Category Archives: Θέατρο Σφενδόνη

Στο σαλόνι με τη Μαρκησία ντε Σαντ

  • Από τον Ορέστη Τάτση στο Θέατρο Σφενδόνη

Ενα εξαιρετικά ενδιαφέρον θεατρικό έργο μάς υπενθυμίζει ο νεαρός σκηνοθέτης Ορέστης Τάτσης (Θέατρο Σφενδόνη). Τη «Μαρκησία ντε Σαντ» του Γιούκιο Μισίμα. Γραμμένο το 1965, αριθμεί πολλά ανεβάσματα σε Ιαπωνία, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Στοκχόλμη (σε σκηνοθεσία Ινγκμαρ Μπέργκμαν).

Ελένη Καλαρά, Μαρία Τσιμά, σύζυγος και πεθερά του Σαντ

Ελένη Καλαρά, Μαρία Τσιμά, σύζυγος και πεθερά του Σαντ Πριν από δύο χρόνια παρουσιάστηκε στο Donmar του Λονδίνου, σε σκηνοθεσία Μάικλ Γκράντιτζ, με την Τζούντι Ντενς στο ρόλο της Μαρκησίας. Στην Ελλάδα ανέβηκε το 1998 από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Το έργο πρότεινε στον Τάτση η ηθοποιός Ελένη Καλαρά, η Μαρκησία της παράστασής του. Τον γοήτευσε αμέσως. Αρχικά επειδή «μου άρεσε ο κόσμος των γυναικών και όλη η σκέψη που αναπτύσσει ο Μισίμα». Στη συνέχεια γιατί το έργο «επιχειρεί μια ταυτόχρονη κριτική στην εποχή του διαφωτισμού, αλλά και στη Δύση της εποχής του Μίσιμα». Συνέχεια

Το κύµα της τρέλας

Η «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου, γερασµένη, εξοµολογείται σε έναν παλιό γνωστό της ότι ο έρωτας και τα γεγονότα του πολέµου έχουν χάσει το νόηµά τους. Αλλά παραδέχεται ότι εκείνο που έχει σηµασία είναι η αντίσταση. Ο ∆ηµήτρης Μπίτος, στην παράσταση αυτή, σκηνοθετεί και ερµηνεύει τον ρόλο της ηλικιωµένης γυναίκας, προσπαθώντας να αναδείξει τον λόγο του Ρίτσου µέσα από µια ατµόσφαιρα µυσταγωγική. Μαζί του ο Νίκος ∆ηµητρόπουλος. Μια παραγωγή της οµάδας ΑΣΙΠΚΑ. Στο Θέατρο Σφενδόνη (Μακρή 4, Μακρυγιάννη, τηλ. 210-9246.692) στις 21.00.

 

* Η παράσταση «Καµίλ Κλοντέλ: το κύµατης τρέλας» είναι βασισµένη στην αλληλογραφία της γλύπτριας µε τον µεγάλο της έρωτα Αύγουστο Ροντέν, καθώς και µε τον αδελφό της διπλωµάτη και συγγραφέα Πολ Κλοντέλ. Η σκηνοθεσία και η δραµατουργική επεξεργασία είναι του Στέλιου Κρασανάκη. Η παράσταση παρακολουθεί τη διαδροµή τηςηρωίδας από τη δηµιουργική της νιότη έως την παράφρονα «ώριµη ηλικία» και τον εγκλεισµό της στο άσυλο έως τον θάνατό της. Παίζει η Λυδία Φωτοπούλου. Στο Θέατρο Μεταξουργείο (Ακαδήµου 14-16, τηλ. 210-5234.382) στις 21.30.

 

* «Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου», το έργο που κρατούσε στο συρτάρι εδώ και χρόνια ο Νίκος Κούνδουρος, µετακοµίζει από το Αλεκτον στο Ιδρυµα Μιχάλης Κακογιάννης. Τον ψυχογραφικό αυτό µονόλογο φέρνει επί σκηνής η Γιώτα Κουνδουράκη και ο ηθοποιός Νίκος Πανόπουλος. Στο Ιδρυµα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, ύψος Χαµοστέρνας, Ταύρος, τηλ. 210-3418.550) στις 21.30.

