Σουξέ ντυµένα τραβεστί

Πάμε θέατρο

Ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης , προτείνει και αντιπροτείνει

ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

• Το έργο.

Οταν ήταν µικρή ο µπαµπάς της άκουγε στο γραµµόφωνο όπερα. Αλλά η Θεσσαλονικιά Κυριακή Παπαδοπούλου ηθοποιός ήθελε να γίνει. Και ξεκίνησε από ένα µπουλούκι. Με όνειρό της το Εθνικό Θέατρο – Βασιλικό τότε. Δεν το πραγµατοποίησε. Στο µπουλούκι – καλή φωνή είχε – τη βγάζουν να τραγουδήσει. Αυτό ήταν! Το τραγούδι θα είναι το µέλλον της. Βαφτίζεται Μαρινέλλα. Σεκόντο του Στέλιου Καζαντζίδη απ’ το 1956 και για µια δεκαετία, γυναίκα του απ’ το ’64, µετά τον χωρισµό τους, το 1966, θα ξεκινήσει σόλο καριέρα η οποία θα εξελιχθεί θριαµβευτικά. Ανύπαντρη µάνα – τολµηρή για την εποχή της απόφαση –, σύζυγος, στη συνέχεια και για εφτά χρόνια, του Τόλη Βοσκόπουλου, συνεχίζει να είναι µέχρι σήµερα εξαιρετικά δηµοφιλής, ενεργή και «πρώτο όνοµα».

Τη ζωή της ανέλαβαν να κάνουν µιούζικαλ ο Θανάσης Παπαθανασίου και ο Μιχάλης Ρέππας. Παράτολµο εγχείρηµα όταν ο «βιογραφούµενος» είναι εν ζωή και ελέγχει το αποτέλεσµα. Το οποίο, στη δεδοµένη περίπτωση, δεν αποτελεί παρά ένα θέαµα πίστας τραβεστί – µεταµφιεσµένο σε τζουκ µποξ µιούζικαλ: η Μαρινέλλα να αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τη ζωή της και να τραγουδάει τραγούδια του ρεπερτορίου της και γύρω της να πλέκεται συµβατικά η ιστορία δύο ζευγαριών που οι συγγραφείς ζορίζονται να τα παντρέψουν µε τον άξονα Μαρινέλλα µε βασικό στόχο να τα συνδέσουν µε συγκεκριµένα τραγούδια της. Η Ειρήνη παντρεύεται τον Ηλία όταν την εγκαταλείπει ο Γιάννης µε τον οποίο ήταν ερωτευµένη και ο οποίος παντρεύεται τη Μαρία, επίσης ερωτευµένη µαζί του από την εφηβεία της. Οταν ξανασυναντηθούν ο Γιάννης και η Ειρήνη, συνάπτουν, µια και η φλόγα δεν έχει σβήσει, παράνοµη σχέση που κάποια στιγµή θα λήξει για να βρουν, τελικά, την ευτυχία στους νόµιµους συζύγους τους. Κοινοτοπίες, αστεία χωρίς χιούµορ, µελοδραµατισµοί, ένα φινάλε που πάει, υποτίθεται, να γίνει ανατρεπτικό αλλά αµέσως προσγειώνεται και µια ιστορία που θέλει να ακολουθήσει τους δρόµους τους λαϊκού κινηµατογράφου της εποχής αλλά δεν τα καταφέρνει – παραµένει εγκλωβισµένη σε πρέπει.

Οσο για την «αληθινή ζωή» της Μαρινέλλας – όπου κουβέντα δεν ακούγεται για τον Τόλη Βοσκόπουλο! – δεν είναι παρά µια, διακριτική οµολογώ, αγιογραφία µε µερικές στιγµές αυτοσαρκασµού – οι µόνες στις οποίες το έργο ζωντανεύει. Βρήκα το αποτέλεσµα βαρετό – µεγάλη διάρκεια συν ελάχιστα τραγούδια που αξίζουν, καθώς η Μαρινέλλα, αν και σε εποχή έκρηξης του ελληνικού τραγουδιού, τραγούδησε κυρίως «σουξέ» – παρά την καλά οδηγηµένη από τον Αλέξιο Πρίφτη, που έκανε και τις ενορχηστρώσεις, ζωντανή ορχήστρα.

• Η παράσταση.

Ο Σταµάτης Φασουλής που υπογράφει τη σκηνοθεσία δεν κατάφερε να επαναλάβει το θαύµα του «Βίρα τις άγκυρες». Οπου και πάλι διέθετε ένα αδύναµο κείµενο αλλά πιο ευέλικτο και µε ευρύτατη γκάµα – σχεδόν ολόκληρη η ιστορία της επιθεώρησης. Η παράστασή του είναι εύρυθµη – εκτός από τα σηµεία όπου η Μαρινέλλα ξεχνάει πως δεν πρόκειται για πίστα και πλατειάζει – και το θέαµα χορταστικό και καλόγουστο. Ο Γιώργος Γαβαλάς µε τα σκηνικά του και η Ντένη Βαχλιώτη µε τα κοστούµια της πρωταγωνιστούν αντιµετωπίζοντας µε γούστο το κιτς. Συµπράττει ο Λευτέρης Παυλόπουλος µε τους φωτισµούς του. Καλά δουλεµένο το µπαλέτο αλλά ο Δηµήτρης Παπάζογλου δεν είχε και πολλά εµπνευσµένα τραγούδια για εµπνευσµένες χορογραφίες…

• Οι ερµηνείες.

Η Μαρινέλλα, αν και µε προβλήµατα φωνητικά πια _ δυσκαµψία, µπαλάρισµα… –, αν και µε βαριά σιλουέτα πια, αν και κάποτε «απαγγέλλει» τα κείµενά της, κυριαρχεί µε το σκηνικό κύρος της. Ο Αντώνης Λουδάρος – µήπως έφτασε ο καιρός να αντιµετωπίσει σοβαρά δραµατικούς ρόλους για τους οποίους πιστεύω πως είναι ικανός; –, ο γεννηµένος για το µιούζικαλ – εξαιρετική φωνή, κίνηση και ανάλαφρη παρουσία και υποκριτική – Μέµος Μπεγνής και η Ευαγγελία Μουµούρη – έξοχη θεατρίνα – στηρίζουν τους χάρτινους ρόλους τους. Η Τζένη Μπότση περνάει τον δικό της ξώφαλτσα αλλά και µε µία σκηνική έπαρση.

• Εν ολίγοις: Καλόγουστο, αλλά κοµµάτι βαρετό θέαµα

info: «Μαρινέλλα. Το µιούζικαλ» στο θέατρο «Παλλάς» (Βουκουρεστίου 5, τηλ. 210 3213100).

