«Κατεδάφιση» στις ράγες του τρένου

 

Στις ράγες του τρένου στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, στον Κεραμεικό, η μικρή Γουίλι θα συναντήσει τον Τομ για να αφηγηθεί την ιστορία της, στιγματισμένη από τον θάνατο της αδελφής της Άλβας, υπό τους ήχους πενταμελούς ορχήστρας. Το μονόπρακτο έργο «Προς κατεδάφιση» του Τενεσί Γουίλιαμς έντυσαν με ζωντανή μουσική ο συνθέτης Χρίστος Θεοδώρου και ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Χατζάκης. Και το παρουσιάζουν σε μορφή μιούζικαλ στο «Αrt Ηouse» και στον φυσικό του χώρο (σε ράγες τρένου), στις 18 Ιουνίου. «Πέντε χρόνια πριν, ο Σταμάτης Κραουνάκης έδωσε την ιδέα να μετατραπεί το έργο σε μιούζικαλ. Η συγκίνηση και η μέσα από τη μουσική ανάδειξη του χαρακτήρα της ηρωίδας, είναι οι βασικοί στόχοι. Η επιλογή των γραμμών του τρένου από τον Γρηγόρη Χατζάκη ως χώρου παρουσίασης του έργου πιστεύω ότι συμβάλλει καθοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα», σημειώνει ο Χρίστος Θεοδώρου. Εγκαταλελειμμένη και μόνη, η Γουίλι (Βικτωρία Ταγκούλη) θα εξομολογηθεί στον Τομ (Χάρης Αττώνης) την προσκόλλησή της στο παρελθόν και την ταύτιση με τη νεκρή αδερφή της. Το έργο «Προς κατεδάφιση»- διάρκειας 20 λεπτώνμεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1966 σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Πόλακ, με τη Νάταλι Γουντ (προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα), τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Τσαρλς Μπρόνσον.

ΙΝFΟ

Προς κατεδάφιση» στο «Αrt Ηouse» (Κωνσταντινουπόλεως 46, Κεραμεικός, τηλ. 6984-
611.535) από 18 έως 30 Ιουνίου, καθημερινά στις 21.30. Εισιτήρια: 20 και 15 (φοιτητικό) ευρώ

ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

«Ξενάγηση» από τον Γρηγόρη Χατζάκη

• Ο Γρηγόρης Χατζάκης, που προτιμά τις θεατρικές δράσεις εκτός της τυπικής θεατρικής αίθουσας, έστησε μια «Ξενάγηση» στο Μουσείο Σπύρου Βασιλείου. Η παραγωγή, αν και ολοκλήρωσε με επιτυχία τις παραστάσεις της, θα δώσει μία επιπλέον παράσταση το Σάββατο 16 Μαΐου, στο πλαίσιο της Πανευρωπαϊκής Νύχτας των Μουσείων. Με πρωτότυπο τρόπο οι θεατές θα παρακολουθήσουν θεατρικές εικόνες να ξεπηδούν από τις ζωγραφιές του «μπαρμπα-Σπύρου» και να περιγράφουν τις ζωές τους. Οι ζωές των πινάκων είναι οι ζωές μας, οι ζωές των επισκεπτών ενός μουσείου. Βλέπουμε στις ζωγραφιές ό,τι μας είναι γνώριμο, ό,τι μας ανήκει, ό,τι είμαστε… Διαφορετικές ζωγραφιές, διαφορετικές ιστορίες, με κοινό κώδικα την αναζήτηση για το συναίσθημα, που μοιάζει ξεχασμένο.

