«Ετρεξε» σαν το αθάνατο νερό

• Ηταν μια αλλιώτικη «Γκόλφω», που πήρε άξια τη θέση της στο πρόγραμμα των φετινών Επιδαυρίων. Μαύρα κοστούμια, μαύρο σκηνικό, κλαρίνα, υψηλή ποίηση και εξαιρετικές ερμηνείες

• Της Εφης Μαρίνου, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 19/08/13

«Τρέξε Τάσο!». Και ο Γιάννης Βογιατζής τρέχει. Τρέχει προς τα πεύκα, πίσω από την ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου. Είναι ο τρίτος Τάσος, ο σημερινός, ο αγαπημένος της Γκόλφως όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει…

Την είδαμε τον χειμώνα στη Σκηνή Ρεξ του Εθνικού Θεάτρου. Το βουκολικό κωμειδύλλιο «Γκόλφω», γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο το 1893 από τον Σπυρίδωνα Περεσιάδη, έγινε επιτυχία. Την περασμένη Παρασκευή, η «Γκόλφω» κατάκτησε και την Επίδαυρο.

Περισσότεροι από πέντε χιλιάδες θεατές παρακολούθησαν την παράσταση του Νίκου Καραθάνου -ανάμεσά τους αρκετοί που την έβλεπαν για δεύτερη φορά- που παρουσιάστηκε σε συμπαραγωγή με το Ελληνικό Φεστιβάλ, και την απόλαυσαν. Κι αυτό δεν φάνηκε μόνο στο χειροκρότημα του φινάλε, αλλά και στη διάρκεια της παράστασης.

Μια μικρή μπάντα έπαιζε έξω από το «Ξενία» καλωσορίζοντας σε μια παράσταση ξεχωριστή. Γιατί, τυπικά, η «Γκόλφω» στην Επίδαυρο -έτσι όπως την έχουμε συνηθίσει-, συνιστά ένα… αλλόκοτο θεατρικό γεγονός. Κι όμως, αυτή η «Γκόλφω» απέδειξε ότι ανήκει δικαιωματικά στο ρεπερτόριο των Επιδαυρίων.

Με τον «Κύκλωπα» του Ευριπίδη κάνει πρεμιέρα το Εθνικό στην Επίδαυρο – Την Παρασκευή και το Σάββατο

Με το μόνο ακέραια σωζόμενο σατυρικό δράμα της αρχαιότητας, τον «Κύκλωπα» του Ευριπίδη, θα βρεθεί στο αργολικό θέατρο, αύριο, Παρασκευή και το Σάββατο 3 Αυγούστου, το Εθνικό Θέατρο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Βασίλης Παπαβασιλείου έχει ως πρωταγωνιστική τριανδρία τους Δημήτρη Πιατά (Κύκλωπας), Νίκο Καραθάνο (Οδυσσέας) και Νίκο Χατζόπουλο (Σιληνός). Ο 17μελής ανδρικός θίασος θα βρίσκεται επί σκηνής συνδράμοντας στον πανηγυρικό χαρακτήρα της παράστασης. Κατά πάσα πιθανότητα ο «Κύκλωψ» του Ευριπίδη γράφτηκε ανάμεσα στο 410 με 415 π.Χ., ενώ δεν είναι γνωστό σε ποια τετραλογία ανήκει. Η υπόθεση του δράματος αντλείται από την ένατη ραψωδία της ομηρικής Οδύσσειας και πραγματεύεται, με μια άλλη οπτική εξαιτίας της παρουσίας των Σατύρων, τη γνωστή περιπέτεια του Οδυσσέα με τον Πολύφημο.

«Λέτε η παράσταση να κάνει καλό στην Ελλάδα;»

• Η Φιόνα Σο θα παρουσιάσει σε παγκόσμια πρώτη στην Επίδαυρο την «Μπαλάντα του γέρου ναυτικού»
• EΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΙΡΗ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 03 Αυγούστου 2012

Ολα ξεκίνησαν όταν η Φιόνα Σο έψαχνε ένα βάλσαμο για την ψυχή της. Βρισκόταν στο Λος Αντζελες για τα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς «True Blood». Ενιωθε απελπισμένη επειδή βρισκόταν στην Αμερική και για να καταλαγιάσει τα ερωτήματα που την ταλάνιζαν – «Γιατί δεν είμαι σπίτι μου; Τι είναι η ζωή και ποια είμαι;» – έβγαινε για τρέξιμο. Κάθε μέρα την ώρα του τζόγκινγκ έπαιρνε μαζί της και μερικούς στίχους από την «Μπαλάντα του γέρου ναυτικού» του Σάμιουελ Κόλεριτζ, ενός εμβληματικού ποιήματος της εποχής του ρομαντισμού που περιγράφει τις περιπέτειες ενός γέροντα που ταξίδεψε στον κόσμο και βίωσε ανάμεσα σε άλλα και μεταφυσικές εμπειρίες. Τελικά, χωρίς να το καταλάβει, το αποστήθισε ολόκληρο.

