Η Αγία Ιωάννα στο σφαγείο

• ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Δεν ξέρω με τι προσδοκίες ξεκίνησε το κοινό προχθές το βράδυ για το Μέγαρο Μουσικής. Η ιστορία της Ζαν ντ’ Αρκ είναι έτσι κι αλλιώς ένα αβανταδόρικο θέμα, με το οποίο έχουν καταπιαστεί πολλοί σκηνοθέτες, από τον μέγα Καρλ Ντράγερ (1928) έως, πιο πρόσφατα, τον Λικ Μπεσόν (1999). Το σίγουρο είναι πως αποχώρησε μουδιασμένο και αρκετά συγχισμένο.

Τι ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε; Μια παρωδία; Ή μήπως απλά μια ανεπαρκώς προετοιμασμένη παράσταση; Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο Κώστας Ζαχαράκης καθώς και η Εβελίνα Παπούλια είναι αναμφισβήτητα ταλαντούχοι ηθοποιοί. Δεν θα ήταν, όμως, υπερβολικό να λέγαμε πως την Τετάρτη το βράδυ αφέθηκαν στη μεγάλη σκηνή της Αίθουσας Φίλων της Μουσικής ακαθοδήγητοι από τον Σταύρο Τσακίρη.

Βέβαια, το πάντρεμα της ροκ μουσικής με τις λυρικές φωνές της Αγγελικής Καθαρίου και της Μαργαρίτας Συγγενιώτου δεν ήταν χωρίς ενδιαφέρον. Ισως, μάλιστα, η μουσική μαζί με τα εξαιρετικά βίντεο (Μάνος Χασάπης) να ήταν και τα μόνα στοιχεία που «έσωσαν» το αμήχανο κατά τ’ άλλα αποτέλεσμα.

Ο σκηνοθέτης, όμως, στο ορατόριο του Βελισάριου Capocci έβαλε λίγο απ’ όλα. Τοποθέτησε σε μια υπερυψωμένη σκηνή τα μέλη της ροκ μπάντας -με επικεφαλής τον Αντώνη Μιτζέλο- ντυμένους σαν τους «Λόρντι», με τεράστιους κοθόρνους και μάλιστα έναν με μακιγιάζ νεκροκεφαλής. Ακριβώς από πίσω καθήλωσε, για το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, πάνω σε έναν θρόνο την πρωταγωνίστριά του. Η Εβελίνα Παπούλια δεν κατάφερε να αποβάλει την αυταρέσκεια και την λαγνεία της ούτε καν όταν η Ζαν ντ’ Αρκ μετατρέπεται σε πολεμιστή. Προς το τέλος δε, το τραγούδι της θύμιζε περισσότερο σουξέ της Πέγκυς Ζήνα, ενώ αυτή ήταν ντυμένη με σι-θρου φόρεμα.

Οι λυρικές τραγουδίστριες, τοποθετημένες ακόμη πιο πίσω στην σκηνή, μόλις που διακρίνονταν. Ενώ στο βάθος η παιδική χορωδία (του Ωδείου Νίκου Σκαλκώτα) πολλές φορές καλυπτόταν από τους ηλεκτρικούς ήχους της μπάντας. Κρατάμε, πάντως, τα θετικά. Οπως τη συμμμετοχή -σε ρόλους Αγγέλων και δικαστών- καλλιτεχνών με προβλήματα όρασης. Πιστεύουμε στα θαύματα -αυτό ήταν άλλωστε και το μήνυμα της παράστασης. Παρ’ ολίγο να αλλαξοπιστήσουμε.

ΕΛΕΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 23/01/2009

Σημεία των καιρών;

Δεν ξέρω αν είναι σημάδι των καιρών… Παλαιότερα, η έκδοση σωρηδόν βιβλίων, και μάλιστα με λογοτεχνικές φιλοδοξίες, από ιατρούς είχε ερμηνευθεί ως «γραφομανία», η οποία για κάποιον απροσδιόριστο λόγο (φαίνεται πως δεν έχουν γίνει σχετικές επιδημιολογικές έρευνες) πλήττει ειδικά τον συγκεκριμένο κλάδο. Ή, πιο ρεαλιστικά, ο συγκεκριμένος κλάδος έχει την οικονομική επιφάνεια που του επιτρέπει να ικανοποιεί αυτήν του τη μανία, από την οποία, κατά τα άλλα, πάσχει ισομερώς ο γενικός πληθυσμός.

Πριν από μερικά χρόνια η συγγραφή λιμπρέτου από τον κ. Χρήστο Λαμπράκη και η σχετική σκηνική παρουσίασή του στο Μέγαρο Μουσικής (και στο πολιτιστικό section των δελτίων ειδήσεων των φιλικών καναλιών) εθεωρήθη, τρόπον τινά, «φυσιολογική» («εμείς τα χτίσαμε αυτά τα μαγαζιά»). Άλλωστε ο κ. Λαμπράκης είναι γνωστός λάτρης της όπερας και connoisseur, οπότε το διάβημά του εδικαιολογείτο…

Να όμως που η ασθένεια συνεχίζει να προσβάλλει εξέχοντα μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας. Τελευταίο κρούσμα το «ροκ ορατόριο» υπό τον τίτλο Ζαν ντ’ Αρκ, ένα ορατόριο για τα θαύματα, που ανεβαίνει σήμερα στις 8.30 μ.μ. στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής μάλιστα, με πρωταγωνιστές την κ. Εβελίνα Παπούλια στον ομώνυμο ρόλο και τον κ. Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη σε ρόλο αφηγητή. Πού το πρόβλημα, θα πείτε.

Εμπνευστής της παράστασης, αλλά και συγγραφέας του λιμπρέτου και συνθέτης της μουσικής είναι ο κ.  Βελισάριος Capocci, της εταιρείας Capocci Logistics Services, πρόεδρος της διοργανώτριας ΜΚΟ olimazi.eu (και συγγραφέας του βιβλίου Συνταγές μόνο για άντρες) ο οποίος, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη κ. Σταύρο Τσακίρη «εμφανίστηκε στα ξαφνικά» και τον «ξάφνιασε»…

Ας μην παρεξηγηθούμε: πολύ πιθανόν ο κ. Capocci να ανήκει και αυτός στη χορεία των  connoisseurs, πιθανότατα, λόγω και της ελληνοϊταλικής του καταγωγής, να είναι κι αυτός λάτρης της όπερας. Και ασφαλώς η επιθυμία του να χρησιμοποιηθούν καλλιτέχνες με προβλήματα όρασης για το ρόλο των δικαστών και των αγγέλων είναι επαινετή. Μόνο που, πάλι λόγω καταγωγής, θα όφειλε να γνωρίζει ότι κατά το ένδοξο παρελθόν οι μαικήνες μπορεί, παραγγέλλοντας έργα στους καλλιτέχνες, να υπαγόρευαν τις επιθυμίες τους, που γίνονταν σεβαστές, δεν έπαιρναν όμως και το πινέλο να ζωγραφίσουν! Παρέμεναν επιτυχημένοι επιχειρηματίες στον κλάδο τους, προστάτευαν και χορηγούσαν τις τέχνες, έδιναν και τον οβολό τους στους φτωχούς. Κι έτσι, τα παλιά εκείνα χρόνια, έμεναν  όλοι ευχαριστημένοι…

Σπύρος ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ, Η ΑΥΓΗ, 21/01/2009