Ταξίδια γέλιου

• Οταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις ή αδιαφορεί; Η κωμωδία των Αλέξανδρου Ρήγα – Δημήτρη Αποστόλου εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα «Ο αλχημιστής» του Πάολο Κοέλιο και το μπουλβάρ «It Had to Be You», με τίτλο «Αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του…», διερωτάται μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο καθένας. Ποια είναι τα όρια της θέλησης, του αναπάντεχου, του αλλοπρόσαλλου; Πόσο απέχει το ταλέντο από την τρέλα; Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας. Σκηνικά: Λία Ασβεστά. Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Ενδυματολόγος Μαρία Καραπούλιου. Παίζουν: Εβελίνα Παπούλια, Αλέξανδρος Ρήγας.

• Η κωμωδία περιοδεύει: 27/6 Αρτα Θέατρο Κάστρου. 28/6 Γιάννενα Θέατρο Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών. 30/6 Γρεβενά Θέατρο Κάστρου. 1/7 Φλώρινα. 2/7 Καστοριά Θέατρο Βουνού. 3/7 Κερκίνη. 4/7 Πολύγυρος Ανοιχτό Θέατρο κ.α.

Η Εβελίνα Παπούλια στο «Da Sein»

Η Εβελίνα Παπούλια, ως ένας ονειροπαρμένος άγγελος, κατεβαίνει στη γη με στόχο πολύ δύσκολο: να κάνει δύο ανθρώπους να ερωτευτούν ταυτόχρονα και να μείνουν για πάντα μαζί. Μόνο αν τα καταφέρει θα γίνει άγγελος και θα μπορέσει να συναντήσει ξανά τον δικό του μοναδικό έρωτα. Ναι, αν τα καταφέρει, τότε όλα μπορούν να αλλάξουν… Ολα αυτά συμβαίνουν κάθε Τρίτη, από την 1η Δεκεμβρίου, στη σκηνή του μπαρ-ρεστοράν «Da Sein» στην πλατεία Εξαρχείων, με αφορμή τη μουσικοθεατρική παραγωγή «ΜuzicΑll». Παίζουν: Εβελίνα Παπούλια, Αποστόλης Ψυχράμης, Μαρία Δημητράτου.

Εβελίνα Παπούλια και ΜuzikΑll

• Το τέταρτο κουδούνι

• Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Τι ακριβώς εννοεί μ΄ αυτά τα υπονοούμενα που αφήνει- «εγώ ποτέ δεν εγκατέλειψα τη Νέα Δημοκρατία», «εγώ ποτέ δεν έφυγα απ΄ το κόμμα»…; Σπόντες για τον μπαμπά της είναι; Δε θα αρκεστεί στο «Dead Line», το έργο του Γιάννη Βούρου που ανεβάζει ο ίδιος στο «Προσκήνιο». Και στο οποίο πρωταγωνιστεί πλάι του- η πρεμιέρα Παρασκευή και 13 Νοεμβρίου. Διότι η Εβελίνα Παπούλια βασικά φύση… μουσικοχορευτική είναι- χορό έχει άλλωστε αρχικά σπουδάσει στην Νέα Υόρκη, πριν απ΄ την υποκριτική. Έτσι από 1 Δεκεμβρίου θα κάνει και μιούζικαλ- που και ιδιαίτερη αδυναμία του ΄χει και στο είδος έχει διαπρέψει.

«ΜuzikΑll» θα ΄ναι ο τίτλος- λογοπαίγνιο της μουσικοχορευτικής παράστασης που ετοιμάζει στο bar theatre «Da Sein» στα Εξάρχεια και που σχεδίασε η ίδια σκηνοθεσία/ κείμενα/ επιλογή τραγουδιών – με τη μουσική βοήθεια των «Ζant the Βand»- Ιngie (Φώτης Παπαθεοδώρου κιθάρα), Gaga Κ. (Κώστας Γκαγκαστάθης μπάσο), e-mute (Θοδωρής Μακαρούνης ντραμς)- που υπογράφουν τις ενορχηστρώσεις: ο Εx-Ηell-Αngel – ένας «διαβολάγγελος» – κατεβαίνει στη γη με στόχο να κάνει έναν άντρα και μια γυναίκα να ερωτευτούν ταυτόχρονα ο ένας τον άλλο και να μείνουν για πάντα μαζί. Μόνο αν το καταφέρει θα μπορέσει να συναντήσει ξανά τον δικό του μοναδικό έρωτα.