Χωρίς απαλλοτριώσεις η Επίδαυρος

Πολλά χρόνια μετά τη χρήση του για παραστάσεις, το μικρό θέατρο της Επιδαύρου παραμένει ακόμα χωρίς απαλλοτριώσεις των γύρω οικοπέδων.

Ακόμη και το σπίτι που χρησιμοποιείται για καμαρίνια των καλλιτεχνών ανήκει σε όσα έπρεπε να έχουν απαλλοτριωθεί.

Το υψηλό κόστος, περί τα 700 χιλιάδες ευρώ, ήταν αυτό που δεν επέτρεψε να ολοκληρωθεί η διαδικασία μέσα στο προβλεπόμενο από τον νόμο 18μηνο.

Η επιτροπή δεν μπόρεσε να καταθέσει τα χρήματα, επειδή για τις απαλλοτριώσεις η εθνική συμμετοχή έφθανε στο 50% του ποσού, αν και το πρόγραμμα ήταν κοινοτικό.

Απαλλοτρίωσε δύο από τα 15 αντί ποσού περίπου 100 χιλιάδων ευρώ.

Το ένα μάλιστα έκρυβε τη συνέχεια του αρχαίου θεάτρου και ανασκάφηκε από τον Βασίλειο Λαμπρινουδάκη.

Μια αγάπη για το καλοκαίρι

Χρόνια κι έρωτες στην Επίδαυρο

Του Δημήτρη Λιγνάδη

Κοντά 30 χρόνια επισκέπτεται την Επίδαυρο ο Δημήτρης Λιγνάδης. Και μας ξεναγεί στις αγαπημένες του γωνιές, από το Ασκληπιείο μέχρι το λιμάνι. «Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις, πονάει». Και η δική μου μνήμη, όταν πονάει, τρελαίνεται… Η «δική μου» Επίδαυρος: οι δρόμοι και τα μονοπάτια της. Ο δρόμος του λιμανιού, μπροστά από τα καφέ και τα ξενοδοχεία. Να ερημώνει τον χειμώνα, να γεμίζει το καλοκαίρι από τους ίδιους ανθρώπους, που- κοντά 30 χρόνια τώρα- τους ξανασυναντώ, πεισματικά, εκεί.

Το, σαν κρυφό, δρομάκι που βγάζει στο μικρό αρχαίο θεατράκι. Ο παλιός δρόμος που ένωνε την (πριν «παλαιά», τώρα «αρχαία») Επίδαυρο με το Λυγουριό (τώρα «Ασκληπιείο»). Από εκείνο τον δρόμο με οδήγησε ο πατέρας μου το ΄75 ώς το αρχαίο θέατρο και είδα την πρώτη μου παράσταση: Οιδίπους επί Κολωνώ. Ο Μινωτής να εξέρχεται της σκηνής και εντός μου να εισέρχεται το φως. Το μονοπάτι από τα καμαρίνια ώς το θέατρο, αργότερα, αντίστροφα περπατημένο!

Κι άλλοι «επιδαύριοι» δρόμοι. Όπου, με το πέρασμα των χρόνων, βάδισα. Και έτσι κι αλλιώς… Η θάλασσα. Στη Βαγιωνιά, στη Μουριά, στα κάμπινγκ, στην Παναγίτσα. Νερά πότε θολά, πότε καθαρά, μα πάντοτε, για μένα, ιαματικά. Οι τόποι και το τοπίο. Το Αρχαίο Θέατρο και ο πέριξ αυτού χώρος. Οι αρχαίες ελιές, οι πορτοκαλεώνες. Δίπλα στα μονοπάτια οι λυγαριές, που «αν δεν τις πιάσεις, την αγάπη σου θα χάσεις». Οι πάντα ζωντανοί επί σκηνής μύθοι και «μύθοι», που αστράφτανε και στοίχειωσαν διά παντός το θεατρικό δικό μου… παραμύθι!

