Βάργκας Λιόσα για τον χειμώνα

• Το τέταρτο κουδούνι
• Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη,ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

• Το ξέρω, έχει τις μουσικές και τις συναυλίες του να νοιαστεί. Έχει και την καριέρα της συζύγου του, της Φωτεινής Δάρρα, να φροντίσει. Αλλά μήπως ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου πρέπει λίγο να ασχοληθεί και με το Τρίτο Πρόγραμμα της «δημόσιας» ΕΡΑ που διευθύνει; (Αλήθεια, ακούει καθόλου Τρίτο;). Διότι το Τρίτο, που εγώ συστηματικά ακούω, έχει κουτρουβαλήσει απ΄ τη σκάλα στα πολύ χαμηλά πια. Ειδικά εκεί, απ΄ το απογευματάκι, που αρχίζουν οι εκπομπές λόγου… Τόσο χαμηλά, που ΄χει πια συναντηθεί με το γεροντόφιλο και γεροντοκρατούμενο Τρίτο π.Χ.- προ Χατζιδάκι δηλαδή. Δηλαδή τις ακούς τις μασέλες… Οι τέσσερις, πέντε εξαιρέσεις που κάνουν μπαμ ανάμεσα στις εκπομπές επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και νομίζω πως αυτή δεν είναι μόνον η δική μου γνώμη…

• Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, πάντα ανήσυχη και τολμηρή στις επιλογές της, θα κρατήσει τον επώνυμο ρόλο τον επόμενο χειμώνα στο έργο τού πολύ γνωστού στην Ελλάδα ως πεζογράφου αλλά εντελώς άγνωστου ως θεατρικού συγγραφέα, σπουδαίου Περουβιανού Μάριο Βάργκας Λιόσα «La Chunga» που θ΄ ανεβάσει η Ελένη Σκότη με την Ομάδα «Νάμα» στο θέατρο «Επί Κολωνώ».

• Γραμμένο το 1986 απ΄ τον 73χρονο σήμερα, πολυγραφότατο συγγραφέα, τέταρτο απ΄ τα οκτώ θεατρικά του, το «La Chunga», που κινείται στα όρια του μαγικού ρεαλισμού, διαδραματίζεται σ΄ ένα καφενείο μιας παραγκούπολης της Λίμα το 1945- ατμόσφαιρα περιθωριακή. Ήρωες, η ιδιοκτήτρια La Chunga, μια προσωπικότητα αινιγματική, και τέσσερις τακτικοί πελάτες της που μπεκροπίνουν και παίζουν ζάρια. Ο ένας τους, ο Γιοσεφίνο, φέρνει μαζί του ένα ωραίο κορίτσι, την Μέτσε που γίνεται το αντικείμενο του πόθου όλων και που ο Γιοζεφίνο αποφασίζει, όταν χάνει ένα μεγάλο ποσό στα ζάρια, με τη συγκατάθεσή της, να την «εκποιήσει». Αλλά η Chunga θα πάρει μαζί της το κορίτσι που εξαφανίζεται. Στη δεύτερη πράξη οι άντρες προσπαθούν ο καθένας να δώσει τη δική του εκδοχή, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, για την τύχη της Μέτσε.

• Το έργο θα παρουσιαστεί σε μετάφραση απ΄ τα ισπανικά Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και με σκηνικά και κοστούμια Γιώργου Χατζηνικολάου. Στη διανομή, Δημήτρης Λάλος (Γιοσεφίνο), Γιάννης Λεάκος, Στάθης Σταμουλακάτος, Δημήτρης Καπετανάκος ενώ γίνονται ακροάσεις για την ηθοποιό που θα παίξει την Μέτσε. Η πρεμιέρα υπολογίζεται γύρω στα Χριστούγεννα στην Κεντρική Σκηνή του «Επί Κολωνώ» αφού επαναληφθεί το «Ροτβάιλερ» του Γκιγιέρμο Έρας.

• Ένας νέος Έλληνας συγγραφέας, ο Μανώλης Τσίπος, ένας νέος Έλληνας σκηνοθέτης, ο Ανέστης Αζάς, ένας πολύ καλός θίασος με επικεφαλής την εξαίρετη Μαρία Τσιμά και το Εθνικό πολύ καλά κλείνει τη φετινή σεζόν του και στην Α΄ Σκηνή του «Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας» την Κυριακή με το «Sabine Χ.». Πόσω μάλλον όταν το έργο προέκυψε ως Πρώτο Βραβείο απ΄ το Διαγωνισμό Συγγραφής Ελληνικού Έργου από νέους έως 35 χρόνων που το ίδιο το Εθνικό οργάνωσε σε συνεργασία με την Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς. Σας συνιστώ να δείτε την παράσταση.