INFO

Η «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου, µια παραγωγή της οµάδας ΑΣΙΠΚΑ, παρουσιάζεται στις 21.00 στο Θέατρο Σφενδόνη (Μακρή 4, Μακρυγιάννη, τηλ. 210-9246.692)

Δυναμώνει … ο θεατρικός χειμώνας

«Δούλες»

Στο θέατρο «Σφενδόνη» επαναλαμβάνεται μέχρι τις 22/11, το έργο «Λα Πουπέ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη (παραστάσεις μόνο κάθε Σάββατο και Κυριακή). Παίζει και σκηνοθετεί η Αννα Κοκκίνου. Σκηνικά Νίκος Αλεξίου. Κοστούμια Χριστίνα Μαθέα. Μουσική Σύνθεση – Ενορχήστρωση – Παραγωγή Στέλλα Γαδέδη. Χορογραφία Μαριέλα Νέστορα.

  • Τις «Δούλες» του Ζαν Ζενέ θα παρουσιάζει (από 9/11, κάθε Δευτέρα – Τρίτη) το θέατρο «Αλμα». Οπως έχει συμβεί σε αρκετά ανεβάσματα αυτού του – διεθνώς πολυπαιγμένου – έργου, τις δύο υπηρέτριες θα υποδυθούν άντρες, χωρίς όμως να παριστάνουν τις γυναίκες. Ο κυρίαρχος ρόλος της κυρίας – Εύη Καραγιάννη – θα ερμηνευθεί ως σύμβολο της σύγχρονης εξουσίας, σε όλα τα επίπεδα. Αξιοσημείωτα στοιχεία της παράστασης, που αφιερώνεται στη μνήμη της Βέρας Ζαβιτσιάνου, είναι ο χορός και η μουσική. Μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη, σκηνοθεσία – χορογραφία Τάκη Λουκάτου, κοστούμια Εύης Καραγιάννη, σκηνογραφία Ελένης Νανοπούλου, αντικείμενα – έπιπλα: F+MFOS, φωτισμοί Γιάννη Λαζαρίδη – Νίκου Σταυρόπουλου, μουσική επιμέλεια Φιλιώς Κρεμύδη – Αντριάνας Μεταξά. Τους ρόλους παίζουν: Εύη Καραγιάννη, Τάκης Λουκάτος, Πάνος Κατέρης. Υψίφωνες: Χρύσα Μαστρογιάννη, Αναστασία Μονογενή, βιολί Μαρία Λάρο, Τζέκη Σουλκούκι.
  • Στο «Τρένο στο Ρουφ», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα η πολυβραβευμένη γαλλόφωνη Καναδή συγγραφέας Καρόλ Φρεσέτ, με το «Το κολιέ της Ελένης». Μία γυναίκα από τη Δύση, που συμμετέχει σε συνέδριο σε μια ζεστή και χαοτική πόλη της Μέσης Ανατολής, χάνει ένα μικρό κολιέ με πλαστικές πέρλες. Ψάχνει αυτό το ταπεινό αντικείμενο στους πολυσύχναστους και δαιδαλώδεις δρόμους της πόλης. Ο ταξιτζής Ναμπίλ συμμετέχει σ’ αυτή την ξέφρενη κούρσα. Μια ευαίσθητη διαδρομή γνώσης και συνειδητοποίησης, που προβάλλει την ανάγκη μετατόπισης από το ανώφελο «εγώ» στο δημιουργικό «εμείς», που τόσο απουσιάζει στην εποχή μας. Μετάφραση Μαρίας Ευσταθιάδη, σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη. Κοστούμια Ντόρας Λελούδα, κίνηση Ζωής Χατζηαντωνίου, φωτισμοί Νίκου Βλασόπουλου, βίντεο Μαριάννας Στραπατσάκη. Παίζουν: Τατιάνα Λύγαρη, Βαγγέλης Ρόκκος, Ανατολή Αθανασιάδου.

