«Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» στο Θέατρο Κήπου Θεσσαλονίκης

• Το έργο του Αλέκου Σακελλάριου «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου ανεβαίνει από σήμερα και για τις επόμενες τρεις μέρες (6,7,8/7) στο θέατρο Κήπου, στο πλαίσιο των γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου που διοργανώνει η αντιδημαρχία Πολιτισμού Θεσσαλονίκης.

Ο Δ. Τσιμιτσέλης δεν θέλει να μιμηθεί τον Ηλιόπουλο, αλλά ν αφήσει το δικό του στίγμα

Πρόκειται για μια δροσερή, φρέσκια κι ευχάριστη κωμωδία, ένα θεατρικό ντιβερτιμέντο που μας επιστρέφει σε μια δεκαετία όπου οι γυναίκες φορούσαν φουρό, οι άντρες λινά κοστούμια και γραβατούλα και ο έρωτας ήταν ένα παιχνίδι με κρυφές ματιές, μυστικά ραντεβού και πονηρά χαμόγελα.

Η σκηνοθεσία είναι των Ρέππα, Παπαθανασίου ενώ πρωταγωνιστούν ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, η Βασιλική Ανδρίτσου και ο Πέτρος Μπουσουλόπουλος.

Οι δυο σκηνοθέτες καταπιάνονται για πρώτη φορά με τον σημαντικότερο μάστορα του γέλιου, τον Σακελλάριο, προσθέτοντας τη δική τους ματιά στο έργο. Αν και το κείμενο διατηρεί τη νεότητά του μισό αιώνα μετά τη στιγμή που γράφτηκε οι δυο συντελεστές επεμβαίνουν σ’ αυτό.

Όπως παραδέχθηκε ο Μιχάλης Ρέππας, στο πλαίσιο συνέντευξης που παραχώρησαν οι συντελεστές της παράστασης, πρόκειται για μια διαφοροποιημένη ίντριγκα η οποία δεν έχει εκσυγχρονιστεί.

«Κρατάμε την εποχή. Μεταφέραμε το παιγνίδι αλλού. Μετατρέψαμε την παράσταση από μια απερωτικοποιημένη φάρσα σε μια φάρσα πραγματικά του έρωτα. Ο ερωτισμός είναι πιο πολύ σε πρώτο πλάνο. Έχουμε εντείνει τη δράση γιατί η ταχύτητα της παρακολούθησης του θεατή έχει ενταθεί αλλά έχουμε κρατήσει το θέμα», σημείωσε.

Σ’ ό,τι αφορά στους υπόλοιπους συντελεστές του έργου οι δύο σκηνοθέτες τόνισαν ότι δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να δουλεύεις με νέους ενώ σχετικά με την επιλογή τους να συνεργαστούν κυρίως με τηλεοπτικούς ηθοποιούς δήλωσαν ότι κινήθηκαν αυθόρμητα και όχι εσκεμμένα.

Από τη μεριά τους οι ηθοποιοί υπογράμμισαν ότι δεν αντιμετωπίζουν τους ρόλους συγκριτικά. «Θα προσπαθήσω να αφήσω το δικό μου προσωπικό στίγμα με ένα διαφορετικό τρόπο. Δεν μιμούμαι τον Ηλιόπουλο. Είναι μεγάλη παγίδα και λάθος να μιμηθούμε» δήλωσε χαρακτηριστικά ο εκ των πρωταγωνιστών Γιάννης Τσιμιτσέλης.

Να σημειωθεί ότι η ελληνική κωμωδία γυρίστηκε το 1963 από τη Φίνος Φιλμ με πρωταγωνιστές τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Μάρω Κοντού, Κώστα Βουτσά και Γιώργο Κωνσταντίνου. Το έργο θα περιοδεύσει σ’ ολόκληρη την Ελλάδα τους καλοκαιρινούς μήνες.

