Το κουαρτέτο των απελπισμένων

Επτά, Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011
ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ ΦΩΤ.: Π. ΣΤΕΛΛΑΚΗΣ

Πρωτογνωρίσαμε τον Λεωνίδα Προυσαλίδη μέσα από «Επτά λογικές απαντήσεις» στο «Απλό Θέατρο». Τώρα τον ξανασυναντούμε στον ίδιο χώρο με το «Βαγόνι στα νερά», ένα έργο που μιλάει για την απώλεια, την πλάνη και την πραγματικότητα, το θέατρο και τους δαίμονές του. Η παράσταση ανεβαίνει αρχές Δεκεμβρίου σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Πάτσα και μουσική Ελένης Καραΐνδρου.

Μαρίνα Ψάλτη, Εύα Κοταμανίδου, Δημήτρης Σαμόλης και Σωτηρία Ρουβολή στην παράσταση του Αντώνη Αντύπα «Βαγόνι στα νερά».

Τέσσερις άνθρωποι συναντιούνται σ’ ένα παράξενο, σιωπηλό σπίτι τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού. Εγκλωβισμένοι στα συναισθήματά τους, ξαναζούν κομμάτια από τη ζωή τους αγωνιώντας να λυτρωθούν για να υπάρξουν. Κι όσο το παρελθόν βγαίνει στην επιφάνεια, τα τραύματα ανοίγουν ξανά. Μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες αναδύεται η ιστορία της Ελλάδας, που μοιάζει να βυθίζεται σαν ένα «Βαγόνι στα νερά», όπως και ο βίος των ηρώων.

Η 45χρονη Μαρία (Μαρίνα Ψάλτη) είναι μια πρώην αποτυχημένη ηθοποιός -την έδιωξαν από το θέατρο γιατί έπινε- που λαχταρά να ξαναδουλέψει. Τώρα τη βλέπουμε να προσκαλείται να περάσει τη νύχτα της στο αρχοντικό σπίτι της ηλικιωμένης Ολιας (Εύα Κοταμανίδου). Εκεί ο νεαρός Τίμος (Δημήτρης Σαμόλης) έχει νοικιάσει ένα δωμάτιο, όπου συχνά τον επισκέπτεται το κορίτσι του, Τόνια (Σωτηρία Ρουβολή). Η Μαρία θα μείνει τελικά στο αρχοντικό είκοσι οκτώ μέρες, διάστημα καταλυτικό για την εξέλιξη στη σχέση όλων των ενοίκων αλλά και την καταιγιστική επιστροφή του παρελθόντος. Οι εκμυστηρεύσεις της πυροδοτούν τις μνήμες και των άλλων προσώπων. Συνδετικός κρίκος ανάμεσά τους γίνεται ο Αλκής, αδελφός του Τίμου που χάθηκε από τα ναρκωτικά, πρόσωπο που η Μαρία είχε γνωρίσει κάποτε και μεταξύ τους είχε δημιουργηθεί ένας ερωτικός δεσμός που όμως έμεινε ανολοκλήρωτος.

Ολη η χώρα μοιάζει να είναι σε κατάθλιψη

• Ο σκηνοθέτης Αντώνης Αντύπας ανεβάζει στο Απλό Θέατρο τον «Επιστάτη» του Πίντερ και τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ

• Της Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 28 Nοεμβρίου 2010

Τρέχει ανάμεσα σε δύο πρόβες, στην κεντρική και τη νέα σκηνή του Απλού Θεάτρου, βυθίζεται μήνες τώρα στα κείμενα του Πίντερ και του Μπέκετ, βρίσκοντας διαρκώς νέα στοιχεία, που του δίνουν δύναμη να επιμένει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Στέκεται στις συνθήκες της εποχής που γράφτηκαν, ανιχνεύει τις σημειώσεις των συγγραφέων και τα κείμενα, τον ψυχολογικό κόσμο των χαρακτήρων που έπλασαν.

Με το άγχος μόνιμα ενεργοποιημένο, ο Αντώνης Αντύπας ξημεροβραδιάζεται στον χώρο που καθιέρωσε σε αυτήν τη γειτονιά των συνεργείων, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, ελέγχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια πριν αρχίσουν οι παραστάσεις. Ομως, κι όταν ξεκινήσει από τις 9 του μηνός η σεζόν για το Απλό Θέατρο, είναι σίγουρο πως θα φεύγει τελευταίος. Βλέπει κάθε βράδυ τις παραστάσεις, χρόνια τώρα.

Κρίση, Μνημόνιο, τρόικα κι αυτόν, όπως όλους μας, του τριβελίζουν το μυαλό. «Νιώθω οργή και θυμό για όσα συμβαίνουν. Αυτός ο καταιγισμός κακών ειδήσεων τόσους μήνες μάς έχει εξαντλήσει. Μια διαρκής απαξίωση. Ολη η χώρα μοιάζει να είναι σε κατάθλιψη. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά».

• Επιχορηγήσεις

Είναι μια καλή διέξοδος όταν έρχεται στο θέατρο και μπαίνει στον κόσμο του Πίντερ και του Μπέκετ. «Δεν ξέρω πώς θα πάει η χρονιά για όλους εμάς. Μας έδωσαν το 70% των επιχορηγήσεων, έχει μείνει κάτι από την περσινή χρονιά, δεν μας έχουν πει να υποβάλουμε χαρτιά για τη φετινή. Καταλαβαίνει κανείς ότι το ΥΠΠΟΤ έχει άλλες προτεραιότητες. Δεν ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό. Ολους μάς καταβάλλει αυτή η απόρριψη. Αλλά ο καλλιτέχνης έχει ανάγκη την τέχνη».

Παρά τις γενικές δυσκολίες, επιμένει πως είναι μια εποχή που μπορεί να βρούμε «ανάσες» γύρω μας. «Eπί χούντας ο κόσμος είχε την ανάγκη της ψυχικής ανάτασης. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα. Ισως πιο απαιτητικά. Ο κόσμος θέλει κάπου να ακουμπήσει. Δεν είναι θέμα ρεπερτορίου. Είναι θέμα επικοινωνίας, νοημάτων. Ούτε θέμα μοντέρνου, παλιού ή κλασικού. Επιδιώκουν να βρεθούν στο θέατρο, ίσως επειδή παρουσιάζεται μπροστά τους ένας άλλος κόσμος. Δεν θέλουν έπαρση και εγωπάθεια. Ο κόσμος θέλει να ανακουφίσει την ψυχή του. Κάτι να τον αγγίξει».