Η Εβελίνα Παπούλια (στη φωτογραφία) μέσα απ΄ την ιστορία αυτή συνδέει τραγούδια που όλα θα τραγουδιούνται στη γλώσσα τους- από θεατρικά και κινηματογραφικά μιούζικαλ: από «Μάγο του Οζ», «Τόμι», «Καμπαρέ» (στο οποίο έχει παίξει την Σάλι Μπόουλς σε δυο εκδοχές της παράστασης) και «West Side Story» μέχρι «Τhe Wall», «Άνι», «Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνι» και «Rocky Ηorror Ρicture Show», μέχρι «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας».

Μαζί της παίζουν και τραγουδούν Αποστόλης Ψυχράμης και Μαρία Δημητράτου. Τα κοστούμια της Μαρίας Καραπούλιου.

«Είναι», γράφει το «Αθηνόραμα», «interactive stand up show» με αφετηρία το έργο της Ιβ Ένσλερ «Αιδοίων μονόλογοι». Του οποίου κρατάει τον τίτλο. Και παρουσιάζεται στο «Dirty Μezzo» της λεωφόρου Συγγρού«κατηγορία «μοντέρνα καμπαρέ»». Με πρωταγωνίστρια τη Βάνα Μπάρμπα (φωτογραφία).

Δε λέω, «Αιδοίων μονόλογοι» είναι μια επιτυχημένη, ταιριαστή επιλογή- το πρωτότυπο το ΄χε, εξάλλου, παρουσιάσει η Βάνα Μπάρμπα και το 2006 στο κλαμπ «Τessera» της Πειραιώς. Αλλά όταν άκουσα ότι πλην Βάνας Μπάρμπα πρωταγωνιστούν ΚΑΙ Δωροθέα Μερκούρη ΚΑΙ Χριστίνα Παππά ΚΑΙ Θεοφανία Παπαθωμά- ωραίες γυναίκες, δε διαφωνώ…- ανησύχησα: όλο αυτό το ταλέντο μαζεμένο θα το αντέξει το σανίδι; Δεν το άντεξε. Όχι, όχι! Μη φανταστείτε πως έσπασε το πάλκο και τρομάξετε- η Βάνα Μπάρμπα, άλλωστε, έχει αδυνατίσει. Απλώς μου είπαν πως αποχώρησαν η Δωροθέα Μερκούρη κι η Θεοφανία Παπαθωμά- δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί.

Α, ναι. Στην πρωταγωνιστική ομάδα των «Αιδοίων μονολόγων» επρόκειτο να προσθέσει το υποκριτικό- αυτοσχεδιαστικό τάλαντό της και η Εύη Βατίδου- ιδιότητα: διατελέσασα σύζυγος Κούγια. Αλλά με βάρβαρο τρόπο μας στερήσανε την ευκαιρία να τη δούμε και να την ακούσουμε live. Διότι της το απαγόρευσε, λέει, με εξώδικο, ο διακεκριμένος νομικός πρώην σύζυγός της- πάλι δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί, ίσως λόγω τίτλου του έργου, ίσως λόγω θέματος, ίσως από φόβο μήπως και πάνω στον οίστρο του stand up αρχίσει να φλυαρεί για το γάμο και το διαζύγιό τους (προφανώς γι΄ αυτά αντίκειται στις αγνές οικογενειακές και ηθικές αξίες της ελληνoχριστιανικής παράδοσης να μιλάς σε «μοντέρνα καμπαρέ», μόνο σε πρωινομεσημεριανάδικα…).

Έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Πέμπτης για το «σινέ +» της ΕΡΤ Ψηφιακής. Κι ότι «αγαπάει» την όπερα» όπως μου μήνυσε ο επικεφαλής του κ. Τρίκας. Και πως προβάλλει σύγχρονες παραστάσεις όπερας, μια κάθε βδομάδα Παρασκευή απόγευμα και σε επανάληψη Κυριακή πρωί. «Τι ώρα;» είχα ρωτήσει. «Ανάλογα με τη διάρκεια της παράστασης» μου απάντησαν.

