ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ Ερχεται η σατανική γιαγιά

• Με «φόντο» την Αργεντινή της χρεοκοπίας και σε ρυθμούς τάνγκο, ο ηθοποιός παρουσιάζει ξανά ύστερα από 15 χρόνια τη «Nonna»

Η πρεμιέρα της παράστασης «La Nonna» υπολογίζεται στις 20 Οκτωβρίου

Η σατανική γιαγιά επέστρεψε από τις καλοκαιρινές γαστριμαργικές της απολαύσεις, στο θέατρο «Ακάδημος» όπου ξεκίνησαν οι πρόβες για τη πολυβραβευμένη μαύρη κωμωδία του Ρομπέρτο Κόσσα, «La Nonna». Στον πρωταγωνιστικό ρόλο και στη σκηνοθεσία ο Δημήτρης Πιατάς, ο οποίος πρωτοπαρουσίασε τη «Nonna» στην Αθήνα το 1997, σε μια παράσταση-θρύλο που παίχτηκε για 3 χρόνια (1997-2000), συμπληρώνοντας εξακόσιες παραστάσεις. Το φετινό ανέβασμα είναι ιδωμένο μέσα από διαφορετικό ιδεολογικό πρίσμα, που συνάδει με την κατάσταση που βιώνουμε.

Σεμινάριο… βλακείας με το Δημήτρη Πιατά στα «Δημήτρια»

Το έργο «Σεμινάριο Βλακείας», έναν κωμικοτραγικό μονόλογο που έγραψε ο Σάκης Σερέφας και ερμηνεύει ο Δημήτρης Πιατάς παρουσιάζει, στο πλαίσιο των «45ων ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ», η εταιρεία θεάτρου «COMMEDIA».

Το έργο θα παρουσιάζεται από την 1 Οκτωβρίου ως και τις 5 Οκτωβρίου, στο θέατρο «ΑΝΕΤΟΝ», στις 9 το βράδυ.

Πρόκειται για ένα έργο για τη διαχρονική αξία της βλακείας, ως αντίδοτο στην τετράγωνη και συχνά ανελέητη λογική της εποχής μας –η τελευταία διάλεξη ενός καθηγητή, του Εισηγητή, στους τελειόφοιτους ενός σύγχρονου τεχνοκρατικού κολεγίου. Το «μάθημα ζωής» του Εισηγητή ξεδιπλώνεται παράλληλα με την προβολή στιγμιότυπων από την παγκόσμια ιστορία αλλά και από χαρακτηριστικές φιγούρες του κινηματογράφου με θέμα τη βλακεία, για να καταλήξει σε μια σπαρακτική προσωπική εξομολόγηση…

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Σκηνικά – Κοστούμια: Αφροδίτη Κουτσουδάκη

Μουσική: Κίμων Χυτήρης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Δημιουργία video – ψηφιακής εγκατάστασης: Μάνος Αρβανιτάκης

Στο ρόλο του Εισηγητή ο Δημήτρης Πιατάς.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ «Οι ψευτοαριστοκράτες του Μολιέρου είναι τα σημερινά λαμόγια»

• Ο κωμικός ηθοποιός υποδύεται τον διαχρονικό αρχοντοχωριάτη στην ομώνυμη κωμωδία του 17ου αιώνα

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

«O Μολιέρος πρέπει να με ήξερε» λέει γελώντας ο Δημήτρης Πιατάς επαναλαμβάνοντας ένα κομπλιμέντο που του έκανε ένας θεατής βλέποντάς τον επί σκηνής στον «Αρχοντοχωριάτη». Ο κωμικός ηθοποιός, ο οποίος αυτή την εποχή υποδύεται τον ομώνυμο ρόλο στο έργο του Μολιέρου και περιοδεύει με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, δείχνει να απολαμβάνει τη σχέση του με τον γάλλο κωμωδιογράφο του 17ου αιώνα. Είναι η πέμπτη φορά που παίζει σε έργο του και η δεύτερη που ερμηνεύει τον Ζουρντάν- ή κυρ Ιορδάνη, όπως τον θέλει η τωρινή παράσταση σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Γιάννη Καλατζόπουλου.

Μαθητής του Σωκράτη Καραντινού, από τον οποίο διδάχθηκε την κλασική-ακαδημαϊκή εκδοχή του, ο Δημήτρης Πιατάς παραδέχεται ότι «όταν “γνώρισα” τον Μολιέρο αναθεώρησα τη σχέση μου με την κωμωδία» . Εχει παίξει τον «Ταρτούφο» με το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, τον Σγαναρέλλο στον «Δον Ζουάν» που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Νικολαΐδης και τον «Αμφιτρύωνα», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών- ο προηγούμενος «Αρχοντοχωριάτης» ήταν με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

