Οι θεατές πίσω από το τζάμι, οι ηθοποιοί στον δρόμο

• Παράσταση σαν σινεμά. Εμείς μέσα στο κτίριο του Bios στην Πειραιώς. Οι πρωταγωνιστές, έξω στον δρόμο. Τα πρώτα πέντε λεπτά πάνω στη λεωφόρο, ανάμεσα στη βραδινή κίνηση. Για το υπόλοιπο της παράστασης, πάνω στον κάθετο πεζόδρομο, εκεί που «δείχνει» η τζαμαρία της κεντρικής αίθουσας του πολυχώρου. Εμείς μέσα. Εκείνοι έξω. Ευτυχώς για εκείνους, η βροχή άρχισε ακριβώς τη στιγμή που η παράσταση τελείωσε…

Το Cinemascope -μια συνεργασία της ομάδας Blitz και του Bios- έχει επιτυχία. Απόδειξη ότι πήρε παράταση μία εβδομάδα, έως και τις 4 Ιουλίου (www.greekfestival.gr, τηλ. 210-32.72.000). Είναι διαφορετικό: για να ακούσεις τι λένε οι ηθοποιοί έξω στον δρόμο, σου δίνουν να φορέσεις αναγκαστικά μεγάλα ακουστικά. Είναι γρήγορο: αποτελείται από μικρές ιστορίες που παρουσιάζονται σε μορφή αντίστροφης μέτρησης, μία μέρα τη φορά, μέχρι να έρθει το «τέλος του κόσμου». Σε κάνει να ξεχάσεις ότι είναι καλοκαίρι και ότι βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας.

Από εικαστικής απόψεως, η παράσταση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το κάδρο που σχηματίζεται διατηρεί μια ομορφιά καθόλη τη διάρκεια του έργου, μεταμορφώνοντας το τζάμι του Bios σε μια αλλιώτικη «οθόνη» του σινεμά. Οι φωτισμοί είναι ευρηματικοί. Τα εφέ έξυπνα. Ακόμα και οι περαστικοί προσθέτουν κάτι το απρόσμενο σε αυτό το tableau vivant: ένας υπάλληλος του απέναντι ξενοδοχείου βγάζει τα σκουπίδια έξω κάποια στιγμή, περπατώντας ανέμελα ανάμεσα στους ηθοποιούς – δεν αναρωτιέται άραγε για τα χειμωνιάτικα ρούχα τους ή για το ψεύτικο χιόνι; Ισως βγάζει τα σκουπίδια κάθε βράδυ κατά τις 10 μ.μ. και τους έχει ξαναδεί…

Μέχρι εδώ καλά. Οταν όμως έρχεται το τέλος, κανείς δεν ξέρει πραγματικά αν έχει έρθει το τέλος, παρόλο που ο αφηγητής μάς διαβάζει σαφέστατα τα ονόματα των ηθοποιών και των λοιπών συντελεστών. Το κοινό διστάζει να βγάλει τα ακουστικά, σαν να περιμένει ακόμα την κορύφωση που δεν έχει έρθει. Κοιτάει ο ένας τον άλλον. Εξω, στον πεζόδρομο όλα έχουν ησυχάσει. Ο φωτισμός έχει χαμηλώσει. Οι ηθοποιοί δεν έχουν υποκλιθεί -όπως είπαμε, σαν σινεμά, όχι σαν θέατρο- και οι πρώτες σταγόνες πέφτουν. Κάτι λείπει. Ισως οι μικρές ιστορίες δεν έχουν καταφέρει να μας πουν μια μεγάλη, κι επειδή ακριβώς είναι τόσο όμορφο το κάδρο, του αξίζει μια πιο μεγάλη ιστορία. Της Νελλης Αμπραβανελ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29/06/2010

ΕΧΡΕRΙΕΝCΕ… Τo χιούμορ νικάει τον πανικό

• Οι οδηγοί ταξί που κατεβαίνουν την Πειραιώς συχνά ρωτούν: «Τι ακριβώς κάνουν εκεί μέσα;».

• Παρακολουθήσαμε μια πρόβα στο Bios, που αποτελεί υην πιο δημοφιλή εναλλακτική σκηνή της Αθήνας

ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Το Βios είναι ούτως ή άλλως ένα σημείο της πόλης όπου συμβαίνουν «περίεργα» πράγματα, φιλοξενούνται «εναλλακτικά» θεάματα. «Τι ακριβώς κάνουν εκεί μέσα;» είναι η συνηθέστερη απορία των οδηγών ταξί κάθε φορά που σε μεταφέρουν στην Πειραιώς 84. Την περασμένη Τρίτη, όμως, κατά τη διάρκεια μιας γενικής δοκιμής αλλιώτικης από τις άλλες, ξεπέρασε τον εαυτό του. Διότι η alternative δράση δεν περιορίστηκε μόνο «εκεί μέσα», αλλά εξαπλώθηκε και… εκεί έξω: στον πολύβουο δρόμο της Πειραιώς και στον φαινομενικά ήσυχο πεζόδρομο της Σαλαμίνος. Η ομάδα Βlitz παρουσιάζει το «Cinemascope. Ενα ντοκυμαντέρ για το τέλος του κόσμου» και οι θεατές το παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον, νιώθοντας μια περίεργη αγαλλίαση μέσα στην ηχομόνωση και απομόνωση των ακουστικών τους.