Και ξαφνικά το ψάχνω την περασμένη βδομάδα και τι βλέπω; «Τριστάνο και Ιζόλδη» την Παρασκευή να προβάλλεται 17.50 έως 22.00 και την Κυριακή 07.00 (ναι, στις 7 το πρωί, που δεν έχει ακόμα φωτίσει, κυρίες και κύριοι!!!) με 11.00. Συμπέρασμα: όπερα μπορείτε να δείτε απ΄ το «σινέ +» τις Παρασκευές μόνον εφόσον είστε άνεργος ή κατάκοιτος ή σας έπιασε η γρίπη και τις Κυριακές μόνον αν πάσχετε από σοβαρής μορφής αϋπνία και σας βρίσκει η αυγή- ή αν είστε διαταραγμένη προσωπικότητα που στήνεται κυριακάτικα, με την τσίμπλα στο μάτι, να δει Βάγκνερ.  Αχ, ΕΡΤ μου, δε διορθώνεσαι με τίποτα… Ούτε και σε ψηφιακή εκδοχή.

Τι να κάνουν κι οι- εκατοντάδες… θίασοι; Με τις πρεμιέρες να πέφτουν σαν το χαλάζι- έχουμε φτάσει πια και βραδιά με δέκα, μονοκοπανιά-, μες στην απόγνωσή τους να βρούνε έργο να παίξουνε έως και στην παλαιότατη Δάφνη ντι Μοριέ και στην «Παλίρροια του Σεπτέμβρη» που ανέβαζε ο Δημήτρης Μυράτ ως «Φθινοπωρινή παλίρροια» έχουν καταφύγει.

Οπότε, φυσικό είναι σε κάποιες επιλογές τους να συμπίπτουν. Για φέτοςπρος το παρόν…- έχουμε, λοιπόν, και λέμε: «Δεσποινίς Julie» του Στρίντμπεργκ απ΄ την Μαίρη Βιδάλη ως «Δεσποινίς Τζoύλια» σε σκηνοθεσία Ζαχαρία Ρόχα μέχρι προσφάτως στο «Μπροντγουαίη» αλλά και ως «Τζούλια» σε διασκευή και σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση στο «Νixon Βar». «Το υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι σε δυο εκδοχές- διασκευές για το θέατρο: στο «Αντιθέατρο» της Μαρίας Ξενουδάκη σε διασκευή Ειρήνης Στάθη και σκηνοθεσία Χρήστου Γαλάνη και στο «Εσωθέατρο» του Θησείου σε διασκευή Μάρως Βαμβουνάκη και σκηνοθεσία Χρήστου Τσάγκα (φωτογραφία). Και το πιο απίθανο: το σχεδόν άγνωστο αυτοβιογραφικό κείμενο του βασανισμένου ποιητή Ρώμου Φιλύρα «Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον» να ΄χει εμπνεύσει ταυτόχρονα δυο παραστάσειςτου Γιάννη Αναστασάκη στο «Αργώ/ Studio» έως την Κυριακή- με τον τίτλο «Να μου στείλετε μία ρεπούμπλικα» με τον Δημήτρη Κοτζιά αλλά και το μονόλογο «Ο χορός των επίπλων» απ΄ τον Πέτρο Ξεκούκη σε διασκευή του Αντώνη Παπαϊωάννου και σκηνοθεσία Τόνιας Σταυροπούλου στο καινούργιο θεατράκι «Άρτι».

Η Αγία Ιωάννα στο σφαγείο

• ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Δεν ξέρω με τι προσδοκίες ξεκίνησε το κοινό προχθές το βράδυ για το Μέγαρο Μουσικής. Η ιστορία της Ζαν ντ’ Αρκ είναι έτσι κι αλλιώς ένα αβανταδόρικο θέμα, με το οποίο έχουν καταπιαστεί πολλοί σκηνοθέτες, από τον μέγα Καρλ Ντράγερ (1928) έως, πιο πρόσφατα, τον Λικ Μπεσόν (1999). Το σίγουρο είναι πως αποχώρησε μουδιασμένο και αρκετά συγχισμένο.

