο, η Λένα Κιτσοπούλου σκηνοθετεί το έργο του Γιώργου Χρονά «Η γυναίκα της Πάτρας», που θα ανέβει στις 29 Δεκεμβρίου, με την Ελένη Κοκκίδου να μονολογεί. Η ζωή μιας παλιάς πόρνης, της Πανωραίας, που ζει στην Πάτρα. Ο μονόλογος προέκυψε από την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας, όπως την κατέγραψε ο ποιητής, συγγραφέας και δημοσιογράφος μέσα από συνεντεύξεις της στον ίδιο. Ο χειμαρρώδης λόγος βγάζει στο φως τις πιο σκοτεινές πτυχές αυτής της «αξιοσέβαστης πόρνης».

• Jackie εναντίον Μέριλιν

Γυναικεία υπόθεση, η οποία όμως κλείνει με τον πιο έξυπνο τρόπο το μάτι στους άνδρες, είναι και ο μονόλογος «Jackie», γραμμένος από την ευφυή νομπελίστρια Ελφρίντε Γέλινεκ, σε σκηνοθεσία Αντζελας Μπρούσκου στο Από Μηχανής Θέατρο- ως τις 29 Νοεμβρίου. Η Τζάκι Ωνάση ( Σοφία Σεϊρλή ), αιώνια όμηρος μέσα στο ταγέρ που επιμελώς δεν τονίζει τη μέση της, μια γυναίκα που έγινε χήρα βλέποντας το μυαλό του άνδρα της να καταλήγει πάνω στο ροζ ρούχο της μπροστά στα μάτια του πιο αδηφάγου κοινού, αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή της, να αποκαλύψει μυστικά της αψεγάδιαστης εικόνας της, έχοντας την τρομακτική επίγνωση ότι η ζωή της, επειδή ακριβώς είναι δημόσια, καταντά ιδιωτική.

Θα παίξει με την εικόνα της μεγάλης αντιζήλου Μέριλιν – εξαιρετική η χρήση του βίντεο που προβάλλεται πάνω στο μαύρο συνολάκι της- σαν ένα καστανό κορίτσι που παίζει με μια ξανθιά κούκλα. Και θα βγει νικήτρια από αυτό το παιχνίδι, αφού ξέρει πολύ καλά ότι η Τζάκι είναι το σκοτάδι και η Μέριλιν το φως. Και το φως σβήνει.

• Η κούκλα που μιλάει

Η μεγάλη επιτυχία «Λα Πουπέ» της Αννας Κοκκίνου επαναλαμβάνεται εφέτος (ως τις 22 Νοεμβρίου) στο Θέατρο Σφενδόνη, με την ίδια να υποδύεται και να σκηνοθετεί μια γυναίκα για πάντα εγκλωβισμένη σε ρούχα κούκλας, που ράβει για εκείνη και για την πελατεία της: ένας τρομακτικός λαβύρινθος στον ψυχισμό κάποιας που δεν μπορεί να μεγαλώσει. Ενα παιδικό τραύμα, όπως στο τέλος το αποκαλύπτει το ανατρεπτικό κείμενο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, ριζωμένο τόσο βαθιά ώστε επιτρέπει στην κυρία Ρίκα να συνομιλεί πλέον ελεύθερα με το σκαθάρι του νεκρού ενοίκου παρά με τους ανθρώπους γύρω της.

• «Ευτυχισμένες μέρες»

 

Σε ένα αλλόκοτο δωμάτιο επικοινωνίας κατάφερε να μετατρέψει η φαντασία του σκηνοθέτη Εκτορα Λυγίζου και της σκηνογράφου Μαγιούς Τρικεριώτη το μπεκετικό σύμπαν. Η Μίνα Αδαμάκη ξαφνιάζει ευχάριστα ως Γουίνι, βιώνοντας τις «Ευτυχισμένες μέρες» ως έγκλειστη σε ένα ριάλιτι με αβέβαιο τέλος. Μιλάει ακατάπαυστα για να καλύψει το κενό μέσα της, ακινητοποιημένη σε μια καρέκλα, με μοναδικό σύμμαχο την τσάντα της, από όπου κάθε τόσο τραβά διάφορα αντικείμενα, ως άλλος παροπλισμένος ταχυδακτυλουργός. Η παράσταση, η οποία προκάλεσε ποικίλα σχόλια επειδή ακριβώς κάποιοι… τόλμησαν να διαβάσουν διαφορετικά και πιο ελεύθερα τον Μπέκετ, ολοκληρώνεται αύριο στο Θέατρο Χώρα.

• Καταραμένη ημερομηνία

Στις 20 Νοεμβρίου 2006 ο 18χρονος Σεμπάστιαν Μπος εισέβαλε στο σχολείο του στη Γερμανία οπλισμένος με κοντόκαννες καραμπίνες και χειροβομβίδες καπνού και άρχισε να πυροβολεί όποιον έβρισκε μπροστά του. Τραυμάτισε οκτώ άτομα, κρύφτηκε σε μια αίθουσα και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Προτού όμως τα κάνει όλα αυτά, είχε φροντίσει να ανεβάσει ένα βίντεο στο Ιnternet προσπαθώντας να εξηγήσει τις πράξεις του. Το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου φιλοξενεί κάθε Δευτέρα και Τρίτη τον εκκωφαντικό μονόλογο αυτού του εφήβου, όπως τον διαμόρφωσε ο δανός δραματουργός Λαρς Νόρεν. Στον ρόλο του Σεμπάστιαν η Μυρτώ Αλικάκη. Σκηνοθετεί η Δήμητρα Αράπογλου.

• Γράμματα από τη φυλακή

Η παράσταση «Ρόζα Λούξεμπουργκ- Γράμματα από τη φυλακή» ακολουθεί τη θρυλική γυναίκα μέσα από την αλληλογραφία της, αποκαλύπτοντας τις πιο μύχιες σκέψεις της κατά τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής της (1917-1919). «Βερολίνο. 19 Δεκέμβρη 1919. Ενενήντα χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζας… κι ακόμα δεν είναι σίγουρος ο κόσμος αν το σώμα που βρίσκεται στον τάφο με το όνομά της είναι το δικό της». Στο Αγγέλων Βήμα, ως τις 30 Νοεμβρίου, η Μαρία Κατσανδρή υποδύεται αυτή την τόσο ιδιαίτερη γυναίκα, όπως την είδε σκηνοθετικά η Σεσίλ Μικρούτσικου .

• Αμαρτίαι γονέων

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ανεβαίνει ο μονόλογος του Αρνολντ Γουέσκερ «Γράμμα στην κόρη μου»- από την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου. Η σκηνοθεσία είναι του Βασίλη Κυρίτση και η Μάνια Παπαδημητρίου υποδύεται την τραγουδίστρια Μέλανι. Από τη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας θα τη βλέπουμε να γράφει στην κόρη της μια συμβουλευτική επιστολή, ευφάνταστη και αποκαλυπτική. Το ίδιο το γράμμα μετατρέπεται κάποιες στιγμές σε ένα εξομολογητικό παραλήρημα το οποίο περιγράφει τις ενοχές που νιώθει η ίδια ως ανεπαρκής μητέρα. Χωρίζεται σε έξι μέρη, καθένα από τα οποία κλείνει με ένα τραγούδι σε μουσική Πλάτωνα Ανδριτσάκη.

• ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ,  Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009