• Πρσκήνιο

Εξυπνη η ιδέα του «Recycle» της οµάδας «Χώρος» – σκηνοθεσία Σίµος Κακάλας που συνυπέγραφε µε τη Μαργαρίτα Κρανά και το σενάριο – η οποία φιλοξενήθηκε στο «Group Ηostel» του Εθνικού Θεάτρου («Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας»): ένα χαριτωµένο, πανέξυπνο – και πολύ ολιγόλογο – παιχνίδι πάνω στη γλώσσα µέσα από τους τρόπους της παντοµίµας και της κοµέντια.

Κοµµάτια στηριγµένα στην κίνηση, µουσικές ταιριαστές, σκηνική λιτότητα και έξι ηθοποιοί – Δήµητρα Κούζα, Μένη Κωνσταντινίδου, Αντρέας Κωνσταντίνου, Ελενα Μαυρίδου, Θοδωρής Οικονοµίδης, Γιώργος Συµεωνίδης – που υπερασπίστηκαν µε αυτοθυσία το εγχείρηµα, στη µεγαλύτερη διάρκεια της παράστασης κουκουλωµένοι µε µάσκες – κεφάλια. Η δραµατική οικονοµία απαιτούσε όµως πύκνωση – ειδικά στα… αλλεπάλληλα φινάλε – και περιορισµό της διάρκειας.

Πολύ ενδιαφέρον το έργο της Σίλα Στίβενσον «Δρόµος µακρύς» – η επαφή µιας οικογένειας µε τη δολοφόνο του έφηβου γιου και αδελφού τους. Αλλά η διεκπεραιωτική σκηνοθεσία του Χρήστου Καρχαδάκη δεν το ανέδειξε. Ο Χριστόδουλος Στυλιανού και η Μέλπω Κωστή οι αποδοτικότεροι από τους ηθοποιούς. Χωρίς εξάρσεις η Κατερίνα Διδασκάλου και πολύ αδύναµοι ο Χρήστος Καρτέρης και, κυρίως, η Αγγελική Λάµπρη.

Με πολλά δραµατουργικά προβλήµατα – επίπεδη – η διασκευή για το θέατρο της νουβέλας «Το στρίψιµο της βίδας» του Χένρι Τζέιµς από τον Πέτρο Ζούλια µε τον τίτλο «Οι επισκέπτες» που παρουσίασε η Κάτια Δανδουλάκη. Και η σκηνοθεσία του δεν έσωσε τα πράγµατα – το αντίθετο. Σε πολύ κακή στιγµή, µε θεατρινισµούς και χωρίς αλήθεια, η ίδια η Κάτια Δανδουλάκη (φωτογραφία) αλλά ούτε οι άλλοι ηθοποιοί, ακόµα και η ταλαντούχα Φωτεινή Μπαξεβάνη, διασώθηκαν. Και να µη µιλήσω για τα δύο παιδάκια της παράστασης…

// <![CDATA[//

Η Μαρινέλλα κυριαρχεί στη «Μαρινέλλα»

Μαρινέλλα. Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, η σημαντική ερμηνεύτρια, η εμβληματική εικόνα του ελληνικού τραγουδιού, κατέκτησε (και) το «Παλλάς».

Η Μαρινέλλα δεν μπορεί να αξιολογηθεί με μουσικολογικούς όρους, γιατί είναι μια βαθιά εγγραφή στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Για τις γενιές που μεγάλωσαν από το ‘70 και μετά, η Μαρινέλλα αποτελεί σημείο αναφοράς, όχι μόνο για τη μουσική ζωή της Ελλάδας. Κι αυτό κατάφερε να το αναδείξει η παραγωγή «Μαρινέλλα – Το μιούζικαλ» σε κείμενο Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα και σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή (που έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή).

Ωραία παράσταση, πλούσια, προσεγμένη, με αρετές. Αλλά όλα τα επισκιάζει η παρουσία της εξαιρετικής Μαρινέλλας. Η οποία δεν τραγουδάει μόνο. Είναι ο συνδετικός κρίκος της ιστορίας, ενώ υποδύεται μία μητέρα και μία καφετζού!

Η μουσική θεατρική παράσταση «Μαρινέλλα – Το Μιούζικαλ» διατρέχει τις δεκαετίες από το ‘50 μέχρι σήμερα και αφηγείται την ιστορία τριών γυναικών. Οι δύο πρώτες είναι πρόσωπα φανταστικά και η τρίτη πραγματικό.

Η πρώτη είναι η Ειρήνη (Ευαγγελία Μουμούρη), μια γυναίκα από την επαρχία, η δεύτερη η Μαρία (Τζένη Μπότση) μια Αθηναία και η τρίτη ένα κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη που πήρε το όνομα Μαρινέλλα (Κυριακή Παπαδοπούλου είχε βαφτιστεί, αλλά αυτό το όνομα και η ίδια το έχει… ξεχάσει) και έμελλε να γίνει μύθος.

Τον ρόλο της Μαρινέλλας υποδύεται η Μαρινέλλα και μια νεαρή ηθοποιός που μας μεταφέρει στην παιδική της ηλικία.

Οι βασικοί αντρικοί ρόλοι παίζονται από τον Μέμο Μπεγνή και τον Αντώνη Λουδάρο και ο θίασος συμπληρώνεται από δέκα ακόμα ηθοποιούς και χορευτές.

Οι φανταστικές ιστορίες της Ειρήνης και της Μαρίας συμπλέκονται με την πορεία της Μαρινέλλας και τα τραγούδια της ακολουθούν τις περιπέτειες, τους έρωτες και τις διαψεύσεις τους.

Οι ζωές τους κυλάνε παράλληλα με την καριέρα της τραγουδίστριας και η φωνή της Μαρινέλλας γίνεται παραπλήρωμα και έκφραση του αισθήματός τους…

Το μιούζικαλ των Ρέππα – Παπαθανασίου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή για τη Μαρινέλλα είναι πλούσιο, προσεγμένο και με αρετές

Σαν να… πηγαίνω στο Δημοτικό

Η ζωή της Μαρινέλλας ζωντανεύει στο «Παλλάς» από τις 15 Απριλίου

«Νιώθω σαν ν’ αρχίζω από την αρχή, σαν να πηγαίνω στο Δημοτικό», υποστηρίζει η Μαρινέλλα. Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού πρωταγωνιστεί στην παραγωγή «Μαρινέλλα – Το μιούζικαλ» των Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα, που παρουσιάζεται από τις 15 Απριλίου έως τις 30 Μαΐου στο «Παλλάς», σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.