«Αν με ρωτήσετε “γιατί Μολιέρος σήμερα;”», λέει ο Δημήτρης Πιατάς, «θα σας πω ότιμιλώντας πριν από κάποιους αιώνες για την αυλή του Λουδοβίκου και θέλοντας να καυτηριάσει μια τάση που αργότερα έκανε την επανάσταση, ο Μολιέρος είπε πολλά. Ο Αρχοντοχωριάτης είναι η τάξη που ηγήθηκε της γαλλικής επανάστασης. Αυτή η τάξη είναι σήμερα στη χώρα μας εκείνη που ανδρώθηκε και πλούτισε με πλαστό χρήμα, δάνεια, κάρτες, μίζες… Οι ψευτοαριστοκράτες του Μολιέρου είναι τα σημερινά λαμόγια. Η αυλή του Λουδοβίκου είναι η αυλή του σπιτιού μας». Σε μια προσπάθεια να διατηρηθούν η ατμόσφαιρα και το πνεύμα του Μολιέρου, η παράσταση παραπέμπει σε εκείνη την εποχή μεταφέροντας κάποια στοιχεία στο σήμερα, ενώ το παρελθόν συνεχίζει να είναι παρόν. «Δεν πρέπει ωστόσο κανείς να μένει στο κοστούμι και στην εποχή, αλλά να μεταφέρει με μέτρο το στίγμα του και να αφήνει να διαφανούν τα πολλαπλά του επίπεδα. Δεν είναι μονοσήμαντος ο Μολιέρος. Οι ήρωές του κουβαλούν και κάτι άλλο» σχολιάζει ο Δημήτρης Πιατάς, προσθέτοντας ότι ο γάλλος συγγραφέας επηρέασε και την ελληνική κωμωδία- τον Ψαθά, τον Σακελλάριο… «Θα έλεγα ότι φθάνει ως τον Μπέκετ, ότι αγγίζει το τραγικό. Ξέρετε», λέει, «με την κωμωδία επικοινωνείς απευθείας με τον κόσμο. Πιστεύω ότι η κωμωδία δεν είναι το πριν από την τραγωδία, είναι το μετά».

• ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
• η Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη, στις 13 Ιουλίου η Θέατρο Ρεματιάς, Χαλάνδρι, στις 14- 15 Ιουλίου
• Ωρα έναρξης: 21.00
  Πληροφορίες στο τηλ. 28210 44256

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=342741&dt=13/07/2010#ixzz0tZXErWMH

Ο Πιατάς, «Στραβόξυλο»

• Το θέατρο «Γκλόρια» τιμά τα 30 χρόνια από τον θάνατο του Δημήτρη Ψαθά

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από τον θάνατο του Δημήτρη Ψαθά (1907-1979), το θέατρο «Γκλόρια» υποδέχεται τη σεζόν με το έργο που είχε πρωτοσυστήσει τον συγγραφέα στην ελληνική θεατρική πιάτσα του 1940. «Το στραβόξυλο», η απολαυστική κωμωδία με ήρωα τον ιδιόρρυθμο και γκρινιάρη Μαρουλή, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, με τη σκηνογραφική ματιά του Αγγελου Μέντη και με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πιατά.

Το έργο, που διαδραματίζεται στη μεταπολεμική Αθήνα, δίνει την ευκαιρία στους θεατές να κάνουν ένα νοσταλγικό ταξίδι σε μια εποχή που ίσχυε ακόμα ο «θεσμός» της γειτονιάς και η οικογένεια εξακολουθούσε να συγκεντρώνεται γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι. Μέσα από την αντιπαράθεση του συντηρητικού «στραβόξυλου» με τη, μοντέρνων αντιλήψεων, ανιψιά του, έρχεται στην επιφάνεια η αιώνια αντίθεση του παλιού με το καινούργιο, της συντήρησης με την πρόοδο.

Είναι η εποχή που κάνει την εμφάνισή της η τεχνολογία, το ραδιόφωνο δηλαδή, το οποίο ο ήρωας αποδοκιμάζει ως κάτι ενοχλητικό, που διαταράσσει την ησυχία του. Κι όλα αυτά μέσα από ένα μωσαϊκό αναγνωρίσιμων χαρακτήρων, όπως το ίδιο το «Στραβόξυλο», η καπάτσα γυναίκα του ή το νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι με τις προοδευτικές αντιλήψεις.

Το κλίμα της εποχής αναβιώνει και μέσα από τη μουσική επένδυση της παράστασης, με τραγούδια και μουσική της εποχής.

Εκτός από τον Τσιάνο, που σκηνοθετεί, και τον Μέντη, που υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια, η Κωνσταντίνα Κοντού έχει αναλάβει την εσωτερική διακόσμηση των σκηνών. Δίπλα στον Πιατά εμφανίζονται οι: Τάκης Παπαματθαίου, Νικολέττα Βλαβιανού, Κώστας Φλωκατούλας, Αντιγόνη Δρακουλάκη, Γρηγόρης Σταμούλης, Γεωργία Καλλέργη, Γεννάδιος Πάτσης, Λουκία Στεργίου και Ελένη Καρακάση. [Ν.ΧΑΤΖ., Ελευθεροτυπία, Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009]

Κιμούλης και Πιατάς στον «Δον Κιχώτη» του Θερβάντες

• Στις 28 Ιουνίου στο Ηρώδειο

• Το αριστούργημα του Θερβάντες Δον Κιχώτης παρουσιάζει φέτος το καλοκαίρι το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, σε διασκευή- σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη, με τον Γιώργο Κιμούλη στο ρόλο του Δον Κιχώτη και τον Δημήτρη Πιατά στο ρόλο του Σάντσο.

