«Υπερπαραγωγή»: Στο Nueva Trova…

ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ

ουάν-μαν σταντ-απ κόμεντι σόου
κείμενο, παρουσίαση: Δημήτρης Δημόπουλος

Στο Nueva Trova, Βλαχάβα 9 (στο ύψος Αθηνάς 24), Μοναστηράκι
Από 26/11 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9:00μμ

Μετά το «Αντί Διδακτορικού» και λίγο πριν την κατάρρευση της χώρας, το τέλος του κόσμου και την επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης, ο Δημήτρης Δημόπουλος παρουσιάζει τον νέο σταντ-απ μονόλογό του με τίτλο «Υπερπαραγωγή». Πρόκειται για το μετά-υπαρξιακό δράμα ενός συνανθρώπου μας που αμφισβητεί την εθνική του ταυτότητα, απάγεται από εξωγήινους, παραληρεί στη θέα των γκρίκλις, μα στο τέλος βρίσκει τη λύτρωση στα μυστικά της γλώσσας. Μια «Υπερπαραγωγή» προδιαγραφών εξωτερικού -μα προϋπολογισμού εσωτερικού- όπου ο ήρωας μάχεται με μοναδικά του όπλα το μικρόφωνό του και το γέλιο του κοινού.

Ο Δημήτρης Δημόπουλος ασχολείται επαγγελματικά με το σταντ-απ ως κειμενογράφος και παρουσιαστής από το 1996 στις «Νύχτες Κωμωδίας», όπου το 2008 πρωτοπαρουσίασε τον σταντ-απ μονόλογο «Αντί Διδακτορικού».

Ο μονόλογος αυτός συνεχίστηκε για δύο σεζόν στην Αθήνα (Nixon) και τη Θεσσαλονίκη (θέατρο Σοφούλη), καθώς και σε άλλες πόλεις στην Ελλάδα. Ένα πρώτο δείγμα της «Υπερπαραγωγής» παρουσιάστηκε στο Βοb Theatre Festival (θέατρο Χώρα, Μάιος 2010).

Παράλληλα με το σταντ-απ, ο Δημήτρης Δημόπουλος εργάζεται ως μεταφραστής και ηθοποιός στο θέατρο και τη μεταγλώττιση. Στη θεατρική περίοδο 2010-2011 υπογράφει τις πρώτες του σκηνοθεσίες, στη μουσική κομεντί «Δε Λουκ» (Void, παραγωγή: 4actors) και στη μουσικοθεατρική βραδιά «Вечерние песни ][ Νυχτερινά τραγούδια» (Knot Gallery, παραγωγή: Οι όπερες των ζητιάνων).

Συντελεστές:

κείμενο/παρουσίαση: Δημήτρης Δημόπουλος
φωτογράφιση:   Κατερίνα Πασπαλιάρη
οργάνωση παραγωγής:  4actors

INFO:
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ :Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9:00μμ

NuevaTrova
Βλαχάβα 9 (στο ύψος Αθηνάς 24), Μοναστηράκι

Κρατήσεις θέσεων: 210 8839657 και στο 698 1982591
Διάρκεια της παράστασης:70’
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (γενική είσοδος)

ΠΡΟΣΟΧΗ!
Λόγω της ιδιαιτερότητας του χώρου, η παράσταση μπορεί να φιλοξενήσει περιορισμένο αριθμό θεατών.
Απαραίτητη η κράτηση θέσεων στο 210 8839657 – 698 1982591

32 μαθητές από τη Γάζα γράφουν…

«Μονόλογοι απ’ τη Γάζα»

Από το Νοέμβριο 2009 μέχρι τον Απρίλιο 2010, με τη βοήθεια ενός θεατροπαιδαγωγού κι ενός ψυχολόγου, 32 νέοι και νέες 13-17 ετών στη Γάζα επεξεργάστηκαν και κατέγραψαν σε μορφή μονολόγων τις εμπειρίες, τις σκέψεις, τις ελπίδες, τα όνειρα και τους φόβους τους κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά και μετά την εισβολή το Δεκέμβριο του 2008. Η προσέγγιση έγινε με τη βοήθεια τεχνικών του Θεάτρου του Καταπιεσμένου του Αουγκούστο Μποάλ, της Δραματοθεραπείας και των Αφηγήσεων – Παραμυθιών.

Οι ιστορίες τους θα παρουσιαστούν θεατρικά στις 17 Οκτωβρίου 2010 ταυτόχρονα στην Παλαιστίνη και σε ακόμα 30 χώρες. Οι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν στην παραλία της Γάζας στις 10π.μ. όπου χάρτινα καραβάκια με τα κείμενα των μαθητών θα ταξιδέψουν στη θάλασσα.

Αργότερα, στις 29 Νοεμβρίου 2010  μια ομάδα νέων από αυτές τις χώρες θα ταξιδέψουν στη Νέα Υόρκη, για να παρουσιάσουν τους Μονολόγους σε διάφορες γλώσσες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στην ετήσια συνεδρίαση της για το Παλαιστινιακό ζήτημα.

Ταυτόχρονα, οι Μονόλογοι από τη Γάζα θ’ αποτελέσουν αφορμή για επικοινωνία μαθητών από διάφορα μέρη του κόσμου και για δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων, πολέμου – βίας, διαπολιτισμικότητας κ.ά.

• Οι «Μονόλογοι απ’ τη Γάζα» στην Ελλάδα

Οι 32 Μονόλογοι των μαθητών από τη Γάζα μεταφράστηκαν στα ελληνικά από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και θα παρουσιαστούν σε 8 πόλεις στις 17/10/2010: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Πρέβεζα, Σέρρες, Κέρκυρα, Χίος, Ρόδος.

Το πρόγραμμα εντάσσεται στις ευρύτερες δράσεις που οργανώνει το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση γύρω από τα ζητήματα των Δικαιωμάτων του Παιδιού, της Πολιτειότητας (η Ιδιότητα του Πολίτη) και της Προσέγγισης των Πολιτισμών μέσα από τις παραστατικές τέχνες (θέματα που περιλαμβάνονται και στις προτεραιότητες της UNESCO για τη δεκαετία). Γι’ αυτό το σκοπό, με αφορμή τους μονολόγους των μαθητών από τη Γάζα, μετά τις 17/10/10 θα οργανωθούν δράσεις σε διάφορες πόλεις στις οποίες περιλαμβάνονται:  αλληλογραφία μαθητών από Ελλάδα, Γάζα και άλλες χώρες, βιωματικά σεμινάρια για εκπαιδευτικούς και στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων νέων, εργαστήρια για μαθητές και νέους, συζητήσεις και ενημερωτικές δράσεις, για ζητήματα Δικαιωμάτων του Παιδιού και Προσέγγισης των Πολιτισμών.

Άλλοι φορείς μπορούν να αξιοποιήσουν τους μονόλογους καλλιτεχνικά ή εκπαιδευτικά μετά από σχετική άδεια και με την προϋπόθεση να μηνπροκύπτει εμπορική εκμετάλλευση.

Τον Νοέμβριο 2010 ένας Έλληνας νέος θα ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη, για να ενταχθεί στη διεθνή ομάδα νέων που θα προετοιμάσουν και παρουσιάσουν τους μονολόγους στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ:
Κυριακή, 17/10/2010
Η παρουσίαση των μονολόγων θα γίνει από μαθητές και νέους ηθοποιούς:

Θεσσαλονίκη: 11π.μ. στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Κρατικό Θέατρο).