• Πρόβες

Σε λίγες ημέρες στο «Απλό», στη νέα σκηνή, κάνει την αρχή «Ο επιστάτης» του Πίντερ με τους: Δημήτρη Καταλειφό, Λαέρτη Βασιλείου, Χάρη Φραγκούλη. Φέτος, όμως, συμπληρώνονται και είκοσι χρόνια του Καλλιτεχνικού Οργανισμού Φάσμα – Απλό Θέατρο. Πέτυχε το στοίχημα που είχε βάλει; «Δεν είναι θέμα στοιχήματος, αλλά πίστης. Είχα βάλει έναν στόχο, δόθηκα σε αυτόν, πίστευα ότι μπορώ να τα καταφέρω». Στην πορεία υπήρχαν και δύσκολες στιγμές, αντιξοότητες, συνήθως οικονομικές, σκαμπανεβάσματα, αλλά τα ξεπερνούσε με τη γνωστή του επιμονή και αισιοδοξία. «Ηθελα να κάνω μια ομάδα με ανθρώπους από το εργαστήρι και να δουλέψουμε όλοι μαζί. Ηταν ανέφικτο. Δεν μπορούσα να μην πληρώνω τον ηθοποιό ή να χρωστάω». Το εργαστήρι το έχασε και την ομάδα όπως τη φανταζόταν, όμως, έτσι και αλλιώς, χαρακτήρας με συνέπεια και σταθερότητα, ο Αντ. Αντύπας έχει κοντά του τα τελευταία χρόνια μια άτυπη ομάδα. Ανθρωποι που ταιριάζουν μεταξύ τους.

Στον Πίντερ είχε πάντα αδυναμία. «Τα κείμενά του διαθέτουν τα ίδια στοιχεία που έχουν τα κλασικά έργα: ρυθμό, ποίηση, χιούμορ, μουσικότητα, πρόκληση, πολιτική ματιά. Τη μετέωρη ισορροπία μεταξύ αλήθειας και μη αλήθειας. Για μένα είναι κλασικός. Νιώθω υπερηφάνεια που τον γνώρισα. Ακόμη και για τα λόγια που διάλεξε να διαβαστούν στην κηδεία του –από το έργο του, τη “Νεκρή ζώνη”–, έχουν σημασία: “ …φρόντιζε τους ανθρώπους έτσι όπως θα ήθελες κι εσύ να φροντίζουν εσένα, τώρα, εδώ, σ’ αυτό που εσείς αποκαλείτε ζωή σας”.

Ο “Επιστάτης” με ενδιέφερε γιατί είναι μια συνέχεια του “Πάρτι γενεθλίων” και του “Θερμοκηπίου”. Ενας γερο–αλήτης, ο Ντέιβις, που υποδύεται ο Δημήτρης Καταλειφός (παίζει για πρώτη φορά έργο του Πίντερ), βρίσκει καταφύγιο σε ένα ακατάστατο δωμάτιο ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού. Είναι η εισβολή ενός παρείσακτου σε ένα χώρο, που δύο αδέρφια τον διεκδικούν παρότι νιώθουν και οι ίδιοι μετέωροι. Ο ένας, ο Αστον, ο «καλός Σαμαρείτης», ζει σε μια συναισθηματική απομόνωση, μαστορεύοντας τις μηχανές του και κάνοντας όνειρα για να φτιάξει ένα υπόστεγο στην αυλή. Ο αδερφός του ο Μικ ζει σε έναν ονειρικό – εφιαλτικό κόσμο. Ο εισβολέας δέχεται τη δουλειά που του προσφέρουν τα δύο αδέρφια, αλλά δεν εμπιστεύεται κανέναν, μισεί τους ξένους, τους κρατάει σε απόσταση, νιώθει ότι απειλείται ακόμη και μέσα από την προσφορά, υπονομεύοντας τη σχέση τους προς ίδιον όφελος. Οπως υπογραμμίζει ο σκηνοθέτης: «Οι σχέσεις των ηρώων καθορίζονται από το παιχνίδι της εξουσίας, της κατοχής και της επιβολής».

• Νεόπτωχοι

Ενας 70χρονος που έχει συνθλίψει η κοινωνία είναι ο επιστάτης. Ο καθένας από τους ήρωες έχει ανάγκη να φαντασιώνεται κάτι διαφορετικό, που δεν θα το φτάσει ποτέ. «Ανέβηκε όταν ο Πίντερ ήταν και ο ίδιος πάμπτωχος. Ζούσε σε ένα μέρος στο δυτικό Λονδίνο σαν να λέγαμε σήμερα μια φτωχή γειτονιά στο Περιστέρι. Γνώριζε αυτούς τους ανθρώπους, έκανε παρέα με άστεγους και μετανάστες. Δεν είναι υπερβολή η ιστορία του επιστάτη. Νεόπτωχοι υπάρχουν, γι’ αυτό έχει σημασία αυτό το έργο».

Η συνέχεια θα δοθεί σε ένα μήνα στην κεντρική σκηνή, όπου θα ανέβουν οι «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ με τη Ράνια Οικονομίδου στον ρόλο της Γουίνι και τον Κώστα Γαλανάκη. Πιστεύει πως αυτά τα δύο έργα τα συνδέει η υπόγεια επικοινωνία τους με τα βαθύτερα νοήματα του αρχετυπικού «Περιμένοντας τον Γκοντό». Κορυφαίοι νομπελίστες και οι δύο συγγραφείς, που μιλούν στα έργα τους για την ανθρώπινη μοναξιά, τον θάνατο, το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και την ανάγκη για επικοινωνία.

