«Μάο» στην Πειραματική

Τη συνεργασία της με το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών εγκαινιάζει η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», φιλοξενώντας την Τρίτη 15 και την Τετάρτη 16 Μαΐου στο θέατρο «Αμαλία» της Θεσσαλονίκης την παράσταση Μάο, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Μέντη, καλλιτεχνικού διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου των Σερρών. Το έργο αποτελεί διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του βραβευμένου με το πρώτο Κρατικό Βραβείο Διηγήματος Χρήστου Οικονόμου και αφηγείται την ιστορία ενός παιδιού που βγαίνει κάθε νύχτα στον δρόμο, όχι για να μετρήσει τ’ άστρα αλλά για να αναμετρηθεί με τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής του… Στην παράσταση παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί Νίκος Λύτρας, Μαρία Μπενάκη και Μιχάλης Κοβανίδης.

Αλλά και η ίδια η Πειραματική φιλοξενείται αυτήν την Κυριακή στις Σέρρες, παρουσιάζοντας την Χρυσή πόλη της Δανάης Τανίδου, μια παράσταση για την ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, που γράφτηκε στο πλαίσιο των καλλιτεχνικών δράσεων για τα 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της πόλης στο ελληνικό κράτος. Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή με την ομάδα «Παπαλάνγκι» και η σκηνοθεσία είναι του Τάσου Αγγελόπουλου, ενώ παίρνουν μέρος οι Έφη Σταμούλη, Στάθης Μαυρόπουλος, Γιώργος Γιόκοτος, Άννα Ευθυμίου, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Λιάνα Ταουσιάνη.

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΣΕΡΡΩΝ: Από τον «Μάο» στον Αριστοφάνη και τον Παπαδιαμάντη

«Σε μια σκληρή εποχή που η ανάγκη για ανθρωπιά γίνεται και θα γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητη για να αντιμετωπιστεί η μοναξιά, ο ανταγωνισμός, η σκληρότητα με την οποία γινόμαστε όλοι θύματα των… οίκων αξιολόγησης… δεν υπάρχουν περιθώρια για μεγάλα σχέδια, μεγάλες υποσχέσεις και εξωραϊσμό τού τίποτα που μας περιβάλλει.

«Να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας, τον διπλανό μας, να οπλιστούμε με ανθρωπιά και να πάμε παρακάτω», λέει ο Παναγιώτης Μέντης

«Σε μια σκληρή εποχή που η ανάγκη για ανθρωπιά γίνεται και θα γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητη για να αντιμετωπιστεί η μοναξιά, ο ανταγωνισμός, η σκληρότητα με την οποία γινόμαστε όλοι θύματα των… οίκων αξιολόγησης… δεν υπάρχουν περιθώρια για μεγάλα σχέδια, μεγάλες υποσχέσεις και εξωραϊσμό τού τίποτα που μας περιβάλλει.

Το μόνο που υπάρχει είναι να κοιτάξουμε τι κάνουμε ως άνθρωποι. Να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας, τον διπλανό μας, να οπλιστούμε με ανθρωπιά και να πάμε παρακάτω», λέει ο Παναγιώτης Μέντης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών. Ο τελευταίος έχει καταρτίσει φέτος ένα πρόγραμμα «με όχημα πότε το γέλιο και πότε το δάκρυ», το οποίο παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο «Αστέρια».

Δεύτερη γέννα

Η «Δεύτερη γέννα» είναι ένας θεατρικός μονόλογος που στηρίζεται πάνω στο ομώνυμο βιβλίο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη (εκδόσεις Πατάκη). Πρόκειται για μια συγκινητική γυναικεία αφήγηση, που αναβλύζει βαθιά από την ψυχή μιας τραυματισμένης μάνας και μιας παραιτημένης γυναίκας. Είναι η εξομολόγηση της Ρένας, μια νέας γυναίκας από την Καβάλα,  πηγαίνει για ένα τριήμερο στην Αθήνα, να γιορτάσει τα γενέθλια της φοιτήτριας κόρης της. Εγκλωβισμένη στο στοιχειωμένο διαμέρισμα και στα προσωπικά της αδιέξοδα, φτάνει η στιγμή να λυτρωθεί από τους φόβους της, να ανασυντάξει το παρελθόν της, να πάψει να ζει μέσα σε ένα ψέμα. Η Ρένα για τρεις μέρες θυμάται βασικά περιστατικά από τη ζωή της και της κόρης της και μέσα από όλα προσπαθεί τελικά να ξεπεράσει το πένθος της. Μια πυκνή ιστορία που εμπεριέχει τα βασικά συστατικά της ζωής και της λογοτεχνίας: τη γέννηση, τον έρωτα και τον θάνατο.