 

  • Το «Σκουπίδι» του Ρόμπερτ Σνάιντερ, σε διασκευή Βαγγέλη Βαφείδη, παρουσιάζεται στον Πολυχώρο «Ράγες», στο Γκάζι, σε σκηνοθεσία Αλκυόνης Βαλσάρη, σκηνικό – κοστούμια Καλλιόπης Ζαφειροπούλου, κινησιολογία Εσθήρ Μαυροφόρου, φωτισμούς Εβίνας Βασιλακοπούλου, video design Εμμανουέλα Βογιατζάκη – Κρουκόβσκι, sound design Γιώργος Πούλιος, έρευνα μουσικής Νίκου Κακογιαννάκη. Στο ρόλο του SAD ο Βαγγέλης Βαφείδης (Δευτέρα, Τρίτη, 9μμ).
  • «Σφενδόνη» συναντά «Οπερα»

    • Η Αννα Κοκκίνου θα συνεργαστεί με την ομάδα του Θοδωρή Αμπαζή

    Το θέατρο «Σφενδόνη» της Αννας Κοκκίνου και η Ομάδα Οπερα του Θοδωρή Αμπαζή ενώνουν τις δυνάμεις τους και εγκαινιάζουν τη συνεργασία τους με το κλασικό έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Τζον Μίλινγκτον Σινγκ (1871-1909) «Καβαλάρηδες στη θάλασσα».

    Σκηνή από τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, που στις 15 Οκτωβρίου θα παρουσιαστεί στο θέατρο της Κοκκίνου

    Σκηνή από τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, που στις 15 Οκτωβρίου θα παρουσιαστεί στο θέατρο της Κοκκίνου

    Γραμμένη το 1903, η μονόπρακτη αυτή τραγωδία θα παρουσιαστεί το χειμώνα στο θέατρο «Σφενδόνη» σε μετάφραση Ανθής Λεούση, σκηνοθεσία Αννας Κοκκίνου, μουσική Θοδωρή Αμπαζή, σκηνικά και διαμόρφωση χώρου Ισμήνης Καρυωτάκη. Στη διανομή η Αννα Κοκκίνου και από την Ομάδα «Οπερα» η Τζωρτζίνα Δαλιάνη και η Φανή Παναγιωτίδου.

    Η ομάδα Οπερα, που ιδρύθηκε το 2000 από αποφοίτους της Δραματικής Σχολής του θεάτρου «Εμπρός» υπό την καθοδήγηση του συνθέτη και σκηνοθέτη Θοδωρή Αμπαζή, θα παρουσιάσει από τις 15 Οκτωβρίου στο θέατρο «Σφενδόνη» και τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου. Ξαναδουλεμένη η παράσταση (ανέβηκε για λίγες παραστάσεις το Μάιο στο «Bios») συνιστά μια σύγχρονη προσέγγιση ενός από τα πλέον ανθρωποκεντρικά έργα του κλασικού ρεπερτορίου. Στόχος της ομάδας είναι να διερευνά τη δυνατότητα επιβίωσης κλασικών έργων σε μια νέα, σύγχρονη ανάγνωση. Με Μολιέρο άλλωστε ξεκίνησε οκτώ χρόνια πριν, τις «Σοφολογιότατες» στο Εθνικό Θέατρο.

    Ατού της στη φετινή προσπάθεια η μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη (που έγινε για την παλαιότερη παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή). Τη σκηνοθεσία και τη μουσική υπογράφει ο Θ. Αμπαζής, τα σκηνικά-κοστούμια η Ελένη Μανωλοπούλου, την κίνηση η Ζωή Χατζηαντωνίου. Παίζουν οι: Δανάη Σαριδάκη, Ν. Γιαλλελής, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Ν. Κοψίδας, Κ. Κορωναίος, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Γ. Κλίνης, Φανή Παναγιωτίδου και Λ. Μπατής. Εως 22 Νοεμβρίου.