Αθήνα: 11π.μ. στο Θέατρο Νέου Κόσμου και στις 6μ.μ. στην Πλατεία στο Μοναστηράκι
Ηράκλειο: 12μ. στην Πλατεία Λιονταριών.
Σέρρες: 11π.μ. στο Δημοτικό Θέατρο ΑΣΤΕΡΙΑ και στον πεζόδρομο
Πρέβεζα: 11 π.μ. στο Κάστρο Αγίου Ανδρέα
Χίος: 5μ.μ. στην Πλατεία Φρουρίου στο Κάστρο Χίου
Κέρκυρα: 12μ. στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης & στη Λευκίμμη στις 7μ.μ.
Ρόδος: 5μ.μ. στο Θόλο απέναντι από το ΑΚΤΑΙΟ

Όλες οι εκδηλώσεις ετοιμάστηκαν με εθελοντική προσφορά και εργασία και η είσοδος είναι ελεύθερη.

Δωρεές-χορηγίες στο λογ. ALPHABANK 202-00-2002-000277 με τη σημείωση «Μονόλογοι»

Πληροφορίες & αναλυτικό πρόγραμμα για κάθε πόλη στην ιστοσελίδα: http://www.TheatroEdu.gr

Περί μονολόγων

• Μερικές σκέψεις με αφορμή πρόσφατες παραστάσεις που ανέβηκαν σε θέατρα της Αθήνας

• ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ | Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Η Ελένη Κοκκίδου χυμώδης και χειμαρρώδης λικνίζεται στον ρυθμό της λαγνείας ως Γυναίκα της Πάτρας. Η Δέσποινα Κούρτη σιωπηλή και μεθοδική διπλώνει κάθε βράδυ τη ζωή της σαν καθαρό σεντόνι στο «Wunschkonzert». Η Αννα Κοκκίνου μοναχική μοδίστρα του σουρεαλισμού τραγουδά τις παράξενες φαντασιώσεις της στο «Λα Πουπέ». Η Μαρία Πρωτόπαππα στάζει μεταμοντέρνο κυνισμό αλλά συγκινείται από τον Τσιτσάνη στην κόλαση της «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.Σ». Ο Νίκος Καλαμό, ηθοποιός-καλόγερος, φοράει το ράσο του και μας ταξιδεύει στον κόσμο του Διονυσίου Σολωμού. Ο Μπομπ Γουίλσον βάφει λευκό το πρόσωπό του και ακούει τη βροχή να χτυπάει τις αναμνήσεις του στην «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ».

Μερικές από τις ωραιότερες θεατρικές εμπειρίες των τελευταίων δύο ετών προήλθαν από παραστάσεις μονολόγων. Και απ΄ ό,τι φαίνεται αυτό δεν αποτελεί αποκλειστικά προσωπική εκτίμηση αλλά συνολικότερη, αν κρίνει κανείς από τη μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με την οποία στέφθηκαν τα προαναφερθέντα εγχειρήματα.

Γιατί μας αρέσει τόσο πολύ να βλέπουμε τους ηθοποιούς μόνους πάνω στη σκηνή; Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι η οικειότητα: δεν έχουμε απέναντί μας έναν πολυπρόσωπο θίασο απορροφημένο στις μεταξύ του εντάσεις, αλλά έναν άνδρα ή μία γυναίκα που νοιάζεται μόνο για εμάς. Τραγουδάει, χορεύει, αλλάζει κοστούμια, λέει αστεία, κλαίει, γελάει, κάνει ό,τι μπορεί για να κερδίσει την προσοχή και τη συμπάθειά μας.

Ακολουθεί φυσικά η πανίσχυρη ψευδαίσθηση της εξομολογητικής συνθήκης: η ψευδαίσθηση ότι ο ηθοποιός που στέκεται μπροστά μας θα ανοίξει την καρδιά του, θα μας εκμυστηρευθεί τις πιο απόκρυφες σκέψεις του, τα πιο ένοχα μυστικά του. Οσα τον εξοργίζουν και όσα τον χαροποιούν, όσα κουβαλάει και όσα θα ήθελε να πετάξει, όσα τον τρομάζουν και όσα τον βοηθούν να παραμένει ζωντανή. ΄Η το αντίθετο: στο μεγαλύτερο μέρος του μονολόγου της, η ηρωίδα της «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.Σ» μάς εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να μη μείνει άλλο ζωντανή. «Τριάντα εφτά χρονών μουνί με τα όλα μου φεύγω πριν ξεπέσω στο κόψιμο του τσιγάρου,πριν να πληροφορηθώ τη θλιβερή άνοδο των τριγλυκεριδίων μου, φεύγω πριν τον βελονισμό, πριν τις ορμονικές ενισχύσεις, φεύγω». Ενώ η Πανωραία, όπως ονομάζεται η Γυναίκα της Πάτρας, δεν σκοπεύει σε καμία περίπτωση να φύγει κι ας ήταν η ζωή της γεμάτη δυστυχία. Κοκορεύεται- και θα κοκορεύεται- μέχρι τελικής πτώσεως: «Οχι Κιμ Νόβακ, όχι Μελίνα, όχι Ελίζαμπεθ Τέιλορ, δεν με συναγωνίζεται καμία στην ηθοποιία μου, να πούμε… Βλέπεις τι σου λέω;».

Ηρθαν, έρχονται, φεύγουν, θα φύγουν… Γιατί βρίσκονται στη σκηνή; Τι ήρθαν να μας πουν; Πώς θα δικαιολογήσουν την παρουσία τους; Τη φλυαρία τους; Οπως κι εμείς, καλούνται να δώσουν εξηγήσεις. Οπως κι εμείς, καλούνται να δαμάσουν τον χρόνο, να γεμίσουν το κενό. Οπως κι εμείς, τέλος, αδυνατούν να παραμείνουν σιωπηλοί. Και θέλουν κάποιον να τους ακούσει: χρειάζονται κοινό, έναν, δύο ή περισσότερους, που θα επιβεβαιώσουν ότι άφησαν ένα ίχνος- ακόμη κι αν αυτό είναι αχνό, διαρκεί ένα βράδυ, δύο ώρες, τρία δευτερόλεπτα.

«Πιστεύω ότι η δεσποινίς Τζούλια είναι μοντέρνα ηρωίδα όχι επειδή η γυναίκα που απεχθάνεται τους άνδρες δεν υπήρξε ανέκαθεν ανάμεσά μας, αλλά επειδή τώρα επιτέλους βγήκε σε κοινή θέα,κατέλαβε τη σκηνή και κάνει θόρυβο» έγραφε ο Στρίντμπεργκ στον πρόλογο του περίφημου έργου το 1888. Να κάνουν θόρυβο λοιπόν θέλουν και όλοι οι ήρωες που μονολογούν ακατάπαυστα. Ακόμη και όταν δεν βγάζουν άχνα, όπως η φροϊλάιν Ρας, ηρωίδα του «Wunschkonzert», που ρουφάει τη σούπα της και χτυπάει το κουτάλι στα τοιχώματα του πιάτου της μόνο και μόνο για να παραγάγει ήχους. Πράγματι, ο «θόρυβος» εκφράζεται ποικιλοτρόπως. Μπορεί να εκπορεύεται σπάταλα, άτσαλα, ορμητικά- όπως στην περίπτωση της Κοκκίδου και της Πρωτόπαππα- και να μας καθηλώνει με το χύμα συναίσθημα που προσφέρει. Μπορεί πάλι να κρύβεται στην τελετουργία της φόρμας, στις υπολογισμένες, επαναλαμβανόμενες κινήσεις, στο λευκό αποστασιοποιημένο πρόσωπο και να φανερώνεται μόνο όταν σπάει στιγμιαία η φωνή και συσπώνται οι μύες από την ανάμνηση της απώλειας- όπως απέδειξε με την εκπληκτική ερμηνεία του ο Μπομπ Γουίλσον ως Κραπ.