Συντελεστές:

• Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης.
• Σκηνικά, κοστούμια: Ελένη Στρούλια
• Πρωταγωνιστεί η  Φιλαρέτη  Κομνηνού

Δημοτικό Θέατρο Σερρών «Αστέρια»

• Π. Κωστοπούλου 4, Σέρρες   Τηλ: +302321054585

Τιμές: Είσοδος 10 – 15 ευρώ

Παραμύθια και «Τριαντάφυλλα» στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών

«Ο πνιγμένος από τα ελληνικά πιάνεται». Με αυτό το σύνθημα το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών παρουσίασε το πρόγραμμα της νέας καλλιτεχνικής περιόδου, το οποίο βασίζεται σε δικές του παραγωγές, μετακλήσεις και παράλληλες εκδηλώσεις.
«Φέτος ανοίγουμε το θέατρο στην πόλη. Καλούμε την πόλη στο μεγάλο πλαίσιο του θεάτρου. Ανοίγουμε το φουαγιέ του θεάτρου στη ζωγραφική. Καλούμε τους ερασιτέχνες της πόλης, ηθοποιούς, μουσικούς, κοντά μας. Φιλοδοξούμε να στηρίξουμε τη σύγχρονη καλλιτεχνική έκφραση. Αυτό νιώθουμε, αυτό πιστεύουμε, αυτό το αντίδοτο προτείνουμε», δήλωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου, Θοδωρής Γκόνης.

Η παιδική σκηνή θα παρουσιάσει ελληνικά, λαϊκά παραμύθια σε μια ενιαία παράσταση με τίτλο «Το μαλαματένιο μήλο», σε σκηνοθεσία Τ. Ράτζου, όλη τη χρονιά, για τα σχολεία, με πρεμιέρα την 11η Νοεμβρίου.

Ο Στ. Μάινας και ο Χρ. Χατζηπαναγιώτης θα παρουσιάσουν θεατρικά αναλόγια, ο πρώτος το «Συγκοπή πλατάνου» του Η. Παπαδημητρακόπουλου (18/12) και ο δεύτερος «Ο αφιλόξενος καρδινάλιος» του Ε. Γονατά (24/1/2011). Ο Θ. Γκόνης θα σκηνοθετήσει τη Φ. Κομνηνού στη «Δεύτερη γέννα» του Θ. Γρηγοριάδη (5-9/1/2011)

• 4 συγγραφείς

Τέσσερις συγγραφείς που ζουν και εργάζονται στις Σέρρες οι Σ. Αραμπατζής, Γ. Καρτέρης, Λ. Μαυρόπουλος, Λ. Μαραγκάκης, διαβάζουν κείμενά τους (30-31/1/2011), ενώ στην κεντρική σκηνή θα παρουσιαστεί από τον Απρίλιο του 2011 η παράσταση «Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα» σε κείμενα Καρυωτάκη-Πολυδούρη και σκηνοθεσία Θ. Γκόνη. Παράλληλα, το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών φιλοξενεί την παράσταση «Μαράναθά» σε σκηνοθεσία Δ. Αβδελιώδη με τη Γ. Κηλαηδόνη, «Το μόνο της ζωής μου ταξείδιον», επίσης σε σκηνοθεσία Δ. Αβδελιώδη, την κωμωδία «Κατσαρίδα» του Β. Μαυρογεωργίου, τη μουσικοθεατρική παράσταση «Αιώνες μακριά από την Αλάσκα» με την Π. Ζούνη και τον Θ. Οικονόμου, τη «Γυναίκα της Πάτρας» σε σκηνοθεσία Λ. Κιτσοπούλου με την Ελ. Κοκκίδου. Επίσης συναυλίες αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο με την Ε. Πασπαλά (24/10), της Ν. Μποφίλου (27/11), του Θ. Μικρούτσικου – Χρ. Θηβαίου (13/12), Μ. Φαραντούρη (28/2/2011) κ.ά.

«Τα ΔΗΠΕΘΕ δεν είναι ο ξεχασμένος επαρχιώτης συγγενής μας»

ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Ποιος ασχολείται με τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, όταν ο μικρός προϋπολογισμός του υπουργείου Πολιτισμού θα πάρει ένα 30% την κατηφόρα;

Ο Θοδωρής Γκόνης βάφτισε το πρόγραμμα του θεάτρου «Ο πνιγμένος απ’ τα Ελληνικά πιάνεται»

Να μια ερώτηση που μπορεί να θυμώσει τον Θοδωρή Γκόνη. «Είναι τουλάχιστον αχαριστία η αδιαφορία προς τα ΔΗΠΕΘΕ», αντιδρά. «Υπάρχει Ελληνας σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ηθοποιός που δεν πέρασε έστω και για λίγο από την περιφέρεια; Αντιμετωπίζουμε τα ΔΗΠΕΘΕ σαν να είναι ένας μακρινός μας συγγενής στην επαρχία, που από κομπλέξ κατωτερότητας προτιμάμε νά ξεχνάμε».

