Ζορμπάς ξέχειλος και χωρίς έρμα

Το παραδέχομαι. Μια βασανιστική αμφιθυμία με ταλάνιζε όση ώρα παρακολουθούσα τον «Ζορμπά» του Εθνικού Θεάτρου, που εμπνεύστηκε ο Λιθουανός Τσεζάρις Γκραουζίνις. Ο ποιητικός ρεαλισμός, που γινόταν υπερρεαλισμός και «απογείωνε» την ελεύθερη σκηνική μεταγραφή του πασίγνωστου καζαντζακικού έργου πάνω από τη στέρεα Νέα Σκηνή του κτιρίου Τσίλερ (μεταμορφώνοντας μπανιέρες σε επιβατηγά πλοία και κανάτες σε βουνά) δεν είχε στόχο.

Γοητευμένη κάποιες στιγμές από τον χείμαρρο της σκηνικής ποίησης, τη δύναμη των αισθαντικών ερμηνειών, τελικά αισθάνθηκα να με παρασύρει και να με πνίγει το συνονθύλευμα της ανερμάτιστης, ανορθολογικής υπαρξιακής πρόζας (την υπογράφει ο τολμηρός Γκραουζίνις).

Δύο ώρες ο Ζορμπάς (εκπληκτικός ο Μανώλης Μαυροματάκης), η μαντάμ Ορτάνς και οι φίλοι τους ζωντάνευαν μπροστά στα μάτια μας φανταστικούς κόσμους, ξορκίζοντας μακριά τον θάνατο. Αναπαρήγαν σκηνές από τον «Ζορμπά», κάποιες στιγμές αποστασιοποιημένα, άλλοτε διακωμωδώντας τες. Δύο ώρες γλυκά αυτοϋπονομευόμενοι ονειρεύονταν με μάτια ανοιχτά, μοιράζονταν μαζί μας βάσανα και σκέψεις τους για τη ζωή, ταξίδευαν στον «έσω» και στον έξω κόσμο. Μέσα σε ένα φρενοκομείο; Ενα όνειρο; Στον Αλλο Κόσμο; Στη Χώρα των Θαυμάτων; Ολα αφήνονται ανοιχτά σ’ αυτό το δίχως μέτρο όργιο φαντασίας, αλλά και τεχνικής.

Στις αρετές του απρόσμενου «Ζορμπά» αθροίζεται το κλείσιμο-κορύφωση. Ενας ένας οι ήρωες, έπειτα από το εξαντλητικό «παιχνίδι» τους, μεταφέρονται πειθήνια ως «τρόφιμοι» στη νοσοκομειακή (;) τους κλίνη με φορείο. Εχθρός της παράστασης, εκτός από την άστοχη πρόζα, που ανακάτευε ατάκτως «ξεμπλοκαρίσματα των τσάκρα» και το «αρνάκι άσπρο και παχύ» με μονολόγους και διαλόγους βαριάς… οντολογίας, η διάρκειά της. Η φόρμα δεν άντεχε το δίωρο «άπλωμα».

Εν τούτοις, ο «Ζορμπάς» του Εθνικού Θεάτρου ένα μεγάλο στοίχημα το κέρδισε πράγματι: συντρίβει οριστικά το στερεοτυπικό «φάντασμα» του καζαντζακικού λεβεντοήρωα. Φαίνεται, πέρασαν πια οι εποχές που οι παλικαριές και οι κουτουράδες του αντιφατικού Αλέξη μάς στοίχειωναν.

• ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

«Ο Ζορμπάς έχει παράξενη μοίρα…»

Ο Λιθουανός σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις μιλά για το έργο του Καζαντζάκη, την παράσταση και τονίζει: «Το βιβλίο είναι από τα πιο σημαντικά της εποχής μας σε παγκόσμιο επίπεδο»

Τέσσερις από τους πρωταγωνιστές της παράστασης «Αλέξης Ζορμπάς, η πραγματική ιστορία», που κάνει απόψε πρεμιέρα στη «Νέα Σκηνή – Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου, σε σύλληψη – σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις

Αντιγόνη Καράλη

Ως ένα από τα πιο «σημαντικά έργα της εποχής μας σε παγκόσμιο επίπεδο», με μια «παράξενη μοίρα, όπως μάλλον παράξενη ήταν και η ζωή του Καζαντζάκη» χαρακτηρίζει το έργο ο Λιθουανός σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις. Ενα έργο που γράφτηκε για να «προκαλέσει τους ανθρώπους να αναλογιστούν την έννοια του θανάτου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ετσι πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο δεν είναι από εκείνα που τα διαβάζεις, τα χωνεύεις και μετά τα ξεχνάς. Αλλά ένα μικρόβιο, που το κουβαλάς για όλη σου τη ζωή».

Αν και ο Αλέξης Ζορμπάς δεν παύει να είναι ένα σύμβολο ζωής, έρωτα, ο τύπος του Ελληνα που ταυτίστηκε με τη νεότερη Ελλάδα… «το λέιμπελ Ζορμπάς στις μέρες μας έχει χάσει την αξία του», σύμφωνα με τον σκηνοθέτη. «Τα περισσότερα ελληνικά εστιατόρια που συναντάει κανείς στο εξωτερικό αλλά και σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας ονομάζονται Ζορμπάς και στην ταμπέλα ή τη βιτρίνα τους είναι ζωγραφισμένος ένας άντρας να χορεύει συρτάκι. Οι ταμπέλες αυτές μοιάζουν να συνδέονται με αυτό που έχει καταγραφεί ως εικόνα του Ζορμπά και μάλλον αυτό οφείλεται στην ταινία».

Πώς έχει μεταφέρει ο ίδιος τον «Ζορμπά» στη σκηνή; «Η παράσταση είναι το ημερολόγιο καταστρώματος (και εντυπώσεων) ενός περιπετειώδους ταξιδιού στο κείμενο του Καζαντζάκη. Οι εμπειρίες μας καθώς βαδίζουμε στον δρόμο που μας υποδεικνύει ο συγγραφέας. Χωρίς καμιά προσπάθεια από μέρους μας να αναπαραστήσουμε το βιβλίο επί σκηνής». Στόχος μου είναι να «μοιραστώ με το κοινό τις εντυπώσεις που δημιούργησε το μυθιστόρημα σε μένα και τους ηθοποιούς μου, καθώς το δουλεύαμε στις πρόβες». Τα σκηνικά – κοστούμια φιλοτέχνησε ο Βίταουτας Ναρμπούτας, η μουσική είναι του Μαρτίνας Μπιαλομπζέσκις. Παίζουν: Π. Ακλίδη, Δ. Ελευθεριάδης, Εύ. Κεχαγιά, Δ. Κουρούμπαλης, Δ. Κούρτη, Μ. Μαυροματάκης, Μ. Παπαδοπούλου, Δ. Πασσάς, Απ. Πελεκάνος.

• ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΚΑΙ ΜΠΑΛΕΤΟ

Πέρα από τη θρυλική πλέον ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ζorba the Greek» («Αλέξης Ζορμπάς»), ο «Ζορμπάς» έχει γίνει δύο φορές μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ, με την υπογραφή των Κάντερ και Εμπ στο κείμενο (1968) και του Μιχάλη Κακογιάννη στη σκηνοθεσία (1983). Το περασμένο καλοκαίρι και ο Αντόνιο Μπαντέρας είχε δηλώσει ότι θα ενσαρκώσει τον «Ζορμπά» στο Μπρόντγουεϊ. Επίσης έχει γίνει μπαλέτο που έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και χορογραφίες Λόρκα Μασίν.

Αν υπήρχε ο Ζορμπάς θα ήταν φυλακή ή τρελοκομείο

Ηρθε η ώρα να ξεχάσετε όλα τα στερεότυπα που είχατε για τον Αλέξη Ζορμπά. Ούτε ουζάκι ούτε συρτάκι θα… ρέουν στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Ζορμπάς- Η πραγματική ιστορία», που ανεβαίνει αύριο στη Νέα Σκηνή του Κεντρικού Κτιρίου Τσίλερ, με Ζορμπά τον Μανώλη Μαυροματάκη.