«Μια κοινωνία σαπισμένη μέχρι το κόκαλο…»

• Μα γιατί δεν παίζουν τακτικότερα έργα με θέμα το Βυζάντιο; Στο λεγόμενο «mainstream» ελληνικό θέατρο; Απορώ δηλαδή. Αφού, στο παρασκήνιο, το Βυζάντιο δίνει και παίρνει…- σχεδόν η αποκλειστική τους ενασχόληση όταν δεν είναι επί σκηνής. Τόση άσκηση να πηγαίνει χαμένη…  Κρίμα. «Το στραβόξυλο», την κωμωδία με την οποία ο Δημήτρης Ψαθάς πρωτοεμφανίστηκε ως θεατρικός συγγραφέας το 1940, όταν την παρουσίασε ο Βασίλης Αργυρόπουλος με το θίασό του κρατώντας το βασικό ρόλο του Νίκου Μαρούλη, θα παρουσιάσει το χειμώνα, στο θέατρο «Γκλόρια», επωμιζόμενος τον ίδιο ρόλο, ο Δημήτρης Πιατάς (στη φωτογραφία). Σε σκηνοθεσία του ειδικότατου στο θέμα Κώστα Τσιάνου και με σκηνικά και κοστούμια Άγγελου Μέντη. Στο θίασο, Νικολέττα Βλαβιανού, Τάκης Παπαματθαίου. Κώστας Φλωκατούλας, Λουκία Στεργίου, Γεωργία Καλλέργη, Γρηγόρης Σταμούλης, Γεννάδιος Πάτσης, Αντιγόνη Δρακουλάκη.  Ο Δημήτρης Πιατάς επανέρχεται στον Δημήτρη Ψαθά του οποίου είχε παρουσιάσει στο «Ακάδημος» την κωμωδία «Ένας βλάκας και μισός», σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, με ιδιαίτερη επιτυχία- παίχτηκε δυο σεζόν (1993- ΄94, 1994- ΄95)- με αφορμή και την επέτειο των τριάντα χρόνων απ΄ το θάνατο (13 Νοεμβρίου 1979) του διακεκριμένου δημοσιογράφου και συγγραφέα. Η εξαίρετη κωμωδία έχει να παιχτεί «επίσημα»- με βάση, τουλάχιστον, τα στοιχεία που διαθέτει το Θεατρικό Μουσείο- απ΄ τη σεζόν 1983- ΄84 όταν την ανέβασε ο Πάνος Παπαϊωάννου στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου- εναρκτήρια παράστασή του. Σημειώστε πως έχει μεταφερθεί δυο φορές στον κινηματογράφο: απ΄ τον Χρήστο Αποστόλου το 1952, με τον πρώτο διδάξαντα στη σκηνή το ρόλο του Μαρούλη, του «στραβόξυλου», Βασίλη Αργυρόπουλο, και το 1969 απ΄ τον Ορέστη Λάσκο, με τον Γιάννη Γκιωνάκη ο οποίος την προηγούμενη σεζόν είχε επαναφέρει στη σκηνή «Το στραβόξυλο» κάνοντας μεγάλη επιτυχία για να καθιερωθεί ως ο σημαντικότερος ίσως ερμηνευτής των χαρακτήρων του Δημήτρη Ψαθά.

• Ο πατήρ Γιώργος Μπινιάρης (φωτογραφία) κάνει πρώτης γραμμής ερμηνεία στο «Αγγέλων Βήμα» ως Λούκα Λάμπαν στον «Επαγγελματία» του Κοβάτσεβιτς, σκηνοθετημένος απ΄ την Πηγή Δημητρακοπούλου. Ο υιός Άρης Μπινιάρης, που εντυπωσίασε πέρσι ως Καραγκιόζης στο έξοχο «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος» του Δήμου Αβδελιώδη κάνει, αβανταρισμένος κι απ΄ τη σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου, πολύ αισθητή τη βουβή παρουσία του στο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ατάιντε πλάι στην Όλια Λαζαρίδου στην Νέα Σκηνή του «Απλού».

Όσο για το Άγιο Πνεύμα είναι, ως φαίνεται, παρόν στο Χάρισμα της οικογένειας Μπινιάρη.