Η πρεμιέρα θα δοθεί [δόθηκε] στην Κοζάνη το Σάββατο 20 Ιουνίου και στη συνέχεια θα περιοδεύσει σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ της Ελλάδας και της Κύπρου. Η παράσταση είναι ενταγμένη στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο την Κυριακή 28 Ιουνίου. Τα κοστούμια είναι του Γιάννη Μετζικώφ, ενώ τη σύνθεση των τραγουδιών υπογράφει ο Θάνος Μικρούτσικος. Στο ρόλο της Δουλτσινέα η Κλειώ – Δανάη Οθωναίου. Παίζουν επίσης: Γιώργος Ζιόβας, Ισίδωρος Σταμούλης, Γιώργος Γιαννόπουλος, Σταυρούλα Σπυρίδωνος, Θοδωρής Προκοπίου, Βασίλης Πουλάκος, Μαρία Παπαγιαννάκη, Μιχάλης Σάκκουλης, Γιάννης Μυλωνάς.

• Λίγα λόγια για το έργο

Έχοντας καταξιωθεί σαν ένα έργο βαθιά ουμανιστικό και συνάμα πολυδιάστατο, ο Δον Κιχώτης αποτελεί μια πολύτιμη παρακαταθήκη της παγκόσμιας λογοτεχνίας που καταπιάνεται με το θέμα της αυταπάτης, είτε αυτή λέγεται προσωπική είτε συλλογική, αλλά και της αιώνιας διαμάχης ανάμεσα στη φαντασία και τη λογική. Ένα έργο αλληγορικό, αντισυμβατικό, πολλαπλών προσεγγίσεων, που μας ταξιδεύει στη διάσταση του ανθρωπισμού, της αρετής, της γενναιότητας, της υπερβατικής λύτρωσης, των οραματισμών και των υψηλών φρονημάτων, αλλά και της αποτυχίας ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό, ενώ την ίδια στιγμή μας μαθαίνει πως η αποτυχία αποτελεί ένα ουσιώδες συστατικό, ένα χρήσιμο εργαλείο για την οικοδόμηση του μέλλοντος, τόσο του ατομικού όσο και γενικότερα αυτού που αποκαλούμε κόσμο και μας περιβάλλει.

Ένα έργο μεστό, μεγαλειώδες, που ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, στη συγκίνηση και στο γέλιο, αποτυπώνοντας με τρόπο γλαφυρό την πραγματική εικόνα του ήρωα του: του παντοτινού ονειροπόλου Δον Κιχότε Ντε Λα Μάντσα! Ενός ανθρώπου, δηλαδή, που κινείται έξω από την κοινή λογική, που είναι έτοιμος να πάει εκεί όπου οι γενναίοι δεν τόλμησαν ποτέ, που δεν σταματάει να προσπαθεί ακόμη κι όταν η κόπωση έχει κατακλύσει την ψυχή του και το σώμα του.

Η διασκευή που θα παρουσιαστεί, στηρίζεται σε ένα αληθινό βίωμα του συγγραφέα: τη φυλάκισή του στο Αλγέρι. Ο Θερβάντες μαζί με τον Σάντσο και δέκα ακόμη συγκρατούμενους δραπετεύουν από τη φυλακή όπου είχαν αιχμαλωτιστεί από Βερβερίνους πειρατές. Βρίσκονται σε ένα εγκαταλειμμένο παραλιακό χωριό περιμένοντας κάποιο καράβι που θα τους πάει πίσω στην πατρίδα τους την Ισπανία.

Τις ώρες της αναμονής, ο Θερβάντες και ο φίλος του Σάντσο, με τη βοήθεια των συγκρατουμένων τους, αφηγούνται την ιστορία του Δον Κιχώτη. Οι περιπλανήσεις του ιππότη και υπερασπιστή των καταφρονεμένων, ξετυλίγονται στη διάρκεια μιας νύχτας και επηρεάζουν βαθιά όλους όσους άκουσαν και συμμετείχαν. Όταν ξημερώνει και το καράβι δεν εμφανίζεται, η συντροφιά πρέπει να πάρει αποφάσεις. Ο Θερβάντες, ακολουθώντας τα χνάρια του Δον Κιχώτη, θα πάει εκεί όπου δεν πάει ο νους του ανθρώπου.

Ο ευφάνταστος ευπατρίδης της Μάντσα σε νέες περιπέτειες

• Το κλασικό μυθιστόρημα του Μιγκέλ Θερβάντες έγινε παράσταση από τον Γιάννη Καραχισαρίδη και περιοδεύει στην Ελλάδα με όχημα δύο δημοφιλείς ηθοποιούς

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ
• Ελευθεροτυπία, Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Το κυνήγι του ονείρου και της ανθρωπιάς όπως το αποτύπωσε με μεγαλειώδη τρόπο ο Ισπανός Μιγκέλ Θερβάντες στο κλασικό μυθιστόρημά του «Δον Κιχώτης» (1605) παρουσιάζει αυτό το καλοκαίρι το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης σε διασκευή-σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη.

Πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Κιμούλης ως ευφάνταστος ιππότης από τη Μάντσα και ο Δημήτρης Πιατάς ως Σάντσο, ο ρεαλιστής υπηρέτης του Δον Κιχώτη. Δουλτσινέα η Κλειώ-Δανάη Οθωναίου.

Με αφορμή λοιπόν τον «Δον Κιχώτη», που έχει πρεμιέρα στις 20 Ιουνίου στην Κοζάνη, και θα περιοδεύσει με τις περιπέτειές του σε διάφορες πόλεις (Ηρώδειο, 28 Ιουνίου) συζητήσαμε για τον Ιππότη της Ελεεινής Μορφής και τον προσγειωμένο και φοβισμένο υπηρέτη του με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Δημήτρη Πιατά αντίστοιχα.

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ

• Ο Δον Κιχώτης υπερασπίζεται το όνειρο

• Τι συμβολίζει για σας ο Δον Κιχώτης;

«Την απέχθεια για κάθε τι που προσπαθεί να αφομοιωθεί με αυτό που λέγεται πραγματικό. Είναι ο ήρωας της ανομοίωσης και του ονείρου. Είναι αυτός που απαιτεί να σεβαστούν τη διαφορετικότητά του. Να σεβαστούν τα μοναδικά ατομικά στοιχεία του ανθρώπου: το όνειρο και τη φαντασία».

• Είναι κωμικός ή τραγικός ήρωας;

«Ούτε κωμικός ούτε τραγικός. Είναι ένας χαρούμενα μελαγχολικός ήρωας».

• Η παράσταση πού εστιάζει περισσότερο;

«Στο συνεχές παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας».

• Ο Ιππότης της Ελεεινής Μορφής κυνηγάει την περιπέτεια, τη χίμαιρα, την απονομή δικαιοσύνης, τη δόξα, ταγμένος στο πλευρό των αδυνάτων. Ο ηθοποιός και άνθρωπος Κιμούλης τι κυνηγάει σήμερα;

«Να μην αναγκαστεί, όσο μεγαλώνει, να γίνει αυτό που θέλουν οι άλλοι».

• Εχει ειπωθεί ότι εκπροσωπεί την ηθική της αποτυχίας, την ιδεαλιστική αξιοπρέπεια της ήττας. Είναι αποτυχημένος και ηττημένος ο Δον Κιχώτης;

«Εκπροσωπεί την ήττα και την αποτυχία των άλλων, όχι τη δική του. Την αδυναμία αυτών που δεν μπορούν να εμπιστευτούν τα όνειρά τους και τα εγκαταλείπουν, θυσιάζοντάς τα στον βωμό μιας υποτιθέμενα ρεαλιστικής αναγκαιότητας».

• Η αποτυχία και η ήττα τι ρόλο έχουν παίξει σ’ εσάς;

«Αυτό που οι άλλοι θεωρούν αποτυχία μπορεί να μην είναι και για μένα. Τις αληθινές αποτυχίες ή επιτυχίες μας δεν τις καθορίζουν οι άλλοι, αλλά οι προσωπικοί μας στόχοι. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ανταγωνίζεται τους άλλους, τον εαυτό του οφείλει ν’ ανταγωνίζεται. Αλίμονό του αν προσπαθεί να υπερπηδήσει ένα ύψος που κάθε φορά του βάζουν οι άλλοι. Ποτέ δεν θα κατορθώσει να υπερβεί τον εαυτό του».

• Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα Δον Κιχώτες; Στη ζωή; Στην τέχνη; Στην πολιτική;

«Θέλω να πιστεύω πως ναι!».

• Ερωτας διά της φαντασίας -σχεδόν πλατωνικός- όπως είναι αυτός του Δον Κιχώτη για τη Δουλτσινέα υπάρχει σε μια εποχή άκρατης ελευθερίας και σεξουαλικότητας σαν τη σημερινή;

«Δεν είναι θέμα εποχής. Ο έρωτας, εκ φύσεως, είναι φαντασιακός. Το ερωτικό αντικείμενο του καθενός και της καθεμιάς είναι ένα και ποτέ δεν θα μπορέσει να το συναντήσει στην πραγματικότητα. Ομοιότητες θα βρει. Το ίδιο, ποτέ. Είναι άπρεπο».