Με κουτάλια ή με πιρούνια, με επιμελημένο μακιγιάζ ή με ορμονικές ενισχύσεις, κραυγαλέα ή υπόκωφα: με οποιοδήποτε αξεσουάρ ή διάθεση κι αν είναι εξοπλισμένοι, στέκονται μπροστά μας και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σπάσουν τη σιωπή.

ΥΓ.: Η «Γυναίκα της Πάτρας» του Γιώργου Χρονά και το «Wunschkonzert» του Φραντς Ξαβιέρ Κρετζ ανέβηκαν στο Από Μηχανής Θέατρο. Το «Λα Πουπέ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στο θέατρο Σφενδόνη. Η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» της Λένας Κιτσοπούλου στο Εθνικό Θέατρο. Η «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού στο Μουσείο Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς. Και «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ» του Σάμιουελ Μπέκετ στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=68&artId=335810&dt=06/06/2010#ixzz0q2pGFdzG

Με κέφι ερασιτεχνικό από την Κεφαλονιά

• Τι σχέση μπορεί να έχει ο μονόλογος του αγγελιοφόρου από τους Πέρσες του Αισχύλου με την  Ξανθιά του Γιώργου Μανιώτη ή τον μονόλογο του Τομ από τον Γυάλινο κόσμο του Τέννεση Ουίλιαμς και όλα αυτά με το Μινόρε του τεκέ ή το Oh, Sister του Μπομπ Ντύλαν;

• Κι όμως, όλοι αυτοί οι μονόλογοι, μαζί με άλλους από έργα των Άλαν Μπένετ, Τέννεση Ουίλιαμς, Ιάκωβου Καμπανέλη και Γιώργου Μανιώτη, δεμένα με μουσικές και τραγούδια από το θέατρο και τον κινηματογράφο, καθώς και δημιουργίες των  Δ. Σαββόπουλου, Λ. Κηλαηδόνη κ.ά, ενώνονται σε μια μουσικοθεατρική παράσταση που συνέθεσε ο Πάνος Βαρδάκος και παρουσιάζει η Κεντρική Σκηνή της Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτισμού του Δήμου Αργοστολίου αυτό το σαββατοκύριακο στην Αθήνα, στο «Μικρό Παλλάς».

• Στο πρωτότυπο αυτό παζλ από μονολόγους, μονόπρακτα και τραγούδια, που δανείζεται τον τίτλο του, Μίλα μου σαν τη βροχή, από τον Τ. Ουίλιαμς κεντρικό ρόλο στην επικοινωνία με τον θεατή πάιζει η μουσική, που επιμελήθηκε ο Κώστας Χαριτάτος και θα παρουσιάζεται ζωντανά επί σκηνής, με τη βοήθεια του Γρηγόρη Βαγγελάτου.

• H Κεντρική Σκηνή του Δήμου Αργοστολίου είναι ένα σχήμα ερασιτεχνικό και σε αυτό παίρνουν μέρος ηθοποιοί που ζουν και εργάζονται στην Κεφαλονιά και αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους στις πρόβες δημιουργώντας και προάγοντας την θεατρική τέχνη στο νησί. Στην παράσταση Μίλα μου σαν τη βροχή παίρνουν μέρος ερμηνεύοντας και τραγουδώντας οι Τάσος Αναστασιάδης, Δέσποινα Αποστολίδου, Γεωργία Θεοδωροπούλου, Εύα Ιακωβάτου, Παναγής Λουκάτος, Κυριάκος Μαρκάτος, Μαριέττα Μουρελάτου, Τάσος Μπεκατώρος, Γιάννης Νεόφυτος, Λουκάς Νιφοράτος, Διονυσία Πεντογάλου και Τατιάνα Φραγκούλια.

Σπαρακτικοί μονόλογοι δύο γυναικών

• Ιστορίες συμβιβασμού και μοναξιάς από ταλαντούχες ηθοποιούς της νέας γενιάς
• Της Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 02/05/2010

Δύο έργα που αγγίζουν ιδιαίτερα τις γυναίκες παίζονται σε δύο διαφορετικές θεατρικές γειτονιές από δύο καλές νέες ηθοποιούς, αυτό τον καιρό. Δύο ενδιαφέροντες μονόλογοι –σε μια χρονιά που η μοναξιά στη σκηνή είχε την τιμητική της– συζητούνται ήδη στην ανοιξιάτικη Αθήνα και στις γυναικοπαρέες. Ιστορίες γυναικών και μοναξιάς με τη Ναταλία Στυλιανού που υποδύεται τα πρόσωπα της «Μπέμπας» του Δημήτρη Τσεκούρα στο Απλό Θέατρο. Kαι η βουβή Δέσποινα Κούρτη η οποία δεν βγάζει κουβέντα στο έργο του Φραντς Ξαβιέρ Κρετζ «Wunschkonzert» στο «Από Μηχανής», όπου τη σιωπή σπάνε μόνον οι θόρυβοι στο σκηνικό.

• Δέσποινα Κούρτη
• Η σιωπή της τα λέει όλα

Αξιοπρεπής, τυπική, ευγενική, αθόρυβη. Είναι η απόλυτη ανωνυμία σε έναν κόσμο που και τα παπούτσια που φοράμε είναι επώνυμα. Δεν σημαίνει τίποτα για κανέναν. Μια γυναίκα που ύστερα από μια παλιά τραυματική ερωτική απογοήτευση επέλεξε την απόλυτη μοναξιά και την ακούσια παρθενία.

Η Φροϊλάιν Ρας γυρίζει από τη δουλειά της -επιτηρήτρια φακέλων στο τμήμα γραφικής ύλης μιας χαρτοβιομηχανίας- στο σπίτι της, αλλάζει ρούχα, τακτοποιεί τα ψώνια που έκανε, το νοικοκυριό της, πλένει πιάτα, ετοιμάζει φαγητό, ανοίγει το ραδιόφωνο, ξαπλώνει για να κοιμηθεί. Κι όλα αυτά χωρίς να βγάλει κουβέντα. Η Δέσποινα Κούρτη στην αρχή είχε φοβηθεί: «Δεν μιλάω, δεν χορεύω, δεν κάνω παντομίμα, τι κάνω; Η απουσία λόγου ήταν μια πρόκληση, στην πορεία όμως σκεφτόμουν τον θεατή. Ετσι, άρχισε ο τρόμος. Τι θα παρακολουθήσει;».

«Μια δική μας ιστορία». Εκεί κατέληξαν με τη σκηνοθέτιδα Ζωή Χατζηαντωνίου που είναι χορογράφος. Κι έκαναν πολλές ασκήσεις μυϊκής έντασης. Είχαν τον λόγο τους. «Αλλιώς σηκώνει ένα ποτήρι ένας κατατονικός άνθρωπος κι αλλιώς ένας άνθρωπος που βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης». Αυτή η λεπτομέρεια για την ενέργεια που πρέπει να έχει το σώμα, τις σκέψεις της, την ένταση ήταν η βασική γραμμή της παράστασης που συνέθεσε την ερμηνεία.

