Μοναχικά παιδιά σ’ ένα σκληρό κόσμο

Η Λίντα Καπετανέα είναι μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες χορογράφους. Μαζί με τον Γιόζεφ Φρούτσεκ και την ομάδα τους RootlessRoot, οργώνουν την Ευρώπη δίνοντας παραστάσεις. Επιστρέφουν στην Αθήνα μετά τρία χρόνια απουσίας έχοντας στις αποσκευές τους το σημαντικό βραβείο Herald Angels Award από το Fringe Festival του Εδιμβούργου, αλλά και μια νέα παράσταση, το UNA – ακρωνύμιο των λέξεων Unknown Negative Activity. Μετά την Ισπανία, την Ιταλία, την Τσεχία και τη Σλοβακία, θα τη δούμε και εμείς στο θέατρο «Κιβωτός» (από σήμερα μέχρι την Κυριακή).

Η 10χρονη Μαριάννα Τζούδα (φωτ.), η Καπετανέα και η Μάρθα Φριντζήλα είναι οι τρεις γυναικείες μορφές του σωματοποιημένου παραμυθιού

«Σπάνια έχω παρακολουθήσει μια παράσταση τόσο σπουδαία στην εκτέλεση και τόσο αποκρουστική στο θέμα». «Δεν αισθάνεσαι κάθαρση μετά το UNA, με τις αποκαλυπτικές εικόνες του είναι μάλλον μια εμπειρία που σου καίει το μυαλό». «Ξεπερνά τα όρια του συνηθισμένου χοροθεάτρου και ορίζει την τάση προς την οποία κατευθύνεται ο σύγχρονος χορός σήμερα». Είναι μερικές από τις κριτικές για τη νέα «shouting όπερα», όπως μας συστήνει το UNA η δημιουργός του. «Θέλαμε να μιλήσουμε για την εκμετάλλευση σε όλες της τις μορφές. Γι’ αυτό και τη διανομή συμπληρώνουμε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας άνθρωποι», λέει.

Πράγματι, πέρα από την ίδια, συμμετέχουν από τη Μάρθα Φριντζήλα σε ρόλο-έκπληξη και τον χορευτή Edgen Lame μέχρι τη δεκάχρονη Μαριάννα Τζούδα και τον μουσικό Βασίλη Μαντζούκη (ερμηνεύει τη δική του πρωτότυπη σύνθεση). Στην παράσταση ο λόγος (κείμενο Γιόζεφ Φρούτσεκ) κατέχει ιδαίτερη θέση. Το θέατρο του σώματος συναντά τον χορό της φωνής. Η ελλειπτική αφήγηση και ο εσωτερικός χρόνος της κίνησης δεν σταματούν.

Στο UNA, όμως, πάνω απ’ όλα το σώμα είναι πρωταγωνιστής. «Μέσα από την έντονη σωματικότητα και την εκτός ορίων φωνή, αναδεικνύουμε την υπερβολή. Με την υπερβολή τονίζεται η μοναχικότητα των ανθρώπων σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο περίπλοκος», μας εξηγεί η χορογράφος.

Γιατί, όμως, οι θεατές της παράστασης βρίσκουν το βλέμμα της χορογράφου από δυσάρεστο έως αποκρουστικό; «Ισως λόγω του παιδιού», απαντά. «Το αντιμετωπίζουμε ισότιμα στην παράσταση. Πολλοί θεατές μάς λένε πως τους ξυπνά μνήμες της εκμετάλλευσης που είχαν δεχτεί ως παιδιά ή της εκμετάλλευσης που ασκούμε πια ως γονείς στα δικά μας παιδιά».

Η τετράχρονη «θητεία» της στην ομάδα του Βιμ Βαντεκέιμπους, όπου γνωρίστηκε με τον Γιόσεφ Φρούτσεκ, δεν άφησε ανεπηρέαστη τη ματιά της χορογράφου. Δεν είναι, όμως, πάντα τόσο σκοτεινή. «Εχουμε δημιουργήσει και πιο ελαφρά και αστεία κομμάτια. Αυτή τη φορά μάς ενδιέφερε να προβληματίσουμε τους θεατές. Να φύγουν με σκέψεις από την παράσταση. Γι’ αυτό και το κινησιολογικό υλικό δεν μας ενδιαφέρει να είναι όμορφο αισθητικά, αλλά να μπορεί να αφηγηθεί μια ιστορία», λέει.

* «Κιβωτός» (Πειραιώς 115, Γκάζι, τηλ. 210-3427426). Εναρξη: 9.15 μ.μ. Εισ. 20 ευρώ και 15 ευρώ φοιτ.

• ΕΛΕΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 22 Απριλίου 2010