• Από την άγια τρέλα του ο Δον Κιχώτης φτάνει στα λογικά του όταν πια βρίσκεται κοντά στον θάνατο. Είναι ένα θαύμα; Είναι η στωική επίγνωση του τέλους αφού περιπλανήθηκε και πλανήθηκε πιστεύοντας στις αξίες του «ταξιδιού» της ζωής;

«Συμφωνώ με την αγιοσύνη του Δον Κιχώτη, αλλά δεν συμφωνώ πως στο τέλος φτάνει στα λογικά του. Ποτέ δεν ήταν τρελός. Η παιγνιώδης περιπλάνησή του είναι η περιπλάνηση κάθε ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Ο άνθρωπος νομίζει πως καθορίζει τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα καθορίζεται απ’ αυτόν. Δεν είναι ο κόσμος το παίγνιο του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι το παίγνιο του κόσμου. Αρα στο τέλος, αυτό που συμβαίνει δεν είναι ένας λυπημένος θάνατος κάποιου γερασμένου μυαλού, που εκλογικεύθηκε, αλλά το μελαγχολικό χαμόγελο ενός παιδιού, που απλώς κουράστηκε από το παιχνίδι και αποχωρεί για να δώσει τη θέση του σε κάποιο άλλο παιδάκι, ώστε να συνεχιστεί η διαρκής επανάληψη του ανθρώπινου παιχνιδιού».

• Μιας και στην τέχνη, λένε, όλα επιτρέπονται κι έχετε δείξει μια ρηξικέλευθη, εκσυγχρονιστική ματιά σε κάποια ανεβάσματα έργων, θα τολμούσατε να κάνετε ανατροπή παίζοντας τον ρόλο του Σάντσο;

«Οχι. Ευχαριστώ για το ρηξικέλευθο, μακριά όμως από μένα τέτοιου είδους ανατροπές. Και σας ζητώ συγγνώμη, αλλά στην Τέχνη δεν νομίζω πως επιτρέπονται… όλα».

• Με τον Δημήτρη Πιατά τι είδους «χημεία» σας δένει; Τα υπέρ και τα κατά του;

«Μας δένει μια πολλών ετών φιλία. Κι όταν είσαι με κάποιον φίλος, είσαι μαζί του. Δεν είσαι ούτε υπέρ του ούτε κατά του». *

• ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ

• Οι φοβισμένοι Σάντσο κυριαρχούν στον κόσμο

• Ο Σάντσο μοιάζει με το… αντίβαρο του Δον Κιχώτη. Είναι η γήινη, ρεαλιστική πλευρά του ανθρώπινου νομίσματος;

«Είναι το καθημερινό πρόσωπο του απλού, αλλά όχι απλοϊκού ανθρώπου. Οπως λέει κι ο ίδιος: «Εγώ βλέπω αυτό που βλέπω! Μην κατηγορείς τα μάτια μου για όσα βλέπουν. Δεν είναι τα μάτια μου που έφτιαξαν τον κόσμο. Αυτά απλά τον κοιτάζουν…». Κι αν η ελευθερία στον Δον Κιχώτη είναι συνυφασμένη με την τρέλα, στον υπηρέτη του συνδέεται με τον φόβο, την πείνα, τον πόνο, την ντροπή, τη δουλοπρέπεια, την απόρριψη και τον καταναγκασμό από τη γυναίκα του».

• Τι κοινό, τι διαφορετικό έχει ο Πιατάς με τον Σάντσο; Τι σας συγκινεί σ’ αυτόν τον ρόλο;

«Το κοινό του Πιατά με τον Σάντσο είναι η ανθρωπιά του. Διαφέρουμε όμως στο πώς εννοούμε την ελευθερία: για τον Σάντσο η ελευθερία είναι στη σκλαβιά, ο ηρωισμός στον φόβο. Με συγκινεί η υπέρβαση του Σάντσο που ξεκινά από έναν χάρτινο ήρωα για να γίνει ένας αρχετυπικός χαρακτήρας. Τα δάκρυα που χύνει στο νεκροκρέβατο του Δον Κιχώτη είναι, ίσως, τα τρυφερότερα που έχουν χυθεί ποτέ στην παγκόσμια λογοτεχνία».

• Στην εποχή μας υπάρχουν Δον Κιχώτες; Οι Σάντσο είναι κυρίαρχοι; Ή έχουμε κάποια πιο προχωρημένη και μεταλλαγμένη μορφή;

«Και βέβαια υπάρχουν Δον Κιχώτες, αλίμονο αν χαθεί το όνειρο. Οι Σάντσο, όμως, είναι κυρίαρχοι αλλά με διαφορετική μορφή και διαφορετικά επαγγέλματα. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι ζουν περισσότερο από τους Δον Κιχώτες, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι πλεονέκτημα!».

• Ολα επιτρέπονται στο θέατρο, όπως λένε. Θα μπορούσατε να ερμηνεύσετε τον Δον Κιχώτη σε μια μεταμοντέρνα σύγχρονη εκδοχή κόντρα στο φιζίκ σας;

«Και βέβαια θα μπορούσα και πιθανώς θα είχε και εμπορική επιτυχία. Ομως, δεν θα ήταν Θερβάντες».

• Με τον Κιμούλη τι είδους «χημεία» σας δένει; Τα υπέρ και τα κατά του;

«Μας συνδέει μια χημεία ζωής. Γνωριστήκαμε και συνδεθήκαμε στο «Ελεύθερο Θέατρο» και συνεχίζουμε παράλληλα ως «ελεύθεροι» στο θέατρο. Τα υπέρ του Γιώργου είναι η τελειομανία του, η ενέργεια κι η απολυτότητά του. Συγχρόνως αυτά είναι και τα κατά του».