Στο «Wunschkonzert» υπάρχει έντονο και το στοιχείο της κλειδαρότρυπας. «Ο θεατής είναι σαν να κοιτάει το σπίτι του απέναντι». Ακόμη και το σκηνικό βοηθάει αυτή την επιλογή. Στραμμένο ελαφρά για να μην είναι απέναντι, δίνει στον θεατή αυτή την αίσθηση, όπως η ηθοποιός, που δεν παίζει σε μετωπική θέση. Είναι ενδιαφέρον να σταθεί κανείς στις αντιδράσεις των θεατών απέναντι στη σιωπή. Η συνηθέστερη είναι ότι τα σχόλιά τους ακούγονται -λέξη όμως από την ηθοποιό- όπως άλλωστε και οι ερωτήσεις που κάνουν οι θεατές, ο ένας στον άλλον: «θα μιλήσει;» «μπα δεν θα μιλήσει».

Είναι ένα πολιτικό έργο και βαθιά σημερινό κι ας γράφτηκε το 1972. «Ο συγγραφέας μας τονίζει τα χαρακτηριστικά της ηρωίδας. Μια γυναίκας συμμορφωμένης, υπάκουης, χωρίς καμία αμφισβήτηση. Ακολουθεί τους κανόνες που έμαθε από την κοινωνία και την οικογένεια. Στην περίπτωσή της δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό απελπισία, γιατί η απελπισία περιέχει στην πραγματικότητα πάθος για τη ζωή. Η Φροϊλάιν Ρας δεν νομίζω ότι έχει βιώσει ούτε αυτή. Μοιάζει με χύτρα χωρίς βαλβίδα. Και η αυτοκτονία της στο τέλος είναι κοινωνική, δεν οφείλεται σε ψυχική ασθένεια. Είναι σαν έξοδο από τη ζωή».

Στη Δέσποινα Κούρτη που τελείωσε το 1991 τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου αρέσουν οι περίεργοι ρόλοι. Και ότι έπαιξε με σκηνοθέτες τους: Γ. Μιχαηλίδη, Ν. Κοντούρη, Θ. Μοσχόπουλο, Β. Γεωργιάδου, Ν. Χατζόπουλο στο Αμόρε, την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού αργότερα, φέτος με τον Τσεζάρις Γκραουζίνις δεν ήταν ποτέ ίδιο. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο πρώτος της στόχος ήταν το Φυσικό. «Μου άρεσαν πολύ τα μαθηματικά, περισσότερο ακόμη και από τη φυσική. Είχα κλίση στις επιστήμες. Τώρα τα έχω αφήσει πίσω μου, αλλά πάντα με γοητεύουν».

• Το παιχνίδι με τον συμπαίκτη

Στο θέατρο της άρεσε «το παιχνίδι με τον συμπαίκτη». «Είναι αυτό το πεδίο επικοινωνίας που μου αρέσει. Μικρή παίζαμε με τα ξαδέρφια μου θέατρο και περνούσαμε υπέροχα στον κήπο τους στην Κηφισιά όπου ανεβάζαμε παραστάσεις έχοντας για σκηνικά τα σεντόνια της οικογένειας. Ηταν ένας άλλος κόσμος που νόμιζα ότι δεν προορίζεται για μένα. Αλλά στο πανεπιστήμιο πήρα θάρρος. Ετσι τόλμησα να δοκιμάσω. Οταν μπήκα στο Εθνικό δεν ήξερα αν θα κάνω αυτή τη δουλειά, ήθελα απλώς να γνωρίσω τον κόσμο τους και διαπίστωσα ότι ήταν η ωραιότερη εκπαιδευτική διαδικασία που είχα γνωρίσει».

Η παράσταση θα παίζεται ώς τις 2 Ιουνίου στο Από Μηχανής Θέατρο.

• Ναταλία Στυλιανού
• Η ηλικιωμένη ξαναγίνεται μπέμπα σε οκτώ φάσεις

Σε μια τετράγωνη ράμπα γεμάτη από χρησιμοποιημένα παπούτσια που έδωσαν δεκάδες γυναίκες μέσω μιας αγγελίας στο Ιντερνετ, προσφέροντας με τον τρόπο τους την ιστορία τους και τα μυστικά των δρόμων που περπάτησαν, η Ναταλία Στυλιανού κάθε βράδυ στο «Απλό θέατρο» παρουσιάζει τον ιδιαίτερο λόγο του Δημήτρη Τσεκούρα μέσα από την «Μπέμπα». Ενα ποιητικό, περιεκτικό κείμενο από τον λογοπλάστη συγγραφέα όπως τον χαρακτηρίζει, που της δίνει την ευκαιρία για αναδρομές σε διαφορετικές ηλικίες.

Η «Μπέμπα» είναι η ιστορία μιας γυναίκας που πηγαίνει αντίστροφα. Ξεκινάει από μια μεγάλη ηλικία και ξαναγίνεται μπέμπα ψιθυρίζοντας άχρονες λέξεις. Σε σχέση με διάφορα περιστατικά της ζωής της επιχειρεί μια διαδρομή με οκτώ στάσεις καταλήγοντας στη γέννησή της. Μαζί με το αρχικό πρελούδιο στην αρχή που είναι η εισαγωγή στο θέμα του έργου, μιλάει για τη γέννηση, το μητρικό γάλα, τις ισχυρές στιγμές της ζωής της. Πραγματεύεται το θέμα της μοναξιάς και της αναζήτησης στη ζωή μιας γυναίκας, το θέμα του πατέρα, την εφηβεία, την εμμηνόπαυση αργότερα κ. ο. κ. «Ενα γυναικείο έργο που αγγίζει βαθύτερα τους άντρες θεατές. Πολλές φορές ένας μονόλογος που αναφέρεται σε ένα μεταίχμιο της ζωής, εκείνο το γύρισμα μετά τα σαράντα, θυμώνει τις γυναίκες. Οι άντρες αντίθετα συχνά συγκινούνται».

Χιούμορ και σαρκασμός χαρακτηρίζει το κείμενο και η συνάντηση του «άλλου» που είναι η ψυχή και η μνήμη. «Με δυσκόλεψε η συνάντηση όχι με τις μεγάλες ηλικίες αλλά τις μικρές». Ο μονόλογος έτσι κι αλλιώς είναι «ένα στοίχημα». Κολακεύει το εγώ του ηθοποιού αλλά είναι παράλληλα και ριψοκίνδυνος. «Αισθάνεσαι εκτεθειμένος. Στον μονόλογο δεν έχεις σανίδι σωτηρίας. Αν πνιγείς για παράδειγμα δεν υπάρχει παρτενέρ να σε σώσει. Βέβαια δεν υπάρχει μονόλογος στη ζωή όπως λέει ο Ορέστης Τάτσης, σκηνοθέτης της παράστασης».

Πολλοί την ρωτούν «μα το 2010 πώς μπορεί να ξεκινάει ένα κείμενο “Τι πταίει; Ξυπνώ και έξω είναι νυξ”». «Εμένα μου άρεσε αυτή η καθαρεύουσα. Το γεγονός ότι αυτό έβγαινε από τον λόγο του κειμένου αυτό είναι το τόλμημα. Εχω βαρεθεί να βλέπω ως θεατής, την τελευταία κυρίως τριετία, σύγχρονα έργα τα οποία από την αρχή ώς το τέλος είναι μια τεράστια βωμολοχία. Επειδή παρακολουθώ θέατρο στο εξωτερικό, βλέπω, για παράδειγμα στο Βερολίνο που πήγα τελευταία, ότι δεν ασχολούνται πια με την αποδόμηση των κλασικών έργων, αντιθέτως επανέρχονται στον λόγο και το κείμενο. Στέκονται με εμμονή στη γλώσσα. Σε μας έρχονται όλα καθυστερημένα. Είμαστε ακόμη στη διαδικασία της αποδόμησης ενός κειμένου».