Ο Μανώλης Μαυροματάκης, που παίζει τον Ζορμπά («έναν ρόλο αδύνατο», όπως λέει) και ο Τσεζάρις Γκραουζίνις», που τον σκηνοθετεί σαν ένα «ανέφικτο χαρακτήρα»

Κυρίως, δεν θα υπάρχει η ελληνική «μεγαλοσύνη» της πληθωρικότητας και του ορμέμφυτου, ο «αυτόχθων» αχαλιναγώγητος χείμαρρος ανδρισμού και ξεροκεφαλιάς που μας έμαθε όχι τόσο το ίδιο το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη όσο το φιλμ του Κακογιάννη με τον Αντονι Κουίν.

Γι’ αυτήν την αποκαθήλωση ευθύνεται η υπογραφή της παράστασης, που είναι λιθουανική. Ο Τσεζάρις Γκραουζίνις, γνωστός μας από την εξαίρετη δουλειά «Δάφνις και Χλόη» στο «Πορεία» και αργότερα από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Ηταν στις προθέσεις του σκηνοθέτη, που μόνος του επέλεξε το συγκεκριμένο «υλικό» να θρυμματίσει όλα τα στερεότυπά μας; «Δεν θέλω να καταστρέφω ή να προκαλώ», διατείνεται. «Αυτό που θα δείτε είναι το δικό μας ταξίδι με αφορμή τον Ζορμπά. Το ταξίδι των ανθρώπων που είναι στη σκηνή αλλά και το δικό μου. Οι μνήμες μας, οι απόηχοι από το ταξίδι μας στον κόσμο του Καζαντζάκη. Η προβολή του κόσμου του πάνω στον δικό μας. Το ξεκαθαρίζω: η παράσταση δεν είναι μια απόπειρα να κάνουμε την τέλεια θεατρική απόδοση του βιβλίου. Είναι η απόδοση των δικών μας αντιδράσεων διαβάζοντάς τον. Η δική μας ιστορία. Γι’ αυτό την ονομάσαμε «πραγματική ιστορία»».

Ξαναγράφει, δηλαδή, ελεύθερα το βιβλίο; «Γράφω ένα κείμενο για την παράστασή μου που βασίζεται και είναι εμπνευσμένη απ’ το λογοτεχνικό έργο και όχι από την ταινία. Δεν θεωρώ ότι είμαι καλύτερος συγγραφέας από τον Καζαντζάκη. Θεωρώ ότι ο «Ζορμπάς» είναι ένα πολύ σημαντικό βιβλίο, από τα πιο προκλητικά και πνευματικά έργα που έχω διαβάσει ποτέ -γι’ αυτό το επέλεξα, άλλωστε- που δίνει τη δυνατότητα να σκεφτεί κανείς σε βάθος για την ίδια τη ζωή».

Η δράση του που τοποθετείται; Υπάρχει «περίγραμμα»; «Και αν συμβαίνει στον ουρανό; Αν συμβαίνει μετά θάνατον ή πριν τη γέννηση; Ισως είναι ένα άσυλο αυτό που θα δείτε, ίσως είναι κι ένας σιδηροδρομικός σταθμός. Ελπίζω ο θεατής να ξεχάσει όλες τις προσδοκίες του. Χρειάζεται κουράγιο να αποδεχτεί κάτι που συγκρούεται με αυτές. Επειδή όλα πια δίνονται στον άνθρωπο με οδηγίες χρήσεως, προσπαθούμε με τον «Ζορμπά» μας να του δώσουμε την ευκαιρία να ανακτήσει τη χαμένη εσωτερική ενόρασή του, να κάνει ένα ταξίδι μέσα στον πυρήνα των πραγμάτων».

Ο Μανώλης Μαυροματάκης, ο Ζορμπάς του Γκραουζίνις, έχει παίξει σε όλες τις παραστάσεις του στην Ελλάδα. Τι ζητεί ο Γκραουζίνις από τους ηθοποιούς; «Νύξεις μόνο που ενεργοποιούν τη φαντασία», απαντά.