Τι ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε; Μια παρωδία; Ή μήπως απλά μια ανεπαρκώς προετοιμασμένη παράσταση; Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο Κώστας Ζαχαράκης καθώς και η Εβελίνα Παπούλια είναι αναμφισβήτητα ταλαντούχοι ηθοποιοί. Δεν θα ήταν, όμως, υπερβολικό να λέγαμε πως την Τετάρτη το βράδυ αφέθηκαν στη μεγάλη σκηνή της Αίθουσας Φίλων της Μουσικής ακαθοδήγητοι από τον Σταύρο Τσακίρη.

Βέβαια, το πάντρεμα της ροκ μουσικής με τις λυρικές φωνές της Αγγελικής Καθαρίου και της Μαργαρίτας Συγγενιώτου δεν ήταν χωρίς ενδιαφέρον. Ισως, μάλιστα, η μουσική μαζί με τα εξαιρετικά βίντεο (Μάνος Χασάπης) να ήταν και τα μόνα στοιχεία που «έσωσαν» το αμήχανο κατά τ’ άλλα αποτέλεσμα.

Ο σκηνοθέτης, όμως, στο ορατόριο του Βελισάριου Capocci έβαλε λίγο απ’ όλα. Τοποθέτησε σε μια υπερυψωμένη σκηνή τα μέλη της ροκ μπάντας -με επικεφαλής τον Αντώνη Μιτζέλο- ντυμένους σαν τους «Λόρντι», με τεράστιους κοθόρνους και μάλιστα έναν με μακιγιάζ νεκροκεφαλής. Ακριβώς από πίσω καθήλωσε, για το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, πάνω σε έναν θρόνο την πρωταγωνίστριά του. Η Εβελίνα Παπούλια δεν κατάφερε να αποβάλει την αυταρέσκεια και την λαγνεία της ούτε καν όταν η Ζαν ντ’ Αρκ μετατρέπεται σε πολεμιστή. Προς το τέλος δε, το τραγούδι της θύμιζε περισσότερο σουξέ της Πέγκυς Ζήνα, ενώ αυτή ήταν ντυμένη με σι-θρου φόρεμα.

Οι λυρικές τραγουδίστριες, τοποθετημένες ακόμη πιο πίσω στην σκηνή, μόλις που διακρίνονταν. Ενώ στο βάθος η παιδική χορωδία (του Ωδείου Νίκου Σκαλκώτα) πολλές φορές καλυπτόταν από τους ηλεκτρικούς ήχους της μπάντας. Κρατάμε, πάντως, τα θετικά. Οπως τη συμμμετοχή -σε ρόλους Αγγέλων και δικαστών- καλλιτεχνών με προβλήματα όρασης. Πιστεύουμε στα θαύματα -αυτό ήταν άλλωστε και το μήνυμα της παράστασης. Παρ’ ολίγο να αλλαξοπιστήσουμε.

ΕΛΕΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 23/01/2009

Ζαν Ντ’ Αρκ με ροκ μπάντα

Η Εβελίνα Παπούλια ερμηνεύει τη Ζαν ντ Αρκ στο ομώνυμο ροκ ορατόριο, που παρουσιάζεται 21 του μήνα στο Μέγαρο Μουσικής

Παπούλια, Μαρκουλάκης, Τσακίρης και Μιτζέλος συμπράττουν για ένα ορατόριο

«Ζαν Ντ’ Αρκ», μία γυναίκα πρότυπο για τη δύναμη και την αποφασιστικότητά της, σύμβολο της μαχητικότητας, η Αγία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, η αδικοχαμένη μάρτυρας μέσα σε μια εκκλησιαστική, ανδροκρατούμενη κοινωνία. Η ιστορία της, που έχει παραμείνει ζωντανή μέσα στους αιώνες, παρουσιάζεται ως ροκ ορατόριο στις 21 του μήνα στο «Μέγαρο Μουσικής Αθηνών», με την Εβελίνα Παπούλια στον ρόλο της Ζαν Ντ Αρκ και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στον διπλό ρόλο του αφηγητή και του βασιλιά.

Το κείμενο και η μουσική σύνθεση της «Ζαν Ντ Αρκ» είναι του Βελισάριου Καπότσι, η σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη και η ενορχήστρωση του Αντώνη Μιτζέλου.