«Με το που θα ακουστεί η ανακοίνωση θα βάλετε τον διακόπτη στο scale Β και το volume στο maximum» μας ενημέρωναν όσο μας μοίραζαν τα ακουστικά. Λίγο αργότερα το bar του Βios είχε γεμίσει από μυστήριους τύπους με ακουστικά γύρω από τον αυχένα, τραβώντας την προσοχή των ανυποψίαστων θαμώνων που βρίσκονταν εκεί απλώς για ποτό. Η ανακοίνωση δεν άργησε να ακουστεί και μαζί της άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του κόσμου. Μας απομένουν μόλις εννέα ημέρες και μια δαιμόνια ρεπόρτερ βρίσκεται ξαφνικά στη μέση της Πειραιώς, προμηνύοντας σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, ενώ τα αυτοκίνητα περνούν λυσσασμένα από δίπλα της. Φέιγ-βολάν πέφτουν από τον ουρανό, λες και τα ρίχνει ο Θεός για να κάνει μια τελευταία πλάκα στους ανθρώπους, ενώ ένα πανό έχει ήδη αναρτηθεί στην απέναντι πλευρά του δρόμου: «Μας εγκατέλειψαν!».

Ξαφνικά οι θεατές οδηγούνται στον «προθάλαμο» και από εκεί στην αίθουσα, για να καθήσουν αναπαυτικά – φορώντας πάντα τα ακουστικάκαι να παρακολουθήσουν πίσω από το τζάμι μια παράσταση που καθ΄ όλη τη διάρκεια των 70 λεπτών της φλερτάρει ασύστολα τόσο με το θέατρο όσο και με το σινεμά. Η κολόνα που χωρίζει την τζαμαρία στη μέση δίνει την (ψευδ)αίσθηση διχοτομημένου κινηματογραφικού πλάνου και οι ηθοποιοί που γεμίζουν με την ενέργειά τους τη Σαλαμίνος προσφέρουν μια 3D εμπειρία διαφορετική από εκείνη που έχεις συνηθίσει να βιώνεις με ποπκόρν και king size αναψυκτικό στο χέρι.

Η ψυχολογία των κεντρικών ηρώων λίγο πριν από το οριστικό τέλος θυμίζει εκείνη επιβατών αεροσκάφους που πρόκειται να συντριβεί από στιγμή σε στιγμή. Δεν είναι ένα χορικό πανικού, ούτε καν μελό: κάποιοι κάνουν απολογισμό, κάποιοι ξημεροβραδιάζονται κάτω από το σπίτι της πρώην τους, κάποιοι ψάχνουν παρηγοριά στη λογοτεχνία. Το χιούμορ νικάει τον πανικό. Φορώντας ασύρματα μικρόφωνα οι ηθοποιοί υποδύονται καθημερινούς ανθρώπους σε μια διόλου καθημερινή κατάσταση. Μέσα από τα προσωπικά μας ηχείαακούμε ηχογραφημένες τις σκέψεις τους, που μπλέκονται συχνά με τις δικές μας: «Είμαι μόνος… Δεν θέλω να πεθάνω… Η κηδεία μου θα είναι τέλεια! Θα πλαντάξουν όλοι στο κλάμα!.. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, βαρέθηκα!». Μια κοπέλα περπατά μετρώντας τα πατατάκια που τρώει: «134, 135, 136…» ωραίος τρόπος να αυτοκτονήσεις τώρα που δεν σε νοιάζει τίποτε πια. Ενας ψυχίατρος μας αποκαλύπτει πόσο δυστυχισμένος νιώθει έχοντας συσσωρεύσει μέσα του τη δυστυχία όλων των πελατών του: «Οι άνθρωποι είναι κακοί. Και είναι αδύνατον να προσπαθείς να κάνεις ευτυχισμένο έναν κακό άνθρωπο. Τώρα πια δεν προσπαθώ να τους βοηθήσω. Απλώς τους γράφω χάπια». Ακόμη και το πραγματικό ξενοδοχείο της οδού γίνεται μέρος του σκηνικού. Η ρεσεψιόν του στο βάθος είναι πλέον το γραφείο μιας υπαλλήλου στατιστικής υπηρεσίας που τηλεφωνεί και ρωτάει: «Θα χαρακτηρίζατε τη ζωή σας: α) ευτυχισμένη, β) καλή, γ) χάλια;/ Εχετε σκεφτεί να αυτοκτονήσετε; α) ναι, β) όχι, γ) ποτέ». Και προτού το κλείσει τους ευχαριστεί για τη συμμετοχή και τους εύχεται «καλό τέλος!».

