Γιόρτασε τα 80 του µε Σαίξπηρ και αποθέωση

• Ο ΣΕΡ ΠΙΤΕΡ ΧΟΛ  ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΕ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

Κάποιοι γιορτάζουν τα 80 τους χρόνια µε εξωτικά ταξίδια ή µε µια µεγάλη οικογενειακή συγκέντρωση. Οχι όµως και ο σερ Πίτερ Χολ, που έκλεισε την όγδοη δεκαετία της ζωής του στα τέληΝοεµβρίου, αλλά είπε τώρα να γιορτάσει τα 80του µε αυτό που ξέρει καλύτερα και που ποθεί περισσότερο: µε θέατρο.

Αλλωστε, όταν εργάζεται πυρετωδώς, αγαλλιάζει η ψυχή του. Εργασιοµανής; Αντιθέτως, απλώς αγαπάει αυτό που κάνει. Ο ∆ήµος του Λονδίνου τον τίµησε σε λαµπρή εκδήλωση στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας (υπήρξε διευθυντής του από το 1973 έως το 1988), µε τη σαιξπηρική «∆ωδεκάτη νύχτα». Σε µια κατάµεστη αίθουσα, στην πρεµιέρα, που τον αποθέωσεµε χειροκροτήµατα και «µπράβο».

Στο µεταξύ, η κωµωδία «Οι αντίζηλοι» του Ρίτσαρντ Σέρινταν, σε σκηνοθεσία του, παίζεται ήδη στο λονδρέζικο Γουέστ Εντ. Ούτε στις γιορτές όµως σταµάτησε τις πρόβες για τη «Νύχτα». Ακούραστος. Από την πρώτη επαγγελµατική δουλειά του, µε το «Γράµµα» του Σόµερσετ Μοµ, το 1953, δεν σταµάτησε να δουλεύει.

Στη «∆ωδεκάτη νύχτα», ο διευθυντής του θεάτρου Νικ Χάιτνερ τον άφησε να κάνει ό,τιήθελε, δίνοντας και τον ρόλο της Βαϊόλα στην κόρη του Ρεµπέκα Χολ (την είδαµε στο «Βίκι, Κριστίνα, Μπαρστελόνα» του Γούντι Αλεν και στο «The Town» του Μπεν Αφλεκ).

Τα έργα και οι όπερες που έχει σκηνοθετήσει ο σερ Πίτερ γεµίζουν 15 πυκνογραµµένες σελίδες. Ούτε λόγος για ανάπαυλα.«Αστειεύεστε; ∆εν µπορώ νατο κάνω. Νοµίζω πως αυτόπου µε κρατά σε εγρήγορση, ακόµα και τώραστα 80 µου, είναι ησωστή κατανοµή ενέργειας. Εχω βέβαια και µια υπέροχη γυναίκα (σ.σ.: η τέταρτη κατά σειρά, η πρώην υπεύθυνη επικοινωνίας του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, Νίκι Φρέι) και µια ωραία οικογένεια. ∆εν µου χαλάνε χατίρι, µε αφήνουν να κάνω ό,τι θέλω. Είµαι απολύτως ευτυχής, λοιπόν, όταν είµαι σε πρόβες».

∆εν διστάζει να µιλήσει για τις περικοπές κονδυλίων στον πολιτισµό. «Βλέποντας τρίαθεατρικά έργα εβδοµαδιαίως, µπορώ να πω πως δεν υπάρχει άλλη πρωτεύουσα παγκοσµίως που να προσφέρει τόσο πολύ καλό θέατρο, όπως το Λονδίνο. Αν κάποιες παραγωγές δεν είναι πρώτης ποιότητας, θυµώνω στη σκέψη πως οι περικοπές πλήττουν και παραγωγές άριστης ποιότητας. Το θέατρο είναι πηγή εσόδων για τη Βρετανία και είναι στον πυρήνα της κοινωνίας µας». [Χ.Ν.Ε.Ι., ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011]

Στα 80 του, ξανά από την αρχή – ο Πίτερ Χολ

Μέσα στο θέατρο θα γιορτάσει, στις 22 Νοεμβρίου, τα 80ά γενέθλιά του ο σερ Πίτερ Χολ. Τότε θα ξεκινά πρόβες για τη νέα παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, που σηματοδοτεί την 4η συνάντηση στην καριέρα του με τη «Δωδεκάτη νύχτα». Βιόλα θα είναι η κόρη του Ρεμπέκα – που την απολαύσαμε στην Επίδαυρο, το 2009, ως Ερμιόνη στο επίσης σεξπιρικό «Χειμωνιάτικο παραμύθι» του Μέντες. Στις 23 Νοεμβρίου ο Χολ θα παρακολουθήσει τη λονδρέζικη πρεμιέρα της νέας του παραγωγής, με τίτλο «The Rivals». Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για εκείνον που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο θέατρο.