Η απιστία και η εκδίκηση είναι αρχετυπικά θέματα

Τα τελευταία χρόνια, τόσο το θέατρο όσο και ο κινηματογράφος ακολουθούν την καλά δοκιμασμένη οδό της παλιάς ελληνικής κωμωδίας, που έχει την υπογραφή του Αλέκου Σακελλάριου. Οσα χρόνια και να έχουν περάσει, αυτές οι ταινίες έχουν μια αυθεντικότητα και μια ελαφράδα που σε κάνουν να περνάς καλά. Καμιά φορά δεν χρειάζεται και τίποτα περισσότερο. Γι’ αυτό και κάθε τόσο τις βλέπουμε να ξαναζωντανεύουν στο πανί ή στο σανίδι, πάντοτε με επιτυχία.

Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης στην αγκαλιά του Φώτη Σπύρου. Προφανώς, τρόμαξε από τον ουρανοκατέβατο Λευτεράκη

Ηρθε η ώρα μιας ακόμη κωμωδίας του Αλέκου Σακελλάριου. «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», από τις πιο σπαρταριστές κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου, με τον Ντίνο Ηλιόπουλο να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, σαράντα επτά χρόνια μετά την πρώτη προβολή του βρέθηκε στα χέρια του θεατρικού δίδυμου Μιχάλη Ρέππα-Θανάση Παπαθανασίου. Σκηνοθετούν μια ομάδα «δροσερών και κωμικών» ηθοποιών, όπως τους λέει ο Μιχάλης Ρέππας. Είναι οι Γιάννης Τσιμιτσέλης, Βασιλική Ανδρίτσου, Πέτρος Μπουσουλόπουλος, Φώτης Σπύρου, Βάσω Λασκαράκη, Σοφία Βογιατζάκη, Τάσος Αλατζάς.

Το στόρι είναι πασίγνωστο. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος υποδύεται τον άπιστο Θοδωράκη, ο οποίος, όταν λείπει από το σπίτι για γυναικοδουλειές, επικαλείται για άλλοθι έναν επινοημένο φίλο του, τον Λευτεράκη. Η γυναίκα του (Μάρω Κοντού), που έχει γνώση της απιστίας του, του στήνει μια πλάκα. Ετσι μια μέρα εμφανίζεται φάντης μπαστούνης ο Λευτεράκης (Κώστας Βουτσάς) και ο Θοδωράκης τρελαίνεται.

Το σημερινό καστ κατά αντιστοιχία είναι το εξής: Γιάννης Τσιμιτσέλης-Ντίνος Ηλιόπουλος, Βασιλική Ανδρίτσου-Μάρω Κοντού, Πέτρος Μπουσουλόπουλος-Κώστας Βουτσάς, Σοφία Βογιατζάκη-Καίτη Πάνου, Φώτης Σπύρου-Γιώργος Κωνσταντίνου. Οι Τάσος Αλατζάς και Βάσω Λασκαράκη υποδύονται δύο ήρωες που προστέθηκαν από τους Ρέππα-Παπαθανασίου.

Οι ηθοποιοί έχουν να αναμετρηθούν με αξεπέραστες ερμηνείες. «Το έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους», λέει ο Μιχάλης Ρέππας. «Δεν ήταν, όμως, αντικείμενο καθημερινής συζήτησης. Απέφυγαν ακόμα και να δουν την ταινία. Δεν έχει νόημα ούτε να μπλοκάρεις από το παρελθόν, αλλά ούτε και να σε πάρει η έπαρση». Οσο για τον Γιάννη Τσιμιτσέλη… ως Ντίνος Ηλιόπουλος, «τα βγάζει πέρα παλικαρίσια», λέει ο Ρέππας. Τον έχουν σκηνοθετήσει στο παρελθόν, πριν από χρόνια, στο «Οξυγόνο», όπου ο Τσιμιτσέλης υποδυόταν έναν νεαρό ομοφυλόφιλο που πέφτει θύμα βιασμού. Τότε έκανε το ντεμπούτο του στο σινεμά.