Στη σκηνή, μια ροκ μπάντα, τα μηχανήματα, τα καλώδια και ένας ξύλινος «θρόνος» ή ηλεκτρική καρέκλα. Ανάμεσά τους μία γυναίκα σπαράζει, αναρωτιέται, παλεύει με τα φαντάσματά της, τις μνήμες της, αγγέλους και δαίμονες. Στο βάθος μια παιδική χορωδία.

Ο Κ. Μαρκουλάκης με τον Σταύρο Τσακίρη και τον Αντώνη Μιτζέλο

Από τον ουρανό άγιοι που ζητούν και βάζουν ερωτηματικά. Ενας «γοτθικός κόσμος». Σήμερα; Χθες; Ποτέ; Μία φαντασία ή ένα μυστικό;

Η παράσταση σε ροκ ρυθμούς και σε κλίμα «γκόθικ» ακολουθεί τα βήματα της ηρωίδας της Γαλλίας, η οποία αποφάσισε να απαρνηθεί την ηρεμία της απλής ζωής και να ντυθεί με πανοπλία στρατιώτη για να διώξει τον κατακτητή.

Οδηγός της η πίστη. Αυτή της η «πίστη» στάθηκε η αφετηρία για τον Βελισάριο Καπότσι για να συνθέσει το ορατόριο «Ζαν Ντ Αρκ», προβάλλοντας την ηρωίδα που «έγινε στάχτη στον βωμό της πίστης της. Της πίστης της στα θαύματα του Θεού, στα θαύματα των ανθρώπων».

«Τι είναι θαύμα; Πιστεύουμε στα θαύματα;», ερωτήματα που τίθενται μέσα από την παράσταση. «Δεν θέλουμε να δείξουμε ποια είναι η Ζαν Ντ Αρκ, αλλά ποιες αιτίες γεννούν τη Ζαν Ντ Αρκ που είναι ζωντανή σήμερα», τονίζει ο Σταύρος Τσακίρης. Γι αυτό επέλεξε και το συγκεκριμένο ύφος. Το έργο εστιάζει στο 1430 και έχει «αισθητική αντιστοιχία με το σήμερα.

Τότε ήταν σκοτεινοί καιροί, σήμερα υπάρχει η γκόθικ κατάσταση. Είναι ένα κίνημα νέων που κοχλάζει. Οι ομάδες γκόθικ ανθούν σε Ευρώπη και Αμερική, ενώ η γερμανική αβάν γκαρντ που έχει σχέση με το γκόθικ εκφράζει μεγάλη μερίδα ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι αποκλεισμένοι ή σκλαβωμένοι».

Η Εβελίνα Παπούλια τονίζει ότι ερμηνεύει τη Ζαν Ντ Αρκ «όχι σαν ηρωίδα της Γαλλίας, αλλά σαν έναν άγγελο με φτερά». «Σύγχρονο, μοντέρνο» θέαμα με έναν «ήχο διαφορετικό» χαρακτηρίζει ο Αντώνης Μιτζέλος την παραγωγή, για να καταλήξει ότι «πιστεύει στα θαύματα».

«Δεν πιστεύω στα θαύματα, στον Θεό και στη θεία παρέμβαση», αντιτίθεται ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, που βλέπει την ιστορία της Ζαν Ντ Αρκ ως το μέσο για να «προσεγγίσουμε τη συγκεκριμένη εποχή όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετώπιζε το θείο».

Στο ορατόριο «Ζαν Ντ Αρκ» οι ρόλοι των δικαστών και των αγγέλων ερμηνεύονται και από καλλιτέχνες με προβλήματα όρασης (η παράσταση στηρίζεται από το Olimazi.Eu που έχει σκοπό του την προβολή και την προώθηση καλλιτεχνών με αναπηρία).

Την επιμέλεια του κειμένου υπογράφει η Μαρία Κυριάκη, τη χορογραφία-κινησιολογία η Αποστολία Παπαδαμάκη, τα σκηνικά (που προσφέρουν έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο χώρο) και τα κοστούμια η Εύα Νάθενα και τα βίντεο αρτ ο Μάνος Χασάπης.

Πρωταγωνιστούν επίσης: Κώστας Ζαχαράκης, Αγγελική Καθαρίου, Μαργαρίτα Συγγενιώτου. Συμμετέχουν η Παιδική Χορωδία του Ωδείου «Νίκος Σκαλκώτας» και επταμελής ορχήστρα.

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 14/01/2009