Η ΚΩΜΩΔΙΑ «ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ» ΣΤΟ «ΑΛΙΚΗ»
- Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010
Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να καταλάβει κάποιος το περιεχόμενο της νέας φάρσας του Αλέξανδρου Ρήγα και του Δημήτρη Αποστόλου, που ανεβαίνει αύριο Τρίτη στο Θέατρο «Αλίκη». Ακόμη και αν δεν έχει δει τη φωτογραφία των καλογριών, με την κόκκινη γόβα στιλέτο κάτω απ’ το ράσο, έξω απ’ το θέατρο.
Σοφία Μουτίδου, Χρυσούλα Διαβάτη, Χρύσα Ρώπα και Ελένη Καστάνη: μοναχές με παραβατικό παρελθόν και παρόν
Τα «Κορίτσια με τα μαύρα» δεν έχουν σχέση με το Βατοπέδιο. Ούτε ακριβώς καυτηριάζουν την κρίση και τα δεινά που ζούμε υπό το ΔΝΤ. Εχουν το δικό του, ίσως κοινότοπο, στόρι που αφορά σκάνδαλα κολασμένων μοναχών – στοχεύοντας πάντως στο γέλιο μέχρι δακρύων.
Μας μεταφέρει σε μια Μονή, την Παναγία τη Μαυροβουνιώτισσα στη Β. Ελλάδα. Εκεί όπου τα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται. Και βαθμηδόν παρεκτρέπονται και οδηγούνται σε απερίγραπτες ακρότητες. Οι δυο μοναχές, που διαγκωνίζονται για τη διαδοχή της Ηγουμένης που χαροπαλεύει, έχουν σκοτεινό παρελθόν και παραβατικό… παρόν, απέχοντας πολύ από το μοντέλο της αγίας.
Η πρώτη (Χρύσα Ρώπα), ιδιοκτήτρια των μεγαλύτερων μπουζουξίδικων της Κατερίνης, κατηγορούμενη για φόνο, βρίσκει απάγγιο στη Μονή. Η δεύτερη (Ελένη Καστάνη), πρωταγωνίστρια σε κρητική βεντέτα, κρύβεται. Σήμερα -υποτίθεται το 2010- η μία, που πρεσβεύει το «δεν είδα το Χριστό να βάζει το χέρι στην τσέπη», εκμεταλλευόμενη ευρωπαϊκή επιδότηση, έχει μετατρέψει σε χασισοφυτείες τα κτήματα της Μαυροβουνιώτισσας.
Η άλλη, που είναι αθεράπευτη θεούσα (μότο της είναι το «Η Ελλάδα κυρίως είναι τόπος Χριστού»), φέρνει γυναίκες από το πρώην Ανατολικό μπλοκ, που προωθεί σε «κυρία» του Κολωνακίου (τη Χρυσούλα Διαβάτη). Ολα αυτά με την υψηλή επιστασία και τις «ευλογίες» της αστυνομίας (αστυνόμος ο Σωτήρης Καλυβάτσης, στο θεατρικό ντεμπούτο του).
Στο 100% κωμικό καστ, πάνω στο οποίο γράφτηκαν όλοι οι ρόλοι, συστρατεύονται ο Ρένος Χαραλαμπίδης και η Σοφία Μουτίδου. Ενας εκρηκτικός κωμικός θίασος, ακόμη και αν πρόκειται για μια κωμωδία χωρίς την αιχμή που θα περίμενε κάποιος από μια «σύγχρονη ηθογραφία». Γιατί έτσι χαρακτηρίζει «Τα Κορίτσια με τα μαύρα» ο Αλέξανδρος Ρήγας, που ανέλαβε και τη σκηνοθεσία τους, επιμένοντας ότι οι γκροτέσκες αμαρτίες των ρασοφόρων έχουν την ποθητή «πολιτική αιχμή».
«Το έργο ξεκινά από μια αλληγορία της σύγχρονης Ελλάδας», υποστηρίζει. «Η παραβατικότητα στο μοναστήρι συνομιλεί με το ότι όλοι είμαστε συνένοχοι στην Ελλάδα του 2010. Οσοι είμαστε άνω των 18, έχουμε μερίδιο ευθύνης. Δείχνουμε, δηλαδή, την Εκκλησία ως επιχείρηση στο τελευταίο θεοκρατικό κράτος της Ευρώπης. Επομένως, κάνουμε πολιτικό σχόλιο. Η Εκκλησία ασκεί πολιτική εξουσία». Το Βατοπέδιο αναφέρεται στην παράσταση μια φορά, και «εκ του προχείρου». «Εχουμε, όμως, στόχο την υποκρισία, όπως απορρέει από τη σχέση της Εκκλησίας με την πολιτική εξουσία», τονίζει ο Αλέξανδρος Ρήγας.
Πέρα από «τον πρώτο αγωγό της κωμωδίας», οι καταστάσεις, συμπληρώνει, «φτάνουν στα όρια της μαύρης φάρσας. Στόχος μας δεν είναι απλώς η σάτιρα. Αλλά μια γλυκιά και πικρή ματιά σε ό,τι συμβαίνει σήμερα». Δηλαδή, ενώ στην παράσταση «πόρτα θα ανοίγει, πόρτα θα κλείνει, σε φρενήρεις ρυθμούς» , το τελικό συναίσθημα θα είναι παραδόξως «μια πολύ βαθιά μελαγχολία». «Εχουμε φινάλε σκληρό και μελαγχολικό», τονίζει ο Αλέξανδρος Ρήγας. «Θα ήμασταν fake αν συνέβαινε το αντίθετο. Στόχος μας είναι να πούμε δυο κουβέντες, να προβληματίσουμε χωρίς να κατευθύνουμε. Η τέχνη πρέπει να δημιουργεί ερωτήματα».
Για τη Χρυσούλα Διαβάτη, που μολονότι τσατσά, θα φορέσει κάποια ράσα, η διανομή της παράστασης αποτελεί «ελπίδα ότι το θέατρό μας δεν θα πεθάνει. Πηγαίνει σε μια καλή εποχή, τότε που και το μικρό ρόλο τον έπαιζαν σπουδαίοι ηθοποιοί». Η Χρύσα Ρώπα συμφωνεί, θεωρώντας «φοβερό και σπάνιο» να παίζει «με ένα τσούρμο αληθινά κωμικών ηθοποιών».
Το έργο σκηνογραφεί ο Μανόλης Παντελιδάκης. Κοστούμια: Εβελυν Σιούπη. *
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 