Το «Cabaret» φέρνει στο ΜΜΑ ο Κωνσταντίνος Ρήγος – με Ναυπλιώτου-Λιγνάδη

                                                                                      Η Λάιζα Μινέλι στο ρόλο της Σάλι Μπόουλς 

Το «Cabaret», ένα από τα πιο δημοφιλή μιούζικαλ όλων των εποχών διεθνώς, επιστρέφει στην Αθήνα μέσα από μια ελληνική παραγωγή την οποία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Ρήγος και που θα ανέβει στις 4 Οκτωβρίου, για λίγες παραστάσεις, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Στο ρόλο της Σάλι Μπόουλς η Μαρία Ναυπλιώτου, του Κομπέρ ο Δημήτρης Λιγνάδης και της Φροϊλάιν Σνάιντερ η Τάνια Τσανακλίδου. Πρωταγωνιστούν, επίσης, οι: Μιχάλης Μητρούσης (Χερ Σουλτζ), Παναγιώτης Μπουγιούρης (Ερνστ Λούντβιχ), Γιώργος Νανούρης (Κλίφορντ Μπράντσο), Νάντια Μπουλέ (Φροϊλάιν Κοστ). Συμμετέχουν οι: Χρήστος Τανταλάκης (Μαξ), Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης (Μπόμπι), οκταμελής ζωντανή ορχήστρα και ομάδα χορευτών.

«Καρυοθραύστης» από το χοροθέατρο «Οκτάνα» του Κωνσταντίνου Ρήγου

Με τον «Καρυοθραύστη», την παράσταση που παρουσιάζει το χοροθέατρο «Οκτάνα» του Κωνσταντίνου Ρήγου στο «Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες» (Τουρναβίτου 7, τηλ. 210 32 55 444), ολοκληρώνεται η τριλογία, στα μεγάλα μπαλέτα του Πιοτρ Ιλιτς Τσαϊκόφσκι, που ξεκίνησε με την «Ωραία κοιμωμένη» (1999) και τη «Μνήμη των κύκνων» (2002). Με οδηγό την περίφημη μουσική του Τσαϊκόφσκι, ο Κ. Ρήγος δημιουργεί το δικό του μαγικό παραμύθι μέσα από την αντιπαράθεση του χιούμορ και της φαντασίας με την ασχήμια και τη βία, που κρύβονται, άλλωστε, πίσω από κάθε παραμυθική αφήγηση. Χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος. Δραματουργός: Ξένια Αηδονοπούλου. Βοηθός Χορογράφου: Μαρκέλλα Μανωλιάδη. Κοστούμια: Νατάσα Δημητρίου. Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Σπηλιόπουλος. Ερμηνευτές: Τάσος Καραχάλιος, Μυρτώ Κοντονή, Γιάννης Νικολαΐδης, Διογένης Σκαλτσάς, Χρήστος Στρινόπουλος. Διάρκεια παραστάσεων έως 3/1, καθημερινά (9.30μ.μ.), εκτός Τρίτης και Τετάρτης.

Η γύμνια της εξουσίας θέλει γυμνό επί σκηνής

• Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος μεγαλώνοντας επιστρέφει ολοένα με μεγαλύτερη εμμονή στο παρελθόν του. Θέλει να κλείσει μια και καλή όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς. Εξ ου δέκα χρόνια μετά βλέπει με νέα ματιά τα «Καινούργια ρούχα του βασιλιά», γνωστή επιτυχία της «Οκτάνα».

Η βασίλισσα – Δήμητρα Ματσούκα, ο γυμνός βασιλιάς – Μιχάλης Θεοφάνους και ο «δορυφόρος» Λευτέρης Βασιλάκης στο λευκό μπάνιο που στήνει στις «Ροές» ο Κ. Ρήγος

Από τον χώρο ενός club (+Soda) που είχε γίνει πασαρέλα, μεταφέρει σήμερα το έργο της Ελένας Πέγκα στη σκηνή ενός θεάτρου («Ροές»), που έχει μετατραπεί σε υπερμέγεθες λευκό μπάνιο. Χωρίς, όμως, μπανιέρα. Στο κέντρο της δεσπόζει μια μακρόστενη τραπεζαρία. Η πρεμιέρα θα δοθεί την Παρασκευή 23 Οκτωβρίου.