Κιμούλης και Πιατάς στον «Δον Κιχώτη» του Θερβάντες, στις 28 Ιουνίου στο Ηρώδειο

• Το αριστούργημα του Θερβάντες Δον Κιχώτης παρουσιάζει φέτος το καλοκαίρι το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, σε διασκευή- σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη, με τον Γιώργο Κιμούλη στο ρόλο του Δον Κιχώτη και τον Δημήτρη Πιατά στο ρόλο του Σάντσο. Η πρεμιέρα θα δοθεί στην Κοζάνη το Σάββατο 20 Ιουνίου και στη συνέχεια θα περιοδεύσει σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ της Ελλάδας και της Κύπρου. Η παράσταση είναι ενταγμένη στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο την Κυριακή 28 Ιουνίου. Τα κοστούμια είναι του Γιάννη Μετζικώφ, ενώ τη σύνθεση των τραγουδιών υπογράφει ο Θάνος Μικρούτσικος. Στο ρόλο της Δουλτσινέα η Κλειώ – Δανάη Οθωναίου. Παίζουν επίσης: Γιώργος Ζιόβας, Ισίδωρος Σταμούλης, Γιώργος Γιαννόπουλος, Σταυρούλα Σπυρίδωνος, Θοδωρής Προκοπίου, Βασίλης Πουλάκος, Μαρία Παπαγιαννάκη, Μιχάλης Σάκκουλης, Γιάννης Μυλωνάς.

Λίγα λόγια για το έργο

• Έχοντας καταξιωθεί σαν ένα έργο βαθιά ουμανιστικό και συνάμα πολυδιάστατο, ο Δον Κιχώτης αποτελεί μια πολύτιμη παρακαταθήκη της παγκόσμιας λογοτεχνίας που καταπιάνεται με το θέμα της αυταπάτης, είτε αυτή λέγεται προσωπική είτε συλλογική, αλλά και της αιώνιας διαμάχης ανάμεσα στη φαντασία και τη λογική. Ένα έργο αλληγορικό, αντισυμβατικό, πολλαπλών προσεγγίσεων, που μας ταξιδεύει στη διάσταση του ανθρωπισμού, της αρετής, της γενναιότητας, της υπερβατικής λύτρωσης, των οραματισμών και των υψηλών φρονημάτων, αλλά και της αποτυχίας ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό, ενώ την ίδια στιγμή μας μαθαίνει πως η αποτυχία αποτελεί ένα ουσιώδες συστατικό, ένα χρήσιμο εργαλείο για την οικοδόμηση του μέλλοντος, τόσο του ατομικού όσο και γενικότερα αυτού που αποκαλούμε κόσμο και μας περιβάλλει.

• Ένα έργο μεστό, μεγαλειώδες, που ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, στη συγκίνηση και στο γέλιο, αποτυπώνοντας με τρόπο γλαφυρό την πραγματική εικόνα του ήρωα του: του παντοτινού ονειροπόλου Δον Κιχότε Ντε Λα Μάντσα! Ενός ανθρώπου, δηλαδή, που κινείται έξω από την κοινή λογική, που είναι έτοιμος να πάει εκεί όπου οι γενναίοι δεν τόλμησαν ποτέ, που δεν σταματάει να προσπαθεί ακόμη κι όταν η κόπωση έχει κατακλύσει την ψυχή του και το σώμα του.

• Η διασκευή που θα παρουσιαστεί, στηρίζεται σε ένα αληθινό βίωμα του συγγραφέα: τη φυλάκισή του στο Αλγέρι. Ο Θερβάντες μαζί με τον Σάντσο και δέκα ακόμη συγκρατούμενους δραπετεύουν από τη φυλακή όπου είχαν αιχμαλωτιστεί από Βερβερίνους πειρατές. Βρίσκονται σε ένα εγκαταλειμμένο παραλιακό χωριό περιμένοντας κάποιο καράβι που θα τους πάει πίσω στην πατρίδα τους την Ισπανία. Τις ώρες της αναμονής, ο Θερβάντες και ο φίλος του Σάντσο, με τη βοήθεια των συγκρατουμένων τους, αφηγούνται την ιστορία του Δον Κιχώτη. Οι περιπλανήσεις του ιππότη και υπερασπιστή των καταφρονεμένων, ξετυλίγονται στη διάρκεια μιας νύχτας και επηρεάζουν βαθιά όλους όσους άκουσαν και συμμετείχαν. Όταν ξημερώνει και το καράβι δεν εμφανίζεται, η συντροφιά πρέπει να πάρει αποφάσεις. Ο Θερβάντες, ακολουθώντας τα χνάρια του Δον Κιχώτη, θα πάει εκεί όπου δεν πάει ο νους του ανθρώπου.