«Είναι μια διασκεδαστική, παλιά δουλειά», δήλωσε ο ίδιος στον «Γκάρντιαν» αναφερόμενος στη σκηνοθεσία. «Αλλά η θεατρική σκηνοθεσία είναι η καλύτερη. Δεν θα την άλλαζα για τίποτε στον κόσμο!» Το έχει άλλωστε αποδείξει, από το 1955 που πρωτοανέβασε το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, μέχρι και σήμερα. Και είναι αναμφισβήτητα εκείνος που έχει συμβάλει περισσότερο από οποιονδήποτε στη διαμόρφωση του θεατρικού τοπίου στη μεταπολεμική Βρετανία. «Μπορεί στα 80 του να μοιάζει πως εκπροσωπεί το κατεστημένο, όμως σε όλη του τη ζωή πάλεψε για το επιχορηγούμενο θέατρο και για την επιβίωση των συγγραφέων», υπενθυμίζει ο «Γκάρντιαν».

Στη συνέντευξή του ο Χολ επέστρεψε και στο 1958, όταν πρωτοανέβασε τη «Δωδεκάτη νύχτα». «Είχα τρομάξει από την ομοφυλοφιλική πινελιά του έργου. Οι καιροί τότε ήταν πολύ διαφορετικοί. Παρ’ όλα αυτά έχω διατηρήσει στοιχεία του παλιού ανεβάσματος», λέει. Αναφέρθηκε ακόμη στις συνεργασίες του με τον Μπέκετ και τον Πίντερ, οι οποίες «άλλαξαν τον τρόπο που προσεγγίζω τη σκηνοθεσία».

Τι έχει αλλάξει στη δουλειά του από τότε που ήταν 20χρονος; «Πάρα πολλά», παραδέχτηκε. «Ενα από αυτά είναι να αναθέτω αρμοδιότητες», είπε και θυμήθηκε την εποχή που δούλευε συνεχόμενο 48ωρο, φροντίζοντας ακόμα και τους φωτισμούς. Πάντως την τελευταία 5ετία έχει κάνει ακόμη μια μεγάλη αλλαγή: ζητάει πλέον από τους ηθοποιούς να έχουν ήδη μάθει τα λόγια τους πριν από τις πρόβες.

Αναφέρθηκε φυσικά και στη Royal Shakespear Company: «Μου δίνει μεγάλη χαρά που ύστερα από 50 χρόνια εξακολουθεί να υπάρχει». Κάνει, όμως, και την αυτοκριτική του. «Εκανα το μεγάλο λάθος να την εγκαταλείψω πρόωρα: μόλις το 1968. Ημουν απίστευτα κουρασμένος και είχα αρχίσει να γίνομαι λιγότερο δημιουργικός. Οφειλα να είχα μείνει για να μάθω πώς διευθύνεις έναν θίασο στα δύσκολα», λέει χαρακτηριστικά. «Νιώθω νοσταλγία ακόμα και για το κτίριο», προσθέτει. «Παρ’ όλα αυτά θεωρώ πως δεν είναι κατάλληλο για περίπλοκα νοήματα».

Εχει και μια όψιμη, μεγάλη λύπη ο Πίτερ Χολ. «Φαίνεται να αγωνιζόμαστε για τις επιχορηγήσεις ξανά από την αρχή. Η κυβέρνηση μοιάζει να μην έχει κατανοήσει την ικανότητα της τέχνης να αναδιαμορφώσει τον κόσμο, αλλά και να εξασφαλίσει ενδιαμέσως μια καλή οικονομική συμφωνία. Είναι σαν να μην έχουν κατανοήσει οι πολιτικοί την πνευματική, κοινωνική και οικονομική συμβολή της τέχνης».

Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΕΛΕΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Ο Πίτερ Χολ σβήνει 80 κεράκια με Σαίξπηρ

• Ο Σερ Πίτερ Χολ, ένα από τα κυρίαρχα πρόσωπα της θεατρικής σκηνής του αγγλικού -και όχι μόνο- θεάτρου, θα γιορτάσει τα 80ά γενέθλιά του με την παραγωγή της «Δωδεκάτης Νύχτας» του Σαίξπηρ στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και δεν σχεδιάζει να παραιτηθεί.

• Στην πραγματικότητα, θα προτιμούσε να πεθάνει κάνοντας πρόβες, όπως ο ίδιος δήλωσε στον «Ιντεπέντεντ»: «Απλώς θα πέσω κάτω. Εύχομαι. Λατρεύω αυτή τη δουλειά. Περνάω την περισσότερη ώρα μου κάνοντας πρόβα.

• Το να πληρώνεσαι με χρήματα για να περνάς έξι βδομάδες της ζωής σου μες στο κεφάλι του Τσέχοφ, δεν είναι κακό. Το θέατρο είναι το μοναδικό μέρος που λέει την αλήθεια».

Νεράιδα στα 76 της χρόνια

• Σαν δύο «ευφυείς συζύγους», που λατρεύει ο ένας τον άλλο, διαφωνούν με ήπιο τρόπο για ημερομηνίες, ξεχνούν ονόματα.

Ωστόσο συμπληρώνει ο ένας στα μισά τη φράση του άλλου κι είναι πραγματικά πανευτυχείς όταν ανακαλούν παιγνιωδώς το παρελθόν τους. Τόσο στενή και οικεία, τόσο ουσιαστική είναι η σχέση του 80χρονου σερ Πίτερ Χολ με την 76χρονη ντέιμ Τζούντι Ντεντς, σύμφωνα με τους «Σάντεϊ Τάιμς».

Χθες βράδυ, 48 χρόνια μετά, ξαναέδωσαν πνοή στο «Ονειρο θερινής νύχτας». Η Ντεντς είναι στη σκηνή του Rose Theater στο Λονδίνο, όπως και στην παράσταση του Χολ με τη Royal Shakespeare Company στο Στάτφορντ το ’62, η Τιτάνια.

Πραγματικά είναι αστείο να σκέφτεσαι τον σπουδαίο Βρετανό σκηνοθέτη να διστάζει να της ζητήσει να υποδυθεί ξανά τη βασίλισσα, που ο δαιμόνιος Πουκ μαγεύει για να ερωτευτεί τον λάθος… άνδρα. Τόλμησε και της ξαναπρότεινε ένα ρόλο που στα νιάτα της ερμήνευσε, υπό την καθοδήγησή του, σχεδόν γυμνή, γιατί η νέα του είναι «θέατρο εν θεάτρω». Η Ντεντς είναι η Ελισάβετ Ι, που υποδύεται την Τιτάνια.

Δεν ήταν μια απόφαση αυθαίρετη. Ο Χολ ανέτρεξε για τη συγκεκριμένη λύση στην ιστορία του «Ονείρου». Η βασίλισσα Ελισάβετ υπήρξε μαικήνας του θεάτρου. Συχνά φιλοξενούσε στο παλάτι της τον θίασο του Σέξπιρ. Υπάρχουν, μάλιστα, μαρτυρίες ότι συχνά η Αυλή συμμετείχε στις παραστάσεις, αναλαμβάνοντας και ρόλους. Γιατί όχι λοιπόν και η ίδια η Ελισάβετ;

Η Ντεντς έχει παρελθόν με τον απαιτητικό σεξπιρικό ρόλο -τόσο που γνωρίζει απ’ έξω όλα τα λόγια της Τιτάνια. Την πρωτοερμήνευσε παιδούλα σε μαθητική παράσταση στο Γιόοκ. Ακολούθησε η παράσταση του Χολ στο Στάτφορντ αλλά και σε ταινία του το ‘ 68 -τότε εμφανιζόταν σχεδόν ολόγυμνη, αφού ο σκηνοθέτης αποφάσισε ξαφνικά ότι δεν χρειαζόταν το κοστούμι της. Σε ένα θίασο με Ερμία την Ελεν Μίρεν και Ελένη την Ντάιαν Ριγκ, η 33χρονη Ντεντς ήταν η πιο αισθαντική παρουσία.