Γυμνός -στην κυριολεξία- βασιλιάς ο Μιχάλης Θεοφάνους. Προκλητικά ντυμένη βασίλισσα, η νέα μούσα του Ρήγου, Δήμητρα Ματσούκα. Κι ακάματοι «δορυφόροι» τους, σ’ αυτό το αθεράπευτο σύμπαν ματαιοδοξίας, ναρκισσισμού και καταναλωτισμού, η… ακόλουθος (Κωνσταντίνος Ασπιώτης), το παιδάκι που είδε και ονόμασε τον βασιλιά γυμνό (Λευτέρης Βασιλάκης) και οι δύο απατεώνες που κατασκευάζουν τα ρούχα από… αέρα κοπανιστό (Νίκος Καρδώνης και Τάσος Πυργιέρης).

Το έργο της Πέγκα πρωτίστως είναι ένα παραμύθι για την εξουσία. «Γι’ αυτό έχει διαχρονικό ενδιαφέρον», τονίζει ο Ρήγος. «Με ιντρίγκαρε να το ξαναδώ από την αρχή. Δείχνει έναν άνθρωπο που επιλέγει από τις άπειρες δυνατότητες που του δίνει η εξουσία να ασχολείται μόνο με τα ρούχα του».

Μήπως ο χαρακτήρας θυμίζει ακροθιγώς οικεία, απελθόντα πολιτικά… κακά; «Το έργο δεν είναι πολιτικό μ’ αυτή την έννοια. Δεν αποτελεί, για παράδειγμα, σκηνική μεταφορά του Κώστα Καραμανλή. Το παραμύθι είναι ποιητικά πολιτικό. Αρνήθηκα να είναι σκανδαλοθηρικό. Τι να κάνουμε που είναι αληθινό το ότι η εξουσία είναι γυμνή;».

Η νέα παράσταση είναι τελείως διαφορετική από την παλιά. Είναι περισσότερο θέατρο. Η πρώτη εκδοχή είχε την αισθητική του κλαμπ, ποπ μουσική, περισσότερα «εξωτερικά», λιγότερο πολιτικά στοιχεία. Είχε σχέση με τη μόδα και την τεχνολογία. Τώρα μοιάζει να είναι ένα εσωτερικό παιχνίδι, ένα παζλ στενών αλληλεπιδράσεων μεταξύ έξι προσώπων, που συνδέονται μεταξύ τους όπως σε μια παρτίδα σκάκι. Ο βασιλιάς και τα πιόνια βρίσκονται σε έναν decadence χώρο, διεκδικώντας καθένας τη θέση του μέσα στο παραμύθι».

Μπορεί ο χορογράφος να αποφύγει την ηδονοβλεψία περιφέροντας στις «Ροές» τον βασιλιά του ολόγυμνο; «Ενα γυμνό σώμα μόνο αν το επιδιώξεις γίνεται ηδονοβλεπτικό», απαντά. «Τον σεξιστικό χαρακτήρα των πραγμάτων εσύ τον προσθέτεις. Σίγουρα η παράσταση είναι αρκετά τολμηρή. Ομως η χρήση του γυμνού υπογραμμίζει τη γύμνια της εξουσίας. Ο αυτοκράτορας είναι άνετος και αδιάφορος που είναι γυμνός. Θα είναι τελείως διαφορετικό το γυμνό μου στο ντουέτο «Dress Undress», που θα κάνω με τον Αντώνη Αντωνίου. Και άλλο το αθώα ερωτικά γυμνό του «Δάφνης και Χλόη». Τα πάντα εξαρτώνται απ’ τις προθέσεις».

Μετά από χρόνια συνεργασίας με κρατικές σκηνές (Εθνικό, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας), ο Ρήγος ξαναγίνεται ελεύθερος σκοπευτής στη μεγάλη καλλιτεχνική πιάτσα. «Αν δεις τι έχω κάνει ώς τώρα καταλαβαίνεις ότι μ’ αρέσει να βουτάω σε ό,τι κατά περίσταση με ερεθίζει. Βάσει των αναγκών μου κινούμαι πάντα στον χώρο».