Οι ηθοποιοί, άλλωστε, μια δεμένη παρέα, ήταν αυτοί που πρότειναν στους δύο σκηνοθέτες να συνεργαστούν. Κι αυτοί επέλεξαν το συγκεκριμένο έργο. «Αν ήταν να ξεχωρίσω μια ταινία του Σακελλάριου, θα ήταν «Ο Ηλίας του 16ου». Επρεπε όμως να λάβουμε υπ’ όψιν το καστ», εξηγεί ο Μιχάλης Ρέππας.

Γιατί όμως επέλεξαν ένα έργο της δεκαετίας του ’60, που γυρνά τον θεατή στο κλίμα της εποχής με τα φουρό φουστάνια, τα λινά αντρικά κοστουμάκια και τα δανέζικα έπιπλα; «Ολες οι κωμωδίες εποχής έχουν μια κοινωνική αισιοδοξία. Τη δεκαετία του ’60 υπήρχε προοπτική σε όλα τα επίπεδα. Επειδή περνάμε σκοτεινές μέρες, το ρεπερτόριο αυτό είναι αναζωογονητικό. Επανέρχονται η ελπίδα και η αισιοδοξία», απαντά.

Οι δύο σκηνοθέτες, κρατώντας τον βασικό πυρήνα της ιστορίας και αυτούσιες τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές, έκαναν τις απαραίτητες μικροαλλαγές. Προσέθεσαν «μια μικρή φαρσούλα» και γενικά έκαναν επεμβάσεις στη φρασεολογία. «Είχαμε, βέβαια, στο μυαλό μας να μην προδώσουμε το πνεύμα του Σακελλάριου, που είναι αμαφισβήτητα μια πατριαρχική φιγούρα. Επρεπε, όμως, να φέρουμε το θέμα πιο κοντά στις σημερινές ευαισθησίες. Ο σημερινός θεατής είναι ανυπόμονος. Τόσο στον ρυθμό όσο και στα γεγονότα», εξηγεί ο Μιχάλης Ρέππας.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει και τα ήθη. Δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθεί το συνδετικό νήμα που ενώνει την κοινωνία τού τότε με τη σημερινή. «Εξω από την πρώτη στιβάδα της ηθογραφίας που είναι δεμένη με το «εδώ και τώρα» κάθε ιστορίας, καμιά εικοσαριά έργα έχουν βαθύτερες αλήθειες για τους ελληνικούς χαρακτήρες», λέει. «Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, στην περίπτωση των ρόλων του Ηλιόπουλου και της Κοντού. Αντιπροσωπεύουν αρχετυπικά αρσενικά και θηλυκά. Το πώς να ξεγελάσεις τη σύζυγό σου και το πώς να εκδικηθείς τον άπιστο άντρα σου είναι αρχετυπικά θέματα». Δεν έχει άδικο.

**Αύριο, στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου, στις 9.15 μ.μ.

• Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

«Λευτεράκης» λόγω… αθωότητας

• Για την κλασική κωμωδία του Σακελλάριου που ανεβάζουν, «γιατί έχουμε ανάγκη να γυρίσουμε σε τρυφερές εποχές», μιλούν οι Ρέππας, Ανδρίτσου, Τσιμιτσέλης, Μπουσουλόπουλος

Οι Πέτρος Μουσουλόπουλος, Γιάννης Τσιμιτσέλης και Βασιλική Ανδρίτσου αποφάσισαν να ανεβάσουν την κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», για να θυμηθούμε «υπέροχες εικόνες και στιγμές μιας άλλης εποχής που δεν αλλοιώνονται στο πέρασμα του χρόνου».