• Λεύκωμα με στιγμές των 20 χρόνων

Ο Πίντερ και ο Μπέκετ μαζί με την επιμονή και την αισιοδοξία του στήριξαν τον Αντώνη Αντύπα τις δύο δεκαετίες που πέρασαν. Στιγμές αυτών των 20 χρόνων θα δούμε στο λεύκωμα που ετοιμάζει η «Μικρή Αρκτος» για το «Απλό». Οταν τον ρωτάς, απαντάει ότι δούλεψε σε ό,τι πίστεψε. Ο Κ. Γεωργουσόπουλος σημειώνει πως το μεγάλο προσόν του Αντύπα είναι ότι δεν φιλοδόξησε να δημιουργήσει αναγνωρίσιμο σκηνοθετικό, αποκλειστικό προσωπικό ύφος. «Ετσι απέφυγε να φτιάχνει, όπως πολλοί δικοί μας και ξένοι, ένα κρεβάτι του Προκρούστη και να υποχρεώνει τα έργα, κόβοντας και τεντώνοντας, να υπακούουν στα μέτρα του και τα σταθμά του. Απέφυγε, με απλά λόγια, να κολλήσει την αρρώστια του σκηνοθετισμού, δηλαδή να προβάλλει το εγώ του και να αλλοιώνει τα κείμενα, σύμφωνα με τα προσωπικά του γούστα». Ο Δημήτρης Μαρωνίτης στέκεται στην απλότητα. «Η πραγματική απλότητα δεν χαρίζεται βέβαια δωρεάν, ούτε προκαταβολικά. Αποκαλύπτεται στο τέρμα μιας επίμονης δοκιμής, που νοείται ως εξαντλητική, και συχνά επώδυνη, δοκιμασία, όπως ομολογείται στον Ερωτικό Λόγο του Σεφέρη με το καταληκτικό ημιστίχιο: ο κόσμος είναι απλός. Ομόλογη απλότητα υπόσχεται και κατορθώνει ο Αντώνης Αντύπας στην εικοσάχρονη θεατρική του δοκιμή – από την άποψη αυτή, αποτελεί μάλλον εξαίρεση στην ενοχλητική εκζήτηση, που στιγματίζει πολλές θεατρικές επιδείξεις των ημερών μας».

Προφητικό και μετά από 47 χρόνια… Eντουαρντ Aλμπι: «Ποιος φοβάται τη Bιρτζίνια Γουλφ;»

Δημήτρης Kαταλειφός και Pάνια Oικονομίδου στο «Ποιος φοβάται τη Bιρτζίνια Γουλφ»

O Aντώνης Aντύπας μιλάει για το έργο του Eντουαρντ Aλμπι, που ανεβαίνει από τις 18 του μήνα στο «Aπλό Θέατρο». Tο «Ποιος φοβάται τη Bιρτζίνια Γουλφ;» του Eντουαρντ Aλμπι, έργο-σταθμός για την παγκόσμια ιστορία του θεάτρου, πρωτοανέβηκε στις 13 Oκτωβρίου το 1962 στη Nέα Yόρκη (στο θέατρο «Mπίλι Pοζ»), συγκλονίζοντας και σοκάροντας τον κόσμο ολόκληρο και σημαδεύοντας ιδιαίτερα τη μεταπολεμική Aμερική.

Mε αυτό ο σημαντικότερος εν ζωή Aμερικανός συγγραφέας καθιερώνεται ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Aμερικής, μαζί με τον Eυγένιο O’Nιλ, τον Tένεσι Oυίλιαμς και τον Aρθρουρ Mίλερ. Tο έργο, που έχει γνωρίσει εκατοντάδες ανεβάσματα σε όλο τον κόσμο, παρουσιάζουν ο Aντώνης Aντύπας και ο καλλιτεχνικός οργανισμός «Φάσμα», στην Kεντρική Σκηνή του Aπλού Θεάτρου, από τις 18 του μήνα. Πόσο όμως αντέχει σήμερα, ύστερα από 47 χρόνια, ο λόγος του Aλμπι; «Tο έργο διατηρεί στο ακέραιο την καταγγελτική του δύναμη και μαζί την οξυδερκή ματιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή», εξηγεί ο σκηνοθέτης.

«H καταγγελία της χρεοκοπίας, όχι μόνο της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά και κάθε κοινωνίας του καιρού μας, πιο επίκαιρη από ποτέ, κάνει το έργο του Aλμπι προφητικό και εξαγγελτικό της διαφθοράς, του συμβιβασμού και της κατάλυσης κάθε έννοιας ηθικής». Kι ωστόσο «μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι, μέσα από την ανελέητη βιαιότητα και τα εξουθενωτικά ψέματα και ψευδαισθήσεις, ελλοχεύει η έκρηξη της καλά κρυμμένης ωρολογιακής βόμβας που έχει στήσει ο συγγραφέας, και αυτή η έκρηξη θα φέρει στο φως την αλήθεια, την κάθαρση και ίσως τη λύτρωση».

Tο «Ποιος φοβάται τη Bιρτζίνια Γουλφ» καταγγέλλει την υποκρισία της αμερικανικής κοινωνίας, τη βία, τις καταστροφικές ψευδαισθήσεις και το αδιέξοδο των ανθρώπινων σχέσεων. O συγγραφέας ξετυλίγει την ανελέητη δράση του μέσα στο σπίτι ενός πανεπιστημιακού. Oι τέσσερις χαρακτήρες, τα τέσσερα πρόσωπα που παγιδεύει, θα μοιάζουν με τέσσερα αγρίμια σε κλουβί, ζώντας την πιο παράξενη, την πιο σκληρή αλλά ίσως και την πιο ανθρώπινη νύχτα της ζωής τους. O Tζορτζ είναι ένα καθηγητής Iστορίας και παντρεμένος με τη Mάρθα πάνω από είκοσι χρόνια. H Mάρθα είναι κόρη του πρύτανη ενός περιφερειακού πανεπιστημίου, του «Mεγάλου αφεντικού». O Nικ, νεαρός καθηγητής Bιολογίας, και η Xάνι, η γυναίκα του. H επίσκεψη του νεαρού ζευγαριού είναι καταλυτική…

Tη μετάφραση υπογράφει η Tζένη Mαστοράκη, τη σκηνοθεσία ο Aντώνης Aντύπας, τα σκηνικά – κοστούμια η Mαγιού Tρικεριώτη και τη μουσική η Eλένη Kαραΐνδρου. Παίζουν: Δημήτρης Kαταλειφός, Pάνια Oικονομίδου, Aλέξανδρος Mπουρδούμης και Σωτηρία Pουβολή.