• Το θέατρο σήμερα

Τι είναι θέατρο στην εποχή μας; «Νομίζω ότι μέσα από τη διαφορετικότητα θα καταφέρουμε να σχηματίσουμε μια πιο σφαιρική άποψη για το τι μπορεί να είναι θέατρο σήμερα». Η Ναταλία Στυλιανού επέλεξε το θέατρο μέσω του χορού. Αυτός ήταν ο αρχικός στόχος, στο κάτω κάτω παιδεύτηκε 17 χρόνια με τον κλασικό χορό. Ηταν και η μητέρα της χορεύτρια της Λυρικής Σκηνής και τα ερεθίσματα ήταν πολλαπλά. Το έσκασε όμως στο παρά πέντε. «Κι αντί να μπω στην Κρατική Σχολή Χορού μπήκα στη σχολή Βεάκη». Συνεργάστηκε με την Ολγα Μαλέα στο σινεμά για τον «Οργασμό της αγελάδας», την Πέπη Οικονομοπούλου στο θέατρο, ύστερα στο Θέατρο της Καλλιθέας και τον Δημήτρη Οικονόμου, το Αμόρε και την Εφη Θεοδώρου, την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού κ. ά.

Η επιλογή του θεάτρου είναι οριστική. «Δεν μου λείπει ο χορός. Ζηλεύω αν δω μια ωραία χορευτική παράσταση. Εχω ξεκαθαρίσει μέσα μου όμως τι θέλω. Ο χορός άλλωστε έχει μια λήξη γιατί το σώμα κάποια στιγμή σταματάει να αντέχει, ενώ στο θέατρο αρχίζεις να “ανθίζεις” και να κάνεις πιο ουσιαστικά πράγματα από τα 40. Από το θέατρο ζητάω μια αλήθεια, ό, τι και στη ζωή. Μου αρέσει η γνώση που δεν σταματάει ποτέ. Αυτό ακριβώς μου δίνει το θέατρο».
Η «Μπέμπα» παρουσιάζεται στο Απλό Θέατρο και θα παρουσιαστεί και το καλοκαίρι σε διάφορους χώρους.

Ολη η (θεατρική) Αθήνα ένας μονόλογος

• Ξεπερνούν τις 30 οι εφετινές παραστάσεις με πρωταγωνιστές κάθε ηλικίας και πείρας… ολομόναχους στο σανίδι

Τον περασμένο χειμώνα ήταν 20. Εφέτος ξεπερνούν τους 30. Μόδα ή τάση, ευκολία ή δυσκολία, οικονομία ή αλαζονεία, ο μονόλογος επί σκηνής είναι γεγονός και πολλαπλασιάζεται. Οταν, δε, πετύχει, γίνεται το απόλυτο θεατρικό must. Η τρέχουσα χρονιά εκτός από ποσότητα διαθέτει και ποιότητα. Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από έναν μονόλογο ένας ηθοποιός πραγματικά εκτινάσσεται. Και αν στο παρελθόν επιχειρούσαν λίγοι και εξαιρετικά εκλεκτοί να βρεθούν μόνοι με τον εαυτό τους- όπως η Ελλη Λαμπέτη ή ο Δημήτρης Χορν-, τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τολμούν πολλοί, κάθε γενιάς, και το απολαμβάνουν.

Το δύσκολο είδος του μονολόγου, στο οποίο ο ηθοποιός αναμετράται με τον εαυτό του και ο εαυτός του αναλαμβάνει τις ευθύνες, γνώρισε άνθηση από το 2003, όταν διοργανώθηκε η πρώτη Πολιτιστική Ολυμπιάδα Μονολόγων στην Αθήνα- και συνεχίστηκε το 2004. Σύντομος τις περισσότερες φορές, ο θεατρικός μονόλογος υπόσχεται συνήθως συμπύκνωση υποκριτικής τέχνης. Φθηνότερος από κάθε άλλη παραγωγή, παρέχει μια προσωπική κατάθεση ψυχής και μετατρέπεται σε διάλογο με τον θεατή. Ο πολλαπλασιασμός του είδους πάντως αποδεικνύει και την επιτυχία του.

Στη θεατρική Αθήνα, η «Γυναίκα της Πάτρας» του Γιώργου Χρονά, όπως ερμηνεύεται από την Ελένη Κοκκίδου στο Από Μηχανής Θέατρο, έχει πάρει μυθικές διαστάσειςκαι δικαίως. Η ηθοποιός μεταφέρει στον θεατή μια σπάνια εμπειρία, γι΄ αυτό και ο ενθουσιασμός, τα μπράβο και οι λίστες αναμονής είναι απολύτως δικαιολογημένες. Χρειάστηκε

όμως ένας μονόλογος για να γνωρίσει το ευρύ κοινό μια ηθοποιό που μετράει χρόνια στον χώρο. Η παράσταση στο πρώτο μέρος περιλαμβάνει τον ενδιαφέροντα μονόλογο «Είσαι η μητέρα μου» του Γιόοπ Αντμιρααλ με τον Χρήστο Βαλαβανίδη, σε σκηνοθεσία Ασπασίας Κράλλη. Ετσι συνέβη την τελευταία διετία με τη Νένα Μεντή στην «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» που έστησε ο Πέτρος Ζούλιας: Η έμπειρη ηθοποιός με την ερμηνεία της γεύτηκε μια σπάνια προσωπική επιτυχία. Το ίδιο είχε συμβεί λίγο παλαιότερα με την Αννα Κοκκίνου, η οποία με τις «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» είδε ουρές έξω από το θέατρό της, τη Σφενδόνη, και κάθε φορά που επανέφερε τον μονόλογο επαναλαμβανόταν το ίδιο φαινόμενο. Η ανταπόκριση συνεχίστηκε με το έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Λα Πουπέ» το οποίο συνεχίζει από πέρυσι.

Διαχρονικό παράδειγμα επιτυχίας ηθοποιού σε μονόλογο αποτελεί και η Αννα Βαγενά. Με την «Αγγέλα Παπάζογλου» έχει περιοδεύσει παντού, από τις αρχές του 2000 που έκανε πρεμιέρα. Για δέκατη χρονιά ο Γιώργος Μεσσάλας ερμηνεύει «Το ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ στο Αλκυονίς- το έργο παίζεται και στο θέατρο Κέλυφος από τον Δημήτρη Κωνσταντίνου.

• Νέες αφίξεις

Η Αννα Παναγιωτοπούλου με «Το μπουφάν της Χάρλεϊ» του Βασίλη Κατσικονούρη κέρδισε το στοίχημα στο Χορν, ενώ με δύο ελληνικούς μονόλογους επέλεξε να γιορτάσει τα 50 χρόνια του στο σανίδι ο Τάκης Βουτέρης στην παράσταση «Νύχτες εξόδου». Πρόκειται για την «Εξοδο» του Γιώργου Μανιώτη και τις «Δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Οσο για τη νεότερη γενιά, φαίνεται πως βρίσκει και αυτή τον δικό της δρόμο στο είδος. Η Γιασεμή Κηλαηδόνη ερμηνεύει το δύσκολο κείμενο «Μαράν Αθά» του Θωμά Ψύρρα στο Μεταξουργείο, ενώ ο Αρης Σερβετάλης επέλεξε μια σπουδή πάνω στον Μπέκετ με το «Ατιτλο» στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». Προσφάτως στον χορό μπήκε και η νεαρή ηθοποιός Δήμητρα Σύρου με τον μονόλογο «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι», που ανέβηκε στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου . Στον Κάτω Χώρο του ίδιου θεάτρου ο Κρις Ραντάνοφ προτείνει το έργο «Σοσιάλ Δομή ΑΕ», που βασίζεται σε σημειώσεις του πατέρα του από την εμπειρία του στις φυλακές της Βουλγαρίας πριν από το 1989. Στο θέατρο Χώρα μόλις άρχισε «Η πέτρα της υπομονής» του Γιώργου Νανούρη με τη Νεκταρία Γιαννουδάκη.