Ετσι, μετά τις «Ροές», θα αναζητήσει έναν «πολύ εναλλακτικό χώρο» («μπορεί να είναι και συνεργείο αυτοκινήτων») για το ντουέτο του με τον Αντωνίου. Μετά θα μεταβεί στο «Παλλάς» για την επανάληψη, 15 χρόνια μετά, της παλιάς δουλειάς του, «Δάφνης και Χλόη».

«Το μεγάλο και το μικρό είναι κάτι που ποτέ δεν μέτρησα, δεν σκέφτηκα. Δεν αισθάνομαι ότι πρέπει να καθορίζομαι από τις μεγάλες σκηνές», υπογραμμίζει. «Ούτε επιδίωξα ποτέ να φτιάξω το image του καθωσπρέπει καλλιτέχνη».

Το στοιχείο της έκπληξης αναζητά. «Προκειμένου να πλήττουν μαζί μου, προτιμώ να εκπλήσσονται -ακόμη και άσχημα. Και προτιμώ να βαριέμαι εγώ, παρά να με βαριούνται». Ετσι θα ανηφορίσει και στη Θεσσαλονίκη για να χορογραφήσει τη μουσική παράσταση του Γιώργου Μαζωνάκη, ενώ θα στήσει και τη θεατρικο-μουσική σύμπραξη της Ηρώς με τον Αντώνη Λουδάρο και τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη.

Δεν φοβάται να κάνει τα πάντα; «Δεν έχω ανάγκη να προστατευτώ. Μπορεί αυτό να εμπεριέχει το ρίσκο και να γίνονται κάποια λάθος βήματα. Μπορεί να έχω κάνει επιλογές για τις οποίες κάποιοι με έχουν κατακρίνει. Αλλά εκ του αποτελέσματος θεωρώ ότι έχω κερδίσει πράγματα. Αποπροσανατολίζονται μόνο εκείνοι που αδυνατούν να δουν πιο ανοιχτά τα πράγματα και κολλάνε στα στερεότυπα. Μπορεί δηλαδή να δουν τον «Τιτανικό» μου ως μπουζούκια!».

• info: Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος. Δραματουργική συνεργασία: Ξένια Αηδονοπούλου. Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Μουσική: Δημοσθένης Γρίβας. Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Επιμέλεια κοστουμιών: Νατάσα Δημητρίου

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Χοροθεατρικός «Τιτανικός Electro dance tragedy» του Κωνσταντίνου Ρήγου από το Εθνικό Θέατρο

Το Εθνικό Θέατρο θα ανεβάσει (20/3) στην «Πειραιώς 260, χώρος Δ`, τη χοροθεατρική παράσταση «Τιτανικός», του Κωνσταντίνου Ρήγου.

10 Απριλίου 1912. Το βρετανικό υπερωκεάνιο «Τιτανικός» πραγματοποιεί τον παρθενικό του απόπλου από το λιμάνι του Σαουθάμπτον με προορισμό τη Νέα Υόρκη. 14 Απριλίου 1912, ώρα 23:40 προσκρούει σε ένα παγόβουνο. Οι διαθέσιμες θέσεις στις ναυαγοσωστικές λέμβους δεν αρκούν για να καλύψουν τον αριθμό των επιβατών.15 Απριλίου 1912, ώρα 2:20 βυθίζεται στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, παρασύροντας στο θάνατο περισσότερα από 1500 άτομα. Έχει συμβεί το αδιανόητο. Το πλοίο-κολοσσός που σύμφωνα με την πλοιοκτήτρια εταιρία White Star Line ήταν «πρακτικά αβύθιστο», βυθίζεται μέσα σε δυόμισι ώρες, 400 μίλια νότια της Νέας Γης.