    Στο «Σφενδόνη» θα επανέλθει και το «Λα Πουπέ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη με την Αννα Κοκκίνου, η καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία της προηγούμενης σεζόν. Τον Νοέμβριο, μόνο Σάββατο και Κυριακή στις 7 μ.μ. [Ελευθεροτυπία, Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009]

    • ΥΓ. Η κυρία Κοκκίνου πότε θα πληρώσει τον κόσμο στον οποίο χρωστάει;

    «ΣΦΕΝΔΟΝΗ»: Σινγκ και επιστροφή της «Λα Πουπέ»

    Η Άννα  Κοκκίνου  στη «Λα  Πουπέ»
    • Το κλασικό πια έργο του Ιρλανδού Τζον Μίλινγκτον Σινγκ (1871- 1909) «Καβαλάρηδες στη θάλασσα», γραμμένο το 1903, θα ανεβεί τον χειμώνα στο θέατρο «Σφενδόνη» της Άννας Κοκκίνου εγκαινιάζοντας μία ευρύτερη συνεργασία της «Σφενδόνης» με την Ομάδα «Όπερα» του Θοδωρή Αμπαζή. Το έργο θα παρουσιαστεί σε μετάφραση Ανθής Λεούση, σκηνοθεσία Άννας Κοκκίνου, με μουσική Θοδωρή Αμπαζή, σκηνικά και διαμόρφωση χώρου Ισμήνης Καρυωτάκη και φωτισμούς Αλέκου Γιάνναρη. Στη διανομή η Άννα Κοκκίνου και από την Ομάδα «Όπερα» η Τζωρτζίνα Δαλιάνη και η Φανή Παναγιωτίδου. Στο «Σφενδόνη» όμως θα επανέλθει και η Πουπέ. Η φιγούρα και η ερμηνεία της Άννας Κοκκίνου στον μονόλογο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Λα Πουπέ» τον οποίο και έχει σκηνοθετήσει «έγραψαν» δύο σεζόν. Και είχαν αντίκρυσμα στο κοινό. Όπως αναφέρει η Άννα Κοκκίνου που υποδύεται τη Ρίκα, την πιο επιδέξια ράφτρα φορεμάτων κούκλας στην Αθήνα, «η Ρίκα, αυτό το πονεμένο μικρομέγαλο πλάσμα, σηκώνει τα μανίκια ψηλά και τα βάζει με τον χειρότερο εχθρό της: το Μίσος. Μ΄ όλη της τη δύναμη αντιστέκεται στη γλυκιά σαγήνη των φθονερών σκέψεων και της εκδικητικότητας. Είναι και θα μείνει για πάντα μια μεγάλη ροζ τσιχλόφουσκα- το αποφάσισε. Ο εχθρός όμως είναι πιο δυνατός. Έχει τρυπώσει μέσα για τα καλά, ζει και βασιλεύει στα σωθικά της. Ολοστρόγγυλη, ζουμερή, με άρωμα φράουλα, αλλά στην καρδιά μια σταξιά δηλητήριο». Ο μονόλογος θα παίζεται από 7 έως 27 Νοεμβρίου και μόνο κάθε Σάββατο και Κυριακή. [Γ.Δ.Κ.Σ., Τα Νέα: Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009]