Οσο για την «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου, που ευτύχησε στην ερμηνεία του Βασίλη Παπαβασιλείου, περιοδεύει ανά την Ελλάδα, αποδεικνύοντας ότι ο μονόλογος έχει ανταπόκριση σε πόλεις αλλά και χωριά. Κερασάκι στην τούρτα, ο μέγας Ρόμπερτ Γουίλσον: Ο αμερικανός σκηνοθέτης θα ερμηνεύσει την «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ», τον μονόλογο του Σάμιουελ Μπέκετ, τον Μάιο στην Αθήνα.

• ΓΙΩΡΓΟΣΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ
• «Κόστος κατά 30% μικρότερο»

«Η επιλογή μονολόγων στο ρεπερτόριο ενός θεάτρου είναι το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού παραγόντων» σημειώνει ο θεατρικός παραγωγός (θέατρο Χώρα) Γιώργος Λυκιαρδόπουλος . «Τον τελευταίο καιρό έχω προσέξει ότι τραβάνε το ενδιαφέρον του κοινού, ίσως γιατί είναι πιο μονοσήμαντα έργα,πιο δυνατά,πιο σύντομα σε διάρκεια.Επίσης είναι αβανταδόρικα για τους ηθοποιούς που το κάνουν και για τους σκηνοθέτες.Ο μονόλογος ταιριάζει στους μικρούς, εναλλακτικούς χώρους.Οντως κοστίζει λιγότερο από μια παράσταση σε ποσοστό περίπου 30%. Επιπλέονόσο πιο πολύ καιρό παίζεται ένας μονόλογοςτόσο μεγαλύτερο είναι το όφελος».

• ΑΝΝΑΒΑΓΕΝΑ
• «Κουμαντάρεις τα πράγματα»

«Προσωπικά όταν ξεκίνησα, προ δεκαετίας, με την “Αγγέλα” δεν είχα στον νου μου καμία μεθόδευση ούτε άλλου τύπου σκοπιμότητα σε σχέση με το είδος του μονολόγου. Τώρα καταλαβαίνω ότι έχει γίνει μόδα» λέει η Αννα Βαγενά. «Ο μονόλογος είναι ένα δύσκολο είδος. Προσωπικά, και ας ακούγεται εγωιστικό,μου αρέσει πολύ γιατί είσαι μόνος και κουμαντάρεις τα πράγματα. Οσο για το οικονομικό, φυσικά και κοστίζει λιγότερο από μια παράσταση, και αν πάει καλάέχεις έσοδα. Φοβάμαι όμως ότι η μόδα θα βλάψει τους μονολόγους».

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Μονόλογοι γυναικών

Η περφόρμανς «Πένθος και Μελαγχολία» (φωτογραφία), βασισμένη στο ομώνυμο κείμενο του Σίγκμουντ Φρόιντ (1915), παρουσιάζεται στο «Βooze Cooperativa» (Κολοκοτρώνη 57, τηλ. 211-4000.863) στις 21.00. Η σκηνοθεσία είναι του Β. Νούλα.

*Το έργο της Παλόμα Πεδρέρο «Άννα, 11-Μ» ανεβαίνει στον Πολυχώρο Ρandou (Καραϊσκάκη 28, Ψυρή, τηλ. 210-3314.601) στις 21.15, από τη «Μηχανή Τέχνης» και το Ινστιτούτο Θερβάντες. Τρεις μονόλογοι γυναικών για έναν άνθρωπο που αγνοείται, για τον Άνχελ που πήρε το τρένο για την Ατότσα στις 11 Μαρτίου 2004 λίγο πριν από τις εκρήξεις. Η σκηνοθεσία είναι του Χρήστου Στρέπκου. Παίζουν οι Ντέπυ Πάγκα, Νατάσσα Νταϊλιάνη, Χριστίνα Σκάζα.

*Τελευταίες παραστάσεις (έως 9 Φεβρουαρίου) του έργου «Σήμα Κινδύνου» του Αντώνη Σαμαράκη, σε διασκευήσκηνοθεσία του Άγγελου Αντωνόπουλου, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα). Παίζουν οι Νίκος Μόσχοβος, Αλέξανδρος Πέρρος, Ματθαίος Καλαντζής κ.ά.

Και μητέρα και Πανωραία… Δύο μονόλογοι στο «Από Μηχανής Θέατρο»

• Δύο σπουδαίους μονολόγους- «Είσαι η μητέρα μου» και «Η γυναίκα της Πάτρας»- σε μία κοινή παράσταση με ένα εισιτήριο, παρουσιάζει από χθες η εταιρεία θεάτρου «Συν-Επί» με την Ελένη Κοκκίδου και τον Χρήστο Βαλαβανίδη, στο «Από Μηχανής Θέατρο» (Ακαδήμου 13).

Η Ελένη Κοκκίδου, στο ρόλο της Πανωραίας, όπως εμφανίζεται στο μονόλογο «Η γυναίκας της Πάτρας».

«Η γυναίκα της Πάτρας»: Στο μονόλογο του Γιώργου Χρονά, περιγράφεται η ζωή μιας παλιάς πόρνης που ζει στην Πάτρα, όπως την είδε ο ποιητής των μικρών στιγμών των ανθρώπων και των εξαιρετικών αισθημάτων. Η Λένα Κιτσοπούλου υπογράφει τη σκηνοθεσία και συνεργάζεται με την Ελένη Κοκκίδου, και ο συνδυασμός των δύο αυτών σπουδαίων γυναικών του ελληνικού θεάτρου είναι εκρηκτικός. Η πόρνη Πανωραία αφηγείται τη ζωή της με μια πρωτόγνωρη τόλμη, εστιάζει στις σκοτεινές και τραγικές πλευρές της ζωής της ξεγυμνωμένη από κάθε συστολή και λύπη, με τρόπο τόσο άμεσο που προκαλεί ανατριχίλα. Ο λόγος της ελεύθερος, κυλάει απρόσκοπτα ταράζοντας τα λιμνάζοντα νερά της ζωής μας, μετατρέποντας τα βάσανα, τις κακουχίες και τις λάθος επιλογές μιας νέας κάποτε κοπέλας σε ποίηση. Ο μονόλογος προέκυψε από την αληθινή ιστορία της πόρνης Πανωραίας, όπως την κατέγραψε ο ποιητής, συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιώργος Χρονάς, μέσα από συνεντεύξεις της στον ίδιο. Η ιστορία της δημοσιευόταν σε συνέχειες στο περιοδικό «Οδός Πανός», το καλοκαίρι του 1987. Ο ποιητής διατήρησε αναλλοίωτο τον τολμηρό λόγο και το αναρχικό ύφος της «αξιοσέβαστης πόρνης», καθιστώντας τον έτσι ιδανικό για τη θεατρική σκηνή. Τα σκηνικά είναι της Τατιάνας Σουχορούκωφ.

Ο Χρήστος Βαλαβανίδης και πάλι στη σκηνή στο μονόλογο «Είσαι η μητέρα μου».