Aντιγόνη Kαράλη, ΕΘΝΟΣ, 09/12/2009

Με τον συγγραφέα που του έλειπε

• Τον πρώτο Αλμπι της καριέρας του σκηνοθετεί φέτος ο Αντώνης Αντύπας στο «Απλό Θέατρο». Αργησε, αλλά θα «παλέψει» με το αξεπέραστα διαχρονικό «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;», παρέα με τους μόνιμους συνεργάτες του, τον Δημήτρη Καταλειφό (Τζορτζ) και τη Ράνια Οικονομίδου (Μάρθα).

Η «τετράδα» του «Φύλλα από γυαλί», του Φίλιπ Ρίντλεϊ: Θ. Δόβρης, Θέμιδα Μπαζάκα, Μαρία Παρασύρη, Γ. Τσαμπουράκης

Κι ο ίδιος παραδέχεται ότι καθυστέρησε να ασχοληθεί με τον βραβευμένο με τρία Πούλιτζερ, κορυφαίο εν ζωή, Αμερικανό δραματουργό -τη στιγμή που έχει ανεβάσει σχεδόν τα άπαντα του Βρετανού Χάρολντ Πίντερ. «Μου έλειπε αυτός ο συγγραφέας», προσθέτει.

Επιθυμούσε να αναπληρώσει τον χαμένο… χρόνο στήνοντας τη σεζόν 2009-2010 στο «Απλό» ένα μεγάλο αφιερώμα στον 81χρονο Αλμπι. Σχεδίαζε την παράλληλη παρουσίαση τριών έργων του. Εκτός απ’ τη «Βιρτζίνια Γουλφ», θα ανέβαζε το «Τρεις ψηλές γυναίκες» και το «Ζοο story». Ηταν ανέφικτο όμως να στηθούν οι τρεις διανομές ταυτόχρονα και έτσι το «ραντεβού» με τα δύο έργα σκοπεύει να το ανανεώσει ξανά μέσα στα προσεχή χρόνια.

Ο Αλμπι, έπειτα από επικοινωνία με τον Ελληνα σκηνοθέτη, έχει εκφράσει την επιθυμία να έρθει στην Αθήνα για να δει την ελληνική σκηνική εκδοχή του κορυφαίου ίσως θεατρικού έργου του. Μάλιστα, ενδιαφέρθηκε να δει από τώρα και τη μακέτα του σκηνικού της Μαγιού Τρικεριώτη.

Ξανά μαζί ο Δημήτρης Καταλειφός και η Ράνια Οικονομίδου για έναν Αλμπι. Μαζί τους στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» η Σωτηρία Ρουβολή και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης

Το «κενό» που δημιουργήθηκε απ’ το μη ανέβασμα των δύο έργων του Αλμπι αναπλήρωσε ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης αγγλικής δραματουργίας: το «Φύλλα από γυαλί» του γνωστού και για την πολυβραβευμένη ταινία «Διάφανο δέρμα» (1990) συγγραφέα, κινηματογραφιστή και ζωγράφου Φίλιπ Ρίντλεϊ. Θα είναι η δεύτερη παράσταση στο «Απλό» (στη Νέα Σκηνή) τη σεζόν 2009-2010.

Ο Αντύπας διαισθάνεται ότι έρχεται μια δύσκολη για το θέατρο σεζόν, λαμβάνοντας υπόψη και «τον πανικό που έχει προκαλέσει η νέα γρίπη».

Γνωρίζει όμως καλά ότι «το θέατρο είναι ένα ρίσκο». Και ρίχνεται με όρεξη εφήβου στην προετοιμασία του «ανθρωποφαγικού Αλμπι», που κάνει πρεμιέρα αρχές Δεκεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή του «Απλού» (στη μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη). Τη μουσική θα συνθέσει η Ελένη Καραΐνδρου. Ανάμεσα σε ουίσκι, τσιγάρα, υστερίες, μέσα από έναν ανελέητο «αλληλοσπαραγμό», σιγά σιγά «ξηλώνεται» ο μύθος του ζευγαριού, τόσο απ’ το κουρασμένο, πνιγμένο στα κατά συνθήκη ψεύδη μεσήλικο ζευγάρι του Τζορτζ (Δημήτρης Καταλειφός) και της Μάρθα (Ράνια Οικονομίδου), όσο και και από τους νιόπαντρους φερέλπιδες Νικ (Αλέξανδρος Μπουρδούμης) και Χάνι (Σωτηρία Ρουβολή). Η «αποκαθήλωση» συντελείται μέσα σε μια βασανιστικά ατέλειωτη βραδιά.

«Ξαφνικά μου γεννήθηκε μια βαθιά επιθυμία να ανεβάσω το έργο», αποκαλύπτει ο Αντύπας. «Είμαι ενθουσιαμσένος που θα δουλέψω τη «Βιρτζίνια Γουλφ». Παρ’ όλο που το έργο έχει γραφτεί το ’61, ανταποκρίνεται στο σημερινό παρόν. Μιλά για τη δυσκολία που υπάρχει στα σύγχρονα ζευγάρια και το ζωτικό ψέμα που τα «πνίγει»».

Θεωρεί τη Μάρθα, κόρη του «μεγάλου αφεντικού», του πρύτανη του Πανεπιστημίου, «ένα συγκλονιστικό πλάσμα». «Είναι τα εντελώς αντίθετα με τον σύζυγό της Τζορτζ, καθηγητή Ιστορίας. Το τερατώδες είναι ότι και το νεαρό ζευγάρι, ο καθηγητής Βιολογίας και η γυναίκα του, παρουσιάζουν τα σημάδια της κόπωσης των γηραιότερων».

Οταν όμως συνέγραφε το έργο με την παροιμιώδη διεισδυτικότητά του ο Αλμπι, «μαζί με την κόπωση του ζευγαριού απέδιδε και την κόπωση της αμερικανικής κοινωνίας», υποστηρίζει ο σκηνοθέτης. «Πιστεύω ότι αυτό ταιριάζει «γάντι» με τη σημερινή δύσκολη κατάσταση. Ανεβάζουμε το έργο σε μια κρίσιμη στιγμή».