Οι στιγμές. Κάτω από έναστρους θολούς είτε ανέφελους ουρανούς, «καμιά φορά, περί το λυκαυ γές», όπου παίζονταν άλλα «έργα». Τα ερωτικά δράματα της εφηβείας μου. Τραγωδίες και κωμωδίες! Κι άλλες παραθεατρικές στιγμές- μικρά μονόπρακτα: ο Μινωτής διαμαρτύρεται στον Λεωνίδα για τον λογαριασμό, ο Κατράκης τρώει μεσημέρι στη Μουριά, η Βαλάκου κολυμπάει, ο πατέρας μου τραγουδάει με μαθητές του στον- μόνιμο στέκι μας τότε- «παράξενο», το Άσμα «είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα», ο Φωτόπουλος, αεί πλαισιωμένος… ατενίζει, έως σήμερα, τους διερχόμενους από τον δρόμο του λιμανιού! Κι άλλοι. Κι άλλα…

Τα μαγαζιά- καταλύματα- μουσεία σύγχρονα. Ο «Λεωνίδας», το «Ξενία», το «Άβατον», το «Ακτίς», το «Ακρογιάλι», η «Μουριά», τα «Κλήματα», ο «Παράξενος», τα μπαράκια στο «Απόλλων» και το «Ελλάς», το σπίτι του Διονύση, και- ύστατο μα όχι έσχατο- το ανυπέρβλητο «Καπάκι». Εκεί όπου έκλειναν βραδιές, δουλειές, ενίοτε και σπίτια!

Χρόνια προστέθηκαν, έρωτες αφαιρέθηκαν, ευθύνες πολλαπλασιάστηκαν, φιλίες διαιρέθηκαν… Αλλά είπαμε: η μνήμη μου όταν πονάει, τρελαίνεται. Γι΄ αυτό μπορεί να μπλέκει τον Μινωτή με τον Ηλία Τζαβέλλα, την προτομή του Αριστοφάνη με την κεφαλή του Λεωνίδα Λιακόπουλου, τον θρήνο της Ηλέκτρας με το ζεϊμπέκικο του «παράξενου», τον έρωτα του Αίμονα με τον δαίμονα των Εν Επιδαύρω ερώτων μου, το ιερό του Ασκληπιού με το γήπεδο του Ασκληπιού Α.Ο. Την ιστορία της Επιδαύρου με την Επίδαυρο της δικής μου ιστορίας.

10 αγαπημένα στέκια

● Οι παραστάσεις του καλοκαιριού στο μικρό και το μεγάλο θέατρο.

● Οι χώροι γύρω και από τα δύο θέατρα. Το μουσείο. Το παλιό «Ξενία».

● Η ιστορική πια ταβέρνα «Λεωνίδας», στο Λυγουριό, με την οικογένειά του. Μετά τις παραστάσεις, με όλη την, επώνυμη και μη, κοσμοσυρροή.

● Οι ταβέρνες «Παράξενος», «Μουριά», «Κλήματα», «Ακρογιάλι» στο λιμάνι με τις απίστευτες γεύσεις.

● Το ξενοδοχείο «Ακτίς» του Λευτέρη Ράμφου, στο λιμάνι. Με τα καινούργια δωμάτια και το σέρβις του πάντα διαθέσιμο για τις… άφτερ ώρες.

● Τα δωμάτια και studios της «Μουριάς». Δίπλα στη θάλασσα και στις πορτοκαλιές.

● Η ντίσκο «Καπάκι». Ανυπερθέτως!

● Η παραλία και τα μπαράκια στα ξενοδοχεία «Απόλλων» και «Ελλάς». Νυχθημερόν.

● Η θάλασσα στο τέρμα του κόλπου, στο εκκλησάκι της Παναγίτσας. Για κάθε είδους κολυμβητές…

● Και βέβαια, το κοντινό Ναύπλιο.

ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Δημοφιλή και must

Προ-βολες

Tης Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, 17/09/2009

Είναι, πάντα, αντικείμενο έκπληξης, κοινωνιολογικής παρατήρησης, θαυμασμού, αλλά και απορίας. Για ποιον λόγο όλοι σπεύδουν ν’ απολαύσουν ένα πολιτιστικό προϊόν, ακόμα κι όταν καμία σχέση με τα ενδιαφέροντα και την κουλτούρα τους δεν έχει; Τι είναι αυτό που κινητοποιεί τους χιλιάδες αναγνώστες του Νταν Μπράουν παγκοσμίως, του Χάρρυ Πότερ, τους θαυμαστές του Μάικλ Τζάκσον ή της Μαντόνας αν θέλουμε να μιλήσουμε για παγκόσμιους παροξυσμούς;

Στο «Χειμωνιάτικο παραμύθι» που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο άκουσα πολλούς να εκλιπαρούν για ένα εισιτήριο μόνο και μόνο επειδή θα υπήρχε εκεί ο Ιθαν Θοκ. Δεκάρα δεν έδιναν για το έργο του Σαίξπηρ, πεντάρα για την παράσταση στο θέατρο της Επιδαύρου.