«Τον άπιστο Θοδωράκη του Σακελλάριου τον συγχωρείς για τις μικροαπάτες και τα ψέματά του! Μπορείς να συμπαθήσεις τον ήρωα που λέει ένα αθώο ψέμα! Αυτούς, όμως, που κάνουν τις μεγάλες απάτες, που κλέβουν δισεκατομμύρια και που σέρνουν έναν ολόκληρο λαό σε έναν διεθνή εξευτελισμό, όχι, δεν μπορείς να τους συγχωρήσεις με τίποτα… Αν γραφόταν ένα έργο γι’ αυτούς, θα έπρεπε να είναι καυστικό, σκληρό – ένα έργο καταπέλτης για τα εγκλήματα που διέπραξαν εις βάρος όλων μας! Θα έπρεπε να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο – όπως και πρέπει να μπει και να αποδοθούν ευθύνες! Πρέπει κάποιοι -αυτοί οι… γνωστοί-άγνωστοι!- να πληρώσουν για όσα έκαναν. Μόνο έτσι θα αισθανθεί δικαιωμένος ο πολύπαθος Ελληνας!».

Ο Μιχάλης Ρέππας είναι λάβρος γι’ αυτούς που μας έκαναν να χρωστάμε τόσα δισεκατομμύρια αλλά και να δανειστούμε κι άλλα πολλά για να μην πτωχεύσουμε… Για τον «Φίλο μου τον Λευτεράκη» του Αλέκου Σακελλάριου, που «ξανακοίταξαν» και σκηνοθέτησαν με τον μόνιμο συνεργάτη του Θανάση Παπαθανασίου, ξεκινήσαμε να μιλάμε και απ’ το ψέμα του βασικού του ήρωα του Θοδωράκη, περάσαμε στα μεγάλα ψέματα που πληρώνουμε ως κράτος! «Θα πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη – όποιο κι αν είναι το κόστος», τονίζει. Ο ίδιος, όσο και ο Θανάσης αγάπησαν πολύ την παλιά ελληνική κωμωδία – ίσως γι’ αυτό κάνουν τόσο καλή δουλειά στη νέα ελληνική κωμωδία! – και ιδιαίτερα τον «Λευτεράκη».

Γυρνάτε στις παλιές δοκιμασμένες κωμωδίες που έγιναν μόδα, του λέω μεταφέροντάς του μια «κατηγορία» ότι πατούν και αυτοί στο δοκιμασμένο! «Γυρνάμε σε παλιές, λατρεμένες, δυνατές κωμωδίες που έγραψαν τη δική τους ιστορία.

Πολλές φορές νιώθεις την ανάγκη όταν έχεις μπουκώσει από όσα γίνονται γύρω σου, να γυρίσεις σε εποχές αθωότητας, γλυκές, τρυφερές και να ξεφύγεις από την κυνικότητα που ζούμε.

• Λόγω βαθειάς ανάγκης

Αυτό θελήσαμε, αυτό κάναμε. Οσο γι’ αυτούς τους γνωστούς-άγνωστους που μας κατηγορούν, απαξιώ να απαντήσω! Δεν γυρνάμε στην παλιά κωμωδία λόγω μόδας, αλλά λόγω βαθιάς ανάγκης να ξεφύγουμε λίγο. Οι Παπαθανασίου και Ρέππας ανανέωσαν το έργο -»με απόλυτο σεβασμό στον Σακελλάριο, που είναι ο μεγάλος κλασικός του θεάτρου μας- και το προσάρμοσαν σε μια παρέα νέων ικανών κωμικών μας ηθοποιών οι οποίοι είναι -με αλφαβητική σειρά- οι Τάσος Αλατζάς, Βασιλική Ανδρίτσου, Σοφία Βογιατζάκη, Βάσω Λασκαράκη, Πέτρος Μπουσουλόπουλος, Φώτης Σπύρος, Γιάννης Τσιμιτσέλης.

«Με το έργο αυτό», μας λέει η Βασιλική Ανδρίτσου, «επιστρέφουμε σε μια δεκαετία που οι γυναίκες φορούσαν φουρό, οι άντρες λινά κοστούμια και γραβατούλα και ο έρωτας ήταν ένα παιχνίδι με κρυφές ματιές, με μυστικά ραντεβού και με πονηρά χαμόγελα…».

«Καλοκαιρινές βραδιές, λοιπόν, με φεγγαράδα», λέει ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, «με Αλέκο Σακελλάριο κι υπέροχες εικόνες και στιγμές μιας άλλης εποχής που δεν αλλοιώνονται ποτέ στο πέρασμα του χρόνου.