Δεν έχει απλώς δίκιο. Είναι και συνεπής στις απόψεις του. Τα τελευταία χρόνια πασχίζει όχι απλώς να κρατήσει κουτσά στραβά στη ζωή έναν θεσμό που παραπαίει, αλλά και να του δώσει νόημα ύπαρξης.

Ξεκίνησε από το μέτωπο του Αγρινίου. Και όταν το 2008 μετακόμισε στις Σέρρες, πρότεινε ένα νέο μοντέλο, ευέλικτο, νεανικό, στηριγμένο στη συνεργασία με τις ντόπιες δυνάμεις αλλά και τις μετακλήσεις θεαμάτων υψηλής ποιότητας από τό κέντρο. Ούτε λαϊκισμοί, ούτε τηλεοπτικοποίηση του ρεπερτορίου, ούτε ξιπασμένες επιλογές, ούτε τίποτα.

Γι’ αυτό και δικαιούται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο να τα βάζει με το υπουργείο Πολιτισμού, που σε συνεχή αναρώτηση για τον θεσμό (to be or not to be?) τον έχει αφήσει στη μοίρα του. Οχι ότι δεν χρειάζεται επειγόντως γενναία επανεξέταση. Αλλά η υπερβολική καθυστέρηση χάραξης νέας κεντρικής πολιτικής έχει το γνωστό αποτέλεσμα: μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

• Τα μισά χρήματα

Αυτή τη στιγμή, όπως μας λέει ο Θοδωρής Γκόνης, οι προγραμματικές συμβάσεις με το ΥΠΠΟΤ των δήμων που έχουν ΔΗΠΕΘΕ ισχύουν μόνο μέχρι τέλος Δεκεμβρίου. «Πώς να προγραμματίσεις ολόκληρη σεζόν με τα μισά χρήματα και αυτά κουτσουρεμένα; Οι 100 χιλιάδες ευρώ έκαστου συμβαλλόμενου φορέα για τους έξι μήνες του χρόνου έπεσαν ήδη στις 69 χιλ.! Οποιαδήποτε απόπειρα να συζητήσουμε με το ΥΠΠΟΤ πέφτει στο κενό».

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ίδιος δεν κάνει τη δουλειά του. Εχει έτοιμο το πρόγραμμα της σεζόν 2011-12. Ο τίτλος που του έχει δώσει είναι δελτίον ταυτότητας: «Ο πνιγμένος απ’ τα Ελληνικά πιάνεται».

«Σήμερα που όλα είναι δύσκολα, κλειστά και αβέβαια, το χέρι σηκώνεται και πηγαίνει από μόνο του», εξηγεί ο Θοδωρής Γκόνης. «Χτυπάει και ανοίγει τη γνωστή μεγάλη πόρτα. Γυρίζει πίσω σε αυτά, σε αυτούς που το κράτησαν χλωρό. Σαν το αγριοκάτσικο στά βουνά, που όταν δηλητηριαστεί βρίσκει από μόνο του το αντίδοτο».

Εννοεί, φυσικά, τους Ελληνες συγγραφείς, όχι αναγκαστικά τους θεατρικούς. Οι φετινές παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών είναι όλες βασισμένες σε σπουδαία ελληνικά κείμενα.

• Από Γονατά έως παραμύθια

– Η κεντρική και πιο φιλόδοξη παράσταση λέγεται «Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα: Καρυωτάκης – Πολυδούρη» και είναι ένα παλιό του όνειρο. Ο ίδιος ανέλαβε την επιλογή των κειμένων, αλλά και τη σκηνοθεσία του θεάματος που θα επωμιστούν δυο ηθοποιοί, δυο μουσικοί και δυο χορευτές της ομάδας Sinequanon (4-10 Απριλίου).

– Ενα από τα πιο σημαντικά νεοελληνικά κείμενα, ο «Φιλόξενος Καρδινάλιος» του Ε.Χ. Γονατά, θα μεταφερθεί για πρώτη φορά στη σκηνή υπό μορφή θεατρικού αναλογίου από τον ηθοποιό Χρήστο Χατζηπαναγιώτη (24 Ιανουαρίου).

– Ο Στέλιος Μάινας θα επαναλάβει (18 Δεκεμβρίου) το επιτυχημένο θεατρικό αναλόγιο «Συγκοπή Πλατάνου» του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου, που έκανε πρεμιέρα το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Καβάλας – Φιλίππων.

– Η Φιλαρέτη Κομνηνού θα παρουσιάσει, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, μια διασκευή του μυθιστορήματος του Θοδωρή Γρηγοριάδη «Η Δεύτερη Γέννα» (5-9 Ιανουαρίου). Η παράσταση, συνεργασία της Cultury με το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, θα παιχτεί και στη Θεσσαλονίκη.