Η ίδια η Μαρινέλλα, για πρώτη φορά ως ηθοποιός επί σκηνής, φυσικά και τραγουδάει («επιλέξαμε τα πιο αντιπροσωπευτικά μου τραγούδια»), αλλά έχει και κομμάτια πρόζας. «Εκεί βρίσκεται η δυσκολία», υπογραμμίζει, μια και παίζει ρόλους ανάλογα με τις ανάγκες της παράστασης, από μια μητέρα μέχρι μια γυναίκα που λέει το φλιτζάνι. «Το ατού της Μαρινέλλας δεν είναι μόνο η φωνή αλλά και η σκηνική της παρουσία.

Είναι δύο πρόσωπα: η Μαρινέλλα που ακούς και η Μαρινέλλα που ακούς και βλέπεις», σημειώνει ο σκηνοθέτης, συνεργάτης της εδώ και 22 χρόνια στα μουσικά προγράμματα που παρουσιάζει. Η δυσκολία που συνάντησε; «Το εκτόπισμα της Μαρινέλλας είναι μεγάλο και πρέπει να αναδειχθεί χωρίς να «πετιέται» έξω από τη σκηνή».

Σε πραγματικά γεγονότα βασίζεται το κείμενο, αλλά προχωράει πέρα από το πρόσωπο. Δεν πρόκειται για ένα τυπικό μιούζικαλ. Η ιστορία έχει γραμμική εξέλιξη, τα τραγούδια -ακούγονται σαν ηχητική τοιχογραφία όλα τα τραγούδια που πλαισίωναν αυτό που εξέφραζε η Μαρινέλλα και η εποχή της- δεν έχουν επιλεχθεί χρονικά, αλλά βάσει του συναισθήματος. «Διηγήθηκα κάποια γεγονότα στους συγγραφείς και κράτησαν ό,τι έπρεπε», εξηγεί η Μαρινέλλα.

Το αποτέλεσμα δεν είναι «ούτε μελό ούτε αυστηρό. Υπάρχουν στιγμιότυπα και μεγάλες στιγμές της ζωής μου». Αν θα θέλαμε να του δώσουμε μια ταυτότητα, θα λέγαμε ότι είναι «μακρινός συγγενής του Mamma mia», σύμφωνα με τον σκηνοθέτη.

• Σε 90 σκηνές

Το έργο διατρέχει τις δεκαετίες και του ‘50, του ‘60, του ‘70 και του ‘80 και αφηγείται την ιστορία τριών γυναικών, μέσα από 80 με 90 σκηνές. Οι δύο πρώτες είναι πρόσωπα φανταστικά και η τρίτη πραγματικό.

Η πρώτη είναι η Ειρήνη (Ευ. Μουμούρη), μια γυναίκα από την επαρχία, η δεύτερη η Μαρία (Τζ. Μπότση), μια Αθηναία, και η τρίτη ένα κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη που πήρε το όνομα Μαρινέλλα και έμελλε να γίνει μύθος. «Οι φανταστικές ιστορίες της Ειρήνης και της Μαρίας συμπλέκονται με την πορεία της Μαρινέλλας και τα τραγούδια της ακολουθούν τις περιπέτειες, τους έρωτες και τις διαψεύσεις τους.

Η ζωές τους κυλούν παράλληλα με την καριέρα της τραγουδίστριας και η φωνή της Μαρινέλλας γίνεται παραπλήρωμα και έκφραση του αισθήματός τους», εξηγούν οι συγγραφείς.

Τους βασικούς αντρικούς ρόλους παίζουν οι Μ. Μπεγνής και Αν. Λουδάρος. Τον θίασο πλαισιώνουν δώδεκα ηθοποιοί και χορευτές. Τα σκηνικά είναι του Γ. Γαβαλά, τα κοστούμια της Ντ. Βαχλιώτη, οι χορογραφίες του Δ. Παπάζογλου και οι φωτισμοί του Λ. Παυλόπουλου.

• Τα αγαπημένα μιούζικαλ

«Σάνσετ Μπούλεβαρντ» και «Γοργόνες και μάγκες» είναι τα αγαπημένα μιούζικαλ της Μαρινέλλας, η οποία ανεβαίνει στη σκηνή του «Παλλάς» για την παραγωγή «Μαρινέλλα – Το μιούζικαλ».

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 24/03/2010

Marinella mia

• Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Δεν θα προκαλούσαν έκπληξη μερικές βραδιές στο «Παλλάς» με τη «μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού». Θα έμπαιναν αυτομάτως στη λίστα με τα μουσικά highlights της χρονιάς. Ούτε εκπλήσσει το ότι η Μαρινέλλα θα ερμηνεύσει τον ανθό του ρεπερτορίου της. Αυτό που καθιστά ιδιαίτερες τις ερχόμενες εμφανίσεις (15 Απριλίου έως 30 Μαΐου) είναι ότι επιστρέφει με ένα μιούζικαλ, όπου ο όρος υπερθέαμα δεν εξαντλείται στη μεγάλη παραγωγή. Αναφέρεται σε ένα σύνθετο θέαμα που συνδυάζει τραγούδι και πρόζα και βρίθει από στιγμές… εξομολόγησης.

Γιατί το «Μαρινέλλα – Το Μιούζικαλ» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής, είναι γεμάτο από «ακριβά» στιγμιότυπα από τη διαδρομή της ερμηνεύτριας, προσωπική και επαγγελματική, που εξελίσσεται παράλληλα με την πορεία της Ελλάδας από το ’50 έως τις μέρες μας. Η ιστορία εκτυλίσσεται με φόντο την ιστορία τριών γυναικών. Της Ειρήνης (Ευαγγελία Μουμούρη), μιας γυναίκας από την επαρχία, της Αθηναίας Μαρίας (Τζένη Μπότση) και ενός κοριτσιού από τη Θεσσαλονίκη, που πήρε κάποτε το όνομα Μαρινέλλα και ερμηνεύει φυσικά η τραγουδίστρια.

Παρ’ όλο που η μακροχρόνια συνεργασία της με τον Σταμάτη Φασουλή είναι καταρχήν καθησυχαστική, υπάρχει ένα επιπλέον άγχος που ξεπερνά την αγωνία της έναρξης. «Παλιά ο Σταμάτης «έμπαινε» στο χώρο μου, σε κέντρα και συναυλίες. Τώρα πάω εγώ στο δικό του. Το τραγούδι είναι το γήπεδο μου. Η πρόζα όμως, όχι. Είναι σαν να πηγαίνω πάλι στο δημοτικό…», είπε χθες με ειλικρίνεια.

Στην παράσταση, εκτός από τον εαυτό της, θα ερμηνεύει πολλούς ρόλους: από αυτόν της μάνας μέχρι μία καφετζού! Η ίδια, άλλωστε, πρότεινε στους Ρέππα – Παπαθανασίου κωμικά περιστατικά που της έχουν συμβεί.