«Είσαι η μητέρα μου»: Στο σπαρακτικό μονόλογο του Ολλανδού ηθοποιού, Γιόοπ Άντμιρααλ, ο Χρήστος Βαλαβανίδης επανέρχεται στη σκηνή μ’ ένα ρόλο – πρόκληση, καθώς καλείται να ενσαρκώσει στη σκηνή τη μητέρα και τον γιο παράλληλα, γλιστρώντας ανεπαισθήτως από το ένα πρόσωπο στο άλλο με απόλυτη φυσικότητα. Πρόκειται για μια τυπική κυριακάτικη επίσκεψη που κάνει ο ηθοποιός στην ανοϊκή μητέρα του, που βρίσκεται στο γηροκομείο του Ντελφτ. Ο διάλογός τους επιστρέφει διαρκώς προς το παρελθόν κι επανέρχεται στο παρόν, παλινδρομεί ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα, προβληματίζει και συγκινεί. Για τον Γιόοπ Άντμιρααλ είναι η ώρα για αποκαλύψεις, ομολογίες, παραδοχές. Πρόκειται για ένα άκρως συγκινητικό έργο που πραγματεύεται ένα θέμα που όλοι γνωρίζουμε: τη σχέση της μητέρας με το παιδί της, που δεν αλλάζει ακόμα και όταν και οι δύο γεράσουν. Καλογραμμένο, δίνει την αίσθηση ότι ο συγγραφέας μπήκε στο σπίτι σου, στο καθιστικό σου, στην κουζίνα σου και κατέγραψε τις συνομιλίες σου, τους τσακωμούς σου, τα ξεσπάσματα και τις χαρές σου. Μικρές λεπτομέρειες από τη σχέση μητέρας – παιδιού, της πιο δυνατής και απόλυτης αγάπης που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος. Η σκηνοθεσία είναι της Ασπασίας Κράλλη, τα σκηνικά της Κυριακής Τσίτσα και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη.

• Γυμνή ιστορία

Ο Γιώργος Χρονάς αναφέρει μεταξύ άλλων για τη «Γυναίκα της Πάτρας»: «Η ιστορία της δεν σημαδεύεται μόνο από τη φτώχεια ή από τη σάρκα και το σκάνδαλο, οι πρόστυχες φράσεις της πέφτουν σαν άσφαιρα πυρά – δεν πρέπει να θίγουν κανένα. Είναι τρόπος εκπνοής, ανθρώπινης λαλιάς. Η γυναίκα της Πάτρας είναι η πιο αληθινή -δηλαδή, γυμνή- ιστορία, στην ελληνική γλώσσα, από τη σταύρωση του Χριστού και τα διηγήματα τον Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ, Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 24 Δεκεμβριου 2009

Τρεις γυναίκες κι ένας άνδρας μιλάνε ασύστολα

Ο μονόλογος, μια νέα τάση που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στο θεατρικό τοπίο

ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

• Από το «Γάλα» στη Χάρλεϊ

• Θέατρο Δημήτρης Χορν, Αμερικής 10, τηλ. 210 3612.500. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη

Τι πρέπει να κάνει μια μάνα για να εισακουστεί ή, έστω, για να την ακούσει ο γιος της χωρίς να το βάλει στα πόδια φορώντας το μπουφάν και καβαλώντας τη Χάρλεϊ; Να ξεροσταλιάσει μια νύχτα έξω από το κουβούκλιο του φρουρού στον Αγνωστο Στρατιώτη, στην πλατεία Συντάγματος. Μέσα εκεί, για να προστατευθεί από τη βροχή, στέκεται ο εύζωνος στρατιώτης, ο κανακάρης της. Ή τώρα ή ποτέ. Σκοπός ακίνητος και αμίλητος στο μνημείο-μνήμα, δεν μπορεί να φύγει. Είναι εγκλωβισμένος σε εκείνο το σημείο καμπής απ΄ όπου ο καθένας μας περνάει κάποια στιγμή, βγαίνοντας από την ελευθερία του και μπαίνοντας στο πόστο του. Η Αννα Παναγιωτοπούλου υποδύεται τη μάνα που βαρέθηκε να κάνει κουράγιο και εξαναγκάζει τον γιο της να την ακούσει για πρώτη και τελευταία φορά. Το εξαιρετικό κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη «Το μπουφάν της Χάρλεϊ» γράφτηκε την ίδια περίοδο με το πασίγνωστο πλέον «Γάλα». Ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθετεί τη χειμαρρώδη αφήγηση μιας ζωής που αρχίζει σαν ένα υπέρλαμπρο θαύμα και σύντομα καταλήγει στον κλαυσίγελω τού «πάλι καλά»…

• Σχολικός εφιάλτης

• Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, τηλ. 210 9212.900. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη ως τις 12.1.2010

Στις 20 Νοεμβρίου του 2006 ο δεκαοκτάχρονος Σεμπάστιαν Μπος εισέβαλε στο σχολείο του στη Γερμανία οπλισμένος με κοντόκαννες καραμπίνες και χειροβομβίδες καπνού και άρχισε να πυροβολεί όποιον έβρισκε μπροστά του. Τραυμάτισε οκτώ άτομα, κρύφτηκε σε μια αίθουσα και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Προτού όμως τα κάνει όλα αυτά, είχε φροντίσει να ανεβάσει ένα βίντεο στο Ιnternet προσπαθώντας να εξηγήσει τις πράξεις του. Το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου φιλοξενεί κάθε Δευτέρα και Τρίτη τον εκκωφαντικό μονόλογο αυτού του εφήβου, όπως τον διαμόρφωσε ο δανός δραματουργός Λαρς Νόρεν. Στον ρόλο του Σεμπάστιαν η Μυρτώ Αλικάκη, η οποία καταφέρνει να μεταδώσει το πόσο μόνος πρέπει να νιώθεις για να κάνεις κάτι που, θέλουν- δεν θέλουν, θα το μάθουν όλοι. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Δήμητρα Αράπογλου.

• Δύο σε ένα
• Από Μηχανής Θέατρο, Ακαδήμου 13, Κεραμεικός, τηλ. 210 0105235716. Ως τις 28.2.2010

Το Από Μηχανής Θέατρο ενθαρρύνει από τις 23 Δεκεμβρίου έναν ιδιότυπο διάλογο ανάμεσα σε δύο μονολόγους. Η παράσταση αρχίζει με τον Χρήστο Βαλαβανίδη να μεταφέρει επί σκηνής το οιδιπόδειο σύμπλεγμα σε όλο του το μεγαλείο, μέσα από το «Είσαι η μητέρα μου» του Γιοόπ Αντμιραλ. Υποδυόμενος ταυτόχρονα μάνα και γιο και φτάνοντας στο σημείο της μακράς στιχομυθίας ανάμεσα σε αυτά τα πρόσωπα, αποδεικνύει ότι ο εαυτός μας και ο άνθρωπος που μας έφερε στον κόσμο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ασπασία Κράλλη. Και όταν μάνα και γιος αποχωρούν από τη σκηνή, αμέσως μετά το διάλειμμα, τον λόγο έχει η ωραία Πανωραία. Η «αξιοσέβαστη πόρνη» παίρνει σάρκα και οστά χάρη στην ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου και στη σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου. Εκτρώσεις και αποβολές, ακάθαρτα λόγια και καθαγιασμένα αισθήματα, τραγούδια που υμνούν τις «κάψες», πίστη στον Χριστό που κάποτε έδωσε το «παρών», σε αντίθεση με τον Θεό που «είναι σκέτη θέα». Και όλα αυτά όπως τα κατέγραψε ο Γιώργος Χρονάς στο έργο «Η γυναίκα της Πάτρας», χάρη στις αφηγήσεις ενός απολύτως υπαρκτού προσώπου.