Μετά την εντυπωσιακή Bossa Nova και αντλώντας υλικό από την ιστορία του μυθικού πλέον «Τιτανικού», ο Κωνσταντίνος Ρήγος επανέρχεται στο Εθνικό για να δημιουργήσει στη σκηνή ένα μυστηριώδη και γοητευτικό κόσμο και να μας κάνει συνένοχους των πιο μύχιων αναζητήσεών του. Στο πλευρό του δεκαέξι σημαντικοί ερμηνευτές (ηθοποιοί και χορευτές) που θα συναντηθούν επί σκηνής για να διασταυρώσουν τις ιστορίες τους, προκαλώντας τα όρια ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Ζωντανή μουσική, χορός και αφήγηση είναι τα «υλικά» που θα χρησιμοποιήσει ο Κωνσταντίνος Ρήγος για να μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι εκπλήξεων, στη διάρκεια του οποίου τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Προ-παράσταση: 19/03/2009, Πρώτη παράσταση: 20/03/2009, Τελευταία παράσταση: 17/05/2009

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Από Τετάρτη έως Κυριακή. Για την ακριβή ώρα της παράστασης επικοινωνείτε με το τηλέφωνο του ταμείου. Τηλέφωνο ταμείου: 210 4838739

• Σκηνοθεσία – Χορογραφία -Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος. Σύνθεση, παραγωγή μουσικής-Διδασκαλία χορωδίας: Δημοσθένης Γρίβας. Δραματουργία-Κείμενα: Ξένια Αηδονοπούλου. Κοστούμια: Νατάσα Δημητρίου. Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης. Βοηθοί Σκηνοθέτη: Έλενα Σκουλά, Νικόλας Στραβοπόδης. Βοηθός χορογράφου: Αμάλια Μπένετ. Βοηθός ενδυματολόγου: Εύα Γουλάκου. Βοηθός φωτιστή: Εβίνα Βασιλακοπούλου

Διανομή:

• Αντώνης Αντωνίου, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Έμιλυ Κολιανδρή, Παναγιώτης Κοντονής, Γιώργος Κοτσιφάκης, Άρης Λεμπεσόπουλος, Μαρκέλλα Μανωλιάδου, Δήμητρα Ματσούκα, Σάββας Μπαλτζής, Αμάλια Μπένετ, Μαρία Ναυπλιώτου, Ιωάννα Παππά, Έλενα Τοπαλίδου, ΜΙωάννα Τουμπακάρη, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Αιμίλιος Χειλάκης
• Στην παράσταση συμμετέχουν οι σπουδαστές του 2ου έτους της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου: Προκόπης Αγαθοκλέους, Ιώ Ασηθιανάκη, Ελένη Ζαχοπούλου, Βάλια Καράγιωργα, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Διονύσης Μακρής Μπαρμπέτας, Παναγιώτης Μακρής, Κατερίνα Μαούτσου, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Κατερίνα Παϊταζόγλου, Αργύρης Πανταζάρας, Γιάννης Παπαδόπουλος, Πένυ Φοινίρη, Χάρης Φραγκούλης, Αλεξάνδρα Χασάνι, Απόστολος Ψαρρός

Μήπως δεν συνέβη ποτέ;