Και ο Σταμάτης Φασουλής, όμως, αν και δοκιμασμένος στο μιούζικαλ, βάζει ψηλά τον πήχη. «Υπάρχει μια ιδιορρυθμία: ακουμπάμε σε πραγματικά γεγονότα. Θέλουμε όμως να στέκεται και ως αυτόνομο μιούζικαλ», είπε. Για να πάρουμε μια ιδέα, ανέφερε ότι μακρινός συγγενής της παράστασης -που δεσμεύεται ότι δεν θα ξεπεράσει τις δυόμισι ώρες- είναι το «Mamma mia». Είναι, όμως, γι’ αυτόν μια υπόθεση ελληνική. «Το θέμα μας είναι κατά πόσον η φωνή και τα τραγούδια της Μαρινέλλας επηρέασαν τα συναισθήματα των Ελλήνων», εξήγησε. Αυτό το κομμάτι ανέλαβε να αναδείξει το δίδυμο Ρέππας – Παπαθανασίου.

«Η βιογραφία πάντα είναι πρόβλημα. Υπάρχουν δύο εναλλακτικές: ή να γίνεις αδιάκριτος ή να ωραιοποιήσεις. Υπάρχει ένα ακόμη θέμα: σε τι οφείλει ένας άνθρωπος τη διασημότητά του. Η Μαρινέλλα, εκτός από ερμηνεύτρια, είναι σύμβολο. Στην εικόνα της καθρεφτίστηκαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες», είπε ο Μιχάλης Ρέππας.

Η ίδια η Μαρινέλλα χθες, αντί να είναι αυτοαναφορική, προτίμησε να αναφερθεί στους συνεργάτες της. Είπε ότι όταν άκουσε την πρωταγωνιστική τετράδα Μπότση – Μουμούρη – Αντώνη Λουδάρο – Μέμο Μπεγνή (οι δύο άντρες υποδύονται τους συντρόφους των γυναικών) να κάνουν πρόβα το «Μπορεί», συγκινήθηκε τόσο πολύ ώστε σκέφτηκε «να μην το ξαναπώ ποτέ».

Και γι’ αυτούς υπήρχαν δυσκολίες. «Δεν είναι εύκολο να κάνεις πρόβα με την ιστορία της… Ελλάδας. Ηταν σαν να συμμετείχαμε σε ντοκιμαντέρ», είπε ο Αντώνης Λουδάρος. Οι τέσσερις πρωταγωνιστές ερμηνεύουν τραγούδια, μερικά της Μαρινέλλας. Δεν είναι τα μόνα που περιλαμβάνονται στην παράσταση, στην οποία συμμετέχουν δώδεκα ακόμη ηθοποιοί και χορευτές. «Ακούγονται πολλά, από τα καλύτερα έως τα χειρότερα, από τα πιο αστεία έως Χατζιδάκι», είπε ο Φασουλής.

Ετσι εξηγούνται τα δέκα διαφορετικά μουσικά στιλ που θα παίξει η οκταμελής ορχήστρα: λάτιν του ’50, ντίσκο του ’70, ροκ εν ρολ του Ελβις Πρίσλεϊ, καλαματιανά κ.ά. Αναλόγως πλούσια είναι τα σκηνικά (Γιώργου Γαβαλά) και τα κοστούμια (Ντένης Βαχλιώτη).

* Τιμές εισιτηρίων: από 20 έως 80 ευρώ. Προπώληση: «Παλλάς» (Βουκουρεστίου 5), τηλ. 210-3213100, http://www.ellthea.gr, Fnac, Public

«Με λένε Κυριακή Παπαδοπούλου»

• Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ, Επτά, Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

«Με λένε Κυριακή Παπαδοπούλου. Μα τι ηλίθια έναρξη! Τι τους έπιασε τους συγγραφείς να μου γράψουν τέτοια έναρξη; Ποια είναι η Κυριακή Παπαδοπούλου; Εγώ είμαι η Μαρινέλλα.

Η Μαρινέλλα πλαισιωμένη από τον Σταμάτη Φασουλή, τον Μέμο Μπεγνή, τον Αντώνη Λουδάρο και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης.

Η Κυριακή Παπαδοπούλου ήταν ένα κορίτσι που ήθελε να γίνει ηθοποιός κάποτε. Ναι, είχα αυτή την πετριά. Ηθελα να γίνω κάτι σαν τη Μαίρη Αρώνη. Να πάω στο Βασιλικό Θέατρο. Από τις πρώτες κιόλας παιδικές μου αναμνήσεις με θυμάμαι στο σινεμά. Εβλεπα στο σινεμά σαν μαγεμένη. Και μετά γύριζα σπίτι και τα έκανα όλα. Κλεινόμουνα στο δωμάτιό μου και τα παρίστανα. Και γινόμουνα Βίβιαν Λι, Μαρία Μοντέζ, Σιλβάνα Μάνγκανο…».

Τα παιδικά της όνειρα θα μας διηγηθεί η Μαρινέλλα, η οποία επιστρέφει στη θεατρική σκηνή. Με τα λόγια αυτά θα μας συστηθεί και θα ξεκινήσει το μιούζικαλ που διατρέχει τη ζωή της και το οποίο ετοιμάζει με γνώριμους συνεργάτες: Εχει τίτλο «Μαρινέλλα – Το Μιούζικαλ», κάνει πρεμιέρα στις 15 Απριλίου στο «Παλλάς» σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Τα κείμενα έγραψαν οι Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας έπειτα από διηγήσεις της ίδιας. Η γραφή τους έχει πολύ χιούμορ, τρυφερότητα, συγκίνηση. Οι σκηνές και τα τραγούδια (οι μεγάλες επιτυχίες της τραγουδίστριας) εναλλάσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Υπάρχει, όμως, χώρος και για πολλά ακόμα κομμάτια (από το «Siboney», το «Perfidia» και το «Crazy love» μέχρι τα «Rock around the clock» και «Amapola»). «Τις μουσικές και τα κινήματα που επηρέασαν μουσικά την Ελλάδα -από τα πάρτι και το ροκ εν ρολ μέχρι τη ρομαντική περίοδο και τον Χατζιδάκι- τα συμπεριλάβαμε στην παράσταση. Αυτές που λείπουν εντελώς είναι οι πολιτικές και κοινωνικές αναφορές. Αλλωστε δεν πάμε να αναστήσουμε την ιστορία εν γένει», λέει ο Σταμάτης Φασουλής που πρωτοσυνεργάστηκε με τη Μαρινέλλα το 1988.

