Οι Ρομπέν των σούπερ μάρκετ

• «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», λέει ο Πάνος Σκουρολιάκος μέσα από την κωμωδία -«αντίδοτο στην ακρίβεια της εποχής»- του Ντάριο Φο, στέλνοντας μήνυμα: «Λασκάρετε λίγο τα πράγματα γιατί το μπαλόνι κοντεύει να σπάσει. Εχουμε φτάσει στο απροχώρητο!»

• Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω: Ακούγεται σαν σύνθημα αλλά από κάτω κρύβει… γέλιο, περιοδεύον ανά την Ελλάδα. Η ομότιτλη κωμωδία του Ντάριο Φο, που γράφτηκε και αναφέρεται στην Ιταλία των αρχών της δεκαετίας του ‘70, αλλά που είναι ιδιαίτερα επίκαιρη και για τη σημερινή Ελλάδα, παρουσιάζεται ως… «αντίδοτο στην ακρίβεια και στη μελαγχολία της εποχής». Αλλωστε το έλεγε και ο ίδιος ο Ντάριο Φο: «Το γέλιο είναι όπλο πολιτικό».

• Εργο κοινωνικής διαμαρτυρίας και ταυτόχρονα μια υπέροχη φάρσα, έρχεται να ξορκίσει τα κακώς κείμενα, με νοικοκυρές που ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ αλλά… «Δεν πληρώνουν, δεν πληρώνουν», με συζύγους νομοταγείς που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, με εγκυμονούσες-εξπρές, με καλούς αστυνομικούς και κακούς μπάτσους, με νεκροθάφτες και φέρετρα γεμάτα τρόφιμα και έναν σωρό άλλα, που η θεατρική φαντασία του Φο έχει επινοήσει σε αυτήν του την κωμωδία.

• Θύμα βιασμού

• Μια κωμωδία από τις πιο καλές του σύγχρονου ευρωπαϊκού θεάτρου, που γράφτηκε και πρωτοπαίχθηκε από τον ίδιο και τη σύντροφό του στη σκηνή και στη ζωή, Φράνκα Ράμε, στο Μιλάνο το 1974. «Εξαιτίας της ο Ντάριο Φο σύρθηκε, τότε, στα δικαστήρια και η Φράνκα Ράμε έπεσε θύμα βιασμού από ακροδεξιούς, γιατί πραγματεύονταν μια ιστορία που ήταν πολύ ζωντανή εκείνη την περίοδο στην Ιταλία και είναι και σήμερα στη χώρα μας», εξηγεί ο Πάνος Σκουρολιάκος, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην παράσταση.

• «Οι Ρομπέν των σούπερ μάρκετ μπαίνουν στα καταστήματα, παίρνουν τρόφιμα και δεν τα πληρώνουν. Στο έργο απογοητευμένες νοικοκυρές, αγανακτισμένες από την αύξηση των τιμών, κάνουν το ίδιο. Από κει και πέρα ο Ντάριο Φο φεύγει από το πολιτικό και κάνει όπως αυτός ξέρει μια τρελή κωμωδία με απόλυτα θεατρικά υλικά, με έμπνευση και μοναδική θεατρική ευφορία». Ωστόσο, μοιάζει να νομιμοποιεί μια παράνομη πράξη. «Ολοι αυτοί που θέλουν να δουν στενόμυαλα το έργο θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι μας προτρέπει στο να κλέβουμε. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μπορεί να είναι ένα σήμα προς τους έχοντες και κατέχοντες: «Λασκάρετε λίγο τα πράγματα γιατί το μπαλόνι κοντεύει να σπάσει.

• Εχουμε φτάσει στο απροχώρητο». Είναι μια κατάσταση που τη ζούμε και στην Ελλάδα». Η ιδέα για τα έργο -το οποίο ανέβασε πρώτος ο Στέφανος Ληναίος και στον οποίο χρωστάμε ότι γνωρίσαμε τον Ντάριο Φο στην Ελλάδα- ήρθε στον Πάνο Σκουρολιάκο όταν… «άκουσα στις ειδήσεις για τα πρώτα «ντου» εδώ». Ο Ντάριο Φο ζητεί από τους ομότεχνούς του που ανεβάζουν τα έργα του να τα ξαναδουλεύουν. Να τα προσαρμόζουν σύμφωνα με τα δικά τους τα δεδομένα, γιατί κι αυτός έγραψε για τον δικό του τον προσωπικό υποκριτικό κώδικα και της ομάδας του. Αυτό έχει γίνει και στο προκείμενο ανέβασμα. «Παρουσιάζουμε το έργο με έναν ελληνικό «λαϊκό» τρόπο, αναγνωρίσιμο και καθημερινό, κι όχι αγοραίο.