«Μια κοινωνία σαπισμένη μέχρι το κόκαλο…»

• Μα γιατί δεν παίζουν τακτικότερα έργα με θέμα το Βυζάντιο; Στο λεγόμενο «mainstream» ελληνικό θέατρο; Απορώ δηλαδή. Αφού, στο παρασκήνιο, το Βυζάντιο δίνει και παίρνει…- σχεδόν η αποκλειστική τους ενασχόληση όταν δεν είναι επί σκηνής. Τόση άσκηση να πηγαίνει χαμένη…  Κρίμα. «Το στραβόξυλο», την κωμωδία με την οποία ο Δημήτρης Ψαθάς πρωτοεμφανίστηκε ως θεατρικός συγγραφέας το 1940, όταν την παρουσίασε ο Βασίλης Αργυρόπουλος με το θίασό του κρατώντας το βασικό ρόλο του Νίκου Μαρούλη, θα παρουσιάσει το χειμώνα, στο θέατρο «Γκλόρια», επωμιζόμενος τον ίδιο ρόλο, ο Δημήτρης Πιατάς (στη φωτογραφία). Σε σκηνοθεσία του ειδικότατου στο θέμα Κώστα Τσιάνου και με σκηνικά και κοστούμια Άγγελου Μέντη. Στο θίασο, Νικολέττα Βλαβιανού, Τάκης Παπαματθαίου. Κώστας Φλωκατούλας, Λουκία Στεργίου, Γεωργία Καλλέργη, Γρηγόρης Σταμούλης, Γεννάδιος Πάτσης, Αντιγόνη Δρακουλάκη.  Ο Δημήτρης Πιατάς επανέρχεται στον Δημήτρη Ψαθά του οποίου είχε παρουσιάσει στο «Ακάδημος» την κωμωδία «Ένας βλάκας και μισός», σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, με ιδιαίτερη επιτυχία- παίχτηκε δυο σεζόν (1993- ΄94, 1994- ΄95)- με αφορμή και την επέτειο των τριάντα χρόνων απ΄ το θάνατο (13 Νοεμβρίου 1979) του διακεκριμένου δημοσιογράφου και συγγραφέα. Η εξαίρετη κωμωδία έχει να παιχτεί «επίσημα»- με βάση, τουλάχιστον, τα στοιχεία που διαθέτει το Θεατρικό Μουσείο- απ΄ τη σεζόν 1983- ΄84 όταν την ανέβασε ο Πάνος Παπαϊωάννου στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου- εναρκτήρια παράστασή του. Σημειώστε πως έχει μεταφερθεί δυο φορές στον κινηματογράφο: απ΄ τον Χρήστο Αποστόλου το 1952, με τον πρώτο διδάξαντα στη σκηνή το ρόλο του Μαρούλη, του «στραβόξυλου», Βασίλη Αργυρόπουλο, και το 1969 απ΄ τον Ορέστη Λάσκο, με τον Γιάννη Γκιωνάκη ο οποίος την προηγούμενη σεζόν είχε επαναφέρει στη σκηνή «Το στραβόξυλο» κάνοντας μεγάλη επιτυχία για να καθιερωθεί ως ο σημαντικότερος ίσως ερμηνευτής των χαρακτήρων του Δημήτρη Ψαθά.

• Ο πατήρ Γιώργος Μπινιάρης (φωτογραφία) κάνει πρώτης γραμμής ερμηνεία στο «Αγγέλων Βήμα» ως Λούκα Λάμπαν στον «Επαγγελματία» του Κοβάτσεβιτς, σκηνοθετημένος απ΄ την Πηγή Δημητρακοπούλου. Ο υιός Άρης Μπινιάρης, που εντυπωσίασε πέρσι ως Καραγκιόζης στο έξοχο «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος» του Δήμου Αβδελιώδη κάνει, αβανταρισμένος κι απ΄ τη σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου, πολύ αισθητή τη βουβή παρουσία του στο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ατάιντε πλάι στην Όλια Λαζαρίδου στην Νέα Σκηνή του «Απλού».

Όσο για το Άγιο Πνεύμα είναι, ως φαίνεται, παρόν στο Χάρισμα της οικογένειας Μπινιάρη.

• Εγώ, αυτά δεν τα καταλαβαίνω καλά…: ο Πέτρος Φυσσούν παίζει στην Θεσσαλονίκη το μονόλογο «Η ζωή μου με τον Μότσαρτ» απ΄ το έργο του Ερίκ- Εμανουέλ Σμιτ που παρουσιάστηκε πέρσι την άνοιξη στο «Αμφι- Θέατρο», ως δεύτερη νέα παραγωγή του για το 2008- 2009. Η παράσταση παίζεται στην ίδια μετάφραση της Τέτας Χατζηχρήστου και με τον ίδιο Πάρη Μέξη που υπέγραφε πέρσι την επιμέλεια χώρου και τη βίντεο αρτ. Αλλά σε σκηνοθεσία, λέει, του ίδιου του Πέτρου Φυσσούν και όχι του Σπύρου Ευαγγελάτου. Μυστήρια πράγματα…