Η παράσταση ξεκινά από τη δεκαετία του ’50 και αφηγείται την ιστορία τριών γυναικών που συναντήθηκαν σε έναν διαγωνισμό του ΕΙΡ. Η μία είναι η Μαρινέλλα (μια νεαρή ηθοποιός την υποδύεται στην παιδική της ηλικία) και οι άλλες δυο είναι πρόσωπα φανταστικά: Η Ειρήνη, ένα κορίτσι από την επαρχία, και η Αθηναία Μαρία. Οι ζωές τους κυλάνε παράλληλα με την καριέρα της πρωταγωνίστριας, ενώ τα τραγούδια της ακολουθούν τις περιπέτειες, τους έρωτες, τα όνειρα, τις διαψεύσεις τους. Ο Μέμος Μπεγνής και ο Αντώνης Λουδάρος θα ερμηνεύσουν τους άνδρες που περνούν από τη ζωή των τριών γυναικών.

Τους αναζητήσαμε όλους στις πρόβες και τους βρήκαμε καθισμένους γύρω από ένα τραπέζι. Προς το παρόν δοκιμάζονται στο κείμενο. «Καλησπερίζω το κάλλος των ανδρών και γυναικών», λέει η Μαρινέλλα φτάνοντας. Απευθύνεται στην Τζένη Μπότση, την Ευαγγελία Μουμούρη, τον Αντώνη Λουδάρο, τον Μέμο Μπεγνή και τους υπόλοιπους. Ιδιαίτερα θερμή, ευγενική και γεμάτη ζωντάνια κάθεται πλάι στο σκηνοθέτη και αρχίζει το… ρεσιτάλ. Πειράζει τον Μπεγνή για τη σοβαρότητά του: «Καλέ, 800 φωτογραφίες, σε καμία δεν γελάς;». Αναρωτιέται πώς θα χωριστούν στα καμαρίνια του «Παλλάς»: «Κοίτα μην πάτε μακριά και με φάει η μοναξιά». Αστειεύεται όταν τη χειροκροτούν που τραγούδησε μόνο με τη συνοδεία πιάνου το «Δεν φταίμε εμείς» ή το «Πάλι θα κλάψω». Σχολιάζει την εξέλιξη του κειμένου με ατάκες τύπου (άντε, καλέ, σοβαρά; τι μας λες;) και τινάζει την πρόβα στον αέρα.

Εκείνοι που αγαπούν τη Μαρινέλλα θα απολαύσουν και στο μιούζικαλ πολλές άγνωστες ιστορίες και κυρίως θα ανακαλύψουν το χιούμορ της. «Το ήθελα πολύ το χιούμορ σε αυτή τη δουλειά, γιατί μου αρέσει να ισορροπώ σε ετερόκλητα συναισθήματα», λέει ο Στ. Φασουλής, που με κάθε ευκαιρία πυροδοτεί την κωμική ερμηνεία των ηθοποιών. «Η Μαρινέλλα είναι μια γυναίκα που σπάνια εκθέτει την προσωπική της ζωή κι έτσι πολύ λίγοι γνωρίζουν πόσο γενναιόδωρη είναι και πόσο χιούμορ διαθέτει. Από την άλλη, όταν συνεργάζεσαι με μια μεγάλη σταρ, είναι δύσκολο να αποκαλύψεις αθέατες πλευρές της χωρίς να τσαλακώσεις την εικόνα που έχει ο κόσμος για εκείνη. Το ατού, λοιπόν, της παράστασης είναι αυτή η ευκαιρία να την ανακαλύψουμε ξανά και μάλιστα μέσα από γεγονότα που η ίδια διηγήθηκε στους Ρέππα – Παπαθανασίου».

Κάπως έτσι θα μάθουμε για τον κωσταντινουπολίτη μπαμπά της που λάτρευε την ιταλική μουσική κι έβαζε στο γραμμόφωνο Καρούζο, για το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε μπροστά σε κόσμο στον Παλαμά Καρδίτσας, τον πρώτο της μεγάλο έρωτα με τον Στέλιο Καζαντζίδη αλλά και το πώς από Κυριακή Παπαδοπούλου έγινε Μαρινέλλα (αφού πρώτα δοκίμασαν γαλλικά καλλιτεχνικά ονόματα του τύπου Κική Μπονζούρ, Κική Μερσί, Κική Εκμέκ, Βιολέτα, Ντάλια, Ταμπτάουα).

«Ηταν τότε έξω από τη Θεσσαλονίκη ένα κέντρο, το «Πανόραμα». Ηταν -πού να σας πω;- ένα μαγαζί στη μέση του πουθενά… Ο Τόλης Χάρμας με βάφτισε. Να σας πω την αλήθεια μου, το Κυριακή και όλα τα παράγωγα του -Κική-Κίτσα και τα λοιπά- ούτε που τα θυμάμαι. Να με φωνάξεις Κυριακή δεν θα γυρίσω… Κάπως γύφτικο μου φάνηκε το Μαρινέλλα. Αλλά τι με ένοιαζε; Για ένα-δυο μήνες θα το είχα αυτό το όνομα. Για να μαζέψω λεφτά να πάω στο Βασιλικό Θέατρο. Μαρινέλλα θέλουνε να με πούμε; Μαρινέλλα. Μωρ’ δεν πά’ να με πουν και κατσιβέλα. Θα τους χαλάσω το χατίρι; Και έτσι μου βγήκε το όνομα».

Αρκετά περιγραφική είναι κι όταν διηγείται την απρόσμενη προσωπική επιτυχία με το «Σταλιά – σταλιά». «Ο Γιώργος (Ζαμπέτας) το είχε γράψει για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Για την «Κόρη μου τη σοσιαλίστρια». Τη μέρα που το ηχογραφούσαν εγώ είχα πάει στο στούντιο για μια άλλη δουλειά. Και με βλέπει στο διάδρομο η Αλίκη. Με φωνάζει, πάμε στον Ζαμπέτα και του λέει «αποκλείεται, εγώ δεν το λέω, θα μου γράψεις άλλο για την ταινία και αυτό θα το πει η Μαρινέλλα»». Δεν ξέρω πώς πείστηκε ο Ζαμπέτας -ήταν και καταφερτζού η Αλίκη- και όντως το ηχογράφησα. Ολη η ιστορία της Μαρινέλλας ξεκίνησε με ένα όνομα που δεν διάλεξα και με ένα τραγούδι που δεν γράφτηκε για μένα».

Με αυτοσαρκασμό, επίσης, αναφέρεται ακόμα και στις αλλαγές στην εμφάνισή της: «Το ’75 έγινα ξανθιά. Αυτή ήταν και η τελευταία αλλαγή που έκανα στη ζωή μου. Από τότε παραμένω ίδια. Δεν θέλω σχόλια! Δεν έχω αλλάξει καθόλου…».

«Είμαι μια ευτυχισμένη γιαγιά»

Αραγε, με τόσο σπαρταριστό κείμενο και μια υπέροχη φωνή, υπήρχαν πράγματα που προβλημάτισαν τον Σταμάτη Φασουλή; «Δυστυχώς τις ευκολίες και τις δυσκολίες μιας παράστασης τις καταλαβαίνω εκ των υστέρων. Οταν ετοιμάζω μια παράσταση, δεν βλέπω εμπόδια», λέει ο σκηνοθέτης.