– Τέσσερις συγγραφείς που ζουν και εργάζονται στις Σέρρες, οι Σάκης Αραμπατζής, Γιώργος Καρτέρης, Λευτέρης Μαυρόπουλος και Λευτέρης Μαραγκάκης, θα γράψουν ειδικά για το ΔΗΠΕΘΕ κείμενα και θα τα παρουσιάσουν οι ίδιοι (30-31 Μαρτίου).

– Τέλος, η Παιδική Σκηνή θα εγκαινιάσει τη σεζόν (16 Νοεμβρίου έως 22 Δεκεμβρίου) με την παράσταση του Τάσου Ράτζου «Το μαλαματένιο μήλο», βασισμένη σε τρία κωμικά λαϊκά παραμύθια (συμπαραγωγή με ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας).

• Μετακλήσεις

Και δεν εξαντλείται εδώ η προσφορά του ΔΗΠΕΘΕ στους Σερραίους. Υπάρχουν προσεγμένες μετακλήσεις: Οι παραστάσεις του Δήμου Αβδελιώδη «Μαράν αθά» και «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», η μουσική παράσταση της Πέμης Ζούνη και του Ακη Δήμου «Αιώνες μακριά απ’ την Αλάσκα», η «Γυναίκα της Πάτρας» τού Γ. Χρονά με την Ελένη Κοκκίδου. Υπάρχουν συναυλίες των Σταύρου Ξαρχάκου – Ελλης Πασπαλά, Νατάσας Μποφίλιου, Μικρούτσικου – Θηβαίου, Σωκράτη Μάλαμα, Μαρίας Φαραντούρη. Υπάρχει κι ένα διήμερο σύγχρονου χορού από την ομάδα Sinequanon με τη νέα παράσταση «…Ενα ακόμα και φύγαμε…».

Αυτό δεν είναι πρόγραμμα ΔΗΠΕΘΕ αλλά ένα φεστιβάλ που διαρκεί όλη τη σεζόν. Πόσο μάλλον που στη νέα σκηνή του («Υπόγειο») τρεις ερασιτεχνικές ομάδες θα δείξουν τη δουλειά τους, το φουαγιέ του θεάτρου θα φιλοξενήσει την έκθεση «Δέκα + 3D Σύγχρονοι εικαστικοί δημιουργοί», θα οργανωθούν σεμινάρια για εκπαιδευτικούς αλλά και θεατρικά παιχνίδια για παιδιά. *

Το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών τολμά

• Βεντάλια εκδηλώσεων τη φετινή χειμερινή περίοδο «Αλτης ή χορευτής»

ΘΕΑΤΡΟ. Αλτης ή χορευτής; Χορευτής ή άλτης; Ο,τι και αν σηματοδοτεί ο «αθλητής» (το πήλινο ειδώλιο του Μουσείου Αμφίπολης που ταξιδεύει), παραπέμπει ταιριαστά στις κρίσιμες οικονομικές περιόδους που διατρέχει και το θέατρο, για να υιοθετηθεί ως μότο από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Σερρών. Αποτυπώνει ταυτόχρονα το περσινό άλμα του Σερραϊκού Δημοτικού Θεάτρου που σημείωσε ρεκόρ θεατών και εισιτηρίων (25.000 θεατές – 19.000 εισιτήρια) που όμως δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Συνεχίζει «πιο τολμηρά, με ρίσκο και με καινούργιες προτάσεις αυτές ακριβώς που επιβάλλει η -καθόλου αυτονόητη- ανταπόκριση των περσινών μας θεατών», όπως επισημαίνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής Θοδωρής Γκόνης με αφορμή τον προγραμματισμό της χειμερινής περιόδου που έκανε πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα με ένα αφιέρωμα στον Γ. Ρίτσο.

Ενα ακόμη στοίχημα αποτελεί και η φετινή χειμερινή περίοδος «Αλτης ή χορευτής» για τον Θοδωρή Γκόνη, ο οποίος, εκτιμώντας το κύμα των νεαρών θεατών που πήγε πέρσι στο θέατρο, τις συζητήσεις που απλώθηκαν στα καφέ, στις πλατείες, στη ζωή της πόλης αλλά και τους επισκέπτες -θεατές απο τις γειτονικές πόλεις, ανοίγει τη βεντάλια των εκδηλώσεων, προτείνοντας εκτός απο τις παραγωγές, συμπαραγωγές, παραγγελίες και μετακλήσεις, σύγχρονο χορό, και μουσική με ιδιαίτερη προσδοκία απο την τοπική πολιτισμική δημιουργία.