Κάπως ανάλογα λειτουργούν και οι άνθρωποι όταν πρόκειται για κάποιο νέο στέκι, που έχει την τύχη να διαφημιστεί, να υποδειχθεί ως in, ως main stream, ως κάτι ξεχωριστό. Ολοι σπεύδουν να βρεθούν εκεί.

Ούτε νέο είναι το ζήτημα, ούτε πρωτοφανές, ούτε υπάρχει λόγος να το αντιμετωπίσουμε με αφ’ υψηλού διάθεση. Κανείς μας δεν δικαιούται. Γιατί όλοι νιώθουμε την επιθυμία ν’ ακουμπάμε την επικαιρότητα, να έχουμε γνώση και άποψη για τα θέματα που γίνονται είδηση, για τα πρόσωπα που είναι σταρ (όπως ο καθένας εννοεί τον χαρακτηρισμό). Κι εκείνοι που θεωρούν επικαιρότητα και γκλάμουρ ό,τι και όσους περνούν από τη μεσημεριανή ζώνη της τηλεόρασης, αποκαλώντας με το μικρό τους όνομα τους τηλεπαρουσιαστές ως απόλυτο και άμεσο δείγμα οικειότητας, κι εκείνοι που θεωρούν σημαντικό και in να επισκεφτούν το νέο δημοφιλές μπιστρό της Αθήνας, όπου δεν βρίσκεις τραπέζι για τουλάχιστον μία εβδομάδα, κι εκείνοι που δεν διανοούνται να μην αγοράσουν και ξεφυλλίσουν (ίσως όχι να διαβάσουν) τον Νταν Μπράουν κι ας είναι κάποια coffee table books τα μόνα βιβλία που κοσμούν το σύνθετο στο σπίτι τους… Ολοι, μα όλοι, έχουμε απαραβίαστα must και όλοι μέσα από αυτά αισθανόμαστε να διαφέρουμε, να ξεχωρίζουμε, να είμαστε μέρος της επικαιρότητας και της επωνυμίας.

Μηνάς Χατζησάββας: «Ας κάνουμε την Επίδαυρο μουσείο ή μόνο αξιοθέατο…»

• «Εάν δεν θέλουμε να ανεβαίνουν στην Επίδαυρο αναγνώσεις αρχαίων έργων με σύγχρονη ματιά, ας της αλλάξουμε χρήση. Ας την κάνουμε μουσείο ή μόνο αξιοθέατο για τους τουρίστες που ανεβαίνουν στη θυμέλη και δοκιμάζουν την ακουστική του χώρου…».

• Λάβρος είναι ο Μηνάς Χατζησάββας, μιλώντας στην «Κ» για τις αντιδράσεις που υπήρξαν από μικρή μερίδα του κοινού της Επιδαύρου την περασμένη Παρασκευή και Σάββατο στην παράσταση «Πέρσες» του Εθνικού Θεάτρου, στην οποία παίζει το ρόλο του Δαρείου. «Οσοι αντιδρούν στις παραστάσεις με σύγχρονη ματιά, ας πάνε στα μπουζούκια», μας είπε, χθες λίγο πριν αρχίσει η πρόβα για την επόμενη παράσταση του θιάσου, στο Αρχαίο Θέατρου του Αργους. Εχουν περάσει 12 χρόνια από την παράσταση των Βακχών σε σκηνοθεσία του Ματίας Λάνγκχοφ από το ΚΘΒΕ. Τότε, από το κοίλον της Επιδαύρου, ο Χατζησάββας – Διόνυσος και οι άλλοι ηθοποιοί άκουσαν το «Σήκω Μινωτή, σήκω Παξινού, να δείτε πού μας κατάντησαν». «Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει από τότε. Εκτιμώ πως η συμπεριφορά του κοινού αλλά και παραγόντων του θεατρικού χώρου απέναντι στους ξένους σκηνοθέτες αναδεικνύει τα κόμπλεξ μας και τις εθνικιστικές αντιλήψεις μας. Πιστεύουμε ότι εμείς γνωρίζουμε τον τρόπο που πρέπει να παρουσιάζονται τα αρχαία έργα. Αρα είμαστε αρνητικοί σε κάθε ξένο που παρουσιάζει μια άλλη ανάγνωση από αυτή που θέλουμε και περιμένουμε. Και όμως, στην καριέρα μου έχω συναντήσει σημαντικούς ξένους θεατρανθρώπους, που έχουν μελετήσει βαθιά την ελληνική γραμματεία. Τι ενόχλησε στην παράσταση; Η σύγχρονη ματιά της; Οτι ο Δαρείος και ο Ξέρξης δεν φορούσαν χλαμύδες; Οτι παρουσιάζονταν ως δικτατορίσκοι; Κοιτάξτε γύρω μας ποιοι μας κυβερνούν. Από τον Χίτλερ στον Τσαουσέσκου και τον Μπερλουσκόνι. Γελοίοι μάς κυβερνούν, όπως ο Ξέρξης και ο Δαρείος, που αγκυλώνονται στην εξουσία και την καθεστηκυία τάξη. Γιατί λοιπόν ενοχλεί μια σύγχρονη ανάγνωση των Περσών, όπως αυτή του Γκότσεφ;