• Εγώ, αυτά δεν τα καταλαβαίνω καλά…: ο Πέτρος Φυσσούν παίζει στην Θεσσαλονίκη το μονόλογο «Η ζωή μου με τον Μότσαρτ» απ΄ το έργο του Ερίκ- Εμανουέλ Σμιτ που παρουσιάστηκε πέρσι την άνοιξη στο «Αμφι- Θέατρο», ως δεύτερη νέα παραγωγή του για το 2008- 2009. Η παράσταση παίζεται στην ίδια μετάφραση της Τέτας Χατζηχρήστου και με τον ίδιο Πάρη Μέξη που υπέγραφε πέρσι την επιμέλεια χώρου και τη βίντεο αρτ. Αλλά σε σκηνοθεσία, λέει, του ίδιου του Πέτρου Φυσσούν και όχι του Σπύρου Ευαγγελάτου. Μυστήρια πράγματα…

• Πολύ καλή η σκηνοθετική δουλειά του Γρηγόρη Χατζάκη- φοβερό ζουζούνι ο μικρός, όλο και ψάχνει «αλλιώτικους» χώρους για τις παραστάσεις του- στην «Ξενάγηση» που ΄χει κάνει με κείμενα Διαμαντή Γκιζιώτη στο Μουσείο Σπύρου Βασιλείου- πηγαίνετε να τη δείτε έως την Κυριακή που παίζεται, θα υποστείτε ολίγη ορθοστασία αλλά θα σας αποζημιώσει ένα φινάλε- έκπληξη τόσο, μα τόσο συγκινητικό… Εξαιρετικές οι μουσικές του Χρήστου Θεοδώρου, καλά τα παιδιά της παράστασης, αφοπλιστικής αμεσότητας ο αφηγητής Χάρης Αττώνης αλλά η άλλη έκπληξη της παράστασης είναι η Μέλπω Κωστή (βασική φωτογραφία). Πού κρυβότανε αυτή η ηθοποιός; Έκανε, λέει, τηλεόραση. Μα τη θέλει τόσο η σκηνή! Ωραία γυναίκα, αρχοντική- κλάσης Μαρίας Ναυπλιώτου-, γλυκιά και ΤΙ ηθοποιός! Ώριμη, μεστωμένη, ουσιαστική, βαθιά… Την απόλαυσα.

• Σαρώνει με την αμεσότητά του στην πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση του Ακύλλα Καραζήση «Ο χορός της μοναχικής καρδιάς. Cannabis indica- Ρatria graeca» που παρουσιάζει το Εθνικό στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» ο Γιώργος Κοζομπόλης, ταβερνιάρης άλλοτε στην Χαϊδελβέργη, φίλος του συγγραφέα- σκηνοθέτη, που δέχτηκε ν΄ ανεβεί στη σκηνή. Ένας λεβεντόγερος με ιστορία: είναι ο Μανιάτης, ο Γιώργος, ο ήρωας του ντοκιμαντέρ «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα» του Λευτέρη Ξανθόπουλου, ενός απ΄ τα ντοκιμαντέρ που ΄χουν «γράψει» στον ελληνικό κινηματογράφο. Τότε ήταν 1978. Σήμερα 2009. Έχουν περάσει τριάντα ένα χρόνια.

• Μια κοινωνία σαπισμένη μέχρι το κόκαλο: κλέφτες, ψεύτες, απατεώνες, θρησκόληπτοι, πατριδοκάπηλοι, φαύλοι, ποταποί, μικρόψυχοι, ευτελείς, χαμερπείς, χυδαίοι, γελοία ανθρωπάρια με επίστρωση λαϊφστυλίστικου λούστρου…: η ρώσικη κοινωνία που περιγράφει το 1868 ο Οστρόφσκι στη σάτιρά του «Το ημερολόγιο ενός απατεώνα»- παρουσιάζεται απ΄ το Εθνικό, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, μέχρι την Κυριακή στη Σκηνή «Κοτοπούλη» του «Rex» και με εντυπωσίασε ως έργο. Μια κοινωνία που είχαν ήδη περιγράψει ο Γκριμπογιέντοφ στο «Συμφορά απ΄ το πολύ μυαλό» κι ο Γκόγκολ στον «Επιθεωρητή» του. Μια κοινωνία που, όπως είχε καταντήσει, απόλυτα λογικό και δίκαιο ήταν να συντριβεί, να σαρωθεί, πενήντα χρόνια μετά, από μια επανάσταση. Κάτι, μα κάτι δε σας θυμίζει η κοινωνία αυτή; Ε; Με την αφορμή: το έργο πρωτοπαρουσίασε στην Ελλάδα ο Δημήτρης Ποταμίτης. Το 1989- ΄90 στο «Θέατρο Έρευνας. Το ΄χω γράψει και το ΄χω ξαναγράψει.