Σ’ αυτό το σημείο έρχεται να συναντηθεί η δεύτερη παράσταση του «Απλού Θεάτρου», το σύγχρονο «Φύλλα από γυαλί», που θα σκηνοθετήσει η Βίκυ Γεωργιάδου, με πρωταγωνίστρια τη Θέμιδα Μπαζάκα. Η πρεμιέρα προγραμματίζεται για τον Νοέμβριο.

«Είναι κι αυτό ένα έργο σκληρό για τις οικογενειακές σχέσεις και όλα όσα κρύβουμε κάτω απ’ το χαλάκι», σχολιάζει ο Αντύπας. Εχει ήδη αναθέσει τη μετάφρασή του στον Ευάγγελο Τυρόγλου. Το «σκηνικό» στο «Φύλλα από γυαλί» (2007) είναι ένα νεκροταφείο. Σε αυτό ο κεντρικός ήρωας θα συναντήσει μια νεαρή που ψωνίζει πελάτες. Την Μπαζάκα θα πλαισιώσουν οι Μαρία Παρασύρη, Γιωργής Τσαμπουράκης και Θανάσης Δόβρης. *

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Ο Αντώνης Αντύπας σκηνοθετεί στο Απλό Θέατρο το τελευταίο έργο του Ντέιβιντ Χέαρ «Ανάσα ζωής»

• Δύο γυναίκες κάνουν απολογισμό

• Μια συνάντηση που διαρκεί κάτι λιγότερο από 24 ώρες, αλλά που είναι αρκετή να ανασύρει μνήμες, στιγμές, πρόσωπα και σχέσεις από το παρελθόν. Σ’ αυτό το πλαίσιο κινούνται οι δύο ηρωίδες του Ντέιβιντ Χέαρ στο θεατρικό έργο «Ανάσα ζωής» που παρουσιάζεται στο Απλό Θέατρο σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα.

• Δύο γυναίκες είναι τα μόνα πρόσωπα που εμφανίζονται επί σκηνής. Δύο γυναίκες που υπήρξαν επί 25 χρόνια «συνδιεκδικήτριες» του ίδιου άντρα. Η μία, η Μαντλίν (Ράνια Οικονομίδου), είναι η διανοούμενη, η πολιτική ακτιβίστρια, η γυναίκα που ζει σήμερα αποσυρμένη σ’ ένα μικρό νησάκι, χωρίς φασαρίες, χωρίς κοσμικότητες, συντροφιά με τις αναμνήσεις της και τα διαψευσμένα της όνειρα. Η άλλη, η Φράνσις (Λυδία Φωτοπούλου), είναι η κοσμική Λονδρέζα, η ευπώλητη συγγραφέας, η σύζυγος του άνδρα που μοιράστηκε επί τόσα χρόνια με τη Μαντλίν. Εκείνος, ο Μάρτιν, είναι διαρκώς παρών στη συνάντησή τους, αλλά πολύ μακριά πια. Εχει φτιάξει νέα ζωή στην Αμερική.

• Η Φράνσις εισβάλλει στη ζωή της Μαντλίν για να συγκεντρώσει πληροφορίες και μαρτυρίες για το νέο της βιβλίο. Τελικά αυτό αποδεικνύεται πρόσχημα. Ηθελε απλώς να δει, να αντιμετωπίσει πια, τη γυναίκα που ήταν επί τόσα χρόνια η αόρατη αντίζηλος. Σε μια παράσταση υποβλητική, οι δυο γυναίκες σιγά σιγά πλησιάζονται, ξεγυμνώνονται, εμπιστεύονται η μία την άλλη, μοιράζονται σκέψεις, φοβίες, όνειρα, ελπίδες που ακυρώθηκαν.

• Ο Ντέιβιντ Χέαρ μοιάζει να στήνει ένα έργο που αφορά δυο ερωτευμένες και πληγωμένες γυναίκες, αλλά κάνει πολύ περισσότερα. Το κοινό βρίσκεται μπροστά σε δύο ώριμα πρόσωπα, που το καθένα αντιπροσωπεύει διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές κοινωνικές και πολιτιστικές ομάδες, διαφορετικά πρότυπα. Είναι οι σύγχρονοι ενήλικοι και η σύγχρονη κοινωνία που ιχνηλατεί ο συγγραφέας. Η Ράνια Οικονομίδου και η Λυδία Φωτοπούλου, πρώτη φορά μαζί επί σκηνής, ζωντανεύουν με ευαισθησία, τρυφερότητα, αποχρώσεις αυτούς τους δύο χαρακτήρες, σ’ ένα κείμενο που καταφέρνει να έχει χιούμορ, ειλικρίνεια, σκληρότητα και τρυφερότητα. Μια παράσταση που ικανοποιεί το κοινό, το οποίο φεύγοντας δεν μένει μόνο στη σχέση των δύο γυναικών, αφού δεν είναι αυτός ο στόχος του Χέαρ. Εχει πολλά να σκεφτεί για τις διαψεύσεις, τις απογοητεύσεις, τις τελικές επιλογές. Του καθενός μας.

Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου, σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Πάτσας, μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας, φωτισμοί: Ανδρέας Σινάνος.

• Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, Σάββατο, 21 Mαρτίου 2009

Μελαγχολική συμφωνία γυναικών – «Ανάσα ζωής» του Ντέιβιντ Χέαρ

• ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

• Η Φράνσις, αστή, σύζυγος, δις απατημένη και τώρα πια μόνη, όψιμη συγγραφέας μπεστ-σέλερ. Η Μαντλίν, τυπική εκπρόσωπος της αντισυμβατικής γενιάς του ’70, αλλά τώρα πια μοναχική, πρώην ερωμένη και συνταξιούχος διευθύντρια μουσείου. Κι ο κυνικός Μάρτιν, που εγκατέλειψε και τις δύο και τώρα πια ζει με πολύ νεότερή του γυναίκα. Η ιστορία στην «Ανάσα ζωής» του Ντέιβιντ Χέαρ δεν είναι δα και σπάνια.

