Μια τσιχλόφουσκα πολύ γκροτέσκα

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Ξεκινά ήπια, γλυκά, σχεδόν γλυκανάλατα, μέσα σε μια ονειρική, ερωτική ατμόσφαιρα ροζ τσιχλόφουσκας το «Σκουίκ», που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο «Θέατρο της Ανοιξης». Μη γελιέστε όμως, γιατί σταδιακά μέσα από λόγο, εκφραστικά μέσα και μουσική, η φούσκα σπάει με τον πιο άγριο τρόπο, που σε μεγάλο βαθμό παραπέμπει σε μερικά από τα πιο παράτολμα νούμερα του τσίρκου.

Ορισμένες στιγμές της θεατρικής πράξης είναι προκλητικές και σοκάρουν, όμως καθόλου δεν στερούν τον θεατή από την ικανοποίηση της βίωσης δυνατών συναισθημάτων που γεννιούνται αβίαστα. Και είναι αυτό το παράδοξο, δηλαδή η εκδήλωση βίαιης θεατρικής έκφρασης, που όμως προκαλεί ψυχικές αντιδράσεις χωρίς να τις εκβιάζει, το οποίο είναι ιδιαίτερα ελκυστικό σε μια παράσταση. Στο «Σκουίκ», προσωπικά το βρήκα.

Με έμπνευση από το μυθιστόρημα του Μπορίς Βιάν «Ο αφρός των ημερών», η ομάδα mikriskini ανέβασε το έργο σε κείμενα και σκηνοθεσία Γεωργίας Γεωργαντοπούλου και Νικόλα Μαραγκόπουλου. Οι δυο τους παίζουν δύο από τους κομβικούς χαρακτήρες της ιστορίας, μαζί με τους: Ηλία Γκογιάννο, Ερση Νιαώτη, Αννα Βασιλείου, Γιώργο Βουρδαμή, Εριφύλη Στεφανίδου και Γιάννη Κοτσαρίνη. Η ομάδα είναι δεμένη και αποτελεσματική και ενσαρκώνει με ουσία αυτό το δύσκολο εγχείρημα αποδόμησης εκείνου που σε πρώτη θέαση μοιάζει υπερβολικό και γκροτέσκο, αλλά βαθιά μέσα του κρύβει αναγνωρίσιμες αλήθειες. Η παράσταση «Σκουίκ» ήταν ωραίο θέατρο.

ΥΓ. Πολύ ενδιαφέρον βρήκα το πρόγραμμα όχι μόνο για τα περί την παράσταση και τον μύθο της, αλλά και για τη γοητευτική ιστορία των σχέσεων του Μπορίς Βιάν με τον Ζαν Πολ Σαρτρ.  [ΕΡΣΗ ΒΑΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 26/01/2009]