Τι Ζορμπά ενσαρκώνει; «Θέλω να έρθετε και να δείτε τον Ζορμπά που σας αρέσει. Ο Ζορμπάς δεν είναι ένας χαρακτήρας με ψυχολογία. Δημιουργεί τα συναισθήματα. Είναι μια μηχανή που παράγει συναίσθημα. Γενικά είναι αδύνατο να παίξεις ως ηθοποιός αυτό τον ρόλο. Παίζω, με άλλα λόγια, ένα ρόλο… αδύνατο», παραδέχεται ο Μαυροματάκης.

Μαζί του συμφωνεί κι ο σκηνοθέτης. «Πιστεύω ότι ο Ζορμπάς δεν είναι αληθινός χαρακτήρας. Είναι μια πνευματική και συναισθηματική προβολή, ένας ανέφικτος χαρακτήρας. Εμοιαζε ανέφικτος και στην εποχή του Καζαντζάκη, σήμερα ακόμα περισσότερο. Θέλω να δώσω με την παράσταση στο κοινό την ευκαιρία να σκεφτεί αν είναι δυνατό να υπάρξει ένας Ζορμπάς σε αυτό τον κόσμο. Είμαι εντελώς πεπεισμένος ότι, αν από θαύμα, υπάρχει κάπου ένα πρόσωπο σαν τον Ζορμπά, βρίσκεται είτε στη φυλακή είτε στο τρελοκομείο».

• Info: Σκηνικά και κοστούμια είναι του Β. Ναρμπούτας, η μουσική του Μ. Μπιαλομπζέσκις. Παίζουν οι: Πολυξένη Ακλίδη, Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Εύα Κεχαγιά, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Δέσποινα Κούρτη, Μανώλης Μαυροματάκης, Μάρω Παπαδοπούλου, Δημήτρης Πασσάς και Απόστολος Πελεκάνος.

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Γιώργος Βέλτσος, Γεράσιμος Γεννατάς, Τσέζαρις Γκραουζίνις, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κάριλ Τσέρτσιλ, ΕΚΕΘΕΧ…

• Δεκάξι οι πρεμιέρες την προπερασμένη βδομάδα; Και γκρίνιαζες; (Στον θεατρόφιλο εαυτό μου- άρχισα να- ομιλώ…). Άρπα είκοσι μία την περασμένη κι «ευχαριστώ» να λες. Διότι πάντα υπάρχουν και τα χειρότερα. Οπότε, βούλωσ΄ το. (Απόγνωση… Η Απόγνωση!).

• Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις (στη φωτογραφία), ο Λιθουανός σκηνοθέτης που τον έφερε στην Ελλάδα ο Δημήτρης Τάρλοου κι έκανε για τον «Δόλιχό» του, στο «Πορεία», το 2006/2007- η παράσταση επαναλήφθηκε και την επόμενη σεζόν-, το εξαιρετικό «Δάφνης και Χλόη» και που επανήλθε το περασμένο καλοκαίρι για να κάνει το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ για το Φεστιβάλ Αθηνών έρχεται στην Ελλάδα για τρίτη φορά. Θ΄ ανεβάσει τον επόμενο χειμώνα για το Εθνικό Θέατρο μια παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα (1943, α΄ έκδοση 1946) του Νίκου Καζαντζάκη «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» που το ΄κανε διάσημο η μεταφορά του στον κινηματογράφο (1964) απ΄ τον Μιχάλη Κακογιάννη με τον τίτλο «Αλέξης Ζορμπάς» και με μουσική Μίκη Θεοδωράκη- η ταινία, υποψήφια για επτά Όσκαρ, κέρδισε τα τρία. Ο Γκραουζίνις θα χρησιμοποιήσει τον βασικό πυρήνα των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάστηκε στο «Δάφνης και Χλόη»ανάμεσά τους ο Μανώλης Μαυροματάκης με τον οποίο συνεργάστηκε και στο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ο «Ζορμπάς» έχει διασκευαστεί για το θέατρο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αρκετές φορές- έως και μιούζικαλ έγινε στο Μπρόντγουεϊ. Η πιο πρόσφατη στην Ελλάδα ήταν το καλοκαίρι του 2000- επανάληψη και το επόμενο αλλά και το καλοκαίρι του 2004- όταν το έργο παρουσίασε με το δικό του «Θέατρο της Μεσογείου» ο Αλμπέρτο Εσκενάζη σε διασκευή και σκηνοθεσία του κρατώντας τον επώνυμο ρόλο.