Επειτα από δυόμισι περίπου ώρες παράστασης, το έργο φτάνει στο σήμερα. «Το τέλος του παραμυθιού είναι ότι είμαι μια ευτυχισμένη γιαγιά… Γιαγιά – γιαγιά κανονική», όπως λέει η Μαρινέλλα. «Κρατάω τα εγγόνια μου, τους μαγειρεύω… Εχω μια μεγάλη οικογένεια, αδέρφια, ανιψιά… Ε, τι άλλο θέλω πια; Η κόρη μου και τα εγγόνια μου είναι η πιο μεγάλη βεβαιότητα που έχω σ’ αυτή τη ζωή. Η πιο βέβαιη αγάπη. Γιατί ποτέ δεν ζήτησα καμιά ανταπόδοση. Οπως ποτέ δεν μου ζήτησαν ανταπόδοση η μητέρα μου κι ο μπαμπάς μου…». *

* Τα σκηνικά είναι του Γιώργου Γαβαλά, τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη και οι χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου. Εισιτήρια προπωλούνται προς 20, 25, 30, 40, 45, 50, 60, 70, 80 ευρώ.

«Ηθελα να γίνω σαν τη Μαίρη Αρώνη»

• Aποκλειστικά αποσπάσματα από το έργο των Ρέππα – Παπαθανασίου «Μαρινέλλα – Το μιούζικαλ» που φέρνει τη μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού και τη ζωή της στη σκηνή του «Παλλάς»

• «Με λένε Κυριακή Παπαδοπούλου! Μα τι ηλίθια έναρξη… Τι σημαίνει Κυριακή Παπαδοπούλου; Εγώ είμαι η Μαρινέλλα!».

Καιρό πριν, πρώτοι εμείς είχαμε γράψει ότι ετοιμάζεται ένα μιούζικαλ για το «Παλλάς» που θα ανεβάσει στη σκηνή τη μεγάλη κυρία του τραγουδιού μας, μέσα από τις μεγάλες επιτυχίες της αλλά και σκηνές από τον τρόπο που «άνθισε» από το ξεκίνημά της ;eως σήμερα. Στιγμές από τα παιδικά της χρόνια, στιγμές απ’ τους έρωτές της, από τα γεγονότα που τη σφράγισαν όχι μόνο ως ερμηνεύτρια, αλλά και ως άνθρωπο.

Ο Σταμάτης Φασουλής κλήθηκε να υπογράψει τη σκηνοθεσία της παράστασης και το έκανε με μεγάλο κέφι μια και πρόκειται όχι μόνο για στενή του συνεργάτιδα, αλλά και για πολυαγαπημένη του φίλη. Πρώτοι είχαμε αποκαλύψει τη συνεργασία τους, πρώτοι ότι «έκλεισαν» τους Ρέππα-Παπαθανασίου να γράψουν το έργο όταν η Μαρινέλλα είδε την «Αττική Οδό» τους και ενθουσιάστηκε και πρώτοι τώρα δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το έργο που θα φωτίσει τη μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού τραγουδιού…

«Μαρινέλλα-Το μιούζικαλ» ο τίτλος του. Ας δούμε τι είναι αυτό.

Το μουσικό έργο «Μαρινέλλα – Το μιούζικαλ», σύμφωνα με το συγγραφικό δίδυμο Ρέππα-Παπαθανασίου και τον Σταμάτη Φασουλή, διατρέχει τις δεκαετίες από το ‘50 έως σήμερα και αφηγείται την ιστορία τριών γυναικών. Οι δύο πρώτες είναι πρόσωπα φανταστικά και η τρίτη πραγματικό. Η πρώτη είναι η Ειρήνη-Ευαγγελία Μουμούρη – μια γυναίκα από την επαρχία-, η δεύτερη η Μαρία -Τζένη Μπότση -μια Αθηναία- και η τρίτη ένα κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη η οποία πήρε το όνομα Μαρινέλλα και έμελλε να γίνει μύθος.

Τον ρόλο της Μαρινέλλας υποδύεται φυσικά η Μαρινέλλα και μια νεαρή ηθοποιός που κάνει την παιδική της ηλικία. Οι βασικοί αντρικοί ρόλοι παίζονται από τον Μέμο Μπεγνή και τον Αντώνη Λουδάρο και ο θίασος συμπληρώνεται από δέκα ακόμα ηθοποιούς και χορευτές.

Οι φανταστικές ιστορίες της Ειρήνης και της Μαρίας συμπλέκονται με την πορεία της Μαρινέλλας και τα τραγούδια της ακολουθούν τις περιπέτειες, τους έρωτες και τις διαψεύσεις τους. Οι ζωές τους κυλάνε παράλληλα με την καριέρα της τραγουδίστριας και η φωνή της Μαρινέλλας γίνεται παραπλήρωμα και έκφραση του αισθήματός τους. Κι έτσι οι σημαντικότερες επιτυχίες της γίνονται ορόσημα για τη ζωή της Ειρήνης και της Μαρίας όπως και εκατοντάδων χιλιάδων άλλων Ελληνίδων. Η συνέχεια επί της σκηνής…

Ποια είναι η Παπαδοπούλου;
«Με λένε Κυριακή. Κυριακή Παπαδοπούλου. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Παντρεύτηκα δύο φορές και έχω μία κόρη. Προσπάθησα να γίνω ηθοποιός. Τελικά βγήκα στο τραγούδι και έγινα γνωστή με το όνομα Μαρινέλλα… Με λένε Κυριακή Παπαδοπούλου. Μα τι ηλίθια έναρξη! Τι τους έπιασε τους συγγραφείς να μου γράψουν τέτοια έναρξη; Τι σημαίνει… Κυριακή Παπαδοπούλου; Ποια είναι η Παπαδοπούλου; Εγώ είμαι η Μαρινέλλα. Η Κυριακή Παπαδοπούλου ήταν ένα κορίτσι που ήθελε να γίνει ηθοποιός κάποτε. Ναι, είχα αυτή την πετριά.

Ηθελα να γίνω κάτι σαν τη Μαίρη Αρώνη. Να πάω στο Βασιλικό θέατρο. Από τις πρώτες κιόλας παιδικές μου αναμνήσεις με θυμάμαι στο σινεμά. Εβλεπα στο σινεμά σαν μαγεμένη. Και μετά γύριζα σπίτι και τα έκανα όλα.