• «Η πρότασή του ήταν μια μεγάλη στιγμή για το θεσμό του Φεστιβάλ Επιδαύρου», λέει ο Μηνάς Χατζησάββας. Ο σημαντικός ηθοποιός είναι απόλυτος, ξεκάθαρος. «Το θέατρο είναι για το σήμερα. Τώρα πρέπει να μας μιλάει ένα κείμενο του Αισχύλου. Μια παράσταση πρέπει να εγείρει ερωτήματα και να επιτρέπει στον θεατή να προβληματιστεί για τη σημερινή κατάσταση. Και αυτό δεν γίνεται με όρους του ’60 και του ’70. Οφείλουμε ως καλλιτέχνες να προχωρούμε την τέχνη. Αλλιώς, ας πάψουμε να υποστηρίζουμε ότι κάνουμε θέατρο και ας λέμε ότι υπηρετούμε ένα μουσειακό είδος», καταλήγει.

• Αποστολος Λακασας, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 6 Aυγούστου 2009

Η συρρίκνωση του Αμος Γκιτάι στην Επίδαυρο

• Το παρασκήνιο που οδήγησε στην ακύρωση της μιας από τις δύο προγραμματισμένες παραστάσεις με τη Ζαν Μορό

Βασισμένο στην «Ιστορία του Ιουδαϊκού Πολέμου» του Ιώσηπου Φλαβίου (1ος αιώνας μ.Χ.) που περιγράφει την κατάκτηση της Ιουδαίας από τους Ρωμαίους και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (το 70 μ.Χ.), το θέαμα «Ο πόλεμος των υιών του φωτός εναντίον των υιών του σκότους» του Γκιτάι φέρνει επί σκηνής ηθοποιούς από διαφορετικές χώρες, με την «ιέρεια» Ζαν Μορό στον ρόλο του αφηγητή Ιώσηπου, ο οποίος διηγείται τον πόλεμο των Ρωμαίων εναντίον των εβραίων στην Παλαιστίνη. Εβραίος ο ίδιος, από γέννα, βρίσκεται αιχμάλωτος και για να σωθεί υποχρεώνεται να εξιστορήσει τους θριάμβους των κατακτητών. Αριστερά, η ιέρεια της νουβέλ βαγκ Ζαν Μορό σε στιγμιότυπο από την παράσταση που δόθηκε στην Αβινιόν

Ακυρώνεται τελικά μία από τις δύο προγραμματισμένες παραστάσεις του θεάματος «Ο πόλεμος των υιών του φωτός εναντίον των υιών του σκότους» που πρόκειται να φιλοξενηθεί στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου την ερχόμενη εβδομάδα. Ετσι, αντί για Παρασκευή 24 και Σάββατο 25 Ιουλίου, η παράσταση θα παιχθεί τελικά μόνο τη δεύτερη ημέρα, δηλαδή το Σάββατο. Οσοι έχουν αγοράσει εισιτήρια για τις 24/7, ας απευθυνθούν στα εκδοτήρια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου), τηλέφωνο 210 3222.720.