• Δεύτερη φορά το διαπράττω. Και την πρώτη δεν ήξερα. Τώρα; Αλλά το Αλτσχάιμερ στη γωνία περιμένει… Ο νεαρός ηθοποιός που έπαιζε στο «Ξύπνημα της νιότης» κι ήταν ανάμεσα σ΄ αυτούς που τους χτύπησε η «κατάρα» της παράστασης έπαθε ατύχημα με τη μηχανή του χωρίς ευτυχώς σοβαρά επακόλουθα- λέγεται Μίλτος Σωτηριάδης και όχι Θεοδωρόπουλος. Κι ας είναι γιος του σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Έχει το επίθετο της μητέρας του, μεταφράστριας Κοραλίας Σωτηριάδου. Μίλτος Σωτηριάδης, Μίλτος Σωτηριάδης… Αν το ξανακάνω, θα το γράψω στο σπίτι εκατό φορές. Για τιμωρία.

• Ο Γιώργος Βέλτσος (φωτογραφία) συνεχίζει να φλερτάρει το θέατρο- ως επί σκηνής παρουσία εννοώ. Μετά τη συμμετοχή του, το καλοκαίρι του 2005, στην παράσταση «Έξοδος» του Δημήτρη Λιγνάδη, με τους τελειόφοιτους της δραματικής σχολής του Εθνικού στη Μικρή Επίδαυρο, στις 13 Μαρτίου ανεβαίνει και πάλι στο σανίδι. Στην Β΄ Σκηνή του «Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας» θα διαβάσει μόνος του, στο πλαίσιο των φετινών «Αναγνώσεων» (11 έως 15 Μαρτίου, με δωρεάν είσοδο), του πολύ πετυχημένου θεσμού τον οποίο επιμελείται η εμπνεύστριά του Σίσσυ Παπαθανασίου κι έχει υιοθετήσει το Εθνικό Θέατρο, τις «Πομπές» του- το βιβλίο κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο απ΄ τις Εκδόσεις «Ίνδικτος». Ήτοι, τον ποιητικό διάλογο με αναφορές στον Πολ Κλοντέλ- «εξόδιο ακολουθία του ερωτισμού» χαρακτηρίζει το έργο ο συγγραφέας του- «σίκουελ», κατά κάποιο τρόπο, του θεατρικού του «Camera degli Sposi» που ανέβασε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός με την ομάδα του «Διπλούς Έρως» τη σεζόν 1992-΄93 στο τότε «Ιλίσια Studio».

• Σκίζει και πάλι ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γκλούμοφ στο «Ημερολόγιο ενός απατεώνα» (στη βασική φωτογραφία), τη συγκλονιστική, απόλυτα σημερινή σάτιρα του Οστρόφσκι στο Εθνικό- Σκηνή «Κοτοπούλη» του «Rex»-, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Στα τριάντα του ακόμα, έχοντας στο συρτάρι του, σε δώδεκα περίπου χρόνια, μια σειρά ερμηνειών, καλών έως εξαιρετικών, σε εντελώς διαφορετικά είδη θεάτρου, από Όσβαλντ στους «Βρικόλακες» μέχρι «Το μαγαζάκι του τρόμου», απ΄ το «Η συνάντηση κάπου αλλού» του Καμπανέλλη- ο πρώτος του ρόλος, στο «Θέατρο Τέχνης», δευτεροετής σπουδαστής στη δραματική σχολή του ακόμα – και το «Αξύριστα πηγούνια» μέχρι «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» και «Σαρδέλες με σαρδάμ», με τον ασήκωτο ρόλο του Γκλούμοφ αποδεικνύει πως μπορεί να κουβαλήσει το βασικό φορτίο μιας κλασικής παράστασης. Με τρόπο όχι απλώς ικανοποιητικό αλλά συναρπαστικό. Άρα πως είναι πια ένας πρωταγωνιστής. Άξιος του τίτλου. Πολλά και καλά και ωραία και εντυπωσιακά άκουσα και διάβαζα και ακούω και διαβάζω απ΄ το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού – εν συντομία ΕΚΕΘΕΧ- στις τακτικές ανακοινώσεις που εκδίδει πλέον. Αλλά όλ΄ αυτά, εφόσον ο κωδικός στον προϋπολογισμό που υποσχόταν- τσάμπα είν΄ τα λόγια…- ο κ. τέως του Πολιτισμού, ο κ. Λιάπης, γιοκ, ΠΩΣ θα υλοποιηθούν; ΠΟΥ θα βρουν λεφτά για να τα πραγματοποιήσουν; Με τα έξι εκατομμύρια ευρώ που τους προίκισε το υπουργείο Πολιτισμού; Για τι και για ποιον θα πρωτοφτάσουν όταν για το 2009 είχαν ζητήσει δεκατέσσερα;