• Ο φίλος της στήλης Γιώργος Παπαγεωργίου που κατοικοεδρεύει στην Κύπρο μού θυμίζει, όμως, πως στα ελληνικά το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1984- ΄85 απ΄ τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου με τον τίτλο «Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται». Σε σκηνοθεσία του μετακληθέντος Ρώσου Ευγένιου Ρανομισλένσκι με Γκλούμοφ – ο κεντρικός ρόλος τον Βαρνάβα Κυριαζή (φωτογραφία), νυν καλλιτεχνικό διευθυντή του ΘΟΚ.

Αυτό, να το ματαδώ, δε μου ΄χε τύχει: στο πρόγραμμα της παράστασης της κωμωδίας των Τσιφόρου- Βασιλειάδη «Οι γυναίκες προτιμούν τους σκληρούς (Μια τρελή, τρελή οικογένεια)» που παίζεται στο θέατρο «Μπροντγουαίη», στη θέση του «σημειώματος του σκηνοθέτη» τι λέτε πως διάβασα;  Τον σκηνοθέτη κ. Μιχάλη Παπανικολάου να αναδημοσιεύει επιστολή του προς τη διεύθυνση περιοδικού όπου σε «ανυπόγραφο αρθρίδιο», λέει, «ανώνυμος συντάκτης» είχε αναφερθεί απαξιωτικά στους ηθοποιούς της παράστασης πριν η παράσταση ανεβεί. Ε, και τι μας κόφτει εμάς;

• Το τέταρτο κουδούνι. Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Οι πίνακες αφηγούνται. «Η Ξενάγηση», ένα θεατρικό δρώμενο…

• Με αφορμή έναν από τους μεγαλύτερους Ελληνες ζωγράφους, τον Σπύρο Βασιλείου, μια ομάδα νέων καλλιτεχνών διοργανώνει μια ιδιαίτερη θεατρική «ξενάγηση», που ξεκινά στις 17 Μαρτίου στο χώρο όπου έζησε και δημιούργησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο σημαντικός καλλιτέχνης. Στο Ατελιέ-Μουσείο Σπύρου Βασιλείου θα πραγματοποιηθεί «Η Ξενάγηση», ένα θεατρικό δρώμενο εικαστικού ενδιαφέροντος. Το μουσείο είναι χαρακτηριστικό δείγμα αθηναϊκού μοντερνισμού, όπου έζησε και δημιούργησε ο καλλιτέχνης, απέναντι από το Ηρώδειο, στη σκιά της Ακρόπολης. «Οταν πρωτοαντικρίσαμε το χώρο, νιώσαμε την παρουσία του. Στην αρχιτεκτονική του κτιρίου, στους δεκάδες πίνακες, στο γεμάτο σταλακτίτες και σταλαγμίτες χρωμάτων καβαλέτο του, στις οικογενειακές φωτογραφίες πάνω στο μπαούλο, στον καφέ που βάλαμε στην κουζίνα. Ετσι ο χώρος έπρεπε να είναι η παράσταση και τα μυστικά που βγαίνουν από τους ασφυκτικά γεμάτους πίνακες τοίχους του» τόνισε ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Χατζάκης στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες για την παρουσίαση του έργου. Οπως πρόσθεσε ο ίδιος, «τα κείμενα που γράφτηκαν για την παράσταση καθώς και η σκηνοθεσία τους είναι πολλαπλές σύγχρονες εικόνες που βγαίνουν από τα έργα του ζωγράφου». Στόχος της ομάδας δεν ήταν να δημιουργήσει μια θεατρική αναβίωση της ζωής του Σπύρου Βασιλείου, αλλά να αποκαλύψει στο κοινό πώς η δουλειά του «μιλά» στο σύγχρονο Ελληνα.