• Το πρωτότυπο είναι ένας τόμος με πολλά στοιχεία που δεν είναι αναγνωρίσιμα στην Ελλάδα. Δηλαδή μιλάει με λεπτομέρειες για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ιταλία εκείνου του χειμώνα. Φανταστείτε έναν Ελληνα κωμικό να γράφει για έναν νομάρχη ή μια περσόνα της τηλεόρασης ή έναν πολιτικό. Δεν θα είχαν ενδιαφέρον σε καμία άλλη χώρα».

• Η παράσταση κρατάει τον «πυρήνα, τον σκελετό του έργου, την ψυχή και τη ραχοκοκαλιά του, τα κωμικά του ευρήματα, χωρίς να το ελληνοποιεί. Εχει γίνει αφαίρεση των επικαιρικών στοιχείων που είχαν σχέση με την εποχή που γράφτηκε – και είναι πολλά». Η παραγωγή ανέβηκε αρχικά τον χειμώνα. «Το έργο άρεσε, ακούμπησε το κοινό κι ανανεωμένο το παρουσιάζουμε σε όλη την Ελλάδα. Ζήσαμε την ταύτιση των θεατών με όλα αυτά που συμβαίνουν στη σκηνή, που είναι πράγματα που τους αφορούν: το «πλιάτσικο» στα σούπερ μάρκετ, ο καλός αστυνομικός και ο κακός μπάτσος, ο οποίος (κακός) πυροβολεί αδιακρίτως. Ολα αυτά είναι δοσμένα απόλυτα θεατρικά, στο σημείο τομής όπου το γέλιο φεύγει από την καθ’ έδρας διδασκαλία και γίνεται σημαντικό θέατρο, ένα θέατρο που πηγάζει μέσα από τους θεατρίνους».

• ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
  «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο. Διασκευή: Γιάννης Καραχισαρίδης. Σκηνοθεσία: Κώστας Αρζόγλου. Σκηνικά – Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα. Παίζουν: Πάνος Σκουρολιάκος, Μαριάννα Τουμασάτου, Ηρώ Λούπη, Νίκος Ορφανός, Περικλής Αλμπάνης, Δημήτρης Λιακόπουλος.

  Περιοδεία: Σύρος (25, 26/7), Χίος (28/7), Μυτιλήνη (29/7), Ναύπακτος (8/8), Μαρώνεια (21/8), Ασπροβάλτα (22/8), Σέρρες (23/8), Κηποθέατρο Θεσσαλονίκης (24, 25/8), Ξάνθη (29/8), Συκιές (30/8), Λαμία (31/8), Αιγάλεω (1/9), Τρίπολη (2/9), Βριλήσσια (7/9).

  ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ, ΕΘΝΟΣ, 25/07/2009
  

Ανεβαίνουν στη σκηνή οι Ρομπέν των σούπερ μάρκετ

Μπορεί στην Αθήνα οι μόνιμοι θίασοι να περιορίζονται, ωστόσο υπάρχουν αρκετοί που περιοδεύουν ανά την Ελλάδα. Ο Πάνος Σκουρολιάκος με τους «Ρομπέν των Super Μarkets» εξορμούν σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, με σύνθημα: «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Η κωμωδία του Ντάριο Φο, που γράφτηκε και αναφέρεται στην Ιταλία των αρχών της δεκαετίας του 70, αλλά που είναι ιδιαίτερα επίκαιρη και για τη σημερινή Ελλάδα, ανεβαίνει ως… αντίδοτο στην ακρίβεια και τη μελαγχολία της εποχής. Η πρεμιέρα θα δοθεί στις 23 του μήνα στο Κηποθέατρο του Αγρινίου.