Η σχέση της Ντεντς με τη βασίλισσα Ελισάβετ είναι άλλη «ιστορία»: ως μοχθηρή ηλικιωμένη Ελισάβετ στον «Ερωτευμένο Σέξπιρ» του Τζον Μάντεν ,το ’98, κέρδισε ένα Οσκαρ κι ένα Bafta.

Δεν θα μπορούσε, πάντως, εύκολα να αρνηθεί κάτι στον αγαπημένο της Χολ. Τους συνδέουν εννιά θεατρικές συνεργασίες, απ’ το ’62, οπότε η ηθοποιός συστρατεύτθκε στη Royal Shakespeare Company. Με περισσότερη νοσταλγία και τρυφερότητα δεν ανακαλεί, πάντως, το «Ονειρο θερινής νυκτός», αλλά το «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» του ’87 στο Εθνικό Θεάτρο με τον Αντονι Χόπκινς.

Υπάρχει κι άλλος λόγος, αμιγώς κοινωνικός, για τον οποίο είπε αμέσως «ναι» στην Τιτάνια στα 76 της χρόνια. Ηθελε να βοηθήσει τον σκηνοθέτη στην προσπάθειά του να προσελκύσει κοινό σε ένα τοπικό, περιθωριακό θέατρο του νοτιοδυτικού Λονδίνου, που το Arts Council δεν θεωρεί άξιο επιχορήγησης.

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Peter Hall – my memories of Harold Pinter and Samuel Beckett

• From The Times, April 4, 2009

• Nudging 80, he’s full of memories of his theatrical past, but the great director’s love of work – and family – is undimmed

• Ginny Dougary

• Almost two decades have passed since Peter Hall and I last met. The baby that his fourth wife, Nicky Frei, was expecting then is now a 17-year-old bright spark, Emma, who thrills her father with her scholarship and enthusiasm for theatre, and occasionally appalls him with her use of language. Emma Hall’s accolade of “awesome” for a performance of Hamlet by a scion of another notable dynasty, Will Attenborough, made her father blanch. “I said, ‘Don’t use that word. I hate ahhhh-soom,’” he drawls, like a septuagenarian valley-girl .

• The junior members of the Attenborough and Hall families will be combining forces in Edinburgh this summer in a late play, Celebration, by the late Harold Pinter. There is something poignantly circular about this cross-generational appreciation of the playwright as it was Emma’s father who discovered and championed Pinter, when Hall was barely in his mid-twenties, after he had performed a similar role for that other towering figure of modern theatre, Samuel Beckett.

• So much has been written about Hall in his own right, and among the wealth of his achievements (founder of the Royal Shake- speare Company; 15 pivotal years estab- lishing the National Theatre in its present South Bank home), one can detect an underlying theme of insecurity and self- doubt, which contributed to several breakdowns and thoughts of suicide.

• In our 1992 interview, Hall told me that he felt he was unpopular at Cambridge – where he had a scholarship to read English – and was often patronised because he was poor. I ask him now what gave him the intellectual confidence to recognise the worth of Waiting for Godot, a play by an Irishman who was then unacclaimed, when the manuscript landed on his desk in 1955 at the Arts Theatre in London.

“Answer – I don’t know,” he says.

“Except it happened. But when I read the script I didn’t say to myself, ‘This is the key play of the mid-20th century’ because I didn’t. I said, ‘It’s poetic, it’s beautifully written, it’s funny, it’s very arresting. I think it will work on an audience and I think it’s very moving, so we’ll do it.’

“So then you cut forward, and there’s a letter in the mail from someone unknown and it says, ‘Dear Mr Hall, I saw your production of Waiting for Godot last night and I enjoyed it very much. I wonder whether you’d like to look at my new play which I’m enclosing called The Birthday Party, Yours ever, Harold Pinter.’ And I didn’t know who Harold Pinter was because Harold Pinter wasn’t ‘Harold Pinter’ then. But, I mean, what a lucky boy I was to have those two giants.”