Κλεινόμουνα στο δωμάτιό μου και τα παρίστανα. Και γινόμουνα Βίβιαν Λι, Μαρία Μοντέζ, Σιλβάνα Μάγκανο…

Και το δωμάτιο γέμιζε με τον… Κλαρκ Γκέιμπλ σαν Ρετ Μπάτλερ, τον Ντάγκλας Φαίρμπανκς σαν Κλέφτη της Βαγδάτης. Με πλησίαζαν απαλά, μου μιλούσαν ψιθυριστά και με φιλούσαν. Το χειρότερο δε έγινε όταν η Βίβιαν Λι σαν Σκάρλετ Ο΄ Χάρα ξεκρέμασε την κουρτίνα και την έκανε… φουστάνι. Τι ήταν να το κάνει η Σκάρλετ, τη μάδησα την κουρτίνα της μάνας μου. Ξεκρέμαγα την κουρτίνα και την έκανα τουαλέτα. Και σαν το βελούδο της κουρτίνας με τυλίγανε μελωδίες. Μελωδίες και λόγια που έρχονταν από μακριά…».

Στα δεκάξι μου μπήκα στο θέατρο
«Είχα ταλέντο όμως στο θέατρο… Γι’ αυτό και στα 16 μου το αποφάσισα. Μπήκα στον θίασο της Μαίρης Λωράνς. Τι θίασος; Μπουλούκι ήτανε. Μπουλούκι!

Ενα πατάρι, μια αυλαία και κάτι τσουρούτικα σκηνικούλια. Και τι παίζαμε; Επιθεωρήσεις βέβαια. Σκετς, νούμερα και πάνω απ’ όλα τραγούδια. Τραγούδια που μιλούσαν για μέρη εξωτικά. Για τόπους μακρινούς. Εκεί που έχει μόνο ήλιο και έρωτα. Γιατί εδώ είχε μόνο φτώχεια και των γονέων… Εγώ στον θίασο ήμουνα το παιδί για όλες τις δουλειές. Εφευγε κάποιος, έπαιζα τον ρόλο του. Ηξερα όλο το έργο απέξω. Εκανα ακόμα και αντρικούς ρόλους. Μάλιστα! Και μια βραδιά -στον Παλαμά Καρδίτσας- αρρωσταίνει η τραγουδίστρια του θιάσου. Και μου λένε εσύ. Εγώ; Εγώ να τραγουδήσω; Ντρεπόμουνα… Φοβόμουνα. Αλλά τι να πω; Να πω όχι; Κι έτσι είπα το πρώτο μου τραγούδι μπροστά σε κόσμο. Εκεί στον Παλαμά Καρδίτσας. Να με παίρνανε τα σύννεφα…»

Πώς η Κυριακή έγινε… Μαρινέλλα!

Μαρίκα -Για να βγεις στο πάλκο πρέπει να έχεις ένα όνομα ξεχωριστό.

Τόλης – Κάτι πιο ντιστεγκέ. Πιο Γαλλικό.

Μαρίκα: Γαλλικό; Μμμμ… Γαλλικό δεν είναι το Μπονζούρ; Κική Μπονζούρ. Πολύ αριστοκρατικό.

Τόλης: Οχι ρε Μαρίκα. Δεν είναι ωραίο. Να την πούμε Κική Μερσί.

Μαρίκα: Πολύ τσουρούτικο είναι το Μερσί. Θέλει κάτι πιο μπουγιαδόρικο. Κική Φοντάν.

Τόλης: Οχι. Οχι.

Μαρίκα: Κική Εκμέκ;

Μαρινέλλα: Σιγά μη με πούνε και Κική Προφιτερόλ.

Τόλης: Οχι. Ούτε αυτό μ’ αρέσει. Και να σου πω τι με χαλάει; Το όνομα. Πρέπει να της αλλάξουμε και το Κική.

Κυριακή: Και πώς να το κάνουμε;

Τόλης: Πρέπει να έχεις ένα όνομα εξωτικό. Που να θυμίζει άρωμα ή λουλούδι. Βιολέτα ας πούμε η Ντάλια…

Μαρινέλλα: Σιγά μη με πούνε και μπιγκόνια.

Μαρίκα: Οχι. Να κάνουμε ένα όνομα πρωτότυπο. Κάτι σαν την Ντιριντάουα. Να θυμίζει ζούγκλα. Τι θυμίζει ζούγκλα;

Τόλης: Το ταμ-ταμ.

Μαρίκα: Ταμπτάουα;

Μαρινέλλα: Κοίτα που θα με πουν και Τσιουάουα

Τόλης: Οχι ρε Μαρίκα άστη τη ζούγκλα. Ας πούμε κάτι πιο απλό. Κάτι να θυμίζει ταξίδια, θάλασσα. Τι θυμίζει θάλασσα;

Μαρινέλλα: Η τράτα, η βρατσέρα, η μαούνα…

Τόλης: Το βρήκα. Απλό και ωραίο. Μαρίνα.

Κυριακή: Μαρίνα Παπαδοπούλου;

Μαρινέλλα: Οχι Μαρίνα Ζέας καλλίτερα. Που είναι και πιο παραθαλάσσιο.

Τόλης: Οχι ρε κορίτσι μου. Μαρίνα σκέτο. Χωρίς επώνυμο.

Μαρίκα: Ε πολύ σκέτο είναι ρε Τόλη. Μαρίνα μόνο;

Τόλης: Ε, ωραία. Να σε λένε Μαρινέλλα. Σαν το τραγούδι μου. Μαρινέλλα.

Μαρινέλλα: Αυτό πάλι ακούγεται σαν μανιβέλα.

Μαρίκα: Αυτό μάλιστα. Μαρινέλλα!

Μαρινέλλα: Κάπως γύφτικο μου φάνηκε το Μαρινέλλα. Αλλά τι με ένοιαζε; Για ένα-δυο μήνες θα το είχα αυτό το όνομα. Για να μαζέψω λεφτά να πάω στο Βασιλικό θέατρο.

Μαρινέλλα θέλουνε να με πούμε; Μαρινέλλα. Μωρ’ δεν ‘πα να με πουν και κατσιβέλα. Θα τους χαλάσω το χατίρι; Και έτσι μου βγήκε το όνομα. Ο Τόλης Χάρμας με βάφτισε. Εκεί στο Πανόραμα. Να σας πω την αλήθεια μου το Κυριακή και όλα τα παράγωγά του -Κική Κίτσα και τα λοιπά- ούτε που τα θυμάμαι. Να με φωνάξεις Κυριακή δεν θα γυρίσω πλέον…»

• H αλλαγή

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ – Το ‘75 έγινα ξανθιά. Αυτή ήταν και η τελευταία αλλαγή που έκανα στη ζωή μου. Από τότε παραμένω ίδια. Δεν θέλω σχόλια. Δεν έχω αλλάξει καθόλου.

• Τα «κουλά»

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ – Βέβαια έκανα και μερικά κουλά στην καριέρα μου. Μωρέ έκανα.