• Αντίθετα, «όλες μας έχουμε υπάρξει Φράνσις ή Μαντλίν ή ταυτόχρονα και τα δύο», όπως παρατηρούσε μία από τους θεατές της παράστασης στο «Απλό Θέατρο», που σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα φέρνει στη σκηνή τη Λυδία Φωτοπούλου-σύζυγο και τη Ράνια Οικονομίδου-ερωμένη. Φαντάζομαι ότι και αρκετοί άνδρες έχουν ή έστω εύχονται να είχαν υπάρξει Μάρτιν. Εμείς, πάντως, δεν τον βλέπουμε ποτέ κι ας πρωταγωνιστεί στα συμβάντα εξίσου με τις ηρωίδες. Συναντιούνται για ένα 24ωρο, όταν η Φράνσις βρίσκει μια αφορμή για να επισκεφτεί τη Μαντλίν που ζει απομονωμένη σε νησί της νότιας Αγγλίας. Η επιτομή της συνάντησης είναι μια λεπτή, μελαγχολική συμφωνία για φαγκότο και τσέλο, όπως το θέλησε η Ελένη Καραΐνδρου, που παρακολουθεί μουσικά τη δράση, αφήνοντας τα μουσικά όργανα να συνδιαλέγονται ή να «τσακώνονται», γνωρίζοντας πως και στην παρτιτούρα της δεν υπάρχουν «κερδισμένοι».

• Είναι φυσικά θέατρο μ’ αυτό τον ουσιαστικό τρόπο που αξιοποιεί, περισσότερο κι από το λόγο, τις σιωπές, τις παύσεις ακόμη και τις παραμικρές κινήσεις, όπως είναι το πώς ή πότε βγάζεις το παλτό σου. Το κάνουν θέατρο η πανταχού παρούσα σκηνοθεσία του Αντύπα και οι δύο σπουδαίες ηθοποιοί, που ερμηνεύουν με την πιο απόλυτη και φορτισμένη λιτότητα ό,τι θα μπορούσε εύκολα να διολισθήσει στο μπανάλ της στερεοτυπίας. Τι δεν είναι; Αποκλειστικά γυναικείο έργο. Καιροφυλακτεί η σύγκρουση του ορθολογισμού με το συναίσθημα, οι ματαιωμένες νεανικές βεβαιότητες, τα γηρατειά και οι κάθε είδους συμβιβασμοί. Εργο που κάποιες φορές σε κάνει να επαναστατείς με την ειλικρίνειά του, η «Ανάσα ζωής», διάσημη από το 2002 για το πρωταγωνιστικό δίδυμο Τζούντι Ντεντς-Μάγκι Σμιθ, ευτυχεί και στην αθηναϊκή του εκδοχή.

• ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 19/03/2009

Δύο γυναίκες ενωμένες από την προδοσία ενός άνδρα. Το έργο του βρετανού συγγραφέα Ντέιβιντ Χέαρ «Ανάσα ζωής» κάνει πρεμιέρα απόψε στο Απλό Θέατρο

Δυο γυναίκες που συγκρούονται αλλά στην ουσία αλληλοσυμπληρώνονται: η Λυδία Φωτοπούλου (αριστερά) ως Φράνσις και η Ράνια Οικονομίδου στον ρόλο της Μαντλίν, σε σκηνή από τις πρόβες της «Ανάσας ζωής»

• Τις ενώνει ένας άνδρας και τις χωρίζουν οι ζωές τους. Δύο γυναίκες διαφορετικές, σχεδόν αντίθετες, η Μαντλίν Πάλμερ και η Φράνσις Μπιλ, έρχονται αντιμέτωπες με την απώλεια του έρωτα, την προδοσία του χωρισμού και το αβέβαιο μέλλον τους. Ο Μάρτιν, ο μοιραίος άνδρας, επιλέγει δύο ερωτικούς συντρόφους που αλληλοσυμπληρώνονται. Και στην πορεία, όταν ο έρωτας θα φύγει, θα εγκαταλείψει και τις δύο και θα φύγει με μια νεότερη. «Μοιάζουν φαινομενικά αντίθετες προσωπικότητες, πρόκειται όμως για δύο γυναίκες που τις ενώνει η αίσθηση της προδοσίας από έναν άνδρα.Υπάρχει μια σύγκρουση ανάμεσά τους αλλά με κοινό στόχο να κερδιστεί η αυτονομία» πιστεύει η Λυδία Φωτοπούλου, η οποία ερμηνεύει τη Φράνσις.

• Μια γυναίκα που, σύμφωνα με την ηθοποιό, είναι «μεγαλωμένη με προστασία, απόφοιτος καλογριών, η οποία βγήκε στη ζωή στα 17 της,αγάπησε έναν άνδρα, του δόθηκε ολοκληρωτικά και από εκεί και πέρα ο μόνος ρόλος που ήξερε να παίζει είναι ο ρόλος της κοινωνικά αποδεκτής γυναίκας. Δεν ξέρω κατά πόσο υπήρξε ευτυχία μέσα σε όλο αυτό. Κάποια στιγμή χωρίς λόγο τον ρώτησε αν υπάρχει άλλη στη ζωή του και εκείνος χωρίς λόγο της είπε “ναι” και ότι η ζωή τους ως τότε ήταν ένα ψέμα…». Ακολουθούν μικροεκρήξεις καθώς η Φράνσις δεν έχει τη δύναμη να φύγει. Βρίσκει διέξοδο στη συγγραφή γυναικείων μυθιστορημάτων. «Έζησε έναν έρωτα και δεν έμαθε έναν τρόπο για να υπάρξει. Δεν έμαθε να διεκδικεί. Ο χωρισμός την απελευθερώνει» .

• Η Μαντλίν βρίσκεται στον αντίποδα. «Και οι δύο ανακαλύψαμε ότι πρόκειται για αντιφατικές προσωπικότητες, έχουμε όμως κάτι που φαίνεται και κάτι που δεν φαίνεται. Η Φράνσις κρύβει δύναμη, αν και ευάλωτη, αλλά και η Μαντλίν, που εμφανίζεται δυναμική, στο βάθος είναι πολύ ευαίσθητη» λέει η «Μαντλίν» Ράνια Οικονομίδου. Έργο γυναικών γραμμένο από άνδρα, τον Ντέιβιντ Χέαρ, καταφέρνει να βγάλει «έναν άλλον ορίζοντα για τις γυναίκες.Είναι αισιόδοξο ακόμη και από το εύρημα της συνεύρεσής τους και όχι μόνο από την κατάληξη που τις θέλει να φεύγουν μαζί» σύμφωνα με τη Λυδία Φωτοπούλου.