    «Λα Πουπέ». Η Αννα Κοκκίνου, απόλυτα μεταμορφωμένη…

    «Λα Πουπέ»
    • «Ο κόσμος ζει μέσα στο μίσος. Το βλέπεις παντού, σε κάθε πρόσωπο που κοιτάς. Σφραγίδα», μονολογεί δυνατά μπαίνοντας φουριόζα στο θέατρο η Ρίκα, η πιο επιδέξια ράφτρα φορεμάτων κούκλας. Η θυελλώδης, κυκλοθυμική, λιχούδα, εμμονική ηρωίδα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, που φέρνει εμφανισιακά στην Divine του Τζον Γουότερς αλλά εδώ έχει μελιτζανί μαλλί, διαθέτει «αναπτυγμένη φαντασία», κοινωνικές και περιβαλλοντικές ανησυχίες, δεν τα πάει καλά με τα οικονομικά («μία φορά, μου έκαναν έξωση»), παραδέχεται ότι είναι «υπναρού, λαίμαργη, ψεύτρα, αδύναμος χαρακτήρας που οι άλλοι τσαλαπατούν», επικοινωνεί μέσω του σκαθαριού-φαντάσματος ενός μεταφραστή με το επέκεινα κι αποφεύγει να σκέφτεται «τις χάρες του θανάτου, γιατί αυτό μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκτονία. Οταν πεθαίνεις, δεν εργάζεσαι, δεν σε συκοφαντούν, δεν πας φυλακή. Εμένα με αγριεύουν οι ζωντανοί».
    • Ο συγγραφέας Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης μπάζει με την ορμή και τη ζωντάνια της Ρίκας μια φέτα ζωής, σκληρή, αστεία, φρέσκια, ζουμερή, μέσα στον προστατευμένο χώρο της σκηνής. Η ζωή της Ρίκας είναι μια σύνθεση από άδεια κουτιά (σκηνογραφία Νίκος Αλεξίου), τα οποία γεμίζει με επώδυνες μνήμες του παρελθόντος και ιλαροτραγικά συμβάντα του παρόντος. Στο τέλος αυτά τα κουτιά, παραταγμένα σε ευθεία διάταξη, γίνονται ένας κόσμος, ένα τείχος που εγκλωβίζουν και συνάμα προστατεύουν τη Ρίκα από την ανυπόφορη πραγματικότητα του έξω κόσμου. Η κόλασή της είναι σίγουρα οι άλλοι και συχνά το καθρέφτισμά τους μέσα της την υπερβαίνει. «Οι γονείς μου με μισούν. Οταν είσαι μικρό κοριτσάκι και σε μισούν, θες να πεθάνεις. Και καμιά φορά γλιστράς στο μίσος. Ομως, τη μεγαλύτερη δύναμη στη ζωή την έχει η μεγαλοψυχία. Να μπορείς να συγχωρείς».
    • Η Αννα Κοκκίνου, απόλυτα μεταμορφωμένη, όχι μόνο ως προς το σωματότυπό της, αλλά και στην κίνηση και την τοποθέτηση της φωνής της, που φέρει το βάρος του κορμιού της, αλλά και της συναναστροφής της με τον κόσμο, αποδεικνύει το πραγματικά μεγάλο υποκριτικό της μέγεθος. Η Ρίκα της Αννας Κοκκίνου είναι ένα μικρό, πληγωμένο κοριτσάκι παγιδευμένο στο σώμα μιας ευτραφούς πενηντάρας και στον άχρονο χρόνο του γενέθλιου τραύματος, που προσπαθεί με τη φροντίδα και την αγάπη που επενδύει στα φορεματάκια που φτιάχνει για «κουκλίτσες και μικρά κοριτσάκια» να ξορκίσει τις ενοχές και τα φαντάσματα του παρελθόντος, το μίσος της μαμάς και του μπαμπά προς το πρόσωπό της. Η Αννα Κοκκίνου είναι η απάντηση στο γιατί πρέπει να επιχορηγούνται κάποιοι άνθρωποι του θεάτρου. Κι αν υπήρχε σοβαρή πολιτιστική πολιτική σε αυτόν τον τόπο, που κόπτεται πραγματικά για την περιβόητη εξαγωγή του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, αυτή τη στιγμή η παράσταση της Κοκκίνου θα περιόδευε στα πιο σημαντικά φεστιβάλ θεάτρου του εξωτερικού. Σε αυτή τη χώρα, όπου η μετριότητα βγάζει τελάλη για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και η ευτέλεια κάνει παρέλαση πάνω στην ανοχή όλων μας, η επαφή με το ατόφιο, συμπαγές, πηγαίο ταλέντο δεν μπορεί παρά να είναι συγκινητική. Α, και φεύγοντας από το θέατρο μην ξεχάσετε να πάρετε την επαγγελματική κάρτα της Ρίκας. Οταν θα της τηλεφωνήσετε, θα ακούσετε ένα γλυκό μήνυμα που θα σας φτιάξει την ημέρα.