Εργο κοινωνικής διαμαρτυρίας και ταυτόχρονα μια όμορφη φάρσα, έρχεται να ξορκίσει τα κακώς κείμενα, με νοικοκυρές που ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ αλλά… «Δεν πληρώνουν, δεν πληρώνουν», με συζύγους νομοταγείς που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, με εγκυμονούσες-εξπρές, με καλούς αστυνομικούς και κακούς μπάτσους, με νεκροθάφτες και φέρετρα γεμάτα τρόφιμα και ένα σωρό άλλα που η «θεατρική φαντασία του Ντάριο Φο έχει επινοήσει σε αυτή του την κωμωδία. Φεύγει από το πολιτικό κομμάτι και κάνει, όπως αυτός ξέρει, μια τρελή κωμωδία με απόλυτα θεατρικά υλικά, με έμπνευση και μοναδική θεατρική ευφορία» σημειώνει ο Πάνος Σκουρολιάκος.

Η παράσταση παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Κώστα Αρζόγλου και διασκευή του Γιάννη Καραχισαρίδη, η οποία «κρατάει τον πυρήνα, τον σκελετό του έργου, την ψυχή και τη ραχοκοκαλιά του, τα κωμικά του ευρήματα. Χωρίς να το ελληνοποιούμε, το ανεβάζουμε με έναν ελληνικό τρόπο, «λαϊκό» τρόπο αναγνωρίσιμο και καθημερινό αλλά όχι αγοραίο». Παίζουν: Π. Σκουρολιάκος, Μ. Τουμασάτου, Ηρ. Λούπη, Ν. Ορφανός, Π. Αλμπάνης, Δ. Λιακόπουλος.

Οι Ρομπέν των σουπερμάρκετ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Αν και γραμμένο πριν από 30 χρόνια, το «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!» του Ιταλού νομπελίστα Ντάριο Φο παραμένει σπαρταριστά επίκαιρο. Κι είναι φυσικό αφού η οικονομική ανισότητα με τις καπιταλιστικές παρενέργειές της, την ακρίβεια, το στρίμωγμα του μεροκαματιάρη, την ανεργία, παραμένουν πάντοτε στις… επάλξεις.

Η σάτιρα αυτή του αειθαλούς θεατρικού συγγραφέα και κωμικού (πρωτοπαίχτηκε με επιτυχία στο «Αλφα» με Στέφανο Ληναίο και Ελλη Φωτίου) παρουσιάζεται τώρα στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» της οδού Κυψέλης. Διασκευασμένη από τον Γιάννη Καραχισαρίδη, που απάλειψε διδακτισμούς και πολιτικολογίες της εποχής εκείνης.

Στο φτωχικό διαμέρισμα ενός καλοκάγαθου εργάτη εργοστασίου η γυναίκα του διηγείται στη φίλη του διπλανού διαμερίσματος πώς έκανε «ντου» μαζί με άλλες νοικοκυρές στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς λόγω υπερβολικών τιμών. Για να ξεφορτωθεί μερικά κλοπιμαία τρόφιμα, αναγκάζει τη φίλη της να γίνει ολίγον… έγκυος κρύβοντάς τα πάνω της. Η εμφάνιση του αδαούς συζύγου και δύο πολισμάνων στη συνέχεια που ερευνούν για τις κλοπές θα δημιουργήσει μια αλυσίδα από χιουμοριστικά μπερδέματα.

Μια στρωτή, λαϊκή παράσταση σε σκηνοθεσία Κώστα Αρζόγλου, με τον Πάνο Σκουρολιάκο απολαυστικό ως φτωχό και τίμιο Τζιοβάνι, που σταδιακά θα κάνει την επανάστασή του κατά της κερδοσκοπίας και της εξουσίας.

Αεικίνητη η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου ως ανακατωσούρα σύζυγος, λαμπερή και χαριτωμένη η Αγγελική Δαλιάνη ως… εγκυμονούσα γειτόνισσα. Σε διπλό ρόλο αστυνομικού και καραμπινιέρου, αρκετά καλός ο Νίκος Ορφανός. Συμπαθής ως γείτονας και συνάδελφος του αντιήρωα ο Δημήτρης Λιακόπουλος. Καρατερίστας επιδέξιος ο Περικλής Αλμπάνης ως νεκροθάφτης και πατέρας του Τζιοβάνι, αντίστοιχα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 12/01/2009