The impact of Pinter’s death in December is still all too raw and recent: “I find it quite difficult to talk about Harold because I’m so upset,” Hall says, his voice wobbling for a moment. “I suppose in a way he left us an extraordinary legacy so one shouldn’t be silly and one should see it as constructive, not destructive. But he meant an awful lot to me as a friend and a colleague as well as a dramatist I wanted to serve.”

Does he understand why Pinter lost the urge to write plays and transferred his creative energy to writing poetry?

“Harold’s plays are like most men’s poems,” he says. “And they always came from an inspirational energy. I can remember him saying to me, ‘I think I’ve got a play’, and I’d say, ‘Really?’ and he’d say, ‘Yes, I don’t know what it’s called yet but I’m going away for a couple of weeks and I’ll see if I can write it.’”

Would that be exciting for you when that happened? “Oh, yes, of course – because then you cut to him ringing the doorbell one summer evening and he’d just driven up from somewhere and he’d say, ‘There it is’, and it was The Homecoming, which was the first specific play he wrote for me and the Royal Shakespeare Company, which I still think was – is – his masterpiece.”

• Hall says that Pinter was the man “who made me believe in inspiration because he didn’t know why he couldn’t write a play – and he certainly had years without writing one and would write film scripts during that time [collaborating most fruitfully with the director Joseph Losey]. He wanted to write a play but there wasn’t a play to be written until, suddenly, he had something.”

• Hall was 61 when we first met. He was 6ft 2in then and shrinking, he had said, with the onset of old age. Now that he is pushing 80 there is something etiolated about his monumental frame. He still has style and is dressed like an ageing Beat poet – black leather jacket, tapered shoes and a rather chic black wool cap. But he seems a bit deflated now and the infectious giggle is less ready than I remember. A couple of years ago he had a cancerous kidney removed but his health has been fine since then.

• Does he feel his age? “I get terribly tired, which makes me angry,” he says; so now he has naps and tends to do full mornings, handing over to an assistant in the afternoons. His memory started going at about 60 and, he says, “if it’s possible to forget something I do”. Are you frightened of diminishing powers? “Yes, yes,” he says. “I don’t think it’s happened yet but I will be told – my colleagues will tell me and when they say, ‘You can’t do it any more …’”

• Hall has no plans, himself, of letting go any time soon. He has been directing Feydeau’s farce Where There’s a Will, adapted from the French by his wife, for the English Touring Theatre (ETT). Rachel Tackley, the ETT’s director, tells me that what impresses her about Hall is that he doesn’t miss a beat and is alive to every nuance and rhythm of the text.

• In June the Peter Hall Company returns to the Theatre Royal Bath for its seventh season there, with half a dozen plays, and Hall will be back in the director’s seat for three of them, including Shaw’s The Apple Cart: “It’s a political play and extraordinarily prescient, from the rather minor level of the Prime Minister saying, ‘You know, what’s wrong with this Cabinet? There are too many Scotsmen in it!’ The audience will think we’ve put that in,” he says with a laugh.

• Hall famously voted Tory, “out of desperation”, early in his tenure at the National as a protest against the unions, who seemed hell-bent on disrupting the opening. He reverted to Labour but was not a Blair fan: “I never believed him. We saw him giving a speech on television and I said to Nicky, ‘If he came and did that as an audition piece I wouldn’t hire him because he’s not telling the truth.’

• “He’s acting badly and he’s a very bad actor. He’s also got the capacity to be a very good actor but he has to be somehow wired up correctly because he’s very false. The worse one was the Diana [Princess of Wales] funeral. Bad acting … ‘sob, sob’. ”

• How about Gordon Brown – not much acting there? “No acting at all – just desperation.” At last, a Hallmark giggle. “No, honestly, I think things are pretty bad – worse than they were when we saw each other by the Avon.”

• Our last interview had been rather dominated by intimations of his own mortality after I had heard Hall tell the late Anthony Clare, the psychiatrist, that he feared death every single day. Does he still have that morbid dread? “Oh, yes,” he says. “How can you not? What is it all about? Where do we go?”

• Now that he is approaching the end of his life, as he would emphatically not put it – “I could go on for the next 20 or 25 years” is his optimistic position – Hall never entertains those early thoughts of doing away with himself. There’s so much left for him to do, so many people he loves and would hate to leave behind.

• He said all those years ago that Frei was the one for him and so it has proved. They have been together now for 19 years: “If you talk to her now she’ll say, ‘I’m the longest-serving Peter Hall wife.’”