Απλώς αλλάζουν μορφή κι έκφραση μέσα απ’ τον λόγο που εξελίσσεται και τα πρόσωπα που δίνουν μια φρεσκάδα σε ό,τι ζήσαμε, σε ό,τι ζούμε, σε ό,τι θα ζούμε στον έρωτα…». Και ο Τσιμιτσέλης και η Ανδρίτσου και ο Μπουσουλόπουλος αγάπησαν πολύ αυτήν την υπέροχη κωμωδία του Σακελλάριου και ο τελευταίος μάς θυμίζει την υπόθεσή της: «Ενας μουρντάρης σύζυγος, για να καλύψει τα νυχτοπερπατήματά του, δημιουργεί έναν ανύπαρκτο φίλο μέχρι που εκείνος εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά του ολοζώντανος και τον φέρνει στα όρια της τρέλας! Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική, έξοχα φτιαγμένη κωμωδία, που κοίταξαν εκ νέου οι Ρέππας – Παπαθανασίου δίνοντάς της νέα πνοή».

Πώς νιώθουν ο Τσιμιτσέλης, η Ανδρίτσου και ο Μπουσουλόπουλος, που αναμετριούνται αντίστοιχα με τους ρόλους του Θόδωρου, της Φωφώς και του Λευτεράκη που έπαιξαν ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Μάρω Κοντού και ο Κώστας Βουτσάς στο σινεμά; «Δεν σου κρύβω πως στην αρχή το φοβήθηκα», μου λέει ο Τσιμιτσέλης. «Εχει αφήσει τη στάμπα του ο έξοχος Ηλιόπουλος στον ρόλο. Μετά κατάλαβα ότι, για να μπορέσω να προχωρήσω, πρέπει να το βγάλω απ’ το μυαλό μου και να φτιάξω κάτι δικό μου – όπως έκανε ο Πέτρος Φιλιππίδης στον Μπακαλόγατό του με τη μεγάλη πείρα που διαθέτει. Εχω και τη βοήθεια του Μιχάλη και του Θανάση, που θεωρώ οικογένειά μου, και των άλλων άξιων συναδέλφων και βάζω το δικό μου στοίχημα!». Σε αυτό συναινεί και η Ανδρίτσου.

«Αλίμονο αν αφεθείς να μπαίνεις στο τριπάκι σύγκρισης με τους παλιούς κωμικούς. Εκείνοι άφησαν έντονο το δικό τους στίγμα και τώρα καλούμαστε εμείς να δώσουμε τη δική μας πνοή στον ρόλο, το δικό μας κοίταγμα! Είναι πολύ κουτό να μπεις στη διαδικασία σύγκρισης.

Είναι άλλες οι εποχές, άλλο το σκηνικό, άλλα τα δεδομένα! Θα κάνουμε όσο πιο καλά μπορούμε τη δουλειά μας για να προσφέρουμε γέλιο και ψυχαγωγία στον κόσμο που το ‘χει τόσο ανάγκη, χωρίς να έχουμε στους ώμους μας το βάρος του παρελθόντος…».

Απόλυτα σύμφωνος με τους Ανδρίτσου – Τσιμιτσέλη είναι και ο Μπουσουλόπουλος, που πιστεύει ότι «πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου και μόνο αυτή απερίσπαστος από μύθους και παρελθούσες καταστάσεις… Οι ρόλοι είναι για να παίζονται ξανά και ξανά από ηθοποιούς μέσα από νέα στοιχήματα!».

«Και τα έργα», συμπληρώνει η Ανδρίτσου, «για να ανασαίνουν ξανά μέσα από νέα κοιτάγματα!».