Ο Ντάριο Φο στην… οικονομική κρίση

Πάνος Σκουρολιάκος

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ

Η πρώτη ανάμνηση του Πάνου Σκουρολιάκου από τον Ντάριο Φο χρονολογείται από το 1977: Μια παρέα φοιτητών δραματικών σχολών άκουγε αυτόν τον αναρχικό του θεάτρου να τους πειράζει για τη συγκρατημένη αριστεροσύνη τους σε μια βεράντα τού «Ξενία». Είχε πάει δυόμισι το πρωί, όταν άνοιξε πάνω από την παρέα ένα παράθυρο, πρόβαλε μια καλλονή και κάλεσε τον διάσημο ιταλό συγγραφέα μ’ ένα απλό: «Ντάριο!» Τότε εκείνος τα μάζεψε και αποσύρθηκε στο δωμάτιό του.

*«Ηταν η Φράνκα Ράμε», λέει ο Π. Σκουρολιάκος, που τόσα χρόνια μετά παρουσιάζει στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» (πρώην «Ριάλτο») το «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Φο στη διασκευή του Γιάννη Καραχισαρίδη και σε σκηνοθεσία Κώστα Αρζόγλου, μια παράσταση που ανέβηκε ως συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Αν και πιο επίκαιρο παρά ποτέ, το έργο επιλέχθηκε πριν από μήνες:«Δεν διεκδικώ δάφνες οικονομικού αναλυτή», λέει ο ηθοποιός. «Η ιδέα μού ήρθε πέρσι που έγιναν τα πρώτα »ντου» στα σουπερμάρκετ».

*Και πράγματι, άξονας του έργου δεν είναι άλλος από τις αγανακτισμένες νοικοκυρές που ψωνίζουν και αρνούνται να πληρώσουν. Τον καιρό που γράφτηκε -δεκαετία του ’70- η κωμωδία αποτύπωνε όσα συνέβαιναν τότε στην Ιταλία.

«Συνεχιστής ο Φο του Ρουτζάντε, του Γκολντόνι και του Μολιέρου, είναι αυτός που γράφει, σκηνοθετεί και παίζει, συμμετέχοντας στα δρώμενα της εποχής του και περνώντας τα κοινωνικά του μηνύματα μέσα από το γέλιο. Και βέβαια παρά την ηλικία του το έργο είναι ολόφρεσκο, αφού ο ίδιος ο συγγραφέας του θεωρεί τη δουλειά του εξελισσόμενη και ζητάει παρεμβάσεις», λέει ο Π. Σκουρολιάκος, υπογραμμίζει δε πως στην Κοζάνη έπαιξαν σε γεμάτες αίθουσες.

*Εχοντας διευθύνει επί δέκα χρόνια το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, έχοντας κλείσει αυτό τον κύκλο κι έχοντας μπει ξανά στη θεατρική πιάτσα του κέντρου αλλά και στην περιπέτεια που αυτή επιβάλλει, επισημαίνει πως ο δημιουργικός άνθρωπος δεν μπορεί να πάρει σύνταξη πίσω από ένα γκισέ· «Αλλωστε όταν έχω κενό χρόνο αισθάνομαι άχρηστος, ψάχνω κάτι για να τον γεμίσω. Πρέπει συνεχώς ν’ αλλάζουμε χώρο, συνεργάτες, υποχρεώσεις».

*Λειτουργώντας πια ξανά ως ηθοποιός λέει, γελώντας, πως το καλοκαίρι τού φαινόταν περίεργο το ότι δεν ήταν υποχρεωμένος να επιβλέπει το σκηνικό ή να αγωνιά για το αν έγινε η αφισοκόλληση: «Ένιωσα την ατέλειωτη πολυτέλεια να ασχολούμαι μόνο με το ρόλο μου».

*Παράλληλα, διδάσκει υποκριτική στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου στο Ναύπλιο και διευθύνει τη Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. «Μαθαίνεις ξανά με τα παιδιά και προπονείσαι συνεχώς. Κάνοντας 15 ώρες μάθημα την εβδομάδα, κάνεις παράλληλα και 15 ώρες πρόβα. Διερωτώμαι ωστόσο, με την έκρηξη των θεατρικών εργαστηρίων, τι διδάσκονται τα παιδιά σε κάποια από αυτά. Προετοιμάζουν τα παιδιά για να κάνουν μια παράσταση ή ένα ντεφιλέ;»

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 – 07/12/2008