Εντεκα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα (1999), ανεβαίνει και πάλι το πετυχημένο, προφητικό έργο «Δύο θεοί» του Λένου Χρηστίδη, σε μια νέα, εμπνευσμένη, πιο σφιχτή σκηνοθεσία του Φώτη Μακρή. Τα αποτελέσματα της σύγχρονης τεχνολογίας, η επικείμενη καταστροφή του κόσμου, μαζί και η διάσωση του πολιτισμού μας είναι τα βασικά θέματά του που ο Μακρής αναπτύσσει με φαντασία και έμπνευση. Ενώ ο κόσμος παρακολουθεί τη σταδιακή καταστροφή του πλανήτη, ο Πάτρικ (Γιώργος Νινιός) και ο Μιγκέλ (Φώτης Μακρής), σαν δύο σύγχρονες «μπεκετικές» εκδοχές του Βλαδιμίρ και του Εστραγκόν, χωρίς να περιμένουν κανένα Γκοντό, κλεισμένοι στο δωμάτιο ενός κέντρου απεξάρτησης από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, επιβιώνοντας με τα μοναδικά πολύχρωμα χάπια που τους φέρνει το ανθρωποειδές ρομπότ Κυρία Σίγμα, αποφασίζουν ως «δύο θεοί» να καταγράψουν την ιστορία της ανθρωπότητας σε μια δισκέτα του κρυμμένου στο άσυλο υπολογιστή τους. Θα τη θάψουν βαθιά στη γη, για να τη βρουν οι κατοπινές γενιές. Μόνο που η ιστορία θα είναι πλαστογραφημένη, όπως θέλουν τα δύο φρικιά των κομπιούτερ, με τους ίδιους και μέλη του ιδρύματος (ανάμεσά τους τον διευθυντή και τον αγαθιάρη υπάλληλο Τζο) να αντικαθιστούν τον Σωκράτη, τον Παστέρ, τον Σοπέν και άλλες προσωπικότητες του παρελθόντος. Σαρκασμός, μαύρο χιούμορ και σουρεαλισμός συνδυάζονται με δεξιοτεχνία από το συγγραφέα και παίρνουν την καλύτερη μορφή τους τόσο με τον τρόπο ερμηνείας των ηθοποιών (μαζί και την απόφαση του σκηνοθέτη να δώσει τους υπόλοιπους τρεις ρόλους σε ένα και μόνο ηθοποιό, τον Διονύση Μανουσάκη) όσο και με το σασπένς, αλλά και τον ευρηματικό τρόπο που χρησιμοποιούνται το δωμάτιο, όπου είναι κλεισμένοι οι δυο τους, η τηλεόραση που μεταδίδει κάθε τόσο τις δραματικές ειδήσεις, αλλά και οι φωτισμοί και οι ήχοι που τονίζουν την εσχατολογική, εφιαλτική ατμόσφαιρα.
- ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 