Διαχρονικός

• «Ενα χαρακτηριστικό που συναντά κανείς στους μεγάλους εικαστικούς είναι η διαχρονικότητα του έργου τους και το γεγονός ότι η δουλειά τους είναι αρκετά μπροστά από την εποχή τους. Ο Βασιλείου ήταν ένας τέτοιος εικαστικός. Στα περισσότερα έργα του αντικρίζει κανείς το μοναχικό, προβληματισμένο, σύγχρονο κόσμο μας» ανέφερε ο Διαμαντής Γκιζιώτης, που έχει γράψει τα κείμενα της «Ξενάγησης». Κείμενα αμιγώς λυρικού περιεχομένου, σκληρές ιστορίες, που με πρωτότυπο τρόπο ξεπηδούν μέσα από 12 διαφορετικούς πίνακες του καλλιτέχνη. Οι θεατές- επισκέπτες με την καθοδήγηση ενός ξεναγού θα έχουν τη δυνατότητα να περιηγηθούν,όπως ακριβώς θα έκαναν κατά την επίσκεψή τους σε ένα μουσείο, στις ζωγραφιές του «Μπαρμπα-Σπύρου» με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής. Κάθε πίνακας έχει και μια διαφορετική ιστορία να διηγηθεί. Κοινός κώδικας; «Η αναζήτηση για το βαθύ συναίσθημα που διέκρινε το ζωγράφο και μοιάζει ξεχασμένο στην εποχή μας» εξηγεί ο Διαμαντής Γκιζιώτης. Καλή ξενάγηση!

Info

«Η Ξενάγηση» (έως 12/4)
– Ατελιέ-Μουσείο Σπύρου Βασιλείου, Γουέμπστερ 5α, Ακρόπολη, τηλ. 210-9231502
– Παραστάσεις: Τρ.-Παρ. 21:30, Σάββ.-Κυρ. 19:00, 21:30
– Παίζουν: Μέλπω Κωστή, Χάρης Αττώνης, Λεωνίδας Αργυρόπουλος, Βάλη Μαυρίδη, Αννα Κολιοφώτη

• ΦΑΡΑΖΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Τετάρτη, 11.03.09

Πίνακες που «ζωντανεύουν». Ενας πρωτότυπος τρόπος ξενάγησης στο ατελιέ του Σπύρου Βασιλείου

• ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Το Μουσείο του Σπύρου Βασιλείου στην οδό Γουέμπστερ, στην Ακρόπολη είναι από μόνο του ένας ξεχωριστός χώρος. Με δεκάδες πίνακες να γεμίζουν ασφυκτικά τους τοίχους του, το καβαλέτο του καλλιτέχνη άθικτο, σκεπασμένο ακόμη «με σταλακτίτες και σταλαγμίτες χρωμάτων…». Αυτόν τον χώρο «αφουγκράστηκαν» δύο νεαροί καλλιτέχνες: ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Χατζάκης και ο συγγραφέας Διαμαντής Γκιζιώτης. Αγγιξαν τις εικόνες του, αναζήτησαν τα μυστικά του, μέχρι και καφέ έφτιαξαν στην κουζίνα του. Ετσι αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια παράσταση διαφορετική, ένα είδος ξενάγησης στο σπίτι και ατελιέ του Σπύρου Βασιλείου που παρουσιάζει με πρωτότυπο τρόπο «θεατρικές εικόνες» μέσα από δώδεκα διαφορετικά έργα του ζωγράφου.

• «Παίζουμε τα έργα του, γινόμαστε έργα του κάθε μέρα στο τέλος της οποίας το αόρατο χέρι του μας περιβάλλει με κορνίζα στην καθημερινότητά μας. Αβίαστα, οι πίνακες αποτυπώνονται διαφορετικά μπροστά μας και σκηνοθετούν μ’ έναν άλλο τρόπο πια σκηνές που ζουν, αλλά και έζησαν μετά χρόνων παρατήρησης και θαυμασμού χιλιάδων επισκεπτών», αναφέρουν από κοινού οι Διαμαντής Γκιζιώτης και Γρηγόρης Χατζάκης οι οποίοι ονόμασαν το έργο τους «Η Ξενάγηση. 12 ζωγραφιές του Σπύρου Βασιλείου». Και επισημαίνουν: «Ευχαριστούμε τον ζωγράφο για τη φροντίδα που έδειξε στις ευαισθησίες και τα όνειρά μας. Τον ευχαριστούμε γιατί δεν απουσιάζει από το παρόν μας. Εν είδει ξενάγησης, περιδιαβαίνουμε τα βήματα που πριν από μας έκανε ο καλλιτέχνης, τα βήματα που κάνουμε εμείς κι αυτά που έπονται. Η ξενάγηση είναι τούτη η ζωή μας. Μας ξεναγούν ή τις περισσότερες φορές μόνοι δείχνουμε στον εαυτό μας τις εικόνες γύρω μας, περιμένοντας από εκείνον να τις κατανοήσει. Κάποιες φορές μπορεί. Αλλες πάλι όχι».

