Πέρασαν πέντε χρόνια από την εποχή που η θεατρική Αθήνα σχημάτιζε ουρές και λίστες αναμονής για να δει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, με πρωταγωνιστή στον ρόλο του πρίγκιπα Μίσκιν τον 36χρονο τότε Βασίλη Ανδρέου.
Εκτοτε άλλαξαν πολλά. Η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου διαλύθηκε, ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός άνοιξε τα φτερά του μακριά από την πρώτη κρατική σκηνή συνεχίζοντας να κάνει επιτυχίες, οι ηθοποιοί του το ίδιο, όμως να που ο «Ηλίθιος» επανήλθε.
Αυτή τη φορά στη σκηνή του «Ακροπόλ» με τους ίδιους ηθοποιούς στους βασικούς ρόλους και την παράσταση να παραμένει εξάωρη για όσους αντέχουν (Τετάρτη, Σαββατο και Κυριακή) με μισή ώρα διάλειμμα, ενώ υπάρχει η δυνατότητα της Πέμπτης και της Παρασκευής που μπορούν να μοιράσουν το πρώτο και το δεύτερο μέρος.
Ομως όσα καλά λόγια κι αν ακούει ο Βασίλης Ανδρέου για εκείνη την επιτυχία του, προσγειώνει όσους περιμένουν έναν καινούργιο γύρο θριάμβου: «Είναι σαν να ξεκινάμε από την αρχή. Πρέπει να κερδίσουμε πάλι το στοίχημα». Τότε η παράσταση ανέβηκε στο «Από Μηχανής», έναν χώρο 150 θέσεων, κάτω όμως από τις φτερούγες του Εθνικού Θεάτρου. Τώρα, σε ένα ιδιωτικό θέατρο 700 θέσεων. «Οι συνθήκες την κάνουν διαφορετική».
Στη σκηνή προσπαθεί να ερμηνεύσει το ανεπιτήδευτο. Την πρώτη πηγή, όπως λέει. «Πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι είναι καθηλωμένοι στην αγάπη και αυτό θεωρείται πολλές φορές αναπηρία. Τους λέμε γραφικούς. Τους ανθρώπους τους θέλουμε παγαπόντηδες. Ο Μίσκιν είναι καθηλωμένος στα πρώτα δείγματα της αγάπης. Σήμερα όποιον δούμε να χαίρεται απόλυτα, να τρελαίνεται με ένα ηλιοβασίλεμα, τον έρωτά του, νομίζουμε ότι έχει πρόβλημα».
Τον αγνό, άφθαρτο, ανυστερόβουλο ήρωα λέει πως τον αγαπάμε και τον σεβόμαστε γιατί βγαίνει μέσα από τα μεγαλύτερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. «Αν τον βλέπατε έξω στη ζωή θα ήταν σαν τον συνάνθρωπό μας που αυτοκτόνησε πριν από λίγες ημέρες. Προσπαθώ μέσα μου να μην τον μυθοποιήσω, πολύ περισσότερο που είναι γραμμένος από τον Ντοστογιέφσκι.
Συνέχεια →
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 