    ΣΦΕΝΔΟΝΗ: Μακρή 4, Μακρυγιάννη, τηλ. 210-9246692. Εως τις 10/5.

    • ΜΠΛΑΤΣΟΥ ΙΩΑΝΝΑ, ET AGENDA, Σάββατο, 02.05.09

    Ανοιξιάτικες πρεμιέρες από νεότερες ομάδες. Νέος κύκλος στις αθηναϊκές σκηνές

    • Οι σκηνές της άνοιξης εξορμούν στο ταλαιπωρημένο –εξ αιτίας της καθυστέρησης των επιχορηγήσεων– τοπίο, με καινούργια έργα, νέα ανεβάσματα και πολλές ελπίδες. Με μότο όλων τις λίγες παραστάσεις, διεκδικούν θεατές λίγο πριν αρχίσει ο δεύτερος κύκλος νέων παραγωγών από νεότερες ακόμη ομάδες.

    Για δέκα μόνο παραστάσεις το Θέατρο Αττις παρουσιάζει από τις 22 του μηνός τον «Χορευτή» του Γερμανού ποιητή Εριχ Αρεντ σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου και μετάφραση του Τόρστεν Ισραελ. Τον βασικό ρόλο ερμηνεύει ο Τάσος Δήμας. Στην παράσταση συμμετέχει και ο σκηνοθέτης. Το κείμενο στο οποίο βασίζεται η σκηνική σύνθεση του Θ. Τερζόπουλου, είναι εμπνευσμένο από τη γνωστή μινωική τοιχογραφία με την ταυρομαχία. Πρόκειται για το πιο πολυσυζητημένο και σχολιασμένο από τα λεγόμενα ελληνικά ποιήματα του Αρεντ. «Και όχι άδικα, καθώς ο ποιητής με το έργο αυτό πραγματοποιεί μια καλλιτεχνική υπέρβαση, δημιουργώντας ουσιαστικά ένα καινούργιο λογοτεχνικό είδος, στο μεταίχμιο της ποίησης και του θεατρικού λόγου», σημειώνει ο σκηνοθέτης. Το βασικό θέμα του «Χορευτή» είναι η σύγκρουση δύο δυνάμεων, που καταλήγει σε καταστροφή.

    Η ομάδα Gestus σε συνεργασία με το θέατρο Σημείο παρουσιάζει κι αυτή για δέκα παραστάσεις το «Touch me in the morning». Μια παράσταση devised theatre βασιμένη στο άγγιγμα και στην αναζήτηση επαφής. Ανθρώπινες στιγμές, διαπροσωπικές σχέσεις, οικογενειακές ιστορίες και ερωτικά απρόοπτα απαντώνται μέσα από τις σχέσεις πέντε προσώπων. Τα κείμενα και τη δραματουργική επεξεργασία έχουν οι συντελεστές της ομάδας, τη σκηνοθεσία ο Μάνος Χασάπης. Παίζουν οι: Ελευθερία Γιαμβριά, Αλέξανδρος Μητρόπουλος, Βασίλης Νταρλαντάνης, Ελεάννα Παπαχρήστου, Μαρία Φραγκούλη.