• Άλλη μόδα κι αυτή…: τα προγράμματα των παραστάσεων- μερικά, μάλιστα, πολύ προσεγμένα- στα οποία αραδιάζονται τα ονόματα των ηθοποιών που παίζουν- αλφαβητικά ή κατά σειρά «σπουδαιότητας»- αλλά αποφεύγεται πάσα… αναφορά στη διανομή- ποιος ηθοποιός παίζει ποιο ρόλο. Ώστε ο ενδιαφερόμενος θεατής να μην ξέρει ποιος είναι ο ηθοποιός που βλέπει.
  

• Το ΄χα εντοπίσει για πρώτη φορά πρόπερσι στο πρόγραμμα της «Θείας από το Σικάγο» που ΄χε παιχτεί στο «Ήβη» και όλο και τακτικότερα το βλέπω τελευταία- από παραστάσεις «τρέντι» έως εναλλακτικές. Και καλά, σε κάποια έργα ιδιαίτερα, όπου ρόλοι διακριτοί δεν υπάρχουν. Ή σε κάποιες δουλειές ομαδικές, κολεκτιβίστικες, όπου όλοι τα παίζουν όλα- θυμάμαι το ΄κανε το «Ελεύθερο Θέατρο» απ΄ το ξεκίνημά του και για αρκετά χρόνια, τη δεκαετία του ΄70. Το βλέπω και σε έργα με σαφείς τούς ρόλους. Απορώ, οι ηθοποιοί δε διαμαρτύρονται; Ή είναι τόσο σίγουροι για την αναγνωρισιμότητά τους;

• Πάντως, εμένα, αυτό μου θυμίζει εκείνες τις γιγαντοαφίσες νυχτερινών κέντρων με κάτι φάτσες τις οποίες- εγώ τουλάχιστον, που δεν πολυξέρω το χώρο- ποτέ δεν έχω ξαναδεί, χωρίς τα ονόματά τους. Τόσο πια διάσημοι, που είναι αυτονόητοι;

• Με τις παραστάσεις να πέφτουν σαν το χαλάζι τη σεζόν που κλείνει, λογικά ήταν τα νταμπλ και τα… τριπλ. Κι αν το γκογκολικό «Ημερολόγιο ενός τρελού» παίχτηκε- σε διαφορετικές διασκευές για το θέατρο- και απ΄ τον Γιώργο Μεσσάλα στο «Αλκυονίς»- για ένατη χρονιά!!!- και απ΄ τον Δημήτρη Κωνσταντίνου για δεύτερη στο «Κέλυφος» αλλά και απ΄ τον Κώστα Αποστόλου στην Θεσσαλονίκη, στο «Σοφούλη», κι αν «Το μάθημα» του Ιονέσκο παρουσιάζεται ή παρουσιάστηκε επίσης σε τρεις Σκηνές- «Νέο Ελληνικό Θέατρο» απ΄ τον Γιώργο Αρμένη μαζί με τις «Καρέκλες» επίσης του Ιονέσκο, «Άλμα» απ΄ το θίασο «Μοντέρνοι Καιροί» σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη και «Εξ Αρχής» σε σκηνοθεσία Σταύρου Καλού-, κι αν η «Τριλογία της Μήδειας» του Χάινερ Μίλερ ανέβηκε και απ΄ τον Δημήτρη Μπίτο και την Ομάδα «Ασίπκα» ως «Τρίπτυχο» στις τουαλέτες του «Βios» και απ΄ τον Νίκο Σακαλίδη στην Θεσσαλονίκη για την Ομάδα «Ακτίς Αελίου»- η παράσταση μόλις παίχτηκε και στην Αθήνα- το ιδιαίτερο είναι πως διπλοπαρουσιάστηκαν και τρία σύγχρονα ελληνικά έργα και μάλιστα ζώντων συγγραφέων:

• «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» του Άκη Δήμου που παιζόταν ταυτόχρονα σε Αθήνα- στο «Χορν» όπου έσκισε και θα πάει για δεύτερη χρονιά- και σε Θεσσαλονίκη- απ΄ την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» που το ανέβασε πρώτη στο «Αμαλία» όπου παίχτηκε, διότι και εκεί έσκισε, και φέτος, για δεύτερη σεζόν. «Η πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη – και απ΄ την ομάδα «Fabrica» στο «Βαφείο» και απ΄ την ομάδα «Βραδινοί Επισκέπτες» στο «104». Και το «Ωχ, τα νεφρά μου» του Μπάμπη Τσικληρόπουλου απ΄ τις Δεύτερες Σκηνές των θεάτρων «Μπροντγουαίη» και «Μαίρη Αρώνη».

«Το Τέταρτο Κουδούνι» με βαθύτατο σεβασμό και ακόμα βαθύτερη εκτίμηση αποχαιρετάει τον Αλέξανδρο Αργυρίου που με τον τρόπο του φώτισε τον ελληνικό πολιτισμό και όλους μας.