Το 1898 ο συγγραφέας Μόργκαν Ρόμπερτσον γράφει ένα μυθιστόρημα, με τον τίτλο Futility [Ματαιότητα], για ένα υπερπολυτελές πλοίο με το όνομα Τιτάνας, που απέπλευσε από το λιμάνι της Νέας Υόρκης με προορισμό την Ευρώπη και  βυθίστηκε μια νύχτα του Απρίλη, προσκρούοντας σε ένα παγόβουνο. Δεκατέσσερα χρόνια μετά και ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία, ένα υπερωκεάνιο, αντίστοιχο σε μέγεθος και χλιδή, βυθίζεται με τον ίδιο τρόπο μια κρύα απριλιάτικη νύχτα. Το όνομα αυτού, Τιτανικός. Έκτοτε, πολλά γράφτηκαν και ακόμη περισσότερα ειπώθηκαν σχετικά με  τους λόγους που οδήγησαν στο μοιραίο ναυάγιο, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε, αλλά και το ποιοι και με ποιον τρόπο κατάφεραν να σωθούν. Οι διάφοροι μύθοι που επιβίωσαν μέχρι και σήμερα, έφθασαν ακόμη και στο σημείο να αμφισβητούν το ίδιο το γεγονός του ναυαγίου. Μήπως δεν συνέβη ποτέ; Μήπως ο Τιτανικός δεν βυθίστηκε, αλλά εξαφανίστηκε με κάποιο μαγικό τρόπο;
Σε αυτόν το μυθικό Τιτανικό, το συνδεδεμένο με αδιάψευστα γεγονότα αλλά και ακραίους θρύλους, επιλέγει να μας επιβιβάσει ο Κωνσταντίνος Ρήγος, σε μια παράσταση όπου τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό είναι δυσδιάκριτα. Το σκηνικό, ένα λευκό τοπίο που τα σύνορά του απλώνονται στο άπειρο, κατοικείται από φαντάσματα ανθρώπων που εμφανίζονται για να αφηγηθούν και να ζήσουν θραύσματα ιστοριών, με κοινή αφετηρία τις μνήμες, προσωπικές και συλλογικές, του ναυαγίου. Ένα dj set, μέσα σ’ αυτό το απροσδιόριστο τοπίο που θυμίζει πίστα club, γίνεται το βήμα για να μας φανερώσουν τις σκέψεις τους. Η ιδέα της παραίσθησης, κεντρική στις περισσότερες ιστορίες, καθιστά δυνατή τη συνύπαρξη αυτών των προσώπων με τη διπλή υπόσταση –πρόκειται για θαμώνες ενός night club ή για φαντάσματα της τραγωδίας του Τιτανικού;–, των καταδικασμένων να ζουν τη στιγμή της σύγκρουσης ξανά και ξανά. Δεκαέξι σημαντικοί ερμηνευτές συναντιούνται στην ερημιά των πάγων, με δεκαέξι σπουδαστές της δραματικής σχολής του Εθνικού. Εγκλωβισμένοι μέσα στο χρόνο, υποκύπτουν στις παγίδες που τους στήνουν οι αισθήσεις τους και αναζητούν τη διέξοδο που θα τους λυτρώσει.

Το παγωμένο τοπίο κατακλύζουν ηλεκτρονικοί ήχοι –μουσικά κομμάτια σταθμοί αλλά και πρωτότυπες συνθέσεις του Δημοσθένη Γρίβα– που μας ταξιδεύουν στο βυθό του Ατλαντικού, εκεί που βρίσκονται παρατημένα τα συντρίμμια του «πλωτού παλατιού». Η house ατμόσφαιρα σπάει μέσα από μουσικές αναφορές στο πραγματικό γεγονός του ναυαγίου, όπως το Nearer My God to Thee και το Songe d’Automne, τα οποία εικάζεται ότι έπαιζε η μπάντα του Τιτανικού καθώς το πλοίο βυθιζόταν.
Μέσα σ’ έναν κόσμο που αιμορραγεί, που βουλιάζει καθημερινά στην άβυσσο της πολιτισμικής αλλοτρίωσης, η ιστορία του Τιτανικού είναι και πάλι επίκαιρη. Το πλοίο-σύμβολο του 20ού αιώνα ξεκινάει το ταξίδι του –όπως άλλωστε και ο 20ός αιώνας– με τις καλύτερες προοπτικές και τελικά βυθίζεται πριν φθάσει στον προορισμό του. Τα όνειρα των μεταναστών της τρίτης θέσης βουλιάζουν μαζί με την αλαζονική έπαρση των αστών της πρώτης. Ο «αβύθιστος Τιτανικός» χάνει στη σύγκρουσή του με τη φύση, η ελπίδα της ανθρωπότητας για μια πορεία προς ένα καινούργιο, ευτυχισμένο μέλλον πνίγεται, η πλάνη της κυριαρχίας του ανθρώπου επάνω στη μοίρα αποκαλύπτεται.
Στον Τιτανικό, ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιχειρεί να μιλήσει για τις αυταπάτες του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος εξακολουθεί να είναι –παρά το πέρασμα των χρόνων– το ίδιο αδύναμος απέναντι σε φαινόμενα που τον υπερβαίνουν, το ίδιο επιρρεπής στην αναζήτηση κάποιας ανώτερης δύναμης, ικανής να τον προστατεύσει στις στιγμές της απόλυτης απελπισίας.

