//
- «Είμαι μικρός για διαδηλώσεις. Δεν θα βγω στους δρόμους αλλά στη θεατρική σκηνή για να τα πω στους μεγάλους», λέει στα «ΝΕΑ» ο 12χρονος Γιώργος Ιωαννίδης, έκπληξη στις αριστοφανικές «Νεφέλες» της Επιδαύρου
«Είμαι ένας έφηβος που ανησυχεί με όσα συμβαίνουν στην κοινωνία. Ο κόσμος καταστρέφει τον εαυτό του. Φορτωμένος από συναισθήματα, λοιπόν, ρωτάω: Πώς θα είναι το μέλλον;». Είναι ο προβληματισμός του 12χρονου Γιώργου Ιωαννίδη από τη Λάρνακα Κύπρου, ο οποίος την περασμένη εβδομάδα, Παρασκευή και Σάββατο, εμφανίστηκε στην Επίδαυρο ενώπιον 7.500 θεατών στις αριστοφανικές «Νεφέλες» από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου για να μιλήσει περί εκπαιδευτικού συστήματος και δίκαιου- άδικου λόγου.
Και ήταν αυτό το θάρρος του (και το θράσος- με την καλή έννοια), η δυνατή καθάρια φωνή του και η αίσθηση ότι εκπροσωπεί όλα τα παιδιά του κόσμου ρωτώντας για το μέλλον, που τον έκανε να θεωρείται η «μεγάλη έκπληξη» στα φετινά Επιδαύρια. Ευχάριστη έκπληξη.
Μπορεί να μη βγαίνει στους δρόμους για να διαδηλώσει, καθώς είναι «πολύ μικρός ακόμη για να μπλέξει σε αυτά», αλλά είχε το θάρρος να φωνάξει στο αρχαίο θέατρο (στη Β΄ Παράβαση της αριστοφανικής κωμωδίας), «άμα γίνουνε δεσμός/ βάλε μαύρα βάλε σκούρα/ κρίση ο πολιτισμός» και «κράτος βία και νοθεία/ έγιναν θεσμός».
«Ήμουν επιφυλακτικός απέναντι στην ιδέα να εμφανιστώ στην Επίδαυρο. Ένιωθα άβολα. Την αυτοπεποίθηση την κερδίζεις μόνο με τις πρόβες. Με βοήθησε και ο Σταμάτης Κραουνάκης όπως και οι άλλοι συντελεστές, που μου εξήγησαν τι σημαίνουν τα λόγια του Αριστοφάνη», λέει ο Γιώργος που κάτι ξέρει από θέατρο. Και από τραγούδι.
Τον Δεκέμβριο του 2007 εκπροσώπησε την Κύπρο στον διαγωνισμό τραγουδιού της παιδικής Γιουροβίζιον, που έγινε στο Ρότερνταμ Ολλανδίας, με το τραγούδι «Η μουσική δίνει φτερά» σε στίχους και ερμηνεία δικά του. Επίσης συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ «Sounds Like Τeen Spirit: Α Popumentary» που προβλήθηκε και σε Καναδά, Βέλγιο, με θέμα το τι συμβαίνει στα παρασκήνια της Γιουροβίζιον.
«Συνάντησα παιδιά που αγαπούν τη μουσική, όπως κι εγώ. Έτσι, παρά το γεγονός ότι δεν μιλούσαν όλοι αγγλικά, βρήκαμε τρόπο να επικοινωνήσουμε», λέει. Και επειδή δεν κατάφερε να φέρει την πρωτιά στη χώρα του θα ήθελε, «μια δεύτερη ευκαιρία αλλά όχι στην κανονική Γιουροβίζιον, επειδή εκεί τα πράγματα είναι πολύ ανταγωνιστικά».
Η επιθυμία του ήταν ανέκαθεν να βρεθεί στον καλλιτεχνικό χώρο. Το ποδόσφαιρο δεν του αρέσει. Προτιμά τα μαθήματα, μπαλέτου, τζαζ, σύγχρονου χορού, φωνητικής αλλά και υποκριτικής. Παρά τα βήματα που έχει κάνει στο θεατρικό σανίδι και τη μουσική, είναι προσγειωμένο παιδί. «Δεν μου αρέσει να συζητάω με τους φίλους μου στο σχολείο για τις όποιες επιτυχίες μου. Προτιμώ να τα μαθαίνουν μόνοι τους».
«Δεν ξέρω αν θα κάνω καριέρα στο θέατρο. Το σχολείο έρχεται πρώτο. Ένα καλό πτυχίο θα μου προσφέρει εναλλακτικό
σχέδιο σε περίπτωση αποτυχίας στον καλλιτεχνικό χώρο. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα γίνω ποτέ ένας από τους διάσημους που «ψωνίζονται». Βασικά, δεν νομίζω ότι θα γίνω ποτέ διάσημος», προσθέτει ο μετρημένος και συνεσταλμένος (κάτι που «διαγνώστηκε» στη θεατρική εμφάνισή του στην Επίδαυρο) Γιώργος Ιωαννίδης.
«Πάντα φταίνε και οι δύο πλευρές»
Το δυνατό χειροκρότημα του κοινού του Φεστιβάλ Επιδαύρου ήλθε όταν ο Γιώργος Ιωαννίδης αναφώνησε «Κύπρος χρυσή/ Κύπρος νησί/ Κύπρος μισή/ Ελλάδα…» στις «Νεφέλες». Το ζήτημα της διχοτομημένης Κύπρου τον αφορά. Ο πατέρας του κατάγεται από την Αμμόχωστο και η μητέρα του από Αγγλία, Αρμενία και Κύπρο. «Οι Τούρκοι και οι Κύπριοι είχαν προβλήματα που δεν κατάφεραν να λύσουν με την ομιλία και άρχισαν τον πόλεμο. Σήμερα πολλοί νέοι κάνουν παρέα με Τούρκους. Φυσικά, υπάρχουν και οι εθνικιστές», λέει με απλά λόγια ο Γιώργος, για τις τεταμένες σχέσεις Τουρκίας- Κύπρου.
«Το ίδιο συνέβη και με τον μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο τον χειμώνα. Πάντα φταίνε και οι δύο πλευρές. Ο αστυνομικός είναι ένοχος για την εχθρική κίνησή του, αλλά και οι διαδηλωτές φταίνε που έκαψαν την Ελλάδα. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να δείξεις την οργή σου», υποστηρίζει.
-
Δάφνη Κοντοδήμα, ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 