Οι «Τρωάδες» τραγουδούν ηπειρώτικα

• Ο συνθέτης Τάκης Φαραζής υπογράφει τη μουσική της παράστασης και μιλάει για τις αναζητήσεις του

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ. Στην Κεντρική Σκηνή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου δεν ακούγεται κανένα μουσικό όργανο. Ακούγεται όμως πολύ τραγούδι, που συνδέει ευθύγραμμα την οδύνη των «Τρωάδων» με τον καημό που έχουν τα ηπειρώτικα μοιρολόγια. Ο συνθέτης και πιανίστας Τάκης Φαραζής δούλεψε για πάνω από ένα τρίμηνο με τους ηθοποιούς που τραγούδησαν α καπέλα νέες συνθέσεις, αλλά και άγνωστα αυθεντικά ηπειρώτικα παραδοσιακά τραγούδια.

Ο Τάκης Φαραζής είναι ένας μουσικός που καταγίνεται με πάρα πολλά. Με το πιάνο, με την τζαζ, με τη μουσική σύνθεση, αλλά και τη μουσική διδασκαλία. Του αρέσει να ψάχνει μουσικά ηχοχρώματα και ιδιώματα πέρα και έξω από τη δυτική προσέγγιση και να αναζητεί πράγματα που περικλείουν «κάτι διαχρονικό όσο και πρωτογενές στη μουσική». Οι συνθέσεις του έχουν «ντύσει» μουσικά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, κυρίως αρχαίες τραγωδίες (Αλκηστις, Ηλέκτρα, Οιδίπους Τύραννος, Οιδίπους επί Κολωνώ, Αντιγόνη, Ιων, Πέρσες, Μήδεια). Ο ίδιος λέει ότι γι’ αυτή την πλευρά της δημιουργίας του «ευθύνεται» η Λυδία Κονιόρδου, η προσωπική σχέση και η συνεργασία που έχουν οι δυο τους εδώ και χρόνια. Ετσι φέτος ανέλαβε να οδηγήσει μουσικά τις φωνές, τα πάθη, τις αγωνίες και το ανείπωτο πένθος των «Τρωάδων». Συνήθως ακολουθεί τις οδηγίες του σκηνοθέτη, όπως στην περίπτωση του Ανατόλι Βασίλιεφ και της «Μήδειας». «Δεν κάνω μουσική ερήμην της σκηνοθετικής κατεύθυνσης. Ο Βασίλιεφ μου είχε ζητήσει το ιδίωμα του ρεμπέτικου, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επιθυμούσε να βασιστώ σε πολυφωνικά ηπειρώτικα και μάλιστα α καπέλα. Γενικά προσπαθώ να στηριχθώ σε παραδοσιακά ακούσματα, να πάρω την ουσία του πράγματος χωρίς να το μιμηθώ και να βγει ένα άκουσμα που να εμπεριέχει το παρελθόν και το παρόν ταυτόχρονα», λέει στην «Κ».

Ομολογεί ότι στις «Τρωάδες» «τα κορίτσια ανταποκρίθηκαν με τρόπο που δεν περίμενα, παρότι δεν έχουν όλες ιδιαίτερη εξοικείωση με το τραγούδι». Ισως γιατί «ανασύρθηκαν μνήμες που κουβαλάμε ανεξαρτήτως ηλικίας και δεν ήταν κάτι που δυσκολεύτηκαν να προσεγγίσουν. Μόνο που δυσκολεύτηκα λίγο να τις ωθήσω να πειραματιστούν με το ηχόχρωμά τους και να βρουν πιο πειραγμένους τρόπους να εκφέρουν τη φωνή τους».

Πάντως σε ό,τι αφορά τη μελοποίηση των χορικών, προσπαθεί ν’ αναδείξει τον λόγο, χωρίς να τον καπελώνει η μουσική. «Επιδιώκω τα χορικά να είναι μεταξύ ομιλίας και τραγουδιού, να μην είναι γνωστό το μουσικό μοτίβο. Να είναι δηλαδή κάτι σαν μια τραγουδιστή ομιλία, με τον λόγο πάντα σε πρώτο πλάνο».

• Της Ολγας Σελλα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22/01/2010