ΛΟΝΔΙΝΟ. Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ συνήθιζε, ως γνωστόν, να κάνει σύντομες και άσχετες εμφανίσεις σε απροσδόκητα σημεία των ταινιών του. Αυτή την εποχή το πνεύμα του τουλάχιστον είναι σαν να ξεμυτίζει και στις θεατρικές σκηνές. Στο λονδρέζικο θέατρο Αlmeida (ως τις 6 Φεβρουαρίου) ο ζοφερός Βρόχος, θεατρικό έργο του Πάτρικ Χάμιλτον, του 1928, αν και δεν θεωρείται επιλογή ιδιαίτερα ταιριαστή με το εορταστικό κλίμα των ημερών, παίρνει κριτικές από καλές ως άριστες. Τόσο ο σκηνοθέτης Ρότζερ Μίτσελ όσο και οι ηθοποιοί του φαίνεται ότι αποδίδουν έξοχα αυτή την ιστορία δύο νέων επηρεασμένων από τις νιτσεϊκές αντιλήψεις περί υπερανθρώπου και ηθικής, οι οποίοι δολοφονούν έναν συνομήλικό τους χωρίς κανέναν λόγο παρά μόνο για να αποδείξουν ότι η ανώτερη ευφυΐα τους τούς δίνει τη δυνατότητα να διαπράξουν το τέλειο έγκλημα. Η κινηματογραφική μεταφορά του Βρόχου από τον Χίτσκοκ το 1948 δεν έμεινε στην ιστορία παρά μόνο για το μοντάζ της, που έκανε όλη την ταινία να φαίνεται σαν μία και μοναδική λήψη. Στο εντελώς αντίθετο άκρο βρίσκονται τα 39 βήματα του παρισινού La Βruyére (ως τις 31 Μαρτίου). Πρόκειται, διαβάζουμε, για «θεότρελη» διασκευή του ομότιτλου κατασκοπικού μυθιστορήματος του Τζον Μπιούκαν, του 1915, με θέμα τις περιπέτειες ενός αθώου που τον καταδιώκουν οι επίδοξοι δολοφόνοι του, το οποίο ο Χίτσκοκ μετέφερε στον κινηματογράφο το 1935. Στο La Βruyére ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης Ερίκ Μετεγέ υποδύεται 70 από τους 150 εν συνόλω ήρωες του έργου. Το κοινό, φαίνεται, διασκεδάζει με την ψυχή του. [ΤΟ ΒΗΜΑ, 03/01/2010]
Rope
At precisely 6.45pm young Ronald Kentley was strangled with a rope by two fellow undergraduates, who subsequently deposited his body in a chest. Later that same evening his friends and family, including the deceased’s father, are invited round to a tea party. As the evening progresses the perpetrators increasingly test their ingenuity and morality to the limit; but will any of their guests realise their dark secret? Based on a real case, Patrick Hamilton’s dark classic presents a chilling anatomy of an apparently motiveless murder, and a brilliant snapshot of a jazz-age generation wallowing in privilege, booze, parties, a shallow obsession with fashion and films, and a desperate inner emptiness. Premiered in 1929, and later adapted as a film by Alfred Hitchcock, it is brought back to life at the Almeida by director Roger Michell (Blue/Orange, Honour, Landscape with Weapon at the National Theatre, Pinter’s Old Times and Betrayal at the Donmar Warehouse, and the films Persuasion, The Mother, Venus, Notting Hill and Enduring Love). Hamilton’s other work includes the play Gaslight (revived at the Old Vic in 2007) and the novel Hangover Square.
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 