Πώς ξεκίνησε αλήθεια η παράσταση αυτή; Οι Τσιμιτσέλης -Ανδρίτσου – Λασκαράκη έψαχναν έργο να παίξουν μαζί, οι Ρέππας -Παπαθανασίου ήταν μαζί τους, φτιάχτηκε ο θίασος και βουρ για επαρχία…

Κι αν κάποιοι πουν «τηλεοπτικός θίασος»; Σε κανένα τους δεν αρέσουν οι «ετικέτες», «πόσο μάλιστα οι μίζερες και κακοπροαίρετες. Είμαστε ηθοποιοί που κάνουμε θέατρο και τηλεόραση και που συνενώνουμε τις δυνάμεις μας σε ένα έργο», είναι η κοινή απάντησή τους.

• Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Το έργο «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» του Αλέκου Σακελλάριου ανεβαίνει σε διασκευή – σκηνοθεσία Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου, σκηνικά Αντώνη Δαγκλίδη, κοστούμια Εβελιν Σιούπη και φωτισμούς Βασίλη Μυλωνάκη. Παίζουν οι Γιάννης Τσιμιτσέλης, Βασιλική Ανδρίτσου, Πέτρος Μπουσουλόπουλος, Φώτης Σπύρος, Σοφία Βογιατζάκη, Βάσω Λασκαράκη, Τάσος Αλατζάς. Η πρεμιέρα θα γίνει στο Μεσολόγγι στις 18 Ιουνίου.

Βασίλης Μπουζιώτης, ΕΘΝΟΣ

«Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» στη Θεσσαλονίκη

«Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» με ένα all star cast έρχεται τον Ιούνιο στη Θεσσαλονίκη.

Η θρυλική κωμωδία του 1963 έρχεται στο σήμερα για να πλημυρίσει τις καλοκαιρινές σας νύχτες νοσταλγία, έρωτα, γλυκά χαμόγελα και άφθονο γέλιο!

Οι Παπαθανασίου και Ρέππας αυτό το καλοκαίρι τιμάνε τον μεγάλο δάσκαλο του ελληνικού γέλιου. Τον Αλέκο Σακελλάριο. Ανεβάζουν την θρυλική κωμωδία του «Ο φίλος μου Λευτεράκης» που τόσο αγάπησαν οι Έλληνες από την ταινία με τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Μάρω Κοντού, Κώστα Βουτσά, Γιώργο Κωσταντίνου και Καίτη Πάνου.

Οι Παπαθανασίου και Ρέππας ανανεώνουν το έργο και το προσαρμόζουν σε μια παρέα νέων ηθοποιών από τους καλύτερους της καινούργιας γενιάς. Γιάννης Τσιμιτσέλης , Βασιλική Ανδρίτσου, Τάσος Μπουσουλόπουλος, Σοφία Βογιατζάκη , Βάσω Λασκαράκη, Φώτης Σπύρος , Τάσος Αλατζάς.

Με απόλυτο σεβασμό στο χιούμορ του αξεπέραστου Σακελλάριου προσθέτουν την δική τους ματιά στο έργο του πιο κεφάτου δημιουργού της ελληνικής κωμωδίας και φτιάχνουν μια παράσταση για τον έρωτα και τη χαρά της ζωής.

Το έργο ξεκινάει την καλοκαιρινή περιοδεία του σε όλη την Ελλάδα στις 16 Ιουνίου.

Επιστροφή σε μια δεκαετία που οι γυναίκες φορούσαν φουρώ, οι άντρες λινά κοστούμια και γραβατούλα και ο έρωτας ήταν ένα παιχνίδι με κρυφές ματιές, μυστικά ραντεβού και πονηρά χαμόγελα.

Καλοκαιρινές βραδιές λοιπόν με φεγγαράδα, Αλέκο Σακελλάριο και υπέροχες εικόνες και στιγμές μιας άλλης εποχής που δεν αλλοιώνονται ποτέ στο πέρασμα του χρόνου .Απλά αλλάζουν μορφή και έκφραση μέσα από το λόγο που εξελίσσεται και τα πρόσωπα που δίνουν μια φρεσκάδα σε ότι ζήσαμε , ζούμε και θα ζούμε στον έρωτα. [Αγγελιοφόρος: Τρίτη, 20 Απριλίου 2010]