Ξένια Αηδονοπούλου

Κωνσταντίνου Ρήγου «Τιτανικός» – από το Εθνικό Θέατρο στην Πειραιώς 260…

Ρέιβ-πάρτι στον «Τιτανικό»

• Το πλοίο-θρύλος βυθίζεται και άνθρωποι βρίσκονται στη σκοτεινή παγωμένη θάλασσα του Ατλαντικού μετρώντας δευτερόλεπτα πριν απ’ το τέλος. Αυτό το χρονικό διάστημα καλύπτει θεματικά και μουσικοχορευτικά το καινούριο έργο του Κωνσταντίνου Ρήγου με τίτλο «Τιτανικός», που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο στις 13 Μαρτίου στην Πειραιώς 260.

• Το μεγαλύτερο, το ωραιότερο, το γρηγορότερο πλοίο της εποχής του. Το αβύθιστο. Κι όμως, ο υπερπολυτελής «Τιτανικός» βυθίστηκε. Πάνω σ’ αυτή την ιδέα στηρίζεται η παράσταση του Κ. Ρήγου. Ενα υπερθέαμα ως ρέκβιεμ για τον θάνατο, την απώλεια του ονείρου, την άπιαστη Αμερική, υπερθέαμα που όμως συντελείται σ’ ένα τεράστιο κλαμπ… Οι ναυαγοί οδεύοντας προς την άβυσσο βρίσκονται καταμεσής ενός διεθνούς πάρτι ομαδικής παράκρουσης με dj τον ίδιο το Θεό…

Χάουζ στο χάος

• Μετά το πρώτο σοκ, την υστερία, τον πανικό, τα κλάματα, τις ικεσίες και τα ουρλιαχτά, οι άνθρωποι πάνω στα παγόβουνα ετοιμάζονται για το μεγάλο μυστικιστικό ταξίδι. Και πώς να λείπει ο Θεός από μια τέτοια εκδρομή;.. Η αναζήτηση της πίστης μέσα από ψευδαισθήσεις ή την παρουσία αγγέλων αποτελεί σταθερό μοτίβο της παράστασης. Είναι οι στιγμές που η προσφυγή στο θείο, στην όποια άγνωστη δύναμη, γίνεται αυθόρμητα.

• Κι αν στα επίγεια πάρτι τέτοιων μεγεθών τον τόνο δίνουν τα ναρκωτικά, στην παράσταση του Κ. Ρήγου η πρόσκρουση με το θάνατο, σ’ αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα διογκωμένα από το θεατρικό χρόνο, λειτουργεί ως σούπερ παραισθησιογόνο… Ο εγκέφαλος οξυγονώνεται, οι αισθήσεις χάνονται κι αρχίζουν οι παραισθήσεις ανάμεικτες με φλας μπακ απ’ τη ζωή των ηρώων.

• Τη στιγμή που πνίγονται η ατμόσφαιρα μετατρέπεται, ερήμην τους, στην αισθητική του κλαμπ. Ενώ οι ίδιοι κινούνται αργά, περιγράφουν με αγωνία τις μαρτυρίες από το πλοίο, τραγουδούν για τις παλιές ωραίες μέρες, αναλογίζονται πόσο ωραίος θα ήταν ο 20ός αιώνας, ολόγυρα μπιτάτη μουσική και φωτορυθμικά χαλάνε τον κόσμο. Αστροναύτες, προϊστορικά ζώα, πάγοι μεταμορφωμένοι σε σεληνιακά τοπία εμφανίζονται ως γεννήματα παραισθήσεών τους.

• Την παράσταση διαπερνά όλη η μουσική κουλτούρα των κλαμπ: χάουζ, τρανς και ελέκτρο, ακούσματα που παραπέμπουν στο πλοίο που τρίζει όταν σπάει ή στον ήχο του βυθού, συνθέσεις του Δημοσθένη Γρίβα συναντιούνται με τραγούδια των Εντίθ Πιάφ, της Νίνα Σιμόν αλλά και των Μπόι Τζορτζ και Ντέιβιντ Μπάουι.

