«Un tramway», στο Παρίσι

• Παρισι, Odeon-Theatre de l’ Europe

• www. theatre-odeon. fr

«Un tramway». Το έργο είναι διασκευή του φημισμένου «Λεωφορείον ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς, του δόθηκε όμως ο τίτλος «Ενα λεωφορείο» γιατί εκείνοι που διαχειρίζονται τα πνευματικά δικαιώματα του Αμερικανού συγγραφέα επιμένουν να γίνεται σεβαστό το κείμενο κατά γράμμα. Ο Πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Βαρλινόφσκι έχει κάνει μια τολμηρή διασκευή του έργου, με πολλά ανατρεπτικά στοιχεία, σε μια ακριβή παραγωγή που έγινε εφικτή χάρη στην υποστήριξη της Ιζαμπέλ Ιπέρ (φωτ.). Η κορυφαία Γαλλίδα ηθοποιός ερμηνεύει την Μπλανς Ντιμπουά, για πρώτη φορά στην καριέρα της. Οπως είπε, «ένας μεγάλος ρόλος είναι ζωντανό υλικό, που μεταβάλλεται ανάλογα με τις εποχές και τις ερμηνείες». Μαζί της ο Πολωνός ηθοποιός Αντρέι Κίρα στο ρόλο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι, η Φλοράνς Τομασέν (Στέλα) και ο Γιαν Κολέτ (Μιτς). Οι παραστάσεις στο Οντεόν θα συνεχιστούν έως τις 3 Απριλίου και κατόπιν ο θίασος θα ξεκινήσει για μια ευρωπαϊκή περιοδεία.

Un tramway, Odéon-Théâtre de l’Europe, Paris

By Clare Shine

The Financial Times: February 8 2010

One-woman show: Isabelle Huppert in ‘Un Tramway’

Film stars just keep flocking to Tennessee Williams’ A Streetcar Named Desire – in under a year, Cate Blanchett, Rachel Weisz and now Isabelle Huppert have tackled the role of Blanche DuBois. This Parisian bill had theatregoers panting with anticipation, with controversial Polish director Krzysztof Warlikowski in the driving seat and a new translation by gifted playwright Wajdi Mouawad.When expectations run this high, any disappointment is all the more intense. This production triggered a mix of admiration, perplexity and irritation. Last time I looked, the play was not a one-woman show. Yet here we got a reverent showcase for Huppert’s undoubted technical virtuosity that overshadowed the complexity and fragility of the other relationships on stage and crowded out the clash of old and new worlds.

Warlikowski nails his colours firmly to the mast from the stylised opening scene. Every dimension of Blanche’s madness is under the microscope as she writhes in couture underwear with close-ups of her disintegration projected on big screens. Malgorzata Szczesniak’s striking design bisects the stage (a vast bowling alley) with a sliding glass corridor that doubles as psychiatric observation chamber and privacy-free bathroom for the claustrophobic apartment Blanche has invaded. En route, the audience are in effect turned into voyeurs.

Huppert gives a visceral, unflinching portrayal of a flayed individual in full physical and mental meltdown. Yet the fading southern belle is pretty much absent, with the focus firmly on her teetering psyche and extremes of euphoria and exhaustion. Alongside, the other characters feel weirdly ancillary. This is particularly tough on Andrzej Chyra (Stanley), whose skill and sensitivity are damped down with few hints of real danger and erotic fascination.

The staging packs a punch. The adapted text has far less impact. Warlikowski awkwardly incorporates a vein of Greek tragedy, an eclectic set of fragments from Flaubert to Coluche and songs from Pulp to Renaissance courtly chant. Sung by Renate Jett as chorus/onlooker, these break up the already fragmented action and add to the general feeling of sterility and abstraction. The last interminable song tried the audience’s patience to the limits. “Have pity!” called one spectator.