ΣΤΟ «ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!» ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΓΕΡΑΣΙΜΙΔΟΥ
Του Γιώργου Δ. Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
Μάνα-ακτιβίστρια διαβρώνει ξεκαρδιστικά την παράσταση της κόρης-συγγραφέως στο «Πολύ καλά!» της Λίζας Κρον που ο Τάκης Βουτέρης ανεβάζει με Αννίτα Δεκαβάλλα και Ελένη Γερασιμίδου. Η Αμερικανίδα Λίζα Κρον- άπαιχτη στην Ελλάδα- είναι η συγγραφέας. Αλλά είναι, η ίδια, και ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους του έντονα αυτοβιογραφικού της έργου (2004) – «μεταμοντέρνο Πιραντέλο» θα το χαρακτήριζα λέει η Αννίτα Δεκαβάλλα η οποία τον ερμηνεύει με συμπρωταγωνίστρια την Ελένη Γερασιμίδου αλλά έχει κάνει και τη μετάφραση-, που με τον τίτλο «Πολύ καλά!» ανεβάζει ο Τάκης Βουτέρης στο «Θέατρο Εξαρχείων».
Βασικό στοιχείο του έργου- και ανατροπή στην εικόνα του ρεπερτορίου του «Θεάτρου Εξαρχείων» που σε άλλο ύφος μας έχει συνηθίσει, με θέματα πολύ σοβαρά και δραματικά-, ότι πρόκειται για ξεκαρδιστική (αλλά και τρυφερή) κωμωδία- της μουρλής, δηλαδή, γίνεται επί σκηνής…
Όπου, λοιπόν, η συγγραφέας Λίζα Κρον έχει γράψει ένα «πολύ σοβαρό έργο για ζητήματα ψυχικής και σωματικής υγείας» που ανεβάζει η ίδια.
Αλλά κάνει ένα λάθος μοιραίο: κουβαλάει επί σκηνής ως ζωντανό παράδειγμα, τη μάνα της, «έναν απίστευτα ενεργητικό άνθρωπο παγιδευμένο σ΄ ένα ανήμπορο κορμί». Η τρομερή μαμά- ακτιβίστρια, με μεγάλη αντιρατσιστική δράση στο παρελθόν- κερνάει το κοινό με κουλουράκια, πιάνει φιλία με τους ηθοποιούς του θιάσου και γενικά αποδιοργανώνει την παράσταση με τις αθώες (;) παρεμβάσεις της. Ξαφνικά οι ηθοποιοί αποφασίζουν ότι προτιμούν τη συντροφιά της μαμάς από το έργο της κόρης, βγαίνουν από τους ρόλους τους και επαναστατούν. Και το προσεκτικά οργανωμένο θεατρικό οικοδόμημα της Λίζας τινάζεται στον αέρα. Οι εκπλήξεις και οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι την τελευταία στιγμή στο ιδιαίτερα εφευρετικό έργο που θέμα του έχει τις σχέσεις μάνας και κόρης, την παιδική ηλικία, την οικογένεια, την κοινωνία, τον ρατσισμό…
«Είναι ένα μοντέρνο έργο χωρίς να είναι μοντερνιά», το προσδιορίζει επιγραμματικά η Ελένη Γερασιμίδου. «Και έχει πολλές εκπλήξεις». «Θέλαμε χρόνια να κάνουμε κωμωδία», διευκρινίζει η Αννίτα Δεκαβάλλα για την επιλογή. «Εκείνο που μας τράβηξε στο έργο είναι ότι δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Είναι ένα πανηγύρι θεάτρου. Ό,τι υπάρχει στο θέατρο το εκμεταλλεύεται. Παίζει πολύ ανάμεσα στο τι είναι πραγματικότητα και τι είναι θέατρο. Αποδομεί το θέατρο αλλά διακωμωδώντας την αποδόμηση. Χωρίς να είναι καθόλου εγκεφαλικό».
«Ήθελα να ξαλαφρώσω λιγάκι από τον “Καυτό πάγο”»- (σ.σ.: το προηγούμενο έργο του «Θεάτρου των Εξαρχείων», που θέμα του ήταν η δολοφονία ενός παιδιού από έναν παιδεραστή- «και το έργο είναι μία κωμωδία. Με σύγχρονο προβληματισμό βέβαια», τη συμπληρώνει ο σύντροφός της Τάκης Βουτέρης που αυτήν τη φορά έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία. «Αλλά ήθελα και κάποια στιγμή να είμαι για λίγο και θεατής- καθώς δεν παίζω. Δουλέψαμε με μία αφοσιωμένη, όπως και όλοι οι συντελεστές, ομάδα ηθοποιών οι οποίοι στις δοκιμές είχαν πολλές ιδέες που τις δέχτηκα γιατί και το έργο τις δέχεται- είναι πολύ ανοιχτό. Και το διασκεδάσαμε. Με πολύ αυτοσχεδιασμό. Το έργο έχει ρεαλιστική έκφραση και ένα έντονο πιραντελικό στοιχείο- ποια είναι η αλήθεια;».
Ηθοποιός αλλά και πολυβραβευμένη συγγραφέας της νέας γενιάς, με πολλές κωμωδίες στο ενεργητικό της, ιδρυτικό μέλος του επιτυχημένου θεατρικού σχήματος Five Lesbian Βrothers («Πέντε Αδελφοί Λεσβίες»), η Λίζα Κρον πειραματίζεται διαρκώς με τη φόρμα και εντάσσει πάντα στα έργα της, καθώς έχει αρχίσει από ουάν γούμαν σόου, το κοινό.
Το «Πολύ καλά!» ανεβαίνει με σκηνικά και κοστούμια Παναγιώτας Κοκκορού, μουσική Πλάτωνα Ανδριτσάκη και φωτισμούς Αλέκου Αναστασίου. Παίζουν επίσης η Άνδρη Θεοδότου, η Λιάνα Παρούση, ο Γιώργος Δεπάστας και ο Τάσος Πολιτόπουλος.
ΙΝFΟ: Από τις 6 Φεβρουαρίου στο «Θέατρο Εξαρχείων» (Θεμιστοκλέους 69, Εξάρχεια, τηλ. 210-3300.879).
Σε μια πολυφυλετική γειτονιά
Η Ελένη Γερασιμίδου μιλάει για τον ρόλο της απίθανης μάνας. «Είναι μία γυναίκα ανήμπορη αλλά με πάρα πολύ χιούμορ, πολύ δυναμικό πλάσμα, πάρα πολύ ανοιχτό μυαλό, με ουσιαστικά καλές ιδέες για τις σχέσεις των ανθρώπων και τις ιδιαιτερότητές τους. Έχει οργανώσει μία πολυφυλετική γειτονιά. Με όλες τις δυσκολίες που μπορεί να έχει αυτό το εγχείρημα στην αρχή. Είχα μία μάνα παρόμοια που την έχασα τον Αύγουστο: ήθελε πάντα να ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο. Ήταν για μένα παράδειγμα. Κι εκείνο που λέω είναι ότι το μόνο που επιτρέπεται στους γονείς να ονειρεύονται είναι να πραγματοποιηθούν τα όνειρα των παιδιών τους και όχι τα δικά τους για τα παιδιά. Προσπαθώ να το εφαρμόσω και με την κόρη μου και με τους μαθητές μου στη δραματική σχολή».
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 