Τα σκηνικά-κοστούμια της παράστασης-ξενάγησης είναι της Δανάης Χατζάκη, η κινησιολογική επιμέλεια της Φρόσως Κορρού, η μουσική του Χρίστου Θεοδώρου. Οι παραστάσεις δίνονται καθημερινά εκτός Δευτέρας στις 9.30 μ. μ. (Σαββατοκύριακα και στις 7.30 μ. μ.). Παίζουν οι Μέλπω Κωστή, Χάρης Αττώνης, Λεωνίδας Αργυρόπουλος και Βάλη Μαυρίδη. Κρατήσεις-πληροφορίες: τηλ. 210 92.31.502.

Τέσσερα θέατρα δίνουν παραστάσεις τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου

Λαϊκή μεσημβρινή

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ

Κυριακάτικα μεσημέρια με ήλιο και ενώ τα μαγαζιά στου Ψυρρή και στην Καισαριανή γεμίζουν, κάποιοι Αθηναίοι επιλέγουν διαφορετικά και κλείνονται σε σκοτεινές αίθουσες για να δουν θέατρο. Κι όμως: ένας θεσμός που πάντα λειτουργεί στην Ευρώπη και κάποτε υπήρχε και στη χώρα μας, επανέρχεται και μάλιστα επιτυχημένα.

«ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ, ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ»

Είναι ο θεσμός των «ματινέ», των μεσημβρινών παραστάσεων δηλαδή ή, για να το πούμε καλύτερα, εκείνων που αρχίζουν τις πρώτες απογευματινές ώρες.

Πριν από δεκαετίες, όταν τα αθηναϊκά θέατρα έδιναν τρεις παραστάσεις την ημέρα, όντως υπήρχε κοινό το οποίο πήγαινε στο θέατρο νωρίς το απόγευμα. Μετά, οι συνθήκες εργασίας των ηθοποιών έγιναν καλύτερες, οι παραστάσεις μειώθηκαν σε οκτώ ή και σε εφτά την εβδομάδα και η μόνη παραχώρηση εκτός ωραρίου ήρθε με τις μεταμεσονύκτιες, που στον καιρό τους γνώρισαν κι αυτές την επιτυχία. Είναι τέσσερα τα θέατρα στα οποία αυτή τη στιγμή δίνουν τις Κυριακές «ματινέ»: το «Μεταξουργείο» με το «Ενας ήρωας, το καμάρι της Δύσης» του Τζον Μίλιγκτον Σινγκ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Η «Σχεδία» με το «Η άνοδος και η πτώση του Αρτούρο Ούι» του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Βασίλη Κανελόπουλου. Το «Βεάκη», όπου ο Δήμος Αβδελιώδης υπογράφει την παράσταση που βασίζεται στον Καραγκιόζη με τίτλο «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος». Στη διάρκεια της εβδομάδας δίνουν κανονικά και τις βραδινές τους παραστάσεις.

Υπάρχει, όμως, και το «Χώρα» με το «Τα λέμε στο διάλειμμα» των Γρηγόρη Χατζάκη και Βύρωνα Ταμπάσκου σε σκηνοθεσία του πρώτου, που παίζεται μόνο κάθε Σάββατο στις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα και στις 2.30 το μεσημέρι της Κυριακής.

• Θεσμός στην Ευρώπη

* Το θεσμό επανέφερε ο Λιβαθινός το 2004 στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού με το «Αυτό που δεν τελειώνει». Ακολούθησε ο «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι. Τα δύο του μέρη παίζονταν από τις 3 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ μ’ ένα διάλειμμα μισής ώρας.