    Σε μια άλλη γειτονιά, στο Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου από τις 23/4 ανεβαίνει «Η λέσχη αυτοκτονίας». Μια συνταρακτική ιστορία για τη ζωή και το θάνατο, την ηδονή του ρίσκου και το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι η φετινή πρόταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου στη σκηνή «Είσοδος Κινδύνου», που ίδρυσε πριν από τρία χρόνια. Το κείμενο της παράστασης προέκυψε κατά τη διάρκεια των προβών από τη σκηνοθέτιδα και τους ηθοποιούς με αφορμή το ομότιτλο διήγημα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον. «Η λέσχη αυτοκτονίας» θα παίζεται για 20 παραστάσεις από τους: Νικόλαο Παπαγιάννη, Στάθη Μαντζώρο, Λευτέρη Πολυχρόνη, Τάσο Δαρδαγάνη, Φώτη Μπατζά, στο σκηνικό που ετοίμασε ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης.

    Στον ιστορικό χώρο μνήμης, στα πρώην κρατητήρια της Κομαντατούρ στην οδό Κοραή (Μέγαρο της Εθνικής Ασφαλιστικής), στις 24 του μηνός ανεβαίνει το θεατρικό έργο «Puerto Grande» του Μάνου Λαμπράκη, που σκηνοθετεί η Ρούλα Πατεράκη.

    Αρθρωμένο σε 24 σκηνές, πρόκειται για μια σύγχρονη διασκευή πάνω στον «Βόυτσεκ» του Μπύχνερ. Σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης παρακολουθούμε το βασανισμό και τη σταδιακή αποκτήνωση του κρατούμενου Bukner. Οι ήρωες του έργου, που υποδύονται οι: Κοσμάς Φοντούκης, Διονύσης Ποταμίτης, Ενκε Φεζολάρι, Λένικα Αρφάνη, Κώστας Σειραδάκης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Σαράντος Ρηγάκος, Αλέξης Πασπαρδάνης, Ανδρέας Αντωνιάδης, Ρίτα Λυτού, Ευτυχία Γιομελά, Θεανώ Βασιλείου, Ευτυχά Κιουρτίδου, Ευγενία Μαμάη, προσπαθούν να επιζήσουν σε έναν υπό κατάρρευση κόσμο. Ενα σύμπαν σε μέγιστη κρίση. Μια οργανωμένη φρίκη που οδηγεί στην πλήρη αποδιοργάνωση και την καταστροφή.

    Το ίδιο βράδυ στο «Αλεκτον», με ελεύθερη μάλιστα είσοδο, η σκηνοθέτις Ελλη Παπακωνσταντίνου, η ηθοποιός Αγλαΐα Παπά και ο μουσικός Τηλέμαχος Μούσας προτείνουν κάτι διαφορετικό, αυτοσχεδιάζουν πάνω στο επεισόδιο της Οδύσσειας που εσείς διαλέγετε να ακούσετε.

    Η παράσταση με τίτλο «ΟΔC» εντάσσεται σε έναν πολυετή κύκλο ερευνητικής δουλειάς της σκηνοθέτιδος πάνω στην ομηρική «Οδύσσεια».

    Σε μιαν άλλη γειτονιά, στο Θέατρο Τέχνης (το υπόγειο), παρουσιάζεται η «Αγαπητή Ελένα» της Λιουντμίλα Ραζουμόβσκαγια σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη. Eίναι η κεντρική παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, όπου οι ήρωες (παίζουν οι: Ιλιάς Λαμπρίδου, Δημήτρης Κερεστετζής, Μιχάλης Κολάκος, Δώρα Σαμψώνα, Νίκος Φραγκιουδάκης) υποδύονται τέσσερις μαθητές οι οποίοι, έχοντας αποτύχει στις απολυτήριες εξετάσεις, εισβάλλουν στο σπίτι της καθηγήτριάς τους για μια δεύτερη ευκαιρία. Την «αρπάζουν», βρίσκοντας το κλειδί του χρηματοκιβωτίου στο οποίο φυλάσσονται τα γραπτά τους.