Οι λόγοι που οδήγησαν στην ακύρωση δεν ανακοινώθηκαν από την ηγεσία του φεστιβάλ, το οποίο στην επίσημη ανακοίνωσή του αναφέρει μόνο «λόγους παραγωγής». Οι φήμες όμως θέλουν τον ισραηλινό σκηνοθέτη Αμος Γκιτάι (γνωστό κυρίως για τις πολιτικοποιημένες ταινίες του) να βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση μετά τις αρνητικές κριτικές που έλαβε από τον γαλλικό Τύπο την επομένη της παρουσίασης του «Πολέμου των υιών» στο Φεστιβάλ της Αβινιόν στις 7 Ιουλίου. Χαρακτηριστικά, η εφημερίδα «Le Μonde» έγραψε ότι «το θέαμα του Γκιτάι είναι εξαιρετικά αδύναμο, πρόχειρο, χωρίς ιδέες». Σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα, αυτό που έσωσε την κατάσταση ήταν «η φωνή της Ζαν Μορό, που από μόνη της άξιζε μια βραδιά». Ενα θέαμα προβληματικό, χωρίς υπόβαθρο, που όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων προκάλεσε ανησυχία και ενδεχομένως πανικό στον δημιουργό του. Ο Γκιτάι καταφεύγει τώρα σε σπασμωδικές κινήσεις «σωτηρίας». Ως αποτέλεσμα, ο Δημήτρης Καταλειφός, ο οποίος επρόκειτο να λάβει μέρος στην παράσταση ως αφηγητής- συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις σκηνές- δεν θα συμμετάσχει τελικά στον «Πόλεμο των υιών». Ο ηθοποιός, όπως είπε στο «Βήμα», είχε ασχοληθεί για δύο μήνες με τη δουλειά αυτή, μελετώντας αλλά και ταξιδεύοντας στην Αβινιόν, όπου έμεινε 13 ημέρες παρακολουθώντας πρόβες και δίνοντας το παρών στην πρεμιέρα. Αφού επέστρεψε στην Αθήνα, ο έλληνας ηθοποιός δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τη βοηθό του Γκιτάι, η οποία του ζήτησε να αφήσει τον αφηγητή και να ερμηνεύσει αντ΄ αυτού τον ρόλο του Τίτο, έναν από τους τρεις βασικούς ρόλους δηλαδή(!). Ο Καταλειφός αρνήθηκε υποστηρίζοντας ότι δεν προλαβαίνει να μάθει έναν ρόλο σε δέκα ημέρες. Ετσι οι δρόμοι χώρισαν…

Ολα αυτά, σε συνδυασμό με την εξαιρετικά χαμηλή προπώληση των εισιτηρίων για την Επίδαυρο, οδήγησαν- ύστερα προφανώς από συνεννόηση Γκιτάι και Γιώργου Λούκου, καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ- στη συρρίκνωση των δύο σε… μία. Οσοι πιστοί- και απτόητοι- προσέλθετε… [ΤΟ ΒΗΜΑ, Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009]

«Αλκηστη» του Ευριπίδη: Πρότυπο αφοσίωσης και αυτοθυσίας;

• Την «Αλκηστη» του Ευριπίδη, με θέμα τη σύγκρουση ανάμεσα στο θάνατο και τον Απόλλωνα, το σκοτάδι και το φως, θα παρουσιάσει το Εθνικό Θέατρο, σήμερα και αύριο, στην Επίδαυρο. Απόδοση – σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος. Σκηνικά – κοστούμια: Ελλη Παπαγεωργακοπούλου.Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής. Κίνηση: Μάρθα Κλουκίνα. Σχεδιασμός Video: Νάνσυ Μπινιαδάκη, Σεμπάστιαν Πούρφυστ. Παίζουν: Μαρία Σκουλά, Χρήστος Λούλης, Aργύρης Ξάφης, Μαρία Πρωτόπαππα Κώστας Μπερικόπουλος, Σωκράτης Πατσίκας, Iωάννα Παππά, Αννα Καλαϊτζίδου, Ηλιάννα Γαϊτάνη, Θάνος Τοκάκης, Ηλίας Παναγιωτακόπουλος, κ.ά. Σολίστ: Νίκος Σπανός (κόντρα τενόρος), Θανάσης Δεληγιάννης (τενόρος).