Το έργο παίχτηκε σε γεμάτη αίθουσα επί δύο σεζόν. «Το κοινό που ερχόταν και που εξακολουθεί να μας παρακολουθεί δεν εντάσσει το θέατρο στις βραδινές του εξόδους, αλλά το βλέπει ως αυτοσκοπό», λέει ο σκηνοθέτης επισημαίνοντας πως δεν είναι οι νεότεροι αλλά μάλλον οι μεγαλύτερες ηλικίες που προτιμούν τις πρώτες απογευματινές ώρες.

Τις Κυριακές, η παράσταση ανεβαίνει στις 2.30 το μεσημέρι και στις 6.30 το απόγευμα. Συνυπολογίστε πως ο συγγραφέας τού «Ενας ήρωας, το καμάρι της Δύσης» είναι ο κορυφαίος Ιρλανδός και πως πρόκειται για τραγικομωδία. Με λίγα λόγια ένας νεαρός βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα χωριό, δηλώνει πως σκότωσε τον πατέρα του, γίνεται ο ήρωας των κατοίκων μέχρι που εν τέλει ο πατέρας κάποια στιγμή εμφανίζεται ολοζώντανος.

«Στην Ευρώπη οι ματινέ παραστάσεις είναι θεσμός», επισημαίνει ο σκηνοθέτης, «νομίζω πως σύντομα ως τέτοιον θα τις αντιμετωπίζουμε και στην Ελλάδα».

* Ο Βασίλης Κανελόπουλος και οι συνεργάτες του στη «Σχεδία» στο Γκάζι πρωτοτυπούν ακόμα περισσότερο: ενώ παίζουν στις κανονικές ώρες παραστάσεων στη διάρκεια της εβδομάδας, προτείνουν βραδινή τη Δευτέρα και ματινέ στις 4 το απόγευμα της Κυριακής… δωρεάν!

«Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥΡΟ ΟΥΙ»

«Την Κυριακή ο κόσμος είναι αγχωμένος, αφού τη Δευτέρα θα πάει στη δουλειά», λέει ο σκηνοθέτης. «Χρειάζεται χρόνο να σκεφτεί, να ξεκουραστεί ψυχικά ώστε να αντιμετωπίσει την εβδομάδα που έρχεται. Αυτό μας οδήγησε στο να βάλουμε νωρίς την παράσταση. Κι ύστερα είναι κοινός τόπος πια, ότι οι γυναίκες αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του θεατρόφιλου κοινού. Ε, την ώρα που οι σύζυγοι ετοιμάζονται για το ποδόσφαιρο, αυτές μπορούν να ετοιμάζονται αντίστοιχα για το θέατρο».

Εχει ανεβάσει ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό έργο, όπου ο Μπρεχτ παραλλήλιζε την άνοδο (και την πτώση) ενός γκάνγκστερ με εκείνη του Χίτλερ.

«Στην παράσταση κρατήσαμε τους βασικούς ρόλους, τη ραχοκοκαλιά του έργου. Και ξεκινήσαμε με τη βασική αρχή πως, ενώ η Δημοκρατία συνήθως βασίζεται σε πρόσωπα, πρέπει αντιθέτως να βασίζεται σε θεσμούς. Κι ακόμα προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι η Πολιτεία δεν είναι επιχείρηση κι έτσι ο βασικός της στόχος δεν μπορεί να είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων και η μεγιστοποίηση του κέρδους».

Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι τού Οδ. Καψάλεω, και παίζουν οι Λένα Μακρή, Ντίνος Ποντικόπουλος, Χ. Κασαρτζιάν, Αν. Αβδελιώτη, Τζίνα Αποστολοπούλου, Μαρ. Νατσιώτη κ.ά.

Ο Β. Κανελόπουλος ευελπιστεί και αυτός στις παραστάσεις που δίνονται νωρίς το απόγευμα και που εξανθρωπίζουν τη ζωή ηθοποιών και κοινού και επιμένει πως εν τέλει είναι πολιτική πράξη το να βλέπει κανείς ζωντανό θέαμα ή να κάνει έναν περίπατο αντί να σκλαβώνεται στην τηλεόραση, όπως και πολιτική πράξη είναι να θέλει να ζήσει κανείς με αξιοπρέπεια, ενώ η περιρρέουσα κατάσταση δεν διευκολύνει καθόλου.

