Γουίνι – Γουίλι: Σημειώσατε Χ

Εχει «πολιτογραφηθεί» ως ένας κατεξοχήν κινηματογραφικός ηθοποιός.

«Οι ήρωες του Μπέκετ που έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους μου θυμίζουν τους Ελληνες», λέει ο Ερρίκος Λίτσης

Τα τελευταία, πάντως, τέσσερα χρόνια έχει βάλει πείσμα ο Ερρίκος Λίτσης να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στη σκηνή με την ίδια άνεση.

«Ετσι κι αλλιώς γνωστός έγινα με το «Σπιρτόκουτο» του Οικονομίδη. Τότε ενδιαφέρθηκαν οι σκηνοθέτες για μένα -ο Γκορίτσας, η Ευαγγελάκου. Το 2005 ξαφνικά άρχισαν να με ανακαλύπτουν και στο θέατρο», λέει. Η Αλίκη Δανέζη – Κνούτσεν τον κάλεσε στην «Οικογενειακή γιορτή», ο Χρήστος Λύγκας στο «Σκληρά και τρυφερά» του Μάρτιν Κριμπ και ο Γιάννης Κακλέας στον «Βροχοποιό» του Ρίτσαρντ Νας. Και φέτος ο Εκτορας Λυγίζος του ζήτησε να παίξει τον πρώτο Μπέκετ της καριέρας του. Ο Λίτσης, φορώντας κοντά παντελονάκια, είναι ο Γουίλι των «Ευτυχισμένων ημερών» του θεάτρου «Χώρα». Γουίνι, η Μίνα Αδαμάκη.

Αμέσως μετά ξεκινά πρόβες για την «Υπόθεση της Οδού Λουρσίν» του Λαμπίς σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα και αργότερα θα συνεργαστεί με τον Λευτέρη Βογιατζή στο «Θερμοκήπιο» του Πίντερ.

Αν περιμένετε να δείτε τον βουβό, κρυμμένο πίσω από τον αμμόλοφο μπεκετικό ήρωα στο «Χώρα», θα απογοητευτείτε. «Τα έχουμε αλλάξει τα πράγματα. Ούτε η Γουίνι είναι θαμμένη σε λόφο. Είναι δεμένη με ταινία σε καρέκλα», λέει ο Ερρίκος Λίτσης. «Ο Μπέκετ κάνει focus στη Γουίνι. Εδώ αποκαθίσταται 100% η απόλυτη ισοτιμία μεταξύ των χαρακτήρων. Βλέπει ο θεατής και την απελπισία του Γουίλι που έχει διάθεση διαφυγής. Επιδίδεται σε μια βεντάλια δραστηριοτήτων. Φτάνει μέχρι να παίζει φυσαρμόνικα. Εχω αναπτύξει μεγάλη σωματικότητα. Αντιδρώ στη Γουίνι εκφράζοντας ψυχολογικές μεταπτώσεις. Κάποιος είπε: «Μιλά πολύ ο Γουίλι». Κι όμως, δεν μιλά καθόλου. Η υπερκινητικότητά του μοιάζει σαν ομιλία. Θέλαμε να δείξουμε πώς ζει».

Με έναν τρόπο «διορθώνουν» τον Μπέκετ; «Δεν διορθώνουμε τίποτα», απαντά ο ηθοποιός. «Κρατάμε κάτι πολύ βασικό: τον λόγο του. Δεν κάναμε καμιά προσθήκη για να υποβοηθήσουμε οτιδήποτε. Κόπηκαν κάποια κομμάτια για να γίνει το έργο πιο μαζεμένο». Ο αμμόλοφος του Μπέκετ δεν είναι πιο ενδιαφέρουσα και σουρεαλιστική συνθήκη από το ριάλιτι δωμάτιο, στο οποίο μεταφέρθηκε το έργο; «Ο λόγος του Μπέκετ παραμένει ίδιος, είτε εκφέρεται σε μια έρημο είτε σε ένα δωμάτιο».

– Ποια είναι η αλληγορία της δικής σας «ανάγνωσης»;

«Το δέσιμο της Γουίνι είναι συμβολικό. Θα μπορούσε, αλλά δεν κάνει τίποτα για να ελευθερωθεί. Ζητά βοήθεια απ’ τον Γουίλι. Δεν της τη δίνει. Εχει εγκαταλειφθεί στη δική του μοίρα. Με το μυαλό μου κάνω μια αναφορά στην ελληνική κατάσταση».

– Δηλαδή;

«Ετσι και στην Ελλάδα, όλοι περιμένουν από τους άλλους τα πάντα. Κανένας δεν αναλάμβάνει να κάνει μια μικρή αλλαγή στον προσωπικό του χώρο, όπως έκαναν οι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη». Δεν νομίζω ότι μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα, αν εμείς δεν χτυπήσουμε τη γροθιά μας στο μαχαίρι».

* Ως 8 Νοεμβρίου

• ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009