Οσο οι δέκα… επαγγελματίες διαβάτες μετρούν αντίστροφα προς τη συντριβή, οι ερασιτέχνες του είδους, περαστικοί, εκτός σεναρίου, μπαίνουν στο πλάνο χωρίς να ξέρουν πόσο σημαντικό ρόλο ξαφνικά διαδραματίζουν. Τη στιγμή που κάποιος λέει «οι άνθρωποι απαιτούν τόσο πολλά», ένας κύριος περνάει με οκτώ παραγεμισμένες σακούλες από το Αttica. Ή στη σκηνή της (τεχνητής) ομίχλης, όταν ο ηθοποιός λέει «το πυκνό σκοτάδι συνεχίζεται», ένας άστεγος τον πλησιάζει και αρχίζει τον δικό του, αυτοσχέδιο μονόλογο: «Δουλειά, θέλω δουλειά, δεν έχω δουλειά…». Κάπως έτσι συνειδητοποιείς ότι δεν χρειάζεται να καταστραφεί ο κόσμος για να καταλάβεις πως όλα γύρω σου καταρρέουν. Αρκεί και μια οικονομική κρίση.

• Στην ίδια συχνότητα

Σε μια εποχή όπου το πιο μαζικό πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να δεις τον τελικό της Γιουροβίζιον με πέντε φίλους, όντας όλο και πιο φοβισμένος να κατέβεις σε διαδηλώσεις, είναι ωραίο να βιώνεις το ίδιο πράγμα με 70 ανθρώπους ταυτόχρονα. Γελάς δυνατά και δεν ακούς το γέλιο σου, ούτε του διπλανού σου. Με κάποιον μαγικό τρόπο όμως ξέρεις ότι αυτή είναι μία από τις λίγες στιγμές που είσαι στην ίδια συχνότητα με τόσο κόσμο. Οι πιο θαρραλέοι περαστικοί κοντοστέκονται και κοιτάζουν ξαφνιασμένοι πότε εκτός και πότε εντός της τζαμαρίας. Ποιος παρατηρεί ποιον; Με τα πράσινα φωτάκια τού «on» να λαμπυρίζουν κοντά στα αφτιά τους, οι θεατές θυμίζουν εξωγήινους που ήρθαν εκπαιδευτική εκδρομή σε τούτο τον πλανήτη και ο τουριστικός πράκτορας τους «έριξε» στέλνοντάς τους στις εννέα τελευταίες ημέρες. Και όταν το τέλος έρχεται, το χειροκρότημα είναι τόσο δυνατό που διαπερνά τα διπλά τζάμια. Τα ακουστικά επιστρέφονται στο κουτί τους, στα αφτιά μας όμως εξακολουθούν να ηχούν λέξεις και εικόνες που έχουν ακόμη τη δύναμη να σε ξαφνιάζουν, σε μία περίοδο όπου όλοι νομίζουν ότι τα έχουν δει όλα.

• Ποιος, Πού, Πότε: Βios, Πειραιώς 84, τηλ. 210 3425.335. Ως τις 27 Ιουνίου.
• Ομάδα Βlitz (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής).
• Συμπαραγωγή με το Βios (powered by Sssh!), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
• Παίζουν: Θανάσης Δεμίρης, Σιαμάκ Ετεμάντη, Βάσω Καμαράτου, Ελένη Καραγιώργη, Ελίνα Λούκου, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Γιάννης Μαλογιάννης, Μαργιαλένα Μαμαρέλη, Σύλλας Τζουμέρκας, Μαρία Φιλίνη.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artId=335807&dt=06/06/2010#ixzz0q2qhzGff

H ζωή μέσα από το τζάμι

Aνάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο κινούνται στη φετινή παραγωγή τους οι blitz, η δραστήρια θεατρική ομάδα. Tίτλος της φετινής παραγωγής (θα παρουσιάζεται μέχρι 27 Iουνίου στο BIOS, από Πέμπτη μέχρι και Kυριακή στις 9.30 μ.μ.) «Cinema-scope – Eνα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου». H ομάδα blitz καλεί τους θεατές, οι οποίοι θα φορούν ασύρματα ακουστικά, να παρακολουθούν μέσα από τη μεγάλη τζαμαρία του πολυχώρου BIOS (αφού συνεργάζονται με την ομάδα BIOS) όσα εκτυλίσσονται έξω. Παρατηρώντας την αδιάκοπη κίνηση των περαστικών, θα είναι σαν να παρακολουθούν μια ιδιαίτερη χορογραφία, ατομική και κοινωνική, μια χορογραφία του δρόμου, που έτσι κι αλλιώς υπάρχει ανεξάρτητα από όσα γίνονται στο εσωτερικό των κτιρίων. O χρόνος της παράστασης ταυτίζεται με το τελευταίο δίωρο πριν από το τέλος του κόσμου.