• Έτσι κάπως προέκυψε και η συνεύρεση των δύο ηθοποιών. Αν και αμφότερες έχουν διανύσει μεγάλη διαδρομή στο θέατρο, βρέθηκε ένας άνδρας να τις ενώσει θεατρικά μετά από χρόνια: ο Αντώνης Αντύπας, ο οποίος σκηνοθετεί το έργο στο Απλό Θέατρο. Σε αντίθεση με τα συναισθήματα της Φράνσις και της Μαντλίν για τον Μάρτιν, ο σκηνοθέτης της παράστασης έχει γοητεύσει και ουχί απογοητεύσει τις δύο θεατρίνες. «Είναι προστατευτικός και γενναιόδωρος σαν συνεργάτης. Είναι εξαιρετικός οικοδεσπότης και τυπικός στις υποχρεώσεις του σε καιρούς που αυτά είναι σπάνια» θα συμφωνήσουν και οι δύο.

Εν μέσω οικονομικής κρίσης οι δύο ηθοποιοί είναι θορυβημένες σε σχέση με την κατάσταση έξω από το θέατρο- και όχι εντός. «Η τέχνη είναι μια στήριξη σε όλες τις μορφές της. O κόσμος θα στραφεί στο θέατρο αναζητώντας μια παρηγοριά. Απλά θα γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα και μάλλον η κρίση θα ακουμπήσει το εμπορικό θέατρο» εκτιμά η Ράνια Οικονομίδου. Κάτι που η Λυδία Φωτοπούλου βρίσκει θετικό. «Αυτό είναι το καλό της κρίσης: το ξεκαθάρισμα και η επιστροφή στη νομοτέλεια». Το έργο του Ντέιβιντ Χέαρ «Ανάσα ζωής» ανεβαίνει απόψε στην Κεντρική Σκηνή του Απλού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα και μετάφραση Γιώργου Δεπάστα.

• ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΡΑΜΜΕΛΗ | ΤΟ ΒΗΜΑ,  Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Προδομένα όνειρα

«Ανάσα ζωής» στο «Απλό Θέατρο»

Το «Απλό Θέατρο» ανεβάζει αύριο (9 μ.μ.) το έργο του Ντέιβιντ Χέαρ «Ανάσα ζωής», σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, σκηνικά – κοστούμια Γιώργου Πάτσα, μουσική Ελένης Καραΐνδρου, φωτισμούς Ανδρέα Σινάνου.Η δράση ξετυλίγεται σε λιγότερο από 24 ώρες. Επί σκηνής δύο γυναίκες. Η Μαντλίν Πάλμερ (Ράνια Οικονομίδου), συνταξιούχος επιμελήτρια μουσείου, η οποία ζει απομονωμένη σε νησί στα νότια της Αγγλίας. Ξαφνικά την επισκέπτεται η Φράνσις Μπιλ (Λυδία Φωτοπούλου), πρόσφατα διάσημη συγγραφέας. Ανάμεσα στις δύο γυναίκες πλανάται η ισχυρή παρουσία – απουσία ενός άνδρα. Του συζύγου της Φράνσις και εραστή της Μαντλίν. Η συνάντηση γίνεται με πρωτοβουλία της Φράνσις, που θέλει να γράψει ένα νέο βιβλίο για ό,τι στοίχειωσε τη ζωή της. Το έργο σκιαγραφεί την προδοσία των ονείρων της γενιάς του 1960, γενιάς της αμφισβήτησης, της σεξουαλικής επανάστασης, των πολιτικών κινημάτων. Ο συγγραφέας, μέσα από την αναμέτρηση συζύγου – ερωμένης, αντιπαραθέτει τις αστικές αντιλήψεις της μιας και τις ουτοπικά επαναστατικές της άλλης. [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 5 Μάρτη 2009]

Μια συνάντηση «Ανάσα ζωής»

Ράνια Οικονομίδου και Λυδία Φωτοπούλου στην "Ανάσα ζωής" του Ντέιβιντ Χέαρ

• Σε ένα απομονωμένο νησί μεταμορφώνεται η σκηνή του Απλού Θεάτρου, για να υποδεχτεί δύο σπουδαίες κυρίες του ελληνικού θεάτρου, την Ράνια Οικονομίδου και την Λυδία Φωτοπούλου, που υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Αντώνη Αντύπα, θα ενσαρκώσουν την συνταξιούχο πρώην επιμελήτρια μουσείου Μαντλίν Πάλμερ, που ζει απομονωμένη εκεί, και την διάσημη συγγραφέα Φράνσις Μπιλ, που θα την επισκεφθεί. Ένα εικοσιτετράωρο από τη ζωή των δύο αυτών γυναικών παρουσιάζει ο γνωστός στο ελληνικό κοινό Βρετανός δραματουργός Ντέιβιντ Χέαρ στην Ανάσα ζωής, το έργο που θα ανέβει αυτήν την Παρασκευή, 6 Μαρτίου, στην Κεντρική Σκηνή του Απλού Θεάτρου.

• Έργο γεμάτο εσωτερικότητα και ανθρώπινη μοναξιά, τρυφερότητα αλλά και πόνο, ορίζει τις δύο γυναίκες ως τις πλευρές ενός ερωτικού τριγώνου από το οποίο η τρίτη πλευρά, ο σύζυγος (της μίας) και εραστής (της άλλης), απουσιάζει. Έχοντας εγκαταλείψει και τις δύο, το σχήμα καταρρέει και μέσα από αυτήν την κατάρρευση οι δύο εναπομείνασες πλευρές, οι δύο γυναίκες, αναζητούν, η κάθε μια με τον τρόπο της, την αυτονομία τους.