«Συνεχίζουμε ό,τι κάναμε και πέρσι. Ενα φεστιβάλ ανοιχτό σε μια πόλη κλειστή από καλλιτεχνικές επιλογές. Να μπλέξουμε το γενικό με το τοπικό, να ρίξουμε μια ματιά στον βορρά όχι τοπικιστικά αλλά τοπικά γιατί αν το θέατρο είναι αυτό που βλέπει κανείς στην Αθήνα ή το Βελιγράδι δεν έχει νόημα», εξηγεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής.

Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης εντάσσεται η συναυλία Κλασικής Μουσικής με σύνολα απο το Μουσικό Γυμνάσιο Σερρών και μια νέα παραγωγή του θεάτρου «Βορράς» στην οποία έξι συγγραφείς με βόρεια καταγωγή (Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης, Σάκης Σερέφας, Βασίλης Τσιαμπούσης, Μισέλ Φάις) συνυπάρχουν με ξεχωριστά κείμενα -παραγγελία του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών- γραμμένα ειδικά για μια θεατρική παράσταση που ανεβαίνει τον Απρίλιο. Πρόκειται για τον προσωπικό εσωτερικό Βορρά του καθενός αλλά και για τις εμμονές και τους προβληματισμούς που θα μπορούσε να προκαλέσει ένας τέτοιος γεωγραφικός προσανατολισμός.

Υπάρχουν ακόμη συμπαραγωγές («Ρωμαίος και Ιουλιέτα» με Θέατρο του Νέου Κόσμου), μετακλήσεις («Οι Εμποροι» από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, «Σεμινάριο Βλακείας ή οι βλαβερές συνέπειες της βλακείας» του Σάκη Σερρέφα, «Εχθροί εξ αίματος του Αρκά» από το θέατρο του Νότου), μουσική (συναυλίες Γιάννη Αγγελάκα και Επισκέπτες, Παντελή Θαλασσινού και Μελίνας Κανά), σύγχρονος χορός και παιδικές παραστάσεις («Ο Χρυσαϊτός και η Βασιλοπούλα» σε διασκευή- σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου).

• Της Γιωτας Mυρτσιωτη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 05/11/2009

Οπως… «χαμένοι στη μετάφραση»

• Τάσος Ράτζος, Θοδωρής Γκόνης, οι δύο σκηνοθέτες της παράστασης, μιλούν για τη διαχρονικότητα του έργου του Δ. Βυζάντιου, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1937. Η «Βαβυλωνία» του Δ. Κ. Βυζάντιου, κλασική και δημοφιλής κωμωδία, αν και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα το 1937, παραμένει επίκαιρη και θίγει τους προβληματισμούς του σήμερα.

• Σκηνή από την παράσταση της «Βαβυλωνίας» του Δ.Κ. Βυζαντίου, που παρουσιάζεται τη Δευτέρα στο θέατρο της Ρεματιάς Χαλανδρίου, σε συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με τα ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και Κομοτηνής. Η παραγωγή στις 21/7 θα παιχτεί στο Αττικό Αλσος, στις 22/7 στο Θέατρο Πέτρας και στις 23/7 στο Κηποθέατρο Παπάγου

• Το έργο με σύγχρονη εικαστική ματιά παρουσιάζεται τη Δευτέρα στο θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, σε μία συμπαραγωγή των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών και Κομοτητής σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, το οποίο στηρίζει έτσι έμπρακτα την ποιοτική θεατρική παραγωγή της περιφέρειας. Η παραγωγή περιοδεύει ανά την Ελλάδα.

• Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου, ένας Ανατολίτης, ένας Μωραϊτης, ένας Χιώτης, ένας Κρητικός, ένας Αρβανίτης, ένας Κύπριος κι ένας λογιότατος από την Κω, μαθαίνοντας στο Ναύπλιο το νέο της καταστροφής της αρμάδας του Ιμπραήμ (1827), αποφασίζουν να γιορτάσουν το ευχάριστο γεγονός μ’ ένα γλέντι στη λοκάντα του Χιώτη μισέ Μπαστιά. Τα παραπίνουν όμως πάνω στον πατριωτικό ενθουσιασμό τους κι ο αψύς Αρβανίτης που δεν καταλάβαινε το γλωσσικό ιδίωμα του Κρητικού, νομίζοντας σε μία στιγμή πως ο τελευταίος τον πρόσβαλε, τον τραυματίζει με μία πιστολιά. Φτάνει η αστυνομία, γίνονται ανακρίσεις από τον Επτανήσιο αστυνόμο Διονύσιο Φάντε, που μ’ όλη την ανακριτική πείρα του δεν τα καταφέρνει να εξακριβώσει τι έγινε, επειδή ούτε αυτός καταλαβαίνει το γλωσσικό ιδίωμα των μαρτύρων ούτε οι μάρτυρες το δικό του. Οι πανηγυριστές οδηγούνται στην αστυνομία μαζί με τον Χιώτη καταστηματάρχη και τελικά αποφυλακίζονται όλοι με διαταγή της διοίκησης για να φιληθούν σαν αδέρφια.