H ομάδα blitz, που ιδρύθηκε το 2004 από τους νεαρούς ηθοποιούς Γιώργο Bαλαή, Aγγελική Παπούλια και Xρήστο Πασσαλή, προτείνουν κάθε φορά πρωτοποριακές μεθόδους τόσο στη θεατρική πράξη, όσο και στη δραματουργία. Δίνουν έμφαση στις συνεργασίες και καλλιεργούν το μεικτό σκηνικό θέαμα. O θεατής των blitz είναι περισσότερο μάρτυρας μιας κατάστασης παρά θεατής. Στην παράσταση παίζουν οι Eλ. Kαραγιώργη, Σύλλας Tζουμέρκας, Mιχ. Mαθιουδάκης, Mαργ. Mαμαρέλη, Θαν. Δεμίρης, Eλίνα Λούκου, Σιαμάκ Eτεμάντη, Γιάννης Mαλογιάννης, Mαρία Φιλίνη, Bάσω Kαμαράτου.

Το τέλος του κόσμου μέσα από βιτρίνα…

Το «θέαμα» εκτυλίσσεται στην Πειραιώς και σε πεζόδρομο και οι θεατές παρακολουθούν «καλωδιωμένοι» τα τεκταινόμενα μέσα από τη μεγάλη τζαμαρία του θεάτρου

«Cinemascope – Ενα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου» τιτλοφορείται η νέα δουλειά της ομάδας Blitz, που παρουσιάζεται από μεθαύριο έως και τις 27 Ιουνίου στο «Bios», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών

Πώς βιώνει κανείς τις λίγες ημέρες που του απομένουν πριν από το τέλος του κόσμου; Απολογισμοί, τραγούδια, έρωτες, αποχαιρετισμοί, όλα χωρούν σε μια τέτοια συνθήκη. Αλλά και πόσο συνειδητοποιημένος είναι ο κόσμος της μεγαλούπολης απέναντι στο γεγονός; Από πολύ έως και… καθόλου.

Τα παραπάνω θέματα διαπραγματεύεται η περφόρμανς «Cinemascope-Ενα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου», που παρουσιάζει η ομάδα «Blitz» (σκηνοθεσία/δραματουργία), από τις 3 έως τις 27 Ιουνίου, στο «Bios», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Το «Cinemascope» κινείται στο όριο μεταξύ κινηματογράφου και θεάτρου, οικειοποιείται τη γλώσσα του κινηματογράφου και η δραματουργία του είναι χτισμένη πάνω στο θέμα του τέλους του κόσμου, καθώς και στον χρόνο που κυλάει.

Βασισμένο στην πλατφόρμα του Silent Sound Show (SSSh!), oι θεατές, φορώντας ασύρματα ακουστικά, παρακολουθούν το «θέαμα» που εκτυλίσσεται έξω, στην Πειραιώς και στον πεζόδρομο της Σαλαμίνος, διαχωρισμένοι και απομονωμένοι από αυτό πίσω από ένα μεγάλο τζάμι. Η χρήση των ασύρματων ακουστικών επιτρέπει τη δημιουργία ενός νέου ακουστικού χώρου, μέσα στον οποίο συντελείται η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ένας χώρος όπου τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού συγχέονται. Ταυτόχρονα αυτό που αποκαλούμε πραγματική ζωή, παραβιάζει τα πλάνα του «Cinemascope», επεμβαίνοντας στο περιεχόμενο της περφόρμανς επιτρέποντάς της να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις από τις πραγματικές.

• Οι Blitz

«Η ιστορία αυτή είναι προϊόν μυθοπλασίας. Τα γεγονότα και οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται είναι προϊόν φαντασίας και ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα», σημειώνουν οι «Blitz» (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής). Ο κόσμος τελειώνει, κανείς δεν ξέρει γιατί, κανείς δεν ξέρει πώς. «Οι ήρωες του Cinemascope ζούνε τις δέκα τελευταίες ημέρες του κόσμου. Αναρωτιούνται, αποχαιρετούν, ερωτεύονται, κάνουν τον απολογισμό της ζωής τους, τραγουδούν, προσπαθούν να αποφύγουν τη βροχή, με ένα συνεχόμενο μονοπλάνο, μέσα στο οποίο κυριαρχεί μια αδιάκοπη παρέλαση περαστικών, σκηνοθετημένων ή μη. Αυτή η χορογραφία του δρόμου είναι ταυτόχρονα ατομική και κοινωνική, κρυμμένη και δημόσια, είναι μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν προορίζεται για μας. Γράφεται από τον ίδιο τον δρόμο». Οι θεατές, εκτός από το ότι ακούν αυτό που λένε οι ηθοποιοί εκείνη την ώρα, ακούν και τις… σκέψεις τους, οι οποίες είναι προηχογραφημένες. Αλλά τι είναι η πλατφόρμα του Silent Sound Show (SSSh!); Το «Bios» την απέκτησε στις αρχές του χρόνου, έχοντας σκοπό να τη χρησιμοποιήσει σε μια ποικιλία δραστηριοτήτων όπως μουσικές εκδηλώσεις, περφόρμανς και προβολές ταινιών. Το SSSh! βασίζεται στην ταυτόχρονη συνύπαρξη δύο διαφορετικών ηχητικών περιβαλλόντων, χωρίς το ένα να επικαλύπτει το άλλο. Σε κάθε ακροατή/θεατή δίνεται ένα ζευγάρι ασύρματα ακουστικά με δύο κανάλια, με τα οποία μπορεί να επιλέξει ποιο από τα δύο διαφορετικά ηχητικά περιβάλλοντα θέλει να ακούσει.