• Η εξόφληση – των περσινών, 2007/2008… – επιχορηγήσεων θεάτρου που θα γινόταν «έως το τέλος Δεκεμβρίου» ακόμα δεν έχει γίνει. Κι οι επιχορηγήσεις του 2008/2009, που φτάσαμε πάλι τέλος Φεβρουαρίου, πού ΄ν ΄τες; Οπότε λίγο σα μεγαλομανιακές μού ηχούν όλες αυτές οι εξαγγελίες. Λίγο σαν «η ψείρα κρέμεται κι η κασσίδα καμαρώνει»…

• «Επτά Εβραιόπουλα. Ένα έργο για τη Γάζα». Είναι ο τίτλος του δεκάλεπτης μόνο διάρκειας καινούργιου έργου της Κάριλ Τσέρτσιλ, που η ακαταπόνητη, αιωνίως πειραματιζόμενη και έντονα πολιτικοποιημένη 71χρονη Βρετανίδα συγγραφέας έγραψε- στη βράση κολλάει το σίδερο- τον Ιανουάριο και παρουσιάστηκε τον Φεβρουάριο στο Λονδίνο, στο θέατρο «Ρόαγιαλ Κορτ», μ΄ ελεύθερη είσοδο: επτά σύντομες σκηνές που διαδραματίζονται σ΄ επτά διαφορετικές περιόδους- από μεταπολεμική Ευρώπη, Γερμανία μάλλον, μέχρι Γάζα του 2008. Στην Αθήνα πρόκειται να παρουσιαστεί από 12 Μαρτίου, επίσης χωρίς εισιτήριο- η συγγραφέας παραχωρεί παντού τα δικαιώματα και τα χρήματα που συγκεντρώνονται εθελοντικά απ΄ τους θεατές διατίθενται στην οργάνωση Μedical Αid for Ρalestinians-, στηστεγασμένη- αυλή του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου». «Συμπλήρωμα» και πρόλογος στο «Σφαγείο» του Ισραηλινού Ιλάν Χατσόρ που παίζεται στον Κάτω Χώρο του θεάτρου και που το παλαιστινιακό είναι επίσης το θέμα του, αλλά και για όσους περιμένουν προκειμένου να δουν τις παραστάσεις των άλλων δυο Σκηνών του θεάτρου.

• Θα παίξουν, σε συλλογική σκηνοθεσία, Ηλέκτρα Γεννατά. Γεράσιμος Γεννατάς (φωτογραφία), Ιωάννα Κανελλοπούλου, Ελίτα Κουνάδη, Απόστολος Πελεκάνος, Βασιλική Τσακίρη, Θανάσης Χαλκιάς. Είμαι ο Γιώργος και μόλις τελείωσα. (Κάνω τα πάντα- είναι κι οι Απόκριες…-, να ακολουθήσω τις τελευταίες μεθόδους του marketing- o Μαλέλης ζει, αυτός μας οδηγεί!-, μπας κι ανεβάσω την… τηλεθέαση).
• Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

• Το τέταρτο κουδούνι. Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009