• «Αυτούς όλους και όλα αυτά η παράστασή μας -το θέατρο έχει τον τρόπο- θα τους φέρει, θα τους βγάλει, θα τους αναστήσει στις μέρες μας, θα δείξει πόσο απελπιστικά παραμένουμε ίδιοι από την εποχή της απελευθέρωσής μας από τους Τούρκους», σημειώνει ένας εκ των σκηνοθετών της παράστασης, ο Τάσος Ράτζος.

• «Αυτό που μας συγκινεί και σήμερα στη θρυλική Βαβυλωνία του Δ. Κ. Βυζάντιου είναι ότι υπάρχει στ’ αλήθεια μία βαβυλωνία, μία ασυνεννοησία στη «Βαβυλωνία» του, μία σύγχυση που συνεχίζεται έως τις μέρες μας», προσθέτει ο έτερος σκηνοθέτης, Θοδωρής Γκόνης. «Μπορεί σήμερα να μη μιλούμε διαλέκτους και ντοπιολαλιές, να μιλούμε την κοινή ελληνική, όμως η συνεννόηση μεταξύ μας είναι αδύνατη όσο ποτέ, κάτι που κάνει το έργο σήμερα τραγικά επίκαιρο. Αν το πούμε λίγο πιο κινηματογραφικά, είναι σαν να είμαστε όλοι μας «χαμένοι στη μετάφραση»», προσθέτει ο ίδιος. Και συνεχίζει: «Αυτή είναι ίσως μία σκέψη εκκίνησης για μας. Η ασυνεννοησία, η σύγχυση, το κομφούζιο, που κυριαρχεί στον νεοελληνικό βίο, το μαζί μιλούμε και χώρια καταλαβαίνουμε, το σκόρδο ο ένας κρεμμύδι ο άλλος. Κατά τα άλλα η υπόθεση του έργου είναι ίσως σε όλους μας γνωστή. Ακόμα και σε αυτούς που δεν την έχουν διαβάσει ή δεν την έχουν δει ποτέ. Είναι μέσα στη μνήμη μας».

• ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

• Ο πρόλογος και η επεξεργασία του κειμένου είναι του Θόδωρου Γρηγοριάδη, η σκηνοθεσία των Θοδωρή Γκόνη – Τάσου Ράτζου, τα σκηνικά – κοστούμια της Ελένης Στρούλια, η σύνθεση των τραγουδιών του Γιώργου Ανδρέου και η μουσική της παράστασης του Κωνσταντίνου Ευαγγελίδη. Παίζουν: Ταξιάρχης Χάνος, Θάνος Δόβρης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Νίκος Τουρνάκης, Αρης Τσαμαπαλίκας, Στράτος Παυλίδης, Κώστας Βασαρδάνης, Θύμιος Κούκιος, Παντελής Δεντάκης, Κώστας Κοράκης, Ερατώ Πίσση, Βάσια Χρήστου, Τάσος Δημητρόπουλος.

• ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ, ΕΘΝΟΣ, 17/07/2009

Σαν σερραίικη γλυκειά μπουγάτσα. «Sugar babes» από το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

• Τι κοινό έχουν η μπουγάτσα, το ευρώ, η ελληνική επιστράτευση του ’74, τα μπισκότα, η Ινδία, οι Απόκριες, τα κορν-φλέικ, η Ευρωπαϊκή Ενωση, το δουλεμπόριο, τα βιοκαύσιμα, η ανεργία; Τι δουλειά έχουν επί σκηνής ένας διαιτολόγος, μία νηπιαγωγός, ένας συνταξιούχος εκπαιδευτικός, μία νοσηλεύτρια, ένας άνεργος, μία χημικός, μία δασκάλα;

• Η απάντηση βρίσκεται στις Σέρρες, στην πρωτότυπη και ηδύτατη παράσταση «Sugar babes», που είδαμε στο θέατρο-κόσμημα «Αστέρια» από το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών (φέτος έχει «γκαζώσει» μ’ εξαιρετικές παραγωγές γνωρίζοντας μεγάλες πιένες υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θοδωρή Γκόνη).

• Μια αναδρομή στην ιστορία της ζάχαρης με αφετηρία το τοπικό εργοστάσιο στο Λευκώνα, βασισμένη σ’ αναμνήσεις-μαρτυρίες δέκα ντόπιων, διανθισμένη με ιστορικά στοιχεία από την ελληνική και διεθνή πραγματικότητα. Ενα θεατρικό «ντοκιμαντέρ» κοινωνικού προβληματισμού. Μια προχωρημένη «επιθεώρηση» με ιστορίες αληθινές, γλυκόπικρες κι αστείες, με νόστιμη μουσική και τραγούδια αφορώντας την πόλη, τους κατοίκους της αλλά και κάθε θεατή της ελληνικής επικράτειας.