Σκηνοθεσία-Δραματουργία: «Blitz». Παίζουν: Ελένη Καραγιώργη, Σύλλας Τζουμέρκας, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Μαργιαλένα Μαμαρέλη, Θανάσης Δεμίρης, Ελίνα Λούκου, Σιαμάκ Ετεμάντη, Γιάννης Μαλογιάννης, Μαρία Φιλίνη, Βάσω Καμαράτου.Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας.

• Δεύτερη φορά

Είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που η ομάδα «Blitz» και το «Bios» παρουσιάζουν τη νέα τους συμπαραγωγή, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (είχε προηγηθεί η περυσινή «Κατερίνη»).

«Cinemascope – Ενα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου» τιτλοφορείται η νέα δουλειά της ομάδας Blitz, που παρουσιάζεται από μεθαύριο έως και τις 27 Ιουνίου στο «Bios», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 01/06/2010

Φεστιβάλ Αθηνών … αυλαία

«Αγγελοι στην Αμερική»

Η θεατρική αυλαία του Φεστιβάλ Αθηνών ανοίγει (1-7/6), στο θέατρο Πειραιώς 260, με το έργο του Αμερικανού συγγραφέα «Αγγελοι στην Αμερική», σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Μία παράσταση που προβληματίζει. Θεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις συγκρούονται με τη σεξουαλικότητα και την αναζήτηση νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης. Ενα έργο προφητικό, γραμμένο στο κατώφλι της «νέας εποχής που προδιαγράφει τον εφιάλτη του κόσμου που ζούμε», σημειώνει ο σκηνοθέτης. Το έργο γράφτηκε το 1991 και είναι ίσως το πιο πολυβραβευμένο έργο της εποχής μας. Μεταξύ άλλων έλαβε το National Arts Club Award (1991), το βραβείο της λονδρέζικης Ενωσης Κριτικών Θεάτρου (1992), το βραβείο της νεοϋορκέζικης Ενωσης Κριτικών Θεάτρου (1993), το «Pulitzer Prize» και «Tony Award» (1993). Ο 54χρονος σήμερα Κούσνερ έγραψε και το σενάριο της ομώνυμης ταινίας, που γυρίστηκε μερικά χρόνια αργότερα. Μετάφραση Γιώργος Δεπάστας. Δραματουργική επεξεργασία – σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια Νίκος Μαστοράκης. Σκηνικά – κοστούμια Μανόλης Παντελιδάκης. Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης. Επιμέλεια κίνησης Κώστας Τσιούκας. Παίζουν: Ζέτα Δούκα, Θανάσης Ευθυμιάδης, Δημήτρης Λιγνάδης, Χρήστος Λούλης, Μάγια Λυμπεροπούλου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Σοφία Σεϊρλή, Νίκος Χατζόπουλος. Συμμετέχουν και οι Γιώργος Κουτλής και Αλέξανδρος Ψυχράμης.

O θίασος «blitz» παρουσιάζει (3-27/6) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών μια παράσταση μεταξύ θεάτρου και κινηματογράφου, με τίτλο «Cinemascope – ένα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου». Οι θεατές, φορώντας ασύρματα ακουστικά, παρακολουθούν μέσα από τη μεγάλη τζαμαρία του χώρου «BIOS» αυτό που εκτυλίσσεται έξω. Ως χρόνος της παράστασης νοούνται οι δύο τελευταίες ώρες πριν το τέλος του κόσμου. Χωρίς κανένας να ξέρει γιατί και πώς, ο κόσμος τελειώνει. Παρατηρώντας την αδιάκοπη κίνηση των περαστικών, σκηνοθετημένη αλλά και αυθόρμητη, οι θεατές παρακολουθούν μία ιδιαίτερη «χορογραφία», ατομική και κοινωνική, μια «χορογραφία» του δρόμου, ανεξάρτητη από το θέαμα, που εντάσσεται μέσα σ’ αυτό. Η παράσταση βασίζεται στην ψηφιακή πλατφόρμα Silent Sound Show (SSSh!), που απέκτησε το «BIOS» και επιτρέπει να συνυπάρχουν ταυτόχρονα δύο διαφορετικά ηχητικά περιβάλλοντα, χωρίς να αλληλοκαλύπτονται. Φωτισμοί Τάσος Παλαιορούτας. Παίζουν: Ελένη Καραγιώργη, Σύλλας Τζουμέρκας, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Μαργιαλένα Μαμαρέλη, Θανάσης Δεμίρης, Ελίνα Λούκου, Σιαμάκ Ετεμάντη, Γιάννης Μαλογιάννης, Μαρία Φιλίνη, Βάσω Καμαράτου. Το θίασο ίδρυσαν το 2004 οι ηθοποιοί Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια και Χρήστος Πασσαλής.

• ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
  17/11/2009– Θεατρικές πρεμιέρες
  15/7/2009– Φεστιβαλικές παραστάσεις
  14/6/2009– Οι αθηναϊκές παραστάσεις
  22/12/2007– Νέες πρεμιέρες
  9/11/2007– Πολυβραβευμένο μιούζικαλ

Θέατρο στον πεζόδρομο

• Πότε μας ξεναγούν απλώς σ’ ένα «Σπίτι» -το σπίτι που μένουν όλοι μαζί για ένα διάστημα- πότε μας κλείνουν ιδιωτικές συναντήσεις όπως συνέβη στην προηγούμενη παράστασή τους «Κατερίνη» στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Τώρα μας φέρνουν το τέλος του κόσμου, έτσι όπως συντελείται στην οδό Πειραιώς… Οι Blitz επανέρχονται ξανά μέσω του Φεστιβάλ με την καινούρια τους παραγωγή «Cinemascope. Ενα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου» που παρουσιάζεται από τις 3 μέχρι και τις 27 Ιουνίου στο Bios, χώρο με τον οποίον συνεργάζονται συνήθως.

Το «Cinemascope» στηρίζεται σε μια νέα σκηνική φόρμα που κινείται ανάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, συνθέτοντας ένα θέαμα που διαμορφώνουν εκτός από τους ηθοποιούς (Ελένη Καραγιώργη, Σύλλας Τζουμέρκας, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Μαργιαλένα Μαμαρέλη, Θανάσης Δεμίρης, Ελίνα Λούκου, Σιαμάκ Ετεμάντη, Γιάννης Μαλογιάννης, Μαρία Φιλίνη, Βάσω Καμαράτου) και οι ίδιοι ο θεατές, ανάλογα τη θέση τους και ανάλογα με το ακουστικό περιβάλλον που επιλέγουν. Γιατί εδώ η τεχνολογία παίζει καθοριστικό ρόλο.

Οι Blitz αρέσκονται στη δημιουργία πρωτότυπων παραστάσεων. Ως ομάδα ιδρύθηκαν το 2004 από τους Γιώργο Βαλαή, Αγγελική Παπούλια και Χρήστο Πασσαλή. Η δουλειά τους στηρίζεται σε τεχνικές και αυτοσχεδιασμούς που επαναπροσδιορίζουν τη θεατρική πράξη και τα όριά της, συχνά, με τρόπο ακραίο. Κάθε φορά προτείνουν πρωτοποριακές μεθόδους έρευνας σε όλα τα επίπεδα: δραματουργία, υποκριτική, συγγραφή κειμένων, σκηνοθεσία.

Τώρα βάζουν στο παιχνίδι και την τεχνολογία. Οι θεατές, φορώντας ασύρματα ακουστικά, παρακολουθούν μέσα από τη μεγάλη τζαμαρία του Bios ό,τι εκτυλίσσεται απέξω. Ο δραματικός χρόνος της παράστασης συμπυκνώνει τις δύο τελευταίες ώρες πριν από το τέλος του κόσμου. Χωρίς κανένας να ξέρει γιατί και πώς, όλα τελειώνουν… Οι θεατές παρατηρώντας την αδιάκοπη κίνηση των «περαστικών», σκηνοθετημένη αλλά και αυθόρμητη, τελικά, παρακολουθούν μια ιδιαίτερη χορογραφία, ατομική και κοινωνική ταυτόχρονα, μια χορογραφία του δρόμου που υπάρχει ανεξάρτητα από το θέαμα και ταυτόχρονα μέσα σ’ αυτό.

Το «Cinemascope» βασίζεται στην ψηφιακή πλατφόρμα Silent Sound Show που επιτρέπει να συνυπάρχουν ταυτόχρονα δύο διαφορετικά ηχητικά περιβάλλοντα, χωρίς να αλληλοκαλύπτονται, αλλά συγχέοντας τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Ο κάθε θεατής, αποκομμένος και περιορισμένος πίσω από τη γυάλινη τζαμαρία, παρακολουθεί το θέαμα που εκτυλίσσεται στον δρόμο, φορώντας τα ακουστικά του που φέρουν δύο κανάλια, έτσι ώστε να μπορεί ο ίδιος να επιλέξει το ηχητικό περιβάλλον που προτιμά και συγχρόνως να «φτιάχνει» την παράσταση όπως του αρέσει…

• Ε. ΜΑΡΙΝΟΥ, Επτά, Κυριακή 23 Μαΐου 2010

«Guns! Guns!Guns!» Από την ομάδα blitz , στο Σύγχρονο Θέατρο Aθήνας σε συνεργασία με το Eθνικό Θέατρο