• Στις Φερές της Θεσσαλίας έρχεται η στιγμή που ο βασιλιάς Αδμητος πρέπει να πεθάνει, σύμφωνα με το πεπρωμένο του. Η μόνη δυνατότητα για να ζήσει είναι, αντ’ αυτού, να δεχτεί κάποιος οικείος του να πεθάνει. Οι γέροι γονείς του δε θυσιάζονται για χάρη του. Δέχεται, όμως, η νεαρή σύζυγός του, Αλκηστη, ώστε να σωθεί ο άντρας της. Πολύ ιδιαίτερο έργο η «Αλκηστις» διδάχτηκε το 438 π.Χ. ως το τελευταίο έργο τετραλογίας και πιθανότατα είχε τη θέση του σατυρικού δράματος. Τα κωμικά της στοιχεία, όμως, όπως η λογομαχία του Αδμητου με τον πατέρα του Φέρη, ή η παρουσία του μεθυσμένου Ηρακλή, παραπέμπουν περισσότερο σε τραγικωμωδία παρά σε καθαρά σατυρικό δράμα. Η ηρωίδα έχει θεωρηθεί ως πρότυπο συζυγικής αφοσίωσης και αυτοθυσίας. Ομως, ο Αδμητος αξίζει την αφοσίωσή της; Μήπως το «ευτυχισμένο τέλος» είναι τελικά ένα ειρωνικό σχόλιο και όχι μία ανώδυνη λύση;

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

12/7/2009

— Πρότυπο αφοσίωσης και αυτοθυσίας;

8/5/2009

— Το καλοκαίρι του Εθνικού Θεάτρου

Ενα «μπράβο» για τον κόσμο της Επιδαύρου ’09, Ελληνες και ξένους – οφειλόμενο…

Και γεμίζει τις κερκίδες με προσμονή… (φωτογραφίες Χάρη Ακριβιάδη).

• Tης Eλενης Mπιστικα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15/07/2009
  

Με τον ήλιο ακόμη ψηλά, ο κόσμος –χαμογελαστό ανυπόμονο ποτάμι– είχε συγκεντρωθεί μπροστά στις εισόδους, περιμένοντας να επιτραπεί η διέλευση προς το Αρχαίο Θέατρο. Ολοι κρατούσαν στο χέρι το εισιτήριο, γιατί τα πανό έδειχναν τις κερκίδες, ώστε να μην υπάρξει συνωστισμός μέσα στο θέατρο. Οι φωνές, οι αναζητήσεις συγγενών και φίλων, οι χαιρετισμοί προς γνωστούς δεν έλειψαν, όπως και μια διάχυτη ατμόσφαιρα γιορτής. Δεν ξεκινάει κανείς να έρθει από την Αθήνα, ή από μακρύτερους τόπους, να μποτιλιαριστεί στις εξόδους και στην Κακιά Σκάλα ή στις στροφές, χωρίς να έχει οπλιστεί με την πρέπουσα ευφορία! Μια Εγγλέζα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που πήρε Οσκαρ Α΄ ρόλου για τη «Βασίλισσα Ελισάβετ», ερχόταν με το Εθνικό Θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας να παίξει τη «Φαίδρα» του Γάλλου Jean Racine σε βρετανική προσαρμογή και σε μετάφραση του ποιητή Τεντ Χιουζ. Η πρόκληση δεν ήταν μόνο για τους φίλους της τραγωδίας, αλλά και για τους λογοτέχνες, τους σπουδαστές, τους εκπαιδευτικούς, τους ανθρώπους που αγαπούν τα βιβλία και τη συζήτηση και που η Επίδαυρος, στο πλαίσιο του Αρχαίου της Θεάτρου και του Ελληνικού Φεστιβάλ, τα πρόσφερε όλα αυτά, σε δύο παραστάσεις, απλόχερα και μάλλον καλά οργανωμένα. Για την παράσταση της «Φαίδρας» γράψαμε χθες, έμεινε όμως η εντύπωση πως δεν σταθήκαμε όσο έπρεπε στη μεγάλη πρωταγωνίστρια που ήταν η ίδια η Επίδαυρος με το Αρχαίο της Θέατρο. Γιατί η Επίδαυρος απέδειξε ότι εμπνέει, αρκεί να έχει να παρουσιάσει θέαμα ποιότητος, όπως της ταιριάζει. Και τι καλύτερο από μια «Φαίδρα» παιγμένη από Βρετανούς ηθοποιούς και μια Helen Mirren που, εκτός από το Οσκαρ, έχει πάρει «Χρυσές Σφαίρες», «Μπάφτα», «Εμμυ» από πρωταγωνιστικές πάντα εμφανίσεις σε ταινίες και τηλεόραση.