• Ολοι οι ναυαγοί δεν προσδιορίζονται από κοινωνική τάξη ή επαγγελματική ιδιότητα. Αριστοκράτες και φτωχοί μετανάστες, μπροστά στο θάνατο, φοβούνται το ίδιο, υποστηρίζει ο Κ. Ρήγος: «Αρχικά με ενδιέφερε η ταξική διάσταση του ναυαγίου. Οσο προχωρούσαν οι πρόβες συνειδητοποιούσα ότι αυτό το στοιχείο απομακρυνόταν από τις διαθέσεις μας δίνοντας χώρο στο ποιητικό και μεταφυσικό. Αυτοί οι άνθρωποι, ανέτοιμοι μπροστά στο θάνατο, φορτισμένοι με την προσδοκία της Γης της Επαγγελίας, νικήθηκαν από τη δύναμη της φύσης.

• »Οι πάγοι έχουν κυριολεκτική και μεταφορική σημασία: σκοτώνουν αλλά και λιώνουν σήμερα ή στέκονται εμπόδια στην ανθρώπινη επικοινωνία. Συμπυκνώνουν τον απόλυτο κίνδυνο κρύβοντας όλα τα ωραία, ελκυστικά πράγματα που έρχονται ύπουλα καταπάνω μας μέχρι να μας καταπιούν. Ενα από τα κείμενα μάλιστα απαριθμεί όλα τα είδη παγόβουνων. Πάντως, ο χρόνος από τη στιγμή που αντιλήφθηκαν στο πλοίο το παγόβουνο μέχρι την πρόσκρουση ήταν μόνον 37 δευτερόλεπτα».

Το βαλς του αποχαιρετισμού

• Το εγχείρημα ακούγεται θηριώδες όπως ο τίτλος του… Στη σκηνή προσεύχονται, χορεύουν, τραγουδούν, εκστασιάζονται και στο τέλος… πνίγονται 32 καλλιτέχνες. Ολοι οι ηθοποιοί (Μαρία Ναυπλιώτου, Δήμητρα Ματσούκα, Ιωάννα Παππά, Εμιλυ Κολιανδρή, Αρης Λεμπεσόπουλος, Αιμίλιος Χειλάκης, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Ελένα Τοπαλίδου), χορευτές αλλά και δεκαέξι μαθητές της Β’ τάξης της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου φορούν επίσημο ένδυμα… κηδείας (κοστούμια Νατάσας Δημητρίου).

• Μαύρες μακριές τουαλέτες οι γυναίκες και μαύρα κοστούμια οι άντρες. Υμνοι και τραγούδια ακούγονται πότε ως χορωδία και πότε ως μονωδίες. Ανάμεσά τους ένας εκκλησιαστικός ύμνος που παιζόταν στο πλοίο πριν βυθιστεί, καθώς και το βαλς «Φθινόπωρο» από ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Ολος ο θίασος χορεύει και τραγουδά, εκτός από τον Αρη Λεμπεσόπουλο ο οποίος απαγγέλλει τον «Εκκλησιαστή» από την Παλαιά Διαθήκη.

• «Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις δεκαέξι ζευγάρια να χορεύουν βαλς ή να τραγουδούν χορωδιακά όλοι μαζί», σχολιάζει ο σκηνοθέτης.
• «Τα πρόσωπα ως μετακινούμενα τοπία λειτουργούν αρχιτεκτονικά μέσα στο χώρο. Οι φιγούρες από ομάδες γίνονται έως και μονάδες, η ερημιά δίνει τη θέση της στο πλήρες. Χρειάζεται μεγάλη τεχνολογική υποστήριξη στο επίπεδο ήχου και φωτισμού ώστε να δικαιολογηθεί η μεταφορά που επιχειρεί το έργο, η μεταφυσική ατμόσφαιρα ως μαζική διασκέδαση πριν τον θάνατο».
• Τα κείμενα έχουν γράψει η δραματολόγος Ξένια Αηδονοπούλου, αλλά και ηθοποιοί και χορευτές της παράστασης. Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες-ντοκουμέντα διασωθέντων του ναυαγίου (γίνονται αναφορές μέχρι και στη δημοπρασία αντικειμένων τους), καθώς κι ένα ποιητικό κείμενο του Μπάλαρντ.