• Αντιμετωπίζοντας το θέμα της προδοσίας σαν μια συναισθηματική πραγματικότητα, το έργο σκιαγραφεί ταυτόχρονα την προδοσία των ονείρων της γενιάς της αμφισβήτησης, της σεξουαλικής επανάστασης, των  κινημάτων της δεκαετίας του ’60. Μέσα από την αναμέτρηση των δύο γυναικών έρχεται στο προσκήνιο η σύγκρουση των συντηρητικών αστικών αντιλήψεων της μιας και των επαναστατικών, πλην ουτοπικών αντιλήψεων της άλλης.

• Η Ανάσα ζωής (που είχε παρουσιαστεί πέρυσι στη Θεσσαλονίκη από το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά με τις Αλεξάνδρα Λαδικού και Μαρία Σκούντζου) ανεβαίνει σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, με σκηνικά-κοστούμια του Γιώργου Πάτσα και μουσική της Ελένης Καραΐνδρου.

• Σ.Κ., Η ΑΥΓΗ, Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Μικρές λεπτομέρειες…

• Η Εφη Παπαθεοδώρου -ηθοποιός με πείρα και υποκριτικές «νίκες» επί ολόκληρες δεκαετίες, που έγινε γνωστή στο πλατύ κοινό παίζοντας την περίφημη Θεοπούλα στο «Παρά Πέντε»- θα παραμείνει και του χρόνου στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου.

• Ο Γιάννης Χουβαρδάς που αυτόν τον καιρό κάνει πρόβες μαζί της για τον «Εφιάλτη της ευτυχίας» της Γιουστίνε ντελ Κόρτε που θα ανέβει τον Απρίλιο στο «Κοτοπούλη – Ρεξ», την «έκλεισε» να πρωταγωνιστήσει στον «Θείο Βάνια» που θα ανεβάσει του χρόνου στο Εθνικό. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο έργο του Αντον Τσέχοφ πρόκειται να δούμε τους Νίκο Χατζόπουλο, Ακύλλα Καραζήση, Μαρία Σκουλά και Αλκηστη Πουλοπούλου. Η Παπαθεοδώρου είναι πολύ χαρούμενη για το δώρο που της κάνει ο Χουβαρδάς και θα ξεκινήσει να προετοιμάζεται για το νέο στοίχημά της από πολύ νωρίς…

• Οτι η Κάτια Δανδουλάκη θα ερμηνεύσει το καλοκαίρι την κατά Μποστ «Μήδεια», το γνωρίζετε από δική μας είδηση. Αυτό που δεν γνωρίζετε είναι ότι ο σκηνοθέτης της παράστασης Πέτρος Φιλιππίδης πολιορκεί για τη διανομή τους Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και Χρήστο Στέργιογλου, ενώ βέβαιους έχει για αυτήν τον Πάνο Σταθακόπουλο και τον Θανάση Τσαλταμπάση. Για τα κοστούμια της παράστασης έχει συζητήσει θετικά με τον Γιάννη Μετζικώφ και κλείνει τους υπόλοιπους συντελεστές. Παραμένω στην κατά Μποστ «Μήδεια», για να αναφέρω την πληροφορία ότι είχε γίνει σκέψη -πριν απ τις συζητήσεις με την Κάτια Δανδουλάκη- να ανέβει το έργο από τον Φιλιππίδη και πάλι αλλά με αμιγώς ανδρικό θίασο και με τον Γιώργο Καπουτζίδη στον ρόλο της Μήδειας. Υστερα όμως ήρθαν νέες κουβέντες με τη δημοφιλή ηθοποιό κι έτσι κρατήθηκε αυτή η λύση και όχι η λύση Καπουτζίδη. Χέρι στη φωτιά δεν βάζω, αλλά έμαθα ότι κάτι τέτοιο έπαιξε.

• Το πρώτο του θεατρικό έργο έγραψε ο πολυπράγμων μα και ανήσυχος καλλιτεχνικά Κωνσταντίνος Κασπίρης και αυτό θα ανέβει μέσα στον Οκτώβριο στις φιλόξενες «Ροές» σε σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου. Για το έργο που αφορά τις σχέσεις αγάπης, πάθους, παραφοράς και ακούει στον τίτλο «Lacrimosa» -δες «Κλαίουσα» σε ελεύθερη μετάφραση και είναι δανεισμένη από ένα κομμάτι του ομώνυμου έργου του Μότσαρτ- γίνονται συνεχείς οντισιόν, ενώ στο τραπέζι έχουν πέσει ονόματα άξιων ηθοποιών όπως οι Ναυπλιώτου, Λούλης, Μπισμπίκης.

• Θεατρικός μαραθώνιος περιμένει τον Φώτη Σπύρο, αφού έκλεισε να πρωταγωνιστήσει το καλοκαίρι στο «Αι δύο ορφαναί» στο πλάι των Παύλου Χαϊκάλη, Αργύρη Αγγέλου, Γιάννη Βούρου, Κώστα Φλωκατούλα κ.λπ. και παράλληλα έδωσε το «ΟΚ» στον πρώτο, για να είναι μαζί του και τον χειμώνα στο «Σε στενό οικογενειακό κύκλο» του Οστρόφσκι που θα ξανασκηνοθετήσει ο Νίκος Μαστοράκης – το πρώτο ανέβασμα στο «Αμόρε» είχε κερδίσει θερμότατες κριτικές από όλους.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι στην παράσταση που θα ανέβει στο «Βασιλάκου» θα πρωταγωνιστήσει η ικανή Ελένη Καστάνη.

• Οσοι είχατε ετοιμαστεί να πάτε στην πρεμιέρα της «Ανάσας ζωής» του Χέαρ, που είχε προγραμματιστεί για σήμερα, πρέπει να κάνετε υπομονή μία εβδομάδα, γιατί τεχνικά προβλήματα οδήγησαν στην αναβολή της. Τελειομανής Αντύπας απ τη μια -ο σκηνοθέτης- και λάτρεις της λεπτομέρειας οι Οικονομίδου και Φωτοπούλου -οι πρωταγωνίστριες- ήταν αναμενόμενο να γίνει κάτι τέτοιο. Κάθε εμπόδιο για καλό.
• ΦΟΥΑΓΙΕ. Βασίλης Μπουζιώτης, ΕΘΝΟΣ, 27/02/2009