Και μπροστά στα μάτια σας. Δεν είναι να πεις ότι τα έκανα κρυφά. Και αντί να βγει κάποιος από σας να με βάλει στη θέση μου, να μου πει «τι κάνεις εκεί βρε κοριτσάκι μου» εσείς με χειροκροτούσατε με ενθουσιασμό. Διότι εγώ είχα μια κίνηση καλή, δεν μπορώ να πω. Χόρευα στη σκηνή. Το κακό είναι ότι μερικές φορές έπαιρνα φόρα, χόρευα και εκεί που δεν έπρεπε. Το πιο κουλό λοιπόν που έκανα ήταν στο τραγούδι του Χατζηνάσιου «Συμβιβαζόμαστε»…

• ΣΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΧΡΩΣΤΩ ΤΟ «ΣΤΑΛΙΑ ΣΤΑΛΙΑ»

«Η πρώτη αληθινά μεγάλη προσωπική μου επιτυχία έγινε χάρη στο τραγούδι του Ζαμπέτα «Σταλιά σταλιά». Ο Γιώργος το είχε γράψει για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Για την Κόρη μου τη σοσιαλίστρια. Τη μέρα που το ηχογραφούσαν εγώ είχα πάει στο στούντιο για μια άλλη δουλειά. Και με βλέπει στο διάδρομο η Αλίκη. Με φωνάζει, πάμε στο Ζαμπέτα και του λέει ΄΄αποκλείεται, εγώ δεν το λέω, θα μου γράψεις άλλο για την ταινία και αυτό θα το πει η Μαρινέλλα΄΄. Δεν ξέρω πώς πείστηκε ο Ζαμπέτας -ήταν και καταφερτζού η Αλίκη- και όντως το ηχογράφησα. Ολη η ιστορία της Μαρινέλλας ξεκίνησε με ένα όνομα που δεν διάλεξα και με ένα τραγούδι που δεν γράφτηκε για μένα.

Ματιά ματιά τα μάτια σου
Αγάπη με χορταίνουν
Τη μέρα με πεθαίνουνε
Τη νύχτα μ ανασταίνουν
Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα
Τα πίνω τα φιλιά σου
Κουρνιάζω σαν αδύναμο
πουλί στην αγκαλιά σου»

• ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΖΟΥΜΕ ΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ

«Αμα δείτε το φεγγάρι… Εχουνε κλάψει πολλές καρδούλες με το φεγγάρι. Εμ, άμα δεν κλαίγανε οι άνθρωποι για τον έρωτα πώς θα κάναμε καριέρα και εμείς οι μουσικοί, οι στιχουργοί και οι τραγουδιστές. Τραγουδιστές… Εγώ ακόμα δεν ήμουν τραγουδίστρια. Εγώ είχα ξεκινήσει θέατρο αλλά επειδή τα λεφτά στο θέατρο δεν ήταν και δεν έγιναν και ποτέ πολλά, σκέφτηκα να τσοντάρω τραγουδώντας. Ετσι σαν μια δεύτερη δουλειά για έναν-δυο μήνες μέχρι να πάω στο Βασιλικό θέατρο. Ηταν έξω από τη Θεσσαλονίκη ένα κέντρο το Πανόραμα».

• ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ – Και; Τι θέλετε ακόμα; Το τέλος του παραμυθιού; Το τέλος του παραμυθιού είναι ότι είμαι μια ευτυχισμένη γιαγιά… Γιαγιά – γιαγιά κανονική. Κρατάω τα εγγόνια μου, τους μαγειρεύω, τέτοια… Εχω μια μεγάλη οικογένεια, αδέρφια, ανιψιά… Ε, τι άλλο θέλω πια; Η κόρη μου και τα εγγόνια μου είναι η πιο μεγάλη βεβαιότητα που έχω σ’ αυτή τη ζωή. Η πιο βέβαιη αγάπη. Γιατί ποτέ δεν ζήτησα καμιά ανταπόδοση. Οπως ποτέ δεν μου ζήτησαν ανταπόδοση η μητέρα μου κι ο μπαμπάς μου…

• Ο ΣΤΕΛΙΟΣ, Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ

«Ποιος να το έλεγε ότι θα γινόμουν λαϊκή τραγουδίστρια… Εκεί στο Πανόραμα τραγούδησα πρώτη φορά τα λαϊκά. Και εκεί γνώρισα την πρώτη μεγάλη αγάπη μου. Τον Στέλιο τον Καζαντζίδη… Δεν ξέρω αν τα τραγούδια αντιγράφουνε αυτά που λένε οι άνθρωποι όταν ερωτεύονται ή αν οι άνθρωποι αντιγράφουν τα τραγούδια. Το γεγονός είναι ότι εγώ στη ζωή μου και τα είπα και τα τραγούδησα (τραγουδά). Πέρασα κι εγώ βράδια αξημέρωτα. Κλαίγοντας για ένα μεγάλο έρωτα. Ακουσα κι είπα τόσα λόγια τρυφερά. Ενιωσα τον πόνο που ομορφαίνει τη χαρά. Κι έφτασα να πω όλα τα χόρτασα. Τα ‘ζησα, τα χάρηκα, τα γιόρτασα…Κι ήρθες κι όταν μ’ άγγιξες και μου πες σ’ αγαπώ ’ έκανες να πω. Πρώτη μου φορά που αγαπάω τόσο. Αχ και να μπορούσα να σου δείξω πόσο, βλέπω μες στη λάμψη των δικών σου των ματιών, πόσο ήταν ασήμαντα όλα στο παρελθόν…».

• ΤΟ ‘66 ΠΑΨΑΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΕΥΓΑΡΙ

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ – Το ‘66 ήταν η τελευταία φορά που τραγούδησε σε μαγαζί ο Στέλιος Καζαντζίδης. Το ‘66 πάψαμε να είμαστε ζευγάρι. Και στο τραγούδι και στη ζωή. Μετά δέκα χρόνια ήμουν μόνη. Απόλυτα μόνη. Αρχισα πάλι να ψάχνω δουλειά σαν λαϊκή τραγουδίστρια. Και τότε κάτι άρχισε να αλλάζει στη ζωή μου.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

• ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ
• ΚΥΡΙΑΚΗ
• ΕΙΡΗΝΗ
• ΓΙΑΝΝΗΣ
• ΗΛΙΑΣ
• ΜΑΡΙΑ

Σύνολο 6 κύρια πρόσωπα (4 γυναίκες και 2 άντρες), 2 γυναίκες καρατερίστες, 3 χορεύτριες, 3 χορευτές.

• Ολη η ιστορία της Μαρινέλλας ξεκίνησε με ένα όνομα που δεν διάλεξα και με ένα τραγούδι που δεν γράφτηκε για μένα

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ, ΕΘΝΟΣ, 14/03/2010