«Κάτι νέο, κάτι παλιό, κάτι δανεισμένο, κάτι γαλάζιο», η συνταγή για το τι πρέπει να φοράει η νύφη στον γάμο της, για γούρι, ως αγγλικό έθιμο, είχε και εδώ την εφαρμογή του. «Κάτι παλιό», ο μύθος της Φαίδρα από την τραγωδία «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη, «κάτι νέο» η Ελεν Μίρεν στον ομώνυμο ρόλο, «κάτι δανεισμένο» από τη «Φαίδρα» του Γάλλου Jean Racine και «κάτι γαλάζιο» ο θόλος του αργολικού ουρανού –μπλε μαβί– πάνω από το θέατρο – μνημείο, τα συστατικά της μαγείας ήταν εκεί εξ αρχής. Γι’ αυτό έτρεξε ο κόσμος, ακολούθησε οδηγίες από όργανα και «σεκιουριτάδες» σχεδόν πειθήνια για να μπει και να πάρει μέρος στη μυσταγωγία, όπως κάθε παράσταση θα ’πρεπε να ’ναι στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Αυτό το σημείωμα είναι ένα «μπράβο» για τον κόσμο που έτρεξε και ιδίως για τους πολλούς ξένους, κάθε ηλικίας και τάξεως, που κάθησαν με και χωρίς μαξιλάρι, στις θέσεις τους, άνοιξαν μάτια και αυτιά και περίμεναν…

Αυτός είναι και ο θρίαμβος του θεάτρου που δεν θα παύσει να συγκεντρώνει τους πιστούς του, και ας παίζουν οι τηλεοράσεις, και ας «έχετε mail» να γράφουν οι υπολογιστές. Και ας βουβαίνονται τα κινητά και τα sms, ιδίως αυτά. Η σιγή είναι μέρος της ευτυχίας που φέρνει η γαλήνια απαντοχή όταν σκοτεινιάζει ο ουρανός και ανάβουν οι προβολείς – οι εξωτερικοί του φωτισμού και οι εσωτερικοί της ερμηνείας των ηθοποιών… Ολα αυτά μας τα έδωσε η παράσταση με τους καλούς Βρετανούς ηθοποιούς, σωστούς επαγγελματίες, με την κουλτούρα τους τη θεατρική και με τη στήριξη της τεχνολογίας και των εξειδικευμένων συντελεστών της παράστασης.

Για τον θαυμάσιο ήχο – μουσική, πόσοι εργάστηκαν! Για την τέλεια απόδοση κάθε παράστασης στην περιοδεία του Εθνικού Θεάτρου της Μ. Βρετανίας –που πρώτος του σταθμός, ύστερα από την πρεμιέρα στις 11 Ιουνίου στο Lyttelton στο Λονδίνο, ήταν η Επίδαυρος– όλα είχαν πακεταριστεί και φορτωθεί και εγκατασταθεί από ειδικούς. Ακόμη και η άμμος-sand μεταφέρθηκε, και ήρθε, αμπαλαρισμένη για την ορχήστρα της Επιδαύρου!

Να ξέραν ότι οι ακρογιαλιές εδώ – τριγύρω, είναι όλες βότσαλο; Επαγγελματίες, είπαμε. Ταξιδεύουν με τις σωστές αποσκευές!

Οτι η Επίδαυρος εμπνέει και μαγνητίζει είναι γνωστό και βεβαιωμένο. Οταν γεμίζει, με πλήρη σχεδόν πληρότητα, όπως στην παράσταση του Σαββάτου 11/7/09, αυτό σημαίνει πως ο κόσμος της Επιδαύρου, αυτός που ταξιδεύει για να ζήσει μια παράσταση στο αρτιότερο αρχαίο θέατρο του κόσμου, κάνει την επιλογή του. Δεν έρχεται, για να ’ρθει! Ακόμα και οι ξένοι που ήρθαν για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, για να δουν τους Βρετανούς ηθοποιούς στη «Φαίδρα», στην αγγλική γλώσσα, έκαναν τη διαφορά: «Η Επίδαυρος πρωτοφανής εμπειρία, η αγγλική παράσταση πολύ καλή, ο συνδυασμός αξέχαστος», έλεγαν. Τέτοια κριτική πολιτισμού θέλει η Ελλάδα και ο τουρισμός. Ποιότητα και μοναδικό περιβάλλον, ο καλύτερος συνδυασμός! Αυτή τη φορά τον στόχο πέτυχε το Ελληνικό Φεστιβάλ και ο διευθυντής του, ο Γιώργος Λούκος.

ΥΓ. Οσο για παρουσίες και φωτογραφίες, τα ΕΛΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ του περιοδικού «Κ» με την κυριακάτικη «Καθημερινή» παίρνουν τη σκυτάλη…