H θεατρική ομάδα blitz (Aγγελική Παπούλια, Γιώργος Bαλαής, Xρήστος Πασσαλής), γνωστή πια σε όσους παρακολουθούν τις νεανικές πειραματικές ομάδες (το καλοκαίρι έκαναν αίσθηση με την «KATEPINH» τους στο Φεστιβάλ Aθηνών), πιο σίγουρη τώρα για τις προθέσεις και τις τεχνικές της, σε συνεργασία με τους Iπποκράτη Δελβερούδη, Bαγγέλη Zλατίντση και Σταυρούλα Σιάμου, μας κάλεσε όχι μόνο να παρακολουθήσουμε, αλλά να αναλογιστούμε την ιστορία του 20ου αιώνα, μέσα σε δύο ώρες. Mια σουρεαλιστική ανασύνθεση των κυριότερων ιστορικών γεγονότων και πολιτιστικών ανατροπών, ένα δελτίο ειδήσεων του αιώνα που περιείχε δύο παγκόσμιους πολέμους, μία πολιτική επανάσταση και ακόμα περισσότερες πολιτισμικές.

• «Πότε άλλαξαν όλα;»

H επέτειος των 20 χρόνων από την πτώση του τείχους του Bερολίνου συμπίπτει με τα 20 χρόνια της ίδρυσης της ιδιωτικής τηλεόρασης. Tι από τα δύο έπεσε και μας πλάκωσε πρώτο; Eρωτήματα που πέφτουν σαν πυροβολισμός, όπως αυτός που ανοίγει ξαφνικά την παράσταση σκοτώνοντας τον «ανύποπτο» θεατή της τρίτης σειράς.

Mια θεατρική περφόρμανς που φιλοδοξεί να τα συμπεριλάβει όλα: Aπό την Oκτωβριανή επανάσταση σε ξεκαρδιστική σύγχυση με έργα του Tσέχωφ, και την ανορθόδοξη προσπάθεια κατανόησης του ναζιστικού φαινομένου. Tην πρωτοεμφάνιση του μπικίνι και των τάπερ της δεκαετίας του ‘40, έως την καθιέρωση της αμερικάνικης ή αγγλοσαξονικής κουλτούρας με όλα της τα σύμβολα (ηλεκτρικές σκούπες, McDonald’s κ.λπ.) και την παρέλαση πλαστικών χαμόγελων τύπου colgate. Tζέιμς Nτιν, Mέριλυν Mονρόε Σύλβια Πλαθ, η προσελήνωση (υπέροχη η Aγγελική Παπούλια να πετάει με το σκάφανδρο επί σκηνής) και οι θάνατοι κάποιων υπέροχων ανθρώπων, συμβόλων μιας εποχής τόσο ζωντανής και αισιόδοξης που κατάντησε ύβρις. Kι όλα αυτά υπό τους ήχους μουσικών που έγραψαν τη δική τους ιστορία και τον Nτέϊβιντ Mπάουι να συνοδεύει την κατάκτηση του διαστήματος με το «Space Oddity». Tο 1989 τέλειωσε πολιτισμικά ο 20ος αιώνας μοιάζει να μας λέει η παράσταση και ο 21ος προσπαθεί να βρει το σήμα του μέσα από ένα κινητό τηλέφωνο.

Oχι τυχαία η παράσταση μας έφερε στο νου τον «Eθνικό Yμνο» του Mαρμαρινού και την αισθητική του και όχι άδικα, μιας και οι ηθοποιοί της ομάδας είναι καλλιτεχνικά παιδιά του. [ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 06/02/2010]

//

Ομάδα «Blitz»: «GUNS! GUNS! GUNS!» στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας»

• Θεατρικά «Οπλα»

Το Εθνικό Θέατρο, στα πλαίσια του πειραματικού προγράμματός του «Group Hostel» παρουσιάζει στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» την παράσταση της ομάδας «Blitz», με τίτλο GUNS! GUNS! GUNS!». Πρόκειται για μια αφήγηση περί ιστορικών γεγονότων στη διάρκεια του 20ού αιώνα, και την αναρώτηση για το αν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Ο άνθρωπος στέκεται έντρομος μπροστά στην κάννη της Ιστορίας και προσπαθεί επίμονα να την αντιμετωπίσει, να την ερμηνεύσει, να αντιδράσει.

Κείμενο – σκηνοθεσία: ομάδα «Blitz» (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής), σκηνικά – κοστούμια Εύας Μανιδάκη, κίνηση Σταυρούλας Σιάμου, φωτισμοί Τάσου Παλαιορούτα, δραματουργία Νίκου Φλέσσα, Μαριαλένας Μαμαρέλη. Παίζουν: Γιώργος Βαλαής, Ιπποκράτης Δελβερούδης, Βαγγέλης Ζλαντίντση, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Σταυρούλα Σιάμου.

