Η πορεία του Ελληνικού Χοροδράματος ως Φοίνιξ Αναγεννώμενος

Του Ανδρεα Ρικακη, Η Καθημερινή, Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου 2008

Πράγματι, η πορεία του Ελληνικού Χοροδράματος τα τελευταία χρόνια μου θυμίζει εκείνη της Ελλάδας που «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά». Αυτό έγινε αντιληπτό στο Θέατρο Κολλεγίου Αθηνών (17/10) και αν το αναγεννημένο συγκρότημα δεν «τραβά προς τη δόξα», σίγουρα φάνηκε ότι ορθώθηκε υπερήφανα στα πόδια του καθώς αναβίωσε εξαιρετικά δύο χορογραφίες ιστορικές της μεγάλης κυρίας του ελληνικού χορού που υπήρξε η Ραλλού Μάνου. Παράλληλα πραγματοποίησε μια παραγγελία σε νέα χορογράφο που αποδείχτηκε θετική. Νέο αίμα, λοιπόν, και στη σκηνή οι περισσότεροι χορευτές προέρχονταν από τη Σχολή Χορού «Ραλλού Μάνου» και αυτό είναι πολύ σοβαρό για ένα συγκρότημα ή μία ομάδα: η Σχολή πίσω από την παράσταση, η παιδεία πριν από τη χορογραφία, τα στελέχη έτοιμα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του εκάστοτε ρεπερτορίου.

Οχι ότι όλα ήταν ιδανικά σε αυτό το τρίπτυχο που επελέγη. Η έλλειψη ανδρών χορευτών υπήρξε εμφανής. Τους αποζητούσε ο «Οιδίπους Ανθρωπος» του Γ. Κουρουπού, τους χρειάζονταν τα «Πιθοπρακτά» του Ι. Ξενάκη, τους απαιτούσε το «Ιδιό-ρυθμον» των Sancho 003. Τα δύο παλικάρια που εμφανίστηκαν με την «ομάδα» υπήρξαν ικανοποιητικά. Εξοχος σολίστ ο Μ. Κοπανάκης από τη Σχολή Μπαλέτου της ΕΛΣ, αλλά και μουσικός! Πώς και ξέφυγε από το Μπαλέτο της ΕΛΣ; Ομως «άκουσε» τον Ξενάκη με πεπειραμένο αυτί. Αποκάλυψη ο άλλος σολίστ Γ. Κοτσιφάκης. Από πού μας προέκυψε; Εδώ μοιάζει να έχουμε ένα αστέρι με μεγάλο μέλλον. Γιώργο, περιμένουμε.

Το «Ιδιό-ρυθμον» της Μπ. Δραμιτσιώτη υπήρξε μια ικανοποιητική πρώτη μεγάλη έξοδος αυτού του στελέχους της sine qua non. Και ας επέπεσε, η Μπέττυ, στο σφάλμα της διάρκειας. Και ας χειρίστηκε -κατ’ ανάγκην; – πλειστάκις τις γυναίκες σε θέσεις ανδρών (porteurs, partenaires) και ας μην κολάκευαν τα κοστούμια (Γ. Δαφνή). Η μουσική που έπαιξαν και ζωντανά επί σκηνής οι Φ. Σιώτας και Κ. Παντέλης ήταν γοητευτικά απορροφητική, η χορογραφία φρέσκια και πρωτότυπη, η εκτέλεση έξοχη, όπως εξάλλου και σε όλο το τρίπτυχο. Μαζί οι φωτισμοί του πάντα μάγιστρου Φ. Κουτσαφτή.

Τα «Πιθοπρακτά» παραμένουν έργο διεθνούς βεληνεκούς, η αναβίωση της Β. Μωραγέμου με προσοχή στη λεπτομέρεια. Μπράβο! Δεν φανταζόμουν ότι ο «Οιδίπους Ανθρωπος» θα άντεχε τόσο καλά στον χρόνο. Μουσική, χορογραφία και η «αναδόμηση» της Α. Καζούρη πιστοποίησαν ότι το έργο είναι πια κλασικό. Υποκλινόμαστε. Και… περιμένουμε.