• Το σκηνικό είναι μια εικαστική εγκατάσταση μεγάλων διαστάσεων που ταιριάζει στο βιομηχανικό χώρο της Πειραιώς 260: πάγοι από φελιζόλ που μεταμορφώνονται στη διάρκεια της παράστασης με τη βοήθεια της τεχνολογίας: φωτισμοί (Σάκη Μπιρμπίλη), ρομποτικά λέιζερ, καπνοί.

• «Δεν ξέρω πώς είναι το «μετά»» λέει ο Κ. Ρήγος. «Οσοι «επέστρεψαν» από το θάνατο, μιλούν για ένα λευκό φως που σε τυλίγει στην ευδαιμονία… Σ’ αυτό το φως του τέλους, το απόλυτα «στρογγυλό» στηρίζεται η παράσταση μέσα από ένα ταξίδι νεκρών. Υπάρχει αίσθημα, χιούμορ και αγάπη που βγαίνει απ’ τα τραγούδια, αλλά όχι έρωτας. Απ’ αυτόν πήραμε υπερβολική θα έλεγα δόση στο «Μπόσα Νόβα»… Αν η «Μπόσα Νόβα» ήταν εκ θέματος η μέρα, ο «Τιτανικός» είναι η νύχτα και μάλιστα παγωμένη σαν τον θάνατο.

• »Ο ήχος και η εικόνα διεκδικούν θεατές από 17 έως 30 αλλά απ’ την άλλη, εννοιολογικά, το έργο δεν είναι τόσο απλό. Δεν διαβάζεται εύκολα από ανθρώπους χωρίς αναφορές σε πολλά πράγματα της ζωής, της τέχνης, της μεταφυσικής. Πάντως αν μπεις στη λογική της παράστασης, ταξιδεύεις μαζί της. Αυτός ο «Τιτανικός» δεν είναι δράμα. Προσωπικά, δεν αντέχω τη «σοβαρότητα». Ο,τι κάνω θέλω να το ειρωνεύομαι». *

• Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ – φωτ: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 – 08/03/2009

Η Θεσσαλονίκη χορεύει Bossa Nova. Στο Μέγαρο Μουσικής το θεατρικό πάρτι του Κων/νου Ρήγου

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πάρτι με bossa nova

Σε ρυθμούς Bossa Nova θα «χορεύει» από αύριο και για πέντε βραδιές η Θεσσαλονίκη. Το Μέγαρο Μουσικής θα φιλοξενήσει την επιτυχημένη μουσικοθεατρική παραγωγή που ανέβηκε πέρυσι στην Αθήνα από το Εθνικό Θέατρο. Χορογραφεί και σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Ρήγος και πρωταγωνιστούν η Θέμις Μπαζάκα, η Μαρία Ναυπλιώτου, ο Αντώνης Φραγκάκης κι άλλοι 20 ηθοποιοί και χορευτές.

Σύμφωνα με τους συντελεστές, η παράσταση είναι ένα «πάρτι» που θυμίζει μικρογραφία ζωής, σαν μια lounge, ξεθωριασμένη κοινωνία, παραζαλισμένη από το ποτό των αισθήσεων και ένα ασταμάτητο φλερτ. Ενα αισθησιακό σύμπαν σχεδιασμένο από τον Κωνσταντίνο Ρήγο προκειμένου να ξετυλίξει μέσα σε μια αίθουσα χορού τις πτυχές του ίδιου αιώνιου μυστηρίου, του έρωτα.

Ηρωες του παραμυθιού 20 χορευτές και ηθοποιοί ντυμένοι με γκλαμ φορέματα και σιέλ και κρεμ σμόκιν, με μια κόκκινη καρδιά να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια τους και με όπλα τους το λόγο, το χορό, το τραγούδι, περφόρμανς και βίντεο αφηγούνται τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια στα πανομοιότυπα ερωτικά σίριαλ που κουβαλάει η καθημερινότητα χρόνια τώρα.

Info: – Bossa Nova, του Κωνσταντίνου Ρήγου

Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Εισιτήρια: €20, €30, €40 και €50. Μαθητικά- φοιτητικά: €12

Προπώληση: Αποκλειστικά από τα εκδοτήρια του Μεγάρου και του ΟΜΜΘ, στην πλατεία Αριστοτέλους.

• ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη, 10.02.09