• His first and third wives, Leslie Caron, the film star, and Maria Ewing, the opera singer, had huge careers of their own. Jacqueline Taylor, his second, was Hall’s secretary and Frei worked in the publicity department at the National. It’s “terribly difficult” when a marriage has two huge egos – “Nicky was trained as a lawyer and has a brilliant mind and should be able to sit down and write that novel or that book of short stories – but she doesn’t because she spends so much time on Emma and me and she makes our lives very, very comfortable.” Perhaps she’ll write a memoir about life with you after you pop off? “Exactly,” he says, only a little uneasily.

• He gives Frei the credit for making him less obsessed with work; she has even persuaded him to take the odd holiday. What’s her secret? “She just treats everything terribly calmly and reduces everything to common sense and logic.”

• Calmness is a quality lacking in Hall, which is why he must prize it so highly in others. When we talk about his actress daughter Rebecca (from his marriage to Ewing) – the fifth of his six children – he says, “She’s quite calm, quite a different sort of animal to me.”

• He plainly adores his children – all of whom have carved their own successful niches in the arts – but he seems to have been particularly besotted with Rebecca as a baby, perhaps because it was the first time that he was a hands-on father. “It was largely because her mother was an opera singer and was a great traveller as a consequence, so there was quite a lot of time when I was the nanny,” he says. Er, house-husband? “House-husband, I’m sorry – get it right!” he smacks his hand. “I don’t mean that Maria was in any sense a delinquent mother because she was a terrific mum – but it had to be done and I loved doing it.”

• He goes on: “Rebecca was a particularly beautiful baby, and babies are usually not very beautiful. She was also … passive is the wrong word … she was very calm, and still is.” At that point, I had only seen her in a Poliakoff television play and Frost/Nixon, where she plays Frost’s decorous and decidedly pukka girlfriend. “Well, that’s no part at all,” her father admonished. “No, you must see her in the Woody Allen [Vicky Cristina Barcelona; she plays Vicky, for which she got a Golden Globe nomination]. She’s terrific in that.

• “What’s interesting is that Woody obviously took a great liking to her and fed her lots of extra lines – so she does speak like a Woody Allen character – ‘East Coast ambiguous’ – and she does it terribly well.”

• Did she really want the part? “Oh, desperately, desperately. It was one of her ambitions in life to be in a Woody Allen film and I said, ‘Well, not like the recent ones!’ Hahahaha.” Penélope Cruz and Scarlett

• Johansson may look gorgeous in the film “but they’re not very funny and Rebecca is”, her father says stoutly.

• Later I get to see his daughter in the Allen film and she is, as her father promised, terrific and utterly credible as that “East Coast ambiguous” type. But what, I wonder, is Rebecca Hall’s real accent? “She can be anything you want,” her father says, “but, no, her normal accent is a bit more ‘Essex’ – a little sloppy.”

• Oh dear. One daughter talks like a Valley Girl, the other like an Essex Girl. What a disappointment for the creator of the Royal Shakespeare Company. As if. I’ve never interviewed a father who was more obviously delighted by his offspring, from his 52-year-old television producer son, Christopher, to Edward, “probably one of the best directors in this country”, and all the others. At one point Hall begs me not to write about his glowing tributes because it will embarrass the recipients. There is no question that he is proud of what he has achieved in the theatre but as he says, rushing off to meet Emma from school: “Whatever else, at this moment in time what I’m really proud of is my children.”

Where There’s a Will by George Feydeau finishes tonight at Liverpool Playhouse, then is at Oxford Playhouse (01865 305300), April 7- 11; the Peter Hall Company’s residency at the Theatre Royal Bath (01225 448844) runs from June 25 to August 29

Ο ΠΙΤΕΡ ΧΟΛ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΖΩΗ: «Βρέθηκα ανάμεσα σε Μπέκετ και Πίντερ»

• Οι Μπέκετ και Πίντερ τον καθόρισαν, αν και νεώτατος διακρίθηκε ως έγκυρος σαιξπηρικός σκηνοθέτης (στα 30 του ίδρυσε και διηύθυνε το διάσημο «Royal Shakespeare Company»). Ήταν δεν ήταν 25 ετών κι εν τούτοις είχε παίξει σε έργα τόσο του Σάμιουελ Μπέκετ όσο και του Χάρολντ Πίντερ. Μάλιστα ο δεύτερος, ενθουσιασμένος από την ερμηνεία του στο «Περιμένοντας τον Γκοντό», του ζητούσε- αν ήθελε φυσικά κι εκείνος- να ρίξει (είχε γράψει σε επιστολή του χαρακτηριστικά ο Πίντερ) μια ματιά στο «Γαμήλιο πάρτι» του.