Χτυποκάρδια στο θρανίο

• ΔΥΟ ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΕΣ ΤΗΣ «Ε» ΓΡΑΦΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
• Ξαναδιδάχτηκα τη ραψωδία λ της «Οδύσσειας» και έγινα Ελλη Λαμπέτη

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το τελευταίο 45λεπτο που πέρασα ως μαθήτρια σε σχολική αίθουσα. Δεν περίμενα όμως πως η περφόρμανς «Κατερίνη» της ομάδας Blitz θα ανακαλούσε τόσο εύκολα όλα αυτά τα συναισθήματα με κάθε τους λεπτομέρεια.

Σε ένα από τα δωμάτια της «Κατερίνης», ο Γιώργος Βαλαής τετ α τετ με μια θεατή

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ολοι γνωρίζαμε πως δεν θα είμαστε θεατές σε μια συμβατική παράσταση. Γνωρίζαμε, επίσης, πως η «Κατερίνη» διαρκεί πεντέμισι ώρες και πως διαρθρώνεται σε δύο άξονες. Από τη μια σε επτά δωμάτια του BIOS και από την άλλη στο δημόσιο χώρο του πάρτι.

Ωρα προσέλευσης 8 παρά 20. Καλούμαστε να φορέσουμε μια κιτς κονκάρδα -η Αγία Αικατερίνη μπροστά από μια ελληνική σημαία- και να συμπληρώσουμε ένα ερωτηματολόγιο με τα στοιχεία μας αλλά και ερωτήσεις, όπως «Προσεύχεστε; Φοβάστε τα γεράματα; Ποια είναι το μεγαλύτερό σας ελάττωμα ως νεοέλληνα; Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι; Τι σας έχει μάθει η ζωή;» κ.λπ. Λίγο αργότερα στην ταράτσα του BIOS οι περφόρμερ κανονίζουν τα διαδικαστικά, δηλαδή τι ώρα θα πάμε σε ποιο δωμάτιο και βγάζουν φωτογραφίες μαζί μας.

Το πάρτι αρχίζει και μας καλούν σε… προσευχή. Ανάπαυση. Προσοχή. Αντί όμως για το Πάτερ Ημών, ακούγεται μια δριμεία κοινωνική καταγγελία. Σε λίγο από το μικρόφωνο καλούν μερικούς από εμάς στην αίθουσα 1, στον κάτω όροφο. Ο πιο «θαρραλέος» από το γκρουπ ανοίγει την πόρτα και μας υποδέχεται η περφόρμερ- κλασική εικόνα φιλολόγου. Αφού πήρε παρουσίες, αρχίζει η παράδοση.

Μας διαβάζει τη ραψωδία λ της «Οδύσσειας» (Νέκυια) στην οποία ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Αδη και συναντά τους νεκρούς του. Η ανάγνωση διακόπτεται ακριβώς όταν έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε. Ηρθε η ώρα της εξέτασης. Ερωτήσεις όπως «Γιατί να είναι όλα τόσο πρόσκαιρα;», «Εχετε σκεφτεί πώς θέλετε να είναι ο τάφος σας;», «Εχετε χάσει κάποιον δικό σας;», «Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγατε σε κηδεία;», μοιάζουν απλές αλλά είναι από τις πιο δύσκολες που έχω κληθεί να απαντήσω. Λίγο αργότερα ακούγεται η χαρακτηριστική φράση: «Βγάλτε μια κόλλα». Η καθηγήτρια-περφόρμερ (Ελένη Καραγεώργη) μας ζητεί να ζωγραφίσουμε ένα πρόσωπο που έχουμε χάσει, αργότερα αναλύουμε τις ζωγραφιές και τις κρεμάμε στον τοίχο. Το μάθημα-παράσταση τελειώνει.

Με το που φτάνεις στο «Bios», σε βγάζουν μια αναμνηστική φωτογραφία με τους συν-θεατές σου. Ούτως ή άλλως έχεις πολλά να θυμάσαι από την «Κατερίνη»

Ανεβαίνουμε και πάλι στον χώρο του πάρτι και διασκορπιζόμαστε σε διαφορετικά δωμάτια. Τώρα ο κάθε θεατής είναι μόνος του με έναν περφόρμερ – βρίσκομαι στο δωμάτιο 2 του Γιώργου Βαλαή, όπου μεταξύ άλλων ερμηνεύω, χωρίς να το ξέρω, το ρόλο της Ελλης Λαμπέτη από το σπαραχτικό τέλος της «Κάλπικης λίρας».

Οι συμμετέχοντες δεν είμαστε πια άγνωστοι, μέσα σε μερικά λεπτά έχουμε μοιραστεί τους φόβους μας και κάποιες προσωπικές μας ιστορίες. Ισως το πείραμα των Blitz ακουστεί εύκολο ή απλοϊκό. Δεν το έζησα έτσι. Διέθετε προβληματισμό, συγκίνηση, κάθαρση, ενεργό συμμετοχή των θεατών και πάνω απ’ όλα αλήθεια. Τίποτα δεν ήταν προσποιητό ή δήθεν, τίποτα δεν έγινε βεβιασμένα. Απλότητα και καμία προσπάθεια εντυπωσιασμού. Δεν τα συναντά κανείς εύκολα σε ελληνική πειραματική ομάδα θεάτρου.*

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009