• Η ευρηματική ιδέα και σκηνοθετική σύλληψη ανήκει στον ταλαντούχο Βορειοελλαδίτη Ανέστη Αζά που έχει φτιάξει μια ζαχαροζυμωμένη παράσταση, εύθυμη, νοσταλγική και ρεαλιστική (δραματουργική επεξεργασία Κατερίνας και Παναγιώτας Κωνσταντινάκου). Με άξιο συνεργάτη τον συνθέτη Κώστα Κοράκη, που δίνει τον μουσικό οίστρο της παράστασης ζωντανά με πιάνο και ακορντεόν.

• Δέκα Σερραίοι διαφόρων ηλικιών «γράφουν» αυθεντικά επί σκηνής με τις γλαφυρές ζαχαρο-ιστορίες τους. Επιδέξιοι μπαλαντέρ με συνεχείς μεταμορφώσεις οι ηθοποιοί Σύρμω Κεκέ, Στράτος Παυλίδης. Συμπαθέστατη η τοπική επταμελής χορωδία στις εμβόλιμες εμφανίσεις της, ιδίως με το γλυκόλαλο κομμάτι «όλα πηγαίνουν ζάχαρη». Οπως και το ντόπιο τετραμελές «Youth Groop» δίνοντας ένα δυνατό ροκ φινάλε με όλο τον θίασο να χορεύει και να γεύεται…μαλλί της γριάς. Μια αξιοζήλευτη δουλειά που θα άξιζε να παιχτεί και στην Αθήνα.

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 18/02/2009

Σύγκρουση παρελθόντος – παρόντος. ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, Λάρισας, Σερρών

«Λόγω φάτσας» από το Θεσσαλικό Θέατρο

Το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας ανεβάζει, αύριο, το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο δρόμος περνά από μέσα», σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, σκηνικά – κοστούμια Φοίβου Σοφικίτη, μουσική Βασίλη Κουτίβα. Παίζουν: Μαριέτα Αντιβάση, Μαριάννα Αρβανιτίδου – Πετροπουλέα, Αλέκος Κολλιόπουλος, Σταμάτης Μπαρμπαγιαννάκος, Γιώργος Τσαπόγας.«Ο δρόμος περνά από μέσα», μέσα από το νεοκλασικό του Φάνη, ένα αρχοντικό σύμβολο και πεδίο σύγκρουσης για δύο γενιές. Δύο διαφορετικές αντιλήψεις, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες φιλοσοφίες και στάσεις ζωής. Από τη μια, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού και η πιστή του Γλυκερία, απομεινάρια μιας εποχής που σιγά – σιγά χάνεται. Από την άλλη, ο ανιψιός του Ανδρέας, μαζί με τον έμπορο Χάρη και τη γυναίκα του Λίτσα, εισβάλλουν στο σπίτι με τον αέρα του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού και καταπατούν κάθε αξία και ηθική, που επί χρόνια στήριξε τις ανθρώπινες σχέσεις. Παραστάσεις Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, 9μ.μ.

• Αυριο, ανεβαίνει στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, η μουσικοθεατρική παράσταση «Sugar Babes», σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά. Πρόκειται για παράσταση – σχόλιο για την πόλη. Ποιες δυνατότητες ανάπτυξης υπάρχουν, ποιες εναλλακτικές μπορούν να ευδοκιμήσουν, μπροστά στην κρίση της αγροτικής οικονομίας, ποιες οι απαιτήσεις, ποια τα ρίσκα για τους ανθρώπους; Με καταγραφή αυθεντικών μαρτυριών ντόπιων, με μουσική, χοροθεατρικές δράσεις και χιούμορ, η παράσταση εξερευνά τις μεταλλάξεις μιας κοινωνίας, που προσπαθεί να ισορροπήσει στα σεισμικά κύματα της «παγκοσμιοποιημένης» αγοράς. Παίζει η Σύρμω Κέκε.
• Το «Λόγω φάτσας» του Γιώργου Διαλεγμένου, ανεβαίνει (20/2) στο «Θεσσαλικό Θέατρο» (ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας) στο θέατρο «Μύλος», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού. Μια παλαίμαχη μπουλουκτσού ηθοποιός, ο μισοσαλεμένος αδερφός της, η γεροντοκόρη αδερφή της, ο γάτος τους, ένας φιλόδοξος σκηνοθέτης, ο Αγιος Βασίλης και μια γαλοπούλα, μπλέκονται με αφορμή ένα τηλεοπτικό σποτ. Γλυκόπικρο το έργο παρουσιάζει ένα καθημερινό κομμάτι ζωής, θέτοντας σε σύγκρουση το παρελθόν, με το απειλητικό, χαώδες σήμερα. Ισορροπώντας μεταξύ κωμικού και δραματικού, ο συγγραφέας δημιουργεί εκρηκτικές εντάσεις, με όχημα το χιούμορ. Σκηνικά – κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης. Φωτισμοί: Μάκης Παπατριανταφύλλου. Φωτογραφίες: Μέρση Τζιμοπούλου. Παίζουν: Ελεάνα Απέργη, Αννα Πολυτίμου, Μανώλης Δεστούνης, Γιάννης Καλατζόπουλος, Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Χαρά Τσιώλη.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