    Ομως και το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας από τις 24/4 παρουσιάζει τη δουλειά του στο αθηναϊκό κοινό. Την παραγωγή του «Λόγω φάτσας», στο Θέατρο Βικτώρια. Στo γλυκόπικρο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου, που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Κομνηνός, παίζουν οι: Ελεάνα Απέργη, Αννα Πολυτίμου, Μανώλης Δεστούνης, Γιάννης Καλατζόπουλος, Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Χαρά Τσιώλη. [Γιωτα Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 16/04/2009]

    Η Αννα Κοκκίνου ανάμεσα στη μυθοπλασία, την αλληγορία και τον σουρεαλισμό

    Η Αννα Κοκκίνου συνεχίζει και φέτος το επιτυχημένο ράψιμο των φορεμάτων της «Λα Πουπέ». Μετά τον πρώτο κύκλο παραστάσεων της προηγούμενης σεζόν, το μονόπρακτο θεατρικό έργο «Λα Πουπέ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη με την Αννα Κοκκίνου παρουσιάζεται ξανά στο θέατρο «Σφενδόνη», με μικρές… επιδιορθώσεις και νέα ευρηματικά φινιρίσματα.

    Αννα Κοκκίνου

    Ο θεατρικός αυτός μονόλογος -μια «μαύρη» κωμωδία- αποτελεί την αφορμή για την πρώτη συνεργασία της Άννας Κοκκίνου με τον συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Η Ρίκα είναι η πιο επιδέξια ράφτρα φορεμάτων κούκλας στην Αθήνα. Διαθέτει σπάνια κουμπιά και υφάσματα κι ένα ακόμα πιο σπάνιο ταλέντο. Ωστόσο, η ενασχόλησή της αυτή μοιάζει να την έχει καθηλώσει σε μια αφύσικη παιδικότητα.

    Κλεισμένη στον κοριτσίστικο κόσμο της, δυσκολεύεται να καταλάβει τους άλλους, πληγώνεται και τότε γίνεται τρομακτική. Ευτυχώς υπάρχει η υπέργηρη κυρία Νέλλη του διπλανού διαμερίσματος και το σκαθάρι στο παράθυρό της που με τις ισχυρές του κεραίες την καθοδηγεί. Επίσης, η Ρίκα λατρεύει τα γλυκά και το τραγούδι…

    Ανάμεσα στη μυθοπλασία, την αλληγορία και τον σουρεαλισμό κινείται το πολύ ενδιαφέρον κείμενο στο οποίο η Ρίκα της Άννας Κοκκίνου (αυτοσκηνοθετούμενη) κατάφερε να βρει τις ισορροπίες και τα μυστικά του. «Βασίλισσα» στο τεράστιο χαρτόκουτό της (σκηνικό Νίκος Αλεξίου) θα μας μεταφέρει νοητά σε πολύβουους δρόμους, συνοικιακά μαγαζάκια και αραχνιασμένα αθηναϊκά διαμερίσματα.

    Σαν ένα ανθρώπινο «καρτούν», μέσα στο εξαιρετικό της κοστούμι της Χριστίνας Μαθέα -αφράτη αφράτη, ντυμένη κουκλίστικα, σαν μια μεγαλόσωμη κούκλα του κουτιού με φούξια φόρεμα, δαντελένια γάντια, τουρλωτά οπίσθια και τεράστια περούκα- φλυαρεί ακατάσχετα κραυγάζοντας την απέραντη μοναξιά της.

    Αυτό το πονεμένο μικρομέγαλο πλάσμα, σηκώνει τα μανίκια ψηλά και τα βάζει με τον χειρότερο εχθρό του: το μίσος. Μ’ όλη του τη δύναμη αντιστέκεται στη γλυκιά σαγήνη των φθονερών σκέψεων και της εκδικητικότητας. Είναι και θα μείνει για πάντα μια μεγάλη ροζ τσιχλόφουσκα – το αποφάσισε. Ο εχθρός όμως είναι πιο δυνατός. Εχει τρυπώσει μέσα για τα καλά, ζει και βασιλεύει στα σωθικά της. Ολοστρόγγυλη, ζουμερή, με άρωμα φράουλα, αλλά στην καρδιά μια σταξιά δηλητήριο. Και η ανατροπή δεν αργεί να έλθει… [Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 24/11/2008]