• Πολύ καλή η σκηνοθετική δουλειά του Γρηγόρη Χατζάκη- φοβερό ζουζούνι ο μικρός, όλο και ψάχνει «αλλιώτικους» χώρους για τις παραστάσεις του- στην «Ξενάγηση» που ΄χει κάνει με κείμενα Διαμαντή Γκιζιώτη στο Μουσείο Σπύρου Βασιλείου- πηγαίνετε να τη δείτε έως την Κυριακή που παίζεται, θα υποστείτε ολίγη ορθοστασία αλλά θα σας αποζημιώσει ένα φινάλε- έκπληξη τόσο, μα τόσο συγκινητικό… Εξαιρετικές οι μουσικές του Χρήστου Θεοδώρου, καλά τα παιδιά της παράστασης, αφοπλιστικής αμεσότητας ο αφηγητής Χάρης Αττώνης αλλά η άλλη έκπληξη της παράστασης είναι η Μέλπω Κωστή (βασική φωτογραφία). Πού κρυβότανε αυτή η ηθοποιός; Έκανε, λέει, τηλεόραση. Μα τη θέλει τόσο η σκηνή! Ωραία γυναίκα, αρχοντική- κλάσης Μαρίας Ναυπλιώτου-, γλυκιά και ΤΙ ηθοποιός! Ώριμη, μεστωμένη, ουσιαστική, βαθιά… Την απόλαυσα.

• Σαρώνει με την αμεσότητά του στην πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση του Ακύλλα Καραζήση «Ο χορός της μοναχικής καρδιάς. Cannabis indica- Ρatria graeca» που παρουσιάζει το Εθνικό στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» ο Γιώργος Κοζομπόλης, ταβερνιάρης άλλοτε στην Χαϊδελβέργη, φίλος του συγγραφέα- σκηνοθέτη, που δέχτηκε ν΄ ανεβεί στη σκηνή. Ένας λεβεντόγερος με ιστορία: είναι ο Μανιάτης, ο Γιώργος, ο ήρωας του ντοκιμαντέρ «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα» του Λευτέρη Ξανθόπουλου, ενός απ΄ τα ντοκιμαντέρ που ΄χουν «γράψει» στον ελληνικό κινηματογράφο. Τότε ήταν 1978. Σήμερα 2009. Έχουν περάσει τριάντα ένα χρόνια.

• Μια κοινωνία σαπισμένη μέχρι το κόκαλο: κλέφτες, ψεύτες, απατεώνες, θρησκόληπτοι, πατριδοκάπηλοι, φαύλοι, ποταποί, μικρόψυχοι, ευτελείς, χαμερπείς, χυδαίοι, γελοία ανθρωπάρια με επίστρωση λαϊφστυλίστικου λούστρου…: η ρώσικη κοινωνία που περιγράφει το 1868 ο Οστρόφσκι στη σάτιρά του «Το ημερολόγιο ενός απατεώνα»- παρουσιάζεται απ΄ το Εθνικό, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, μέχρι την Κυριακή στη Σκηνή «Κοτοπούλη» του «Rex» και με εντυπωσίασε ως έργο. Μια κοινωνία που είχαν ήδη περιγράψει ο Γκριμπογιέντοφ στο «Συμφορά απ΄ το πολύ μυαλό» κι ο Γκόγκολ στον «Επιθεωρητή» του. Μια κοινωνία που, όπως είχε καταντήσει, απόλυτα λογικό και δίκαιο ήταν να συντριβεί, να σαρωθεί, πενήντα χρόνια μετά, από μια επανάσταση. Κάτι, μα κάτι δε σας θυμίζει η κοινωνία αυτή; Ε; Με την αφορμή: το έργο πρωτοπαρουσίασε στην Ελλάδα ο Δημήτρης Ποταμίτης. Το 1989- ΄90 στο «Θέατρο Έρευνας. Το ΄χω γράψει και το ΄χω ξαναγράψει.

• Ο φίλος της στήλης Γιώργος Παπαγεωργίου που κατοικοεδρεύει στην Κύπρο μού θυμίζει, όμως, πως στα ελληνικά το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1984- ΄85 απ΄ τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου με τον τίτλο «Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται». Σε σκηνοθεσία του μετακληθέντος Ρώσου Ευγένιου Ρανομισλένσκι με Γκλούμοφ – ο κεντρικός ρόλος τον Βαρνάβα Κυριαζή (φωτογραφία), νυν καλλιτεχνικό διευθυντή του ΘΟΚ.

Αυτό, να το ματαδώ, δε μου ΄χε τύχει: στο πρόγραμμα της παράστασης της κωμωδίας των Τσιφόρου- Βασιλειάδη «Οι γυναίκες προτιμούν τους σκληρούς (Μια τρελή, τρελή οικογένεια)» που παίζεται στο θέατρο «Μπροντγουαίη», στη θέση του «σημειώματος του σκηνοθέτη» τι λέτε πως διάβασα;  Τον σκηνοθέτη κ. Μιχάλη Παπανικολάου να αναδημοσιεύει επιστολή του προς τη διεύθυνση περιοδικού όπου σε «ανυπόγραφο αρθρίδιο», λέει, «ανώνυμος συντάκτης» είχε αναφερθεί απαξιωτικά στους ηθοποιούς της παράστασης πριν η παράσταση ανεβεί. Ε, και τι μας κόφτει εμάς;

• Το τέταρτο κουδούνι. Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 9 Απριλίου 2009