Το τραυματικό βίωμα του τρομοκρατικού χτυπήματος στη Μαδρίτη, την 11η Μαρτίου 2004, βρίσκεται στο επίκεντρο του έργου της Παλόμα Πεδρέρο που παρουσιάζει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό η θεατρική ομάδα από την Πάτρα «Μηχανή Τέχνης». Επεξεργασμένο μέσα από τον θεατρικό λόγο, το βίωμα του παράλογου θανατικού που έπληξε εκείνο το πρωινό το σιδηροδρομικό σταθμό Ατότσα στην ισπανική πρωτεύουσα, ανθρώπους που ξεκίνησαν όπως κάθε πρωί να πάνε στην δουλειά τους αλλά βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, βρίσκει την έκφρασή του μέσα από τους μονολόγους τριών γυναικών που συγκροτούν το έργο Άννα, 11η Μαρτίου.
Αυτό που συνδέει τις γυναίκες του έργου, πέρα από το όνομά τους, κοινό και για τις τρεις, είναι ένας άνθρωπος που η τύχη του αγνοείται. Πρόκειται για τη μητέρα, τη σύζυγος και την ερωμένη του Άνχελ Λάρα Γκαρθία, που λέγονται και οι τρεις Άννα. Η μία, η ερωμένη, βρίσκεται καθηλωμένη στην τηλεόραση παρακολουθώντας τις ειδήσεις και προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί του τηλεφωνώντας του συνεχώς και ελπίζοντας σε μια κλήση που δεν θα γίνει ποτέ. Η άλλη, η σύζυγος, περιμένει να μάθει νέα του στο νοσοκομείο, κρατώντας μια σακούλα με το πράγματά του, όπου ένα κινητό ηχεί συνεχώς. Η τρίτη, η μητέρα, περιμένει τον γιο της στον οίκο ευγηρίας όπου διαμένει, χωρίς να έχει πρόσβαση σε ραδιόφωνο και τηλεόραση.
Μέσα σε αυτήν την αγωνιώδη αναμονή, οι τρεις γυναίκες ανακαλούν προσωπικές στιγμές, αναδιφούν τις δικές τους αδυναμίες, αποκαλύπτουν τις ενοχές τους, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που δονείται από τις σειρήνες των ασθενοφόρων που ουρλιάζουν και στους δρόμους ξεχύνεται ένα ανθρώπινο ποτάμι που αναζητά τους δικούς του ανάμεσα στους νεκρούς ή τους επιζώντες.
Το έργο Άννα, 11η Μαρτίου, σε σκηνοθεσία Χρήστου Στρέπκου, με τις Ντέπυ Πάγκα, Νατάσσα Νταϊλιάνη, Χριστίνα Σκάζα στους ρόλους των τριών γυναικών, παρουσιάζεται από χθες και για ένα μήνα στο Φουαγιέ του θεάτρου Επί Κολωνώ.
<!–
–>
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 