19/1/2008

— ΑΤΙΤΛΟ

«Σφαγείο» ανθρώπων και λαών

Το έργο του Ισραηλινού Ιλάν Χατσόρ έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Σε «Σφαγείο», κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχει μετατραπεί ο Κάτω Χώρος του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, όπου δόθηκε προχθές το βράδυ η πρεμιέρα του ομώνυμου έργου που έγραψε ο Ισραηλινός Ιλάν Χατσόρ, με ήρωες τρεις Παλαιστινίους. Σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έστησε μια σύγχρονη πολιτική παράσταση, που μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα- και μάλιστα κατά παραγγελία. Και όμως, ο Χατσόρ έγραψε το «Σφαγείο» το 1990, ενώ ο σκηνοθέτης το «έκλεισε» πολύ πριν από τα πρόσφατα γεγονότα.

Με τα τσιγκέλια, τους πάγκους και τα ξεραμένα αίματα, με τις γούρνες και τους γάντζους να κρέμονται απειλητικά, το σκηνικό της Μαργαρίτας Χατζηιωάννου υπηρετεί πλήρως τις ανάγκες του χώρου όπου γίνεται η συνάντηση των τριών αδελφών: Ο Χαλίντ του Ορέστη Ζιόβα, αναποφάσιστος και τρομαγμένος στην αρχή, μεταμορφώνεται σταδιακά, όσο ο Ναήμ του Γιώργου Παπαγεωργίου, με χαρακτηριστικά Τσε Γκεβάρα, μένει απόλυτα προσηλωμένος στα ιδεώδη του. Τέλος, ο Νταούντ του Μιχάλη Οικονόμου ερμηνεύει τον συνειδητά συμβιβασμένο- φοβισμένο και προδότη ταυτόχρονα. Οι τρεις νέοι ηθοποιοί μοιράζονται επί σκηνής την οικειότητα που μοιράζονται τα αδέλφια, ακόμη και όταν οι απόψεις και η στάση τους απέναντι στη ζωή τούς έχει κάνει εχθρούς. Εργο γεμάτο ανατροπές και ψυχολογικές μεταπτώσεις, το «Σφαγείο» διαθέτει βασικά θεατρικά στοιχεία: δυνατό στόρι και γερή δομή, μικρές δόσεις μελό, ενδιαφέρουσες ερμηνείες και σαφή σκηνοθετική γραμμή. Αποτελεί δείγμα πολιτικού θεάτρου: χωρίς να επιλέγει στρατόπεδο, επιβεβαιώνει ότι η βία είναι βία από όπου και αν προέρχεται. Και στο «Σφαγείο» η βία προέρχεται και από τις δύο πλευρές.

Μετά την παράσταση, μια έκπληξη περίμενε τους θεατές: Εννέα παλαιστίνιοι φοιτητές σε ελληνικά πανεπιστήμια χόρεψαν τους παραδοσιακούς χορούς τους, ενώ κάποιοι συμφοιτητές τους χτυπούσαν παλαμάκια. Ντυμένοι στα μαύρα, με τα καφίγια (τις μαντίλες σε άσπρο- μαύρο) στον λαιμό τους, έδωσαν τη δική τους νότα- «μια χαρμολύπη», όπως σχολίασε ένας θαμώνας. Οι νεαροί Παλαιστίνιοι είχαν κληθεί από τον σκηνοθέτη στη γενική πρόβα της περασμένης Δευτέρας και θέλοντας να ανταποδώσουν, χάρισαν τον χορό τους στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, οι προσκεκλημένοι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (ανάμεσά τους, υπερήφανη μητέρα του θεατρικού Νταούντ, η Φιλαρέτη Κομνηνού ) αντάλλασσαν απόψεις και προβληματισμούς για τον κάθε λογής πόλεμο, και φεύγοντας πήραν μαζί τους τη γεύση του καλού θεάτρου. Ισως γιατί, όπως λέει και ο ίδιος ο ισραηλινός συγγραφέας, «στον βαθμό που με αφορά, το πολιτικό θέατρο δεν χρειάζεται να πραγματεύεται ιδέες και ιδεολογίες, αλλά τα ανθρώπινα όντα που έρχονται αντιμέτωπα με αυτές».