• «Για σκέψου πόσο τυχερός ήμουν που βρέθηκα ανάμεσα σε δύο γίγαντες του θεάτρου!», λέει ο Πίτερ Χολ.  Προσφάτως ανέβασε το «Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος» του Ζορζ Φεντό. Λέει πως περισσότερο επηρεάστηκε από τον αξέχαστο Χάρολντ Πίντερ. «Ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να πιστέψω, που με ενέπνευσε, διότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν μπορούσε να γράψει θεατρικό έργοπέρασαν χρόνια για να γράψει κάτι και τότε αυτό ήταν σενάριο για ταινία. Ήθελε πολύ να γράψει ένα έργο, αλλά αυτό συνέβαινε μόνον όταν είχε κάτι να πει», θυμάται ο Χολ.

• Ο θεατράνθρωπος, δεδηλωμένος Συντηρητικός, έφτασε να «αλλαξοπιστήσει» υποστηρίζοντας τους Εργατικούς, χωρίς όμως να είναι υποστηρικτής τού Μπλερ. «Ποτέ δεν τον πίστεψα. Τον είδα σε μια τηλεοπτική ομιλία του και είπα στη Νίκι (σ.σ. την τέταρτη σύζυγό του): «Αν ερχόταν σε οντισιόν κι έλεγε αυτά που είπε τώρα θα τον απέρριπτα, γιατί απλώς δεν είναι αληθινός»». Όχι ότι η ετυμηγορία του για τον Γκόρντον Μπράουν είναι καλύτερη. «Δεν το έχει καθόλου. Σκέτη απελπισία», λέει λακωνικά με εκείνο το γελάκι-σήμα κατατεθέν του. «Ειλικρινά πιστεύω ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Πολύ χειρότερα από άλλες φορές». Ο Πίτερ Χολ είναι ο ξένος σκηνοθέτης με τις περισσότερες παραγωγές στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου: τρεις σαιξπηρικές και τέσσερις αρχαίου δράματος

Έξι παιδιά από τέσσερις γάμους

Ογδοντάρης σήμερα, με μεστή και σημαντική πορεία στο θέατρο, ο Πίτερ Μπρουκ έχει όρεξη για δουλειά αλλά το αγαπημένο θέμα του είναι τα παιδιά του. Παινεύεται για την κόρη του τη Ρεμπέκα (από τον γάμο του με τη σοπράνο Μαρία Γιούιν), που την επέλεξε ο Γούντι Άλεν στο «Βίκι, Κριστίνα Μπαρτσελόνα». Αλλά είναι γλυκός πονοκέφαλος η μικρότερη, η Έμα, που είναι 17 χρονών, καρπός του γάμου του με τη Νίκι Φρέι- την τέταρτη σύζυγό του, την οποία γνώρισε όταν εκείνη εργαζόταν στο τμήμα επικοινωνίας του εθνικού θεάτρου της Αγγλίας. «Αυτή θα με τρελάνει. Μιλάει ακαταλαβίστικα», όμως τον συναρπάζει με την ευρυμάθεια και τον ενθουσιασμό της για το θέατρο.

• Έχει να πει και για τα αγόρια του: για τον Κρίστοφερ, «εμπνευσμένο τηλεοπτικό παραγωγό», αλλά και τον Έντουαρντ «ίσως από τους καλύτερους σκηνοθέτες της χώρας». Μιλάει για εκείνα- έξι συνολικά, από τους επίσης συνολικά τέσσερις γάμους του- και το πρόσωπο του λάμπει. «Για τι άλλο θα μπορούσα να είμαι αυτή τη στιγμή υπερήφανος, περισσότερο από τα παιδιά μου;».

• Της Ginny Dougary, Επιμέλεια: Χρήστος Ν. Ε. Ιερείδης. ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 7 Απριλίου 2009