Μονολογώντας

• Οι «φωνές» της Ρόζας Λούξεμπουργκ και της Τζάκι Ωνάση θα ακουστούν σε δύο από τους δέκα μονολόγους, οι οποίοι κάνουν πρεμιέρα στον φετινό θεατρικό χειμώνα της Αθήνας

• Με φόρα και νωρίς νωρίς ξεκινά η χειμερινή θεατρική σεζόν. Η απειλή της γρίπης, αν κι έχει προβληματίσει παραγωγούς και καλλιτέχνες, δεν έβαλε φρένο στα σχέδιά τους.

ΛΕΝΑ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Στο φετινό πρόγραμμα των θεάτρων περιλαμβάνονται αρκετές επαναλήψεις από πέρσι, πολλά ελληνικά έργα -κυρίως κωμωδίες-, σύγχρονο και κλασικό ρεπερτόριο, όμως τον τόνο δίνει ο μονόλογος…

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι παραστάσεις ενός ερμηνευτή που πήγαν ιδιαίτερα καλά. Ακόμα και δύσκολα αφηγηματικά κείμενα έγιναν επιτυχίες, όπως «Ο Μαρξ στο Σόχο» ή η «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου». Φέτος μετράμε ήδη δέκα μονολόγους, που θεματικά καλύπτουν μια ευρεία γκάμα, από την Τζάκι Κένεντι Ωνάση μέχρι τη Ρόζα Λούξεμπουργκ…

* Χρονιά μονολόγων είναι η φετινή για το «Από Μηχανής Θέατρο» και όχι μόνο. Την αρχή κάνει η Τζάκι Κένεντι Ωνάση… Στο έργο της Ελφρίντε Γέλινεκ «Τζάκι» αποδομείται θεατρικά το πρόσωπό της: ως μεγαλοαστή Τζάκι Μπουβιέ, σύμβολο μόδας, δημόσιο πρόσωπο έτσι όπως κατασκευάστηκε από το διεθνή τύπο. Η σκηνοθεσία και τα κοστούμια είναι της Αντζελας Μπρούσκου. Ερμηνεύει η Σοφία Σεϊρλή.

* Ακολουθεί η «Κωλοδουλειά» του Γιάννη Μαυριτσάκη σε σκηνοθεσία Αγγελου Μέντη με την Αγγελική Στελλάτου (συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών) και, μετά, μια παράσταση με δύο έργα κι ένα εισιτήριο:

– Το πρώτο είναι αυτό του ολλανδού ηθοποιού Γιόοπ Αντμιρααλ «Είσαι η μητέρα μου», σε σκηνοθεσία Ασπασίας Κράλλη. Ο Χρήστος Βαλαβανίδης υποδύεται τον ηθοποιό ο οποίος κατά την κλασική κυριακάτικη επίσκεψή του στην ανοϊκή μητέρα του παλινδρομεί ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα, το παρελθόν και το παρόν.

– Το δεύτερο έργο της είναι «Η γυναίκα της Πάτρας» του Γιώργου Χρονά. Ηρωίδα μια παλιά πόρνη της Πάτρας, η Πανωραία, η οποία αφηγείται με τόλμη της ζωή της εστιάζοντας σε σκοτεινές και τραγικές πλευρές της.

Ο μονόλογος προέκυψε από την αληθινή ιστορία της Πανωραίας όπως τη κατέγραψε ο ποιητής Γιώργος Χρονάς μέσα από συνεντεύξεις της στον ίδιο. Τον ρόλο ερμηνεύει η Ελένη Κοκκίδου και τη σκηνοθεσία κάνει η ολοένα ανερχόμενη Λένα Κιτσοπούλου.

* Τη σεζόν στο «Από Μηχανής Θέατρο» κλείνει ένας ακόμα μονόλογος, της Σταυρούλας Σιάμου. Ερμηνεύει την αυτόχειρα ηρωίδα του Φραντς Ξαβιέρ Κρόετζ στο έργο «Βούνσκοντσερτ».

* Ψηλά, χωμένη και περιτριγυρισμένη από τα αγαπημένα της μικροαντικείμενα, θα βρεθεί η Μίνα Αδαμάκη, αφού θα μεταμορφωθεί στη Γουίνι του Σ. Μπέκετ. Οι «Ευτυχισμένες μέρες» θα παρουσιαστούν στο θέατρο «Χώρα», στην καινούρια μετάφραση του Διονύση Καψάλη και σε σκηνοθεσία Εκτορα Λυγίζου. Δίπλα της, στο ρόλο του βωβού Γουίλι, ο Ερρίκος Λίτσης.

* «Η φωνή της Λουντμίλα» είναι η φωνή μιας γυναίκας που έζησε τη φρίκη της ραδιενέργειας όταν εξερράγη το πυρηνικό εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ. Τη μαρτυρία του σουηδού σκηνοθέτη και δημοσιογράφου Γκούναρ Μπεργκντάλ ερμηνεύει στο θέατρο «Ιλίσια-Βολανάκη» η Ηρώ Μουκίου.

* Με καινούριο έργο κάνει πρεμιέρα το θέατρο «Μεταξουργείο» νωρίς τον Οκτώβριο κι αυτή τη φορά δεν έχει την Αννα Βαγενά πρωταγωνίστρια αλλά την κόρη της Γιασεμή Κηλαηδόνη.

Πρόκειται για τον αφηγηματικό μονόλογο του Θωμά Ψύρρα «Μαράν Αθά» που σκηνοθετεί ο Δήμος Αβδελιώδης.

* Εχουν περάσει ενενήντα χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και ο «φάκελός» της ανοίγει στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα». Η παράσταση «Γράμματα από τη φυλακή» ακολουθεί τη μεγάλη διανοούμενη, τη γυναίκα σύμβολο της αριστεράς από φυλακή σε φυλακή.

Μέσα απ’ τα γράμματά της

Εκφράζει τους στοχασμούς της τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της από το 1917 έως το 1919, έτσι όπως αποκαλύπτονται μέσα από γράμματά της στη φίλη της και σε συνεργάτες της στη Γερμανία και τη Ρωσία.

Την παράσταση σκηνοθετεί η Σεσίλ Μικρούτσικου, τη μουσική γράφει ο Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνεύει η Μαρία Κατσανδρή.

* Το καινούριο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη έκλεισε η Ελληνική Θεαμάτων με τίτλο «Το μπουφάν της Χάρλεϊ ή Πάλι Καλά» για το θέατρο «Δημήτρης Χορν» και πραγματικά πρόκειται για έξυπνη συγγραφική ιδέα.

Μια μάνα (Αννα Παναγιωτοπούλου) βρίσκει τη μοναδική, την τέλεια ευκαιρία για να τα πει στο γιο της, ο οποίος ποτέ δεν στέκεται να την ακούσει.

Πηγαίνει στον Αγνωστο Στρατιώτη όπου ο κανακάρης της στέκεται εύζωνος μέσα στο φυλάκιο ακίνητος κι αμίλητος… Εκεί θα τον στριμώξει πια για τα καλά. Θα του πει όσα κρατάει μέσα της χρόνια και κείνος θ’ αναγκαστεί να την ακούσει. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Πέτρος Ζούλιας, το άστρο του οποίου φαίνεται να έχει ανατείλει μετά την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου».*

• Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009