• Καραγκιόζης για όλους

* Ο Δ. Αβδελιώδης επιμένει πως η παράστασή του απευθύνεται σε παιδιά από 4 ώς… 104 χρόνων.

«Εχω δει πολύ Καραγκιόζη ως παιδί, και βεβαίως έχω παίξει. Εχω δει, ακόμα, τις σχετικές παραστάσεις του Κουν και του Σπαθάρη, που επίσης ανέβασε Θέατρο Σκιών με ηθοποιούς. Στην παράστασή μας η προσπάθεια μας ήταν να αποφύγουμε το φολκλόρ, να γδύσουμε τον Καραγκιόζη από κάθε μουσειακό στοιχείο», λέει. Και αμέσως μεταφέρει μια μνήμη του, όταν πιτσιρικάς, παρακολουθώντας τα παθήματα του λαϊκού ήρωα και ενώ όλοι γύρω του γελούσαν, αυτός είχε μείνει άλαλος, γοητευμένος. Ολα αυτά επανέρχονται τώρα.

«Χρησιμοποίησα στοιχεία του μύθου και τον μετέτρεψα σε αλληγορία. Το θέμα μας είναι η παγκοσμιοποίηση, η έλλειψη τροφής και νερού, όμως πιο πολύ μ’ ενδιέφερε να βγάλω αισθήματα παρά συνθήματα. Πιστεύω ότι το έργο είναι γραμμένο για ευφυές κοινό, εκείνοι όμως που εκπλήσσονται ιδιαίτερα είναι οι ενήλικες, που από τη μια βλέπουν πόσο άλλαξαν οι καιροί και από την άλλη δεν αναγνωρίζουν τον Καραγκιόζη που ήξεραν», συνεχίζει. Το έργο παίζεται σε μουσική Β. Γιαννάκη, σκηνικά Ε. Χρήστου, Κοστούμια Μ. Πασσαλή και με τους ηθοποιούς Κων. Πασσά, Θ. Ζέρβα, Μ. Γεωργαλά, Φ. Μάγιου, Α. Δημητροκάλη κ.ά.

Ο σκηνοθέτης βλέπει πως οι ματινέ έχουν επιτυχία, αφού μέχρι σήμερα έχουν δει την παράσταση στην Πάτρα όπου πρωτοπαίχτηκε αλλά και στην Αθήνα περί τους 20.000 θεατές, εκ των οποίων το 80% είναι παιδιά. Παλεύει άρα δε διπλό μέτωπο: και να μπάσει τους μεγαλύτερους, ώστε να παρακολουθήσουν «αυτό το λαϊκό μιούζικαλ, στο οποίο συμμετέχουν πέντε ηθοποιοί και τέσσερις μουσικοί» αλλά και να αλλάξει τις ώρες που το κοινό είναι συνήθως μαθημένο να βλέπει θέατρο.

* «Είπαμε ότι αφού το θέμα είναι παράξενο και η παράσταση σουρεαλιστική, όφειλε να παίζεται και σε περίεργες ώρες», λέει, με τη σειρά του, ο Γρηγόρης Χατζάκης. Οχι απλώς παίζει το «Τι λέμε στο διάλειμμα» στις 12.30 το ξημέρωμα της Κυριακής και στις 2.30 το μεσημέρι της ίδιας μέρας, αλλά τοποθετεί τους ηθοποιούς στην πλατεία και τους θεατές στη σκηνή. Αυτό είναι άλλωστε το θέμα: οι συζητήσεις των θεατών στο διάλειμμα.

*Εκεί λοιπόν που αρχικά τα κατάφερε ο Λιβαθινός μένει να αποδειχτεί αν θα μπορέσουν και άλλοι. Ισως χαθεί μια δυο φορές η κυριακάτικη ραστώνη, θα αντικατασταθεί όμως με κάτι απείρως σημαντικότερο.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 – 30/11/2008